Περί αλλοτρίωσης και υποκρισίας, απάτης και ηλιθιότητας

Στην ανάρτηση αυτή θα θίξουμε μια απατεωνιά που τυγχάνει ασυλίας από όλους τους κανόνες και τους νόμους της κοινωνίας μας. Το θέμα το έχουμε προσεγγίσει πολλές φορές από διαφορετικές γωνίες. Αφορά την αλλοτρίωση και την αποξένωση του ανθρώπινου νου από τον πραγματικό του κόσμο, από εκείνους τους απατεώνες ή φορείς που πολλές φορές μας προσεγγίζουν σαν λύκοι που φορούν προβιές προβάτων για να μας ξεγελάσουν. Από την εποχή του Πλαύτου (Λατίνος κωμωδιογράφος 254-184) ήταν γνωστοί τέτοιοι απατεώνες, όταν ο ίδιος έλεγε «Homo homini lupus» (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι).

Τέτοιοι απατεώνες – υποκριτές συχνά βρίσκονται στο δρόμο μας, προσπαθώντας να μας καθοδηγήσουν πολιτικά, κάνοντάς μας προπαγάνδα ή θρησκευτικά, κάνοντάς μας  προσηλυτισμό. Συχνά εμφανίζονται στη ζωή μας μέσω της κοινωνικής δικτύωσης όπου εκθειάζουν αρετές που δεν έχουν, αποκρύπτοντας συγχρόνως με επιμέλεια ελαττώματα προκειμένου να μας πείσουν για το αντίθετο. Επίσης, μέσω των μαζικών μέσων ενημέρωσης, μέσω της διαφήμισης, προσφέρουν προϊόντα που τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές της διαφήμισης.

Επίσης, στις μέρες μας, ιδιαίτερα, όπου η πληθώρα της πληροφόρησης κατακλύζει τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και η μία εικόνα κυνηγάει την άλλη και όλες μαζί όλους μας, η κοινωνία του θεάματος γίνεται το απολυταρχικό βασίλειο της ολιγαρχίας και της εμπορευματικής οικονομίας. Τα παγκόσμια διευθυντήρια οργανώνουν την κοινωνία έτσι ώστε να εξυπηρετείται η ολιγαρχία σε βάρος των πολλών. Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη κάθε ώρα και στιγμή. Μας ενσωματώνει στο σύστημα, θέτοντας τους κανόνες του συστήματος μέσα από την θρησκεία, την πολιτική και την διαφήμιση. Το θέαμα, στο οποίο πολλές φορές έχω αναφερθεί, στέκεται άγρυπνος φρουρός στην υπνωτισμένη συνείδηση του εξαπατημένου. Ο αφαιρετικός νους του αδρανοποιείται. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο, το είναι από την πλάνη!

Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν αντιδρά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής, αλλά ο πρωταγωνιστής στο θέατρο της ζωής, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα! Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα! Το σύστημα το επιτυγχάνει αυτό πότε με την προβοκάτσια, πότε με τον προσηλυτισμό και πιο συχνά με την πειθώ, από το σχολείο. Καθημερινά σκαρφίζεται νέους τρόπους πειθούς, οδηγώντας νέα πρόβατα στο μαντρί, ώστε και αυτά να έχουν την εντύπωση ότι οδηγήθηκαν εκεί για να προστατευτούν!

Στις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας μας οι λαοπλάνοι, οι ψεύτες και οι υποκριτές, οι διαστρεβλωτές και οι τσαρλατάνοι, που τελευταία εντατικά ασχοληθήκαμε μαζί τους, έχουν μεγάλη πέραση ανάμεσα στους αφελείς. Όσο περισσότερο υπερβάλλουν τόσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους και αυτό δεν είναι καινούριο. Θυμόσαστε τη ρήση του Βολτέρου για τους τσαρλατάνους και τους βλάκες! Η κατάλυση της λογικής, η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία της ψευδαίσθησης συνδέονται άμεσα με τη μαζική ψυχολογία της υποταγής. Ο μηχανισμός είναι τέτοιος που το σύστημα ανατροφοδοτείται, ο κόσμος αυτοκαταστρέφεται χωρίς να μπορεί να βάλει φραγμούς, αφού οι φραγμοί πολεμούνται από το σύστημα και όταν εσύ αντιδράς γίνεσαι το μαύρο πρόβατο του κοπαδιού. Η ιστορία αποσιωπάται, το αληθινό διαστρεβλώνεται, όπου αυτό είναι δυνατό, ώστε το ψεύτικο να φαίνεται αληθινό. Ό,τι πάει κόντρα στο σύστημα βαφτίζεται ύποπτο, καχύποπτο και ψευδές, άθεο και κομουνιστικό, αναρχικό και τρομοκρατικό, ταυτίζεται με την περιθωριοποίηση και έτσι η απάτη διαιωνίζεται! Τι λες τώρα… τι θα πει ο κόσμος!

