Πώς βρέθηκαν οι Εβραίοι σε παλαιστινιακό έδαφος και στη συνέχεια στη διασπορά;

 

Το παλαιστινιακό είναι ένα δύσκολο πρόβλημα που η λύση πολύ δύσκολα θα έρθει, επειδή δεν πρόκειται κανένας να κάνει πίσω. Εκεί που ο Ο.Η.Ε. προσπάθησε να δώσει λύση, δημιούργησε άλλο ένα πρόβλημα και μάλιστα πιο πολύπλοκο και πιο πολυσύνθετο. Έδωσε πατρίδα σε κάποιον που δεν είχε αφαιρώντας την από αυτόν που την είχε. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή. Γιατί εδώ και χιλιετίες οι Εβραίοι διεκδικούν την πατρίδα των Παλαιστινίων; Γιατί δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση; Τελικά είναι εφικτή αυτή; Ποιος, σε τελευταία ανάλυση, φταίει; Αναζητώντας τους λόγους αυτής της διεκδίκησης καταλήγει κανείς σε συμπεράσματα και λύσεις που μόνο ο διεθνισμός φαίνεται να επιλύει. Όμως ας μην καταπιαστούμε με αυτόν γιατί θα βγούμε από το θέμα και το θέμα μας είναι άλλο.

Πριν καταπιαστείτε με τη λύση του προβλήματος, προσπαθήστε να αντιληφθείτε την νοοτροπία του ανθρώπου που χάνει την πατρίδα του. Είναι κάπως σαν να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του! Ας αρχίσω με την νοοτροπία αυτού του ατίθασου λαού, του Ισραήλ, για να αρχίσετε να αντιλαμβάνεστε και τη νοοτροπία των λαών που βρίσκονται πέριξ αυτού που τώρα έχουν την ίδια αίσθηση αφού βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, κάτω από μια παρόμοια Αποκαλυπτική θρησκεία με ίδιες ρατσιστικές και οι εθνικιστικές αντιλήψεις που συντηρούν την έχθρα και το μίσος αφού δεν τους χωράει πια ο τόπος και τόσοι λαοί βρίσκονται ο ένας επάνω στον άλλον.

Τελικά, πώς οι Εβραίοι βρέθηκαν στη διασπορά για σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια και με την επιστροφή τους διατάραξαν όλη τη Μέση Ανατολή;

Προσπαθώντας να αποτυπώσω στο άρθρο αυτό μια περιληπτική διαδρομή της εμφάνισης ενός νεοσύστατου έθνους που έχει ριγμένες τις ρίζες του στην θρησκευτική μυθολογία, μέσω της οποίας προσπάθησαν οι επινοητές να μεταδώσουν στον λαό τους και να εδραιώσουν την πίστη στο νέο έθνος, πρέπει να ακολουθήσουμε την μετανάστευση της φυλής εκείνης που κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων της Μεσοποταμίας στη χώρα της Χαναάν. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν ο αρχηγός εκείνης της φυλής λεγόταν Αβραάμ ή πότε ακριβώς έγινε αυτό, αλλά πώς οι ποιμένες εκείνοι, που ήταν ταυτόχρονα και πολεμιστές, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, θα διεκδικήσουν τα εδάφη αυτά όπως θα δούμε παρακάτω.

Πάτα πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Πριν από αυτούς, σε μια περιοχή της γης Χαναάν είχαν εγκατασταθεί οι Πελιστίμ (παραφθορά της Ελληνικής λέξης Φιλισταίοι, λαός της θάλασσας που ήρθε από χώρες του Αιγαίου, πιθανώς την Κρήτη). Μαζί με αυτούς, μετά τη μυθική νίκη του Ιησού του Ναυή, ο Ισραήλ θα υποστεί τα πάνδεινα από διάφορες αιχμαλωσίες που υπέστησαν από Ασσύριους, Βαβυλώνιους και Αιγύπτιους, που διαμόρφωσαν την εθνική του νοοτροπία με την έντονη θρησκευτική πίστη που διαμορφώθηκε και από τις θρησκείες των χωρών της Μεσοποταμίας και Αιγύπτου. Οι βασιλείς και οι προφήτες καθοδηγούσαν τον λαό με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθώντας τις εντολές της πεντατεύχου, που γράφτηκαν από κάποιον Μωυσή. Η συγγραφή της βιβλικής μυθολογίας, απαιτούσε να προστεθούν όλοι εκείνοι οι κανόνες και νόμοι που έπρεπε αυστηρά να τηρηθούν με την ισχύ της επιβολής στον μυστήριο αυτό λαό των φιλόδοξων πολεμιστών της ερήμου. Τα βιβλία Λευτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον βρίθουν από τέτοιους αυστηρούς κανονισμούς που πρέπει με στρατιωτική πειθαρχία να εφαρμοσθούν στον ποιμένα πολεμιστή Εβραίο. Η ονομασία τους προέρχεται από τη λέξη Hibrè (άνθρωποι από την πέρα χώρα) δηλαδή οι μετανάστες. Ο δε λαός πήρε αργότερα το όνομα Ισραήλ που στα εβραϊκά σημαίνει Ισχυρός. Έτσι αναφέρεται ο Αβραάμ στην Βίβλο που έφτασε στη γη Χαναάν από την Ουρ των Χαλδαίων (Γέν. 11.31). Όχι σπάνια, οι κανόνες αυτοί αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και μπροστά στα φαινόμενα διάλυσης και αποτυχίας, οι καθοδηγητές αρχηγοί (αρχιερείς και προφήτες) προέβαλαν τη θεϊκή προσταγή, που με ιδιαίτερη αυστηρότητα, ένας άλλος υποτιθέμενος καθοδηγητής, αυτήν την φορά ουράνιος πολεμιστής, ο Γιαχβέ, «καθοδηγούσε» τους αντιπροσώπους του στη γη.

Ο Γιαχβέ, λοιπόν, γίνεται προστάτης του λαού των Εβραίων και οι ίδιοι ο εκλεκτός λαός που καθοδηγείται με αυστηρότητα από το πνεύμα και τη δύναμη Του. Οι στρατιωτικής φύσεως νόμοι-προσταγές επέβαλλαν μοναδική λατρεία στον προστάτη θεό, που είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση και την ενίσχυση ενός «μονοθεϊστικού συστήματος» που το ιερατείο ποτέ δεν εγκατέλειψε. Οι αυστηροί νόμοι που θέσπισε το ιερατείο επέβαλλαν τυφλή υπακοή και λατρεία μόνο σε έναν θεό, προκειμένου να συγκεντρωθεί ολοκληρωτικά η εξουσία σε ένα άτομο που έκτοτε θα φέρεται σαν πληρεξούσιος της θεϊκής θέλησης. Αυτή την εξουσία ανέλαβαν οι Βασιλείς του έθνους. Ακόμα και ο Ιώσηπος, που ήταν ιερεύς, προσεγγίζοντας την «θεοκρατία» ορθολογιστικά, δέχεται ότι τους νόμους δεν τους έδωσε ο θεός στο Μωυσή, αλλά ο ίδιος τους έκανε, προκειμένου να πείσει το λαό του, ότι από εκείνον προέρχονται («Κατ’ Απίωνος» Β΄ XVI 165-167). Αν θυμόμαστε καλά, τα ίδια πίστευε και ο τύραννος Κριτίας στην Αθήνα! Αυτή η στρατιωτικής φύσεως υποταγή, του ενός επάνω σε όλους, αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εβραϊκής πολιτικής που βρίσκεται διάσπαρτη σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη. Οι Eβραίοι συνειδητά και με δόλο φαίνεται να διαστρέβλωσαν την ιστορία τους, παρεμβάλλοντας τη θεία επέμβαση στην πορεία των ιστορικών γεγονότων δεδομένου της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης που κατείχε η χώρα τους. Το Ισραήλ των επόμενων αιώνων γίνεται στην κυριολεξία τόπος διερχομένων και θέατρο πολεμικών συγκρούσεων, ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ανάμεσα στην Περσία και την Αίγυπτο, χρησιμοποιώντας το μικρό κρατίδιο κατά το δοκούν. Αυτός είναι ο λόγος που ο χαρακτήρας του Μεσσιανισμού είναι μονοθεϊστικός, εθνικιστικός και ρατσιστικά επαναστατικός.

