Το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας

Οι θεμελιακές αρετές του χριστιανισμού, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, ανταποκρίνονται περισσότερο στο άτομο παρά στο σύνολο. Αποσκοπούν κυρίως στη «σωτηρία της ψυχής» απευθυνόμενοι σ’ εκείνους που πιστεύουν στη ζωή μετά θάνατον. Οι πρώτες δύο αφορούν το άτομο και τη λυτρωτική του πορεία. Η αγάπη, μπορεί να αφορά αλλήλους, όμως μόνο όταν αυτή απευθύνεται σε ομόθρησκους. Η ιστορία δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η ηθική συμπεριφορά του χριστιανού απέναντι στους «έξωθεν» και «θύραθεν», απέναντι στους αιρετικούς χριστιανούς, απέναντι στους νοητικά διχασμένους ή εκείνους που οι ίδιοι, με την αγγελολογία τους παραπλάνησαν σε κείνο τον αρρωστημένο δαιμονικό ψυχόκοσμο, μόνο αγάπη δε δείχνει. Αιώνιο μίσος, δείχνουν ακόμα και σε κείνους που η φιλοσοφία τους καθοδηγεί στην αθεΐα, στιγματίζοντάς τους σαν μιάσματα του κόσμου, ακόμα κι όταν οι ίδιοι συχνά αφιερώνουν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο.
Οι θανατώσεις και οι βασανισμοί, το λιντσάρισμα των ιερέων και οι εξορίες των φιλοσόφων, οι λεηλασίες των ιερών και οι πυρπολήσεις των βιβλιοθηκών που χαρακτηρίζονταν από τους χριστιανούς «κιβωτοί δαιμονικής γνώσης» μόνο αγάπη δε δείχνουν.
Οι διώξεις των αιρετικών ποτέ δε σταμάτησαν. Το ίδιο ίσχυσε και για τους πιστούς των αρχαίων θρησκειών. Τα βασανιστήρια και οι θανατώσεις έφτασαν σχεδόν στις μέρες μας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προσβαλλόταν, τα θύματα διαπομπεύονταν, εκτυφλώνονταν, ακρωτηριάζονταν και πέθαιναν βάναυσα, ουρλιάζοντας από φριχτούς πόνους. Στη Δύση καίγονταν ζωντανοί ή τεμαχίζονταν σε λωρίδες από τον τροχό. Στην κυριολεξία αλέθονταν, μετατρέποντας το σώμα τους σε κιμά!
Φρενοβλαβείς, υστερικοί και σχιζοειδείς ασθενείς, αναζητώντας ιατρική και ανθρώπινη φροντίδα, με μίσος μαστιγώνονταν μέχρι θανάτου, βγάζοντας οι ιθύνοντες την οργή τους για το διάβολο και την αγάπη τους για το θεό. Τόσο θεία ήταν η πολύκροτη εκείνη αγάπη, που το αίμα των θυμάτων τους μετουσιωνόταν σε ένα είδος μυστικής κοινωνίας και λυτρωτικής συμπεριφοράς.
Σαν τους κανίβαλους που πίστευαν πως όσο πιο πολύ δάγκωναν και ξέσκιζαν το θύμα της θυσίας τόσο περισσότερο ευχαριστιόταν ο θεός. Σαν το παραδοσιακό τρόπο θυσίας των Κασίς της φυλής των Ασσάμ που έσπρωχναν «δύο ξύλινες βέργες από τα ρουθούνια του παιδιού ως πάνω στον εγκέφαλό του. Όσο περισσότερο αιμορραγούσε κι αγωνιούσε, τόσο ευχαριστιόταν ο θεός».
Πάντα ο άνθρωπος θυσίαζε το συνάνθρωπό του, και ιδιαίτερα ένα αγαπημένο του πρόσωπο, για να ευχαριστήσει το θεό. Αν κάποτε το τυπικό της θυσίας απαιτούσε το βασιλιά, μία παρθένα, ή ένα μικρό παιδί, οι πρώτοι γνωστικοί «θυσίασαν» τον ίδιο το Χριστό, ενώ αργότερα οι χριστιανοί ορίζοντας τους δικούς τους κανόνες, καθόρισαν ανάλογη ηθική συμπεριφορά, καταδικάζοντας το θύμα τους, σαν εκδήλωση λυτρωτικής συμπεριφοράς, δείχνοντας ταύτιση και αφοσίωση στον αγαπημένο τους θεό. Σαν τους Εβραίους που τάιζαν το θύμα τους (συνήθως έναν Έλληνα) για να το θυσιάσουν στις 13 του μήνα Αδάρ!