Τελικά, τι είναι υποκρισία; το να προσποιείται κάποιος και να αποκρύπτει τον πραγματικό κακό του εαυτό! Γνωστή η χριστιανική υποκρισία της αγάπης «αγαπάτε αλλήλους»! Τι υπερβολή κι αυτή που την ακούμε και δεν αντιδρούμε. Στις «Φιλοσοφικές Σχολές της Αρχαίας Ελλάδας» με έμφαση στιγμάτισα αυτήν την «αγάπη» των χριστιανών, γράφοντας ότι «η αγάπη, μπορεί να αφορά αλλήλους, όμως μόνο όταν αυτή απευθύνεται σε ομόθρησκους. Οι θανατώσεις και οι βασανισμοί, το λιντσάρισμα των αρχαίων ιερέων και οι εξορίες των φιλοσόφων, οι λεηλασίες των ιερών και οι πυρπολήσεις των βιβλιοθηκών που χαρακτηρίζονταν από τους χριστιανούς «κιβωτοί δαιμονικής γνώσης» μόνο αγάπη δε δείχνουν» (σελ. 300). Η αγάπη πρέπει να απευθύνεται σε όλους και όχι μόνο στους ομόθρησκους, διαφορετικά μην λέτε αγαπάτε αλλήλους! Τους δικούς τους ανθρώπους όλοι τους αγαπούν, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος χριστιανός για να κάνει το προφανές! Υποκρινόμαστε μπροστά στους άλλους σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος αρχίζουμε να υποκρινόμαστε και μπροστά στον εαυτό μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει ποιος σας έκανε υποκριτές; Πώς λέμε «με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις»...

Να λοιπόν ποιοι είναι υποκριτές. Να έχετε το νους σας, θα τους συναντήσετε πολλές φορές, όμως να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας!

Ο πιστός του χριστιανισμού εξισώνει το πραγματικό με την ψευδαίσθηση, την αλήθεια με τον μύθο. Το ψέμα και την υποκρισία των καθοδηγητών τους την αποδέχεται σαν αληθινή, αφού κινείται σαν υπνωτισμένος. Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»! (βλέπε «Η ουσία του χριστιανισμού» εκδόσεις Αναγνωστίδη σελ. 27).

Επίσης, στο Παράρτημα του βιβλίου «Χαλκεύοντας την Ιστορία» έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στην δύναμη της αλλοτρίωσης που μας αλλοτριώνει και μας καθοδηγεί, τονίζοντας  ότι «στις μέρες μας με την τηλεόραση, όπου η απάτη του θεάματος μπαίνει απρόσκλητη σε κάθε σπίτι, προωθείται το ήθος των εξουσιαστών. Η ουσία αποκρύπτεται και το ψέμα διανθίζεται με ωραίες φράσεις που θέλγουν το αφτί. Θεατές όλοι μας ακολουθούμε, θέλουμε δε θέλουμε, το πεπρωμένο του θεάματος. Μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά στην απραγία και χωρίς να το καταλάβουμε απομακρυνόμαστε από την ουσία, λες και μας έκαναν ενδοφλέβια ένεση και συνεπαρμένοι από το ψέμα και την υποκρισία, αναίσθητοι, γινόμαστε ηθοποιοί στην κοινωνία του θεάματος, καθοδηγημένοι από το σκηνοθέτη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του να αδυνατούν να αντιδράσουν ή να νομίζουν πως αντιδρούν ακόμα και όταν παίζουν το παιχνίδι τους»!

Άλλες φορές προσποιούμαστε για να πείσουμε. Φοράμε την μάσκα της υποκρισίας για να πείσουμε, να διαστρεβλώσουμε. Πότε είμαστε έτσι πότε αλλιώς, αλλά πίσω από την μάσκα είμαστε οι ίδιοι, ο εαυτός μας που με επιμέλεια κρύβουμε κοροϊδεύοντας πολλές φορές και τον εαυτό μας.  Τα ψευδή ιστορικά αφηγήματα λειτουργούν σαν ένα είδος ομαδικής αυτοεξαπάτησης, όπως παραδέχεται και ο Ρόμπερτ Τρίβερς στο βιβλίο του «Η Μωρία των Ανόητων», από την άποψη ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στο ίδιο ψέμα και όχι μόνο αλληλοϋποστηρίζονται αλλά και αυτοεξαπατώνται σε ολόκληρη τη ζωή τους και δεν είναι λίγες οι φορές που δίνουν ακόμα και τη ζωή τους, σαν μάρτυρες, νομίζοντας ότι κάνουν το καθήκον τους.