Ακολούθησαν νέες αιχμαλωσίες και ντροπιαστική συμπεριφορά για ένα έθνος που καθοδηγείται από τον ίδιο το θεό. Δεν ήταν λάθη του θεού, αλλά η βούλησή του που εκδικείται τον λαό επειδή, ζηλότυπος ο ίδιος, συνεχώς πίστευε ότι ξεστράτισε ασπαζόμενος ξένους θεούς. Μετά την κατάκτησή τους από τους Έλληνες, αλλοιώθηκε και ο τρόπος συμπεριφοράς της κοινωνίας, πράγμα που τους έκανε ακόμα πιο ακραίους φονταμενταλιστές και εθνικιστές, ειδικά όταν οι νέοι κατακτητές αλλοίωναν με τον τρόπο συμπεριφοράς τους τις πατροπαράδοτες θρησκευτικές παραδόσεις τους. Μετά το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Ισραήλ κυριεύτηκε από τους επιγόνους του. Ο Αντίοχος έκτισε πολλές πόλεις με γυμναστήρια και θέατρα, επιβάλλοντας έναν τρόπο ζωής, αντίθετο με τις παραδόσεις των Ιουδαίων και δίνοντας Ελληνικό χρώμα στο οπισθοδρομικό και καταθλιπτικό τοπίο της Παλαιστίνης. (βλέπε Β΄ Μακ. 4.7-14 και Ιώσηπο «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» ΙΕ΄ VIII 1^Η).

 Η Ελληνική γλώσσα άρχισε από πολλού να χρησιμοποιείται και οι Ιουδαϊκές συνήθειες (περιτομή και Σάββατα κυρίως) λησμονήθηκαν. Τους Ιουδαίους κυρίευσε εκείνη η μόδα που είχε κυριεύσει και πολλούς Έλληνες, όταν η Ελλάδα ρωμαϊοποιήθηκε. Εξελληνίζοντας τα ιουδαϊκά τους ονόματα, έκαναν τον Ιησού Ιάσων, τον Ελιακείμ Άλκιμο, το Μανεσέχ Μενέλαο και ούτω καθεξής. Το μίσος για τους ξένους θεούς δαιμονοποιήθηκε κάτω από τη λογική της ειδωλολατρίας που επηρέσε βαθιά και τον Χριστιανισμό.

Ας μην πλατειάσω περισσότερο στο θέμα αυτό στο περιληπτικό αυτό άρθρο. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία», στο κεφάλαιο «Οι Εβραίοι» σελ. 44-70 από όπου και θα πάρω τα περισσότερα στοιχεία που θα παραθέσω στη συνέχεια.

Ακολούθησαν οι Ρωμαίοι όπου το εγωκεντρικό και μονολατρικό εβραϊκό πνεύμα, τους καθιστά ξεχωριστούς, ιδιότροπους, αλλά και απομονωμένους από όλους τους γνωστούς τότε λαούς και ιδιαίτερα από τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο της μεσογείου όπου εξαπλώνονται. Το ζηλοτυπικό πνεύμα του πολεμικού θεού τους και η μονολιθικότητα που τους εμπνέει, τους κάνει υπερεθνικιστές και καχύποπτους απέναντι σε κάθε Ελληνορωμαϊκή αντίληψη, τόσο μέσα στην Παλαιστίνη, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο όπου είναι διασπαρμένοι με τόσες εξορίες που υπέστησαν. Οι Εβραίοι στην κυριολεξία, εξαπλώνονται παντού. Οι Εβραϊκές κοινότητες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Ρώμης και πολλών άλλων πόλεων, κατάφεραν εκμεταλλευόμενοι τους νόμους να αναγνωριστούν σαν μειονότητες με δικαιώματα, σχεδόν ίδια με των Ρωμαίων πολιτών. Οι ίδιοι συσπειρώνονται γύρω από τις συναγωγές τους, κρατώντας σφιχτούς δεσμούς με την ταλαιπωρημένη πατρίδα και ολόκληρη τη διασπορά. Όμως, απεχθάνονται τον Ελληνορωμαϊκό τρόπο ζωής, τη θρησκεία και τις συνήθειές τους. Γι’ αυτούς μόνο ο Ισραήλ σαν «εκλεκτός λαός του Γιαχβέ» υπάρχει. Όλοι οι άλλοι παίρνουν το όνομα «Εθνικοί». Όλες οι θρησκείες μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Μόνο ο Νόμος του Μωυσή βρίσκεται απέναντι στην «εθνική θρησκεία» που ασπάζονται οι λαοί της Μεσογειακής λεκάνης. Το αντάρτικο που οργανώνεται από τους Ζηλωτές, θα σκορπίσει για πολλά χρόνια τον τρόμο και την αναστάτωση στην περιοχή της Παλαιστίνης (από την εβραϊκή λέξη Κεναΐμ ή την αραμαϊκή Καναγιά. Cana που στα Εβραϊκά σημαίνει ζήλος, φανατισμός! Για την «τρομοκρατική» αυτή οργάνωση βλέπε και Ιώσηπο «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» Κ΄ VIII 5-6 και 10 καθώς επίσης και «Ιουδαϊκοί Πόλεμοι» Ζ΄ VIII).

Εξοπλισμένοι με ένα κρυφό γυριστό μαχαίρι (sica) οι λεγόμενοι, από τους Ρωμαίους, Σικάριοι, δολοφονούν Ρωμαίους και πλούσιους Εβραίους υποτελείς τους που λυμαίνονται το λαό με τις απάτες και την αντιιουδαϊκή τους συμπεριφορά. Τα κίνητρά τους πολιτικά, αλλά σύμφωνα με την Εβραϊκή συνήθεια, ντύνονται με θρησκευτικό μανδύα.

Όσο τα μέτρα καταστολής δυνάμωναν, τόσο δυνάμωνε και το πείσμα των Εβραίων, που αποφασιστικά αμύνονταν στον Ελληνορωμαϊκό τρόπο ζωής και τους ξενόφερτους θεούς. Οι εξεγέρσεις στις μεγάλες πόλεις της διασποράς, όπου κατοικούσαν, είχε γίνει ρουτίνα.

Απ’ όλες τις πόλεις περισσότερο μισούσαν τη Ρώμη, την πρωτεύουσα των εθνών και μητέρα όλων των πορνών, όπως έλεγαν. Η πυρπόληση της το 64, χωρίς αμφιβολία, είναι έργο Ιουδαίων και όχι του… Νέρωνα για να γράψει ποίημα! Τι ηλίθια δικαιολογία… Απορώ ποιος έδωσε την ιδέα που ακόμα ασπάζονται μερικοί αφελείς, χωρίς να ντρέπονται.

Οι έρευνες των Ρωμαϊκών αρχών στη Ρώμη, αποφάνθηκαν ότι οι εμπρησμοί ήταν έργο Ιουδαίων μεταναστών. Η Ρώμη αγανακτισμένη κατέστρωσε σχέδιο αντιμετώπισης της τεταμένης Παλαιστινιακής ατμόσφαιρας, που συγκλονίζεται από επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις ενάντια στον ξένο κατακτητή πότε από τον έναν και πότε από τον άλλον. Τέτοιοι προφήτες επαναστάτες αναφέρονται ακόμα και στην «Καινή Διαθήκη» (βλέπε «Αιγύπτιος»)

Το 66 επικεφαλής των λεγεώνων της ανατολής βρίσκεται ο Βεσπασιανός, μαζί με τον Αλεξανδρινό Ιουδαίο επίτροπο Τιβέριο Ιούλιο Αλέξανδρο που πολεμούν τις εξεγέρσεις των Εβραίων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Νέρωνα, διεκδικώντας τον θρόνο, τον έφεραν πίσω στη Ρώμη, αφήνοντας στην Παλαιστίνη το γιο του Τίτο.

Το 70 όπως γνωρίζουμε ήδη, ο Τίτο πολιορκώντας τα Ιεροσόλυμα, εισέβαλε στην πόλη τη μέρα του Πάσχα, όταν ο ναός κατακλυζόταν από χιλιάδες Ιουδαίους της διασποράς. Ήταν, και πάλι, μέρα εκδίκησης και μίσους. Ο ναός κάηκε, οι προσκυνητές σφαγιάστηκαν, άλλοι εκτελέστηκαν και άλλοι πουλήθηκαν σαν δούλοι. Οι Ιουδαίοι κυνηγήθηκαν άλλη μια φορά από την πατρίδα τους και η διασπορά μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Την άνοιξη του 73 οι Ρωμαίοι κατέκτησαν και το απόρθητο φρούριο της Μασσάντα στη Νεκρά θάλασσα. Οι τελευταίοι στρατιώτες της, προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Ο Μεσσίας που τόσο σίγουροι ήταν ότι θα ερχόταν, τελικά ούτε τώρα εμφανίστηκε. Μεγάλωσε όμως την ελπίδα!

Η επόμενη εξέγερση έγινε 42 χρόνια μετά με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Ξεσήκωσε ολόκληρη την Ανατολή από τη Βαβυλωνία μέχρι την Κύπρο και από τη Συρία μέχρι την Αίγυπτο και την Κυρηναϊκή. Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». (Σύμφωνα με τον τέταρτο χρησμό του Βαλαάμ «…αστέρι θα ανατείλει από τον Ιακώβ, και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ…» Αρ. 24.17). Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για τη λευτεριά της Ιερουσαλήμ». Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους ηρωικούς οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από τη Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους απαγορεύθηκε να ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, όπως αρχικά την είχε ονομάσει ο Αδριανός (117- 138). Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ιουδαίοι είχαν εξεγερθεί, γιατί στη θέση του κατεστραμμένου, από τον Τίτο ναού, ο Αδριανός ανήγειρε νέο, προς τιμήν του Δία Καπιτώλιου!

Τώρα μπροστά στο ναό του Καπιτώλιου Δία υψώνεται ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού μαζί με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του μεγάλου Έλληνα θεού!

Η Ιουδαϊκή παράδοση θέλει το τελευταίο φρούριο στη Μπετάρ (Βηθήρ) όπου σκοτώθηκε ο Μπαρ Κεχομπά, να πέφτει την ίδια μέρα (9^η μέρα του μήνα Αβ) που καταστράφηκε ο πρώτος ναός από το Ναβουχοδονόσορα το 568 και την καταστροφή του δεύτερου ναού από τον Τίτο το 70! Τη μέρα αυτή οι Ιουδαίοι την καθιέρωσαν σαν μέρα εθνικού πένθους!

Αργήσαμε πολύ, όχι μόνο οι Ρωμαίοι, αλλά όλοι μας, να καταλάβουμε τι σημαίνει Γιαχβέ και προστάτης θεός. Είναι ο αναμφισβήτητος θεός του Ισραήλ, σύμβολο πίστης για τον εκλεκτό του λαό, που δεν έχει δικαίωμα κανείς να τους αμφισβητήσει τη λατρεία με οποιονδήποτε τρόπο. Τα τελευταία λόγια του Μεσσία Μπαρ Κεχομπά ήταν «Σεμά Ισραήλ…» (Άκου Ισραήλ…) που δεν έχει το δικαίωμα κανείς να παραβλέψει, χωρίς να γνωρίζει και τη συνέχεια… Είναι το πιστεύω του Ισραήλ που σώζεται στο Δευτερονόμιο (ΣΤ΄ 4-14).

«Άκου, Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος (!) Και θα αγαπάς τον Κύριο το θεό σου με ολόκληρη την καρδιά σου, και με ολόκληρη την ψυχή σου, και με ολόκληρη τη δύναμή σου… Δε θα πάτε πίσω από άλλους θεούς, από τους θεούς των εθνών, που σας περικυκλώνουν, (επειδή, ο Κύριος ο θεός σου είναι θεός ζηλότυπος), για να μη εξαφτεί ο θυμός τού Κυρίου τού Θεού σου εναντίον σου, και σε εξολοθρεύσει από προσώπου της γης».

Για την οικονομία του χώρου παραπέμπω τον αναγνώστη στον Ιεζεκιήλ (38.18-39.20) που χωρίς ντροπή περιγράφει τη δυστυχία που θα προκαλέσει στη χώρα του Μαγώγ και Γώγ ο Γιαχβέ όταν θα ανάψει ο θυμός του και με την καταστροφή που θα προκαλέσει θα αποδείξει… τη μεγαλοσύνη και την αγιότητά του στα έθνη, για να μάθουν ποιος είναι ο Γιαχβέ! Θυμηθείτε αυτά τα λόγια, ακόμα τα λένε οι πιστοί Ισραηλινοί!

Αν η ιστορική αυτή επισκόπηση, σε ορισμένες περιόδους της επεκτάθηκε πέρα από τη σύντομη αναφορά, ήταν αυτοί ακριβώς οι λόγοι που επέβαλαν τη μακρηγορία, προκειμένου να καταδειχθεί η ιδιοτροπία αυτού του λαού. Ενός λαού που τον κάνει τόσο διαφορετικό από τους άλλους. Η πίστη (για την μονοθεϊστική λατρεία και τους εθνικιστικούς λόγους και μόνο) ότι μόνο ένας θεός υπάρχει και οι ίδιοι αποτελούν τον εκλεκτότερο λαό της γης, τους καθιστά μοναδικούς και ιδιάζοντες σε ολόκληρο τον κόσμο. Αργότερα βέβαια, αυτή την νοοτροπία ακολούθησαν και οι άραβες όταν ασπάστηκαν την Βίβλο των Εβραίων, δημιουργώντας την δική τους θρησκεία, κάτι σαν αίρεση του Ιουδαϊσμού, κάτι αντίστοιχο και του Χριστιανισμού που δημιουργήθηκε λίγους αιώνες νωρίτερα.

Πάτα πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Από τότε λοιπόν, που οι Ρωμαίοι τους έδιωξαν από την Παλαιστίνη, ο Εβραϊκός λαός βρίσκεται στην διασπορά, μέχρι το 1947 όπου μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί και την παγκόσμια κατακραυγή για τον διωγμό τους, αποφάσισαν να τους δώσουν πατρίδα. Εκείνη την εποχή όμως που η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Άγγλων, θέλοντας να την εγκαταλείψουν όπως εγκατέλειψαν και άλλες ασύμφορες πια αποικίες τους, μέσω του ΟΗΕ, πρότειναν ένα σχέδιο διαχωρισμού της Παλαιστίνης,  προβλέποντας τη δημιουργία ενός εβραϊκού, όμως χωρίς θεσμοθέτηση και αναγνώριση ταυτόχρονα με ένα αραβικό κράτος. Τότε η κοινότητα των Εβραίων πρότεινε πρόεδρο τον Άλμπερτ Αϊνστάιν! Ευτυχώς που ο ειρηνιστής φυσικός δεν δέχτηκε να αναλάβει τέτοιο πόστο. Δέχτηκαν όμως άλλοι, αρκετά επιτήδειοι, σαν τον σημερινό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Φυσικά τα εδάφη που δόθηκαν στο κράτος τους Ισραήλ αφαιρέθηκαν από τον Παλαιστινιακό λαό! Αυτό μην το ξεχνάτε. Ο χωρισμός όμως, όχι μόνο δεν ήταν δίκαιος, μα με την επιθετική πολιτική του Ισραήλ έγινε ακόμα πιο άδικος, αφού συνεχώς με πολέμους αφαιρούσε εδάφη από τον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό (βλέπε Σίνα, υψίπεδα του Γκολάν, διαμάχες στη Δυτική όχθη, καταπάτηση δικαιωμάτων στη λωρίδα της Γάζας) και αυτό δεν σταμάτησε να συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η αδικία και η καταπίεση γεννά αγανάκτηση, ακριβώς αυτή που είχαν και οι Ισραηλίτες που όσο τους κατακτούσαν οι ξένοι λαοί και τους ταπείνωναν, αυτοί γίνονταν ακόμα πιο εθνικιστές ενώ οι ίδιοι έπαιρναν δύναμη από τον εθνικοθρησκευτικό τους ηγέτη και τον φονταμενταλισμό της θρησκείας τους, αυτόν που ούτε λίγο ούτε πολλοί μετέδωσαν και στους άραβες, αφού μετά τον χριστιανισμό έδωσαν μέσω της Παλιάς Διαθήκης την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά στους Ισλαμιστές. Αυτοί οι τρεις λοιπόν, έχοντας κοινό Ιερό βιβλίο τη Βίβλο των Εβραίων, δεν σταμάτησαν να φιλονικούν μεταξύ τους!

Μα και όταν κατακτήθηκαν από τους Χριστιανούς, πάλι καταπιέζονταν, αμφότεροι τότε, Ισραηλινοί και άραβες. Η επαναστατική πολιτική του Μωάμεθ απελευθερώνοντας τη Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική, μέχρι την Ισπανία, ήταν πόλεμοι λυτρωτικοί. Ακόμα και οι Χριστιανοί είδαν τον Προφήτη του Ισλάμ σαν απελευθερωτή. Έτσι μεγάλωσε η επιρροή των Ισλαμιστών. Οι Μπιν Λάντεν φτιάχνονται από το Σύστημα, επειδή εξυπηρετούν τα συμφέροντά του, όμως όταν σταματούν να μας είναι χρήσιμοι, γίνονται τρομοκράτες! Παλιά συνταγή. Επόμενο επίσης είναι, ο κάθε πολιτισμένος άνθρωπος να αντιδρά όταν η αγανάκτηση ξεχειλίζει και έτσι αναπόφευκτο είναι να ξεφυτρώνουν και οι φονταμενταλιστικές οργανώσεις που με την ίδια λογική θα υπεραμυνθούν για την προάσπιση των πατρώων παραδόσεων και της θρησκευτικής πίστης τους με βία. Η θρησκεία ξέρει καλύτερα απ’ όλους να την χρησιμοποιεί με τον επίπλαστο μανδύα της υποκριτικής αγάπης, των λυτρωτικών της διδαγμάτων και των εκβιαστικών διλλημάτων για τη μέλλουσα ζωή. Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται ούτε τα ψέματα ούτε την υποκρισία. Σαν τα πρόβατα πηγαίνουν όπου τους σπρώχνει η «Ελπίδα» η πίστη και οι καθοδηγητές, αφού πιστεύουν ήδη ότι οι αποφάσεις τους δεν είναι δικές τους, αλλά του θεού κι ας μιλάμε για τους ίδιους φανταστικούς ουράνιους θεούς, που ο ένας τον λέει Γιαχβέ και ο άλλος Αλλάχ! (ο τρίτος τον λέει Κύριο). 

