21 Μαΐ 2019

Αγώνας δρόμου για τον μονισμό της ύλης


Σειρά άρθρων: Νο 3.
Ανάμεσα στον μηχανιστικό και επιστημονικό υλισμό η κίνηση ήταν εκείνη που διαφοροποιούσε το πνεύμα της φιλοσοφίας. Μέχρι τον 17ο αιώνα η κίνηση της ύλης αφορούσε την μηχανική μετατόπιση, εξ ου και ο όρος «μηχανιστικός υλισμός».
Μετά την ουμανιστική περίοδο και αργότερα κάτω από το πνεύμα του Διαφωτισμού, που ωθούσε στην φυσική εξήγηση όλων των φαινομένων, ακόμα και η θρησκεία μετεξελίχτηκε, έγινε «φυσική», όπου οι Ντεϊστές μόνο την αρχική ώθηση απέδιδαν στο θεό, όλα τα άλλα τα ανήγαγαν σε φυσικά αίτια. Ακόμα και η ζωή και η βιολογία, φυσιολογία την λέγανε τότε, είχε σαν πρότυπο τις φυσικές εξηγήσεις, όπως στην φυσιολογία του Καρτέσιου (René Descartes 1596-1650) που από το 1638 συμπέρανε ότι όλα τα φυσικά αντικείμενα είχαν δημιουργηθεί από αδρανή σωμάτια κινούμενης ύλης. Τα πάντα οδηγούν στη φυσική, έλεγε, και μόνο η ανθρώπινη ψυχή εξαιρείται, χάριν του κωνάριου που βρισκόταν στο κέντρο του ανθρώπινου εγκεφάλου όπου εντόπιζε την έδρα της ψυχής! Πρόκειται για την επίφυση που από την αρχαιότητα λεγόταν κωνάριο επειδή, αν και μικρή, έμοιαζε με κουκουνάρι. Έτσι λοιπόν ακόμα και τα ζώα ήταν μηχανές, αυτόματα δηλαδή, και μπορούσαν να εξηγηθούν με φυσικό τρόπο. Έτσι ο Καρτέσιος διατήρησε την πίστη του στο θεό, συνδέοντας τις δυο ουσίες, θεϊκή και υλική, με το κωνάριο. Η επίφυση είναι ένας φωτοευαίσθητος ενδοκρινής αδένας, ένα όργανο που ρυθμίζει την μελατονίνη στο αίμα μας και επηρεάζει τους κιρκάδιους ρυθμούς μας με την μελατονίνη που εκκρίνει, ρυθμίζοντας αντίστοιχα και τους άλλους αδένες και εμμέσως και την ψυχολογία μας.

Ο Καρτέσιος βρήκε μια λογική σύνδεση ανάμεσα στις κατηγοριοποιήσεις των νοητικών και υλικών υποστάσεων θεωρώντας ότι αυτές θα μπορούσαν θαυμάσια να γεφυρωθούν με την ψυχή, θεωρώντας ότι η έδρα της βρίσκεται στο κωνάριο και έτσι ο άνθρωπος διαφοροποιείται από τα ζώα. Η επίφυση θεωρήθηκε σαν Τρίτο Μάτι. Βολική θέση που την υιοθέτησε και η θρησκεία. Το κωνάριο, σαν μνημείο, τοποθετήθηκε σε επιβλητική θέση στο προαύλιο του Βατικανού. Όμως, πουθενά δεν θα βρείτε στα «ιερά βιβλία» μια εντολή για την προστασία των ζώων.
Αλήθεια, τα ζώα δεν έχουν επίφυση, δεν χρειάζονται την μελατονίνη; Φυσικά και έχουν και χρησιμοποιούν την μελατονίνη από τα σκουλίκια για να ανιχνεύουν το φως, μέχρι και οι κότες, που μέσω της μελατονίνης ρυθμίζουν την αναπαραγωγή, όπως και όλα τα ζώα φυσικά.
Θεωρώντας, ο Καρτέσιος, ότι μια σκέψη μπορούσε να προκαλέσει μια κίνηση θεώρησε ότι, το πνεύμα μπορεί να επέμβει στο σώμα, όπως ακριβώς και ο θεός μέσω των έμφυτων ιδεών μπορεί να επέμβει στη ζωή του ανθρώπου, ξεχωρίζοντας τις έμφυτες ιδέες, όπως η γνώση των μαθηματικών, από την αισθητηριακή αντίληψη του υλικού κόσμου. Να, ένας αυθαίρετος διαχωρισμός, όπως αυθαίρετος ήταν και ο διαχαρισμός του ανθρώπου από τα ζώα. Στον ιδεαλισμό πιστεύουμε αυτό που μας φαίνεται σωστό, όχι αυτό που είναι. Στον Καρτέσιο η κίνηση αναφέρεται πάντα ποσοτικά, στην έκταση και την μορφή. Από μια τέτοια φιλοσοφική θεώρηση ο Καρτέσιος κατέληξε στο ιδεολογικό του επιχείρημα. Το δεύτερο, το κοσμολογικό επιχείρημα, αναφερόταν στην ύπαρξη του θεού σαν αίτιου και του ανθρώπου σαν αποτέλεσμα. Τέλος, στο οντολογικό του επιχείρημα αναφερόταν στην a priori έλλογη γνώση του ανθρώπου! Τα μαθηματικά βέβαια, μόνο ανακάλυψη δεν είναι, αφού προέρχονται από το θεό και βρίσκονται κρυμμένα για να ανακαλυφτούν ξανά από τον άνθρωπο. Οι ρίζες αυτής της άποψης βρίσκεται στην φιλοσοφία του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα που κάποιοι ακόμα την πιστεύουν.

Στα μέσα του 18ου αιώνα ο Ζουλιέν Οφρέ ντε Λα Μετρί (Julien Offray de La Mettrie 1709-1751) με σφοδρότητα επέκρινε την φυσιολογία του Καρτέσιου στο έργο του «Ο άνθρωπος μηχανή» απορρίπτοντας την λογική ψυχή. Συνοδοιπόρος και ο Ντιντερό (Denis Diderot 1713-1784) με την «Επιστολή περί τυφλών» που για τις υλιστικές του απόψεις και τις ηθικές επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν τέτοιες ιδεαλιστικές απόψεις, η εξουσία φαίνεται να ενοχλήθηκε και τον φυλάκισε, ακριβώς τότε που ξεκινούσε την περιβόητη για τον Διαφωτισμό «Εγκυκλοπαίδεια». Στην τελευταία συμμετείχε και ο φιλόσοφος, φυσικός και μαθηματικός Ζαν ντ’ Αλαμπέρ (Jean Baptiste le Rond d’Alembert 1717-1783) που υποστήριζε ότι η φυσική πρέπει να απαιτεί την χρήση των μαθηματικών. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε στη φυσική διαφορικές εξισώσεις. Όμως ο Βολτέρος (François-Marie Arouet 1694-1778) με το ψευδώνυμο Voltaire στις «Φιλοσοφικές επιστολές» του πέρα από τα μαθηματικά υποστήριζε και το πείραμα, σαν απόδειξη στην επιστημονική διατύπωση, μεθοδολογία που λίγοι χρησιμοποιούσαν ως τότε. Την ίδια άποψη είχαν και δυο λαμπρά άτομα στο παρελθόν με την ίδια τιμητική διάκριση, του Sir, o Μπέικον (Sir Francis Bacon 1561-1626) και ο Νεύτων (Sir Isaac Newton 1643-1727).
Η ειρωνεία είναι που για τον Μπέικον, ένα πείραμα του στοίχισε ακόμα και τη ζωή του. Έχοντας κατά νου ότι η ψύξη αναστέλλει την διαδικασία της αποσύνθεσης, τον Μάρτιο του 1626 που ταξίδευε με μια άμαξα του ήρθε η ιδέα να το διαπιστώσει πειραματικά. Αγόρασε μία κότα τη γέμισε με χιόνι αλλά δεν πρόλαβε να δει τα αποτελέσματα και ο ίδιος. Έπαθε ψύξη, αρρώστησε και πέθανε λίγες μέρες μετά, στις 9 Απριλίου.

Τα πειράματα του Νεύτωνα για την σύνθεση του φωτός είναι γνωστά, όμως τα πειράματα του Μπονέ και του Τρέμπλεϊ, μετά τα συμπεράσματα του Καρτέσιου το 1638, άγνωστα. Να πώς έχει η κατάσταση.
Ο Ελβετός φιλόσοφος και φυσιοδίφης Σαρλ Μπονέ (1720-1793) άρχισε τα πειράματα στις μελίγκρες από την ηλικία των είκοσι χρονών, καταλήγοντας ότι γεννιούνται με παρθενογένεση, αφού μπορούσαν τα θηλυκά να γενούν χωρίς την επέμβαση των αρσενικών. Σε αυτόν, μάλιστα, οφείλεται και ο όρος «εξέλιξη» που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Δαρβίνο.
Ο γενοβέζος φυσιοδίφης Αμπράχαμ Τρέμπλεϊ (Abraham Trembley 1710-1784) ήταν ο πρώτος που μελέτησε την ύδρα του γλυκού νερού που αναπαράγονται κυρίως κάτω από τα νούφαρα με βλάστηση και τρέφονταν με την βοήθεια των πλοκαμιών τους που τα χρησιμοποιούσαν για να συλλέγουν την τροφή τους, εξ ου και το όνομά τους τότε «πολύπους». Και το πείραμα του Τρέμπλεϊ αφορούσε την αναπαραγωγή τους, αφού από τους τεμαχισμένους πολύποδες αναπτυσσόταν ένας ολοκληρωμένος νέος πολύποδας. Ο Μπονέ δεν έχασε την ευκαιρία να πειραματιστεί και αυτός τεμαχίζοντας, εκτός πολυπόδων και σκουλήκια, από τα οποία είδε να αναπαράγονται ολοκληρωμένοι οργανισμοί σαν τον μητρικό. Το φιλοσοφικό δίλλημα που προέκυψε συγκρουόταν με τα συμπεράσματα του Καρτέσιου για την ψυχή. Αν τα ζώα μπορούσαν να αναπαραχθούν με τεμαχισμό, πού βρισκόταν η ψυχή του μητρικού οργανισμού; Μπορεί το ζήτημα για τον Καρτέσιο, αν ζούσε τότε, να ήταν ηθικό, όμως για τον ντε Λα Μετρί και τον Ντιντερό, που δεν διαφοροποιούσαν τις ψυχές των ζώων από των ανθρώπων, τα πειράματα αυτά αποδείκνυαν περίτρανα ότι οι ιδιότητες της ζωής μπορούσαν να κατανέμονται σε ολόκληρο το φάσμα της ύλης.
Η άποψη του γάλλου φιλόσοφος και ρωμαιοκαθολικού ιερέα του Νικολά Μαλεμπράνς (Nicolas Malebranche 1638-1715) ήταν ότι όλες οι γενιές βρίσκονται προσχεδιασμένες μέσα στα πρώτα δημιουργήματα και οι επόμενες γενιές μπορούσαν να αποκαλυφτούν σε μελλοντικές και διαδοχικές γενιές. Η εξήγηση του Μαλεμπράνς ήταν ιδεαλιστική που σκοπό είχε να εξηγήσει την διαιώνιση του προπατορικού αμαρτήματος από τον Αδάμ και την Εύα. Αν εξηγούσε και την προέλευση του εμβρύου, αυτό οι μηχανιστικοί φιλόσοφοι δεν μπορούσαν να το δεχτούν, αφού αντέκρουε την θέση της συνεχούς αυτογένεσης της φύσης.

Πολύ αργότερα, ο Λαπλάς θα χρησιμοποιήσει μια φαινομενικά αντίστοιχη θεώρηση αλλά με μαθηματικό προσανατολισμό που στηριζόταν στην φυσική φιλοσοφία περιγράφοντας ένα πιθανό ντετερμινιστικό σύμπαν όπου κάθε αιτία οδηγεί με ακρίβεια σε ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα. Όμως για τον «Δαίμονα του Λαπλάς» σε μια από τις άμεσα επόμενες αναρτήσεις, γιατί θα βγούμε από το θέμα μας.
Από όλες αυτές τις καινοτομίες η θρησκευτική και πολιτική εξουσία πολύ ενοχλήθηκε, αλλά ο λαός περισσότερο ενοχλήθηκε από την πίεση που ασκούσε πάνω του και ξέσπασε για καλά το 1789, καταδικάζοντας και τους δυο.
Οι εξελίξεις αυτές στη Γαλλία με ταχύτητα θα απλωθούν, τον επόμενο αιώνα, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Μέσα από τις νίκες και τα λάθη του Γαλλικού επαναστατημένου λαού, θα δείξουν το δρόμο στα επαναστατικά κινήματα όλου του κόσμου.
Μπορεί στη Γαλλία η ισότητα να μην εφαρμόστηκε, όμως η αστική τάξη, σαν προοδευτική τάξη της εποχής, επέβαλλε τη θέλησή της στην αυταρχικότητα και τον απολυταρχισμό του φεουδαρχισμού χαστουκίζοντας το σύστημα και από τα δυο μάγουλα. Και από αυτό που διεκδικούσε τη γη και από εκείνο που διεκδικούσε τον ουρανό! 
Όμως, ας επιστρέψουμε στη φυσική και την κίνηση της ύλης, για να δούμε την διαδρομή της φυσικής μέχρι να αιτιολογηθεί φιλοσοφικά ο μονισμός της ύλης.

Οι πρώτη επιστημονική διατύπωση του νόμου για την κίνηση της ύλης έγινε από τον Γαλιλαίο και τον Νεύτωνα. Ένα σώμα μπορούσε να διατηρείται σε κατάσταση ηρεμίας ή κίνησης ανάλογα με την δύναμη που ασκείται πάνω του. Η δύναμη αυτή ονομάστηκε αδράνεια. Σύμφωνα με τον Λαπλάς η κινητική κατάσταση του υλικού σώματος μεταβάλλεται μόνο με εξωτερική επέμβαση. Η μεταβολή της κατάστασης προκαλείται πάντα από ένα αίτιο που οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα, σαν αίτιο που θα προκαλέσει ένα νέο αποτέλεσμα. Αυτό υποστηρίζει με αυστηρότητα η αιτιοκρατία ή όπως είπαμε πιο πάνω, ο ντετερμινισμός, όπου το αίτιο αυστηρά οδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Για τους Ντεϊστές, που ακόμα δεν είχαν εγκαταλείψει το θεό, βόλευε αυτή η αντίληψη, που τουλάχιστον σαν αρχική ώθηση, την απέδωσαν σε αυτόν κατά τη στιγμή της Δημιουργίας. Σύμφωνα όμως με τον Ελβέτιους η κίνηση ήταν καθολική ιδιότητα της ύλης, ενώ για τον Ντιντερό η κίνηση καθόριζε την εξέλιξη της ύλης. Αυτές θεωρήθηκαν ακραίες υλιστικές θέσεις που αναπόφευκτα οδηγούσαν στον αθεϊσμό.