Οι καλοί ιστορικοί κάνουν μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να ανακαλύψουν την αλήθεια για το παρελθόν και άλλοι προκειμένου να πείσουν για την πίστη τους κατασκευάζουν αναληθείς ιστορίες, μύθους, θαύματα και επινοήσεις, όπως ο Ευσέβιος της Καισάριας, για να πείσουν το ποίμνιο με  αναληθή αφηγήματα, σαν τις περιβόητες «Επιστολές του Ιησού» για τη θρησκεία τους ή για την πατρίδα τους που θα εξυπηρετεί ευρύτερες ομάδες όπου και οι ίδιοι ανήκουν. Οι πιστοί έχουν ανάγκη το θαύμα, ακόμα και όταν συντηρείται με χοντροκομμένα και μεγαλειώδη ψέματα, εξυπηρετώντας τις ιδεολογικές τους ανάγκες. Ο πιστός ανέχεται την απάτη, αρκεί να επιβεβαιώνει το θαύμα! Στον πιστό αρέσει ο αυτοεκθειασμός και η αυτοδικαιολόγηση ακόμα και όταν πρόκειται για μια απάτη στην οποία να εξυπηρετούνται οι σκοποί της ομάδας και της ιδεολογίας της.

Ας πάρουμε ένα σχετικό παράδειγμα απάτης μεγαλειώδους υποκρισίας. Φέτος το πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποφάσισε να εγκαταλείψει την παραπλάνηση των πιστών με το «Άγιο Φως». Βρήκε τον τρόπο να το κάνει ανώδυνα υποστηρίζοντας με μπόλικη υποκρισία ότι δεν φταίνε οι ορθόδοξοι για την παραπλάνηση, αφού οι Σταυροφόροι του καθολικισμού το επινόησαν, αυτοί φταίνε! Αυτοί είναι οι κακοί, εμείς είμαστε οι καλοί! Ορίστε: δεν είναι θαύμα, αφού με αναπτήρα ανάβουμε την κανδήλα. Οι πιστοί της ορθοδοξίας δεν άντεξαν την αλήθεια, αντέδρασαν: «Είστε αντίχριστοι, το Άγιο Φως είναι θαυματουργικό, δεν ανάβεται με αναπτήρα, αλλά η Άγια Φλόγα έρχεται θαυματουργικά από τον ουρανό»! Ο αλλοτριωμένος νους είναι διατεθειμένος να αντιδράσει, μόνο όταν θίγεται το ψέμα με αλήθειες, αφού ο πιστός δεν μπορεί να ανεχθεί την αλήθεια, αφού με το θαύμα τρέφεται και με το ψέμα ζει!

Ο πιστός έχει ανάγκη το θαύμα και αφού αυτό μόνο με την απάτη γίνεται αποδεκτό, ο πιστός έχει ανάγκη το ψέμα! Υποκρίνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αφού η πίστη του γίνεται δύναμη που τον κατευθύνει. Δεν αντιδρά στην απάτη, νιώθει υπέροχα, εξαπατημένος, αφού έτσι επιβεβαιώνεται η πίστη του.

Δείτε αυτή την εικόνα, τι λέτε… η υποκρισία δεν φωνάζει με δυνατή φωνή… όμως για τον πιστό, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»! Μάλλιασε η γλώσσα μας αλλά αυτοί το χαβά τους.

Ας φύγουμε από την πίστη και ας πάμε στο σύστημα, που το ζούμε καθημερινά, αν και εκεί δηλαδή, την κατεύθυνση την δίνουν οι πιστοί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το σύστημα θέλει να δείξει ότι είναι ηθικό, ότι έχει νόμους, ότι κρατά τα προσχήματα και καταπολεμά την ανηθικότητα, την πορνεία, την παιδεραστία, το ανήθικα γυμνό και την έκθεση των παιδιών σε κάθε ανώμαλο, άσχετα αν οι τσόντες βρίθουν ελεύθερα σε υπολογιστές και κινητά! Έτσι όποιος δημοσίευσε την εικόνα αυτή που βλέπετε παραδίπλα θεωρείται ότι παραβιάζει τους όρους περί ηθικής και της σεμνότητας και η εικόνα κατεβαίνει! Ευτυχώς όχι σε ολόκληρο το διαδίκτυο, στο fb όμως στο οποίο διαδικτυόνονται μαζικά, το σύστημα με υποκρισία μας διδάσκει ηθική! Γιατί όμως η εικόνα αυτή είναι προκλητική; Γιατί η εικόνα δείχνει ένα γυμνό παιδί! Αλήθεια, πόσο προκλητικό είναι αυτό; Πόσο διασύρεται ο θεατής μπροστά σε μια τέτοια εικόνα… προσβάλει τα ήθη, αφού ένα παιδί που πεθαίνει από λειψυδρία προκαλεί με την γύμνια του αντί να μας ατσαλώνει με την αντίδρασή μας που το καταδικάσαμε στην λειψυδρία… Καλά διαβάσατε: προκαλεί με την γύμνια του και δεν αποτελεί προσβολή για τον πολιτισμένο μας κόσμο αφού ένα παιδί δεν έχει να φάει και να πιει νερό! Αυτό έπρεπε να νοιάζει τον καθένα.

Ποιον σκανδαλίζει αυτό το παιδί, όταν σε άλλες φωτογραφίες, σαν αυτές τις κοπέλες για παράδειγμα, που στην κυριολεξία μας αλλάζουν τα φώτα με την παρουσία τους… Όμως, για το σύστημα, το «γυμνό» παιδί προκαλεί με την γύμνια του, ενώ οι ηλεκτρολογίνες όχι! Αυτό δεν είναι υποκρισία;

κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Τώρα δείτε και την δεύτερη, δίπλα στο παιδί, που το σύστημα δεν θεωρεί άσεμνη αφού με την διαφήμιση κινείται το χρήμα. Εδώ διαφημίζεται η στυτική δυσλειτουργία του άνδρα που με ένα παρασκεύασμα γίνεται ξανά λειτουργικός: Εδώ δεν υπάρχει καμιά προσβολή, καμιά παραβατικότητα, δεν υφίσταται “report” και η εικόνα διακινείται κανονικά από μια γνωστότατη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι λοιπόν πήρα την εικόνα του «γυμνού» παιδιού και την διαφημιζόμενη εικόνα που καταπολεμά την στυτική δυσλειτουργία και τις κόλλησα για να δω τι θα συμβεί αφού την ανάρτησα στην προσωπική μου εικονογραφημένη σελίδα «Η Αθεΐα είναι Αρετή». Αναδημοσίευσα την εικόνα και σε μια προσωπική σελίδα του fb («Η αθεΐα είναι Αρετή») και παράλληλα και σε μια «ακτιβιστική» σελίδα της «Ένωσης Αθέων» που τιτλοφορείται «Έλληνες άθεοι και αγνωστικιστές»! Για να είμαι ακριβής, η σελίδα αυτή δεν αποτελεί το επίσημο όργανο της Ένωσης, στην οποία είμαι μέλος, πριν ακόμα δημιουργηθεί, αφού συνετέλεσα σε όλες τις διαδικασίες της δημιουργίας της, αλλά απλά ένα καφενείο που ορίστηκαν κάποιοι διαχειριστές! Ήμουν περίεργος να δω τι θα συμβεί!

Η «ηθική» επιτροπή του fb μέχρι να το πάρει χαμπάρι την άφησε μια βδομάδα, όμως στο καφενείο της «Ένωσης Αθέων» απορρίφτηκε αβλεπτεί από ένα διαχειριστή της σελίδας. Ποιο το ηθικό δίδαγμα; Η επιτροπή του fb θεώρησε «ευπρεπές» να μην δείξει ένα γυμνό παιδί, άσχετα αν βρίσκεται προφίλ και δεν προκαλεί – ρωτήστε τους – όμως ο διαχειριστής, τι ζόρι τράβαγε ώστε να την απορρίψει; Διαμαρτυρήθηκα και στους δυο, αν και πολύ φοβάμαι ότι η καθυστέρηση του fb οφείλεται επειδή μάλλον πρέπει να πήρε μια καταγγελία από κάποιον «γνωστό άγνωστο» την βδομάδα που η εικόνα παρέμενε δημοσιευμένη. Η δικαιολογία του διαχειριστή του καφενείου ήταν «θα μας ρίξουν τη σελίδα» αφού η εικόνα του παιδιού είναι άσεμνη και θα θεωρηθεί report! Προφανώς και αυτός αναφερόταν στο γυμνό παιδί και όχι στην εικόνα της διαφήμισης.

Δυο είδη υποκρισίας θίγονται με το πιο πάνω παράδειγμα: Η σελίδα κοινωνικής δικτύωσης υποκριτικά το έπαιξε ηθική, για να μην θιγεί το σύστημα το οποίο πιστά υπηρετεί και ο διαχειριστής του καφενείου της «Ένωσης Αθέων» από λάθος εκλέχθηκε για την διαχείριση της σελίδας, αφού φαίνεται να μην μπορεί να αντισταθεί στις απαιτήσεις του υποκριτικού συστήματος και χωρίς αίσθηση αθεϊστικού ακτιβισμού ακολουθεί πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εξυπηρετεί τους σκοπούς της Ένωσης! Λυπάμαι για το τελευταίο, αφού ακόμα μέλος της Ένωσης είμαι, όμως με τον τρόπο αυτό δείχνω όχι μόνο ότι είμαι διατεθειμένος να πάω κόντρα στο σύστημα, αλλά ακόμα και στο θεσμό της Ένωσης που υποτίθεται με αντιπροσωπεύει. Πώς έλεγε ο Βάκων για τους νόμους ότι επιβάλλεται οι νόμοι να επαληθεύονται και οι υποθέσεις, όταν διαψεύδονται, πρέπει να εγκαταλείπονται, έτσι και εδώ, όταν ο φορέας σου δεις να μην σε αντιπροσωπεύει πρέπει να έχεις το σθένος να τον εγκαταλείψεις, σε αντίθεση με τους χριστιανούς, που αντί να εγκαταλείψουν εκείνους που τους εξαπατούν, βρίζουν εκείνους που τους αποκαλύπτουν την αλήθεια! Τους θυμάστε; Αντίχριστος είναι ο σκευοφύλαξ που αποκάλυψε την αλήθεια για το Άγιο Φως!