Τι ειρωνεία να γίνεις αυτό που κάποτε μισούσες! Ευτυχώς, την νοοτροπία των ναζί δεν την έχει σύσσωμος ο Ισραηλινός λαός. Όμως, δυστυχώς, πάντα λίγοι θα είναι εκείνοι που μπορούν να αγωνιστούν για να αλλάξουν τον κόσμο και με την μικρότερη δύναμη, το χρήμα. Δυστυχώς, τον κόσμο τον κινεί το χρήμα: αυτός είναι ο πραγματικός θεός, όπως έλεγε ο Μαρξ. Όσοι δεν είναι πωρωμένοι, ακούν. Οι υπόλοιποι κλείνουν τα αφτιά τους.

Δυστυχώς κανένας πολιτικός ηγέτης, πλην αυτών που διακηρύττουν τον διεθνισμό δεν μπορεί να δώσει λύση χωρίς να καταλύσει την ρίζα του κακού, που είναι ο φανατισμός της θρησκευτικής πίστης! Αυτό, εύκολα το λες, όμως δύσκολα μπορεί να γίνει πράξη. Ακόμα και αυτοί που ανέλαβαν κάποτε να μας ξελασπώσουν, δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν όσα υποτίθεται πίστευαν. Φρίκη! Οι νομοτελειακοί νόμοι αργούν πολύ και ίσως δεν έρθουν ποτέ! Να γιατί οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή ποτέ δεν θα σταματήσουν, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να αλλάξουμε. Και δεν θα το αντιληφθούμε μέχρι να παραδεχτούμε ότι οι διαμάχες αυτές έχουν αιτία τη θρησκεία και ότι πρέπει να τις εκλαμβάνουμε πάντα όπως ορίζουν οι κανόνες της φιλοσοφίας. Οι πόλεμοι λοιπόν στην Μέση Ανατολή είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, άσχετα από τις επικαλυπτόμενες δικαιολογίες του έθνους, του οικονομικού συμφέροντος ή άλλης επίπλαστης ρατσιστικής αιτίας. Για τις αιτίες αυτές η πολιτική βρίσκει λύσεις, όμως για την πραγματική αιτία πρέπει να «θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»! Τραβηγμένο αυτό που θα πω, όμως είναι αλήθεια: Αν δεν καταργηθούν οι θρησκείες ή έστω ο φανατισμός που τις υποστηρίζει, στη Μέση Ανατολή, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Ας το καταλάβουμε επιτέλους: οι θρησκείες δηλητηριάζουν τη ζωή μας!

 

Αλλοτρίωση μέσω της κοινωνίας του θεάματος

Το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ του βιβλίου: «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Απόστολος Λυμπερίδης Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία, κάθε αλλοτριωμένος νους, είναι έτοιμος να υποδουλωθεί

Έστω και μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία, ο αναγνώστης, ίσως εύλογα μένει ανησυχητικά προβληματισμένος από τη γεύση που του άφησε η μελέτη αυτή. Είτε είναι Έλληνας είτε ξένος, ως προς την ιστορία που χάραξε πρωτίστως το έθνος των Ελλήνων και κατόπιν όλοι οι άλλοι, στέκεται προβληματισμένος απέναντι στην καταβαράθρωση των πνευματικών αξιών που, με το πέρασμα του χρόνου, αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο έφθιναν δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους ένδεια.

Πως φτάσαμε σε αυτήν την χαμέρπεια;

Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;

Χωρίς πολλή σκέψη θα απαντούσα: η αλλοτρίωση!

Έτσι λέγεται το σύνδρομο της διανοητικής του στρέβλωσης που τον απομονώνει από τον πραγματικό του κόσμο και τον καταβαραθρώνει στο ψέμα και την ουτοπία.

Στο έργο αυτό επανειλημμένα αναφερθήκαμε σε αυτήν, όμως για εύλογους λόγους αποφύγαμε να την αναπτύξουμε για  να μη βγούμε από το θέμα.

Τώρα, έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε, συνδυάζοντάς το και με μια άλλη πλευρά της κοινωνίας μας, αυτή του θεάματος, που φαίνεται να συμβάλλει και να δημιουργεί ένα πλαστό κόσμο, διχάζοντας το άτομο ακόμα πιο πολύ.

Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος αποξενώνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.

Αν κάποτε την αποξένωση την αντιλήφθη συνειδητά, όταν εγκατέλειψε την Πόλη-Κράτος, και όντως διοικούμενος από ένα ξένο βασιλιά έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και διαφορετικούς ρυθμούς, αργότερα με τον εκλεκτισμό και το συγκριτισμό αναγκάστηκε να αντικαταστήσει φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, που όχι μόνο του ήταν ξένες αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν και στην καθημερινή του ζωή! Την εποχή της υποδούλωσής του από τους Ρωμαίους το μαχαίρι της αποξένωσης είχε μπει ακόμα πιο βαθιά, αλλοτριώνοντάς τον σε τέτοιο σημείο ώστε να χάσει ακόμα και το ενδιαφέρον του για τη ζωή! Τότε, παρασυρμένος από τις ανατολικές δεισιδαιμονίες και τα ιουδαϊκά μεσσιανικά δόγματα στράφηκε απεγνωσμένα στους υπαίθριους κήρυκες της μέλλουσας ζωής, ελπίζοντας να βρει παρηγοριά μετά θάνατον!

Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας είχε ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία μας.

Όταν σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί και τα κοινά ιδανικά τότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Σε συνειδησιακό επίπεδο ο διχασμός αλλοτριώνει το άτομο και σε κοινωνικό διχάζει έθνη και λαούς. Δυστυχώς, ο λαός, αποκομμένος και αποκαθηλωμένος σαν άβουλο πλάσμα από τη συμμετοχή του στα κοινά και την οργάνωση της κοινωνίας, έγινε πιόνι στα χέρια των σκηνοθετών, πραγματικό δοξάρι στα χέρια βιρτουόζων του συστήματος. Ενός απάνθρωπου συστήματος, που έκτοτε οργανώθηκε ακόμα πιο καλά, προς όφελος της ολιγαρχίας.

Στις μέρες μας όπου τα σενάρια παγκοσμιοποίησης βρίσκονται ακόμα στη σύνταξή τους άρχισαν ήδη να φαίνονται οι κίνδυνοι. Όμως, ούτε να διανοηθούμε ακόμα δεν είναι δυνατόν πού θα μπορούσαν να καταλήξουν αυτά!

Πώς δουλεύει ο μηχανισμός αυτός;

Είναι τόσον ανεπαίσθητες οι αλλαγές της διολίσθησης και φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που τις ζούμε κάθε μέρα χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το κυριότερο όμως και το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας!

Αυτό είναι πραγματικά τρομερό!

Αν αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει αυτό, θα έπρεπε μας είχε πιάσει πανικός!

Πώς όμως μπορεί να αντισταθεί κανείς σε μία τέτοια αυτοκαταστροφική δύναμη;

Ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να κρίνει το κείμενο πεσιμιστικά πριν φτάσει στο τέλος. Μέσα στην κοινωνία του θεάματος, όπου η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας συντελείται από τον σκηνοθέτη, ο ηθοποιός που ταυτίζεται με τον θεατή μπορεί ακόμα να αντιδράσει καθιστώντας την πνευματική του κατάντια αντιστρέψιμη! Φτάνει μόνο να αντιληφθούμε ότι το θέαμα δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!

Ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς, είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους εξαθλίωση, αναγκασμένες πλέον να πουλούν όσο-όσο την πραγματική τους δύναμη. Η κοινωνία μας, τότε, γίνεται φορέας του θεάματος και μέσω του φετιχισμού[1] πραγματικός εφιάλτης.

Όμως οι άνθρωποι κυριαρχούνται και από τις οικονομικές σχέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, όπως και από τα μέσα παραγωγής που οι ίδιοι παρήγαγαν.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το θέαμα μαζί με την αλλοτρίωση παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όχι μόνο σήμερα, όπου κάθε λογής πληροφορία, με την εγρήγορση και όχι μόνο, κατακλύζει τη συνείδησή μας, αλλά πάντα, το θέαμα ήταν το χρυσωμένο χάπι στα χέρια της εξουσίας.

Από το Βασιλιά-Ιερέα της γονιμικής μαγείας και των απόκρυφων Ιερατείων μέχρι τις θεαματικές εμφανίσεις του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη με όλες τις τυπολατρικές τους εκδηλώσεις, το θέαμα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη δημιουργία της αλλοτριωμένης συνείδησης του ατόμου.

Οι μυστηριακές θρησκείες και οι τελετές τους, οι αυτοκρατορικές φιέστες και οι θεαματικές μονομαχίες της αρένας, η τυπολατρία της Εκκλησίας και τα θεαματικά μυστήρια ως κι οι ιερατικές εκτελέσεις των αιρετικών το μεσαίωνα, μπροστά στα αθώα και φοβισμένα μάτια των πιστών, στη συνείδηση στόχευαν και οι άνθρωποι συνωστίζονταν προκειμένου να ανοίξουν δρόμο στον αλλοτριωμένο τους κόσμο.

Η τηλεόραση σήμερα δίνει τη χαριστική βολή στους αφελείς που αποβλακωμένοι έχουν την εντύπωση πως διασκεδάζουν βλέποντας σώους και σειρές διαμορφώνοντας ήθη και κακόγουστες ξενικές συνήθειες!

Οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών σειρών αντικατέστησαν τους μονομάχους και οι θεατές αντικατέστησαν τους φανατισμένους θεατές των αρρένων και των ιπποδρομιών. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι ποτέ δε σταμάτησαν τις φιλονικίες, ούτε στη θρησκεία, ούτε στην πολιτική ούτε στον «αθλητισμό». Διαταράσσοντας την ηρεμία της κοινωνικής ζωής με θεαματικό τρόπο το σύστημα διαιωνίζει τους μηχανισμούς υποταγής.

 Στις μέρες μας, ιδιαίτερα, όπου η πληθώρα της πληροφόρησης κατακλύζει τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και η μία εικόνα κυνηγάει την άλλη και όλες μαζί όλους, η κοινωνία του θεάματος γίνεται το απολυταρχικό βασίλειο της ολιγαρχίας και της εμπορευματικής οικονομίας. Τα παγκόσμια διευθυντήρια οργανώνουν την κοινωνία έτσι ώστε να εξυπηρετείται η ολιγαρχία και να ενισχύεται σε βάρος των πολλών. Αν κάποτε, αυτοί που εντόπιζαν την επιρροή του θεάματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων φαίνονταν κινδυνολόγοι και γραφικοί, σήμερα η ορμητική εξάπλωσή του όχι μόνο επιβεβαιώνει την επιρροή του στην κοινωνία αλλά συνάμα αποκαλύπτει και την αυτοκαταστροφική του δύναμη. Συσκοτισμένα, πίσω από το μηχανισμό της θεαματικής κυριαρχίας, τα παραδείγματα που θα αναφερθούν πιο κάτω, αποκαλύπτουν σήψη και τη ρίζα του κακού.

Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη. Μας ενσωματώνει στο σύστημα και θέτοντας τους κανόνες του συστήματος κάνει το δρόμο της επιστροφής δύσκολη υπόθεση.

Το θέαμα είναι η πραγματωμένη θεώρηση του κόσμου. Είναι δηλαδή μία κοσμοθεωρία που υλοποιεί στην πράξη αφηρημένα ιδεώδη. Αντικειμενοποιεί την πραγματικότητα σε έναν απατηλό κόσμο, αναδεικνύοντας το αντικείμενο σε εικόνα, το πρότυπο σε είδωλο ή σε φαινόμενο αυτό που ολοφάνερα υπάρχει, κάνοντάς μας να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, αλλά να ζούμε στην ψευδαίσθηση και την πλάνη, εξαπατώντας με περίτεχνο τρόπο τον εαυτό μας. Πρέπει να το καταλάβουμε, η άρνηση της αντικειμενικότητας έχει διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία! Δημιουργεί στην ανθρώπινη συνείδηση μια αλλοτριωμένη οπτική, διαστρεβλώνοντας τον κόσμο και την πραγματικότητα, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από το περιβάλλον και τον κόσμο όπου ζει.

Όταν ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε εικόνες και θέαμα, ορίζοντας την ίδια τη ζωή, σημαίνει ότι θέαμα και θεατής εξισώνεται, όπως εξισώνεται το κατηγόρημα[2] με το υποκείμενο. «Το θέαμα υποτάσσει τους ζωντανούς ανθρώπους στο μέτρο που η οικονομία τους έχει ολοκληρωτικά υποταγμένους» όπως θα έλεγε και ο Guy Debord.[3]

Αν με τη λέξη «πραγματοποίηση» εννοούμε ότι κάτι αποκτά πραγματική υπόσταση, στην διαλεκτική του ο Χέγκελ με τον όρο πραγμάτωση (relisierung) εννοούσε την υλοποίηση των αφηρημένων ιδεών. Πιο συγκεκριμένα όμως στην διαλεκτική του ο Μαρξ διατύπωσε τον όρο «πραγμοποίηση» με τον οποίο με σαφήνεια έδειξε τη σχέση του ανθρώπου με την φαινομενικότητα των πραγμάτων. Με τη πραγμοποίηση ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, αποπροσωποποιήθηκε, και τα πράγματα απέκτησαν τις ιδιότητες του υποκειμένου! Απομακρυσμένος από την ανθρώπινη φύση του κατακερματίστηκε από τα ίδια του τα έργα. «Η χαρά αποξενώθηκε από τη δουλειά, το μέσον από το σκοπό, η προσπάθεια από την ανταμοιβή».[4]

 Η αποξένωση λοιπόν, σύμφωνα με το μεγάλο υλιστή φιλόσοφο, εκφράζεται με την κυριαρχία της πραγμοποιημένης εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία. Είναι αλήθεια, όπως διαπίστωσε και ο Guy Debord, όσο περισσότερο παράγει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο διαχωρίζεται από το προϊόν του, αναπαράγοντας όλο και πιο εντατικά κάθε λεπτομέρεια του κόσμου του από τον οποίο και απομακρύνεται.[5]

Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και αλλοτριωμένο του κόσμο. Αποξενώνεται από το χώρο και το χρόνο και αντί να παράγει τον εαυτό του, παράγει μία ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων και μιας αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς με απρόβλεπτα αποτελέσματα για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Υπνωτισμένος, δεν ακολουθεί την φιλοσοφία της ζωής, μα «φιλοσοφεί» μία εικονική πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα, αλυσοδένοντάς τον ακόμα πιο γερά. Υποβιβάζεται στη σφαίρα της θεωρητικής αφαίρεσης εξορίζοντας τις δυνατότητές του στο υπερπέραν ενός άγνωστου, αφηρημένου και απατηλού κόσμου, εναποθέτοντας την συνείδησή του στα δεσμά, σαν μαριονέτα, που τα νήματα κινεί, κατά το δοκούν, το ίδιο το σύστημα. Ο φετιχισμός του θεατή μετατρέπεται σε κανόνα και ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας προς τις εργαζόμενες και υπνωτισμένες μάζες. Το όνειρο γίνεται αναγκαιότητα και το θέαμα, σαν εγκωμιαστικός μονόλογος της εξουσίας και του απάνθρωπου συστήματος, τώρα γίνεται εφιάλτης που τον αλυσοδένει σφιχτά, ελπίζοντας ότι ο ύπνος του θα είναι βαθύς και χωρίς γυρισμό.

Το θέαμα στέκεται άγρυπνος φρουρός στην υπνωτισμένη του συνείδηση. Ο αφαιρετικός νους του ανθρώπου[6] αδρανοποιείται. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο, το είναι από την πλάνη. Υποβιβάζει το είναι στο έχειν, διολισθαίνοντας ακόμα πιο πολύ από το έχειν στο φαίνεσθε και το θεάσθε! Το θέαμα εκδηλώνεται τώρα σαν μέρος της κοινωνίας διαμορφώνοντας ψευδή συνείδηση, σαν την υποσυνείδητη συμπεριφορά του υπνωτισμένου που αυστηρά καθοδηγείται από τον υπνωτιστή του, το σύστημα! Ο προσηλυτισμός, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, τα καταναλωτικά ψυχαγωγικά προγράμματα της τηλεόρασης και γενικά κάθε θέαμα στο σύγχρονο τρόπο ζωής, είναι ο μηχανισμός εκείνος που ανεξέλεγκτα και καθημερινά βάναυσα τον βομβαρδίζει. Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν δρα συνειδητά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής σε ένα θέατρο σκιών, αλλά πρωταγωνιστής ο ίδιος σε αυτό, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα. Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα!

Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»![7]

Ζώντας το όνειρο, σε μια κοινωνία του θεάματος, ο κοινός νους δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την αντιστροφή στη λογική. Στο όνειρο αυτό πρωταγωνιστής είναι ο Μορφέας, το μυθικό εκείνο πρόσωπο[8] που έπαιρνε ανθρώπινη μορφή στα όνειρα των κοιμισμένων.

Ο πιστός του χριστιανισμού εξισώνει το πραγματικό με την ψευδαίσθηση και το όνειρο. «Η θρησκεία είναι το όνειρο του ανθρώπινου πνεύματος», έλεγε ο Feuerbach, γιατί αδυνατούσε ο πιστός να αντιληφθεί ότι ζούσε το όνειρο που ο ίδιος δημιούργησε. Έβλεπε τα πράγματα όχι στο φως της πραγματικότητας αλλά στην ευφρόσυνη φαινομενικότητα της φαντασίας και του αυθαίρετου. Ο Γερμανός φιλόσοφος πίστευε ότι η εποχή του ήταν εποχή υποκρισίας και αυταπάτης. Το νερό του βαπτίσματος, το κρασί και το ψωμί της μετάληψης δρουν πολύ περισσότερο αν τα πάρει κανείς με τη φυσική τους δύναμη παρά αν τα πάρει με την υπερφυσική. Η ανθρωπολογική έννοια είναι ισχυρότερη της θεολογικής. Στη συνείδηση του πιστού όμως που ζει το όνειρο, η παράσταση και η φαντασία παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την πραγματική τους υπόσταση. Όμοια και το αντικείμενο της θρησκείας, το θείο Είναι, όπως η νόηση και η αγάπη, σημαίνουν τελείως διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι οι ίδιοι αυτοί ορισμοί όταν συνιστούν το Είναι του ανθρώπου και της φύσης. Να λοιπόν, διερωτήθηκε ο Feuerbach, γιατί δεν πρέπει να μετατρέπουμε τους ορισμούς και τις δυνάμεις της πραγματικότητας σε συμβατικά σημεία, μέσα, σύμβολα και κατηγορήματα ενός Είναι διαφορετικού, υπερβατικού και απόλυτου, όπως κάνει η αφηρημένη θεολογία και φιλοσοφία, παρά να τα παίρνουμε και να τα εννοούμε με τη σημασία που έχουν καθαυτά. Τότε μονάχα θα έχουμε το κλειδί μιας πραγματικής θεωρίας και πρακτικής, για την απομυθοποίηση του εαυτού και την αυτοσυνείδηση της θρησκείας!

Όμως το θέαμα, θεωρημένο στην ολότητά του, ταυτόχρονα είναι αποτέλεσμα και σκοπός του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής. Εκεί είναι που η έλλειψη ρεαλισμού της πραγματικής κοινωνίας δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο, όπως ισχυρίζεται ο Guy Debord, σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα, τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και τον αλλοτριωμένο του κόσμο. Ό,τι βίωσε στο παρελθόν απομακρύνεται σε μία αναπαράσταση. Όμως όλες εκείνες οι εικόνες που αποτελούν την ύπαρξη και το παρελθόν του, η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει στην λήθη. Όπως λέει και ο Guy Debord «το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό… Μαζί με τον αφανισμό της ιστορίας, απομακρύνεται ταυτόχρονα σε μία μυθική απόσταση το ίδιο το σύγχρονο συμβάν, περιβαλλόμενο από ανεπιβεβαίωτες διηγήσεις, αμφισβητούμενες στατιστικές, απίθανες ερμηνείες και αστήρικτους συλλογισμούς».[9]

Στις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας μας οι λαοπλάνοι, οι διαστρεβλωτές και οι τσαρλατάνοι έχουν μεγάλη πέραση. Όσο περισσότερο υπερβάλλουν τόσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους και αυτό δεν είναι καινούριο. Θυμόσαστε τη ρήση του Βολτέρου για τους τσαρλατάνους και τους βλάκες! Η κατάλυση της λογικής, η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία της ψευδαίσθησης συνδέονται άμεσα με τη μαζική ψυχολογία της υποταγής. Ο μηχανισμός είναι τέτοιος που το σύστημα ανατροφοδοτείται. Ο κόσμος αυτοκαταστρέφεται χωρίς να μπορεί να βάλει φραγμούς, γιατί δεν γνωρίζει τι πρέπει να σταματήσει. Η ροή των εικόνων παρασύρει τα πάντα κι η αυτονομημένη εικόνα, όπου το ψέμα κυριαρχεί, εξαπατά αδιάντροπα τον εαυτό της. Η άγνοια καλλιεργείται και προωθείται προκειμένου να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η ιστορία αποσιωπάται και το αληθινό διαστρεβλώνεται, όπου αυτό είναι δυνατό, ώστε να μοιάζει με ψεύτικο και το ψεύτικο προβάλλεται για αληθινό, χρυσώνοντας την απάτη του θεάματος. Ό,τι θεαματικά λέγεται είναι αληθοφανές, ό,τι πάει κόντρα στο σύστημα είναι καχύποπτο και ψεύτικο. Η απάτη διαιωνίζεται!

Στις μέρες μας με την τηλεόραση, όπου η απάτη του θεάματος μπαίνει απρόσκλητη σε κάθε σπίτι, προωθείται το ήθος των εξουσιαστών. Η ουσία αποκρύπτεται και το ψέμα διανθίζεται με ωραίες φράσεις που θέλγουν το αφτί. Θεατές όλοι μας ακολουθούμε θέλουμε δε θέλουμε το πεπρωμένο του θεάματος. Μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά στην απραγία και χωρίς να το καταλαβαίνουμε απομακρυνόμαστε από την ουσία, λες και μας έκαναν ενδοφλέβια ένεση και συνεπαρμένοι από το ψέμα και την υποκρισία, αναίσθητοι, γινόμαστε ηθοποιοί στην κοινωνία του θεάματος καθοδηγημένοι από το σκηνοθέτη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του να αδυνατούν να αντιδράσουν ή να νομίζουν πως αντιδρούν ακόμα και όταν παίζουν το παιχνίδι τους![10]

Αλήθεια ποιος περίμενε, το πλέον θλιβερό γεγονός στον πλανήτη μας, ο πόλεμος, να γίνεται σόου στην τηλεόραση, μπροστά στα αθώα βλέμματα των παιδιών κι εμείς, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, να νιώθουμε ότι οι σύμμαχοι χτυπούν την τρομοκρατία και μας προστατεύουν!

 Πράγματι, «η μετάβαση από την κινηματογραφική μυθοπλασία στη μυθοπλασία του πολέμου πραγματοποιήθηκε χωρίς καμιά δυσκολία» όπως σωστά συμπεραίνει ο Paul Virilio.[11]

Οι Η.Π.Α., τρομοκράτες οι ίδιοι, ασελγούν παγκόσμια ενάντια σε κείνους που δεν παίζουν το παιχνίδι τους, κολλώντας τους προκλητικά την εχθρική ετικέτα. Οι στρατιωτικές τους επιχειρήσεις ξεδιάντροπα παίρνουν ονόματα που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να δώσουν, λες και σαν σκηνοθέτες αναζητούν τον κατάλληλο τίτλο για να πουλήσουν περισσότερο. «Καταιγίδα της ερήμου», «Σοκ και Δέος» είναι τα ονόματα των έργων που παίζονται στους κινηματογράφους της ζωής και πριν πάρουν την απόφαση να μας προστατέψουν, έπρεπε πειστικά να μας αποδείξουν για την ύπαρξη των τρομοκρατών, ρίχνοντας, οι ίδιοι, θεαματικά μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών τους δίδυμους πύργους, στολίδι του Μανχάταν, εξοργίζοντας τους αφελείς και τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, στέλνοντας το μήνυμα πως, αν δεν αντιδράσουν άμεσα η ειρήνη στον κόσμο κινδυνεύει! Θέαμα συγκλονιστικό. Πούλησε!

Η χώρα-τρομοκράτης, η Αμερική, που δεν έμεινε αμέτοχη από καμιά διένεξη, χωρίς αιδώ, αναμεμειγμένη σε όλες τις ηπείρους, επιμένει να κατονομάζεται χώρα της ελευθερίας και προστάτης της ειρήνης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αδιάντροπα ασελγεί ηθικά, πολιτικά και οικολογικά σε βάρος όλων. Ο πρόεδρός της, σαν ανδρείκελο του παγκόσμιου διευθυντηρίου, από την ψυχροπολεμική εποχή των πυρηνικών εξοπλισμών, πήρε το όνομα «πλανητάρχης» και αυτό άρχισε όταν τα μέτωπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ενέπνευσαν τα στούντιο του Χόλυγουντ, για να εθίσουν αυτό που στον παν-κινηματογράφο της ζωής, έκτοτε, θα παίζεται κάθε μέρα.

Αν ήταν δυνατόν να μας εποπτεύουν ακόμα και την ώρα που κοιμόμαστε, θα το έκαναν. Εκεί αποσκοπούν άλλωστε. Για την ώρα προσπαθούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε.

Την συσσώρευση της αθλιότητας όμως μεγεθύνει και η αλλοτρίωση. Ο εργάτης αδιάκοπα συμμετέχει, σαν σε τελετή θυσίας, στο μαρτυρολόγιο της αλλοτριωμένης του εργασίας. Όσο περισσότερο παράγει, τόσο φθηνότερος γίνεται, γιατί το αντικείμενο που παράγει η εργασία, στέκει απέναντί του σαν μία ξένη ουσία, που τον εξουσιάζει όλο και πιο πολύ.[12] Λες και το ίδιο το σύστημα μας βάζει εμπόδια κι εμείς παίζοντας το παιχνίδι τους αγκομαχούμε μια ζωή, ελπίζοντας σε έναν bonus-μισθό, λες και δεν έπρεπε να τον διεκδικήσουμε ή δεν αποτελούμε την κινητήριο παραγωγική δύναμη της οικονομίας.

Το Rollerball, μία ταινία της δεκαετίας του εβδομήντα, που είχε σαν βάση το θέμα αυτό,[13] τότε ανήκε στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Κανείς δεν κατάλαβε ότι το Rollerball έγινε μέρος της ζωής μας, το ζούμε χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς, χωρίς να αντιδρούμε, γιατί έτσι θεωρούμε ότι παίζεται το παιχνίδι. Η ζωή έγινε παιχνίδι, έγινε θέαμα και ηθοποιοί στο σήριαλ της ζωής είμαστε εμείς.

Το Big Brother δεν είναι ένα απλό σόου της τηλεόρασης, που η καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών του γίνεται θέαμα σε όλους. Η κάμερα έγινε συνήθεια και δειλά-δειλά ξεπροβάλλει όλο και πιο συχνά μπροστά μας. Στο δρόμο, στη δουλειά και αύριο στο σπίτι. Ήδη αποτελεί αξεσουάρ του χρήση του Internet. «Αθώο» θα πουν οι περισσότεροι. «Συνωμοτικά» θα γελάσουν μόνο ελάχιστοι!

Το Matrix μια άλλη ταινία, που για την ώρα παραμένει ακόμα επιστημονική φαντασία, οι βασικοί ήρωες είναι χειριστές computers που συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι «εικονικής πραγματικότητας». Ζουν εικονικά, όπως ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα!

Η διαφθορά της κοινωνίας δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την κάμερα, αλλά ξεδιάντροπα προβάλλεται και μπροστά της, μεταβάλλοντας κάθε αξία σε απραξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε εντιμότητα σε αχρειότητα!

Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,[14] ανάμεσα στα πολιτικά σκάνδαλα της χώρας, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους σταρς των τηλεοπτικών καναλιών. Το ψέμα, η αχρειότητα και τα διαπλεκόμενα, άνοιξαν τους οχετούς, αναδύοντας μία αποπνιχτική μπόχα, δείχνοντας παραστατικά ότι πίσω από τις εκτυφλωτικές λάμψεις και τα γκλάμουρ των τηλεοπτικών σόους διαπλέκονται ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα που ευτελίζονται ακόμα πιο πολύ, φουσκώνοντας τσέπες και κληροδοτώντας ήθη για το μέλλον! Τα Μ.Μ.Ε. δεν περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά την κατασκευάζουν ή στο μέτρο της διαφθοράς την αντικατοπτρίζουν. Σύμφωνα με τον Murray Edelman «ζούμε εντός ενός πολιτικού θεάματος που λειτουργεί με φετιχιστικό τρόπο». Καθηγητής των πολιτικών Επιστημών, ο Edelman, πιστεύει ότι το πολιτικό θέαμα είναι μια κατασκευή και μέσω αυτής ορίζονται εχθροί και φίλοι, ρόλοι και προβλήματα. Το πολιτικό θέαμα λειτουργεί σαν φετίχ, γιατί αυτονομείται και εκ των υστέρων επηρεάζει τη σκέψη και τη δράση των κατασκευαστών της.[15]

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί δεν είναι αντικειμενικοί παρατηρητές, όπως οφείλουν, αλλά μέσω του θεάματος ηρωοποιούνται. Γίνονται σύμβολα, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες, αξίες και ηθικές στάσεις. Γίνονται πρότυπα, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, και δυστυχώς όπως τελευταία, οι διάσημοι αθλητές.[16] Γίνονται σημεία αναφοράς ή σύμβολα του κακού και της τρομοκρατίας όπως ο Μπους και ο Μπιν Λάντεν!

Το σύστημα μπορεί να ηρωοποιήσει όποιον θέλει, κατά το δοκούν, χωρίς να νοιάζεται για την ηθική. Την τελευταία μπορεί να τη φέρει στα μέτρα του «ήρωα» ή τον «ήρωα» στα μέτρα της υπάρχουσας ηθικής. Όπως κάποτε, μέσα από τις εγκληματικές ενέργειες κάποιου αυτοκράτορα ή ιερωμένου, μπορούσε να αναδείξει την αγιότητά του ή να καταβαραθρώσει έναν έντιμο άνθρωπο, όπως τον Ιουλιανό, συκοφαντώντας τον στους αιώνες των αιώνων σαν αποστάτη και παραβάτη, λες και οι πατρογονικές του επιταγές δεν ήταν οι αιώνιες αξίες της Αρχαίας Ελλάδας αλλά ο ξενόφερτος χριστιανισμός!

Φρίττει κανείς από την υποκριτική και εγκληματική συμπεριφορά του Κωνσταντίνου, που τόσο θεαματικά τον κολάκευε ο Ευσέβιος να πρωτοστατεί ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, τον «Μέγα» σφαγέα των Ελλήνων Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό με τα φρικώδη διατάγματα ενάντια στους Έλληνες και την Φιλοσοφία τους προκαλώντας εκείνο τον μακροχρόνιο πνευματικό παγετώνα, το γνωστό μας μεσαίωνα.

Από τους ιερωμένους τι να θυμηθεί κανείς… Βλέπε επίσκοπο Απάμειας Μάρκελλο, τον επονομαζόμενο και Θείο, τον επίσκοπο Γάζας Πορφύριο τον καταστροφέα των αρχαιοτήτων, τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας Θεόφιλο ή τον Κύριλλο, τον επονομαζόμενο και Άγιο, στυγνό δολοφόνο της Υπατίας, ως και τόσους άλλους….

Οι Συναξαριστές έκαναν καλή δουλειά. Γέμισαν τις σελίδες τους με θεαματικές περιγραφές που εξυμνούσαν τη ζωή των πρωταγωνιστών, επιβράβευαν την ηθική τους, ηρωοποιούσαν τον αγώνα τους και συχνά τον διάνθιζαν με θαύματα που έφταναν στην υπερβολή και το γελοίο!

Οι μύθοι, το γράψαμε πολλές φορές, είναι καλοστημένα σενάρια που πρωταγωνιστούν θεοί, ήρωες, στοιχειά και δαιμόνια. Ίσως μόνον οι ήρωες, στην αρχαιότητα, να ήταν υπαρκτά άτομα και αυτά ηρωοποιημένα κατά τις επιταγές του μυθογράφου. Όμως στις θρησκείες τίποτε δεν είναι αληθινό, γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές περιγράφονται σαν πρότυπα, γίνονται σύμβολα σαν τους αστέρες του κινηματογράφου, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες και ηθικές στάσεις, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κοινωνία του θεάματος. Γίνονται σημεία αναφοράς, σύμβολα αγιότητας, ακόμα κι αν σε ολόκληρη τη ζωή τους αδικούσαν αθώους ή καταδίκαζαν αιρετικούς βάφοντας τα χέρια τους με αίμα! Πραγματικά, η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος, είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία κάθε αλλοτριωμένος νους είναι έτοιμος να υποδουλωθεί!

Ναι, σήμερα επιτέλους, μπορούμε να μιλάμε µε ανοιχτά χαρτιά. Οι θρησκείες είναι επικίνδυνες γιατί εξαπλώνονται σαν πανδημίες από τον γονιό στο παιδί µέσω των πολιτισμικών γονιδίων και μολύνουν μαζικά τα μυαλά. Τα μιμίδια, όπως τα ονόμασε ο κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος της εποχής Richard Dawkins είναι δεισιδαιμονίες και παμπάλαιες θρησκευτικές πληροφορίες που σαν «παράδοση» μεταδίδονται πολιτισμικά από γενιά σε γενιά. Ο σύνδεσμος γονέα-παιδιού είναι ο βασικότερος τρόπος μετάδοσης της θρησκείας. Όπως ο πατέρας μεταδίδει στον γιό την αγάπη του στην ποδοσφαιρική ομάδα ή τον φανατισμό του στο κόμμα. Δυστυχώς είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πολιτισμού, που το Σύστημα το εκμεταλλεύεται δεόντως. Η πολιτισμική αυτή συνήθεια δυστυχώς έχει μακροχρόνια επίδραση και πολύ δύσκολα ξεριζώνεται, γιατί γίνεται οδηγός, κτήμα, μέρος του εαυτού και της συνείδησής που έκτοτε θα µας κατευθύνει αόρατα και αυτόβουλα.

Η πανδημική της πανσπερμία γίνεται στην πιο αθώα ηλικία, όταν το νήπιο αδυνατώντας να σκεφτεί ή να υπερασπιστεί τη θέλησή του, εμείς το μολύνουμε µε τη δική µας, όπως ακριβώς µας μόλυναν και οι δικοί µας γονείς, Κολλώντας µας μια ετικέτα που όταν την αντιληφθούμε, οι περισσότεροι θα είμαστε ανίκανοι να την ξεκολλήσουμε!

Χρίζουμε το παιδί «χριστιανό», «μουσουλμάνο» ή «ιουδαίο» και όσο του καλλιεργούμε αγάπη για τη δική του πίστη, τόσο το µίσος για τους αλλόπιστους μεγαλώνει. Η πίστη του γίνεται ακλόνητη και η εσωτερική του πεποίθηση ότι οι άλλοι κάνουν λάθος, μεγαλύτερη. Θεωρεί τη δική του πίστη αρετή και αυτή μέσα του γίνεται ακλόνητη, ακόμη και όταν φαίνεται αφύσικη και παράλογη ή από τους αντιπάλους της γελοία. Οι πιστοί των θρησκειών αυτών μεταξύ τους µισούνται τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν, όταν η πίστη τους απειληθεί και η μισαλλοδοξία αυτή εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα επίπεδα της λογικής.

Ολόκληρη η κοινωνία μολύνεται, κι αυτό το εκμεταλλεύεται το Σύστημα. Πίσω από το οικονομικό συμφέρον των εξουσιαστών εύκολα κηρύσσονται οι πόλεμοι και οι αντιμαχόμενοι έναν λόγο µόνο έχουν για να πολεμήσουν μισώντας θανάσιμα τον εχθρό: την πίστη! Ο ένας, ενάντια στον άλλο!

Ναι, οι θρησκείες δεν ενώνουν τους ανθρώπους, τους χωρίζουν.

Οι θρησκείες κατάφεραν να κάνουν «καλούς ανθρώπους» να σκέφτονται κακά και να πράττουν ακόμα χειρότερα! Από φανατισμό ή από άγνοια… η ιστορία βρίθει!

Είναι αλήθεια, μέσα από το μύθο, ο Διόνυσος - όποιος κι αν ήταν αυτός - ανακάλυψε το θέατρο, γιατί κι αυτός είχε αντιληφθεί ότι το θέαμα σαν παράσταση, με τη δημιουργική φαντασία, παίζει σημαντικό ρόλο στη συνείδηση του πιστού. Όμως το θίασο αυτό οι τρεις εξ’ Αποκαλύψεως θρησκείες τον οργάνωσαν καλύτερα και το σύστημα τον αξιοποίησε όπως έπρεπε, γιατί, ιδιαίτερα η Εκκλησία, εξυπηρετούσε καλύτερα απ όλους την διαιώνιση της απάτης και της ψευδαίσθησης που είχε ανάγκη ο θεαματικός μηχανισμός του συστήματος.

Ας το αντιληφθούμε καλά, ο πιστός ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται!

Κοντολογίς, η κοινωνία του θεάματος είναι η φενάκη της αμεσότητας. Είναι παρούσα σε κάθε μας βήμα, στη δουλειά, στο σπίτι, στην εγρήγορση και υποσυνείδητα, την ώρα που κοιμόμαστε. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί όταν  ο Μορφέας ανενόχλητος πρωταγωνιστεί!

Όταν αντιληφθούμε αυτήν την αντιστροφή στη λογική, τότε η μέρα που ο Μορφέας στη συνείδησή μας θα ξυπνήσει δεν θα είναι μακριά και η απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας θα γίνει πραγματικό γεγονός! Παράλληλα και η αφυπνισμένη συνείδηση του ατόμου θα υψωθεί ως εκεί ώστε, διαλύοντας τα σκοτάδια εκείνου του ψεύτικου κόσμου, ο ίδιος τοποθετηθεί στο ύψος που το Συμπαντικό του Μέτρο του αρμόζει!

---

[1] Φετιχισμός είναι η λατρεία των άψυχων αντικειμένων. Στην πολιτική οικονομία όμως, ο εμπορευματικός φετιχισμός είναι η μετατροπή του εμπορεύματος σε φετίχ!

[2] Αναγκαία και ουσιαστική, αναπόσπαστη ιδιότητα του αντικειμένου.

[3] «Η κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 28.

[4] Φ. Σίλλερ «Η αισθητική εκπαίδευση του ανθρώπου», παρατίθεται από Ernst Fischer «Τι είπε πραγματικά ο Μαρξ» σελ. 18 εκδόσεις Γλάρος.

[5] «Η κοινωνία του θεάματος» σελ. 35.

[6] Ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να ξεχωρίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του αντικειμενικού κόσμου. Η αφαίρεση αυτών από το σύνολο σχηματίζει τη συγκεκριμένη λογική εικόνα.

[7] «Η ουσία του χριστιανισμού» εκδόσεις Αναγνωστίδη σελ. 27.

[8] Ήταν ένας από τους χίλιους γιους του Ύπνου που είχε αδέρφια τον Είκελο ή Φόβητρο και τον Φάντασο.

[9] «Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 17-19.

[10] Κάτω από αυτήν την οπτική διαφοροποιούμαι από οποιαδήποτε Αντιεξουσιαστική επιρροή, ιδιαίτερα εκείνη των «Αναρχοαυτόνομων» που έχουν την εντύπωση πως πολεμούν το σύστημα. Μάλλον αυτοί, καλύτερα από τους άλλους, παίζουν το παιχνίδι των εξουσιαστών. Αντιληφθείτε τη διαφορά.

[11] «Πόλεμος και κινηματογράφος» εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 127.

[12] Για την αντικειμενοποίηση της εργασίας βλέπε περισσότερα Petrovic, Hofmann, Adorno «Αλλοτρίωση» εκδόσεις Επίκουρος.

[13] Ο «πρωταγωνιστής» που έτρεχε για να κερδίσει τη ζωή του, μαζί με ένα βραβείο που θα του έδιναν, έπρεπε να ξεπεράσει τα θανάσιμα εμπόδια που του έβαζαν οι διοργανωτές του παιχνιδιού. Οι θεατές αποχαυνωμένοι παρακολουθούσαν, αγνοώντας ότι ο «πρωταγωνιστής» ήταν ένας από αυτούς, που έπαιζε το παιχνίδι των εξουσιαστών!

[14] Ιανουάριος του 2008.

[15] Για μια πληρέστερη ενημέρωση βλέπε Murray Edelman «Η κατασκευή του πολιτικού θεάματος» εκδόσεις Παπαζήση.

[16] Δυστυχώς και ο αθλητισμός συμπεριφέρεται όπως ορίζουν οι επιταγές της εικόνας, του θεάματος και του ειδησιογραφικού γεγονότος. Ευνοώντας το θέαμα, οι αθλητές, κατασκευάζονται με ντοπάρισμα ή μεταμορφώνονται σε μοντέλα διαφήμισης. Για μία καλύτερη προσέγγιση στο θέμα αυτό βλέπε Georges Vigarello «Από το παιχνίδι στο αθλητικό θέαμα» εκδόσεις Αλεξάνδρεια.