Η Εκκλησία, στενός σύμμαχος των πλουτοπαραγωγικών και βιομηχανικών τάξεων που καθημερινά καταστρέφουν το περιβάλλον, παράφορα αδιαφορεί για τη διατάραξη των κλιματολογικών συνθηκών και την ανατροπή των οικολογικών συστημάτων.
Αδιαφορεί για την εξαφάνιση ειδών του ζωικού βασιλείου, της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.
Κρυμμένη η Εκκλησία πίσω από το δόγμα και τη μεταφυσική της ανησυχία, κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, όταν αδιαφορεί για τις αμοιβαίες σχέσεις των ανθρώπων, στηρίζοντας με πολιτική μαεστρία την υποστήριξη της στις εκμεταλλεύτριες τάξεις, καθαγιάζοντας αυταρχικές κυβερνήσεις, τον πλούτο και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Καλλιεργώντας την επανάπαυση και την αδιαφορία, πως ο θεός θα φροντίσει για όλα, προστατεύει τους εκμεταλλευτές και αδιαφορεί για ό,τι άδικο συντελείται γύρω της.
Απέχει από τη διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού που καταπιέζεται από τους πλούσιους. Απέχει από τα φιλειρηνικά κινήματα, κηρύσσοντας ότι την ειρήνη τη δίνει μόνο ο θεός, αποφεύγοντας συστηματικά να μπει εμπόδιο στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών.
Πίσω από το υποκριτικό κάλυμμα της τρομοκρατίας, οι τελευταίοι τρομοκρατούν, δολοφονούν, καταστρέφουν και ρημάζουν, στο βωμό του πλούτου και της κυριαρχίας. Λαοί αφανίζονται, τόποι ερημώνουν, από την αλόγιστη χρήση και τη διασπορά των πυρηνικών κατάλοιπων, που οι ασύδοτοι σκορπούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δικτυώνοντας την υδρόγειο με κατασκοπευτικούς δορυφόρους, αυταρχικές κυβερνήσεις κατέλυσαν κάθε ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Παρά ταύτα οι Εκκλησίες πεισματικά αδιαφορούν, μεταθέτοντας το πρόβλημα σε ανούσια δογματικά ζητήματα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο από τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Δογματίζοντας τους πιστούς ότι οι ηθικοί νόμοι φτιάχτηκαν από το θεό και είναι αιώνιοι και αμετάβλητοι, καταδίκασαν τον άνθρωπο στην αδράνεια.
Αδιαφορώντας για τα κοινά, έστρεψαν το ενδιαφέρον του έξω από αυτόν τον κόσμο, στην ουτοπία και το «άπειρο», δίνοντας την ευκαιρία στους επιτήδειους να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.
Γέμισε ο κόσμος ληστές, λωποδύτες, απατεώνες, παιδεραστές και λογής-λογής αλήτες, περιφερειακούς και διεστραμμένους. Βγαίνει κανείς από τα ρούχα του διαβάζοντας την επιστολή του Πέτρου στην οποία ζητά από τους δούλους όχι μόνο να υποτάσσονται στους καλούς κυρίους αλλά και στους διεστραμμένους! Τότε έχει χάρη, γράφει ο ιουδαίος αιρετικός, «όταν υπομένει κανείς ενώ υποφέρει αδίκως»! Αν και αιρετικός, αντιλαμβάνεται κανείς, το εβραϊκό πνεύμα του συγγραφέα σε εκείνο το ευαγγέλιο που προσπαθεί πίσω από το καλοκάγαθο προσωπείο του να κατασκευάσει δούλους που να υπομένουν αγόγγυστα την αυταρχική συμπεριφορά των διεστραμμένων αφεντικών τους.

