21 Μαΐ 2018

Η Πόλη δεν αλώθηκε, παραδόθηκε!


Σε μια βδομάδα οι χριστιανοί της ανατολής θα αναπολήσουν την μεγάλη απώλεια του Βυζαντίου, το 1453, κυρίως λόγω του χριστιανικού συμβόλου της Αγιάς Σοφιάς και όχι της εδαφικής απώλειας, χύνοντας τα υποκριτικά τους δάκρυα που οι τούρκοι μαγάρισαν το σύμβολο της ορθοδοξίας με τα ισλαμικά τζαμιά τους. Δυστυχώς, μέχρι εκεί φτάνει ο πατριωτισμός τους διαφορετικά δεν θα είχε παραχωρηθεί αμαχητί στους Τούρκους. Αλλά γιατί πρέπει να καταβάλω προσπάθεια για να αποκρούσω και την παραμικρή αντίρρηση; Λίγο μετά την άλωση ο Γεννάδιος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ήταν αποκαλυπτικός όταν προσπαθούσε να δικαιολογήσει την έλλειψη πατριωτικής διάθεσης για την εδαφική απώλεια «Πώς είναι δυνατόν να λέγομαι Έλληνας αφού είμαι χριστιανός»; Μήπως πρέπει να αναφέρω και τον Νοταρά, Δούκα της Πόλης, που λίγο πριν την άλωση φώναζε «Καλύτερα τούρκικο φακιόλι παρά παπική καλύπτρα»; Όμως δεν θα βρούμε την άκρη, τα αίτια δηλαδή που οδήγησαν σε εκείνη την αποτρόπαιη παράδοση του Βυζαντίου στους Τούρκους, αν δεν πάμε ακόμα πιο πίσω, για να ακούσουμε και τον Βησσαρίωνα, λόγιο του «έθνους», να φωνάζει στους ενωτικούς συμπατριώτες του αποδίδοντας κι αυτός για την μεγάλη απώλεια στην «κρατούσα του γένους μαλακία και βλακεία» και όλοι μαζί με μια φωνή να βροντοφωνάζουν με ανοησία «Θέλημα θεού ήταν η χώρα να τουρκέψει»! Τελείωσε!

Τουλάχιστον, φτάσαμε να ονομάσουμε με παρρησία, πώς λέγεται στην πραγματικότητα η παράδοση της Πόλης στους Τούρκους: μαλακία! Ναι, για μια μαλακία φτάσαμε ως εδώ, αν και όπως βλέπω από την συμπεριφορά τούρκων και ευρωπαίων, ακόμα δεν φτάσαμε στο τέρμα, θα έχουμε και συνέχεια!
Όταν δειλιάζουμε να θέσουμε τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων, τότε σημαίνει ότι η υποταγή είναι μέσα μας, όχι στο αίμα, που λένε οι ρατσιστές, αλλά στη συνείδηση που λέει η κοινωνική ψυχολογία και κάθε ορθολογικός ιστορικός απαλλαγμένος από θρησκευτικά και φοβικά σύνδρομα. Ο Γεννάδιος θρησκευτικός ηγέτης και ο Νοταράς, πολιτικός, αντιπροσωπεύουν τα δυο ξίφη της εξουσίας. Το τρίτο πρόσωπο, ο λόγιος Βησσαρίων αντιπροσωπεύει και τις δυο εξουσίες, αφού είναι Έλληνας, αλλά καθολικός. Νομίζω φάνηκε το νήμα της αλήθειας που οδηγεί στα αίτια της άλωσης ή μάλλον στην έριδα που οδήγησε σε αυτήν.
Ενωτικοί και ανθενωτικοί! Οι πρώτοι μπορούν να ονομαστούν και δυτικοί ανθέλληνες, οι δεύτεροι χριστιανοί αλλά επ’ ουδενί Έλληνες. Χριστιανοί ραγιάδες, υποταγμένοι με υπέρμετρο εγωισμό στην Αποκαλυπτική ιδέα του χριστιανισμού. Τέτοιες αποκαλυπτικές αλήθειες γεννούσε το χριστιανικό κεφάλι τους, μπασταρδεμένες με ιουδαϊκό μίσος για τους άλλους και ελπίζοντας στη μέλλουσα ζωή καθοδηγημένοι με δογματικές ανοησίες. Αυτό ακριβώς τους ώθησε στον ανθελληνισμό. Εν ολίγοις δηλαδή, δυο γάιδαροι τσακώνονταν σε ξένο αχερώνα! Να, πού μας έφτασαν εκείνοι που εγκαταλείποντας τα ελληνικά τους ήθη ιδιοποιήθηκαν των ιουδαίων!
Παραμερίστε τον υποκριτικό σας πατριωτισμό και αισθανθείτε για λίγο σαν χριστιανός που εκλιπαρεί τον Σουλτάνο να τον σώσει από το άλλο ήμισυ της πίστης του, τον παπισμό, και θα αντιληφθείτε τι λέω.

Οι «αιρέσεις» στους κόλπους του χριστιανισμού αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κατάρα, που όχι μόνον δεν κατάφεραν να αποτρέψουν αλλά στην προσπάθεια τους να εξαφανίσουν «τα κτήνη που δάγκωναν στα κρυφά» όπως συνήθιζαν να λένε τους «αιρετικούς», αποκάλυψαν το δικό τους «κτήνος» που υποκριτικά έκρυβαν μέσα τους! Αφού ξεπάστρεψαν, «ειδωλολατρία» και αιρετικούς την πρώτη χιλιετία, ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών και μεταξύ τους!
Το 1054 δημιουργήθηκε το σχίσμα ανάμεσα στις εκκλησίες της Δύσης και της Ανατολής. Τότε τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχαν και την σφραγίδα της χριστιανοσύνης που έγραφε «Σταυροφόροι του Χριστιανισμού». Γιατί δημιουργήθηκαν; Για την προστασία των χριστιανών της Ανατολής, έτσι έλεγαν οι δυτικοί, καταστρέφοντας και ρημάζοντας την αδελφή τους Εκκλησία. Υποκρισία; Πάντα πίσω από τις μεγαλοστομίες των υποκριτών κρύβεται ένας ιδιοτελής σκοπός. Θαμπωμένος πίσω από την μεγαλοστομία, αν είσαι πιστός δεν πρόκειται να δεις ποτέ αμερόληπτα την αλήθεια. Οι δυτικοί ταύτισαν την πίστη τους με το οικονομικό συμφέρον. Οι ανατολικοί, ιδεολογικά άρρωστοι με το δόγμα σε συνδυασμό με το μίσος για την ειδωλολατρία, μίσησαν την πατρίδα, αποξενώθηκαν από τη ζωή, γέμισαν τον τόπο εκκλησίες και μοναστήρια. Τα κίνητρα του ησυχασμού στο βυζάντιο δεν ήταν τόσο ο θρησκευτικός βίος, όσο η αποφυγή των εγκόσμιων, οι φόροι, η φτώχια και η δυστυχία των υπηκόων αυτής της αποξενωμένης από τη ζωή ελεεινής κοινωνίας. Οι χριστιανοί του βυζαντίου δεν γνώριζαν τι σημαίνει πατρίδα. Αποξενωμένοι από την πρόοδο της ζωής και κολλημένοι σαν πεταλίδες στη «ζωή» του άλλου κόσμου αδιαφορούσαν τι γίνεται μπροστά τους. Δεν τους ένοιαζε αυτή η ζωή, αλλά η άλλη, εκείνη… μετά θάνατον, ανοίγοντας την διάθεση των διωχτών τους να τους εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερο. Αλλοτρίωση, αποξένωση και κατάντια. Και πρώτοι όλων οι «Έλληνες» που σιγά σιγά αποκόπηκαν από τις προγονικές τους ρίζες, υιοθετώντας ιουδαϊκές συνήθειες αφελληνίστηκαν, αδιαφορώντας τι σημαίνει πατρίδα και πατριωτισμός. Κυρίως όμως μίσησαν την Ελλάδα.

Δεν υπάρχει ποιος έχει δίκιο. Οι αδιαφιλονίκητοι διεκδικητές του ιερατικού θρόνου μπορούν να ανταγωνίζονται την εξουσία, οι πιστοί όμως που έπρεπε να νοιάζονται για πρακτικότερα ζητήματα, που αφορούσαν πρώτα την επιβίωσή τους, δεν θα έπρεπε να αναλώνονται στις διαμάχες που αφορούν μικροπρεπείς εγωισμούς. Τι πάει να πει Filioque και σαχλαμάρες… Γιατί τόσο πείσμα και εγωισμός; «Γιατί αυτοί και όχι εμείς» ήταν η μοναδική φράση που έλεγαν οι διαφωνούντες. «Γιατί ο πάπας και όχι ο πατριάρχης;» και από την άλλη το αντίστροφο. Μόνο ο Σουλτάνος έτριβε τα χέρια του και προηγουμένως οι δυτικοί που το 1204 λεηλάτησαν την βυζαντινή αυτοκρατορία. Φυσικά, άλλοι ήταν οι λόγοι της έχθρας ανάμεσα στο χριστιανικό ποίμνιο. Ποίμνιο σε όλα. Εγωιστικά τα κίνητρα. Αίτια ο θρόνος, η επιρροή και η εξουσία! Τα δόγματα η αφορμή και το δόλωμα της πολιτικής. Πόσο δίκιο είχε ο Βολτέρος όταν έλεγε ότι «εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»! Δυστυχώς οι πιστοί δεν μπορούν να εστιαστούν στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν τους απασχολούν τα εγκλήματα γιατί οι καθοδηγητές τους έπεισαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, συνεπώς μπορούν να τα διαπράττουν χωρίς να τα θεωρούν κακά. Να τι είχε ο Βολτέρος στο μυαλό όταν έγραφε τη ρήση του. Στο μυαλό των πιστών σαν καραμέλα τριβελίζεται το δόγμα που ο κάθε τυχάρπαστος τεμπέλης ιερέας επινόησε για να ισορροπήσει ανάμεσα στον εγωισμό του και την ανοησία. Δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί την μωρία του. Τα αποτελέσματα βοούν, αλλά για τα χριστιανικά ώτα «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Ερήμην λογικής τα αποτελέσματα που ακολούθησαν. Με την ανοχή των πιστών στις πολιτικές αποφάσεις δυτικοί και ανατολικοί ήρθαν στα μαχαίρια. Ανάμεσα στους δυτικούς ομοψυχία συμφέροντος. Ανάμεσα στους ανατολικούς η πίστη στο ανόητο δόγμα, αλλά και ο εγωισμός ανάμεσα στις διαμάχες ενωτικών και ανθενωτικών. Νέα μίση και διατάγματα στους αντιφρονούντες. Οι χριστιανοί βρήκαν πάλι λόγο να βγάλουν τα μάτια τους. Εξορίες, διαπομπεύσεις, βασανισμοί, ακρωτηριασμοί και θανατώσεις για να βρεθούν όσοι υποκινούν την ένωση. Πράκτορες του πάπα. Προδότες. Δεν έφταναν οι ειδωλολάτρες, δεν χόρτασαν αίμα με τους αιρετικούς, τώρα άρχισαν διχόνοιες και μεταξύ τους. Άλλοι τυφλώθηκαν, άλλους τους έκοψαν χέρια, πόδια ή την γλώσσα για να μην μιλούν. Πατριωτισμός: μηδέν! Άλλοι περίμεναν βοήθεια από τους δυτικούς και άλλοι από τους Τούρκους. Η θρησκευτική διαμάχη ενωτικών ανθενωτικών, μετατράπηκε σε φιλολατινισμό και φιλοτουρκισμό. Έρμαια πρόβατα στην τύχη τους η διάσπαση στην ανατολή. Μπορεί οι δυτικοί αιώνια να βαρύνονται από την ανήθικη εκστρατεία των «σταυροφοριών», όμως και οι ανατολικοί που αφέθηκαν στις ορέξεις του Σουλτάνου και των ισλαμιστών για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, παραδίδουν άνευ όρων το Βυζάντιο στους Τούρκους. Για τους δυτικούς ο πόλεμος κατά των απίστων ήταν επιβεβλημένος, όμως οι ανατολικοί θα καταλάβουν τι έκαναν πολύ αργότερα, μετά την εκστρατεία των βάνδαλων σταυροφόρων. Για τους Δυτικούς, οι Ορθόδοξοι από τότε είναι άπιστοι, αιρετικοί, σχισματικοί, αποσυνάγωγοι και αλαζόνες, επίθετα που ανεξίτηλα θα μείνουν χαραγμένα στις συνειδήσεις των πιστών της ανατολής, κάνοντας τους «Έλληνες» σήμερα να αναρωτιούνται γιατί έχουν οι δυτικοί τέτοιο μένος μαζί τους… Τώρα θυμήθηκαν την ένδοξη ιστορία των προγόνων, τον Σόλωνα, τον Περικλή, τον Αριστοτέλη, όμως τώρα είναι πολύ αργά.

Δυο αιώνες οι σταυροφόροι απέδιδαν «δικαιοσύνη» με το ίδιο σπαθί που την κατέλυαν! Γιατί; Ποιες οι διαφορές; Συνοψίζω τα γεγονότα του 1054. Πάπας στη Δύση ήταν ο Λέων Θ΄ (1049-1054) και Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη ο Μιχαήλ Κηρουλάριος (1043-1059) με αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο Θ΄ τον Μονομάχο (1042-1055). Το 1054 λοιπόν ο Λέοντας έστειλε τον καρδινάλιο Χούμπερτ στην Πόλη να επιβάλει την γνώμη του σε δυο δογματικά ζητήματα: α) Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» (filioque) και β) η θεία μετάληψη να αποτελείται από άζυμο άρτο, δηλαδή χωρίς προζύμι! Γι αυτά τα ανούσια ζητήματα αναστατώθηκε ο πλανήτης, χάθηκαν πατρίδες και ζωές! Για να τους συμφιλιώσει ο Κωνσταντίνος τα δέχτηκε. Ο Κηρουλάριος έγινε έξω φρενών και οι φανατισμένοι ανθενωτικοί βγήκαν στους δρόμους αποκαλώντας τους καθολικούς αιρετικούς και αζυμίτες! Ο Χούμπερτ τους αφόρισε τοποθετώντας την απόφασή των καθολικών στην Άγια Τράπεζα της Αγίας Σοφίας.
Δυο αιώνες προσηλύτιζε ο πάπας τους ορθόδοξους με την ρομφαία και οι τελευταίοι από εγωισμό αμύνονταν στον εκλατινισμό του. «Σκυλιά που προσηλυτίζουν» έλεγαν οι ανθενωτικοί τους δυτικούς και «αποσυνάγωγα σκυλιά» οι δυτικοί τους ανατολικούς. Για τον Σουλτάνο και οι δυο ήταν «άπιστα σκυλιά» και όλοι μαζί υμνούσαν την Παλιά Διαθήκη, το κοινό ιερό τους βιβλίο, που έγραψαν εβραίοι. Αυτοί μισούσαν και τους δυο. «Άπιστους και ειδωλολάτρες» τους λένε και υμνούν τον Κύριο: «Αλληλούια» (ψαλ. 150).
Ο Πατριάρχης κάλεσε Εκκλησιαστική Σύνοδο και στόλισε με ανήκουστους χαρακτηρισμούς τους καθολικούς, διώχνοντας όσους βρίσκονταν εκεί. Ο χωρισμός είχε γίνει. Μια προσπάθεια ένωσης έγινε πάλι, ακριβώς μια ανάσα πριν την Άλωση της Πόλης, χωρίς αποτέλεσμα.

Από τον Ανδρόνικο Γ΄ (1328-1341) μέχρι τον Ιωάννη Η΄ (1425-1448) που κλήθηκε η Σύνοδος της Φεράρα (1438), οι διαπραγματεύσεις δεν απέδωσαν καρπούς. Σε εκείνες τις ώρες αγωνίας, κάτω από το άγρυπνο μάτι του σουλτάνου του Πορθητή, στην τελευταία συνεδρίαση της Φεράρας αρχικά και της Φλωρεντίας στη συνέχεια, οι σύνεδροι φιλονικούσαν για το «filioque», πως πρέπει να καθαγιάζεται ο άρτος της θείας ευχαριστίας ή πότε πρέπει να αμείβονται οι αγαθοί και να τιμωρούνται οι κακοί… αμέσως μετά το θάνατο, όπως φρονούσαν οι Λατίνοι… ή μετά την τελική κρίση, όπως φρονούσαν οι ορθόδοξοι! Με τέτοιες ανοησίες ασχολούνταν οι Θείοι Πατέρες όταν απειλείτο η πατρίδα τους.
Πατρίδα; Τι είναι αυτό; Δεν το είδαν πουθενά γραμμένο αυτό στα ιερά τους βιβλία. Το γράψανε εκεί που ξέρετε.   
Ο πόλεμος ανάμεσα στους ενωτικούς και ανθενωτικούς χριστιανούς ήταν πόλεμος ανάμεσα στον ισχυρό της δύσης και τον ραγιά της ανατολής. Η αποθέωση του ισχυρού παπισμού και ο απαθανατισμός ακριβώς εκείνου του φαύλου ραγιά. Όχι, δεν αποδίδω όλα τα κακά στην ανατολή. Μερίδιο ευθύνης έχει και η δύση, διαφορετικά δεν θα απευθυνόμουν στο εκατό τοις εκατό των χριστιανών. Πέρα από τον ραγιαδισμό της ανατολής, το έτερο πενήντα τοις εκατό των δυτικών, φέρθηκαν με το ίδιο πνεύμα μισαλλοδοξίας που για αιώνες φέρθηκαν όλοι μαζί στους ειδωλολάτρες. Βάζοντας τους ορθόδοξους σε έναν ασφυκτικό κλοιό, πέρα από τους φόρους και τα μπαξίσια των Τούρκων, απαίτησαν μεγαλύτερη υποταγή, σκλαβιά σώματος και ψυχής στις ιδιοτελείς αποφάσεις του πάπα, στο αλάθητο και την αγιοσύνη του. Το από πού εκπορεύεται το πνεύμα μπορεί να είναι ένας γελοίος λόγος, όμως η δίνη των στρατηγικών ανταγωνισμών για πρωτοκαθεδρία με επεκτατική επιρροή στις θάλασσες, με μαχητές της πίστης σταυροφόρους, βίαια να προσηλυτίζουν και με μανία να λαφυραγωγούν τα ιερά τους, τους έσπρωξαν στην αγκαλιά των Τούρκων. Όσο και να αντιτίθεμαι στη θρησκευτική λογική αντιλαμβάνομαι τους εκβιαστικούς όρους που απαίτησε ο πάπας, ώστε να προσφέρει την προστασία του μόνο μετά την δήλωση μετανοίας των ορθόδοξων, απορρίπτοντας εγωιστικά τα δικά τους δόγματα, και με σκυμμένη την κεφαλή να δεχτούν την πρωτοκαθεδρία του απαιτώντας θρησκευτική υποταγή και την οικονομική κυριαρχία τους από την δύση.

Η θεία ευλογία μετουσιώθηκε σε αξιοθρήνητη κατάρα!
Ψυχολογία υποτέλειας και ραγιαδισμού λίγους μήνες πριν την άλωση! Από τη μια το επιθετικό μάτι του σουλτάνου και από την άλλη η απάθεια και ο ζαμανφουτισμός του πάπα. Στη μέση οι καλόγεροι σαν χαμένοι που δεν ήξεραν τι να κάνουν και μέρα νύχτα το έριχναν στο μοιρολόι και στις λειτουργίες.
