Πώς βρέθηκαν οι Εβραίοι σε παλαιστινιακό έδαφος και στη συνέχεια στη διασπορά;

 

Το παλαιστινιακό είναι ένα δύσκολο πρόβλημα που η λύση πολύ δύσκολα θα έρθει, επειδή δεν πρόκειται κανένας να κάνει πίσω. Εκεί που ο Ο.Η.Ε. προσπάθησε να δώσει λύση, δημιούργησε άλλο ένα πρόβλημα και μάλιστα πιο πολύπλοκο και πιο πολυσύνθετο. Έδωσε πατρίδα σε κάποιον που δεν είχε αφαιρώντας την από αυτόν που την είχε. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή. Γιατί εδώ και χιλιετίες οι Εβραίοι διεκδικούν την πατρίδα των Παλαιστινίων; Γιατί δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση; Τελικά είναι εφικτή αυτή; Ποιος, σε τελευταία ανάλυση, φταίει; Αναζητώντας τους λόγους αυτής της διεκδίκησης καταλήγει κανείς σε συμπεράσματα και λύσεις που μόνο ο διεθνισμός φαίνεται να επιλύει. Όμως ας μην καταπιαστούμε με αυτόν γιατί θα βγούμε από το θέμα και το θέμα μας είναι άλλο.

Πριν καταπιαστείτε με τη λύση του προβλήματος, προσπαθήστε να αντιληφθείτε την νοοτροπία του ανθρώπου που χάνει την πατρίδα του. Είναι κάπως σαν να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του! Ας αρχίσω με την νοοτροπία αυτού του ατίθασου λαού, του Ισραήλ, για να αρχίσετε να αντιλαμβάνεστε και τη νοοτροπία των λαών που βρίσκονται πέριξ αυτού που τώρα έχουν την ίδια αίσθηση αφού βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, κάτω από μια παρόμοια Αποκαλυπτική θρησκεία με ίδιες ρατσιστικές και οι εθνικιστικές αντιλήψεις που συντηρούν την έχθρα και το μίσος αφού δεν τους χωράει πια ο τόπος και τόσοι λαοί βρίσκονται ο ένας επάνω στον άλλον.

Τελικά, πώς οι Εβραίοι βρέθηκαν στη διασπορά για σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια και με την επιστροφή τους διατάραξαν όλη τη Μέση Ανατολή;

Προσπαθώντας να αποτυπώσω στο άρθρο αυτό μια περιληπτική διαδρομή της εμφάνισης ενός νεοσύστατου έθνους που έχει ριγμένες τις ρίζες του στην θρησκευτική μυθολογία, μέσω της οποίας προσπάθησαν οι επινοητές να μεταδώσουν στον λαό τους και να εδραιώσουν την πίστη στο νέο έθνος, πρέπει να ακολουθήσουμε την μετανάστευση της φυλής εκείνης που κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων της Μεσοποταμίας στη χώρα της Χαναάν. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν ο αρχηγός εκείνης της φυλής λεγόταν Αβραάμ ή πότε ακριβώς έγινε αυτό, αλλά πώς οι ποιμένες εκείνοι, που ήταν ταυτόχρονα και πολεμιστές, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, θα διεκδικήσουν τα εδάφη αυτά όπως θα δούμε παρακάτω.

Πάτα πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Πριν από αυτούς, σε μια περιοχή της γης Χαναάν είχαν εγκατασταθεί οι Πελιστίμ (παραφθορά της Ελληνικής λέξης Φιλισταίοι, λαός της θάλασσας που ήρθε από χώρες του Αιγαίου, πιθανώς την Κρήτη). Μαζί με αυτούς, μετά τη μυθική νίκη του Ιησού του Ναυή, ο Ισραήλ θα υποστεί τα πάνδεινα από διάφορες αιχμαλωσίες που υπέστησαν από Ασσύριους, Βαβυλώνιους και Αιγύπτιους, που διαμόρφωσαν την εθνική του νοοτροπία με την έντονη θρησκευτική πίστη που διαμορφώθηκε και από τις θρησκείες των χωρών της Μεσοποταμίας και Αιγύπτου. Οι βασιλείς και οι προφήτες καθοδηγούσαν τον λαό με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθώντας τις εντολές της πεντατεύχου, που γράφτηκαν από κάποιον Μωυσή. Η συγγραφή της βιβλικής μυθολογίας, απαιτούσε να προστεθούν όλοι εκείνοι οι κανόνες και νόμοι που έπρεπε αυστηρά να τηρηθούν με την ισχύ της επιβολής στον μυστήριο αυτό λαό των φιλόδοξων πολεμιστών της ερήμου. Τα βιβλία Λευτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον βρίθουν από τέτοιους αυστηρούς κανονισμούς που πρέπει με στρατιωτική πειθαρχία να εφαρμοσθούν στον ποιμένα πολεμιστή Εβραίο. Η ονομασία τους προέρχεται από τη λέξη Hibrè (άνθρωποι από την πέρα χώρα) δηλαδή οι μετανάστες. Ο δε λαός πήρε αργότερα το όνομα Ισραήλ που στα εβραϊκά σημαίνει Ισχυρός. Έτσι αναφέρεται ο Αβραάμ στην Βίβλο που έφτασε στη γη Χαναάν από την Ουρ των Χαλδαίων (Γέν. 11.31). Όχι σπάνια, οι κανόνες αυτοί αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και μπροστά στα φαινόμενα διάλυσης και αποτυχίας, οι καθοδηγητές αρχηγοί (αρχιερείς και προφήτες) προέβαλαν τη θεϊκή προσταγή, που με ιδιαίτερη αυστηρότητα, ένας άλλος υποτιθέμενος καθοδηγητής, αυτήν την φορά ουράνιος πολεμιστής, ο Γιαχβέ, «καθοδηγούσε» τους αντιπροσώπους του στη γη.

Ο Γιαχβέ, λοιπόν, γίνεται προστάτης του λαού των Εβραίων και οι ίδιοι ο εκλεκτός λαός που καθοδηγείται με αυστηρότητα από το πνεύμα και τη δύναμη Του. Οι στρατιωτικής φύσεως νόμοι-προσταγές επέβαλλαν μοναδική λατρεία στον προστάτη θεό, που είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση και την ενίσχυση ενός «μονοθεϊστικού συστήματος» που το ιερατείο ποτέ δεν εγκατέλειψε. Οι αυστηροί νόμοι που θέσπισε το ιερατείο επέβαλλαν τυφλή υπακοή και λατρεία μόνο σε έναν θεό, προκειμένου να συγκεντρωθεί ολοκληρωτικά η εξουσία σε ένα άτομο που έκτοτε θα φέρεται σαν πληρεξούσιος της θεϊκής θέλησης. Αυτή την εξουσία ανέλαβαν οι Βασιλείς του έθνους. Ακόμα και ο Ιώσηπος, που ήταν ιερεύς, προσεγγίζοντας την «θεοκρατία» ορθολογιστικά, δέχεται ότι τους νόμους δεν τους έδωσε ο θεός στο Μωυσή, αλλά ο ίδιος τους έκανε, προκειμένου να πείσει το λαό του, ότι από εκείνον προέρχονται («Κατ’ Απίωνος» Β΄ XVI 165-167). Αν θυμόμαστε καλά, τα ίδια πίστευε και ο τύραννος Κριτίας στην Αθήνα! Αυτή η στρατιωτικής φύσεως υποταγή, του ενός επάνω σε όλους, αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εβραϊκής πολιτικής που βρίσκεται διάσπαρτη σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη. Οι Eβραίοι συνειδητά και με δόλο φαίνεται να διαστρέβλωσαν την ιστορία τους, παρεμβάλλοντας τη θεία επέμβαση στην πορεία των ιστορικών γεγονότων δεδομένου της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης που κατείχε η χώρα τους. Το Ισραήλ των επόμενων αιώνων γίνεται στην κυριολεξία τόπος διερχομένων και θέατρο πολεμικών συγκρούσεων, ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ανάμεσα στην Περσία και την Αίγυπτο, χρησιμοποιώντας το μικρό κρατίδιο κατά το δοκούν. Αυτός είναι ο λόγος που ο χαρακτήρας του Μεσσιανισμού είναι μονοθεϊστικός, εθνικιστικός και ρατσιστικά επαναστατικός.

Ακολούθησαν νέες αιχμαλωσίες και ντροπιαστική συμπεριφορά για ένα έθνος που καθοδηγείται από τον ίδιο το θεό. Δεν ήταν λάθη του θεού, αλλά η βούλησή του που εκδικείται τον λαό επειδή, ζηλότυπος ο ίδιος, συνεχώς πίστευε ότι ξεστράτισε ασπαζόμενος ξένους θεούς. Μετά την κατάκτησή τους από τους Έλληνες, αλλοιώθηκε και ο τρόπος συμπεριφοράς της κοινωνίας, πράγμα που τους έκανε ακόμα πιο ακραίους φονταμενταλιστές και εθνικιστές, ειδικά όταν οι νέοι κατακτητές αλλοίωναν με τον τρόπο συμπεριφοράς τους τις πατροπαράδοτες θρησκευτικές παραδόσεις τους. Μετά το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Ισραήλ κυριεύτηκε από τους επιγόνους του. Ο Αντίοχος έκτισε πολλές πόλεις με γυμναστήρια και θέατρα, επιβάλλοντας έναν τρόπο ζωής, αντίθετο με τις παραδόσεις των Ιουδαίων και δίνοντας Ελληνικό χρώμα στο οπισθοδρομικό και καταθλιπτικό τοπίο της Παλαιστίνης. (βλέπε Β΄ Μακ. 4.7-14 και Ιώσηπο «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» ΙΕ΄ VIII 1^Η).

 Η Ελληνική γλώσσα άρχισε από πολλού να χρησιμοποιείται και οι Ιουδαϊκές συνήθειες (περιτομή και Σάββατα κυρίως) λησμονήθηκαν. Τους Ιουδαίους κυρίευσε εκείνη η μόδα που είχε κυριεύσει και πολλούς Έλληνες, όταν η Ελλάδα ρωμαϊοποιήθηκε. Εξελληνίζοντας τα ιουδαϊκά τους ονόματα, έκαναν τον Ιησού Ιάσων, τον Ελιακείμ Άλκιμο, το Μανεσέχ Μενέλαο και ούτω καθεξής. Το μίσος για τους ξένους θεούς δαιμονοποιήθηκε κάτω από τη λογική της ειδωλολατρίας που επηρέσε βαθιά και τον Χριστιανισμό.

Ας μην πλατειάσω περισσότερο στο θέμα αυτό στο περιληπτικό αυτό άρθρο. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία», στο κεφάλαιο «Οι Εβραίοι» σελ. 44-70 από όπου και θα πάρω τα περισσότερα στοιχεία που θα παραθέσω στη συνέχεια.

Ακολούθησαν οι Ρωμαίοι όπου το εγωκεντρικό και μονολατρικό εβραϊκό πνεύμα, τους καθιστά ξεχωριστούς, ιδιότροπους, αλλά και απομονωμένους από όλους τους γνωστούς τότε λαούς και ιδιαίτερα από τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο της μεσογείου όπου εξαπλώνονται. Το ζηλοτυπικό πνεύμα του πολεμικού θεού τους και η μονολιθικότητα που τους εμπνέει, τους κάνει υπερεθνικιστές και καχύποπτους απέναντι σε κάθε Ελληνορωμαϊκή αντίληψη, τόσο μέσα στην Παλαιστίνη, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο όπου είναι διασπαρμένοι με τόσες εξορίες που υπέστησαν. Οι Εβραίοι στην κυριολεξία, εξαπλώνονται παντού. Οι Εβραϊκές κοινότητες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Ρώμης και πολλών άλλων πόλεων, κατάφεραν εκμεταλλευόμενοι τους νόμους να αναγνωριστούν σαν μειονότητες με δικαιώματα, σχεδόν ίδια με των Ρωμαίων πολιτών. Οι ίδιοι συσπειρώνονται γύρω από τις συναγωγές τους, κρατώντας σφιχτούς δεσμούς με την ταλαιπωρημένη πατρίδα και ολόκληρη τη διασπορά. Όμως, απεχθάνονται τον Ελληνορωμαϊκό τρόπο ζωής, τη θρησκεία και τις συνήθειές τους. Γι’ αυτούς μόνο ο Ισραήλ σαν «εκλεκτός λαός του Γιαχβέ» υπάρχει. Όλοι οι άλλοι παίρνουν το όνομα «Εθνικοί». Όλες οι θρησκείες μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Μόνο ο Νόμος του Μωυσή βρίσκεται απέναντι στην «εθνική θρησκεία» που ασπάζονται οι λαοί της Μεσογειακής λεκάνης. Το αντάρτικο που οργανώνεται από τους Ζηλωτές, θα σκορπίσει για πολλά χρόνια τον τρόμο και την αναστάτωση στην περιοχή της Παλαιστίνης (από την εβραϊκή λέξη Κεναΐμ ή την αραμαϊκή Καναγιά. Cana που στα Εβραϊκά σημαίνει ζήλος, φανατισμός! Για την «τρομοκρατική» αυτή οργάνωση βλέπε και Ιώσηπο «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» Κ΄ VIII 5-6 και 10 καθώς επίσης και «Ιουδαϊκοί Πόλεμοι» Ζ΄ VIII).

Εξοπλισμένοι με ένα κρυφό γυριστό μαχαίρι (sica) οι λεγόμενοι, από τους Ρωμαίους, Σικάριοι, δολοφονούν Ρωμαίους και πλούσιους Εβραίους υποτελείς τους που λυμαίνονται το λαό με τις απάτες και την αντιιουδαϊκή τους συμπεριφορά. Τα κίνητρά τους πολιτικά, αλλά σύμφωνα με την Εβραϊκή συνήθεια, ντύνονται με θρησκευτικό μανδύα.

Όσο τα μέτρα καταστολής δυνάμωναν, τόσο δυνάμωνε και το πείσμα των Εβραίων, που αποφασιστικά αμύνονταν στον Ελληνορωμαϊκό τρόπο ζωής και τους ξενόφερτους θεούς. Οι εξεγέρσεις στις μεγάλες πόλεις της διασποράς, όπου κατοικούσαν, είχε γίνει ρουτίνα.

Απ’ όλες τις πόλεις περισσότερο μισούσαν τη Ρώμη, την πρωτεύουσα των εθνών και μητέρα όλων των πορνών, όπως έλεγαν. Η πυρπόληση της το 64, χωρίς αμφιβολία, είναι έργο Ιουδαίων και όχι του… Νέρωνα για να γράψει ποίημα! Τι ηλίθια δικαιολογία… Απορώ ποιος έδωσε την ιδέα που ακόμα ασπάζονται μερικοί αφελείς, χωρίς να ντρέπονται.

Οι έρευνες των Ρωμαϊκών αρχών στη Ρώμη, αποφάνθηκαν ότι οι εμπρησμοί ήταν έργο Ιουδαίων μεταναστών. Η Ρώμη αγανακτισμένη κατέστρωσε σχέδιο αντιμετώπισης της τεταμένης Παλαιστινιακής ατμόσφαιρας, που συγκλονίζεται από επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις ενάντια στον ξένο κατακτητή πότε από τον έναν και πότε από τον άλλον. Τέτοιοι προφήτες επαναστάτες αναφέρονται ακόμα και στην «Καινή Διαθήκη» (βλέπε «Αιγύπτιος»)

Το 66 επικεφαλής των λεγεώνων της ανατολής βρίσκεται ο Βεσπασιανός, μαζί με τον Αλεξανδρινό Ιουδαίο επίτροπο Τιβέριο Ιούλιο Αλέξανδρο που πολεμούν τις εξεγέρσεις των Εβραίων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Νέρωνα, διεκδικώντας τον θρόνο, τον έφεραν πίσω στη Ρώμη, αφήνοντας στην Παλαιστίνη το γιο του Τίτο.

Το 70 όπως γνωρίζουμε ήδη, ο Τίτο πολιορκώντας τα Ιεροσόλυμα, εισέβαλε στην πόλη τη μέρα του Πάσχα, όταν ο ναός κατακλυζόταν από χιλιάδες Ιουδαίους της διασποράς. Ήταν, και πάλι, μέρα εκδίκησης και μίσους. Ο ναός κάηκε, οι προσκυνητές σφαγιάστηκαν, άλλοι εκτελέστηκαν και άλλοι πουλήθηκαν σαν δούλοι. Οι Ιουδαίοι κυνηγήθηκαν άλλη μια φορά από την πατρίδα τους και η διασπορά μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Την άνοιξη του 73 οι Ρωμαίοι κατέκτησαν και το απόρθητο φρούριο της Μασσάντα στη Νεκρά θάλασσα. Οι τελευταίοι στρατιώτες της, προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Ο Μεσσίας που τόσο σίγουροι ήταν ότι θα ερχόταν, τελικά ούτε τώρα εμφανίστηκε. Μεγάλωσε όμως την ελπίδα!

Η επόμενη εξέγερση έγινε 42 χρόνια μετά με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Ξεσήκωσε ολόκληρη την Ανατολή από τη Βαβυλωνία μέχρι την Κύπρο και από τη Συρία μέχρι την Αίγυπτο και την Κυρηναϊκή. Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». (Σύμφωνα με τον τέταρτο χρησμό του Βαλαάμ «…αστέρι θα ανατείλει από τον Ιακώβ, και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ…» Αρ. 24.17). Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για τη λευτεριά της Ιερουσαλήμ». Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους ηρωικούς οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από τη Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους απαγορεύθηκε να ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, όπως αρχικά την είχε ονομάσει ο Αδριανός (117- 138). Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ιουδαίοι είχαν εξεγερθεί, γιατί στη θέση του κατεστραμμένου, από τον Τίτο ναού, ο Αδριανός ανήγειρε νέο, προς τιμήν του Δία Καπιτώλιου!

Τώρα μπροστά στο ναό του Καπιτώλιου Δία υψώνεται ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού μαζί με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του μεγάλου Έλληνα θεού!

Η Ιουδαϊκή παράδοση θέλει το τελευταίο φρούριο στη Μπετάρ (Βηθήρ) όπου σκοτώθηκε ο Μπαρ Κεχομπά, να πέφτει την ίδια μέρα (9^η μέρα του μήνα Αβ) που καταστράφηκε ο πρώτος ναός από το Ναβουχοδονόσορα το 568 και την καταστροφή του δεύτερου ναού από τον Τίτο το 70! Τη μέρα αυτή οι Ιουδαίοι την καθιέρωσαν σαν μέρα εθνικού πένθους!

Αργήσαμε πολύ, όχι μόνο οι Ρωμαίοι, αλλά όλοι μας, να καταλάβουμε τι σημαίνει Γιαχβέ και προστάτης θεός. Είναι ο αναμφισβήτητος θεός του Ισραήλ, σύμβολο πίστης για τον εκλεκτό του λαό, που δεν έχει δικαίωμα κανείς να τους αμφισβητήσει τη λατρεία με οποιονδήποτε τρόπο. Τα τελευταία λόγια του Μεσσία Μπαρ Κεχομπά ήταν «Σεμά Ισραήλ…» (Άκου Ισραήλ…) που δεν έχει το δικαίωμα κανείς να παραβλέψει, χωρίς να γνωρίζει και τη συνέχεια… Είναι το πιστεύω του Ισραήλ που σώζεται στο Δευτερονόμιο (ΣΤ΄ 4-14).

«Άκου, Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος (!) Και θα αγαπάς τον Κύριο το θεό σου με ολόκληρη την καρδιά σου, και με ολόκληρη την ψυχή σου, και με ολόκληρη τη δύναμή σου… Δε θα πάτε πίσω από άλλους θεούς, από τους θεούς των εθνών, που σας περικυκλώνουν, (επειδή, ο Κύριος ο θεός σου είναι θεός ζηλότυπος), για να μη εξαφτεί ο θυμός τού Κυρίου τού Θεού σου εναντίον σου, και σε εξολοθρεύσει από προσώπου της γης».

Για την οικονομία του χώρου παραπέμπω τον αναγνώστη στον Ιεζεκιήλ (38.18-39.20) που χωρίς ντροπή περιγράφει τη δυστυχία που θα προκαλέσει στη χώρα του Μαγώγ και Γώγ ο Γιαχβέ όταν θα ανάψει ο θυμός του και με την καταστροφή που θα προκαλέσει θα αποδείξει… τη μεγαλοσύνη και την αγιότητά του στα έθνη, για να μάθουν ποιος είναι ο Γιαχβέ! Θυμηθείτε αυτά τα λόγια, ακόμα τα λένε οι πιστοί Ισραηλινοί!

Αν η ιστορική αυτή επισκόπηση, σε ορισμένες περιόδους της επεκτάθηκε πέρα από τη σύντομη αναφορά, ήταν αυτοί ακριβώς οι λόγοι που επέβαλαν τη μακρηγορία, προκειμένου να καταδειχθεί η ιδιοτροπία αυτού του λαού. Ενός λαού που τον κάνει τόσο διαφορετικό από τους άλλους. Η πίστη (για την μονοθεϊστική λατρεία και τους εθνικιστικούς λόγους και μόνο) ότι μόνο ένας θεός υπάρχει και οι ίδιοι αποτελούν τον εκλεκτότερο λαό της γης, τους καθιστά μοναδικούς και ιδιάζοντες σε ολόκληρο τον κόσμο. Αργότερα βέβαια, αυτή την νοοτροπία ακολούθησαν και οι άραβες όταν ασπάστηκαν την Βίβλο των Εβραίων, δημιουργώντας την δική τους θρησκεία, κάτι σαν αίρεση του Ιουδαϊσμού, κάτι αντίστοιχο και του Χριστιανισμού που δημιουργήθηκε λίγους αιώνες νωρίτερα.

Πάτα πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Από τότε λοιπόν, που οι Ρωμαίοι τους έδιωξαν από την Παλαιστίνη, ο Εβραϊκός λαός βρίσκεται στην διασπορά, μέχρι το 1947 όπου μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί και την παγκόσμια κατακραυγή για τον διωγμό τους, αποφάσισαν να τους δώσουν πατρίδα. Εκείνη την εποχή όμως που η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Άγγλων, θέλοντας να την εγκαταλείψουν όπως εγκατέλειψαν και άλλες ασύμφορες πια αποικίες τους, μέσω του ΟΗΕ, πρότειναν ένα σχέδιο διαχωρισμού της Παλαιστίνης,  προβλέποντας τη δημιουργία ενός εβραϊκού, όμως χωρίς θεσμοθέτηση και αναγνώριση ταυτόχρονα με ένα αραβικό κράτος. Τότε η κοινότητα των Εβραίων πρότεινε πρόεδρο τον Άλμπερτ Αϊνστάιν! Ευτυχώς που ο ειρηνιστής φυσικός δεν δέχτηκε να αναλάβει τέτοιο πόστο. Δέχτηκαν όμως άλλοι, αρκετά επιτήδειοι, σαν τον σημερινό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Φυσικά τα εδάφη που δόθηκαν στο κράτος τους Ισραήλ αφαιρέθηκαν από τον Παλαιστινιακό λαό! Αυτό μην το ξεχνάτε. Ο χωρισμός όμως, όχι μόνο δεν ήταν δίκαιος, μα με την επιθετική πολιτική του Ισραήλ έγινε ακόμα πιο άδικος, αφού συνεχώς με πολέμους αφαιρούσε εδάφη από τον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό (βλέπε Σίνα, υψίπεδα του Γκολάν, διαμάχες στη Δυτική όχθη, καταπάτηση δικαιωμάτων στη λωρίδα της Γάζας) και αυτό δεν σταμάτησε να συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η αδικία και η καταπίεση γεννά αγανάκτηση, ακριβώς αυτή που είχαν και οι Ισραηλίτες που όσο τους κατακτούσαν οι ξένοι λαοί και τους ταπείνωναν, αυτοί γίνονταν ακόμα πιο εθνικιστές ενώ οι ίδιοι έπαιρναν δύναμη από τον εθνικοθρησκευτικό τους ηγέτη και τον φονταμενταλισμό της θρησκείας τους, αυτόν που ούτε λίγο ούτε πολλοί μετέδωσαν και στους άραβες, αφού μετά τον χριστιανισμό έδωσαν μέσω της Παλιάς Διαθήκης την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά στους Ισλαμιστές. Αυτοί οι τρεις λοιπόν, έχοντας κοινό Ιερό βιβλίο τη Βίβλο των Εβραίων, δεν σταμάτησαν να φιλονικούν μεταξύ τους!

