Σε εκείνη τη Σύνοδο δεν έλειψαν οι εντάσεις και τα ευτράπελα, όπου ένας άλλος Άγιος, ο Άγιος Νικόλαος, αγανακτώντας από την απολογία του Άρειου, σηκώθηκε και τον χαστούκισε! Ο Κωνσταντίνος τότε αναγκάστηκε να τιμωρήσει το Νικόλαο, έστω και τυπικά, με φυλάκιση.
Όπως γράφω και στο «Χαλκεύοντας την Ιστορία» ο Κωνσταντίνος «μετέθεσε τον άξονα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προς την Ανατολή, λες και ήθελε να συναντήσει μια ώρα αρχύτερα τον Ήλιο που σαν θεό λάτρευε, εξισώνοντάς τον με τον πατέρα του Χριστιανισμού, τη θρησκεία εκείνων που τον ανάδειξαν «Πάσης Ρωμαίων γης Μονοκράτορα» και σύμβολο της ζωντανής επίγειας εικόνας του Χριστού. Αυτός ο αμφοτερισμός, ο διπλός χαρακτήρας της πίστης του νέου αυτοκράτορα, σηματοδοτεί δυο κόσμους και ταυτόχρονα τους οριοθετεί. Είναι αυτός του αρχαίου κόσμου, που ανεπιστρεπτί μας εγκαταλείπει και του νέου που έρχεται, προσεγγίζοντας σιγά - σιγά το μεσαίωνα. Μετάβαση που βαθμιαία συντελείται, σαν καράβι που συνεχώς απομακρύνεται από το φως του λιμανιού. Κοντολογίς, όμως σαν να απομακρύνεται από τον περίλαμπρο ουράνιο ζωοδότη Ήλιο που τόσο λάτρευε και ο ίδιος».
Η εξουσία τον έκανε να θέλει να ισορροπεί ανάμεσα στις δυο λατρείες. Την «επίγεια εικόνα του θεού», που του έδινε κύρος και ισχύ απέναντι στον πιστό και στην λατρεία του Ήλιου που την κράτησε μέσα του, μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του όταν αποφάσισε να βαπτισθεί… χριστιανός!
Ο αναγνώστης σαφώς θα αντιλαμβάνεται τον αντιφατικό χαρακτήρα της δράσης αυτού του Αυτοκράτορα που φαίνεται τόσο υποκριτικός, όσο υποκριτές φαίνονται και οι πιστοί του χριστιανισμού μέχρι σήμερα όπου άλλα λένε και άλλα κάνουν.
Η νίκη του Κωνσταντίνου, σαν Ήλιος που ξεπροβάλλει την αυγή, πριν ακόμα στεφθεί μονοκράτωρ το 313, σε συμφωνία με το Λικίνιο στο Μεδιόλανο, αναγνώρισε την ελευθερία τέλεσης όλων των λατρειών, θεωρώντας ότι ήταν καλό, την εποχή εκείνη, να μη στερήσει από κανέναν υπήκοο, είτε Χριστιανό είτε οποιοδήποτε άλλο οπαδό, να ακολουθήσει τη θρησκεία που του ταιριάζει, κάνοντας έναν άλλο μαλαγάνα εκκλησιαστικό συγγραφέα και φίλο του, τον Ευσέβιο της Καισάρειας να τρέχουν οι κολακείες από τα μπατζάκια του εκφωνώντας τον πανηγυρικό για την νομιμοποίηση του χριστιανισμού ξεστομίζοντας λόγια σαν κι αυτά «Λαμπρή και διαυγής μέρα, χωρίς να την σκιάζει κανένα σύννεφο. Φωτίζει με λαμπρό φως τις εκκλησίες του Χριστού σε ολόκληρη την οικουμένη με ακτινοβολία ουράνιου φωτός. Δεν υπήρχε από τη μεριά μας κανένας φθόνος ενάντια στους άλλους… Όλοι οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι…» και λίγο καιρό αργότερα, στα εγκαίνια του ναού της Τύρου, μπροστά στον επίσκοπο Παυλίνο και το συναθροισμένο πλήθος των χριστιανών, στιγμάτισε με το μισαλλόδοξο λόγο του τους πιστούς της Πατρώας θρησκείας των Ελλήνων λέγοντας «Ενώ όλο το γένος των ανθρώπων ήταν βυθισμένο σε ζοφερή νύχτα και βαθύ σκοτάδι με την πλάνη αλιτήριων δαιμόνων και τις θεομίσητες ενέργειες των πνευμάτων τους διέλυσε τις δολοπλοκίες τους σαν κερί με την ακτινοβολία του φωτός του… γι’ αυτό και οι βασιλείς νιώθουν την ανάγκη να φτύσουν στο πρόσωπο των νεκρών ειδώλων, να πατήσουν τους βρωμερούς τους νόμους περιγελώντας την πατροπαράδοτη απάτη»! (βλέπε Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία» Ι΄ 1.8 και Ι΄ 4.13 αντίστοιχα).