Όμως, για εκείνες τις μέρες, όσο κρατούσε η σύνοδος της Φεράρας, όπως και για τις τελευταίες μέρες πριν την άλωση, πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι την επόμενη ανάρτηση. Η υπόθεση δεν έχει μόνο στεναχώρια και απογοήτευση, αλλά και μεγάλη πλάκα που θα σας κάνει να γελάσετε μέχρι δακρύων με τις ανόητες συμπεριφορές των ενωτικών και ανθενωτικών πολιτικών και κληρικών, αρχικά στην Φεράρα και στη συνέχεια στην Φλωρεντία. Πολιτικά σούργελα ή αφελείς πιστοί;


ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από παρανοήσεις που προέκυψαν, την ίδια μέρα που έγινε η ανάρτηση, είμαι αναγκασμένος ευθύς να κάνω την πιο κάτω υποσημείωση.
Οι περισσότερες «προφητείες» συνήθως γράφονται μεταγενέστερα των διαδραματιζόμενων γεγονότων, για να φανεί η θεοπνευστία τους. Κάποιες άλλες, αλληγορικές, μπορεί να γράφτηκαν πραγματικά πριν το υποτιθέμενο γεγονός, όμως σαφώς δεν πρόκειται για προφητείες αφού με υποκειμενικά κριτήρια αργότερα αποδίδουμε σε αυτές ό,τι μας αρέσει. Αυτή η δεύτερη εκδοχή συχνά δημιουργεί, στους μεταγενέστερους αποδέκτες τους, αιρετικές παρανοήσεις και έριδες ανάμεσα στους διαφορετικούς ερμηνευτές της προφητείας, του μύθου ή του θρύλου.
Τέτοιος μύθος είναι «Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που αν και επινοήθηκε αργότερα, σαν παρηγοριά στον άρρωστο, ποτέ δεν θα επιβεβαιωθεί, εκτός και αν μια σειρά τυχαία γεγονότα δημιουργήσουν ένα ανάλογο αποτέλεσμα που και πάλι, ποτέ έτσι όπως περιγράφεται στο θρύλο. Επίσης, αν η φράση «Θέλημα θεού ήταν η χώρα να τουρκέψει» ήταν μεταγενέστερη, με αυτή την ρίμα, ώστε να εκπληρώνει τους σκοπούς του τραγουδιού από τον συνθέτη του και πάλι δεν σημαίνει ότι έλλειπε η ψυχολογία υποτέλειας λίγο πριν την «άλωση». Αν το έλεγαν με αυτή τη ρίμα οι χριστιανοί της Πόλης πριν την άλωση ή με άλλη, μας είναι αδιάφορο, αφού, όπως και να το έλεγαν την ίδια ψυχολογία θα εκφράζανε. Θα μπορούσαν να έλεγαν για παράδειγμα «Χίλιες φορές Τούρκος, παρά παπικός» ή «Ο θεός να δώσει να μας κατακτήσει ο σουλτάνος». Το ότι μεταγενέστερα αποδόθηκε «Θέλημα θεού ήταν η χώρα να τουρκέψει» την ρίμα του συνθέτη μόνο εξυπηρετεί, η έννοια και η ψυχολογία ήταν η ίδια. Η φράση του Νοταρά, η απάθεια των μοναχών να μοιρολογούν και να απέχουν από την άμυνα της πόλης, οι συμφωνίες του Σουλτάνου με τον Γεννάδιο και όλη η ψυχολογία των ανθενωτικών δείχνει την επιθυμία τους να τουρκέψουν για να αμυνθούν από τους εκβιασμούς του πάπα και των καθολικών. Η «Πατρική Διδασκαλία» του πατριάρχη Άνθιμου, όπως θα δούμε στην επόμενη ανάρτηση, είναι το κερασάκι στην τούρτα υποτέλειας και της Φαναριώτικης ψυχολογίας που έβαλε πραγματικά σύμμαχο το θεό τους για μια τέτοια έκβαση!
Το τραγούδι «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» που το τραγουδάει και η Αλεξίου με το στίχο του σαν ρεφρέν λέει όλη την αλήθεια «Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά, ούτε φωνή, ούτε λαλιά. Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά, σαν παραμύθι η γιαγιά».

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5