Μα και όταν κατακτήθηκαν από τους Χριστιανούς, πάλι καταπιέζονταν, αμφότεροι τότε, Ισραηλινοί και άραβες. Η επαναστατική πολιτική του Μωάμεθ απελευθερώνοντας τη Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική, μέχρι την Ισπανία, ήταν πόλεμοι λυτρωτικοί. Ακόμα και οι Χριστιανοί είδαν τον Προφήτη του Ισλάμ σαν απελευθερωτή. Έτσι μεγάλωσε η επιρροή των Ισλαμιστών. Οι Μπιν Λάντεν φτιάχνονται από το Σύστημα, επειδή εξυπηρετούν τα συμφέροντά του, όμως όταν σταματούν να μας είναι χρήσιμοι, γίνονται τρομοκράτες! Παλιά συνταγή. Επόμενο επίσης είναι, ο κάθε πολιτισμένος άνθρωπος να αντιδρά όταν η αγανάκτηση ξεχειλίζει και έτσι αναπόφευκτο είναι να ξεφυτρώνουν και οι φονταμενταλιστικές οργανώσεις που με την ίδια λογική θα υπεραμυνθούν για την προάσπιση των πατρώων παραδόσεων και της θρησκευτικής πίστης τους με βία. Η θρησκεία ξέρει καλύτερα απ’ όλους να την χρησιμοποιεί με τον επίπλαστο μανδύα της υποκριτικής αγάπης, των λυτρωτικών της διδαγμάτων και των εκβιαστικών διλλημάτων για τη μέλλουσα ζωή. Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται ούτε τα ψέματα ούτε την υποκρισία. Σαν τα πρόβατα πηγαίνουν όπου τους σπρώχνει η «Ελπίδα» η πίστη και οι καθοδηγητές, αφού πιστεύουν ήδη ότι οι αποφάσεις τους δεν είναι δικές τους, αλλά του θεού κι ας μιλάμε για τους ίδιους φανταστικούς ουράνιους θεούς, που ο ένας τον λέει Γιαχβέ και ο άλλος Αλλάχ! (ο τρίτος τον λέει Κύριο). 

Τι ειρωνεία να γίνεις αυτό που κάποτε μισούσες! Ευτυχώς, την νοοτροπία των ναζί δεν την έχει σύσσωμος ο Ισραηλινός λαός. Όμως, δυστυχώς, πάντα λίγοι θα είναι εκείνοι που μπορούν να αγωνιστούν για να αλλάξουν τον κόσμο και με την μικρότερη δύναμη, το χρήμα. Δυστυχώς, τον κόσμο τον κινεί το χρήμα: αυτός είναι ο πραγματικός θεός, όπως έλεγε ο Μαρξ. Όσοι δεν είναι πωρωμένοι, ακούν. Οι υπόλοιποι κλείνουν τα αφτιά τους.

Δυστυχώς κανένας πολιτικός ηγέτης, πλην αυτών που διακηρύττουν τον διεθνισμό δεν μπορεί να δώσει λύση χωρίς να καταλύσει την ρίζα του κακού, που είναι ο φανατισμός της θρησκευτικής πίστης! Αυτό, εύκολα το λες, όμως δύσκολα μπορεί να γίνει πράξη. Ακόμα και αυτοί που ανέλαβαν κάποτε να μας ξελασπώσουν, δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν όσα υποτίθεται πίστευαν. Φρίκη! Οι νομοτελειακοί νόμοι αργούν πολύ και ίσως δεν έρθουν ποτέ! Να γιατί οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή ποτέ δεν θα σταματήσουν, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να αλλάξουμε. Και δεν θα το αντιληφθούμε μέχρι να παραδεχτούμε ότι οι διαμάχες αυτές έχουν αιτία τη θρησκεία και ότι πρέπει να τις εκλαμβάνουμε πάντα όπως ορίζουν οι κανόνες της φιλοσοφίας. Οι πόλεμοι λοιπόν στην Μέση Ανατολή είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, άσχετα από τις επικαλυπτόμενες δικαιολογίες του έθνους, του οικονομικού συμφέροντος ή άλλης επίπλαστης ρατσιστικής αιτίας. Για τις αιτίες αυτές η πολιτική βρίσκει λύσεις, όμως για την πραγματική αιτία πρέπει να «θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»! Τραβηγμένο αυτό που θα πω, όμως είναι αλήθεια: Αν δεν καταργηθούν οι θρησκείες ή έστω ο φανατισμός που τις υποστηρίζει, στη Μέση Ανατολή, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Ας το καταλάβουμε επιτέλους: οι θρησκείες δηλητηριάζουν τη ζωή μας!