Για τον κόλακα Ευσέβιο δες μια ανάρτηση που έκανα από το 2018 «Ευσεβίου κόλακος το εγκώμιον».
Πιστός στον Ήλιο, ακόμα και τα νομίσματα πριν την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης το 317 αλλά και μετά το 325 αφιερώθηκαν στον παραστάτη Ανίκητο Ήλιο, όπως και η περιγραφή του Ευσέβιου στη Σύνοδο της Νίκαιας, δείχνοντας την απαστράπτουσα ενδυμασία του, σαν να ήθελε με αυτή να παραστήσει τη λαμπρότητα του Ήλιου. Να, πώς περιγράφει ο Ευσέβιος την περιβόητο είσοδό του στη Συνέλευση την πρώτη μέρα: ο Κωνσταντίνος μπήκε «σαν ουράνιος άγγελος θεού, αστράφτοντας με τη λαμπρή του περιβολή, σαν μαρμαρυγές φωτός κατέλαμπε με τις πυροειδείς ακτίνες της πορφύρας και στολισμένος με διαυγή λαμπρότητα χρυσού και πολυτελών λίθων» (Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως» Γ΄ 10.3).
Στη στήλη από πορφυρίτη που τοποθετήθηκε το 328 για να κοσμήσει την Πόλη, ο Κωνσταντίνος αναπαρίσταται με ακτινωτό στέμμα στο κεφάλι συμβολίζοντας τον Ηλιακό θεό Απόλλωνα. Σαν τον Καλιγούλα που έκοβε τα κεφάλια ελληνικών αγαλμάτων, βάζοντας σε θέση τους το δικό του, προκειμένου να στολίσει το παλάτι, έτσι και ο Κωνσταντίνος ξερίζωσε έργα τέχνης από άλλες πόλεις για να στολίσει τη δική του.
Ο Λιβάνιος, κάνοντας υπομονή πολλά χρόνια, βλέποντας τη λεηλασία και την καταστροφή εκείνων των μνημείων τέχνης και ιερών, έστω και μετά από δυο γενεές, γράφοντας «Υπέρ των Ιερών» δε θα ξεχάσει να στιγματίσει το καταστροφικό του έργο.
«Θεωρώντας πως θα αποκόμιζε προσωπικό όφελος αναγνωρίζοντας κάποιον άλλον ως θεό χρησιμοποίησε τις περιουσίες των ναών για να χτίσει την πόλη που επιθυμούσε». (βλέπε «Υπέρ των Ιερών» 6 απόδοση Γ. Αβραμίδης, Σ. Μητσάκα Εκδόσεις θύραθεν).
Όπως έγραψα και πιο πάνω ο Κωνσταντίνος ήταν ο ηπιότερος αυτοκράτορας στο θέμα της λεηλασίας, γιατί είχε κατά κάποιο τρόπο ακόμα αρχαίες καταβολές. Όσα έκανε, τουλάχιστον μέχρι το 330, τα έκανε για να λαμπρύνει τη δική του πόλη. Αυτός ήταν ο λόγος που λεηλάτησε και όχι «εμπνευσμένος από τη σοφία του θεού» όπως γράφει ο Ευσέβιος «έκρινε ότι η πόλη του έπρεπε να είναι καθαρή από κάθε ειδωλολατρία» («Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως» Γ΄ 48. 2). Η αρχιτεκτονική σύνθεση της πόλης, καλλωπισμένη με πλήθος αρχαίων αγαλμάτων, ακριβώς το αντίθετο μαρτυρά. Τα υπόλοιπα έγιναν κάτω από την πίεση των επισκόπων, που έχοντας τη λαϊκή υποστήριξη τον πίεζαν ασφυκτικά μέχρι το θάνατό του.
Στις λεηλασίες αυτές συχνά έπαιρνε μέρος και ο αυτοκρατορικός στρατός, βοηθώντας το εργατικό δυναμικό των ιερόσυλων, που συχνά ήταν καλόγεροι. Από την άλλη, οι υπερασπιστές των ιερών, όχι και λίγες φορές, για να τα κρατήσουν όρθια, έδιναν και τη ζωή τους!
Όταν η δύναμη των Χριστιανών όμως ήταν αρκετή, όπως γράφει και ο Ευσέβιος, «αρκούσαν ένας-δύο από τους φίλους του βασιλιά τους οποίους με ένα νεύμα έστελνε προς πάσα επαρχία»! «Αυτοί», συνεχίζει ο θαυμαστής του Κωνσταντίνου, «εμφανίζονταν μπροστά σε πολυπληθή λαό, σε πόλεις και χωριά που υποδείκνυαν τα κρυμμένα ιερά, διατάσσοντας τους ίδιους τους ιερείς τους να τα βγάλουν στο φως, απογυμνώνοντάς τα από τα στολίδια και επιδεικνύοντας στα μάτια όλων την ασχήμια τους. Μετά χωρίζοντας τα χρήσιμα υλικά τους, τα ρίχνουμε σε χωνευτήρια και σε φωτιά, τα ωφέλιμα τα κρατάμε και τα περιττά και άχρηστα τα παραχωρούμε προς ανάμνηση της αισχύνης». Ενθουσιασμένος από τα κατορθώματα του Κωνσταντίνου, ο εκκλησιαστικός ιστορικός καταλήγει, «Ο δε θαυμάσιους βασιλεύς έπραξε και τούτο το έργον επίσης. Δηλαδή εφήρμοσε και εις τα εκ χαλκού κατασκευασμένα αγάλματα τον περιγραφέντα τρόπον με τον οποίον εγύμνωσε τα εκ πολυτίμου ύλης νεκρά είδωλα. Διότι και αυτοί οι θεοί των γηρασμένων μύθων απήχθησαν δεμένοι με τρίχινα υφάσματα». «Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως» Γ΄ 54. 5-7 και «Εις Κωνσταντίνο Τριακονταετηρικός» Η΄ 8. 1-4. Ενθουσιασμένος ο Ευσέβιος, από την πολιτική του θαυμάσιου βασιλιά, χρησιμοποιεί τα ίδια κείμενα και στα δυο συγγράμματά του!
Όσο για τα εγκλήματά, αυτά εύκολα μπορείτε να τα βρείτε και αλλού και γι αυτό εγώ απλά εν συντομία θα αναφέρω.
Αφού εξόντωσε τον Μαξέντιο στην Δύση και μέσω του γαμπρού του, του Λικίνιου, τον Μαξιμίνο στην Ανατολή (Αδριανούπολη) δεν άργησε να εξοντώσει και τον ίδιο, στο ίδιο ακριβώς μέρος, διαλύοντας το στρατό του στην Αδριανούπολη. Ο Λικίνιος διέφυγε αλλά δύο μήνες αργότερα παραδόθηκε στον Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος εξορίζοντάς τον στη Θεσσαλονίκη, παρά την υπόσχεσή του ότι δε θα τον πειράξει, δίνοντας ακόμα και όρκο στην αδερφή του, τον εκτέλεσε μαζί με το γιο του και το Μαρτιανό που τότε ήταν Καίσαρας Ανατολής. Μπροστά στο αξίωμα του Μονοκράτορα ο Κωνσταντίνος δεν είχε ενδοιασμούς. Έτσι αντιμετώπισε και τον ίδιο του το γιο, τον Κρίσπο. Λέγεται πως η γυναίκα του, η Φαύστα, τον έπεισε να το κάνει γιατί θεώρησε ότι ο Κρίσπος, παιδί της Μινερβίνας, πρώην σύζυγος του Κωνσταντίνου, εμπόδιζε την άνοδο των δικών της παιδιών και τον συκοφάντησε στον άντρα της πως δήθεν ο γιος του της έκανε ανήθικες προτάσεις. Με την υπονόμευση όμως της μητέρας του («Αγίας») Ελένης που ο Κωνσταντίνος πάντα βρισκόταν κάτω από τη στενή της παρακολούθηση, σκότωσε και τη Φαύστα με καυτό νερό στο λουτρό της. Το σπίτι της στη Ρώμη το χάρισε στον πάπα. Έδωσε επίσης εντολή, τα ονόματα του Κρίσπου και της Φαύστας, να σβηστούν από όλες τις επιγραφές της επικράτειας. Ο ιστορικός Ζώσιμος χαρακτήρισε τον Κωνσταντίνο «διεστραμμένη προσωπικότητα». Για τους οικογενειακούς αυτούς φόνους βλέπε περισσότερα στον Κορδάτο «Ιστορία Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) τομ. Α΄ σελ. 65-66 και «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τομ. Ζ΄ σελ. 37-38.
Επειδή στη Ρώμη δεν τον εκτιμούσαν και τόσο, τον ονόμαζαν παιδοκτόνο και συζυγοκτόνο ενώ η Ανατολή όχι μόνο μπορούσε να αντέξει το δεσποτισμό του, αλλά προσφερόταν και σαν κέντρο εμπορίου, προτίμησε να μεταφέρει την αυτοκρατορική πρωτεύουσα στο Βυζάντιο. Σαν Ιλλυριός που ήταν, ιδιαίτερους δεσμούς με τη Ρώμη δεν είχε ποτέ. Το Βυζάντιο εξ’ άλλου βρισκόταν στη μέση της αυτοκρατορίας, όπως και η Νικομήδεια του Διοκλητιανού. Έτσι θα μπορούσε να την ελέγχει ολόκληρη αποτελεσματικότερα. Η ανοικοδόμηση της Νέας Ρώμης άρχισε το 324 και τα επίσημα εγκαίνια της ίδρυσής της έγιναν στις 11 Μαΐου του 330. Εξουδετερώνοντας όλους τους διεκδικητές του θρόνου έγινε «Μονοκράτωρ πάσης Ρωμαίων γης». Διάβασε εδώ περισσότερα για την ανέλιξη του Κωνσταντίνου στην εξουσία και την εξουσιαστικήδύναμη του χριστιανισμού.
Πως περιφρούρησε, η νομοθεσία του, τον οικογενειακό θεσμό, όταν ο ίδιος εξολόθρευε την δική του; Ας δούμε ένα έγκλημα πάθους από ερωτικό δεσμό. Αν η σύναψη ερωτικού δεσμού μιας ελεύθερης γυναίκας με το δούλο της τιμωρείται πάλι με θάνατο, δεν αντιλαμβάνομαι τι νέο κομίζει η χριστιανική ηθική στη νέα εποχή της κυριαρχίας της. Αν ο νόμος αυτός σε τίποτα δε διαφέρει από τους προηγούμενους, οι επιταγές της χριστιανικής ηθικής γιατί δεν επέβαλαν την ίδια πίεση που επέβαλαν και για τις λεηλασίες των αρχαίων ιερών; Δεν μπορεί να ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Αν η επιταγή της διαβόητης χριστιανικής ηθικής στ’ αλήθεια αναλάμβανε να περιφρουρήσει την ιερότητα του οικογενειακού θεσμού, οι νόμοι της, αντί να εκφράζουν τη μοχθηρία στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις, θα μπορούσαν να έχουν διδακτικό και σωφρονιστικό χαρακτήρα.
Όμως πώς να δικαιολογήσει κανείς την ανοχή της νέας θρησκείας στο νόμο που ο Κωνσταντίνος επέβαλε το 318 για τους φόνους των συγγενών χρησιμοποιώντας φίδια; Τέτοια καταδίκη περίμενε αυτόν που αφαιρούσε ζωή συγγενούς. Τι ποινή άραγε αναλογούσε στον ίδιο τον Κωνσταντίνο μετά το φόνο της γυναίκας και του γιου του;
Μπροστά στην αγωνία του κατάδικου να ριχτεί στη θάλασσα δεμένος μέσα σε σάκο γεμάτο φίδια, η διαβόητη χριστιανική ηθική, που υποτίθεται συγχωρεί ακόμα και τον εχθρό, όπως φαίνεται, μόνο ανθρωπισμό δεν εμπνέει! Αν την αγάπη που είχαν οι χριστιανοί για το Χριστό την είχαν και για τον άνθρωπο, ίσως η αυγή της επικράτησής του προμήνυε έναν καλύτερο κόσμο…
Λίγα χρόνια πριν είχε πεισθεί ότι «τα τυραννικά κολαστήρια καταργήθηκαν από το Χριστό με την υπομονή των μακαρίων» που σαν «γενναίοι αθλητές και γυμνασμένοι στη χριστιανική πειθαρχία» κέρδισαν «τον μέγαν στέφανον της αφθαρσίας» γίνοντας «ζηλωτές και μιμητές του Χριστού».
Τι χριστιανικές μεγαλοστομίες και ιερά ψεύδη!
Εκείνες τις Επιστολές του Ιησού προς τον Βασιλιά Άβγαρο της Εδέσσης και το Ιερόν Μανδήλιον με το οποίο υποτίθεται θεραπεύτηκε ο Άβγαρος, ο Ευσέβιος τα επινόησε! Με τέτοια ψέματα κολάκευε και τον Κωνσταντίνο και τις κολακείες του οι περισσότεροι τις πιστεύουν και τις τιμούν ακόμα! Να, άλλη μια περασμένη ανάρτηση για τις νοθείες και τον Ευσέβιο που έκανα από το 2011 ακόμα!
Τώρα ξέρετε λοιπόν τι θα γιορτάσετε αύριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου