16 Οκτ 2010

Από τη μυθολογία στη φιλοσοφία του Πλάτωνα

Από την εποχή του Πλάτωνα ακόμα ήταν γνωστό ότι οι ποιητές, αν και θεμελιωτές της ελληνικής θρησκείας ήταν μάστοροι στα ψέματα. Οι σοφοί ήξεραν ότι οι μύθοι ήταν αλληγορικές ιστορίες που πλάστηκαν για να εναρμονίσουν το άτομο και τη φυλή με την κοινωνία και τη φύση.
Η μυθολογία είναι μία μορφή κοινωνικής συνείδησης κι οι ποιητές που την έπλασαν το έκαναν γιατί άλλο τρόπο δεν είχαν προκειμένου να εκφράσουν αυτό που θα έδενε τη φυλή στο μέλλον. Προφανώς χρησιμοποίησαν και κάποιες προφορικές παραδόσεις που έρχονταν από το μακρινό παρελθόν. Εδώ υπάρχουν κάποια κενά που οι συντηρητικοί ιστορικοί του συστήματος απέκρυψαν, όμως αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που στην παρούσα στιγμή δεν μας ενδιαφέρει.
Αυτός ήταν ένας τρόπος κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας στα πρώτα στάδια ανάπτυξης της κοινωνίας. Σε κείνα τα στάδια της κοινωνικής ανάπτυξης, η ανικανότητα του ανθρώπου να διαχωρίσει τον εαυτό του από το περιβάλλον τον ώθησε ώστε να θεοποιήσει τη φύση και να ανθρωποποιήσει τους θεούς που λάτρευε. Οι τελευταίοι ήταν φυσικές δυνάμεις που αδυνατούσε να κατανοήσει. Οι φόβοι, οι στοχασμοί και ο ελπίδες γέννησαν αντίστοιχους μύθους. Το ίδιο, οι ασθένειες, οι αντιξοότητες και τα όνειρα που πάντα με υπερφυσικό τρόπο προσπαθούσε να εξηγήσει. Γι' αυτό η μυθολογία συσχετίστηκε με τη θρησκεία και αποτέλεσε τον συνεκτικό δεσμό της φυλής και του έθνους. Ο μύθος κατά κόρο χρησιμοποιείται από τον Πλάτωνα, αφού στη συνείδηση των Ελλήνων είναι τόσο δυνατός που εκφράζει την αλήθεια και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και χωρίς απόδειξη. Έτσι ο μύθος για τον Πλάτωνα αποτελεί αποδεικτικό καταφύγιο στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει ένα μεταφυσικό πρόβλημα.
Ακριβώς αυτό συνεχίζουν και κάνουν ιουδαίοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι θεωρώντας τις «ιερές» τους γραφές, αδιάψευστο λόγο.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Πλάτων, όπως οι ποιητές, που ήταν μάστοροι στα ψέματα, έτσι και ο ίδιος, ήταν ένας μάστορας του λόγου. Τα κείμενά του σε καθηλώνουν. Οι διάλογοι του Σωκράτη, τον ανέδειξαν έναν μεγάλο τεχνίτη του λόγου. Δεν είμαστε τόσο σίγουροι αν αυτοί αποδόθηκαν σωστά, όμως εκπέμπουν μια φιλοσοφική λάμψη που παραμένει εκτυφλωτική μέχρι σήμερα. Όταν γνώρισε τον Σωκράτη, ο Πλάτωνας, συνεπαρμένος από τους φιλοσοφικούς του στοχασμούς, έκαψε όλα του τα συγγράμματα. Έγραφε ποίηση ως τότε. Ποιος ξέρει… τι ψέματα θα μας αράδιαζε αν δεν γνώριζε την μεγάλη εκείνη μορφή, αλλά και τι ποιητικά αριστουργήματα θα γνωρίζαμε σήμερα…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι είχε μια τάση να θέλει να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά από την δική του εγωιστική πλευρά, αφού ήταν αριστοκρατικός. Συγγενής του αρχηγού των τριάκοντα τυράννων, του Κριτία, είχε και ολιγαρχικές ιδέες που τον καθιστούν εχθρό της δημοκρατίας.
Στα πιο ώριμα χρόνια του ενδιαφέρθηκε για τον κόσμο, ρωτώντας τι είναι ο κόσμος και τι νόημα έχει. Τι σημαίνει πραγματικότητα και πόσο μπορούμε να την γνωρίσουμε.
Κατά καιρούς, μέσα από διάφορες αναρτήσεις, γνωρίσαμε τις απόψεις του σε γενικές γραμμές. Ο Πλάτωνας, δεχόταν ότι την πραγματικότητα, μόνο οι φιλόσοφοι μπορούν να την γνωρίσουν και γι αυτό πρέπει να ηγούνται όλων των άλλων. Έτσι πλησίασε τον Διόνυσο τον Συρακούσιο στην Σικελία και ο τελευταίος όταν αντελήφθη τι ρόλο έπαιζε και τι είχε στο μυαλό του, μόνο που δεν τον σκότωσε. Τον πούλησε σαν δούλο σε ένα καράβι που τον έφερε στην Αίγινα!

Έλεγε ότι ήταν ερωτευμένος με την πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα όμως; Θεωρούσε ότι στον κόσμο αυτό μόνο οι ιδέες είναι πραγματικές. Όλα τα άλλα είναι πλάνη. Οι ιδέες αυτές καθαυτές είναι τα πρότυπα, τα λεγόμενα αρχέτυπα. Υπεράνω όλων βρίσκεται η ιδέα του Αγαθού που εκτός από άυλη και αόρατη, όπως όλες οι ιδέες, είναι και θεία. Οι ιδέες αυτές δεν είναι αφηρημένη σκέψη αλλά ουσία που υπάρχει ανεξάρτητα από τη σκέψη, αντικειμενικά στο πνευματικό χώρο. Ακριβώς αυτή η θεώρηση τον καθιστά πατέρα του αντικειμενικού ιδεαλισμού.
Ο Πλάτων απέρριπτε τις αισθήσεις σαν έγκυρη πηγή της γνώσης. Ο κόσμος που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις δεν είναι πραγματικές, αλλά μια κακέκτυπη απεικόνιση του κόσμου των ιδεών. Την ψυχή την χώριζε σε τρία μέρη α) στο λογιστικό, β) στο θυμοειδές και γ) στο επιθυμητικό. Τα τρία αυτά συστατικά συχνά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Μοιάζουν με τα άλογα της άμαξας που ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις και ο ηνίοχος που συμβολίζει το ορθολογικό τμήμα της ψυχής προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμοειδές και το επιθυμητικό, σε αυτό που ο Πλάτων ονόμαζε «ψυχική ειρήνη» (βλέπε «Φαίδρο»).
Για κάθε ένα μέρος της ψυχής αντιστοιχεί και μια αρετή όπου η ψυχή επικοινωνεί με τις ιδέες. Οι αρετές αυτές είναι α) η σοφία, β) η ανδρεία και γ) η σωφροσύνη.
Στην «Πολιτεία» του ο Πλάτων οραματίστηκε την ουτοπική του κοινωνία αποτελούμενη από τρεις τάξεις που τις αντιστοίχισε με τις πιο πάνω αρετές και τα μέρη της ψυχής. Έτσι επινόησε την πλατωνική του σπηλιά.

Τι βλέπουν όμως οι έγκλειστοι στην σπηλιά;
Μόνο τις σκιές στον απέναντι τοίχο. Αυτές αντιπροσωπεύουν ό,τι υπάρχει στη φύση. Μιμούνται την πραγματικότητα. Στην ουσία είναι πλάνη.
Σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε αλυσοδεμένοι, με τα πάθη, τις επιθυμίες και τους φόβους μας. Το σώμα μας υποταγμένο στον κόσμο των φαινομένων. Εκεί βρίσκεται θαμμένη η ψυχή, αναζητώντας απελευθέρωση από τα υλικά δεσμά μόνο μετά το θάνατο!
Αυτός μας απελευθερώνει και η ψυχή επιστρέφει στην ουράνια κατοικία, στο θεό!
Όμως, οι φιλόσοφοι μπορούν να γυρίσουν πίσω, να βγουν για λίγο από τη σπηλιά, να δουν την πραγματικότητα, αν και θαμπωμένοι και να επιστρέψουν πίσω.
Τα αρχέτυπα αυτά που υπάρχουν «εκεί» έξω είναι οι Ιδέες, οι Ουσίες που προσδιορίζουν τα τέλεια όντα που είναι αγέννητα, άφθαρτα, αιώνια και αναλλοίωτα! Αυτός είναι ο αντικειμενικός κόσμος, ο τέλειος κόσμος που ο φιλόσοφος μπορεί να αντιληφθεί και παράλληλα να αναγνωρίζει την ματαιότητα της ζωής!
Μήπως σας θυμίζουν τίποτα αυτά από την χριστιανική φιλοσοφία; Υιοθετημένα αρκετά από τους Γνωστικούς, τα υιοθέτησαν και πολλοί χριστιανοί. Άλλοι τα αντελήφθησαν έτσι, άλλοι αλλιώς και δημιούργησαν αντιθέσεις που γέννησαν την αίρεση. Μέχρι να αποφασιστεί, τι δόγμα θα διαλέξουν, οι μεν πολέμαγαν τους δε.
Αχ, γιατί δεν διαβάζετε ιστορία…

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Πλάτωνα για να δούμε πώς άναψε τη φωτιά των ιδεών.
Το αναφέραμε και πιο πάνω, με τα δυο άλογα της άμαξας που ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις και ο ηνίοχος που συμβολίζει το λογικό τμήμα της ψυχής προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμοειδές και το επιθυμητικό να τα υψώσει ως την ουράνια κατοικία. Η προσπάθεια όμως αυτή είναι πολύ σκληρή γιατί γρήγορα η ψυχή πέφτει, χάνοντας τα φτερά της και προσγειώνεται στον ματαιόδοξο κόσμο της ύλης. Κάθε φορά που θυμάται (ανάμνηση των Ιδεών) βγάζει νέα φτερά και επιχειρεί νέο ταξίδι στον ουρανό. Η πτώση των ψυχών βρίσκεται σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, όπου ο Ήρωας-θεός καλείται να μας λυτρώσει, αφού συχνά κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο των ψυχών (Ηρακλής, Οδυσσέας, Ορφέας, Χριστός).

Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί τα λόγια του Δασκάλου του στον «Φαίδωνα» για να δώσει αίγλη στην φιλοσοφία του, όταν με θαυμαστή ηρεμία ο Σωκράτης του εξηγεί ότι ο θάνατος είναι ένα μονοπάτι που μας οδηγεί κατευθείαν στο Σκοπό. Όσο έχουμε το σώμα και η ψυχή σκηνωμένη μέσα του, μολύνεται απ’ αυτό και δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε ποτέ ό,τι επιθυμούμε. Να γιατί όσο ζούμε δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τίποτα καθαρά, παρά μόνο όταν πεθάνουμε, μέχρις ότου ο θεός μας απελευθερώσει (Λύτρωση).
Το σώμα εδώ είναι σαν ακαθαρσία, έτσι που αργότερα ο νεοπλατωνικός Πλωτίνος θα κοκκινίζει από ντροπή κάθε φορά που θα αισθάνεται ότι βρίσκεται μέσα του!
Στην ουσία, φίλοι μου, αυτό είναι ντροπή για το ελληνικό πνεύμα. Για τον αληθινό Έλληνα, η περιφρόνηση του σώματος αποτελεί ύβρη, γιατί το ελληνικό πνεύμα λάτρεψε και θεοποίησε το Κάλλος κι αυτό φαίνεται στα αγάλματα που φιλοτέχνησε. Η ομορφιά και η τέχνη απαράμιλλη, την θαυμάζουμε και σήμερα.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τον «Φαίδωνα» οι χριστιανοί τον διάβαζαν στο νεκροκρέβατό τους, για να προετοιμαστούν για την τελευταία μάχη που έπρεπε να δώσει η ψυχή μέσα στο μολυσμένο της κορμί.

Τα φαντάσματα από τότε εφευρέθηκαν, όταν μετά το θάνατο οι ψυχές βαραίνουν και έλκονται στον ορατό κόσμο, από τον φόβο τους και περιφέρονται στους τάφους και τα μνημεία, σαν σκιές (Φαίδων).
«Κάθε ηδονή ή λύπη προσηλώνει σαν καρφί την ψυχή στο σώμα, έτσι την κάνει σωματική, ώστε να νομίζει ότι αληθινά είναι εκείνα τα οποία και το σώμα θεωρεί αληθινά».








Στον Γοργία αναφέρεται στην ψυχή από τη στιγμή που οι νεκροί φτάνουν μπροστά στον Ραδάμανθη κι εκείνος τις στέλνει στο Δικαστή για να τιμωρηθούν ανάλογα, ενώ τις αφοσιωμένες στην αλήθεια ψυχές, τις στέλνει στα νησιά των Μακάρων.
Ο Πλάτωνας μας επιβεβαιώνει πόσο πιστεύει σ’ αυτό, γι’ αυτό προετοιμάζει πάντα την ψυχή του, ώστε να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την Θεία Δίκη!
Δεν αποφεύγει ακόμα και να περιγράψει τις Δαντικές εικόνες από τα καθαρτήρια του Άδη, κάνοντας μια περιγραφή για τα βασανιστήρια του Αριδαίου και άλλων τυράννων που εκτελούσαν την χιλιόχρονη ποινή τους!Στα κείμενα αυτά γαντζώνεται ο άνθρωπος μπροστά στην απελπισία της ζωής και κατά την Ύστερη αρχαιότητα, ο Χριστιανισμός το εκμεταλλεύτηκε σαν παρηγοριά στην ταλαίπωρη ζωή του πιστού. Ήταν το πιο εύκολο που μπορούσε να κάνει, αφού δεν προσπάθησε ποτέ να την αλλάξει!

Ο Αυγουστίνος, θερμός υποστηριχτής της Πλατωνικής φιλοσοφίας, επηρέασε όλη τη Δυτική φιλοσοφία του Χριστιανισμού, όπως νωρίτερα ο Κλήμης, ο Ωριγένης και τόσοι χριστιανοί φιλόσοφοι την Ανατολή, στην άλλη άκρη της αυτοκρατορίας.
Δεν είναι τυχαίο που το σημαντικότερο έργο του ο Αυγουστίνος το ονόμασε «Η Πολιτεία του Θεού».
Αν σήμερα ασχοληθήκαμε με τη φιλοσοφία της ψυχής του Πλάτωνα, στο επόμενο άρθρο θα πάμε σε πιο πρακτικά ζητήματα. Θα δούμε την ίδια την Πολιτεία του Πλάτωνα και πώς φαντάστηκε τον κόσμο, που ούτε λίγο ούτε πολύ, η Μεσαιωνική Εκκλησία προσπάθησε να επιβάλει σαν Θεανθρώπινη Πολιτεία.


Από την Πολιτεία του Πλάτωνα, στην Πολιτεία του Θεού (Τρίτη 2 Νοέμβρη)

1 Οκτ 2010

Ο μυστικισμός της Ανατολής επηρεάζει την ελληνική σκέψη

Ο παρατηρητικός αναγνώστης αυτού του blog θα έχει παρατηρήσει φαντάζομαι ότι τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, όχι μόνο δεν είναι αυθαίρετα, αλλά το ένα υπαγορεύει το άλλο. Στα σχόλια, όταν μας το επιτρέπουν οι χριστιανοί σχολιαστές, εκτός από την περαιτέρω ανάλυση που επιχειρούμε, πολλές φορές αναδύουν και άλλους προβληματισμούς που οδηγούν σε νέες αναρτήσεις. Με λίγα λόγια δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω.
Έτσι λοιπόν στην προηγούμενη ανάρτηση κάποιος σχολιαστής, λάτρης της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, με απορία ρώτησε αν υπήρχαν και στην αρχαιότητα δαίμονες, δεισιδαιμονία και όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούμε τους χριστιανούς και τις άλλες δυο αδελφές θρησκείες. Αν και λάτρης της αρχαίας Ελλάδας ο ίδιος, μπροστά στην Αλήθεια, νιώθω την ανάγκη να γκρεμίσω κάθε υπέρβαση που από τα νεανικά μου χρόνια έκτιζαν αμαθείς και αλλοπαρμένοι σοβινιστές, θεοποιώντας ιδέες και ανθρώπους στο βωμό της εξύμνησης της φυλής και γελοιοποιώντας αυτό που στην ουσία σαν μεγαλειώδες έπρεπε να αναδεικνύουν.
Όχι δεν καταγόμαστε από τον Σείριο.
Δεν ρέει στις φλέβες μας Ιχώρ και ο Δίας δεν υπήρξε.


Οι θεοί του ήταν ανθρωπόμορφοι, ο ίδιος τους έφτιαξε.
Οι μύθοι του αφηγηματικοί και γεμάτοι συμβολισμούς.
Η αγάπη για τη ζωή, την φύση και τον άνθρωπο έκαναν τον Έλληνα να αναζητήσει στη ζωή την ευτυχία και γι αυτό ανέπτυξε τη μουσική, το χορό, την τέχνη και τη φιλοσοφία.
Με λίγα λόγια ό,τι ωθεί το Κάλος και την ομορφιά της ζωής. Ό,τι ωθεί τον άνθρωπο μπροστά, γιατί εκεί τον περιμένει το μέλλον.
Η γλώσσα ήταν η ρίζα που βλάστισε αυτούς τους ανθούς και "ο νους διακόσμησε τα πάντα". Όχι νους θεϊκός, αλλά η διάνοια του ανθρώπου. Αυτό που λέμε λογική. Ο ομορφιά της γλώσσας και η δύναμη της λογικής σε συνδυασμό με την ομορφιά της ζωής και τον προσανατολισμό του προς την αναζήτηση της λογικής και της εγκόσμιας ευτυχίας ανέδειξε τον Έλληνα σε αντίθεση με τον μυστικισμό των βαρβάρων που έρεπε στην μεταθανάτια πορεία του, μέσα από μία ταλαίπωρη ζωή στερήσεων και επιδοκιμασιών.





Ο Έλληνας ήξερε πότε να φιλοσοφήσει και γι αυτό η φιλοσοφία του είναι ζωντανή και τόσο διαφορετική από των βαρβάρων. Όπως λέει και ο Νίτσε «δεν πρέπει να περιμένουμε να μας βρει δυστυχία για να φιλοσοφήσουμε» (Γέννηση της Φιλοσοφίας). Ο Έλληνας φιλοσόφησε για να βρει την αλήθεια κι όχι για να παρηγορήσει εκείνους που η τύχη τους τα έφερε διαφορετικά απ’ ότι τα περίμεναν. Η φιλοσοφία δεν είναι διέξοδος αντιξοοτήτων, σαν να λέμε παρηγοριά στον άρρωστο, ούτε εργαλείο για να δικαιολογούμε τις φαντασιώσεις του κάθε ονειροπαρμένου που καταπιάνεται μ’ αυτήν.
Οι αποκαλυπτικές θρησκείες όμως είναι παρηγορητικές! Ο Φώερμπαχ, τον 19ο αιώνα, θεωρούσε την παρηγοριά αντιδραστική. «Οποιοσδήποτε επιχειρεί να παρηγορήσει τους σκλάβους, αντί να τους σπρώξει στην επανάσταση, γίνεται σύμμαχος των δουλοχτητών» έλεγε και δεν είχε άδικο!
Δεν είναι τυχαίο που ο χριστιανισμός στις μάζες αυτές αρχικά απευθύνθηκε, χωρίς να κάνει το παραμικρό για να αλλάξει τη ζωή τους.
Όταν επικράτησε, τους ξέχασε.
Διαφωνεί κανείς;



Ο Έλληνας λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, φιλοσοφώντας, έβαλε αρχικά σε κίνηση το μυαλό και τη λογική του. Αντικείμενο είχε τον κόσμο, σε αντίθεση με την φιλοσοφία των βαρβάρων στην οποία παρορμήθηκαν συναισθηματικά απ’ την δυστυχία της ζωής με αντικείμενο τον πόθο μιας μεταθανάτιας ανταμοιβής. Άλλο λόγο δεν κατάφεραν να βρουν, αφού σκοπό δεν είχαν να αλλάξουν τον κόσμο ή οι ίδιοι να μεταστραφούν σε μια άλλη λογική. Βλέπεις όταν δέχεσαι τον κόσμο στατικό και αμετάβλητο από τον Δημιουργό δεν έχεις τέτοια δυνατότητα. Υποκλίνεσαι στο δόγμα και τη μοίρα σου, διαφορετικά αμαρτάνεις. Γίνεσαι παράλογος πιστεύοντας ότι σε ορίζουν αόρατες δυνάμεις. Κινείσαι σαν μαριονέτα, και εύκολα κατευθύνεσαι από επιτήδειους, γιατί την πεποίθησή σου αυτοί την ορίζουν. Η ευπιστία έκτοτε θα σε ορίζει, ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι ο ίδιος κατευθύνεις τον εαυτό σου. Αυτό ήταν γνωστό από την εποχή του Ηρόδοτου ακόμα, τον 5ο αιώνα. Να τι έγραφε ο Αλικαρνασσέας ιστορικός τότε. «Αυτό που ξεχωρίζει ανέκαθεν τον Έλληνα από τον βάρβαρο είναι πως ο Έλληνας ρέπει προς την γνώση παρά στις παράλογες ευπιστίες».
Πράγματι τον 6ο αιώνα, όταν ο άνθρωπος άρχισε να φιλοσοφεί, ο Έλληνας έβαλε το μυαλό του σε κίνηση. Φιλοσόφησε με τη λογική και με την ευφυΐα που ο ίδιος όριζε.



Ο Θαλής ο Μιλήσιος θεωρείται ο θεμελιωτής του αρχαίου ελληνικού υλισμού. Την εποχή εκείνη δεν είχε τόσο σημασία αν έβρισκε την αλήθεια όσο ότι κατάφερνε να βρίσκει απαντήσεις ρωτώντας κατευθείαν τη φύση, παρατηρώντας και υπολογίζοντας με τη λογική και όχι απευθυνόμενος σε κάποιο μαντείο ή ιερατείο, όπως έκαναν τότε άλλοι.

Για πρώτη φορά ο άνθρωπος πατώντας γερά πάνω στη γη, τα μάτια του, η σκέψη του αλλά και ο νους του, μετρώντας και υπολογίζοντας, πετούσε στα άστρα!

Πολλά χρόνια αργότερα ο Πλάτων στο διάλογό του με το Θεαίτητο θα σχολιάσει εύθυμα το Θαλή που περπατούσε κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό κι έπεσε μέσα σε ένα πηγάδι και τα πειράγματα της θρακιώτισσας υπηρέτριάς του που του έλεγε ότι, από τη μανία του να μάθει τι γίνεται στον ουρανό, δεν ήξερε τι του γίνεται στα πόδια!



