Ευσεβίου Κόλακος Εγκώμιον

Είναι αμαρτία να είναι κανείς κόλαξ; Μην περιμένετε να σας το απαγορεύσει καμιά θρησκεία, γιατί και τα χαζά αμαρτήματα που απαγόρευσε, πρώτα οι πιστοί τα διαπράττουν, διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για υποκρισία. Για παράδειγμα το «ου ψευδομαρτυρήσεις» ποιος πιστός το τηρεί; Ο Ευσέβιος μας έδειξε έμπρακτα την υποκρισία αυτή. Αν δεν καταλάβατε πού το πάω, ας αρχίσουμε από τους ορισμούς. Τι είναι ο κόλαξ; Πρώτα πρώτα ο ψεύτης, επειδή με τον υπερβολικά φιλοφρονητικό λόγο του προσπαθεί με γαλιφιές να εκδηλώσει τη δουλοφροσύνη του σε εκείνον ή εκείνους που τους έχει ανάγκη στις προσωπικές του επιδιώξεις. Θα μου πείτε κάθε πιστός εκδηλώνει τέτοια συμπεριφορά όχι μόνο απέναντι στους ομοϊδεάτες του, αλλά πρώτα πρώτα απέναντι στο θεό του, προκειμένου να δείξει ότι είναι δούλος του, όμως ο πραγματικός κόλακας διαφοροποιείται επειδή αδυνατεί να επιδείξει εγκράτεια. Η δουλοφροσύνη του κόλακα, του γαλίφη ή να τον κατονομάσω με ένα διαφορετικό όνομα, του μαλαγάνα, εκφράζεται σε υπερθετικό βαθμό, είναι διαφορετική επειδή η πράξη του όχι μόνο δεν είναι ανιδιοτελής, αλλά επειδή με τη στάση του περιμένει κάποιο προσωπικό όφελος. Τότε η δουλοφροσύνη του ξεπερνάει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο σύνολο που υποτίθεται εκπροσωπεί επιδιώκοντας προσωπικά οφέλη. Απέναντι στους πολλούς μετατρέπεται σε ραγιαδισμό και απέναντι σε εκείνον από τον οποίο περιμένει το προσωπικό όφελος μαλαγανιά! Η ανιδιοτελής υπηρεσία δεν έχει ανάγκη την υπερβολή. Οι υπερβολές μόνο στην κολακεία και γενικά στο ψέμα οδηγούν.

Τέτοιος κόλακας και ψεύτης ήταν ο Ευσέβιος της Καισαρείας (περίπου 260-340) ο λεγόμενος επίσκοπος της Παμφίλου, μαθητής της ομώνυμης θεολογικής σχολής, επισκόπου της Καισάρειας, με την πλούσια βιβλιοθήκη που την εκμεταλλεύτηκε ώστε να πλαστογραφήσει πληθώρα συγγραμμάτων καταστρέφοντας τα πρωτότυπα ή δημιουργώντας άλλα, προκειμένου όχι μόνο να στηρίξει ιστορικά το μύθο της επινόησης αλλά  για να δώσει κύρος σε μια νεοσύστατη θρησκεία που έμελλε κάποια στιγμή να πάρει την πολιτική εξουσία και να σκορπίσει θάνατο και δυστυχία περιτυλίγοντας την φιλοσοφία της σε ένα λαμπερό χαρτί υποκρισίας και απάτης. Με λίγα λόγια έγραψε ό,τι ωφελούσε την Εκκλησία και παρέλειψε ό,τι την ζημίωνε, πιστεύοντας ότι οι χειρισμοί του ήταν πράξεις αρετής που ωφέλησαν αντίστοιχα και τους δυο: και την νέα θρησκεία και τον ίδιο αναδεικνύοντάς τον σε πατέρα της εκκλησιαστικής ιστοριογραφίας. Με λίγα λόγια, θεωρούσε πράξη αρετής την εξαπάτηση, όταν μέσα από αυτήν, έτσι πίστευε, προωθούσε το συμφέρον ενός ιερού σκοπού, της πίστης του, κάτι ανάλογο με αυτό που εφηύρε η παπική εκκλησία το 1517,[1] χίλια διακόσια χρόνια μετά, επί Πάπα Λέοντα τον Ι΄ (1475-1521) με τα συγχωροχάρτια, στηρίζοντας την άποψη ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Αν δεν είχε γράψει εκείνη την Εκκλησιαστική Ιστορία που σήμερα βολεύει άπαντες τους χριστιανούς, Ορθόδοξους, Καθολικούς και Προτεστάντες θα τον είχαν απορρίψει όχι μόνο για τις φιλοαρειανικές και Ωριγενιστικές του θέσεις, αλλά και μόνο για τις αντιθέσεις και διενέξεις που προκάλεσε με τον Ευστάθιο Αντιοχείας και τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας. Για τις υπερβολές και τις ψευτιές που σαν διαμάντια λάμπουν στο «ιστορικό» του έργο, κρατώ μεγάλο καλάθι, για να μπορούν να χωρέσουν. Όποιος τον μελέτησε σίγουρα σιχάθηκε την υποκρισία αυτή που ξεχειλίζει σε κάθε φράση του. Όμως, ένας λόγος που καταπιάστηκε να μας αποδείξει ότι πίσω από τον χριστιανικό μύθο υφίσταται το ιστορικό γεγονός, οφείλεται κυρίως στην προσπάθεια που κατέβαλε εφ’ όρου ζωής να αντιμετωπίσει την βασανιστική κριτική του Ιεροκλή και του Πορφύριου. Δυστυχώς το πρώτο ογκώδες έργο του, αποτελούμενο από 25 τόμους «Κατά Πορφύριου», χάθηκε και κανείς δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει την απώλεια αυτή, που θυμίζει Κέλσο («Αληθής Λόγος») και αντίστοιχα το έργο του Πορφύριου («Κατά Χριστιανών»). Πριν περάσουμε όμως στον Ευσέβιο, για την ιστορία, επιτρέψτε μου μια παρένθεση που αφορά τον Πορφύριο, ώστε να αντιληφθείτε την δεινότητα της κατάστασης να αντιμετωπιστεί η κριτική εκείνη την εποχή.

Το σημαντικότερο έργο του Πορφύριου είναι το «Κατά Χριστιανών» που σαν ένας άλλος Κέλσος θα υπερασπιστεί με ζήλο τις θέσεις της πατρώας θρησκείας των Ελλήνων ενάντια στη βαρβαρική θρησκεία του χριστιανισμού που την θεωρεί τουλάχιστον απαράδεκτη. Η πολεμική που του ασκήθηκε από τον Απολλινάριο, το Μεθόδιο, τον Ευσέβιο, τον Άγιο Ιερώνυμο και άλλους, μαρτυρά την πολυμάθεια και την εξαιρετική φιλοσοφική ικανότητα του Πορφύριου, ώστε να αντιμετωπίσει τη νέα θρησκεία. Ο Πορφύριος γνώριζε αρκετά καλά τη νεοϊδρυθείσα τότε χριστιανική θρησκεία. Λέγεται μάλιστα ότι παρακολούθησε τα κηρύγματα του Ωριγένη και ίσως αρχικά να ήταν χριστιανός, δεδομένης και της Συριακής του καταγωγής, γι αυτό αντιμετώπισε θαρραλέα και πολύπλευρα τη χριστιανική άποψη για τη σωτηρία της ψυχής, που την θεωρούσε χυδαία με το να αναγκάζεται ο θεός να επινοεί τεχνάσματα για να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία! Φυσικά το έργο του αυτό μαζί με άλλα, δόθηκαν το 448 (επί Θεοδοσίου Β΄) στην πυρά. Στην πυρά ρίχτηκαν ακόμα και έργα χριστιανών, που περιελάμβαναν αποσπάσματα της πολεμικής του. Η πυρά, πίστευε ο επίσκοπος Απολλινάριος, μπορούσε να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης «το δηλητήριο της σκέψης του».[2] Ο Πορφύριος έπρεπε να αφανιστεί από προσώπου της γης. Έτσι, θα αντιμετωπιστεί καλύτερα. «Δημοκρατικά»!

Έναν αιώνα αργότερα ο Μακάριος Μάγνης (4^ος-5^ος αιώνας) (επίσκοπος Μαγνησίας της Καρίας ή της Λυδίας), ανέλαβε να αντιμετωπίσει τον Πορφύριο στην απολογία του «Μονογενής ή Αποκριτικός προς Έλληνας». Μετά τον 16^ο αιώνα όμως χάθηκε, αλλά μετά από τρεις αιώνες και συγκεκριμένα το 1867 βρέθηκε στην Αθήνα και ανακτήθηκε ένα μικρό μέρος του έργου του («Κατά Χριστιανών»), που παρέθετε ο Μακάριος στον αντιρρητικό του.

Ας περάσουμε όμως και στον εν λόγω κόλακα που αντί της φωτιάς μπορούσε να αντιπαρατεθεί με ψέμα, και έτσι άρχισε να γράφει «ιστορία». Αν δεν διαβάσει κανείς τι έγραφε ο κόλακας αυτός ποτέ δεν θα αντιληφθείτε τι σημαίνει Ευσέβιος να απολογείται ιστορικώς και να γράφει ιστορία απολογητικώς! Από το πρώτο του βιβλίο σπεύδει να μας… διασώσει εκείνες τις γελοιωδέστατες επιστολές του Άβγαρου βασιλιά προς τον… Ιησού, που μόνο αυτός φαίνεται να γνωρίζει! Τρεις αιώνες και κανένας δεν το αντελήφθη, παρά μόνο ο Ευσέβιος! Αυτό και μόνο αρκεί για να τον καταδικάσουν ακόμα και οι χριστιανοί σαν ψεύτη ολκής. Για φαντάσου, επιστολή του Ιησού γραμμένη από το χέρι Του… Ντοκουμέντο! Φυσικά και δεν υπάρχουν για να μας διασώσουν την περιβόητο διήγηση του Θαδδαίου που «από την εποχή εκείνην έως σήμερον ολόκληρος η πόλις των Εδεσσηνών έχει αφοσιωθή εις το όνομα του Χριστού» γράφει ο Ευσέβιος.[3] Θα αρκούσε να απορριφτούν ο επιστολές και μόνο από το πιο πάνω στοιχείο, αλλά θα τις αναφέρω περιληπτικώς, περισσότερο για τους τύπους και όχι για την γελοιοποίησή τους.

Ο βασιλιάς Άβγαρος της Εδέσσης ικετεύει με επιστολή να τον επισκεφτεί ο Ιησούς για να τον θεραπεύσει από την νόσο που πάσχει και αντίστοιχα ο Ιησούς απαντά με δική του επιστολή ότι αδυνατεί εκείνη την εποχή γιατί… είναι επιφορτισμένος με όλα εκείνα για τα οποία εστάλη από τον Πατέρα Του, και μετά την ολοκλήρωση της αναλήψεώς του (!) θα στείλει κάποιον μαθητή του να τον θεραπεύσει! Οι επιστολές διακινήθηκαν με τον ίδιο ταχυδρόμο, τον Ανανία, και ο μαθητής που εστάλη από τον Θωμά ήταν ο Θαδδαίος![4]

Τους επόμενους αιώνες εμπλουτίστηκε ο μύθος προσθέτοντας σε αυτόν και το «Άγιον Μανδήλιον» με το οποίο υποτίθεται σκουπίστηκε ο Ιησούς και αποτυπώθηκε σε αυτό το πρόσωπό του και μέσω αυτού αργότερα θεραπεύτηκε από τη λέπρα ο Βασιλιάς Άβγαρος. Μην ζητάτε όμως, ούτε αυτό το κειμήλιο, χάθηκε μετά την άλωση της πόλης, αν και δεν θα προσέφερε τίποτα, παρά άλλη μια απόδειξη της απάτης, σαν εκείνη που αποτελεί, άλλο ένα αντίστοιχο τέτοιο κειμήλιο, εκείνο της σινδόνης του Τουρίνο που αποδείχτηκε πανηγυρικά ότι πρόκειται για απάτη.[5]

Ελπίζω να μην θεωρήσετε ότι παρωδώ για να προκαλέσω χλεύη και γέλωτα. Ανοίξτε την «Εκκλησιαστική Ιστορία» του και διαπιστώστε το μόνοι σας, ώστε να αντιληφθείτε ότι η αφέλεια των πιστών αυτών υπερβαίνει την σοβαρότητα ενός ιστορικού συγγράμματος. Θέλω να πω ότι, θα έπρεπε τέτοιες κατάπτυστες «αποδείξεις» να καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκρύβονται και όχι με τέτοια έπαρση να επιδεικνύονται ακόμα και σήμερα σαν ιστορικά στοιχεία. Μια ματιά στα «Απόκρυφα Ευαγγέλια» και στον «Συναξαριστή των Αγίων» μπορεί να σας πείσει με πόση αφέλεια οι πιστοί πρόθυμα και χωρίς ίχνος αμφιβολίας δέχονται σαν θεόπνευστη κάθε ανοησία. Και ενώ αυτά τα γελοία στοιχεία «επιδεικνύονται» με θράσος ο Ευσέβιος διατυμπανίζει την καταστροφή παντός είδους αρχαίου καλλιτεχνήματος, είτε για κέρδος και πλουτισμό, είτε για να δείξει το μίσος του για κάθε διαφορετική δοξασία. Όχι μόνο αυτός αλλά σύσσωμο όλο το πλήρωμα των πιστών τους. Έτσι λοιπόν κατέστρεψαν αρχαιότητες, μνημεία κάλους και ομορφιάς, διατρανώνοντας το έργο τους σαν θεάρεστη πράξη αφήνοντας άφωνους τους πολιτισμένους λαούς σήμερα για την απώλεια εκείνων των όμορφων και αρχαιοτάτων καλλιτεχνημάτων. Οι νόμοι που επέτρεπαν την καταστροφή εκείνη, που σήμερα εύλογα θεωρούμε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, έκανε χιλιάδες πιστών να συνδράμουν στον αφανισμό τους ξεσηκώνοντας κύματα οργής και για εκείνους που τότε έβλεπαν την καταστροφή και σε μας που μας στέρησαν την ομορφιά τους.

Χωρίς ντροπή ο Ευσέβιος κατακρίνει ακόμα και την ελληνική φιλοσοφία γράφοντας στην περιβόητο ιστορία του αποκαλώντας τους φιλόσοφους λύκους «Έχω επίσης σκοπό να παραθέσω τα ονόματα και τον αριθμό εκείνων που, εξαιτίας της αγάπης τους για νεωτερισμούς, έχουν υποπέσει στα μέγιστα σφάλματα… και οι οποίοι διακηρύσσοντας ότι έχουν ανακαλύψει την ψευδώς αποκαλούμενη γνώση έχουν αποδεκατίσει αμείλικτα το ποίμνιο του Χριστού σαν άγριοι λύκοι». Να, πόσο εύκολα οι ιερόσυλοι έπαιρναν άδεια από τον αυτοκράτορα για την σύληση των αρχαίων ναών και μνημείων σύμφωνα με τον Ευσέβιο «αρκούσαν ένας-δύο από τους φίλους του βασιλιά τους οποίους με ένα νεύμα έστελνε προς πάσα επαρχία»! «Αυτοί», συνεχίζει ο εγκωμιαστής του Κωνσταντίνου, «εμφανίζονταν μπροστά σε πολυπληθή λαό, σε πόλεις και χωριά που υποδείκνυαν τα κρυμμένα ιερά, διατάσσοντας τους ίδιους τους ιερείς τους να τα βγάλουν στο φως, απογυμνώνοντάς τα από τα στολίδια και επιδεικνύοντας στα μάτια όλων την ασχήμια τους. Μετά χωρίζοντας τα χρήσιμα υλικά τους, τα ρίχνουμε σε χωνευτήρια και σε φωτιά, τα ωφέλιμα τα κρατάμε και τα περιττά και άχρηστα τα παραχωρούμε προς ανάμνηση της αισχύνης». Ενθουσιασμένος ο Ευσέβιος στο πνεύμα του εβραϊσμού για την «ειδωλολατρία» γράφει «Ο δε θαυμάσιος βασιλεύς έπραξε και τούτο το έργον επίσης. Δηλαδή εφήρμοσε και εις τα εκ χαλκού κατασκευασμένα αγάλματα τον περιγραφέντα τρόπον με τον οποίον εγύμνωσε τα εκ πολυτίμου ύλης νεκρά είδωλα. Διότι και αυτοί οι Θεοί των γηρασμένων μύθων απήχθησαν δεμένοι με τρίχινα υφάσματα». ^[6]

Και δεν ξέφευγε ιερό για ιερό να μην συλήσουν αυτοί οι ιερόσυλοι ληστές από την μια άκρη της αυτοκρατορίας μέχρι την άλλη και τον 4ο και τον 5ο και τον 6ο αιώνα. Αυτοί, αποτελούσαν το χριστιανικό μάτι, τον οξυδερκή ουρανοπετή αετό που κατήγγειλε στο βασιλέα «τα κρυμμένα λείψανα της πλάνης», σαν ο τελευταίος να άναψε «πολυφεγγή πυρσό εποπτεύοντας από ψηλά, ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα πράγματα, τη στιγμή που ο ίδιος διέμενε στη βασιλική εστία της καλλιπόλεώς του»!

Τόσο το μίσος και η έπαρση εκείνων των αγριμιών που αυτοαποκαλούνται πρόβατα, πιστοί της αγάπης και πλάσματα του θεού, που ο τελευταίος υποτίθεται ονόμασε γιούς και όρισε κληρονόμους του!

Για την ψυχολογική ιδιοσυγκρασία του Ευσέβιου αντιγράφω από το «Χαλκεύοντας την Ιστορία» σελ. 112-113. «Όσον αφορά τις νοθείες και παρεμβολές θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που φοβάται τόσο πολύ το θεό, θα μπορούσε με ψέματα να παραχαράξει την ιστορία; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι απλή και σύντομη. Αν σκεφτεί κανείς τα εγκλήματα που διεπράχθησαν στο όνομα του Χριστιανισμού, το ψέμα δεν είναι παρά ένα πλημμέλημα με μικρή βαρύτητα. Για τον αγνό και ρομαντικό χριστιανό, που πραγματικά έχει την αίσθηση ότι προσφέρει, έχω μία απάντηση. Η ψυχολογία που οπλίζει το χέρι να νοθέψει ή να παρεμβάλει ένα κείμενο προέρχεται από μία εσωτερική φωνή που πνίγεται μέσα στην πίστη. Είναι αποτέλεσμα προσφοράς και αφοσίωσης που ο πιστός εξευμενίζοντας το θεό του θεωρεί ότι έτσι προσφέρει θεάρεστο έργο. Φαίνεται να λέει «αποκαθιστώ ό,τι στραβά έχει διατυπωθεί» και όχι «παρεμβάλω όπου μου αρέσει». Διαφορετικά, θα έπρεπε και ο Αλέξανδρος ο Μύνδιος να πλαστογραφηθεί, από κάποιο χριστιανό, χώνοντας ανάμεσα στα θαυμαστά του φαινόμενα και κανένα αστέρι φωτεινό ή έστω μία αναφορά στο Φίλωνα της Αλεξάνδρειας πως τάχατες είχε ακουστά για κάποιον Ιησού. Δε συνέβη όμως τίποτα τέτοιο. Οι πρώτοι χριστιανοί επενέβησαν κυρίως μόνον εκεί που θεώρησαν αναγκαίο να επέμβουν και πάλι, όχι για να διαστρεβλώσουν με δόλο, όπως χωρίς αιδώ έκανε ο Ευσέβιος, αλλά γιατί πίστευαν ότι έτσι είχαν τα πράγματα κι όχι αλλιώς.[7] Η βαθιά τους πίστη ευθύνεται για την πώρωση αυτή. Είναι μια αυτοϋπερβατική ανάγκη που την επιβάλει η αφοσίωση στο θεό, σαν άμυνα ενάντια στους αντιπάλους που αντιμάχονται τις θέσεις του. Είναι «μια υπέρβαση του εγώ μέσω μιας κακοτοποθετημένης αφοσίωσης» όπως θα έλεγε και ο Καίσλερ.[8]

Η εκκλησιαστική ιστορία του Ευσέβιου ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορία που γράφτηκε από χέρι χριστιανού για να απαθανατίσει τα πριν από αυτόν γεγονότα που σημάδεψαν την κοσμοϊστορική του εποχή, την εποχή δηλαδή που ο Χριστιανισμός κατέστη επίσημη θρησκεία της μεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Θέλησε να μας πει ότι ο χριστιανισμός όχι μόνο έχει μέλλον, αλλά και παρελθόν, δηλαδή δεν ήταν χθεσινός! Έτσι κατασκευάστηκε εκ του ασφαλούς διακόσια χρόνια μετά. Η εποχή του ήταν ορόσημο, όχι μόνο για τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν έκτοτε την ανθρωπότητα, αλλά και ορόσημο ιστορικό για το χριστιανισμό γιατί ακόμα και οι παραβολές και οι αλληγορίες στηρίχθηκαν ιστορικά, σαν να ήταν πραγματικά γεγονότα μιας περασμένης εποχής. Η ιστορία του Ευσέβιου χρησιμοποιείται και από αυτούς που δέχονται το χριστιανισμό και από αυτούς που τον πολεμούν. Λες και το διαισθάνθηκε αυτό, έγινε ο μεγάλος ιστορικός για τους χριστιανούς, συλλέγοντας άφθονο υλικό, ακόμα και από διαδόσεις, στηρίζοντας τη γραμμή που καθιέρωσαν οι χριστιανοί απολογητές της εποχής του, αν και αργότερα, ακόμα και σε βασικά σημεία του δόγματος θα διαφοροποιηθεί και ο ίδιος.[9]

Αρχικά οπαδός του Ωριγένη, δε στηρίχθηκε εξ’ ολοκλήρου μόνο σε αυτόν. Κυρίως στηρίχτηκε στον Ιώσηπο γιατί ήξερε ότι η γνώμη ενός ιστορικού του πρώτου αιώνα, που έζησε ακριβώς στον τόπο όπου υποτίθεται έζησε και περπάτησε ο Ιησούς, είχε μεγαλύτερη βαρύτητα. Για αυτό προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει σαν στήριγμα, κάνοντας συνεχείς αναφορές σε αυτόν. Ο Ευσέβιος επιθυμούσε να στηρίξει τις απόψεις του προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολεμική που εμφανίστηκε ανάμεσα σε χριστιανούς και τους θύραθεν φιλοσόφους. Όμως η ιστορία δε στηρίζεται ούτε θεόπνευστα ούτε με διαδόσεις που μυρίζουν νοθεία και παραχάραξη. Η απολογητική του Ευσέβιου μπορεί να του προσδίδει αίγλη και πειστικότητα έναντι των άλλων απολογητών, όμως αυτό συμβαίνει επειδή αυτή υποτίθεται πως συνάγεται από το ιστορικό γεγονός και όχι απλά από τη θεοπνευστία και την έμπνευση. Όταν όμως το ιστορικό γεγονός στηρίζεται στη διάδοση θεωρώντας για παράδειγμα ότι, μία συνάντηση του Πέτρου με το Φίλωνα τον Αλεξανδρέα στη Ρώμη δε θα ήταν απίθανη[10] ή η δημοσίευση μεταφρασμένων επιστολών που υποτίθεται ότι ανταλλάχτηκαν μεταξύ του Άβγαρου βασιλιά της Έδεσσας και του Ιησού, αυτό δεν λέγεται ιστορία».

Όχι μόνο τον τρίτο και τέταρτο αιώνα, αλλά από τα τέλη του δευτέρου αιώνα, τότε δηλαδή που εμφανίζονται τα πρώτα ευαγγέλια, οι χριστιανοί φαίνεται να τα τροποποιούν για να αντιτίθενται στις κριτικές. Ο Κέλσος, το 180, αναφέρεται σε ένα ανώνυμο ευαγγέλιο που φαίνεται επισκιάζεται από άλλα. Το τροποποιούν όσο μπορούν, γράφει ο Έλληνας φιλόσοφος, ώστε οι χριστιανοί να αντιπαρέρχονται στην κριτική. «Ούτε και με τα ψέματα δεν μπορέσατε να μεταμφιέσετε την κίβδηλη ιστορία σας. Και γνωρίζω ότι κάποιοι από τους πιστούς σας, σαν να συνέρχονται από μεθύσι, καταπιάνονται με την παραχάραξη του αρχικού ευαγγελίου και το τροποποιούν και τρεις και τέσσερις και πολλές φορές, για να μπορούν να αντιπαρέρχονται την κριτική».[11] Ακόμα και ο Ευσέβιος για εκείνη την εποχή γράφει ότι «…τότε άρχισε να διαμορφώνεται η άθεος πλάνη με την απάτη των ετεροδιδασκάλων, οι οποίοι, επειδή δεν απέμεινε τελικά κανένας απόστολος, επιχειρούσαν ευθέως να αντικηρύττουν προς το κήρυγμα της αλήθειας την ψευδώνυμο γνώση»![12] Έτσι, αφού όλοι γράφουν ό,τι τους βολεύει, μας φλόμωσε και ο Ευσέβιος στα ψέματα, κατασκευάζοντας στοιχεία, αφού εκ του ασφαλούς μπορεί να ισχυριστεί ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και ό,τι βολεύει τη νέα θρησκεία. Μετά το θάνατο του δασκάλου του Πάμφιλο κληρονόμησε και την βιβλιοθήκη του που την χρησιμοποίησε όπως τον βόλευε. Είμαι σίγουρος ότι και τις παρεμβολές στον Ιώσηπο αυτός τις επινόησε.

Χονδροειδή ψέματα είναι διάσπαρτα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του, ακριβώς πριν πλέξει εγκώμιο και για τον Ιώσηπο, τον ιστορικό πάνω στον οποίο στηρίχτηκε και που κυνικά μας λέει στους «Ιουδαϊκούς Πολέμους»[13] του και ο ίδιος αντιγράφει.[14] «Απατεώνες λοιπόν και ψευδοπροφήτες παραπλανούσαν τον άθλιο λαό». «…κάποτε πάνω από την πόλη σταμάτησε ένα άστρο ίδιο με ρομφαία και ένας κομήτης παρέμεινε ένα χρόνο… και άλλοτε κατά τις εννιά η ώρα την νύχτα περιέλαμψε τόσο πολύ φως στο βωμό και τον ναό, ώστε να φαίνεται ότι είναι λαμπρά ημέρα που διήρκεσε μισή ώρα». Την εορτή εκείνη των αζύμων, «…ένας αρχιερέας οδήγησε σε θυσία μια αγελάδα που γέννησε ένα αρνί στο μέσον του ιερού και η χάλκινη και βαρεία πόρτα του κτιρίου που με δυσκολία την άνοιγαν είκοσι άνδρες, κατά τις έξι η ώρα, φάνηκε να ανοίγει αυτόματα μόνη της»! Ας συντομεύσω την διήγηση των αυτόπτων μαρτύρων του Ιώσηπου που αβίαστα δέχεται και ο Ευσέβιος «Μετά από πολλές μέρες φάνηκε ένα δαιμονικό φάσμα απίστευτου μεγέθους, αν δεν είχε ιστορηθεί από αυτόπτες μάρτυρες: Πριν την δύση του ήλιου φάνηκαν σε όλη τη χώρα μετέωρα άρματα και ένοπλες φάλαγγες που έτρεχαν γύρω από τα σύννεφα περικυκλώνοντας τις πόλεις. Κατά την εορτή της Πεντηκοστής οι ιερείς που πήγαιναν στο ιερό να λειτουργήσουν αντελήφθησαν κίνηση και κτύπους και μετά αιφνιδιαστικά φωνή που έλεγε «φεύγουμε από εδώ» ενώ κάποιος χωρικός με το όνομα Ιησούς, γιός κάποιου Ανανίου φώναζε. Τον πήραν για δαιμονισμένο και αφού τον ξυλοκόπησαν τον πήγαν στον έπαρχο που τον μαστίγωσε ενώ αυτός συνέχιζε να φωνάζει «αλλοίμονον, αλλοίμονον εις τα Ιεροσόλυμα». Εν πάση περιπτώσει όπως αποδείχτηκε και από χρησμούς που βρέθηκαν αλλά ως συνήθως δεν διασώθηκαν, αυτός πρέπει να ήταν ο Χριστός που διακήρυττε όταν ήρθε η ώρα της διασποράς του ιουδαϊκού λαού «ζήτησε από εμένα και θα σου δώσω τα έθνη ως κληρονομιά και τα πέρατα της γης στην κατοχή σου». Γιατί τελικά έγραψε ο Ιώσηπος αυτά τα ψέματα και αντέγραψε ο Ευσέβιος σαν αληθή; Πώς θα ταυτιστεί ο Ιουδαϊσμός με την χριστιανική εκδοχή; Όπως ταυτίζεται η Παλιά Διαθήκη με τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και τον ισλαμισμό, χρησιμοποιώντας το ίδιο βιβλίο και ακριβώς τα ίδια χωρία! Εδώ χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς που λέει «Υιός μου είσαι εσύ, εγώ σε εγέννησα σήμερα. Ζήτησε από εμένα και θα σου δώσω τα έθνη κληρονομιά και ιδιοκτησία σου μέχρι τα πέρατα της γης» (2.7-8).

Ο πρώτος εξέλαβε τα «θαυμαστά γεγονότα» με τα γεγονότα του Βεσπασιανού και την διασπορά των Εβραίων και ο δεύτερος με την διακήρυξη του Ευαγγελίου από τους Αποστόλους προς τα έθνη, διατυμπανίζοντας τον εξαιρετισμό του περιούσιου λαού και την περιβόητη εγωιστική θρησκευτική εξαπάτηση της κληρονομιάς. Οι πιστοί πάντα είναι οι ευνοούμενοι του Θεού και οι άπιστοι τα εκφυλισμένα κτήνη που τους πρέπει το μαρτύριο και ο αφανισμός. Να το δίδαγμα και η κληρονομιά των εκλεκτών του θεού και κυρίως τα φαντασιακά μυθώδη στοιχεία που δημιουργούν ακόμα και εθνική συνείδηση. Τέτοια εθνική συνείδηση έχουν σήμερα οι Εβραίοι διεκδικώντας στην αρχή και καταπατώντας στη συνέχεια, από το 1947 που απέκτησαν κράτος, τη γη των Παλαιστινίων, γιατί λέει ο θεός τους έδωσε κληρονομιά. Για το Περίεργο αυτό χαρμάνι του μεγαλοϊδεατισμού με την ανοησία, που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι λαοί και οι ίδιοι με το ολοκαύτωμα, βλέπε τα δυο άρθρα για την δημιουργία του έθνους εδώ. https://epic-atheist.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html

Για λίγο ίσως βγήκαμε από το θέμα, αλλά γρήγορα θα ξαναμπούμε.

Τέλος, για να απαντήσουμε και για το ποιόν του, ας έχουμε υπόψη και τις κατηγορίες του Ποτάμωνος, επισκόπου Ηρακλείας της Αιγύπτου (; - 340) όπου βεβαίωνε στην Σύνοδο της Τύρου, ότι ενώ ήταν έγκλειστος με τον Πάμφιλο στις φυλακές, αυτός πολύ ενωρίτερα και αιφνιδίως απελευθερώθηκε ενώ ο δάσκαλός του αποκεφαλίστηκε, κάνοντας λόγο για αποστασία.[15]

Πέρα από τις διαφωνίες του με τον Ευστάθιο και τον Άγιο Αθανάσιο, φανταστείτε τον Ευσέβιο να διαφωνεί ακόμα και με την τριαδολογία στη Σύνοδο της Νίκαιας συντασσόμενος με τους Αρειανιστές, από την Σύνοδο της Αντιόχειας που έγινε τον ίδιο χρόνο,[16] και κατόπιν παρακλήσεως του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου δέχτηκε να ψηφίσει «υπέρ», ενώ ήταν σφόδρα αντίθετος! Αν αυτό δεν λέγεται μαλαγανιά, πώς λέγεται; Έκτοτε Κωνσταντίνος και Ευσέβιος έγιναν φιλαράκια. Ο Ευσέβιος ήταν παρών στα εγκαίνια του Πανάγιου Τάφου, της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, όπως και στον καθεδρικό ναό της Τύρου στους οποίους όχι μόνο εξεφώνησε τον πανηγυρικό, αλλά γράφοντας γι αυτούς στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του κολακεύει μέχρι και τον εαυτό του αποκαλώντας τον «καταλλήλως πρικοισμένο»![17] Στον εορτασμό των τριάντα χρόνων βασιλείας του θεοφιλούς Βασιλέως επί της Γης Κωνσταντίνου τον πανηγυρικό[18] πάλι αυτός εκφωνεί εκδίδοντας μάλιστα ακόμα ένα βιβλίο, «Εις τον Κωνσταντίνον Τριακονταετηρικός», στο οποίο αν και εκ των προτέρων μας διαβεβαιώνει ότι θα αποφύγει τις ρητορικές επιδείξεις, μας φλόμωσε στους εγκωμιασμούς και τις συνήθεις μαλαγανιές, όπου πλέκει το ιδεώδες του Βασιλέως, υπηρέτη του Θεού επί της Γης, σαν ωδή βασιλικών ύμνων! Για αυτόν τον βασιλέα, που «δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει επαξίως», γράφει ο Ευσέβιος «γύρω από αυτόν φως αστράπτον με απορρήτους ακτίνας αποφράσσει δι όλους την θέαν της θεότητός του. Τούτον περικυκλώνουν ουράνιοι δυνάμεις, δορυφορούν δε υπερκόσμιοι δυνάμεις, αναγνωρίζουσαι αυτόν ως δεσπότην και κύριον και βασιλέα, άπειρα δε πλήθη αγγέλων, θίασοι αρχαγγέλων και χοροί αγίων πνευμάτων καταυγάζονται από τας μαρμαρυγάς του τας οποίας προσελκύουν ωσάν από αενάους πηγάς φωτός».[19] Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να μην το παρακάνει. Φανταστείτε τι θα έγραφε χωρίς την προσπάθεια να αποφύγει τις γαλιφιές!

Τέτοιος ήταν ο θεοσεβής Βασιλεύς, σύμφωνα με τον γλείφτη του Ευσέβιο που έγραφε χωρίς να ντρέπεται με το υπεροπτικό του ύφος, ξεχειλίζοντας απέραντη κολακεία και ψευτιά «οπλισμένος με θώρακα ευσεβείας και αντιπαρατάξας εις το πλήθος των αντιπάλων το σωτήριον και ζωοποιόν σημείον του σταυρού ως φόβητρον και αμυντήριον κατά των κακών, εκέρδισε την νίκην ταυτοχρόνως και κατά των εχθρών και κατά των δαιμόνων».[20] Νομίζω δεν χρειάζονται περισσότερα για να αντιληφθούν πιστοί και μη την χριστιανική υποκρισία. Αν δεν τόνιζαν τόσο πολύ την αγάπη ίσως να μην φαινόταν τόσο έντονα η υποκρισία τους. Γι αυτό καλά θα κάνουν αντί να μιλούν για αγάπη να προσπαθήσουν πραγματικά να αγαπήσουν και να σταματήσουν να δημιουργούν έριδες και με τόσο υπεροπτικό ύφος να προσηλυτίζουν ότι μόνο αυτοί αγαπούν, μόνο αυτοί πιστεύουν στον αληθινό θεό και όλοι οι άλλοι αυταπατώνται. Ο εγωισμός είναι χάδι για αυτούς. Η πίστη στο Απόλυτο τους γελοιοποιεί και τα εγκλήματα που διέπραξαν στην διάρκεια της ιστορίας παταγωδώς διαψεύδει το ήθος τους. Αν δεν διαβάσατε στην προηγούμενη ανάρτηση, τον βίο του ευσεβούς Βασιλέως Κωνσταντίνου και τα εγκλήματα που διέπραξε ο «Άγιος» αυτός, διαβάστε τα γιατί ακολουθεί μια σύντομη περισκόπηση και για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν σε ολόκληρη τη ιστορία τους οι χριστιανοί, δικαιολογώντας γιατί ο κόσμος μας έγινε τόσο κακός, μοχθηρός και απάνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε το επινόημα αυτό στο οποίο τόσο πολύ κόπτονται για αγάπη και δικαιοσύνη! Οι πιστοί ποτέ δεν πρόκειται να αντιληφθούν ότι δεν είναι δυνατόν να ανταποδίδεις δικαιοσύνη με το ίδιο σπαθί που την καταλύεις.

Η ανάρτηση αυτή προσφέρεται σε εκείνους που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί ότι η υποκρισία στις λεγόμενες αποκαλυπτικές θρησκείες, ξεχειλίζει, ώστε να κρατούν μικρό καλάθι για την αγάπη και μεγάλο για την υποκρισία. Διαφορετικά δεν θα ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου η πλειοψηφία πιστεύει στο θεό και η κοινωνία μας παράλληλα να μαστίζεται από κάθε λογής εγκλήματα και απάτες. Στους υπόλοιπους, τους άθεους, συνιστώ διαβάζοντας τους θεοσεβείς λόγους των ιερών κειμένων, πάσης θρησκείας, αλλά ιδιαίτερα των αποκαλυπτικών θρησκειών, αντί μικρού καλαθιού, ας έχουν πλησίον τους για ώρα ανάγκης μια μεγάλη σακούλα για πάσα αποβολή γαστρικού περιεχομένου!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ο δομινικανός μοναχός ο Γιόχαν Τέτσελ (Johann Tetzel 1460-1519) απεσταλμένος του Πάπα, έκανε χρυσές δουλειές καταφέρνοντας να αποτελειώσει το  ναό του Αγίου Πέτρου της Ρώμης διακηρύσσοντας ότι «ο ήχος του χρυσού νομίσματος πάνω στο δίσκο θα μπορούσε να εξαγοράσει τη ψυχή ακόμα και όταν αυτή βρεθεί προ του καθαρτήριου της Κόλασης»!

[2] Βλέπε «Επίλογο του Hoffman» στον «Πορφύριο» εκδόσεις Θύραθεν σελ. 174.

[3] Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία» Β΄ 1.7.

[4] Βλέπε Ευσέβιο «Εκκλησιαστική Ιστορία» Α΄ 13.1-22.

[5] Το 1988 με τρεις ανεξάρτητες εργαστηριακές μελέτες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, της Αριζόνας και του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Ελβετίας αποδείχτηκε ότι η σινδόνη, μέσω της ραδιοχρονολόγησης, είναι δημιούργημα της περιόδου 1290-1390.

^[6] «Εις τον Βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως» Γ΄ 54. 5-7 και «Εις Κωνσταντίνο Τριακονταετηρικός» Η΄ 8. 1-4. Ο Ευσέβιος, χρησιμοποιεί τα ίδια κείμενα και στα δυο συγγράμματά του!

[7] Φαινόμενα αισχρής διαστρέβλωσης υπήρξαν και μάλιστα όχι λίγα, όμως αυτό έγινε αργότερα, όταν με απάτες ολκής μόνο μπορούσε κανείς να εκτρέψει το ποτάμι του ψεύδους που ξεχείλιζε από παντού. Τέτοια φαινόμενα που εμφανίζονται ακόμα και στις μέρες μας θα τα συζητήσουμε πιο κάτω σε ειδικό κεφάλαιο.

[8] Ο Καίσλερ χρησιμοποίησε το χαρακτηρισμό αυτό για τους πιστούς που στο τυπικό της θυσίας άγγιξαν ακόμα και το έγκλημα, για τη δόξα του Θεού. Βλέπε «Ένα Φάντασμα στη Μηχανή» εκδόσεις Χατζηνικολή σελ.179.

[9] Διαφοροποιήθηκε μάλιστα σε μία θέση θεμελιώδη για το χριστιανισμό, της τριαδολογίας, υπερασπίζοντας αρειανικές θέσεις! Η υποκρισία του ιερατείου όμως είχε συμφέρον να κάνει τα στραβά μάτια, προκειμένου να σώσει το έργο του Ευσέβιου, που τόσο πολύ βόλευε, από το να το κάψει, αφορίζοντας και τον ίδιο, όπως έκανε με άλλους αιρετικούς. Μερικές φορές η υποκρισία περισσεύει.

[10] «Λέγεται ότι επί Κλαύδιου (ο Φίλων) συνομίλησε με τον Πέτρο στη Ρώμη, κηρύττοντα τότε στους εκεί κατοίκους»! «Εκκλησιαστική Ιστορία» Β΄ 47,1. Τέτοιες αυθαίρετες γνώμες δεν μπορούν να λέγονται ιστορία επειδή οδηγούν σε στρέβλωση όλο το εποικοδόμημα.

[11] Κέλσος «Αληθής Λόγος» κεφ. Β΄ σελ. 45 εκδόσεις Θύραθεν Επιλογή.

[12] Ο.π. Γ΄ 32.8.

[13] Ιώσηπος «Ιουδαϊκός Πόλεμος» 6. 288-304.

[14] Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία» Γ΄ 8. 1-11.

[15] Επιφάνιος «Πανάριον» 68. 8.

[16] Στη Σύνοδο αυτή επέκριναν τον Άρειο πλην τριών επισκόπων, του υποφαινόμενου Ευσέβιου, του Θεόδοτου Λαοδίκειας και του Ναρκίσσου Νερωνιάδος. 

[17] Ευσέβιος «Εκκλησιαστική Ιστορία» Ι΄ 4.

[18] Και τον «Εικοσσαετηρίδι του Βασιλέως» πανηγυρικό πάλι αυτός είχε εκφωνήσει. Αυτός, άγνωστο για ποιο λόγο, δεν διασώθηκε.

[19] Ευσέβιος «Εις τον Τριακονταετηρικός» Α΄ 1.2.

[20] Ευσέβιος «Εις τον Τριακονταετηρικός» Θ΄ 9.8.