Ηθικό δίδαγμα: πρέπει να αντιστεκόμαστε σε κάθε απάτη και παραλογισμό, ακόμα και όταν φαίνεται να υποστηρίζεται από τους «δικούς μας». Αναφέρομαι στους πιστούς που είπαν «Αντίχριστο» τον σκευοφύλακα που ανάβει την καντήλα με αναπτήρα ή στον διαχειριστή του καφενείου που νόμισε ότι προστάτεψε την «Ένωση»! Η αλήθεια πρέπει να είναι καθολική, αμετάβλητη στον χώρο και τον χρόνο, αδιαφορώντας για τους κανόνες, τους νόμους και τις οδηγίες του συστήματος ή το τι θα πει ο κόσμος, ακόμα και ο θεός της ερήμου! Αυτό λέγεται επανάσταση, διαμαρτυρία, διαφωνία, ακτιβισμός, αντίδραση, πείτε το όπως θέλετε. Όσοι νοιώθετε ευθύνη και θέλετε να σώσετε τον κόσμο, μην περιμένετε να σας επιβραβεύσουν όταν αντιδράτε. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα σας αμαυρώσουν, ξύλο μπορεί να φάτε και στην φυλακή να μπείτε! Έτσι παίζεται το παιχνίδι αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος που λέει και ο Λειβαδίτης.

Με την ευκαιρία ας θίξω και μια ανάρτηση που επιχείρησα να κάνω, ένα μήνα αργότερα, στην πιο πάνω σελίδα των «Ελλήνων αθέων και αγνωστικιστών» με μια εικόνα που βρίσκεται αναρτημένη πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς να προκαλεί ακόμα και το fb συγκρίνοντας το ήθος των Αρχαίων Ελλήνων με το ήθος των χριστιανών και με τίτλο παρωδία «Το κάλλος και ο κάλος» σατιρίζοντας την ηθική της χριστιανικής θρησκείας με μια πικάντικη εικόνα.

Σχεδόν ήμουν σίγουρος με τον κάλο που έχει ο γνωστός διαχειριστής πώς θα διαχειριζόταν την ανάρτηση! Όπως καλά θα καταλάβατε, την απέρριψε με την αιτιολογία ότι… παραβιάζει τους όρους της σελίδας περί σεμνότητας! Για κοίτα σεμνοτυφία η …Ένωσή μας! Να τον χαίρεστε τον Μίκυ σας, σεμνότυφοι «άθεοι και αγνωστικιστές»! Η εικόνα αυτή αναρτημένη από τις 11 του Μάρτη του 2014 ούτε η σεμνοτυφία του fb κατέβασε! Ας  μείνουμε εδώ, αφού ο σκοπός της ανάρτησης ήταν η υποκρισία των χριστιανών καταλήγοντας όμως να συμπεράνει ότι δεν υπάρχουν μόνο υποκριτές χριστιανοί, αλλά και υποκριτές «γιαλαντζί άθεοι» που πρωτοστατούν στο ελληνικό γίγνεσθαι σαν προοδευτικοί!

Για να πω την αλήθεια, δεν άντεξα εκείνο το βράδυ και έκανα άλλη μια ανάρτηση στο «καφενείο» κοινοποιώντας μια σελίδα του awakengr.com με τίτλο «Οι ηλίθιοι βρίσκονται ανάμεσα μας και συνιστούν την πιο επικίνδυνη ομάδα ανθρώπων», δίνοντας έμφαση περισσότερο σε μια φιλοσοφική θέση του Mark Twain που με τίποτα δεν θα μπορούσε να λογοκριθεί από οποιαδήποτε ομάδα. Η ανάρτηση αυτή φυσικά έγινε και έτσι βρήκα την ευκαιρία να θέσω το ερώτημά μου με σχόλιο, θέτοντας και την διεύθυνση της επίμαχης εικόνας που κόπηκε! Σατανικό; Τώρα και το κερασάκι στην τούρτα, έτσι για να γελάσουμε, αφού η υποκρισία είναι αδερφή της ηλιθιότητας. Ένας σχολιαστής βρέθηκε, της αλλοδαπής, που αντί να ασχοληθεί με την επίμαχη εικόνα… ασχολήθηκε με το άρθρο της σελίδας awakengr.com νομίζοντας ότι το άρθρο αυτό έγραψα εγώ και επιβράβευσε… τον διαχειριστή γιατί λέει δεν ήταν καλό! Εδώ βέβαια δεν πρόκειται για υποκρισία, αλλά για ηλιθιότητα, όπως ακριβώς την θίγει και ο Mark Twain τονίζοντας «Μην τα βάζεις με τους ηλίθιους γιατί είναι βέβαιο ότι θα σε ρίξουν στο επίπεδό τους και θα σε κερδίσουν λόγω εμπειρίας»! Ο τύπος αυτός δεν είδε το φεγγάρι, γιατί κοίταγε το δάχτυλο!

Πρόλογος από το βιβλίο μου "Ο Νέος Προμηθέας"

Η απειλή ενός παγκοσμίου πολέμου πάντα είναι ορατή

Η τεχνολογία των τελευταίων δεκαετιών ισοδυναμεί με επανάσταση. Άλλαξε τον κόσμο μας συθέμελα και συνεχίζει την επέλασή της στο μέλλον. Το ότι δρα ανατρεπτικά στις φυσικές διεργασίες του πλανήτη, που εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις για την ύπαρξή μας, είναι εκτός των άλλων και ηθικό πρόβλημα που πρέπει να επιλύσουμε. Καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, κυριολεκτικά υπνωτισμένοι απ’ τα θαύματα της επιστήμης, μας πήρε ο ύπνος ονειροπολώντας ότι λύσαμε όλα τα προβλήματά μας, προσκολλημένοι στο δόγμα πως, για κάθε πρόβλημα υπάρχει και μια, τεχνολογικά, αντίστοιχη λύση!

Όποιος γνωρίζει την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει ως εδώ ξέρει πολύ καλά ότι η τεχνολογία δεν είναι πανάκεια ούτε ο από μηχανής θεός για την λύση κάθε επιστητού.

Οι φυλετικοί πόλεμοι στην αρχή, οι θρησκευτικοί στη συνέχεια και οι επεκτατικοί ή ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι για οικονομικούς λόγους, ανέκαθεν ήταν η πληγή για τους λαούς και για την ανθρωπότητα σαν σύνολο, που μεγάλωνε τις αντιθέσεις και εξαθλίωνε τον άνθρωπο. Μόνο η Μαλθουσιανή θεωρία δικαιολόγησε τον πόλεμο, διακηρύσσοντας ότι είναι ευχή και δώρο του θεού, γιατί… έλυνε το πληθυσμιακό πρόβλημα!

Η αλόγιστη χρήση της δόξας και της δύναμης με στόχο το κέρδος και τον πλούτο, μας έφερε στο χείλος της καταστροφής. Τα έθνη-κράτη είχαν αμέτρητα προβλήματα να επιλύσουν και η νέα τάση της παγκοσμιοποίησης προσθέτει όλο και περισσότερα, βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο την κρίση.

Με πρόσχημα την τρομοκρατία θεσπίσαμε φύλακα τον ίδιο τον μπαμπούλα. Βάλαμε τον λύκο να μας φυλάει και εμείς αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, συνεχίζουμε να ονειροπολούμε πως όλα πάνε καλά.

Η τεχνολογική επανάσταση μπορεί να βελτίωσε την ποιότητα της ζωής μας, αλλά μας έφερε αντιμέτωπους και με την απειλή του πολέμου. Ο ψυχρός πόλεμος των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70 μας έφερε ένα σκαλοπάτι κοντύτερα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν μας δίδαξαν τίποτα. Το άστρο της Βηθλεέμ φαίνεται έχει μεγαλύτερη αξία, απ’ το πυρηνικό άστρο που ξεπρόβαλε πάνω απ’ τις δυο πόλεις της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου!

Ποιο ηθικό δικαίωμα μας επιτρέπει να αφήσουμε τέτοια θανάσιμη κληρονομιά στις μέλλουσες γενιές;

Η λογοτεχνία Επιστημονικής Φαντασίας, δεν θα έπρεπε να μείνει μακριά απ’ αυτόν τον αγώνα και ευτυχώς δεν έμεινε. Πάντα ήταν εστιασμένη στα επιτεύγματα της τεχνολογίας, στην επιστήμη και κυρίως στο μεγάλο αυτό πρόβλημα που απειλεί την ύπαρξη της ανθρωπότητας και του πλανήτη όλου, από την κακή χρήση των δυο πρώτων.

Εχθρός δεν είναι πάντα ο εξωγήινος πλανήτης με τα αποκρουστικά πλάσματα που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο. Απεναντίας μάλιστα. Ίσως να είναι ο σωτήρας, και εχθρός μιας ψυχικά άρρωστης ράτσας ανθρώπων, που στο βωμό του πλούτου και της δόξας, θυσιάζουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

Πόσο δίκιο είχε ο Τζώναθαν Σουίφτ όταν σαρκάζοντας έλεγε ότι, έχουμε τόση ακριβώς θρησκεία, όση μας φτάνει για να μισούμε ο ένας τον άλλον, αλλά, όχι τόση ώστε να αγαπάμε αλλήλους!

Ο συγγραφέας αυτού του λογοτεχνικού είδους, ανοίγει διάπλατα τις φτερούγες της σκέψεις του και πετάει στον γαλάζιο ουρανό της φαντασίας ελεύθερος, απαλλαγμένος από δόγματα και καθιερωμένα κλισέ. Ισορροπεί μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, παραδεκτού και παράδοξου, πιθανού και απίθανου. Εντοπίζει το πρόβλημα και υψώνει ανατριχιαστικά την φωνή του, θέτοντας με αγωνία τα υπαρκτά ερωτήματά του, προσπαθώντας να δώσει απάντηση.

Η επιστημονική φαντασία σαν λογοτεχνία, εστιασμένη πάντα στα προβλήματα της νέας εποχής πάντα επικεντρώνεται εκεί όπου η συμβατική λογοτεχνία και ο ρομαντισμός, λόγω υπερβολής, δεν μπορεί να ανεχθεί. Αυτή η υπερβολή όμως είναι πάντα υπαρκτή και τόσο επιστημονική που ένα συμβατικό έργο λογοτεχνίας, στον ρομαντικό αναγνώστη, θα το έκανε δύσκολο ή βαρετό. Όμως, μόνο οι αναγνώστες αυτού του είδους, ξέρουν καλά ότι ένα έργο που μπορεί να καταστεί προφητικό για το μέλλον, μόνο βαρετό δεν είναι. Αυτό, οι αναγνώστες του Ιούλιου Βερν, το γνωρίζουν πολύ καλύτερα.

Θέμα της λογοτεχνίας Επιστημονικής Φαντασίας δεν είναι μόνο το Σύμπαν και τα ταξίδια στο αχανές διάστημα. Μπορεί να αναφέρεται στο Παρελθόν, στο Παρόν και συχνότερα στο Μέλλον. Η δημιουργική φαντασία, η έκπληξη και το παράδοξο είναι πάντα το κεντρικό θέμα στην λογοτεχνία του είδους αυτού, όμως πίσω από όλα αυτά βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος και η προοπτική του σαν σύνολο.

«Ο Νέος Προμηθέας» ίσως να είναι ο Σωτήρας της Ανθρωπότητας. Γιατί όμως πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτό το ύστατο σημείο απόγνωσης; Ποιος ή τι δημιούργησε την απόγνωση αυτή; Αν θέλει να ζήσει κανείς, πρέπει να κοιτάει μπροστά, στο μέλλον. Προκειμένου να επιβιώσουμε όμως, πρέπει να κατανοήσουμε τη ζωή και για να την κατανοήσουμε, πρέπει να κοιτάξουμε πίσω, στην ιστορία μας και ακόμα πιο πίσω, στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, που όπως φαίνεται, δίνει ακόμα απαντήσεις, ήθος και προοπτική. Ο Νέος Προμηθέας είναι ένα διήγημα που μακάρι να μην επιβεβαιωθεί ποτέ στην πραγματικότητα. Είναι όμως τόσο πιθανό να συμβεί, όσο είναι απίθανο να δοθεί λύση σαν κι αυτή που πρότεινε ο ήρωάς του – κι αυτό είναι το χειρότερο!

Σήμερα έχουμε ακόμα την ελευθερία της επιλογής. Αύριο ίσως δεν την έχουμε… Επιτακτική ανάγκη λοιπόν να πάρουμε την μοίρα μας, στα δικά μας χέρια. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας. Τότε και μόνο τότε η τεχνολογική επανάσταση θα γίνει αληθινή επανάσταση, καθιστώντας την προσιτή και στον πιο απλό πολίτη και όχι μόνο σε μια χούφτα ανθρώπους. Τότε το μέλλον θα είναι μπροστά και θα μας περιμένει. Καινούριοι τόποι και νέες παρθενικές ομορφιές θα μας αποκαλυφτούν εξερευνώντας τα απέραντα σύνορα του σύμπαντος. Τότε οι όροι ίσως και να αντιστραφούν.

Αυτό είναι και το θέμα του δεύτερου διηγήματος, του «Πλανήτη Κόκο», που τόσο θυμίζει την παιδική  ηλικία της γης μας. Οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη είναι τόσο διαφορετικοί από μας, αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να μας θυμίζουν, κάτι που το έχουμε ξεχάσει… Πολύχρωμη η ιστορία του ανθρώπου… πότε με τις αγωνιώδεις κραυγές των προγόνων και πότε με τις πνευματικές αναλαμπές τους, δημιούργησαν το δικό τους πέρασμα στο μέλλον, αφήνοντας το παλιό και περνώντας στο νέο. Πολλοί όμως έμειναν στο παλιό, στην συντήρηση και στην δεισιδαιμονία του παρελθόντος. Για κάποιους, ο Μεσαίωνας δεν πέρασε ακόμα, ενώ κάποιοι άλλοι βιάζονται να ταξιδέψουν στα αστέρια ή ακόμα και στον χρόνο.

Κάποιοι ίσως να υπερβάλουν περισσότερο και να θεωρούν ότι ένα ταξίδι στο χρόνο ίσως είναι εφικτό. Ένα καλό κόλπο, ώστε να παραμείνουμε πιστοί στην Επιστημονική Φαντασία είναι να εκμεταλλευτεί ο συγγραφέας τις ανθρώπινες ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο εγκέφαλος όταν παραληρεί από σχιζοφρένεια, από υψηλό πυρετό ή ταξιδεύοντας με ένα παράδοξο όνειρο, έχοντας την εντύπωση ότι ταξιδεύει στο χρόνο. Τότε τα ταξίδια στο χρόνο γίνονται πιο οικεία.

Στο «Χαμένος στο όνειρο», βρισκόμαστε κιόλας στις δυο τελευταίες χιλιετίες της ανθρωπότητας, όπου ο θάνατος του Αρχαίου κόσμου σηματοδοτείται απ’ την εμφάνιση της νέας θρησκείας. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στους οπαδούς τους γνωστές και επίκαιρες. Οι δημιουργοί της νέας εξ’ αποκαλύψεως θρησκείας, κατάφεραν να δημιουργήσουν τους δικούς τους «θεούς» που θα καταδυνάστευαν τον άνθρωπο… άραγε για πόσο καιρό ακόμα… Τελικά, υπάρχει μηχανή του χρόνου ή μόνο ένα παράδοξο όνειρο που αποκαλύπτει την αλήθεια ή καλύτερα, το ψέμα; Πως γράφτηκαν τα ευαγγέλια; Η τεχνική που περιγράφεται εδώ ονομάζεται «παρεμβολή επανάληψης». Όμως περισσότερα στο διήγημα που με μπόλικο χιούμορ θίγεται το ζήτημα αυτό.

Πιο πάνω είπαμε ότι για κάποιους, ο Μεσαίωνας, βρίσκεται ακόμα εδώ. Η εμπορευματοποίηση της δεισιδαιμονίας κάνει κάποιους πλούσιους σε βάρος των αφελών εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε αγύρτες να μάθουν… το μέλλον τους! «Ο τσαρλατανισμός γεννήθηκε την μέρα που ο πρώτος κατεργάρης, συνάντησε τον πρώτο βλάκα. Από τότε οι κατεργάρηδες πολλαπλασιάστηκαν...» έλεγε ο Βολτέρος.

Να δείτε οι βλάκες πόσοι έγιναν!

«Η Λερναία Ύδρα του Ιδεαλισμού» θίγει ακριβώς αυτό το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνία μας σαν μάστιγα, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η αγυρτεία και ο τσαρλατανισμός δεν συνάδουν με το πνευματικό επίπεδο της πολιτισμένης μας κοινωνίας. Είναι λυπηρό ακόμα και τον 23ο αιώνα, μετά την νέα χρονολόγησή μας, να πιστεύουμε σε αγύρτες και τσαρλατάνους, σπαταλώντας όχι μόνο χρόνο και πακτωλό δισεκατομμυρίων, αλλά και την ίδια την ακεραιότητα και την πνευματική μας υπόληψη, πιστεύοντας σε δεισιδαιμονίες, παράλογες πίστεις, σε ψυχές, πνεύματα και υπερφυσικές δυνάμεις που μας καταβαραθρώνουν σε κείνες τις σκοτεινές εποχές όπου ο άνθρωπος θα έπρεπε να νιώθει αποτροπιασμό.

Τέλος με τα «Τρία Παράξενα Όντα» βάζουμε και το κερασάκι στην τούρτα. Είναι ένα διήγημα που ανήκει στο είδος short-short-short story. Σκοπεύει να πει πολλά με, όσο το δυνατόν, λιγότερα λόγια. Από πού άραγε ήρθαν αυτά τα τρία παράξενα όντα; Όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, στο τέλος, η έκπληξη είναι αποκαλυπτική!

Ας ταξιδέψουμε μαζί στο κόσμο της Επιστημονικής Φαντασίας. Ίσως η πραγματικότητα δεν διαφέρει και πολύ. Στην περίπτωση του Νέου Προμηθέα όμως, εύχομαι να διαφέρει και να διαψευσθώ παταγωδώς!

Καλό σας ταξίδι!