Μισό αιώνα μετά κάνει την εμφάνιση του ο Πυθαγόρας, μεγάλος μαθηματικός και επιστήμονας τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μετά τα σαράντα, μην αντέχοντας την τυραννία του Πολυκράτη στη Σάμο, εγκαταστάθηκε στην πόλη Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας. Εκεί ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή του που δεν ήταν παρά μια θρησκευτική, κοινοβιακή αδελφότητα, «ομακοείον» όπως την ονόμασε. Ο Πυθαγόρας κυβέρνησε τον Κρότωνα τουλάχιστον 20 χρόνια, έκοψε νομίσματα και η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή. Το όνομά του τιμήθηκε όχι μόνο σαν μεγάλου φιλοσόφου αλλά και σαν θεού. «Υπερβόρειο Απόλλωνα» αποκαλούσαν οι Κροτωνιάτες τον Πυθαγόρα. Πριν εγκατασταθεί στον Κρότωνα ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στη Βαβυλώνα όπου ο μυστικισμός των χωρών αυτών τον επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό μελετώντας τα ιερατικά τους συγγράμματα. Ασπάστηκε το δόγμα της μετεμψύχωσης που το πήρε από τους Αιγύπτιους. Μαθήτεψε στο ιερατείο των Χαλδαίων, όπως ισχυρίζεται ο Ιππόλυτος, και συνέζησε με τους μάγους της ανατολής, όπως μας πληροφορεί ο Διογένης Λαέρτιος. Μαθητής του μυστικιστή Φερεκύδη στην αρχή και του Ερμοδάμαντα του Σάμιου μετά, καθώς και του υλιστή Αναξίμανδρου, η φιλοσοφία του Πυθαγόρα πάντρεψε αντίθετα φιλοσοφικά συστήματα.






Ο Ορφισμός της Ελλάδας παντρεύτηκε με το μυστικισμό της Ανατολής. Η μίξη όλων αυτών των αντίθετων στοιχείων μαζί με την Πυθαγόρεια θεώρηση των αριθμών συνθέσανε αυτό που λέμε Πυθαγορισμός. Ήταν σαν η επιστήμη να παντρεύτηκε τη θρησκεία. Από την ένωση αυτών προέκυψε η θρησκευτική φιλοσοφία του Πυθαγόρα που πολλοί την αμφισβήτησαν.
Ο Πυθαγόρας διακήρυττε ότι έζησε κάποτε σαν Αιθαλίδης και γιος του θεού Ερμή. Αργότερα σαν Εύφορβος και μετά σαν Ερμότιμος και Πύρρος (ψαράς από τη Δήλο). Διατηρούσε, έλεγε, τη μνήμη των εμπειριών του, είτε ήταν ζωντανός είτε πεθαμένος. Επίσης διηγιόταν τις περιπλανήσεις της ψυχής του στα φυτά και στα ζώα όπου μπήκε. Σαν Πυθαγόρας, όπως μας μνημονεύει ο Διογένης Λαέρτιος, ζούσε την πέμπτη μετεμψύχωσή του.
Ο Πυθαγορισμός και ο Ορφισμός πέρασε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα και έκτοτε επηρέασε τους κατοπινούς φιλοσόφους μαζί και τους χριστιανούς.
Σήμερα, οι χριστιανοί δεν έχουν ιδέα πόσο πλατωνικοί είναι.
Μπορεί η αρχή να έγινε με τον Ορφισμό, τους Πυθαγόριους και τον Πλάτωνα, όμως πριν οι φιλοσοφικές σχολές καταργηθούν από τον Ιουστινιανό, όταν ο νεοπλατωνισμός ανθούσε, ο χριστιανισμός αναζητώντας φιλοσοφικό στήριγμα, αν δεν τον υιοθέτησε τουλάχιστον τον κατηύθυνε, παρόλο που δεν διακηρύχτηκε ανοιχτά. Οι ιδεαλιστές χριστιανοί που τον δέχτηκαν το ομολόγησαν και ανάγλυφα αποτυπώνεται στη φιλοσοφία τους.
Όμως, περί της ιδεαλιστικής αυτής φιλοσοφίας, στην επόμενη ανάρτηση θα έχουμε να πούμε πολλά, που οι περισσότεροι δυστυχώς αγνοούν.


Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5