Αυτά έλεγαν οι φιλόσοφοι μέχρι τον 18ο αιώνα που τακτοποιήθηκαν οι τρείς Αριστοτελικές υλικές καταστάσεις, η γη, το νερό και ιδιαίτερα ο αέρας που με την χημική επανάσταση του Λαβουαζιέ απέδειξε ότι η καύση προέρχεται από την ένωση του οξυγόνου με άλλα στοιχεία, μελέτησε τη σύνθεση του νερού, διατύπωσε την αρχή της διατήρησης της μάζας, και με τα πειράματά του έγινε απολύτως κατανοητό πώς με την βοήθεια της θερμότητας μπορούμε να περνάμε από την μια κατάσταση στην άλλη. Προβλήματα όμως δημιουργούσε ακόμα η τέταρτη κατάσταση, η φωτιά. Τα αβαρή ρευστά ταλάνισαν την φυσική του 19ου αιώνα (αιθέρας, ηλεκτρισμός, μαγνητισμός, βαρύτητα, φως, θερμότητα) φρενάροντας την εξέλιξη της φυσικής και της φιλοσοφίας, μέχρι δηλαδή να αποσπαστούν από τις αρχές της μηχανικής φυσικής οι μεταφυσικές της παγίδες. Μέχρι τότε, ύλη εννοούσαν μόνο αυτό που έχει βάρος, πιάνεται, βλέπεται κλπ. Έτσι επινόησαν και άλλη ουσία και ο κόσμος έγινε δυιστικός. Μια από αυτές ήταν ο αιθέρας που υποτίθεται μέσω αυτού μεταφερόταν η αβαρής ουσία. Η κυματική θεωρία, για παράδειγμα, του Γάλλου φυσικού Ογκιστέν Φρενέλ (Augustin Fresnel 1788-1827) υποστήριζε ότι το φως διαδίδεται με τις ταλαντώσεις του μηχανικού αιθέρα. Μέχρι να ξεκαθαριστεί ότι τα αβαρή ρευστά δεν ήταν ξεχωριστές ουσίες από την ύλη, αλλά ιδιότητες της ίδιας ουσίας, της ύλης, ο αιθέρας έπαιζε ρόλο διαστρέβλωσης. Υποτίθεται ότι μέσα από αυτόν γινόταν η μεταφορά των ουσιών του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού ή της θερμότητας. Θεωρώντας τα αβαρή ρευστά σαν ξεχωριστή ουσία από την ύλη, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν οι φυσικοί τότε, τις ποιοτικές αλλαγές στην μεταβολή της υλικής κατάστασης. Τι ήταν τελικά αυτό που μετρούσε το θερμόμετρο; Θεωρώντας ότι η μεταβολή είναι ποσοτική, συμπέραναν ότι πρέπει να γίνεται κάποια ποσοτική θερμική μεταφορά, δηλαδή συγκέντρωση θερμικού ρευστού από το ένα σώμα στο άλλο και όχι μεταφορά των ιδιοτήτων της ίδιας υλικής ουσίας!

Τα αβαρή ρευστά εμφανίστηκαν το 1740. Στα 1750 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος θεωρούσε τον ηλεκτρικό σπινθήρα φωτιά και ο Λαβουαζιέ με την θεωρία του φλογιστού αρχικά υποστήριζε ότι όσο μεγαλύτερη ποσότητα θερμιδικού περιέχει ένα σώμα, τόσο υψηλότερη θα είναι και η θερμοκρασία του. Στα 1787 ο Αμερικανοβρετανός Μπένζαμιν Τόμσον (Benjamin Thompson 1753-1814) διέψευσε όσους υποστήριζαν ότι η θερμότητα προσδίδει βάρος στα σώματα που θερμαίνονται. Η θερμότητα, υποστήριξε, ήταν είδος κίνησης, των μορίων του υλικού, και όχι ουσία.
Στα 1791 ο Ιταλός γιατρός Λουίτζι Γκαλβάνι (Luigi Galvani 1737-1798) μπορεί να αναζητούσε στις συσπάσεις του βατράχου του μια φυσιολογική ανατομική εξήγηση, όμως άσχετος από ηλεκτρισμό, έδωσε την ευκαιρία στον άπειρο από ανατομία αλλά σχετικό από ηλεκτρισμό συμπατριώτη του φυσικό Αλεσάντρο Βόλτα (Alessandro Volta 1745-1827) την ευκαιρία να πειραματιστεί με δυο διαφορετικούς αγωγούς και έναν ηλεκτρολύτη, αντί των υγρών στοιχείων του βατράχου, επινοώντας έτσι την πρώτη ηλεκτρική στήλη (μπαταρία).
Την εποχή εκείνη την μεγαλύτερη γοητεία στα πειράματα ασκούσε η διερεύνηση των ιδιοτήτων του ηλεκτρικού πυρός. Μετά την διατύπωση μάλιστα και της παγκόσμιας βαρύτητας από τον Νεύτωνα άρχισε να φαίνεται ότι οι έλξεις και οι απώσεις μεταξύ των ατόμων πρέπει να ερμήνευαν σχεδόν όλα τα φυσικά και χημικά φαινόμενα. Έτσι και η θερμότητα φαίνεται να ήταν μια μοριακή κίνηση των υλικών σωμάτων ενώ ο ηλεκτρισμός ασκούσε όχι μόνο έλξη, αλλά και άπωση. Η ελκτική δύναμη ερμήνευε λοιπόν τη συνοχή των μορίων, ενώ η απωστική την διαστολή των αερίων.
Το 1831 ο πολυτάλαντος για τα πειράματά του Άγγλος Μάικλ Φαραντέι (Michael Faraday 1791-1867) ανακαλύπτοντας τις σχέσεις ανάμεσα στις ηλεκτρικές και τις μαγνητικές δυνάμεις έδωσε την ευκαιρία να ξαναδιατυπωθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η αρχή της διατήρησης της ενέργειας. Ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη της ισοδυναμίας της θερμότητας και του μηχανικού έργου που έγινε από τον Άγγλο φυσικό Τζέιμς Τζάουλ (James Joule 1818-1889) διατυπώθηκε η αρχή που έδειχνε ότι η ποσότητα της θερμότητας που μεταφέρεται σε ένα σώμα για ορισμένο χρονικό διάστημα συνδέεται με τη μεταβολή στην θερμοκρασία της μάζας του.

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, που διατυπώθηκαν οι δύο νόμοι της θερμοδυναμικής, από τον Κλαούζιους ταλανιστήκαμε από τα αβαρή ρευστά. Ο Ρούντολφ Κλαούζιους (Rudolf Clausius 1822-1888) ήταν γερμανός φυσικός που θεμελίωσε την θερμοδυναμική διατυπώνοντας τους δυο νόμους της, όπως και την έννοια της εντροπίας. Τα αβαρή ρευστά έδωσαν τη θέση τους στις ιδιότητες της ύλης. Όμως, η περιγραφή της ύλης τότε έγινε πιο αφηρημένη, αφού η κίνηση και οι ιδιότητές της λόγω και του κυματικού της χαρακτήρα δεν μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα από ότι μπορούσε να διατυπωθεί με τις μαθηματικές σχέσεις. Οι εξισώσεις του Τζέιμς Μάξγουελ (James Maxwell 1831-1879) περιέγραφαν μια χαρά την ενοποίηση του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού. Η μετάδοση του ηλεκτρομαγνητισμού γίνεται κυματικά, μέσω των πεδίων που δημιουργούσαν και η ταχύτητά τους μέσα στον αιθέρα φαινόταν να έχει την ταχύτητα του φωτός. Η πειραματική επαλήθευση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων από τον Γερμανό φυσικό Χάινριχ Χερτζ (Heinrich Hertz 1857-1894) το 1888 επιβεβαίωσαν την θεωρία του Μάξγουελ αλλά ο αιθέρας του ρίφθηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Ήταν αχρείαστος πια. Η εξ αποστάσεως δράση αντικαταστάθηκε από την πεδιακή θεωρία του ηλεκτρομαγνητισμού του Ολλανδού φυσικού Χέντρικ Λόρεντζ (Hendrik Lorentz 1853-1928) που διαμόρφωσε τις εξισώσεις του Μάξγουελ απορρίπτοντας το μηχανοκρατικό μοντέλο του αιθέρα. Η θεωρία πεδίου του Λόρενζ έβαλε την ταφόπετρα στην ηγεμονία της μηχανοκρατικής αντίληψης, οι δε μετασχηματισμοί του που εισήγαγε το 1904 για την ερμηνεία του πειράματος Michelson-Morley έδειξαν ότι όχι μόνο ο αιθέρας δεν υφίσταται αλλά και η ταχύτητα του φωτός είναι απόλυτη σε σχέση με την κίνηση του παρατηρητή, γι αυτό εισήχθησαν και στην θεωρία της σχετικότητας τον επόμενο χρόνο από τον Αϊνστάιν.

Όμως αυτός που καινοτόμισε με τις ιδέες του για την φυσική ήταν ο Λούντβιχ Μπόλτσμαν (Ludwig Boltzmann 1844-1906). Ο Μπόλτσμαν ήταν αυστριακός φυσικός και φιλόσοφος. Θεωρείται ότι θεμελίωσε την στατιστική φυσική και εμπλούτισε την θερμοδυναμική συνδυάζοντας τον 2ο νόμο της με την θεωρία των πιθανοτήτων, αποδεικνύοντας ότι η πιθανότερη κατάσταση ενός θερμοδυναμικού συστήματος είναι η ισορροπία. Ο Μπόλτσμαν ήταν επίσης ο πρώτος υποστηρικτής της Ατομικής Θεωρίας, που έδωσε μάχες όταν πολλοί συνάδελφοι του κήρυξαν πόλεμο για τις απόψεις του. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που στις 5 του Σεπτέμβρη του 1906 οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.
Από τότε, κάτω από το αφηρημένο πνεύμα των μαθηματικών, δίνεται η ευκαιρία στους διαστρεβλωτές να αραδιάζουν κάθε ανοησία, σε όσους διατηρούν την «λογική» του μηχανιστικού υλισμού και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τις αρχές της μοντέρνας φυσικής που σε λίγο θα ανέτειλαν με την κβαντομηχανική. Κάποιοι, ακόμα και σήμερα διαπνέονται από τη Καρτεσιανή λογική και τον μηχανιστικό υλισμό όπου θεωρούν «ύλη» μόνο αυτό που πιάνεται, έχει βάρος και φαίνεται ή είναι διακριτό και όχι το πεδίο και η ακτινοβολία, δημιουργώντας τεράστια σύγχυση στις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την φυσική και τον κόσμο. Κυρίως όμως διαπνέονται από τον ενεργητισμό που παταγωδώς διαψεύστηκε πριν ακόμα ανατείλει ο εικοστός αιώνας. 


Επόμενη ανάρτηση:

Η κίνηση είναι τρόπος ύπαρξης της ύλης.



3 Μαΐ 2019

ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ: Μεσσίες παλιάς και νέας κοπής


Κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Μια ιστορική διαδρομή με αφετηρία τη λύτρωση της ψυχής στις αρχαίες θρησκείες και κατάληξη τη συστηματική εξαπάτηση των πιστών από την χριστιανική Εκκλησία.
      
Από το ένθετο περιοδικό της εφημερίδας Documento «ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ» No 8, 24 Απριλίου 2019.

Απόστολος Λυμπερίδης

Θα έχετε ακουστά φαντάζομαι ότι ο Χριστός ονομάζεται και Μεσσίας. Η λέξη «Χριστός» φυσικά δεν είναι όνομα, αλλά ιδιότητα. Ας αρχίσουμε από εκεί λοιπόν προκειμένου να βρούμε τις ρίζες του χριστιανισμού, πριν σκάψουμε πιο βαθιά όπου και θα μας αποκαλυφτεί η σχέση του χριστιανισμού με την μυστηριακή θρησκεία του Ορφισμού, μια νέα δοξασία  που εμφανίστηκε στην αρχαία Ελλάδα από τον 6ο αιώνα πριν την νέα χρονολόγηση.
Αυτό που σήμερα λέμε πως εκφράζει η λέξη «Μεσσίας» και «Μεσσιανισμός» δεν εκφραζόταν ανέκαθεν στο εβραϊκό λεξιλόγιο. Η εννοιολογική της εξέλιξη ακολούθησε την ιστορική και θρησκευτική πορεία του εβραϊκού λαού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τη λέξη Maschiach (εβρ.) ή Meschiha (αραμ.) εννοούμε έναν άνθρωπο που πήρε το χρίσμα από το θεό. Είναι ο χρισμένος με λάδι θεού. Ο Χριστός δηλαδή. Ένας αληθινός βασιλιάς, σταλμένος από το θεό για τον περιούσιο λαό του. Θα μπορούσαμε ακόμα να τον πούμε Διάμεσο ή Διαμεσολαβητή γιατί βρίσκεται ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο. Σαν έννοια εμφανίζεται όταν ο Μωυσής επιβάλλει στο λαό του την τήρηση των εντολών του, όπως ο ίδιος διατάζει (Δευτ. 4.2).
Οι προφήτες ήξεραν τι ήθελε ο λαός και διατυμπάνιζαν τους πόθους του. Τότε ο λαός έτρεχε μαζικά πίσω τους. Κυριολεκτικά κρέμονταν από τα χείλη τους, πιστεύοντας ότι μέσα από το στόμα τους μιλούσε ο ίδιος ο θεός. Ο διαμεσολαβητής προφήτης ήταν ο καθοδηγητής και ο νομοθέτης. Πρώτα οι Κριτές σαν ηγέτες του λαού (Κρ. 2.16) και μετά ο Σαμουήλ με την ιδιότητα του αρχιερέα. Η ιδιότητα του αρχιερέα φυσικά δεν είναι καινούρια. Όπως γνωρίζουμε, από τον Ααρών, τον αδελφό του Μωυσή, είχε θεσπισθεί ο θεσμός αυτός κατ’ εντολή του ίδιου του θεού (Εξ. 4.14). Σαμουήλ σημαίνει «όνομα θεού». Ο Σαούλ είναι ο πρώτος βασιλιάς που χρίεται από το Σαμουήλ «Ελέω θεού» (Α΄ Σαμ. 10.1).
Η πίστη για το μελλοντικό ερχομό σε ένα Μεσσία εκφράζει έκτοτε τη μεσσιανική προσδοκία όπως την ξέρουμε σήμερα. Αυτή ακριβώς ήταν που επηρέασε και τους Εσσαίους.

Απόστολοι, οι προπαγανδιστές της μεσσιανικής ιδέας

Ο μεσσιανισμός των Εσσαίων φαντάστηκε την ημέρα της έλευσης σαν μια νέα εποχή που βρίσκεται πολύ κοντά. Οι εκλεκτοί του λαού έπρεπε να χωριστούν από τους άνομους των παράνομων πόλεων και γι αυτό αυτοεξορίστηκαν στην έρημο, όπως παλιά, που με την καθοδήγηση του Ιησού του Ναυή κατάκτησαν τη Γη της Επαγγελίας, τον τόπο του Ισραήλ. Έτσι και τώρα, σκέφτηκαν οι Υιοί του Φωτός, κατατροπώνοντας τους Υιούς του Σκότους και της Ανομίας θα κατακτήσουν το νέο Ισραήλ. Τότε, η Νέα Ιερουσαλήμ θα τεθεί επικεφαλής όλων των λαών της γης.
Το ιερατείο ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Η προφητειολογία, ενισχυμένη από τη μεσσιανική ιδέα, απέτρεπε από το λαό την επαναστατική δράση εφησυχάζοντάς τον ότι η λύτρωση θα έρθει εξωκοσμικά, από το θεό. Στην ουσία τον έστρεφε στην αδράνεια, καλλιεργώντας έτσι ένα αίσθημα υποταγής.
Η μεσσιανική προσδοκία αντικαθρεφτίζει και την αδυναμία του Ισραήλ, που σαν χώρα βρίσκεται σε μια άκρως στρατηγική θέση, ώστε να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που το απειλούν. Για τόνωση, εσωτερικής κατανάλωσης λοιπόν χρησιμοποιεί την έλευση του Μεσσία, πως τάχα, θα τιμωρήσει στο εγγύς μέλλον τους εχθρούς του.
Ο προσηλυτισμός των Ιουδαίων της διασποράς, κυρίως εκείνων που ήρθαν σε επαφή με τους «εθνικούς», έβγαλαν την εβραϊκή σκέψη από το αδιέξοδο της υπερεθνικιστικής συνείδησης, καθιστώντας την έλευση του Σωτήρα προσιτή σε όλους τους πολίτες των ελληνορωμαϊκών επαρχιών. Η Σωτηριολογία εξαπλώθηκε με το προσηλυτιστικό έργο των «εθνικών Αποστόλων».
Φυτώριο προπαγανδιστών στις χώρες όπου κατοικούσαν Εβραίοι ήταν οι Συναγωγές. Μέσα από τους χώρους αυτούς, ο ιουδαϊσμός, δε διέδωσε μόνο τις μεσσιανικές του ιδέες αλλά και την πολιτική του επιρροή. Χώρος προπαγάνδας που αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από τους προπαγανδιστές του χριστιανισμού, αφού η αρχική μεσσιανική ιδέα παραμορφώθηκε από τη Σωτηριολογία του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η Σωτηριολογία της αρχαίας παράδοσης και ο Ορφισμός

Η σωτηρία της ψυχής ήταν ένας πόθος που φώλιαζε σιωπηλά στις καρδιές των πιστών της ελληνιστικής εποχής, πριν ακόμα οι Εβραίοι συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της έλευσης του Μεσσία για τη σωτηρία του Ισραήλ. Οι ισραηλίτες, δεν επηρέασαν, μάλλον δάνειο πήραν από τον αρχαίο κόσμο της «ειδωλολατρίας» που το ανασκεύασαν πολιτικά. Οι μυητικές τελετουργίες στον αρχαίο κόσμο ήταν θεατρικές παραστάσεις που είχαν σκοπό να ταυτίσουν την ανθρώπινη συνείδηση με το θεό. Η απομίμηση του Μύθου στις τελετουργίες της μύησης έκρυβε μυστικιστικά το θείο. Η εκλαΐκευση αυτής της απομίμησης γέννησε την τραγωδία. Τα τελετουργικά δρώμενα της μύησης ήταν για τους πλούσιους. Οι φτωχοί, την λύτρωση, την αναζητούσαν στην πίστη. Η φτώχεια, η αθλιότητα, η δυστυχία και γενικά η αποσύνθεση της κοινωνίας γέννησαν την ελπίδα της θείας παρέμβασης, με την αποστολή ενός Σωτήρα, ώστε να αντιμετωπιστεί η αβάσταχτη και άθλια ζωή τους. Έτσι με την έλευση του Σωτήρα όλοι είχαν δικαίωμα να σωθούν.
Η ελπίδα της κοινωνικής βελτίωσης ήταν κοινός πόθος από την Ανατολή μέχρι τη Δύση. Είναι η εποχή όπου η λατρεία των θεών της Ανατολής γίνεται μόδα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Δύσης. Γεννιέται η ανάγκη δημιουργίας ενός παγκόσμιου θεού. Ήταν απαίτηση της εποχής. Σε μία διεθνοποιημένη κοινωνία, ιδιαίτερα μετά τη ρωμαϊκή επικράτηση, η θρησκευτική παγκοσμιοποίηση επιβάλλεται όχι κυβερνητικά αλλά νομοτελειακά. Οι εξωτικές ιδέες, η αστρολογία, οι εξορκισμοί και τα περίτεχνα θαύματα μαγείας, που επινοούν απατεώνες, κατακλύζουν τα λιμάνια και τα πολυπληθή κέντρα των ονομαστών πόλεων της αυτοκρατορίας. Θρησκευτικοί σύλλογοι, ορφεοτελεστές, εταιρείες και ψευτοδιδάσκαλοι, τύπου Περεγρίνου, γυροφέρνουν στις φτωχογειτονιές όλων των επαρχιών. Η αυτοκρατορία γέμισε αγύρτες, προφήτες και θαυματοποιούς, που πουλούν ελπίδα.
Μετά την περίοδο του Μ. Αλεξάνδρου, οι άνθρωποι είχαν την τάση να θεοποιούν τους ηγέτες τους. Ο Δημήτρης ο Πολιορκητής και ο Α΄ Πτολεμαίος ο Λάγου πήραν την προσωνυμία του Σωτήρα. Το ίδιο αργότερα και ο Ρωμαίος Αύγουστος, που εγκαινίαζε μία εποχή ομόνοιας και ειρήνης, καθιερώνοντας την καλή είδηση «Ευαγγέλιο». Έκτοτε όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούνται από το λαό, που ελπίζουν μετά το θάνατό τους ότι κάτι καλύτερο θα φέρουν.
Την εποχή αυτή οι αναστημένοι θεοί της Ανατολής, που από καιρό έχουν χάσει τα χαρακτηριστικά της αγροτικής τους καταγωγής μετουσιώνονται σε θείους εκφραστές, λυτρωτές των καταπιεσμένων και δύστυχων πιστών τους. Η Ανάσταση ερμηνεύεται σαν Σωτηρία και Λύτρωση.
Ο Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης, δεν επισκέπτεται πια ζωντανός τον Άδη, αλλά κατεβαίνοντας μέσα από τον τάφο, τον επισκέπτεται νεκρός, μετά από το διαμελισμό των Τιτάνων. Ο ίδιος ο Απόλλων ενταφιάζει το νεκρό σώμα, σύμφωνα με διαταγή του πατέρα του Δία. Δεν Αναγεννιέται απλά, όπως ξέρουμε, αλλά ανασταίνεται, με την υπόσχεση τη σωτηρία της ψυχής του στον άλλο κόσμο.
 Ο θεός έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Η νίκη του πάνω στο θάνατο, συμβολίζει τη Σωτηρία και οι πονεμένες καρδιές των πιστών έβρισκαν Παρηγοριά για τη ζωή και Ελπίδα μετά το θάνατο. Οι θρησκείες παγκοσμιοποιούνται και οι ιουδαιοχριστιανοί μέσα από τις Συναγωγές καραδοκούν, περιμένοντας να οικειοποιηθούν ό,τι τους βολεύει. Ακόμα και στους πρώτους χριστιανούς, όπως γράφει ο Ιουστίνος, θεωρούν το «αίμα της σταφυλής», «Δύναμη του Θεού» συνδέοντάς το με το αίμα του Χριστού, αποδεικνύοντας ότι… δε γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά από το θεό αφού, αντί ανθρώπινου σπέρματος χρησιμοποιήθηκε θεία δύναμη! Ακόμα και στη Π.Δ. η φράση «…δεν θέλει εκλείψει σκήπτρο εκ του Ιούδα, ούτε νομοθέτης εκ του μηρού αυτού…» ο Διόνυσος υπονοείται, γιατί αυτός ήταν που γεννήθηκε από το μηρό του Δία! Η συνέχεια άλλωστε είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική «…στ’ αμπέλι δένει το πουλάρι του, το γαϊδουράκι του στο κλίμα πλένει με κρασί τα ρούχα του, στο αίμα των σταφυλιών τη φορεσιά του» (Γέν. 49.10-11).
Ο Μουσαίος, κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ήταν μαθητής του Ορφέα, σύμφωνα με τους Ιουδαίους όμως δεν είναι αυτός που ανήκει στη Μούσα, αλλά ο ίδιος ο Μωυσής, σύμφωνα με την ομοηχία του ονόματος! Ο Φίλων της Αλεξάνδρειας τον καιρό εκείνο (1ος αιώνας) στο «Περί Κοσμοποιίας» σύγγραμμά του θεωρούσε το Μωυσή πρόδρομο του Πλάτωνα. Όντας Πλατωνικός, όπως είδαμε, ο Φίλων, στο πιο πάνω σύγγραμμά του θεωρούσε τις ιδέες του Πλάτωνα σκέψεις του θεού! Είναι ο διαμεσολαβητής Λόγος που ο Ιουδαίος φιλόσοφος τον λέει Μεσίτη ή Μεσσία. Ο Μεσσιανισμός τώρα δε φαντάζει τόσο ξένος και εξωτικός αφού οι ιουδαίοι τον ταύτισαν με το δικό τους μεσσιανισμό που ως τότε μόνον εθνικό και σοβινιστικό χρώμα είχε. Αλλά και στην Ύστερη αρχαιότητα ο θεός δεν είναι σωτήρας μόνον του Ισραήλ, αλλά λυτρωτής όλων των εθνών. Είναι ο Ποιμένας που προστατεύει τον αμνό του.
Ετυμολογικά, το κύριο όνομα Ιησούς παράγεται από τη ρίζα yasa που σημαίνει σώζω και ελληνοποιημένο, όπως γνωρίζουμε, Ιάσων που δηλώνει αυτόν που θεραπεύει. Το όνομα των Εσσαίων δεν απέχει πολύ από τους νέους θεραπευτές της ψυχής, όμως ο χαρακτήρας της πίστης τους παραμένει ακόμα σφιχταγκαλιασμένος με την ατομικότητα της ψυχής, είτε το πρόβατο εκφράζει είτε το κοπάδι. Ο Ορφικός βίος λυτρώνει την ψυχή, την απελευθερώνει από το δεσμωτήριο του σώματος και των συνεχών επαναγεννήσεων, ακριβώς επειδή δέχεται την ομοουσιότητα του θεού. Η ομοουσιότητα δηλαδή δεν δείχνει μόνο τη θεϊκή καταγωγή του ανθρώπου αλλά και τη βεβήλωση του θείου. Αυτή δηλαδή που απαιτεί τη λύτρωση με τον εξαγνισμό της μυστηριακής μύησης. Το ίδιο επίσης μπορεί να επιτύχει και ο έντιμος Ορφικός βίος που καταδικάζει αυστηρά την κρεοφαγία, μνημονεύοντας το έγκλημα των Τιτάνων. Η πρώην Διονυσιακή ωμοφαγία μετατρέπεται στον Ορφισμό σε αποχή από το κρέας! Η εκχυδαϊσμένη εκλαΐκευση του Ορφισμού από τους λεγόμενους Ορφεοτελεστές που γυροβολούν σε πόλεις και χωριά πουλώντας βιβλία αμφίβολων συγγραφέων, ασκώντας «θεραπείες» και ξορκίζοντας αμαρτίες και δαιμόνια. Ο εκχυδαϊσμός αυτός την εποχή εκείνη ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να φανταστούν αγύρτες και επινοητές υπόπτων θρησκευτικών δοξασιών.
Σε ολόκληρη την ελληνιστική εποχή, αυτοί οι τσαρλατάνοι ποτέ δεν έλειψαν. Τον πρώτο αιώνα όμως, μετά τη χρονολόγηση μας, που ο εκλεκτισμός στη φιλοσοφία και ο συγκρητισμός στη νέα θρησκεία βρίσκεται στο απόγειο, η διάδοση της πνευματικής κατάπτωσης αποθεώνεται. Είναι η εποχή που ο Απόλλων ο Τυανέας περιπλανάται από τη Δύση μέχρι την Ανατολή, κηρύττοντας τις Ορφικές και Πυθαγόρειας πραγματείες του. Με πόση σοβαρότητα και πόση αγυρτεία διαδόθηκαν αυτές, κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αφού η βιογραφία του γράφτηκε έναν αιώνα αργότερα. Αλλά και τότε, πληθώρα αγυρτών διέδιδαν αμφίβολες δοξασίες, όπως ο Αβονοτειχίτης και ο Περεγρίνος (βλέπε Λουκιανό). Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έδρασαν και οι συναγωγές όπου φανατικοί Εβραίοι προπαγανδιστές, διέδιδαν τη μεσσιανική έλευση του δικού τους θεού. Η ιουδαϊκή επίδραση του Γνωστικισμού είναι εμφανής. Χωρίς να καθοδηγούνται από μία κεντρική εξουσία, οι συναγωγές, λίγο-πολύ βρισκόταν κάτω από τις επιρροές των καθοδηγητών τους.
Έτσι κτιζόταν χρόνο με το χρόνο η νέα θρησκεία. Καμιά θρησκεία δε δημιουργείται από τη μία μέρα στην άλλη, σαν από μηχανής θεός, ούτε η γνώση, σε πείσμα των Γνωστικών, εμφανίζεται αποκαλυπτικά. Όπως και καμιά θρησκεία δεν σβήνει εύκολα και ανώδυνα. Λες και φτιάχτηκαν επτάψυχες, δύσκολα ξεριζώνονται από τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δύσκολα οι νέες δοξασίες κατακτούν την καρδιά των ανθρώπων τη θέση που είχαν οι παλιές. Ο καλύτερος τρόπος είναι οι παλιές ιδέες να εμφυτευτούν στις νέες, όπως το νέο κρασί μπαίνει στα παλιά βαρέλια.