Η γελοιογραφία είναι του Στάθη

Τέτοια κοινωνία ήθελαν να δημιουργήσουν και λίγο πολύ τα κατάφεραν. Πίσω από την αγάπη των εχθρών, δε βρίσκεται η καλοκαγαθία, αλλά η υποκρισία. Πρώτα-πρώτα επειδή η ιστορία έδειξε ότι κανένας χριστιανός ποτέ δεν αγάπησε τον εχθρό του και δεύτερον επειδή πίσω από την αγάπη του εχθρού υπονοείται η ανοχή και η μακροθυμία προς τον εκμεταλλευτή, τον απατεώνα, τον καταπιεστή και το δυνάστη.
Είναι αιχμηρά όλα αυτά έτσι;
Να μην τα αναφέρουμε, για να μη φανούμε απότομοι και εριστικοί;
Ρίξτε μια ματιά στις χριστιανικές σελίδες να δείτε μίσος, ειρωνεία και ύβρεις με το κιλό, μορφοποιημένα όλα στο πνεύμα του κηρύγματος….
Αγαλλιάζει η ψυχή τους όταν περιγράφουν παραστατικά τα αιώνια βασανιστήρια των κολασμένων που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να περιγράψουν έτσι!
Μα από το μεσαίωνα, για τους περισσότερους, τίποτα δεν έχει αλλάξει;

Αν και όχι για όλους, στις μέρες μας φαίνεται ο μεσαίωνας να επιστρέφει. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης προωθούν με ποικιλόμορφο τρόπο μέντιουμ, αστρολόγους, εξορκιστές, ιερείς και δαιμονολόγους δημιουργώντας νέα πρότυπα και αξίες.

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία μίας νεαρής Γερμανίδας που έπασχε από επιληψία και έχασε την ζωή της κατά τη διάρκεια του εξορκισμού της, το 1976 στέλνοντας τον παπά που τον έκανε στο εδώλιο για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας! Πριν μερικά χρόνια έγινε και ταινια («The Exorcism Of Emily Rose»).

Δυστυχώς, σήμερα που επιστήμη άλλαξε τη ζωή μας, απαντώντας σε καίρια υπαρξιακά προβλήματα, οι περισσότεροι σαν πεταλίδες κολλημένοι στις δεισιδαιμονίες των προηγούμενων χιλιετιών παραμένουν αποξενωμένοι από τον κόσμο τούτο. Διαποτισμένος ο «σύγχρονος» άνθρωπος βρίσκεται ακόμα δέσμιος στις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, γεμάτος ακατανόητες φοβίες για το θάνατο και διαποτισμένος με ψεύτικες ελπίδες που διαστρεβλώνουν τη λογική του, αδυνατεί να ερμηνεύσει σωστά τον κόσμο και τα φαινόμενα του. Πνιγμένος στο ψέμα και την υποκρισία ζει σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, αποξενωμένος από την πραγματικότητα και υποταγμένος ολοκληρωτικά στην ιδιοτέλεια και την υποτακτικότητα του συστήματος. Γίνεται, ο ίδιος, πρωταγωνιστής σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, παράγοντας μια ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς, εξυπηρετώντας εκείνους που έχουν συμφέρον να είναι μόνιμα υποταγμένος σε αυτούς.

Πραγματικά μια κοινωνία για κλάματα ή για γέλια;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;

Οι ιθύνοντες αλλοτριώνουν συνειδήσεις.
Αποβλακώνουν και διαφεντεύουν τη ζωή μας!
Όπως έλεγε και ο Νίτσε για τους χριστιανούς «μεταβάλλουν κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε έντιμο σε αχρειότητα».
Η μελέτη του χριστιανισμού αποδεικνύει περίτρανα ότι η επικράτησή του αποτέλεσε για την ανθρωπότητα την πιο επαίσχυντη καμπή στην ιστορία της.
Πράγματι, μπορούμε να τον ονομάσουμε, όπως έλεγε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, «το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας».

Το κείμενο αποτελείται από ψήγματα του νέου μου βιβλίου που θα εκδοθεί το 2010, με τίτλο "ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ"