3 Μαΐ 2019

ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ: Μεσσίες παλιάς και νέας κοπής


Κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Μια ιστορική διαδρομή με αφετηρία τη λύτρωση της ψυχής στις αρχαίες θρησκείες και κατάληξη τη συστηματική εξαπάτηση των πιστών από την χριστιανική Εκκλησία.
      
Από το ένθετο περιοδικό της εφημερίδας Documento «ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ» No 8, 24 Απριλίου 2019.

Απόστολος Λυμπερίδης

Θα έχετε ακουστά φαντάζομαι ότι ο Χριστός ονομάζεται και Μεσσίας. Η λέξη «Χριστός» φυσικά δεν είναι όνομα, αλλά ιδιότητα. Ας αρχίσουμε από εκεί λοιπόν προκειμένου να βρούμε τις ρίζες του χριστιανισμού, πριν σκάψουμε πιο βαθιά όπου και θα μας αποκαλυφτεί η σχέση του χριστιανισμού με την μυστηριακή θρησκεία του Ορφισμού, μια νέα δοξασία  που εμφανίστηκε στην αρχαία Ελλάδα από τον 6ο αιώνα πριν την νέα χρονολόγηση.
Αυτό που σήμερα λέμε πως εκφράζει η λέξη «Μεσσίας» και «Μεσσιανισμός» δεν εκφραζόταν ανέκαθεν στο εβραϊκό λεξιλόγιο. Η εννοιολογική της εξέλιξη ακολούθησε την ιστορική και θρησκευτική πορεία του εβραϊκού λαού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τη λέξη Maschiach (εβρ.) ή Meschiha (αραμ.) εννοούμε έναν άνθρωπο που πήρε το χρίσμα από το θεό. Είναι ο χρισμένος με λάδι θεού. Ο Χριστός δηλαδή. Ένας αληθινός βασιλιάς, σταλμένος από το θεό για τον περιούσιο λαό του. Θα μπορούσαμε ακόμα να τον πούμε Διάμεσο ή Διαμεσολαβητή γιατί βρίσκεται ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο. Σαν έννοια εμφανίζεται όταν ο Μωυσής επιβάλλει στο λαό του την τήρηση των εντολών του, όπως ο ίδιος διατάζει (Δευτ. 4.2).
Οι προφήτες ήξεραν τι ήθελε ο λαός και διατυμπάνιζαν τους πόθους του. Τότε ο λαός έτρεχε μαζικά πίσω τους. Κυριολεκτικά κρέμονταν από τα χείλη τους, πιστεύοντας ότι μέσα από το στόμα τους μιλούσε ο ίδιος ο θεός. Ο διαμεσολαβητής προφήτης ήταν ο καθοδηγητής και ο νομοθέτης. Πρώτα οι Κριτές σαν ηγέτες του λαού (Κρ. 2.16) και μετά ο Σαμουήλ με την ιδιότητα του αρχιερέα. Η ιδιότητα του αρχιερέα φυσικά δεν είναι καινούρια. Όπως γνωρίζουμε, από τον Ααρών, τον αδελφό του Μωυσή, είχε θεσπισθεί ο θεσμός αυτός κατ’ εντολή του ίδιου του θεού (Εξ. 4.14). Σαμουήλ σημαίνει «όνομα θεού». Ο Σαούλ είναι ο πρώτος βασιλιάς που χρίεται από το Σαμουήλ «Ελέω θεού» (Α΄ Σαμ. 10.1).
Η πίστη για το μελλοντικό ερχομό σε ένα Μεσσία εκφράζει έκτοτε τη μεσσιανική προσδοκία όπως την ξέρουμε σήμερα. Αυτή ακριβώς ήταν που επηρέασε και τους Εσσαίους.

Απόστολοι, οι προπαγανδιστές της μεσσιανικής ιδέας

Ο μεσσιανισμός των Εσσαίων φαντάστηκε την ημέρα της έλευσης σαν μια νέα εποχή που βρίσκεται πολύ κοντά. Οι εκλεκτοί του λαού έπρεπε να χωριστούν από τους άνομους των παράνομων πόλεων και γι αυτό αυτοεξορίστηκαν στην έρημο, όπως παλιά, που με την καθοδήγηση του Ιησού του Ναυή κατάκτησαν τη Γη της Επαγγελίας, τον τόπο του Ισραήλ. Έτσι και τώρα, σκέφτηκαν οι Υιοί του Φωτός, κατατροπώνοντας τους Υιούς του Σκότους και της Ανομίας θα κατακτήσουν το νέο Ισραήλ. Τότε, η Νέα Ιερουσαλήμ θα τεθεί επικεφαλής όλων των λαών της γης.
Το ιερατείο ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Η προφητειολογία, ενισχυμένη από τη μεσσιανική ιδέα, απέτρεπε από το λαό την επαναστατική δράση εφησυχάζοντάς τον ότι η λύτρωση θα έρθει εξωκοσμικά, από το θεό. Στην ουσία τον έστρεφε στην αδράνεια, καλλιεργώντας έτσι ένα αίσθημα υποταγής.
Η μεσσιανική προσδοκία αντικαθρεφτίζει και την αδυναμία του Ισραήλ, που σαν χώρα βρίσκεται σε μια άκρως στρατηγική θέση, ώστε να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που το απειλούν. Για τόνωση, εσωτερικής κατανάλωσης λοιπόν χρησιμοποιεί την έλευση του Μεσσία, πως τάχα, θα τιμωρήσει στο εγγύς μέλλον τους εχθρούς του.
Ο προσηλυτισμός των Ιουδαίων της διασποράς, κυρίως εκείνων που ήρθαν σε επαφή με τους «εθνικούς», έβγαλαν την εβραϊκή σκέψη από το αδιέξοδο της υπερεθνικιστικής συνείδησης, καθιστώντας την έλευση του Σωτήρα προσιτή σε όλους τους πολίτες των ελληνορωμαϊκών επαρχιών. Η Σωτηριολογία εξαπλώθηκε με το προσηλυτιστικό έργο των «εθνικών Αποστόλων».
Φυτώριο προπαγανδιστών στις χώρες όπου κατοικούσαν Εβραίοι ήταν οι Συναγωγές. Μέσα από τους χώρους αυτούς, ο ιουδαϊσμός, δε διέδωσε μόνο τις μεσσιανικές του ιδέες αλλά και την πολιτική του επιρροή. Χώρος προπαγάνδας που αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από τους προπαγανδιστές του χριστιανισμού, αφού η αρχική μεσσιανική ιδέα παραμορφώθηκε από τη Σωτηριολογία του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η Σωτηριολογία της αρχαίας παράδοσης και ο Ορφισμός

Η σωτηρία της ψυχής ήταν ένας πόθος που φώλιαζε σιωπηλά στις καρδιές των πιστών της ελληνιστικής εποχής, πριν ακόμα οι Εβραίοι συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της έλευσης του Μεσσία για τη σωτηρία του Ισραήλ. Οι ισραηλίτες, δεν επηρέασαν, μάλλον δάνειο πήραν από τον αρχαίο κόσμο της «ειδωλολατρίας» που το ανασκεύασαν πολιτικά. Οι μυητικές τελετουργίες στον αρχαίο κόσμο ήταν θεατρικές παραστάσεις που είχαν σκοπό να ταυτίσουν την ανθρώπινη συνείδηση με το θεό. Η απομίμηση του Μύθου στις τελετουργίες της μύησης έκρυβε μυστικιστικά το θείο. Η εκλαΐκευση αυτής της απομίμησης γέννησε την τραγωδία. Τα τελετουργικά δρώμενα της μύησης ήταν για τους πλούσιους. Οι φτωχοί, την λύτρωση, την αναζητούσαν στην πίστη. Η φτώχεια, η αθλιότητα, η δυστυχία και γενικά η αποσύνθεση της κοινωνίας γέννησαν την ελπίδα της θείας παρέμβασης, με την αποστολή ενός Σωτήρα, ώστε να αντιμετωπιστεί η αβάσταχτη και άθλια ζωή τους. Έτσι με την έλευση του Σωτήρα όλοι είχαν δικαίωμα να σωθούν.
Η ελπίδα της κοινωνικής βελτίωσης ήταν κοινός πόθος από την Ανατολή μέχρι τη Δύση. Είναι η εποχή όπου η λατρεία των θεών της Ανατολής γίνεται μόδα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Δύσης. Γεννιέται η ανάγκη δημιουργίας ενός παγκόσμιου θεού. Ήταν απαίτηση της εποχής. Σε μία διεθνοποιημένη κοινωνία, ιδιαίτερα μετά τη ρωμαϊκή επικράτηση, η θρησκευτική παγκοσμιοποίηση επιβάλλεται όχι κυβερνητικά αλλά νομοτελειακά. Οι εξωτικές ιδέες, η αστρολογία, οι εξορκισμοί και τα περίτεχνα θαύματα μαγείας, που επινοούν απατεώνες, κατακλύζουν τα λιμάνια και τα πολυπληθή κέντρα των ονομαστών πόλεων της αυτοκρατορίας. Θρησκευτικοί σύλλογοι, ορφεοτελεστές, εταιρείες και ψευτοδιδάσκαλοι, τύπου Περεγρίνου, γυροφέρνουν στις φτωχογειτονιές όλων των επαρχιών. Η αυτοκρατορία γέμισε αγύρτες, προφήτες και θαυματοποιούς, που πουλούν ελπίδα.
Μετά την περίοδο του Μ. Αλεξάνδρου, οι άνθρωποι είχαν την τάση να θεοποιούν τους ηγέτες τους. Ο Δημήτρης ο Πολιορκητής και ο Α΄ Πτολεμαίος ο Λάγου πήραν την προσωνυμία του Σωτήρα. Το ίδιο αργότερα και ο Ρωμαίος Αύγουστος, που εγκαινίαζε μία εποχή ομόνοιας και ειρήνης, καθιερώνοντας την καλή είδηση «Ευαγγέλιο». Έκτοτε όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούνται από το λαό, που ελπίζουν μετά το θάνατό τους ότι κάτι καλύτερο θα φέρουν.
Την εποχή αυτή οι αναστημένοι θεοί της Ανατολής, που από καιρό έχουν χάσει τα χαρακτηριστικά της αγροτικής τους καταγωγής μετουσιώνονται σε θείους εκφραστές, λυτρωτές των καταπιεσμένων και δύστυχων πιστών τους. Η Ανάσταση ερμηνεύεται σαν Σωτηρία και Λύτρωση.
Ο Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης, δεν επισκέπτεται πια ζωντανός τον Άδη, αλλά κατεβαίνοντας μέσα από τον τάφο, τον επισκέπτεται νεκρός, μετά από το διαμελισμό των Τιτάνων. Ο ίδιος ο Απόλλων ενταφιάζει το νεκρό σώμα, σύμφωνα με διαταγή του πατέρα του Δία. Δεν Αναγεννιέται απλά, όπως ξέρουμε, αλλά ανασταίνεται, με την υπόσχεση τη σωτηρία της ψυχής του στον άλλο κόσμο.
 Ο θεός έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Η νίκη του πάνω στο θάνατο, συμβολίζει τη Σωτηρία και οι πονεμένες καρδιές των πιστών έβρισκαν Παρηγοριά για τη ζωή και Ελπίδα μετά το θάνατο. Οι θρησκείες παγκοσμιοποιούνται και οι ιουδαιοχριστιανοί μέσα από τις Συναγωγές καραδοκούν, περιμένοντας να οικειοποιηθούν ό,τι τους βολεύει. Ακόμα και στους πρώτους χριστιανούς, όπως γράφει ο Ιουστίνος, θεωρούν το «αίμα της σταφυλής», «Δύναμη του Θεού» συνδέοντάς το με το αίμα του Χριστού, αποδεικνύοντας ότι… δε γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά από το θεό αφού, αντί ανθρώπινου σπέρματος χρησιμοποιήθηκε θεία δύναμη! Ακόμα και στη Π.Δ. η φράση «…δεν θέλει εκλείψει σκήπτρο εκ του Ιούδα, ούτε νομοθέτης εκ του μηρού αυτού…» ο Διόνυσος υπονοείται, γιατί αυτός ήταν που γεννήθηκε από το μηρό του Δία! Η συνέχεια άλλωστε είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική «…στ’ αμπέλι δένει το πουλάρι του, το γαϊδουράκι του στο κλίμα πλένει με κρασί τα ρούχα του, στο αίμα των σταφυλιών τη φορεσιά του» (Γέν. 49.10-11).
Ο Μουσαίος, κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ήταν μαθητής του Ορφέα, σύμφωνα με τους Ιουδαίους όμως δεν είναι αυτός που ανήκει στη Μούσα, αλλά ο ίδιος ο Μωυσής, σύμφωνα με την ομοηχία του ονόματος! Ο Φίλων της Αλεξάνδρειας τον καιρό εκείνο (1ος αιώνας) στο «Περί Κοσμοποιίας» σύγγραμμά του θεωρούσε το Μωυσή πρόδρομο του Πλάτωνα. Όντας Πλατωνικός, όπως είδαμε, ο Φίλων, στο πιο πάνω σύγγραμμά του θεωρούσε τις ιδέες του Πλάτωνα σκέψεις του θεού! Είναι ο διαμεσολαβητής Λόγος που ο Ιουδαίος φιλόσοφος τον λέει Μεσίτη ή Μεσσία. Ο Μεσσιανισμός τώρα δε φαντάζει τόσο ξένος και εξωτικός αφού οι ιουδαίοι τον ταύτισαν με το δικό τους μεσσιανισμό που ως τότε μόνον εθνικό και σοβινιστικό χρώμα είχε. Αλλά και στην Ύστερη αρχαιότητα ο θεός δεν είναι σωτήρας μόνον του Ισραήλ, αλλά λυτρωτής όλων των εθνών. Είναι ο Ποιμένας που προστατεύει τον αμνό του.
Ετυμολογικά, το κύριο όνομα Ιησούς παράγεται από τη ρίζα yasa που σημαίνει σώζω και ελληνοποιημένο, όπως γνωρίζουμε, Ιάσων που δηλώνει αυτόν που θεραπεύει. Το όνομα των Εσσαίων δεν απέχει πολύ από τους νέους θεραπευτές της ψυχής, όμως ο χαρακτήρας της πίστης τους παραμένει ακόμα σφιχταγκαλιασμένος με την ατομικότητα της ψυχής, είτε το πρόβατο εκφράζει είτε το κοπάδι. Ο Ορφικός βίος λυτρώνει την ψυχή, την απελευθερώνει από το δεσμωτήριο του σώματος και των συνεχών επαναγεννήσεων, ακριβώς επειδή δέχεται την ομοουσιότητα του θεού. Η ομοουσιότητα δηλαδή δεν δείχνει μόνο τη θεϊκή καταγωγή του ανθρώπου αλλά και τη βεβήλωση του θείου. Αυτή δηλαδή που απαιτεί τη λύτρωση με τον εξαγνισμό της μυστηριακής μύησης. Το ίδιο επίσης μπορεί να επιτύχει και ο έντιμος Ορφικός βίος που καταδικάζει αυστηρά την κρεοφαγία, μνημονεύοντας το έγκλημα των Τιτάνων. Η πρώην Διονυσιακή ωμοφαγία μετατρέπεται στον Ορφισμό σε αποχή από το κρέας! Η εκχυδαϊσμένη εκλαΐκευση του Ορφισμού από τους λεγόμενους Ορφεοτελεστές που γυροβολούν σε πόλεις και χωριά πουλώντας βιβλία αμφίβολων συγγραφέων, ασκώντας «θεραπείες» και ξορκίζοντας αμαρτίες και δαιμόνια. Ο εκχυδαϊσμός αυτός την εποχή εκείνη ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να φανταστούν αγύρτες και επινοητές υπόπτων θρησκευτικών δοξασιών.
Σε ολόκληρη την ελληνιστική εποχή, αυτοί οι τσαρλατάνοι ποτέ δεν έλειψαν. Τον πρώτο αιώνα όμως, μετά τη χρονολόγηση μας, που ο εκλεκτισμός στη φιλοσοφία και ο συγκρητισμός στη νέα θρησκεία βρίσκεται στο απόγειο, η διάδοση της πνευματικής κατάπτωσης αποθεώνεται. Είναι η εποχή που ο Απόλλων ο Τυανέας περιπλανάται από τη Δύση μέχρι την Ανατολή, κηρύττοντας τις Ορφικές και Πυθαγόρειας πραγματείες του. Με πόση σοβαρότητα και πόση αγυρτεία διαδόθηκαν αυτές, κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αφού η βιογραφία του γράφτηκε έναν αιώνα αργότερα. Αλλά και τότε, πληθώρα αγυρτών διέδιδαν αμφίβολες δοξασίες, όπως ο Αβονοτειχίτης και ο Περεγρίνος (βλέπε Λουκιανό). Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έδρασαν και οι συναγωγές όπου φανατικοί Εβραίοι προπαγανδιστές, διέδιδαν τη μεσσιανική έλευση του δικού τους θεού. Η ιουδαϊκή επίδραση του Γνωστικισμού είναι εμφανής. Χωρίς να καθοδηγούνται από μία κεντρική εξουσία, οι συναγωγές, λίγο-πολύ βρισκόταν κάτω από τις επιρροές των καθοδηγητών τους.
Έτσι κτιζόταν χρόνο με το χρόνο η νέα θρησκεία. Καμιά θρησκεία δε δημιουργείται από τη μία μέρα στην άλλη, σαν από μηχανής θεός, ούτε η γνώση, σε πείσμα των Γνωστικών, εμφανίζεται αποκαλυπτικά. Όπως και καμιά θρησκεία δεν σβήνει εύκολα και ανώδυνα. Λες και φτιάχτηκαν επτάψυχες, δύσκολα ξεριζώνονται από τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δύσκολα οι νέες δοξασίες κατακτούν την καρδιά των ανθρώπων τη θέση που είχαν οι παλιές. Ο καλύτερος τρόπος είναι οι παλιές ιδέες να εμφυτευτούν στις νέες, όπως το νέο κρασί μπαίνει στα παλιά βαρέλια.

Ο Χριστός σαν προαιώνιο σύμβολο Σωτηριολογίας

Για το υπαρκτό ή ανύπαρκτο πρόσωπο του Ιησού, έγραψαν τόσοι πολλοί που κατάντησε τετριμμένο θέμα στο χώρο της φιλολογικής έρευνας του χριστιανισμού. Συμβολικά και αλληγορικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι Χριστός πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, σαν προαιώνιο και πανανθρώπινο σύμβολο λυτρωτικής προσδοκίας.
Η απρόσωπη ουσία του συμβόλου δημιουργεί ψυχισμό που ταυτίζεται με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του πιστού. Σε αυτό ο πιστός ανακαλύπτει αυτό που ζητά. Ο Σωτήρας, σαν το προαιώνιο σύμβολο ευεργεσίας του ανθρώπου, κάνει ζωντανή την παρουσία του σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα, αφού η συμβολική του ουσία παραμένει απρόσωπη και ταυτισμένη με την προσωπική του πεποίθηση και προσδοκία. Αν ο εγκόσμιος ηγεμών που προσαγορεύεται Σωτήρ δεν κατάφερε να ευεργετήσει τον άνθρωπο στο μέτρο που αυτός προσδοκούσε, ο Λυτρωτής της ψυχής μέσα από τη δημιουργική φαντασία του πιστού θα τον σώσει προστατεύοντας τον. Αυτήν την ακλόνητη βεβαιότητα εκφράζει ο Σωτήρας ή ο Λυτρωτής, είτε Διόνυσος ονομαζόταν, είτε Ορφέας, είτε Χριστός. Για τα συμβολικά αυτά πρόσωπα καμιά ιστορική διαβεβαίωση δεν απαιτείται, γιατί εκφράζουν προαιώνια θρησκευτικά «πιστεύω» που σαν έννοιες βρέθηκαν κωδικοποιημένες μέσα στη δυναμική του συμβόλου.
Αλλά και η πίστη τι άραγε είναι; Δεν είναι η ακλόνητη βεβαιότητα που σαν αρχετυπική ιδέα αναδύεται μέσα από την άγνοια, το φόβο και την ελπίδα του πιστού;
Το τρίπτυχο αυτό της μεταφυσικής αναζήτησης γεννά ιδέες μέσα στις οποίες ο μελετητής της θρησκειολογίας, σαν την περιπλανώμενη Ίσιδα, αναζητά μέσα στις τρικυμισμένες θάλασσες των αρχετυπικών συμβόλων. Όταν επιβεβαιωθεί ότι ο Χριστός, σαν σύμβολο, μόνο στο περιτύλιγμα της νέας θρησκείας συμβάλει, μόνο τότε θα επιβεβαιωθεί ότι όλες οι θρησκείες πηγάζουν και διαμορφώνονται από την ίδια πνευματική αναζήτηση. Εκεί βρίσκεται η ουσία όλων των θρησκειών. Μόνο το περιτύλιγμα τις διαφοροποιεί που τα ιερατεία χρησιμοποιούν για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Αναγνωρίζοντας τέτοιους «ποιμένες» (αρχηγούς), τα πρόβατα των κοπαδιών αέναα θα καθοδηγούνται στην πλάνη και το ψέμα. Τα πρόβατα αυτά περιορισμένα μέσα στα όρια που τους θέτουν τα δόγματα θα αδιαφορούν πάντα, πεισματικά πολλές φορές, για την ύπαρξη και άλλων λιβαδιών, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το χορτάρι που κατανάλωσαν. Ποτέ δε θα καταλάβουν το λόγο της ποιμενικής προστασίας!
Αναφερόμενοι στη θρησκεία του χριστιανισμού, τη θρησκεία με τη μεγαλύτερη διάδοση και απήχηση πάνω στον πλανήτη, δυστυχώς παραμερίζοντας τους ιστορικούς συνεχίζει να επιβιώνει, παραχαράζοντας και μυθοποιώντας χωρίς αιδώ, ιστορία δεκαεννιά αιώνων. Αν την απομυθοποιήσουμε, θα αποκατασταθεί στα πραγματικά ιστορικά της πλαίσια. Ξεσχίζοντας στην κυριολεξία το φανταχτερό μυθικό της περίβλημα, μας αποκαλύπτεται το πραγματικά ιστορικό της πρόσωπο. Χωρίς το κάλυμμα του μύθου και του δόγματος όλες οι θρησκείες φαίνονται ίδιες! Ο δεισιδαίμων νους έχει πολλές φορεσιές, που ανάλογα με την περίσταση, κάθε εποχή τις αλλάζει.
Σε αυτό βοήθησαν και οι φιλόσοφοι. Χωρίς τη συμβολή ιδιαίτερα της ελληνικής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας δεν ήταν δυνατόν, η θρησκεία αυτή, να απομακρυνθεί απ’ τον ιουδαϊκό, σοβινιστικό χαρακτήρα της που τόσο ενοχλούσε τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Τα ιουδαϊκά ήθη και έθιμα απομακρύνθηκαν γιατί η «νέα ιδέα» δεν είχε λόγο να θυμίζει τις εβραϊκές της καταβολές. Η ουσία του χριστιανισμού βρίσκεται στα πάθη του Χριστού που οι χριστιανοί βιώνουν το Πάσχα. Ο Ιησούς-Χριστός ήταν σύμβολο παγκόσμιας ακτινοβολίας πια. Ακόμα και σήμερα δεν τον συγχέουν με την εβραϊκή του καταγωγή αλλά με το λυτρωτικό «πανανθρώπινο μήνυμα» που λέγεται πως φέρει.
Η γιορτή του Πάσχα διατηρήθηκε επειδή η ουσία του χριστιανισμού μεταλλάχτηκε με τα πάθη του Χριστού. Αλλά ακόμα και τότε δημιούργησε τέτοιες διαφωνίες ανάμεσα στις εκκλησίες που τις δίχασε για αρκετά χρόνια (βλέπε Τεσσαρεκαιδεκατιστές, ζητήματα και έριδες που προέκυψαν γύρω από τον εορτασμό του Πάσχα στο μνημειώδες έργο του Β. Στεφανίδη «Εκκλησιαστική Ιστορία» σελ. 110-117).

Χαλκεύοντας την ιστορία

Ερμής, Ζωροάστρης, Ορφέας ή Μουσαίος, Άδωνης, Μωυσής ή Ιησούς καλυμμένοι πίσω από τη διάδοση που συχνά τροφοδοτεί η λαϊκή παράδοση και η σκόπιμη «είδηση» του Ιερατείου, παρά τη φήμη και την υποτιθέμενη επιρροή τέτοιων προσώπων, παραμένουν πεισματικά θαμμένοι μέσα στο μύθο που τους περιβάλλει. Οι πρώτοι «χριστιανοί» δίνοντας ιδιαίτερο βάρος, στο θρύλο του ιδρυτή τους, κατασκεύασαν μια θρησκεία χαλκεύοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της ανθρωπότητας. Οι παραχαράκτες της ιστορίας, διαστρέφοντας την αλήθεια, κατάφεραν να μας πνίξουν στο ψέμα και την απάτη.
Η μεταστροφή του μύθου σε «πραγματικό γεγονός» συνιστά απάτη. Όσο όμως θα υπάρχει άγνοια και συσκότιση γύρω από τους μύθους που τροφοδότησαν το μύθο του χριστιανισμού οι πιστοί θα συνεχίζουν να εξαπατώνται. Όμως, να ξέρουν ότι τα δάκρυα των παθών του Χριστού δεν είναι τα μοναδικά που τρέξανε από τα μάτια των πιστών νοιώθοντας θλίψη και πόνο για το θάνατο του θεού. Ούτε η χαρά της Ανάστασης το μοναδικό λυτρωτικό μήνυμα των πιστών.
Τα «Αδώνεια» ήταν η γιορτή που περιέκλειε όχι μόνο θλίψη και θρήνο για το θάνατο του Άδωνη, αλλά και χαρά με την επιστροφή του, που συμβόλιζε την επιστροφή της βλάστησης και της καρποφορίας. Ο θρήνος των Αδωνιαζουσών ήταν πένθιμο άσμα γυναικών που το έψαλλαν μπροστά στο ομοίωμα του Άδωνη κατά την πρώτη μέρα των εορτασμών. Ο διάλογος ανάμεσα στη Γοργώ και την Πραξίνοα, τις δυο Αδωνιάζουσες του 15ου ειδυλλίου του Θεόκριτου δίνουν ζωντανά και ανάγλυφα το κλίμα των εορτασμών στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα, πριν από τη χρονολόγησή μας (Θεόκριτος «Συρακόσιαι ή Αδωνιάζουσαι»).
Μια ολόκληρη βδομάδα κρατούσαν οι εκδηλώσεις θλίψης που περιελάμβαναν αναπαράσταση του θείου δράματος, με γυναίκες να θρηνούν γύρω από το ομοίωμα και τον τάφο του Άδωνη, που στόλιζαν με λουλούδια (επιτάφιος). Το ξύλινο ομοίωμά του Άδωνη πλενόταν και αρωματιζόταν με αιθέρια έλαια της Μυρτιάς και μετά το τύλιγαν με μάλλινα σάβανα και το έθαβαν. Αργότερα και κατά τη διάρκεια όπου ο χώρος πλημμύριζε με φως ο ιερέας ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης. Ο κόσμος εκδήλωνε με χαρά τη μιμητική ανάσταση του θεού. Έτσι ανασταίνεται η φύση αλλά και η ψυχή του ανθρώπου μετά από το θάνατό του. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δράμα της «ανθρώπινης ψυχής» και στο μύθο αυτό είναι απόλυτα πλατωνικό.
Η βιομηχανία της πλάνης δε διέπρεψε μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, όπως ήταν τα θαύματα και οι προφητείες, αλλά και σε απτό και χειροπιαστό επίπεδο, όπως ήταν τα «άγια σκηνώματα και λείψανα» που έπειθαν καλύτερα, γιατί προκαλούσαν τη φαντασία, συντηρώντας την πίστη και διατρανώνοντας το γεγονός για το οποίο κατασκευάστηκαν.

Άγια λείψανα, παγίδες για αφελείς σε προσιτές τιμές

Το λείψανο επιβεβαιώνει τη δοξασία, γιατί γίνεται ζωντανή μαρτυρία, τεκμήριο και στοιχείο ακλόνητο για τον πιστό. Η χριστιανική λειψανολατρεία μπορεί να συνδέεται, σαν συνήθεια, με την Ηρωολατρεία των Ελλήνων, που θεωρούσαν τον τάφο του ήρωα πηγή ευτυχίας και ανέλπιστο θησαυρό για την πόλη που τον κατείχε, όμως η λατρεία αυτή στην αρχαία Ελλάδα ποτέ δεν έφτασε τα όρια του φαιδρού, του μακάβριου και της εμπορευματοποίησης που η χριστιανική Εκκλησία το μετέτρεψε. Μπορεί η Πυθία να έδωσε διαταγή στους Αθηναίους να πάρουν τα κόκαλα του Θησέα, να τα τοποθετήσουν στο πιο τιμητικό μέρος της πόλης τους και να τα φυλάξουν με προσοχή, όμως ποτέ δε θα τεμαχίζανε σε φέτες και μικρές μερίδες πτώματος που έκαναν χριστιανοί στους τιμημένους τους μάρτυρες και αγίους, όπως έκανε για παράδειγμα ο περίφημος Άγιος Αμβρόσιος στα τέλη του 4ου αιώνα. Η εμπορευματοποίηση ανάμεσα στα σκηνώματα των δήθεν Αγίων για την επάνδρωση των ιερών ναών, με κάρες (κεφάλια), πόδια, χέρια, δάχτυλα, δόντια, τρίχες και άλλα μακάβρια υπολείμματα, έκανε το Θεοδόσιο το «Μέγα» να εκδώσει νόμο ενάντια στο εμπόριο των λειψάνων. Για τους χριστιανούς τα λείψανα των «Αγίων» ήταν «τιμιώτατα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίου».
Μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις διαστάσεις που πήρε το εμπόριο λειψάνων, ανάμεσα στους απατεώνες, της εποχής εκείνης και τη φαιδρότητα του προσκυνήματος για πράγματα ευτελή, σαν τις πέτρες που ρίχτηκαν στον Αγ. Στέφανο ή τις αλυσίδες που, τάχατες κάποτε, είχαν δέσει τον Απόστολο Πέτρο! Όπως γράφει, χαριτωμένα, και ο Κ. Ντέσνερ «οι περισσότεροι σκελετοί, κόκαλα και κοκαλάκια έκαναν πιο έντονη, πιο διάσημη ζωή από ό,τι είχαν κάνει ποτέ όσο ζούσαν». Μέχρι τα κόκαλα του γαϊδάρου του Βαλαάμ και των Βαΐων «βρήκαν» γιορτάζοντας στη Μπωβαί της Γαλλίας τη γιορτή του Γαϊδάρου, προς ανάμνηση της υποτιθέμενης φυγής στην Αίγυπτο!
Για τη σύλληψη και τα πάθη του Ιησού, οι απατεώνες κατασκευαστές λειψάνων, δε χρειαζόταν να επιστρατεύσουν υψηλά επίπεδα φαντασίας και ευρηματικότητας γιατί, την εποχή που τα βατόμουρα ήταν φτηνά, η αφέλεια περίσσευε και από τις δυο μεριές. Και από τη μεριά των απατεώνων και από εκείνη των αφελών. Τραπεζομάντιλα, τραπεζομάχαιρα, ποτήρια και πινάκια του Μυστικού Δείπνου, αλυσίδες, χειροπέδες, μαστίγια κι αγκαθωτά στεφάνια. Τίμια ξύλα και καρφιά, που μπορεί κανείς να φτιάξει καράβια ολόκληρα, πουλήθηκαν αδρά, πλουτίζοντας επιτήδειους απατεώνες σε βάρος αφελών που πολλές φορές δεν είχαν να φάνε για να ζήσουν. Πέτρες, σφυριά, ακόντια, σφουγγάρια, χιτώνες, ζάρια, αίμα και δάκρυα είναι λίγα μόνον από τα εμπορεύματα του ψεύδους και της απάτης που οι επιτήδειοι λωποδύτες κατασκεύασαν για να εξαπατήσουν τους αφελείς.
Το πιο εντυπωσιακό ίσως «λείψανο» που διαθέτει η Εκκλησία είναι το «Σάβανο του Ιησού» γνωστό και σαν «Ιερή Σινδώνη» που τελευταία η Δυτική Εκκλησία το διαφημίζει ακόμα και από την τηλεόραση, απαγορεύοντας όμως ρητά να απλώσουν πάνω του το χέρι τους επιστήμονες. Μετά από την παγκόσμια κατακραυγή το μικρό δείγμα που διέθεσαν για την ραδιοχρονολόγηση (C14) απέδειξε περίτρανα την απάτη. Πρόκειται για έργο κατασκευασμένο το 13ο αιώνα! Πράγματι, την πρώτη επίσημη αναφορά για αυτό έχουμε το 1204. Μετά από σιωπή εκατόν πενήντα χρόνων μαθαίνουμε ότι ένας Γάλλος ιππότης, ο Ζεφρί ντε Σαρνί το πούλησε στο Δούκα της Σαβοΐας. Τώρα τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ γιατί, ένας ηγέτης του δουκάτου εκείνου συνεργαζόταν με το Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519) που ευρισκόμενος πάντα σε αντίθεση με την Εκκλησία, λόγω των καινοτόμων ιδεών του, σκέφτηκε να την αποπλανήσει, βάζοντας στη σινδώνη, με μοναδικά πρωτοποριακό φωτογραφικό τρόπο, το δικό του πρόσωπο! Η μέθοδος ραδιοχρονολόγησης έγινε με βάση ενός κομματιού πανιού από την άκρη και όχι σημείου που φωτογραφίζει πρόσωπο. Η παπική Εκκλησία δε θα διακινδύνευε ποτέ να παραδώσει στην επιστήμη μέρος της σινδώνης «με αίμα» ώστε να μπορεί να υποβληθεί σε έλεγχο DNA. Τα αποτελέσματα θα αποδείκνυαν χρωμοσώματα Χ και Ψ καταργώντας κάθε υπόνοια για… άμωμο σύλληψη και κατά συνέπεια για τη θεϊκή προέλευση του Χριστού!
Αλήθεια, ο αναγνώστης, το έχει σκεφτεί αυτό;
Στις μέρες μας άλλη μια απάτη αποκαλύπτεται. Πρόκειται για την αφή του Αγίου Φωτός, που οι θεματοφύλακες της πίστης έκαναν λόγο για το μεγαλύτερο θαύμα της χριστιανοσύνης, στην καρδιά του Πάσχα! Αξιοθαύμαστα βιώνουμε το πείσμα των πιστών να δυσπιστούν στην απάτη του «θαύματος» ακόμα και την ώρα που ο ίδιος ο σκευοφύλακας του «Πανάγιου Τάφου» αποκαλύπτει ότι ο ίδιος ανάβει με αναπτήρα ή σπίρτα και ο αρχιεπίσκοπος των Ιεροσολύμων να διαβεβαιώνει τους πιστούς, που κρέμονται από το στόμα του, ότι το φως είναι φυσικό και το τελετουργικό απλά θαυμαστό μυστήριο και όχι θαύμα! Οι πιστοί επιμένουν «μα αφού δεν καίει» και ο αρχιεπίσκοπος του «Παναγίου Τάφου» κατηγορηματικά να τους διαβεβαιώνει ότι «καίει και παρακαίει». Δυστυχώς, οι πιστοί, δεν φαίνονται να είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν την απάτη. Προτιμούν το ψέμα, γιατί έτσι τους βολεύει, διαφορετικά γκρεμίζεται η πίστη τους! Οι πιστοί αυτοί δεν κατάλαβαν πριν πιστέψουν, αλλά από την αρχή πίστεψαν σε όσα επρόκειτο μετά να «καταλάβουν».
Όμως, ούτε και οι κυβερνήσεις αισχύνονται, ακόμα και οι υποτιθέμενες «αθεϊστικές», που χωρίς ντροπή ξοδεύουν εκατομμύρια στέλνοντας το προεδρικό αεροπλάνο να πάρει την «Ιερή Φλόγα» που άναψαν επιτήδειοι με αναπτήρα. Γιατί; Γιατί πιστοί και ψηφοφόροι είναι συμμέτοχοι στην ανοησία και την αφέλεια!
Έλεος πια, αρκετά κράτησε η πλάκα αυτή! Ας αρχίσουμε να αποδομούμε τον χριστιανισμό, αρχίζοντας από τις απάτες του!

Πηγές: Απόστολος Λυμπερίδης «Χαλκεύοντας της Ιστορία», «Οι Φιλοσοφικές Σχολες της Αρχαίας Ελλάδας» Εκδόσεις Ενάλιος.
  


16 σχόλια:

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Φίλε είσαι πολύ αφελής αν νομίζεις ότι με τέτοιες ανόητες ερμηνείες θα μπορέσεις να αποδομήσεις τον χριστιανισμό.
Τον χριστό και το ευαγγέλιο το πολέμησαν αυτοκρατορίες από τότε μέχρι σήμερα, φιλοσοφίες, θεολογίες, θρησκείες διάφορες, όμως όχι μόνο επέζησε αλλά σήμερα η Βίβλος κυκλοφορεί σε εκατομμύρια αντίτυπα και είναι το μοναδικό βιβλίο που έχει μεταφρασθεί σε πάνω από 2000 γλώσσες και διαλέκτους.
Το μήνυμα του ευαγγελίου σήμερα διαδίδεται παντού σε όλο τον κόσμο και έχει χιλιάδες επιστροφές ανθρώπων ιδιαίτερα στις χώρες εκείνες που λυσσαλέα πολέμησαν και πολεμούν τον Χριστό. Στόχος της σημερινής ζωντανής εκκλησίας είναι να φτάσει σε κάθε άνθρωπο έστω και αν κατοικεί στα βάθη της ζούγκλας και αγνοείται από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα υπάρξει γλώσσα και διάλεκτο στον κόσμο που δεν θα μεταφρασθεί η βίβλος και δεν θα διαβάσει κάθε άνθρωπος για την μεγάλη αγάπη του Θεού προς αυτόν.
Κάποτε ο Βολτέρος είπε ότι η Αγία Γραφή σε εκατό χρόνια θα εξαφανισθεί. Το σπίτι του μετα από χρόνια μετατράπηκε σε αποθήκη Αγίων Γραφών.
Σήμερα υπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι που πιστεύουν στον Χριστό. Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν στις δοξασίες σου; Μεταξύ συμπεριλαμβάνονται μεγάλοι επιστήμονες όπως ο Αϊνστάιν, ο Μαξ Πλανκ, ο Πασκαλ και πολλοί άλλοι. Πιστεύεις ότι όλοι αυτοί είναι ανόητοι και εσύ με τους λίγους ομοϊδεάτες σου είστε που ανακαλύψατε ξανά τον τροχό; Τι λες; μήπως πρέπει να προβληματιστείς λίγο περισσότερο και να μην είσαι τόσο εύπιστος στα παραμύθια;

Άθεος είπε...

Εγώ δεν θα αρχίσω με τις κρίσεις μου. Αυτές θα τις αφήσω για το τέλος. Κανένας δεν αμφιβάλει ότι οι θρησκείες κάποτε έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στον εκπολιτισμό των ανθρώπων, δυναμώνοντας τους συνεκτικούς δεσμούς της φυλής ή αργότερα του κράτους. Χρησιμοποιήθηκαν και από τους αποικιοκράτες, έτσι έφτασαν ακόμα και στη ζούγκλα και χρησιμοποιούνται και εξυπηρετούν και σήμερα τους ιμπεριαλιστές. Χωρίς τις θρησκείες, ίσως να μην είχαμε τόσους πολέμους και να πολεμούν, ο ένας τον άλλο, με τόσο μίσος και φανατισμό. Όπως καταλαβαίνεις, οι θρησκείες έχουν ένα σκοπό που αυτός, χρονικά, δεν είναι πάντα ο ίδιος. Κάποτε οι θρησκείες προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν τον κόσμο. Σήμερα αυτό το κάνει η επιστήμη και όσο αυτή μεγαλώνει, τόσο οι θρησκείες μικραίνουν, λιγοστεύουν και μας τελειώνουν. Αρχίζουν οι άνθρωποι να αντιδρούν στους μύθους και στα παραμύθια. Ο κόσμος πια εξηγείται μόνο επιστημονικά, η Αγία Γραφή απομυθοποιήθηκε. Δεν την διαβάζει κανένας, παρά μόνο άθεοι ή πιστοί που διαβάζοντάς την σταματούν να πιστεύουν. Τι λες; μήπως πρέπει να προβληματιστείς λίγο περισσότερο και να μην είσαι τόσο αφελής και εύπιστος στα παραμύθια;

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Θα συμφωνήσω ως ένα σημείο για τον ρόλο των θρησκειών όσο αναφορά τους συνεκτικούς δεσμούς της φυλής και του κράτους που αναφέρεις. Θα συμφωνήσω επίσης ότι χρησιμοποιήθηκαν από τους ιμπεριαλιστές. Θα προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα προς έκπληξη σου και θα πω ότι οι θρησκείες στο σύνολο τους έπαιξαν έναν πιο άσχημο ρόλο, (συμπεριλαμβάνω και την χριστιανική θρησκεία), στην ζωή των ανθρώπων. Έκρυψαν την ΑΛΗΘΕΙΑ. Και η Αλήθεια είναι ένα πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι το μόνο πρόσωπο στην παγκόσμια ιστορία που διεκήρυξε ότι είναι η Αλήθεια, είναι το Φως του κόσμου, είναι η Ανάσταση και η Ζωή, είναι το νερό το ζωντανό που ξεδιψάει τον καθένα που πηγαίνει σ΄ Αυτόν, η ο Άρτος ο αληθινός που χορταίνει τον κάθε άνθρωπο που Τον δέχεται, είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής που και σήμερα απελευθερώνει τον δέσμιο στα ναρκωτικά, η το αλκοόλ, η οποιαδήποτε άλλη αμαρτία τον δένει και τον βασανίζει.
Είναι λοιπόν άλλο πράγμα οι θρησκείες και άλλο ο ζωντανός Χριστός. Είναι εμπειρία προσωπική. Και αυτοί που αφήνουν τον πολιτισμό αφήνουν την καριέρα τους και τα πτυχία τους που με τόσο κόπο απέκτησαν, για να ξοδέψουν την ζωή τους κηρύττοντας τον Χριστό σε πληροφορώ ότι δεν το κάνουν γιατί τους έστειλε κάποιος ιμπεριαλιστής, αποικιοκράτης, αλλά η αγάπη του Χριστού που γεμίζει την καρδιά τους, και θέλουν αυτή την σωτηρία που πήραν οι ίδιοι από τον αναστημένο Χριστό να την δώσουν και σε άλλους μη λογαριάζοντας το οποιοδήποτε κόστος.
Φιλέ το να πιστεύεις την οποία αθεϊστική θεωρία είναι δικαίωμα σου. Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν στον θεό Ήλιο, την Ασταρτη, τον Δια, η τον σκαραβαίο για θεό. Σήμερα πιστεύουν στην εξελικτική θεωρία, (θεωρία όχι επιστήμη, πιστεύω αντιλαμβάνεσαι την διαφορά) , στην καταγωγή μας από τους πιθήκους και στην τύχη. Είναι μέσα στην ηθική σου ελευθέρια να το κάνεις. Όμως δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την μαρτυρία εκατομμυρίων ανθρώπων ότι γνωρίζουν προσωπικά τον Ιησού Χριστό, ότι τους άλλαξε την ζωή, άλλαξε την καρδιά τους το νου τους. 2ο ) Δεν μπορείς να παρουσιάζεις τις θεωρίες ως επιστήμη 3ο) δεν μπορείς να δέχεσαι και να προάγεις ιδέες ανόητες όταν δεν έχεις μελετήσει τι λέει η Αγία Γραφή την οποία παρουσιάζεις ως ένα παραμύθι χωρίς να ξέρεις αν και δεν είναι επιστημονικό βιβλίο έχει όμως επιστημονικές αλήθειες που οι άνθρωποι ανακάλυψαν μετα από χιλιάδες χρόνια. Παράδειγμα είναι ότι λέει: ΄΄ η γη κρέμεται επι το καινό ΄΄. Κάτι αδιανόητο να πιστέψουν μέχρι και τον Μεσαίωνα. Σήμερα ξέρουμε ότι η γη κρέμεται στο κενό. Επίσης δεν γνωρίζεις βέβαια ότι η Βίβλος είναι ένα ιστορικό βιβλίο, δηλαδή περιέχει ακριβή ιστορικά γεγονότα, τα οποία έρχεται η αρχαιολογική σκαπάνη να επιβεβαιώσει. Πως είναι δυνατόν ένα ιστορικό βιβλίο να είναι παραμύθι; Και μη μου πεις ότι είναι παραμύθι τα θαύματα και η ανάσταση του Χριστού διότι τότε θα δείξεις το πόσο, εκ priori , αρνητικά προκατειλημμένος είσαι, το πόσο αδιάβαστος, και το πόσο εύπιστος στην οποιαδήποτε ανοησία. Θα μπορούσα να σου δώσω πολλά στοιχεία αλλά δεν το κάνω γιατί θέλω να δοκιμάσω την ειλικρίνεια την δική σου και όλων αυτών που ισχυρίζονται τα ίδια στην σελίδα σας.
Είμαι στην διάθεση σου για ότι ζητήσεις.
Σωσμένος απο Χριστό

Άθεος είπε...

Φίλε μου σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες, αλλά ό,τι με καλείς να πιστέψω, ακριβώς την αντίθετη γνώμη έχω. Η βίβλος δεν είναι ιστορικό βιβλίο, αλλά μυθολογικό, τον Ιησού δεν τον γνώρισε ποτέ κανένας γιατί δεν είναι ιστορικό πρόσωπο, ούτε θαύματα είναι δυνατόν να γίνουν, ενώ αντίθετα οι επιστημονικές θεωρίες επιβεβαιώνονται σχεδόν απόλυτα, ακριβώς επειδή είναι διαψεύσιμες, ενώ οι θρησκείες ψευδείς ακριβώς επειδή είναι απόλυτες! Νομίζω ότι δεν διάβασες ποτέ επηστημολογία και δεν ξέρεις τι σημαίνει επιστήμη. Μιλάς ιδεαλιστικά και απόσταση από την υλιστική θεώρησή μου είναι ακριβώς το αντίθετο από την θεώρησή σου, Απλά θέλω να πω ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα παρόλο που ζούμε στον ίδιο πλανήτη.

Unknown είπε...

Γεια και χαρα,

Θα ηθελα να απαντησω στον φιλο Σωσμενο απο τον Χριστο

Φιλε μου λες οτι οσοι αμφισβητουν τα θαυματα και την Ανασταση του Χριστου ειναι μεροληπτικοι και προκατειλημμενοι αντιλαμβανεσαι πιστευω οτι γεγονοτα ασυνηθιστα απαιτουν και πολυ ισχυρες αποδειξεις για να τα δεχτουμε. Ποσους αντικειμενικους και αμεροληπτους ιστορικους εχεις που να μιλησανε ξεκαθαρα για τα θαυματα και την ανασταση του Ιησου? Επισης κατι αλλο πολυ σημαντικο. Εσυ γιατι δεν δεχεσαι την ανασταση του Οσιρη οπως αναφερεται απο την αρχαια αιγυπτιακη θρησκεια? Που παρεπιπτοντως ηταν και πολυ πιο δυσκολη και συνθετη απο την ανασταση του Ιησου αφου διαμελιστηκε σε δεκαδες κομματια και διασκορπιστηκε σε ολη την Αιγυπτο. Τι εχεις να πεις για την εσφαλμενη προφητεια του Ιησου στους μαθητες του οτι δεν θα γυρισετε ολες τις πολεις του Ισραηλ ως οτου να επιστρεψω?

Ολοι οσοι εχουν προσωπικη εμπειρια ακομα και σημερα με τον Κρισνα η τον Αλλαχ η τον Τιαν( κομφουκιανισμος νομιζω) η τον Καο Νταη( Βιετναμ) η τους Ορισας των Αφρικανων η τον Αχουρα Μαζντα η τους θεους των Βικιγκς η τον Καμι της Οομοτο κλπ. Τι εχεις να πεις για αυτους.
Που ειναι οι ιστορικες αληθειες την Βιβλου? Ανεφερε πουθενα η Βιβλος οτι η γη δεν ειναι επιπεδη, οτι υπαρχουν δισεκατομμυρια γαλαξιες και πλανητες περαν της γης, οτι στην γη υπαρχουν και αλλες ηπειροι. Αυτο που αναφερεις θεωρω οτι ειναι απειροελαχιστο και πρεπει να υπαρχει και σε αλλα θρησκευματα της εποχης.Σου φαινεται λογικο συμφωνα με την χριστιανικη θεωρηση τοσα δισεκατομμυρια ανθρωπων που γεννηθηκαν σε μη χριστιανικο περιβαλλον και δεν ειναι χριστιανοι να πανε στην κολαση?

Η εξελιξη ειναι επιστημονικη θεωρια που επιβεβαιωνεται απο εκατομμυρια ευρηματα σε ολο τον κοσμο. Το ανθρωπινο DNA ειναι το ιδιο με του πιθηκου σε ποσοστο 98%.Tοσα εκατομμυρια ειδη εχουν υπαρξει στον πλανητη και αλλα προσαρμοστηκαν στην εξελιξη ενω αλλα εξαφανιστηκαν και ο ανθρωπος ειναι ενα απο αυτα. Το οτι αναφερεσαι στην εξελιξη ως μια απλη θεωρια και οχι ως επιστημονικη θεωρια(παρ'ολα τα κενα η προβληματα που οντως εχει) φανερωνει την ασχετοσυνη σου. Χωρια οτι εχουμε ενδειξεις για ανθρωπινο πολιτισμο που φτανουν μεχρι δεκαδες χιλιαδες χρονια πριν τον Χριστο. Οπως για παραδειγμα τεραστια ιερογλυφικα στην Λατινικη Αμερικη, ο ναος στο Γκομπεκλι Τεπε στην Τουρκια που χρονολογειται στο 10.000 προ χριστου, αγαλματιδια τα οποια ειναι 10.000 - 20.000 χρονια π.χ. κλπ. Και ολα αυτα την στιγμα που συμφωνα με την εκκλησια και το γενεαλογικο δενδρο του Ιησου ο ανθρωπος υπαρχει μονο απο το 5.000 π.χ.. Οριστε περιμενω την απαντηση σου.

Άθεος είπε...

Μακάρι, φίλε μου, απλά να απαντήσει και ας μην απαντήσει σε όλα όσα τον ρωτάς. Θα αρκούσε έστω και μία απάντηση σε ένα από όλα τα ερωτήματα για να καταλάβει και ο ίδιος πόσο έωλα και αθεμελίωτα είναι όλα όσα, χωρίς επιστημονική θεμελίωση, πιστεύει!

Unknown είπε...

Aθεε ναι συμφωνω αλλα εχω καταλαβει προ πολλου οτι οι χριστιανοι αναγκαζονται να παραμερισουν την κριτικη τους σκεψη για να διατηρησουν την πιστη τους και σταματουν να βλεπουν οτι δεν τους συμφερει. Η γη δεν κρεμεται απο το κενο που λεει ο φιλος πιο πανω αλλα περιστρεφεται γυρω απο τον εαυτο της και γυρω απο τον ηλιο! Αν ειναι δυνατον. Ελπιζω να δει και να προβληματιστει!

Unknown είπε...

Επισης για τον Πλανκ και τον Πασκαλ δεν γνωριζω αλλα ο Αινσταιν που αναφερει ο φιλος μπορω να πω με σιγουρια οτι δεν ηταν χριστιανος. Ειχε κριτικαρει τις γραφες - τουλαχιστον την παλαια διαθηκη - εντονα και ειχε την δικη του εκδοχη για το συμπαν και τον κοσμο. Ηταν κατι μεταξυ αγνωστικιστη, ντειστη κλπ.

Ξερεις, φιλε Αθεε, καποια αλλη φορα που ειχα αναφερει σε συζητηση μου με - υποτιθεται σκεπτομενο - χριστιανο το προβλημα της χρονολογησεως και πως γινεται βασει των ευαγγελιων( δεν θυμαμαι ποια ειναι ακριβως) που αναφερουν το γενεαλογικο δενδρο του Ιησου να φτανουμε στο 5.000 π.χ. με το ζορι και βασει ευρηματων και ανακαλυψεων αρχαιολογικων να φτανουμε στο 15.000 π.χ.( για να μην πω ακομα πιο πισω - τελος παντων). Οτι υποτιθεται λειπουν κλαδια - δηλαδη προγονοι - που για καποιο λογο δεν αναφερονται λες και δικαιολογουνται τετοιες χοντρες παραλειψεις σε ενα κατα τ' αλλα υποτιθεται θεοπνευστο κειμενο!

Άθεος είπε...

Οι χρονολογήσεις δεν γίνονται από αμφίβολες διηγήσεις κειμένων που γράφονται κατόπιν εορτής. Τα πρόσωπα, όπως του Ιησού δεν είναι ιστορικά, αλλά μυθολογικά. Η Καινή Διαθήκη άρχισε να γράφεται το δεύτερο μισό του δεύτερου αιώνα!

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Ο μεγάλος μαθηματικός επιστημόνων Μπλεζ Πασκάλ σε ένα έργο του γράφει: Ω! άπιστοι είστε οι πιο ευπιστοι΄΄

Δεν κρύβομαι, θα απαντήσω σημείο με σημείο σε όλες σας τις αναφορές . Ξεκινάω με την Ιστορικότητα του Ιησού Χριστού.

Ο Unknown είπε...

1. ΄΄ …γεγονοτα ασυνηθιστα απαιτουν και πολυ ισχυρες αποδειξεις για να τα δεχτουμε. Ποσους αντικειμενικους και αμεροληπτους ιστορικους εχεις που να μιλησανε ξεκαθαρα για τα θαυματα και την ανασταση του Ιησου?

Απάντηση.

Φλάβιος Ιώσηπος

Η παλαιότερη ιστορική μαρτυρία που σχετίζεται με την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού, είναι αυτή που προέρχεται από τον Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο (περ. 37-100 μ.Χ.). Στο έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (20 βιβλία) κάνει δύο αναφορές στον Ιησού (στα βιβλία XX και XVIII). Η πρώτη απ’ αυτές, η μεγαλύτερη σε έκταση, είναι διεθνώς γνωστή ως «Φλαβιανή Μαρτυρία» («Testimonium Flavianum»).

«Έτσι, εκείνη περίπου την εποχή υπήρχε ο Ιησούς, ένας σοφός άντρας – αν είναι θεμιτό να τον αποκαλείς άνθρωπο, διότι επιτελούσε θαυμαστά έργα –, ένας δάσκαλος των ανθρώπων που λαβαίνουν την αλήθεια με ευχαρίστηση. Έλκυσε κοντά του και πολλούς από τους Ιουδαίους και πολλούς από τους Εθνικούς. Αυτός ήταν ο Χριστός· και όταν ο Πιλάτος, μετά από πρόταση που του έκαναν οι εξέχοντες άντρες μεταξύ μας, τον καταδίκασε στο σταυρό, εκείνοι που τον αγαπούσαν δεν τον εγκατέλειψαν αρχικά, διότι εμφανίστηκε σε εκείνους και πάλι την τρίτη μέρα, όπως τα είχαν προείπει οι θεϊκοί προφήτες και δέκα χιλιάδες άλλα θαυμάσια πράγματα σχετικά με αυτόν· και η φυλή των Χριστιανών, όπως ονομάστηκε από αυτόν, δεν έχει εκλείψει μέχρι σήμερα».

Ερχόμαστε τώρα στη δεύτερη και βραχύτερη αναφορά του Ιουδαίου ιστορικού. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σύντομη και έμμεση αναφορά, που γίνεται επίσης στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία».

«Ο Άννας […] κάλεσε το δικαστήριο και έφερε ενώπιόν του τον αδελφό τού Ιησού, του λεγόμενου Χριστού, και του οποίου το όνομα ήταν Ιάκωβος, και μερικούς άλλους»

Τι λέτε λοιπόν άθεοι κάνει ένας Ιστορικός αναφορές στην ύπαρξη του Ιησού , τα εργα του, την σταύρωση του, σε πρόσωπα που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη; Και μάλιστα ένας Ιουδαίος Ιστορικός που δεν πίστευε στον Χριστό.

Είναι μύθος φίλε μου η Βίβλος η ένα απόλυτα αξιόπιστο ιστορικό βιβλίο;



Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Τάκιτος

Ο Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus), που πέθανε ανάμεσα στα έτη 115 και 117, πρώτα ρήτορας και έπειτα ιστορικός, σαν ιστορικός θεωρείται ο σπουδαιότερος τών Ρωμαίων· λέγεται ο Ρωμαίος Θουκιδίδης.

Τα "Χρονικά" (Annales) είχαν 16 βιβλία και κάλυπταν την ιστορία τών αυτοκρατόρων Τιβερίου, Καλιγούλα, Κλαυδίου, και Νέρωνος (14-68 μ.Χ.). Σήμερα σώζονται τα βιβλία 1-4, 6, και 11-16, και λίγα αποσπάσματα τού 5. Η περί Χριστιανών μαρτυρία βρίσκεται στο βιβλίο 15.

΄΄ Αλλ' ούτε με καμιά ανθρώπινη δύναμη, ούτε με τις γενναιοδωρίες τού αυτοκράτορος ή τις εξιλαστήριες θυσίες στο Θεό υποχωρούσε η δυσφήμηση, ώστε να μην πιστεύεται ότι ο εμπρησμός είχε διαταχθεί.

Για να σβήσει λοιπόν ο Νέρων τη φήμη, διοχετεύει ύπουλα την ιδέα, ότι αίτιοι είναι αυτοί που ήταν μισητοί για τα αισχρά έργα τους και ο λαός τους αποκαλούσε "Χριστιανούς"· και τους βασανίζει με σκληρότατα βασανιστήρια.

Ο εισηγητής αυτής τής ονομασίας Χριστός καταδικάστηκε σε θάνατο από τον προκουράτορα Πόντιο Πιλάτο επί τής βασιλείας τού Τιεβερίου.

Κι αφού για την ώρα η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία στριμώχτηκε, ξαναφούντωσε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την πηγή αυτού τού κακού, αλλ' ακόμη και στη Ρώμη· διότι σ' αυτή συρρέουν και συχνάζουν από παντού όλα τα βάρβαρα και τα αισχρά.

Πιάστηκαν λοιπόν πρώτα όσοι ομολογούσαν, κι έπειτα με την υπόδειξη εκείνων, πιάστηκε πολύ μεγάλο πλήθος, οι οποίοι θανατώθηκαν όχι πλέον με την κατηγορία τού εμπρησμού, αλλά για μίσος προς το ανθρώπινο γένος.

Και όταν θανατώνονταν, επινοήθηκαν αστείοι τρόποι. Λόγου χάριν ντύνονταν με δέρματα θηραμάτων και πέθαιναν κατακρεουργημένοι από σκυλιά, ή πέθαιναν καρφωμένοι σε σταυρούς, ή λαμπαδιάζονταν στις φλόγες και όταν βράδιαζε χρησιμοποιούνταν σα νυχτερινός φωτισμός.

Για το θέαμα αυτό ο Νέρων είχε ανοίξει (στο κοινό) τους κήπους του και πρόσφερε και ιπποδρομικό αγώνα· αναμιγνυόταν με το λαό φορώντας στολή ηνιόχου ή και επέβαινε σε άρμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, παρ' όλο που για τους ενόχους άξιζαν οι έσχατοι παραδειγματισμοί, (γι' αυτούς) άρχισε να διεγείρεται οίκτος, σαν για ανθρώπους που εξοντώνονταν όχι για το δημόσιο καλό, αλλά για την ικανοποίηση τής ωμότητος ενός ανθρώπου. ΄΄

Ξαναρωτάω εσάς τους άθεους, αναφέρεται ο Ιησούς από τον Ρωμαίο ιστορικό; Μπορεί ένας ιστορικός να αναφέρει μυθικά πρόσωπα; Είναι η ιστορία μύθος;

Γάιος Σουητώνιος Τρανκίλλιος

Tο κυριότερο ιστορικό έργο του Σουητώνιου (120 μ.Χ), και πλήρες σωζόμενο, αναφέρεται στη ζωή των δώδεκα πρώτων αυτοκρατόρων της Ρώμης, από τον Ιούλιο Καίσαρα έως τον Δομιτιανό, και επιγράφεται: «Βίοι των 12 Καισάρων» (Vitae XII Caesarum). Και σε αυτή τη περίπτωση, η αναφορά στο Χριστό είναι έμμεση.

«Τους Ιουδαίους που δημιουργούσαν θόρυβο στη Ρώμη υποκινούμενοι από τον «Χριστό» (Chresto) τους εξόρισε»

Επίσης άμεσες και έμμεσες αναφορές στο Χριστό έχουμε επίσης από το Λουκιανό, το Κέλσο τον Αλεξανδρεύς, το Μαρά Βαρ Σεραπίων, το Κέλσο και το Θάλλο.



σωσμένος από τον Χριστό

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Πλίνιος.

Συνεχίζοντας τη νέα θεματική ενότητα πού πραγματεύεται το ακανθώδες ζητήμα τής ιστορικότητας τού Ιησού, ας ρίξουμε μια κοντινότερη ματιά και στη μαρτυρία ενός άλλου Ρωμαίου ιστορικού: τού Πλινίου τού Νεοτέρου. Ο Πλίνιος λοιπόν σε μια επιστολή που ανάγεται γύρω στο 111 με 112 μ.Χ. και έχει αποδέκτη τον προσωπικό του φίλο αυτοκράτορα Τραϊανό, αναφερόμενος στο γενικότερο σύνολο των χριστιανών με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή κατά τη διάρκεια ερευνών και ανακρίσεων, γράφει τα εξής:

«Συνήθιζαν να συνέρχωνται καθωρισμένην ημέραν προ της ανατολής του ηλίου (1) και να αναπέμπουν ύμνον εις τον Χριστόν ως εις Θεόν και εδένοντο με αμοιβαίον όρκον, όχι διά κάποιο έγκλημα, αλλά ότι δεν θα διέπρατταν απάτην, ληστεία ή μοιχεία, δεν θα παρέβαιναν την πίστην τους, ούτε θα ηρνούντο την ιερή τους παρακαταθήκη, ακόμη κι αν τους εδίκαζον. Μετά το τέλος της συναθροίσεώς των συνήθιζον να χωρίζουν, διά να συγκεντρωθούν και πάλι και να δειπνήσουν με λιτό και κοινό δι’ όλους φαγητό». (2)


Σωσμένος από τον Χριστό.

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Ταλμουδ

Μαρτυρίες περί του Χριστού έχουμε και στην ραβινική φιλολογία και πιο συγκεκριμένα στο Ταλμούδ. Τα χωρία της Παλαιάς Ραβινικής φιλολογίας που αφορούν στο Χριστό συλλέχτηκαν καταρχάς από τον Heinrich Laible (Jesus Chrestus im Talmud, Berlin 1891) και στην συνέχεια αναδημοσιεύτηκαν στην άριστη έκδοση του Travers Herford (Christianity in Talmud and Midrash, London 1903).) Ύστερα από αυτόν ο Arnold Meyer στο Handbuch zu den N. T. Apocryphen του E. Hennecke (Tubingen 1904 σελ.51), στη μελέτη του Jesus im Talmud περισυνέλεξε τα σχετικά με τον Ιησού Χριστό σημειούμενα επεισόδια στο Ταλμούδ.

Το Ταλμούδ αποτελεί ογκώδη συλλογή, της οποίας τα διάφορα τμήματα συγγράφτηκαν στην Αραμαϊκή διαδοχικά, μεταξύ της εποχή που έζησε στη γη ο Κύριος, και του τέλους του ε΄ αιώνα. Αποτελούνται από δύο τμήματα: την Μίσχνα = επανάληψη (του Μωσ. Νόμου) που τελείωσε το 220, και την Γεμάρας, η οποία είναι ένα είδος υπομνήματος στην Μίσχνα.

Στο Ταλμούδ γίνεται λόγος για θαυμαστές ιάσεις που έκανε, στο όνομα του Χριστού, κάποιος Ιάκωβος ο οποίος ήταν χριστιανός, και τον οποίον συνάντησε στην Σεπφώριδα της Γαλιλαίας ο ραβίνος Ελιέζερ. Ομοίως μαθαίνουμε για τον ανιψιό ενός ραβίνου ο οποίος είχε δαγκωθεί από ένα φίδι και στον οποίο ένας χριστιανός πρότεινε να θεραπευθεί επικαλούμενος το όνομα του Χριστού. Επίσης διαβάζουμε για δικαστή, χριστιανό προφανώς, διορισμένο από τους Ρωμαίους, ο οποίος επέδειξε στον ραβίνο Γαμαλιήλ Β', που ενδιαφερόταν για την πατρική κληρονομιά της αδελφής του, το χωρίο του Ματθαίου στο οποίο λέγεται ότι ο Χριστός "ουκ ήλθε καταλύσαι τόν νόμον, αλλά πληρώσαι". (Γ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, εκδ. β' Αθήναι 1923, σελ. 153-154).

Οι αφηγήσεις αυτές του Ταλμούδ, έχουν αρκετά σοβαρή σημασία, διότι όλες ανάγονται στο τέλος του πρώτου και στις αρχές του δευτέρου αιώνος. Ο ραβίνος Ελιέζερ με τον οποίον σχετίζεται η πρώτη αφήγηση, είναι γυναικάδελφος, άρα δε και σύγχρονος του ραβίνου Γαμαλιήλ του Β', στον οποίο αφορά η τρίτη αφήγηση. Ο δε Γαμαλιήλ ο Β' είναι εγγονός του Γαμαλιήλ του Α', ο οποίος τιμωρήθηκε το 70 μ.Χ., ως συμμέτοχος της επαναστάσεως. Δηλαδή οι αφηγήσεις αυτές αναφέρονται σε χρόνους μεταξύ του 90 και του 110 μ.Χ. Η δε είδηση της δεύτερης αφήγησης συμπίπτει περίπου προς το έτος 130 μ.Χ. Έτσι οι ραβίνοι που άκμασαν κατά τα τέλη του α' αιώνος γνωρίζουν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι ευνοϊκά διακείμενοι απέναντι του.


Σωσμένος από τον Χριστό.

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Συνεχεια

Υπάρχει όμως και η περί Ιησού Χριστού εχθρική Ιουδαϊκή παράδοση (Δες Hettinger, Apologetique σελ. 413- 415), η οποία ανάγεται σε μεταγενέστερους χρόνους και στην οποία μέσω συκοφαντικών υπαινιγμών και χαρακτηρισμών καταβάλλεται φροντίδα, να διασυρθεί και εξευτελιστεί ο Ιησούς Χριστός. Κατά την παράδοση αυτή ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε όχι μέσω νομίμου γάμου αλλά, εκ πορνείας, καθώς λέγουν οι πρεσβύτεροι του λαού των Ιουδαίων στα Acta Pilati. (Παράβαλλε Ιουστίνου Απολογ. Α', XXXV και Thilo, Codex apocryph. Nov. Testam., Τομ. Ι, σελ. 526). Κατονομάζεται μάλιστα στην Γεμάρα (Gemara Sanhedrin) και στα Sohabbath της Βαβυλώνας και το όνομα του πατρός του Ιησού, ο οποίος ήταν κάποιος στρατιώτης ονόματι Πανθήρας. Ίσως το όνομα αυτό προέρχεται από παραφθορά της ελληνικής λέξεως Παρθένος. Στο Ταλμούδ δηλώνεται και το όνομα της μητέρα του Ιησού. Και αλλού μεν η μητέρα του Ιησού ονομάζεται Stada, αλλού δε Miriam και της αποδίδεται το επάγγελμα της κομμώτριας. Αυτό γίνεται πιθανότατα λόγω συγχύσεως της Μαρίας της μητρός του Ιησού με την Μαρία την Μαγδαληνή και λόγω παρερμηνείας της λέξεως Μαγδαλαάχ (= Μαγδαληνή, η εκ Μαγδάλων καταγόμενη) πως σημαίνει ό,τι και η λέξη μεγαδδελάχ (=κομμώτρια). (Πρβλ. Herford στοP. L. Couchoud, Le mystere de Jesus, Paris 1924).


Σωσμένος από τον Χριστό.

Σωσμένος απο τον Χριστό είπε...

Συνέχεια
Η Γεμάρα μνημονεύει την συνδιάλεξη του δωδεκαετή Ιησού στο ιερό, διαστρέφει όμως αυτήν παρουσιάζοντάς την ως πράξη ασεβή προς τους πρεσβυτέρους (Massechethgalla Schoettgen, Horae Hebraicae, II, 696). Έτσι κατά το Ταλμούδ ο Ιησούς έμαθε την μαγεία στην Αίγυπτο πλησίον του διδασκάλου του ραβίνου Josua και έγινε έτσι μάγος, διαφθορέας και γόης των Ισραηλιτών (Gemara Sanhedrin fol. 107). Με την μαγεία του αυτή και τις γοητείες του ο Ιησούς διέφθειρε τον λαό και έκανε σημεία τα οποία απέδιδε στον εαυτό του σαν να προέρχονταν από την δική του δύναμη (Tract. Schabbat. Fol. 104). Το αποτέλεσμα ήταν, την παραμονή του Πάσχα να τιμωρηθεί, διότι διήγειρε τον Ισραηλιτικό λαό να εγκολπωθεί ξένη θρησκεία. Επειδή δε η διαγωγή του ήταν αδικαιολόγητη, τον σταύρωσαν την παραμονή του Πάσχα (Sanhedrin fol. 43), κατόπιν αποφάσεως του Ποντίου Πιλάτου, όταν ο Ιησούς ήταν 33 ετών (Πληρέστερες λεπτομέρειες δες στο R. T. Herford, Christianity in Talmud and Midrash, 1904 και στο άρθρο του ίδιου Christ in Jewish literature στο Hastings Dictionary of Christ and the Gospels II 876-878; W. Bauer, Das Leben Jesu im Zeitalter der neutestamentlichen Apokryphenσελ. 452-486).

Έτσι η Ιουδαϊκή παράδοση, που περισώθηκε το Ταλμούδ, μαρτυρεί μεν από την μία την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού, υπαινίσσεται δε από την άλλη την εκτός γάμου γέννησή του από γυναίκα μη συζευγμένη άνδρα, καθώς και ολόκληρη την θαυματουργό δράση του. Δεν αρνείται η Ιουδαϊκή παράδοση ότι ο Χριστός διενεργούσε θεραπείες αλλά αποδίδει αυτές στην παρέμβαση πονηρών δυνάμεων και επαναλαμβάνει περί των θαυμάτων ότι είπαν και οι επί των ημερών του Ιησού πρεσβύτεροι του λαού Φαρισαίοι, οι οποίοι διατείνονταν ότι ο Ιησούς "εν τώ άρχοντι τών δαιμονίων εκβάλλει τά δαιμόνια"

Η κατά του Κυρίου ιουδαϊκή μυθοπλασία, που άρχισε να δημιουργείται από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους ενώ ζούσε ακόμη ο Χριστός, αυξήθηκε με νέες προσθήκες μετά τον σταυρικό του θάνατο. Γι' αυτό και ο Ιουστίνος στα μέσα του δευτέρου αιώνος κατηγορεί τους άρχοντες των Ιουδαίων, διότι προσπαθούσαν να κυκλοφορήσουν σε όλο τον κόσμο βλασφημίες κατά του Ιησού (Διάλογος προς Τρύφωνα η' 117). Τα πρώτα στοιχεία της μυθιστορίας αυτής, αφού καταγράφηκαν όπως είπαμε στο Ταλμούδ, παρουσιάστηκαν τελικά συμπληρωμένα στο έργο Toledoth Jeschu (=γενεαλογία του Ιησού), το οποίο κατά τον ένατο αιώνα ήταν ήδη γνωστό κατά τις κύριες γραμμές του στον Αγοβάρδο της Λυών (830 μ.Χ.), και το οποίο προκάλεσε θόρυβο κατά την διάρκεια του μεσαίωνα και λίγο αργότερα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Γερμανοεβραίος Σαμουήλ Krauss επανεξέδωσε το έργο αυτό, υπό τον τίτλο: Das Leden Jesu nach judischen Quellen, 1902. Οι συκοφαντικές και εν πολλοίς γελοίες μυθοπλασίες που αναγράφτηκαν στην ευτελή αυτή λίβελο, χαρακτηρίστηκαν από τον Meyer ως "έκρηξη ταπεινού φανατισμού, εμπαθούς σαρκασμού και χονδροειδούς φαντασίας". Αναίρεση των μυθευμάτων του Ταλμούδ περί τον Ιησού, τα οποία ενσωματώθηκαν και στο παραπάνω έργο, δημοσίευσε ο καθηγητής H. Laible στο έργο του Jesus Christus im Talmud 1891 (β' εκδ. 1900).

Το γεγονός είναι, ότι ΟΛΟΙ, ακόμα και οι εχθροί του Χριστού, ποτέ δεν αρνήθηκαν την ύπαρξή του στους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν. Αυτή η άρνηση, είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο, από ανθρώπους που έχουν ιδεολογικούς λόγους να αρνούνται τον Χριστό, και επειδή δεν μπορούν να προσβάλλουν τη διδασκαλία του, προσπαθούν να προσβάλλουν την ύπαρξή του.
Σωσμένος από τον Χριστό.

Άθεος είπε...

Φίλε μου "Σωσμένε από τον Χριστό" είναι τόσο αφελή όλα αυτά και ιδιαίτερα μετά από όλες μου τις αναφορές πάνω στο θέμα που καταντάει βαρετό να τα ξαναγράψω. Όμως ακόμα και σε σένα που είσαι τόσο ανημέρωτος, απάντηση θα πάρεις. Ρωτάς με αφέλεια: Είναι μύθος η Βίβλος η ένα απόλυτα αξιόπιστο ιστορικό βιβλίο; Φυσικά και είναι μύθος. Ακόμα και εσύ δεν μπορείς να επιχειρηματολογήσεις επί του θέματος, χρησιμοποιώντας μυθοπλασίες για να στηρίξεις το μύθο. Εκτενώς έχω αναφερθεί σε όσα θίγεις πιο πάνω με τα σεντόνια σου και στο βιβλίο μου ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ και στο blog αυτό. Πήγαινε στα Περιεχόμενα και δες τις αναρτήσεις 65 μέχρι την 69. Αν θέλεις στάσου ιδιαίτερα στην τελευταία 69. Ανύπαρκτος ο Ιησούς από την ιστοριογραφία του 1ου αιώνα που αποτελεί μέρος του βιβλίου που δεν διάβασες και μπορείς να πάρεις απάντηση για όλα όσα θίγεις στα "σεντόνια" σου.

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5