Ο Χριστός σαν προαιώνιο σύμβολο Σωτηριολογίας

Για το υπαρκτό ή ανύπαρκτο πρόσωπο του Ιησού, έγραψαν τόσοι πολλοί που κατάντησε τετριμμένο θέμα στο χώρο της φιλολογικής έρευνας του χριστιανισμού. Συμβολικά και αλληγορικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι Χριστός πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, σαν προαιώνιο και πανανθρώπινο σύμβολο λυτρωτικής προσδοκίας.
Η απρόσωπη ουσία του συμβόλου δημιουργεί ψυχισμό που ταυτίζεται με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του πιστού. Σε αυτό ο πιστός ανακαλύπτει αυτό που ζητά. Ο Σωτήρας, σαν το προαιώνιο σύμβολο ευεργεσίας του ανθρώπου, κάνει ζωντανή την παρουσία του σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα, αφού η συμβολική του ουσία παραμένει απρόσωπη και ταυτισμένη με την προσωπική του πεποίθηση και προσδοκία. Αν ο εγκόσμιος ηγεμών που προσαγορεύεται Σωτήρ δεν κατάφερε να ευεργετήσει τον άνθρωπο στο μέτρο που αυτός προσδοκούσε, ο Λυτρωτής της ψυχής μέσα από τη δημιουργική φαντασία του πιστού θα τον σώσει προστατεύοντας τον. Αυτήν την ακλόνητη βεβαιότητα εκφράζει ο Σωτήρας ή ο Λυτρωτής, είτε Διόνυσος ονομαζόταν, είτε Ορφέας, είτε Χριστός. Για τα συμβολικά αυτά πρόσωπα καμιά ιστορική διαβεβαίωση δεν απαιτείται, γιατί εκφράζουν προαιώνια θρησκευτικά «πιστεύω» που σαν έννοιες βρέθηκαν κωδικοποιημένες μέσα στη δυναμική του συμβόλου.
Αλλά και η πίστη τι άραγε είναι; Δεν είναι η ακλόνητη βεβαιότητα που σαν αρχετυπική ιδέα αναδύεται μέσα από την άγνοια, το φόβο και την ελπίδα του πιστού;
Το τρίπτυχο αυτό της μεταφυσικής αναζήτησης γεννά ιδέες μέσα στις οποίες ο μελετητής της θρησκειολογίας, σαν την περιπλανώμενη Ίσιδα, αναζητά μέσα στις τρικυμισμένες θάλασσες των αρχετυπικών συμβόλων. Όταν επιβεβαιωθεί ότι ο Χριστός, σαν σύμβολο, μόνο στο περιτύλιγμα της νέας θρησκείας συμβάλει, μόνο τότε θα επιβεβαιωθεί ότι όλες οι θρησκείες πηγάζουν και διαμορφώνονται από την ίδια πνευματική αναζήτηση. Εκεί βρίσκεται η ουσία όλων των θρησκειών. Μόνο το περιτύλιγμα τις διαφοροποιεί που τα ιερατεία χρησιμοποιούν για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Αναγνωρίζοντας τέτοιους «ποιμένες» (αρχηγούς), τα πρόβατα των κοπαδιών αέναα θα καθοδηγούνται στην πλάνη και το ψέμα. Τα πρόβατα αυτά περιορισμένα μέσα στα όρια που τους θέτουν τα δόγματα θα αδιαφορούν πάντα, πεισματικά πολλές φορές, για την ύπαρξη και άλλων λιβαδιών, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το χορτάρι που κατανάλωσαν. Ποτέ δε θα καταλάβουν το λόγο της ποιμενικής προστασίας!
Αναφερόμενοι στη θρησκεία του χριστιανισμού, τη θρησκεία με τη μεγαλύτερη διάδοση και απήχηση πάνω στον πλανήτη, δυστυχώς παραμερίζοντας τους ιστορικούς συνεχίζει να επιβιώνει, παραχαράζοντας και μυθοποιώντας χωρίς αιδώ, ιστορία δεκαεννιά αιώνων. Αν την απομυθοποιήσουμε, θα αποκατασταθεί στα πραγματικά ιστορικά της πλαίσια. Ξεσχίζοντας στην κυριολεξία το φανταχτερό μυθικό της περίβλημα, μας αποκαλύπτεται το πραγματικά ιστορικό της πρόσωπο. Χωρίς το κάλυμμα του μύθου και του δόγματος όλες οι θρησκείες φαίνονται ίδιες! Ο δεισιδαίμων νους έχει πολλές φορεσιές, που ανάλογα με την περίσταση, κάθε εποχή τις αλλάζει.
Σε αυτό βοήθησαν και οι φιλόσοφοι. Χωρίς τη συμβολή ιδιαίτερα της ελληνικής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας δεν ήταν δυνατόν, η θρησκεία αυτή, να απομακρυνθεί απ’ τον ιουδαϊκό, σοβινιστικό χαρακτήρα της που τόσο ενοχλούσε τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Τα ιουδαϊκά ήθη και έθιμα απομακρύνθηκαν γιατί η «νέα ιδέα» δεν είχε λόγο να θυμίζει τις εβραϊκές της καταβολές. Η ουσία του χριστιανισμού βρίσκεται στα πάθη του Χριστού που οι χριστιανοί βιώνουν το Πάσχα. Ο Ιησούς-Χριστός ήταν σύμβολο παγκόσμιας ακτινοβολίας πια. Ακόμα και σήμερα δεν τον συγχέουν με την εβραϊκή του καταγωγή αλλά με το λυτρωτικό «πανανθρώπινο μήνυμα» που λέγεται πως φέρει.
Η γιορτή του Πάσχα διατηρήθηκε επειδή η ουσία του χριστιανισμού μεταλλάχτηκε με τα πάθη του Χριστού. Αλλά ακόμα και τότε δημιούργησε τέτοιες διαφωνίες ανάμεσα στις εκκλησίες που τις δίχασε για αρκετά χρόνια (βλέπε Τεσσαρεκαιδεκατιστές, ζητήματα και έριδες που προέκυψαν γύρω από τον εορτασμό του Πάσχα στο μνημειώδες έργο του Β. Στεφανίδη «Εκκλησιαστική Ιστορία» σελ. 110-117).

Χαλκεύοντας την ιστορία

Ερμής, Ζωροάστρης, Ορφέας ή Μουσαίος, Άδωνης, Μωυσής ή Ιησούς καλυμμένοι πίσω από τη διάδοση που συχνά τροφοδοτεί η λαϊκή παράδοση και η σκόπιμη «είδηση» του Ιερατείου, παρά τη φήμη και την υποτιθέμενη επιρροή τέτοιων προσώπων, παραμένουν πεισματικά θαμμένοι μέσα στο μύθο που τους περιβάλλει. Οι πρώτοι «χριστιανοί» δίνοντας ιδιαίτερο βάρος, στο θρύλο του ιδρυτή τους, κατασκεύασαν μια θρησκεία χαλκεύοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της ανθρωπότητας. Οι παραχαράκτες της ιστορίας, διαστρέφοντας την αλήθεια, κατάφεραν να μας πνίξουν στο ψέμα και την απάτη.
Η μεταστροφή του μύθου σε «πραγματικό γεγονός» συνιστά απάτη. Όσο όμως θα υπάρχει άγνοια και συσκότιση γύρω από τους μύθους που τροφοδότησαν το μύθο του χριστιανισμού οι πιστοί θα συνεχίζουν να εξαπατώνται. Όμως, να ξέρουν ότι τα δάκρυα των παθών του Χριστού δεν είναι τα μοναδικά που τρέξανε από τα μάτια των πιστών νοιώθοντας θλίψη και πόνο για το θάνατο του θεού. Ούτε η χαρά της Ανάστασης το μοναδικό λυτρωτικό μήνυμα των πιστών.
Τα «Αδώνεια» ήταν η γιορτή που περιέκλειε όχι μόνο θλίψη και θρήνο για το θάνατο του Άδωνη, αλλά και χαρά με την επιστροφή του, που συμβόλιζε την επιστροφή της βλάστησης και της καρποφορίας. Ο θρήνος των Αδωνιαζουσών ήταν πένθιμο άσμα γυναικών που το έψαλλαν μπροστά στο ομοίωμα του Άδωνη κατά την πρώτη μέρα των εορτασμών. Ο διάλογος ανάμεσα στη Γοργώ και την Πραξίνοα, τις δυο Αδωνιάζουσες του 15ου ειδυλλίου του Θεόκριτου δίνουν ζωντανά και ανάγλυφα το κλίμα των εορτασμών στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα, πριν από τη χρονολόγησή μας (Θεόκριτος «Συρακόσιαι ή Αδωνιάζουσαι»).
Μια ολόκληρη βδομάδα κρατούσαν οι εκδηλώσεις θλίψης που περιελάμβαναν αναπαράσταση του θείου δράματος, με γυναίκες να θρηνούν γύρω από το ομοίωμα και τον τάφο του Άδωνη, που στόλιζαν με λουλούδια (επιτάφιος). Το ξύλινο ομοίωμά του Άδωνη πλενόταν και αρωματιζόταν με αιθέρια έλαια της Μυρτιάς και μετά το τύλιγαν με μάλλινα σάβανα και το έθαβαν. Αργότερα και κατά τη διάρκεια όπου ο χώρος πλημμύριζε με φως ο ιερέας ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης. Ο κόσμος εκδήλωνε με χαρά τη μιμητική ανάσταση του θεού. Έτσι ανασταίνεται η φύση αλλά και η ψυχή του ανθρώπου μετά από το θάνατό του. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δράμα της «ανθρώπινης ψυχής» και στο μύθο αυτό είναι απόλυτα πλατωνικό.
Η βιομηχανία της πλάνης δε διέπρεψε μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, όπως ήταν τα θαύματα και οι προφητείες, αλλά και σε απτό και χειροπιαστό επίπεδο, όπως ήταν τα «άγια σκηνώματα και λείψανα» που έπειθαν καλύτερα, γιατί προκαλούσαν τη φαντασία, συντηρώντας την πίστη και διατρανώνοντας το γεγονός για το οποίο κατασκευάστηκαν.

Άγια λείψανα, παγίδες για αφελείς σε προσιτές τιμές

Το λείψανο επιβεβαιώνει τη δοξασία, γιατί γίνεται ζωντανή μαρτυρία, τεκμήριο και στοιχείο ακλόνητο για τον πιστό. Η χριστιανική λειψανολατρεία μπορεί να συνδέεται, σαν συνήθεια, με την Ηρωολατρεία των Ελλήνων, που θεωρούσαν τον τάφο του ήρωα πηγή ευτυχίας και ανέλπιστο θησαυρό για την πόλη που τον κατείχε, όμως η λατρεία αυτή στην αρχαία Ελλάδα ποτέ δεν έφτασε τα όρια του φαιδρού, του μακάβριου και της εμπορευματοποίησης που η χριστιανική Εκκλησία το μετέτρεψε. Μπορεί η Πυθία να έδωσε διαταγή στους Αθηναίους να πάρουν τα κόκαλα του Θησέα, να τα τοποθετήσουν στο πιο τιμητικό μέρος της πόλης τους και να τα φυλάξουν με προσοχή, όμως ποτέ δε θα τεμαχίζανε σε φέτες και μικρές μερίδες πτώματος που έκαναν χριστιανοί στους τιμημένους τους μάρτυρες και αγίους, όπως έκανε για παράδειγμα ο περίφημος Άγιος Αμβρόσιος στα τέλη του 4ου αιώνα. Η εμπορευματοποίηση ανάμεσα στα σκηνώματα των δήθεν Αγίων για την επάνδρωση των ιερών ναών, με κάρες (κεφάλια), πόδια, χέρια, δάχτυλα, δόντια, τρίχες και άλλα μακάβρια υπολείμματα, έκανε το Θεοδόσιο το «Μέγα» να εκδώσει νόμο ενάντια στο εμπόριο των λειψάνων. Για τους χριστιανούς τα λείψανα των «Αγίων» ήταν «τιμιώτατα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίου».
Μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις διαστάσεις που πήρε το εμπόριο λειψάνων, ανάμεσα στους απατεώνες, της εποχής εκείνης και τη φαιδρότητα του προσκυνήματος για πράγματα ευτελή, σαν τις πέτρες που ρίχτηκαν στον Αγ. Στέφανο ή τις αλυσίδες που, τάχατες κάποτε, είχαν δέσει τον Απόστολο Πέτρο! Όπως γράφει, χαριτωμένα, και ο Κ. Ντέσνερ «οι περισσότεροι σκελετοί, κόκαλα και κοκαλάκια έκαναν πιο έντονη, πιο διάσημη ζωή από ό,τι είχαν κάνει ποτέ όσο ζούσαν». Μέχρι τα κόκαλα του γαϊδάρου του Βαλαάμ και των Βαΐων «βρήκαν» γιορτάζοντας στη Μπωβαί της Γαλλίας τη γιορτή του Γαϊδάρου, προς ανάμνηση της υποτιθέμενης φυγής στην Αίγυπτο!
Για τη σύλληψη και τα πάθη του Ιησού, οι απατεώνες κατασκευαστές λειψάνων, δε χρειαζόταν να επιστρατεύσουν υψηλά επίπεδα φαντασίας και ευρηματικότητας γιατί, την εποχή που τα βατόμουρα ήταν φτηνά, η αφέλεια περίσσευε και από τις δυο μεριές. Και από τη μεριά των απατεώνων και από εκείνη των αφελών. Τραπεζομάντιλα, τραπεζομάχαιρα, ποτήρια και πινάκια του Μυστικού Δείπνου, αλυσίδες, χειροπέδες, μαστίγια κι αγκαθωτά στεφάνια. Τίμια ξύλα και καρφιά, που μπορεί κανείς να φτιάξει καράβια ολόκληρα, πουλήθηκαν αδρά, πλουτίζοντας επιτήδειους απατεώνες σε βάρος αφελών που πολλές φορές δεν είχαν να φάνε για να ζήσουν. Πέτρες, σφυριά, ακόντια, σφουγγάρια, χιτώνες, ζάρια, αίμα και δάκρυα είναι λίγα μόνον από τα εμπορεύματα του ψεύδους και της απάτης που οι επιτήδειοι λωποδύτες κατασκεύασαν για να εξαπατήσουν τους αφελείς.
Το πιο εντυπωσιακό ίσως «λείψανο» που διαθέτει η Εκκλησία είναι το «Σάβανο του Ιησού» γνωστό και σαν «Ιερή Σινδώνη» που τελευταία η Δυτική Εκκλησία το διαφημίζει ακόμα και από την τηλεόραση, απαγορεύοντας όμως ρητά να απλώσουν πάνω του το χέρι τους επιστήμονες. Μετά από την παγκόσμια κατακραυγή το μικρό δείγμα που διέθεσαν για την ραδιοχρονολόγηση (C14) απέδειξε περίτρανα την απάτη. Πρόκειται για έργο κατασκευασμένο το 13ο αιώνα! Πράγματι, την πρώτη επίσημη αναφορά για αυτό έχουμε το 1204. Μετά από σιωπή εκατόν πενήντα χρόνων μαθαίνουμε ότι ένας Γάλλος ιππότης, ο Ζεφρί ντε Σαρνί το πούλησε στο Δούκα της Σαβοΐας. Τώρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ γιατί, ένας ηγέτης του δουκάτου εκείνου συνεργαζόταν με το Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519) που ευρισκόμενος πάντα σε αντίθεση με την Εκκλησία, λόγω των καινοτόμων ιδεών του, σκέφτηκε να την αποπλανήσει, βάζοντας στη σινδώνη, με μοναδικά πρωτοποριακό φωτογραφικό τρόπο, το δικό του πρόσωπο! Η μέθοδος ραδιοχρονολόγησης έγινε με βάση ενός κομματιού πανιού από την άκρη και όχι σημείου που φωτογραφίζει πρόσωπο. Η παπική Εκκλησία δε θα διακινδύνευε ποτέ να παραδώσει στην επιστήμη μέρος της σινδώνης «με αίμα» ώστε να μπορεί να υποβληθεί σε έλεγχο DNA. Τα αποτελέσματα θα αποδείκνυαν χρωμοσώματα Χ και Ψ καταργώντας κάθε υπόνοια για… άμωμο σύλληψη και κατά συνέπεια για τη θεϊκή προέλευση του Χριστού!
Αλήθεια, ο αναγνώστης, το έχει σκεφτεί αυτό;
Στις μέρες μας άλλη μια απάτη αποκαλύπτεται. Πρόκειται για την αφή του Αγίου Φωτός, που οι θεματοφύλακες της πίστης έκαναν λόγο για το μεγαλύτερο θαύμα της χριστιανοσύνης, στην καρδιά του Πάσχα! Αξιοθαύμαστα βιώνουμε το πείσμα των πιστών να δυσπιστούν στην απάτη του «θαύματος» ακόμα και την ώρα που ο ίδιος ο σκευοφύλακας του «Πανάγιου Τάφου» αποκαλύπτει ότι ο ίδιος ανάβει με αναπτήρα ή σπίρτα και ο αρχιεπίσκοπος των Ιεροσολύμων να διαβεβαιώνει τους πιστούς, που κρέμονται από το στόμα του, ότι το φως είναι φυσικό και το τελετουργικό απλά θαυμαστό μυστήριο και όχι θαύμα! Οι πιστοί επιμένουν «μα αφού δεν καίει» και ο αρχιεπίσκοπος του «Παναγίου Τάφου» κατηγορηματικά να τους διαβεβαιώνει ότι «καίει και παρακαίει». Δυστυχώς, οι πιστοί, δεν φαίνονται να είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν την απάτη. Προτιμούν το ψέμα, γιατί έτσι τους βολεύει, διαφορετικά γκρεμίζεται η πίστη τους! Οι πιστοί αυτοί δεν κατάλαβαν πριν πιστέψουν, αλλά από την αρχή πίστεψαν σε όσα επρόκειτο μετά να «καταλάβουν».
Όμως, ούτε και οι κυβερνήσεις αισχύνονται, ακόμα και οι υποτιθέμενες «αθεϊστικές», που χωρίς ντροπή ξοδεύουν εκατομμύρια στέλνοντας το προεδρικό αεροπλάνο να πάρει την «Ιερή Φλόγα» που άναψαν επιτήδειοι με αναπτήρα. Γιατί; Γιατί πιστοί και ψηφοφόροι είναι συμμέτοχοι στην ανοησία και την αφέλεια!
Έλεος πια, αρκετά κράτησε η πλάκα αυτή! Ας αρχίσουμε να αποδομούμε τον χριστιανισμό, αρχίζοντας από τις απάτες του!

Πηγές: Απόστολος Λυμπερίδης «Χαλκεύοντας της Ιστορία», «Οι Φιλοσοφικές Σχολες της Αρχαίας Ελλάδας» Εκδόσεις Ενάλιος.
  


Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5