Αλλοτρίωση: το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου (2ο Μέρος)

Η αίσθηση της αποξένωσης, της απομάκρυνσης και της μοναξιάς κάνει την εμφάνισή της όταν ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει τη ζωή του σε ξένους ρυθμούς, μη αποδεκτούς από τη μακρόχρονη συμπεριφορά του, τα ήθη και τα έθιμά του, καθώς και στην πίστη πως δεν ορίζει ο ίδιος τη θέλησή του, αλλά βρίσκεται σαν έρμαιο της τύχης ή της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς κάποιου φιλόδοξου ηγέτη ή κάποιου πνευματικού που διαφεντεύει τη συνείδησή μας. Τα αίτια της αλλοτρίωσης του Έλληνα βρίσκονται κυρίως στην λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών, καθώς και στην έλλειψη της πολιτικής του συμμετοχής. Η λησμονιά έκανε την εμφάνισή της από τότε που αποφάσισε να εκστρατεύσει ή να ταξιδέψει στην Ανατολή, γνωρίζοντας νέους θεσμούς και εξωτικούς θεούς που σαγήνευσαν την πίστη του. Η έλλειψη πολιτικής συμμετοχής ήταν απόρροια της μετάβασης από τον οικείο θεσμό της πόλης-κράτους στην αυταρχική ηγεμονία του βασιλιά και του αυτοκράτορα.

Βέβαια η έννοια της αλλοτρίωσης είναι πολυποίκιλη. Υπάρχουν θεωρίες που η κάθε μία, από την σκοπιά της, ορίζει και τα γενεσιουργά αίτια, όπως και τους λόγους που προτάσσουν για την εξάλειψή της. Η υποκειμενικότητα αυτή χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική της πολυχρωμία.

Οι πέντε θεωρίες που κάνουν λόγο για τη γέννηση της αλλοτρίωσης είναι α) οικονομική (εκμετάλλευση του ανθρώπου) β) Τεχνολογική (αυτοματοποίηση της κοινωνίας) γ) κοινωνιολογική (καταστροφή των παλιών θρησκευτικών και κοινωνικών σχέσεων, είναι αυτό που δημιουργεί την εχθρότητα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες). δ) Υπαρξιακή (απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης) ε) Ψυχολογική (αίσθημα ματαιότητας).

Το αίσθημα της αλλοτρίωσης εμφανίζεται όταν ο πιστός ακράδαντα πιστεύει ότι το πεπρωμένο του καθορίζεται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει και βρίσκονται πέρα από τη θέλησή του. Όταν είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι που δεν κατανοεί ο ίδιος αλλά επιβάλλεται από το σύστημα. Όταν η κοινωνική του συμπεριφορά καθορίζεται από το σύστημα αυτό, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει. Όταν δεν συμμετέχει στη διαδικασία που διαμορφώνουν τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία, τη διαδικασία της παραγωγής, της μάθησης ή την απόκτηση ατομικής ιδιοκτησίας. Όταν απομακρύνεται από τις καθιερωμένες κοινωνικές αξίες. Όταν, με δύο λόγια, ο ίδιος απομονώνεται και δεν μπορεί να εξοικειωθεί με τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Τότε το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης γίνεται πραγματικότητα, οδηγώντας τον άνθρωπο αναπόφευκτα στην υποτακτικότητα και την πνευματική υποδούλωση.

Όταν ο Έλληνας κάτω από την επιβολή των Ρωμαίων ένοιωσε για πρώτη φορά την καταπίεση του κατακτητή αποξενώθηκε, έχασε τα νερά του, έγινε πιόνι στα χέρια και στις ορέξεις του. Οι Ρωμαίοι αυτοθεοποιήθηκαν επιβάλλοντας στους υπηκόους τους να τους λατρεύουν! Ο άνθρωπος αυταλλοτριώνεται όταν επινοεί με την φαντασία του ένα ανώτερο ον και υποτάσσεται σ’ αυτό θεοποιώντας το. Θεοποιεί τη φαντασία του και ο ίδιος υποδουλώνεται σ’ αυτή σαν σκλάβος.
Κάτω από αυτήν την οπτική, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι, μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά του Έλληνα, κάνει την εμφάνισή της από τα χρόνια της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου και μετά. Είναι η περίοδος όπου η πόλη-κράτος έχει αλωθεί από τη Μακεδονική ηγεμονία και οι μυστηριακοί και εξωτικοί θεοί της Ανατολής κάνουν την εμφάνισή τους. Ταυτόχρονα και η συμπεριφορά του Μ. Αλεξάνδρου να αυτοθεοποιηθεί και να θεσπίσει την προσκύνηση, δείχνει ηθική εκπόρθηση στη συμπεριφορά των Ελλήνων, κάτι που πριν ήταν αξιολύπητη πράξη!

Ο Καλλισθένης, ο ανιψιός του Αριστοτέλη, μπήκε στη μαύρη λίστα του Μακεδόνα βασιλιά που δεν τον προσκύνησε και ο Διογένης ο κυνικός γέλασε με την ψυχή του στην Αθήνα όταν άκουσε τα καμώματα αυτά του Αλέξανδρου. Το ίδιο έκανε και ο Δημοσθένης. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 307, οι Αθηναίοι θα θεοποιήσουν και αυτοί το Δημήτριο τον Πολιορκητή και θα τον ονομάσουν Θεό και Σωτήρα. Μετονόμασαν ακόμα και τη γιορτή των «Διονυσίων» σε «Δημήτρια» και τον ύμνησαν σαν «Μέγιστο» και «αγαπημένο των θεών» που η θεά τύχη τον έφερε μαζί με τη θεά Δήμητρα στην πόλη τους! Να τι σημαίνει «Έλευσις»! Καμιά σχέση με εξωγήινους.

Θεοί, εξωγήινοι και νεράιδες αλλοτριώνουν. Η φαντασία μας αλλοτριώνει. Οι δεύτεροι, αν και υπαρκτοί στον τόπο τους, καμιά σχέση με τον πολιτισμό μας δεν έχουν. Ακόμα κι αν μας επισκέφτηκαν κάποτε, ο πολιτισμός μας είναι γηγενής. Οι πρώτοι όμως, αν και φανταστικοί, σαν φετίχ και τοτέμ, φαίνεται να μας επιβάλλονται ακόμα. Όχι απ’ έξω, αλλά μέσα από τη συνείδησή μας.

Η λάμψη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν στιγμιαία για πολλούς ή αθάνατη για λίγους. Ας απομυθοποιήσουμε το αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι που σε πολλούς φαίνεται ιδανικό.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα.
Ο πατέρας του Δημήτριου, ο Αντίγονος, έστειλε στην Αθήνα εκτός από την ξυλεία για την κατασκευή εκατό πλοίων και εκατόν πενήντα χιλιάδες κιλά σιτάρι. Αυτός ήταν ο λόγος που θεοποίησαν και τον Αντίγονο, μνημονεύοντας παράλληλα και τη θεά Δήμητρα, για το σιτάρι που τους έστειλε.
Ο δοξαστικός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα («Θεαίτητος») είναι αυτός που μορφώνει μια γνώμη ή ιδέα. Τα «δοξαστικά» της χριστιανικής εκκλησίας είναι τροπάρια που αναφέρονται στο ιστορικό γεγονός της γιορτής ή του τιμώμενου αγίου. Οι ρίζες τους φτάνουν στα εγκώμια τέτοιων ύμνων όπως εκείνο του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Εύκολα βέβαια μπορεί, ο καθένας, να αντιληφθεί τους λόγους για τέτοιου είδους εγκωμιασμούς που προέρχονταν πάντα από τα υψηλά στρώματα της αριστοκρατίας και σκοπό είχαν να κολακέψουν την ηγεσία για δικό τους όφελος. Οι κατώτερες μάζες του λαού όμως αφομοίωναν αυτή την υποτελή συμπεριφορά, διοργανώνοντας ακόμα και γιορτές για να τους κολακέψουν, αποκτώντας χρόνο με το χρόνο ηθικό μαρασμό και διαμορφώνοντας νέες δοξαστικές συνήθειες που τους αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μόλις είδατε πώς δουλεύει ο μηχανισμός της αλλοτρίωσης.

Όταν ο λαός λοιπόν δεν ορίζει ο ίδιος τον εαυτό του, αλλά κατευθύνεται από κόλακες και βομβαρδίζεται καθημερινά με τέτοια πνευματικά σκουπίδια, η λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών είναι προ των πυλών. Η νοοτροπία της εποχής εκείνης σίγουρα θα αλλοτριώσει τον Έλληνα που θα προθυμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα, να αναζητήσει ένα χαρισματικό ηγέτη, θεοποιώντας τον ή αναζητώντας ένα νέο θεό. Από ευγνωμοσύνη θα υποταχθεί στα πόδια του, σαν υπήκοος ή πιστός, από το γεγονός και μόνο επειδή ο ίδιος νιώθει ανολοκλήρωτος και χαμένος μέσα στην κοινωνία που ζει.
Στην Ύστερη Αρχαιότητα, όλα αυτά ήταν που επέδρασαν ώστε ο αλλοτριωμένος πια Έλληνας, να αναζητήσει νέους θεούς ή μέσω της ενοθεΐας μαζί με τους δικούς του να αρχίσει να λατρεύει και άλλους, από την Ανατολή. Μέχρι τότε, ο πιστός οποιασδήποτε θρησκείας δεν ένιωθε μίσος για κανέναν ξένο θεό. Όταν η κοινωνία τον αποξένωσε ακόμα πιο πολύ, τότε μια αυταρχική θρησκεία, όπως ήταν ο χριστιανισμός, ήταν αρκετή να τον διαστρεβλώσει και να του μεταδώσει το μίσος για όλους τους άλλους. Είναι λυπηρό, αλλά το μίσος αυτό δεν πρόκειται να σβήσει. Οι τακτικοί σχολιαστές του blog αυτού, το βλέπουν καθημερινά, από τις επιθέσεις των πιστών και των σχολίων που κάνουν. Η διακηρυγμένη τους «αγάπη» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το μίσος τους είναι ολοφάνερο. Όσο μεγαλώνει η πίστη τόσο μεγαλώνει κι αυτό.

Το μίσος, τώρα, γίνεται το μέσον για την διατήρηση της δικής τους πίστης. Η έχθρα για όλους τους άλλους μεγαλώνει. Απομονώνει όλους τους άλλους γιατί ορίζει τα συμφέροντα της ομάδας (θρησκείας εδώ). Είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για τα ιδανικά αυτά. Τώρα πια, η συμπεριφορά του δεν κατευθύνεται από κανέναν, αλλά από τον ίδιο. Νομίζει ότι είναι αυτόνομος και κάνει το χρέος που του αναλογεί (ιδανικό). Αυτό, νιώθει να τον ολοκληρώνει, ακόμα κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τους νόμους του συστήματος. Φαίνεται ότι επαναστατεί, όμως αυτό είναι φαινομενικό.

Όμως, το σύστημα αλλάζει, γίνεται ανθρωπινότερο, κάτω από το ουμανιστικό κίνημα των λίγων. Βέβαια, το σύστημα αντιστέκεται, όμως αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. Η αλλαγή αυτή δεν φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι πολύ αργή, αλλά όταν την δούμε, συγκρίνοντας δυο μακρινές χρονικές στιγμές, μπορούμε να διακρίνουμε τις αλλαγές και την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Και ο πιστός, μέσω του δόγματος, αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή. Εκεί ακριβώς βρίσκονται οι αντιθέσεις που τον κάνουν να νομίζει ότι κι αυτός είναι ένας επαναστάτης. Είναι αλήθεια, κι αυτός αντιστέκεται, όμως όχι για να αλλάξει το σύστημα, αλλά για να διαιωνίσει την συντήρηση. Αυτόν, το σύστημα, θα τον χρησιμοποιήσει με ειδικό τρόπο, προκειμένου να φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμεί, χωρίς το θύμα (πιστός) να το αντιληφθεί ποτέ. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει θύμα, ακόμα κι όταν ο ίδιος νομίζει ότι αντιστέκεται.

Τα ένστικτα του ανθρώπου είναι αγελαία και αυτά διατηρούνται από την εποχή ακόμα που ήταν ζώο. Η αγελαία αυτή συμπεριφορά, κάποτε εξελίχθηκε σε κοινωνικότητα, όμως η υποστήριξη ανάμεσα στα μέλη παρέμεινε επιθετική, όπως τότε. Έτσι ακριβώς εξηγείται και η επιθετικότητα για όσους αποχωρίζονται από την αγέλη. Η αγέλη εξελισσόμενη μετατράπηκε σε οικογένεια, φυλή, πόλη, κράτος, ένωση κρατών ή παγκοσμιοποίηση κάτω από την στενή επίβλεψη των εξουσιαστών. Αυτό που ονομάσαμε σύστημα. Όσοι δεν ανήκουν στο σύστημα αυτό επιρροής, σήμερα ονομάζονται τρομοκράτες, για να φτάσουμε και στις μέρες μας ή πιο απλά γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι ή τα μαύρα πρόβατα που ξεστρατίζουν από το κοπάδι και το κατεστημένο.
Γιατί το σύστημα αυτό είναι ιεραρχημένο με πολλές άλλες ομάδες, θρησκευτικές, πολιτικές ή πολιτιστικές που εγείρουν ακόμα και τον σοβινισμό προκειμένου να μείνουν πιστές στην ιδέα της ομάδας που μας δένει με τα ίδια χαρακτηριστικά. Ένας επιτήδειος αρχηγός χρειάζεται για να εναρμονίσει την ομάδα με το σύστημα και από πίσω να ακολουθήσουν όλα τα μέλη. Πολιτικός ή θρησκευτικός. Συχνά και τα δυο, όπως ο Μωάμεθ, που συμφιλιώνοντας τις διχασμένες νομάδες της ερήμου, έγινε ο ηγέτης τους και αργότερα θεός.
Από τη στιγμή που θα σφηνωθεί μέσα μας η ιδέα, δεν είναι αναγκαίος ο αρχηγός. Ο αρχηγός βρίσκεται χωμένος στη συνείδηση και μας επιβλέπει κάθε στιγμή.

Να ένα παράδειγμα:

Αυτήν την ώρα, κάποιοι χωρίς θεό, κάποιοι σαν και μας, απλώνουν το χέρι ο ένας στον άλλο με κατανόηση, βρίσκουν έναν κώδικα διαλεκτικής και επικοινωνίας. Ας πούμε, φτιάχνοντας έναν σύλλογο άθεων. Σίγουρα αυτό θα κάνει κάποιους να ενοχληθούν από την ενότητα αυτή. Θρησκευτικές ομάδες θα δυσαρεστηθούν και θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τους διασπάσουν και να τους διαλύσουν, αν δουν ότι η κίνησή τους έχει αποτέλεσμα και η επιρροή τους μεγαλώνει.
Ποιος τους αναγκάζει να αντισταθούν;
Κανένας! Στην αρχή, απλά η συνείδησή τους. Αργότερα ίσως τους καθοδηγήσει κάποιος, όμως το φίλτρο βρίσκεται μέσα μας. Αυτοί το λένε «πίστη» και μεις «αλλοτρίωση», «αποξένωση».
Οι πιστοί, όσο δραστηριοποιούνται προκειμένου να διασπάσουν, τους άθεους, τους αιρετικούς ή εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά, τόσο εγκλωβίζονται στις ψευδαισθήσεις τους. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν συχνά είναι βρόμικα, όμως οι ίδιοι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Κάποιοι που ηγούνται θα σκεφτούν ακόμα και την παρανομία για να πείσουν. Οι νόμοι σήμερα δεν το επιτρέπουν, όμως κάποτε που οι ίδιοι είχαν την εξουσία, το επέτρεπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες, αλλόπιστοι, αιρετικοί και άθεοι οδηγήθηκαν στο δήμιο και βασανίστηκαν και πολλοί από αυτούς κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν μπροστά στα μάτια χιλιάδων πιστών. Κανένας δεν ένιωσε ότι παραβατούσε. Συχνά κρύβονται πίσω από την υποκρισία τους, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό συκοφαντώντας τον αντίπαλο.

Το ίδιο κάνουν και τα αστικά κόμματα που αντιτίθενται μεταξύ τους, ακόμα κι αν υποστηρίζουν τα ίδια συμφέροντα, αν και εδώ το μίσος δεν είναι τόσο δυνατό.
Έτσι το σύστημα συντηρείται και ανατροφοδοτείται με το ψέμα, κάνοντας τους πολλούς να τρέχουν για το συμφέρον των λίγων.
Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, δεν παίρνει θέση ούτε για το ξεπούλημα της χώρας μας από το Δ.Ν.Τ που εξαθλιώνει το λαό, ούτε είναι διατεθειμένη να συμβάλει ώστε να αποκαλυφτούν σκάνδαλα όπως αυτό του Βατοπεδίου, αλλά αντί αυτών, τις κρίσιμες αυτές ώρες, συνεχίζει να πιπιλά τα μυαλά των πιστών της, κυνηγώντας ιδεαλιστικά φαντάσματα και διατηρώντας όρθιο το σαθρό της θρησκευτικό οικοδόμημα αποκρύπτοντας τα σκάνδαλα που η ίδια μαζί με την πολιτεία δημιούργησε. Οι πιστοί στο πλευρό των ενόχων.
Θρησκευτική και πολιτική εξουσία πάντα ήταν σφιχταγκαλιασμένη και η μια βοηθούσε την άλλη. Πιστοί και ψηφοφόροι το ίδιο. Τα συμφέροντα κοινά!

Τυχαίο;

Φίλε αναγνώστη, αν πιστεύεις ότι ο πιστός, ιδιαίτερα των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών, ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται, σίγουρα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αγώνας για την απεξάρτηση της συνείδησης από το υπερφυσικό είναι αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού. Πρέπει να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια και να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και τις δυνατότητες που έχεις! Βέβαια, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθείς και να προβληματιστείς, αν και όλοι οι θρησκευόμενοι, γιατί στη ζωή τους καταβαραθρώθηκαν οι πνευματικές αξίες και με το πέρασμα του χρόνου αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο, έφθιναν, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους φτώχεια. Είναι αλήθεια, πολύ πόνος και αδικία βασανίζει τον άνθρωπο και δεν γίνεται τίποτα να σταματήσει αυτό. Και το χειρότερο είναι που οι καταπιεσμένοι δεν αντιδρούν γιατί δεν ξέρουν πως. Φοβούνται να αποχωριστούν αυτό που από παιδιά, στη συνείδησή, τους εμφύτευσαν.

Πώς φτάσαμε τόσο χαμηλά...Τι φταίει…Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δεχόμαστε την μοίρα μας και να αντιδρούμε όταν υπάρχει η δυνατότητα να την αλλάξουμε;
Γιατί πρέπει να δεχόμαστε την αδικία και αδιαμαρτύρητα να την υπομένουμε;
Γιατί πρέπει να ελπίζουμε ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στον «άλλο κόσμο» και όχι σ’ αυτόν;
Λέτε να είναι αλήθεια, ότι την Ειρήνη την δίνει ο θεός και δεν εξαρτάται από μας;
Γιατί η ελευθερία της συνείδησης μπορεί να εξηγήσει την απόδοση της δικαιοσύνης στο επέκεινα και όχι στην εφήμερη ζωή μας;
Πώς η «συνείδηση του θεού» ανέχεται, στο διηνεκές, τον πόνο τόσων ανθρώπων;
Πώς είναι δυνατόν, ο πιστός, να μπορεί να συμφιλιωθεί με τις… αόρατες στρατιές των πνευμάτων που δεν μπορεί να αντιληφθεί; Πώς δικαιολογεί την Παναγαθότητα του Αόρατου θεού εν μέσω τόσης δυστυχίας, την Παντοδυναμία εκείνου που συμμαχεί με το Κακό για να δοκιμάσει τάχα αυτό που ο ίδιος δημιούργησε και τέλος να τον καταδικάζει σε πάνδεινα βασανιστήρια που δεν θα έχουν τελειωμό στο χρόνο…;

Μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο, τόσο αποξενωμένο από την πραγματικότητα, όπου τ’ Άστρα, ο Ήλιος, η Γη με τα βουνά της, τα ποτάμια, τα δάση, τα ζώα και τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται επάνω της, φέρονται σαν να είναι τάχατες δημιουργήματα ενός θεού που τα προορίζει για την καταστροφή και την συντέλεια, επειδή κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το δημιούργημά του δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών του!
Αλήθεια, πόσο παράλογος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, όταν από μικρός αποξενωθεί από τον κόσμο που τον έφερε η μάνα του και τον περιλάβει το σύστημα για να τον χρησιμοποιήσει σαν δούλο στις επιδιώξεις των ισχυρών για τους ιδιοτελείς σκοπούς του συστήματος!
Αν στο άρθρο αυτό προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε την αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, στο επόμενο θα προσπαθήσουμε αναλυτικότερα να ανακαλύψουμε, πώς ακριβώς δουλεύει ο εξουσιαστικός μηχανισμός και πώς αυτός κινεί αόρατα τα νήματα του συστήματος, μέσα από την κοινωνία του θεάματος.
Επίκαιρο θέμα αλλά και συνταγή παμπάλαια. Στις μέρες μας όμως, ακόμα πιο αποδοτική!

Δοξάρι στα χέρια τους είναι ο αλλοτριωμένος νους.
Αγαπητέ αναγνώστη, δες το video πιο κάτω, νιώσε την πραγματικότητα και στοχάσου με όσα διάβασες τούτη τη φορά.
Αυτός είναι ο κόσμος σου. Δεν κρύβεται κανένας θεός πίσω του, παρά μυαλά διαστρεμμένα που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν και σένα.
Μην δεχτείς να γίνεις πιόνι στα χέρια τους.
Αντιστάσου στην αποξένωση, στο ψέμα και στην διαστρέβλωση της ιστορίας.
Πάρε την ζωή στα χέρια σου.

Σου ανήκει!


Το 3ο και τελευταίο μέρος για την αλλοτρίωση την Πέμπτη 16 Δεκέμβρη.

Υ.Γ. του 2014: Ένα ολιγόλεπτο αλλά χαρακτηριστικό βίντεο, για όσους έχουν fb, που δείχνει πώς ο φόβος του αλλοτριωμένου νου συντηρεί και διαιωνίζει αυτό που πρέπει ο καθένας να έχει στο κεφάλι του για να εξουσιάζεται υποτακτικά στο Σύστημα.