21 Μαρ 2021

Τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821, πριν από 200 χρόνια

 

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Την σημερινή ανάρτηση προς τιμήν των 200 χρόνων από το ξέσπασμα της επανάστασης την αφιερώνω σε όλους εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους, επαναστατώντας σε κάθε μορφή καταπίεσης. Υιοθετώντας μια παλιά ανατολίτικη ρήση «καλύτερα να κάνεις λάθος στη δράση παρά να παραμένεις αδρανής» θα έλεγα ότι καλώς έγινε η επανάσταση αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε. 125 επαναστάσεις επιχειρήθηκαν στα 368 αυτά χρόνια υποδούλωσης από τους Οθωμανούς (κυρίως από το 1481 έως το 1821), όμως μόνο πριν από 200 χρόνια οι επαναστάτες κατάφεραν να απελευθερώσουν ένα τμήμα της σκλαβωμένης πατρίδας και με συνεχείς αγώνες να καταφέρουν να μεγαλώσουν το νεοσύστατο κράτος στο μέγεθος που αποτελεί σήμερα την Γκρεκία ή Ελλάδα όπως την ονόμασαν οι πρωτεργάτες της επανάστασης, περνώντας από μύριες δυσκολίες που πρόβαλαν η Εκκλησία της Ορθοδοξίας αρχικά, οι Τουρκόφιλοι ρωμιοί στη συνέχεια και οι «πατριώτες του συμφέροντος» και «φιλέλληνες» που την οδήγησαν σε δυο τουλάχιστον εμφυλίους πολέμους μέσα στα πρώτα χρόνια της επανάστασης (Φθινόπωρο του 1823 μέχρι τον Γενάρη του 1824)! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι στο άρθρο αυτό δεν θα αναφερθώ στις ηρωικές μάχες που έκριναν την επιτυχία της επανάστασης, αλλά κυρίως στις μελανές σελίδες που γράφτηκαν τα πρώτα χρόνια από ορισμένους που ακόμα και σήμερα τους θεωρούμε ήρωες και πρωτεργάτες. Άτομα κυρίως που απέβλεπαν, όχι στο συμφέρον της πατρίδας των πολλών, αλλά των λίγων και της Ολιγαρχίας με ιδιοτελή συμφέροντα εθνικισμού, ρατσισμού και κυρίως με φιλοδοξίες οικονομικού συμφέροντος, αλυσόδεσαν το νεοσύστατο κράτος σε ξένα συμφέροντα για δικό τους όφελος! Πολλοί από τους πρωτεργάτες εκείνους ακόμα φέρουν τον τίτλο των Ηρώων της επανάστασης ή των Φιλελλήνων, ενώ κάποιοι άλλοι πραγματικοί ήρωες, διώχτηκαν ή αποσιωπήθηκαν από τους νικητές. Όπως λέει και ο Κυριάκος Σιμόπουλος «η εξουσία είχε πάντοτε τη δύναμη να ηρωποιεί και να απαθανατίζει τα είδωλά της, συχνά στυλοβάτες της τυραννίας, τυχοδιώχτες και φαύλους, ακόμα και υπαίτιους εθνικών συμφορών και λαϊκών θρήνων... Οι αδριάντες της καταισχύνης στήθηκαν και οι τιμές αποδόθηκαν ερήμην του λαού, ύστερα από στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, ακόμα και με ξένες υποδείξεις» (βλ. «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» σελ. 14).

Δυστυχώς έτσι γινόταν και τότε, όπως συνεχίζει να γίνεται και τώρα! Πάντα η ιστορία γράφεται από τους νικητές αποσιωπώντας την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα που ευτυχώς διασώζονται από συγγραφείς που και αυτοί ως συνήθως μένουν αφανείς από τους περισσότερους, σε αντίθεση από άλλους που με ψέματα και διαστρεβλώσεις συνεχίζουν να αλλοτριώνουν την ιστορία μας. Στην προσπάθειά τους να αποσιωπήσουν την αλήθεια, την παραποιούν και την χαλκεύουν, ώστε οι απόγονοι να διδάσκονται την «ιστορία» που εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη που συνήθως κυβερνά τον τόπο διαιωνίζοντας το ψέμα και ασκώντας βία, ένταση, διωγμούς και κατατρομοκράτηση καταστέλλοντας κάθε μορφή διαφωνίας και εξέγερσης του λαού με νόμους και διώξεις! Έτσι δημιουργήθηκε το νέο κράτος, που για πολλούς τότε, δεν πήρε σχεδόν τίποτα από το ήθος της Αρχαίας Ελλάδας και συνεχίζει να πορεύεται έτσι αφού με απάτες και προβοκάτσιες θρονιάστηκαν στην εξουσία λαμόγια δεξιοί που μπήκαν στην πολιτική για να πλουτίσουν, όπως κάνουν και σήμερα δηλαδή. Μα πάντα έτσι γίνεται. Και στην Γαλλική επανάσταση και στις νεώτερες πολιτικές επαναστάσεις, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα οι τυχοδιώκτες της πατρίδας με δόλια μέσα θα επιβληθούν και θα πάρουν ξανά τα ηνία, την δύναμη σαν μερίδα του λέοντος ώστε να φαίνεται ότι η εξουσία άλλαξε χέρια, ενώ στην ουσία με κάποιες αλλαγές οι ίδιοι να βρίσκονται πάλι πάνω.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε και λίγα χρόνια πριν στην Γαλλία; Στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία», πριν εξιστορήσω τα περί της Ελληνικής επανάστασης αναφέρθηκα και στην Γαλλική καταλήγοντας έτσι:

«Μέσα από τις νίκες και τα λάθη του Γαλλικού επαναστατημένου λαού, θα δείξουν το δρόμο στα επαναστατικά κινήματα όλου του κόσμου.

Μπορεί στη Γαλλία η ισότητα να μην εφαρμόστηκε, όμως η αστική τάξη, σαν προοδευτική τάξη της εποχής, επέβαλλε τη θέλησή της στην αυταρχικότητα και τον απολυταρχισμό του φεουδαρχισμού χαστουκίζοντας το σύστημα και από τα δυο μάγουλα.

Και από αυτό που διεκδικούσε τη γη και από εκείνο που διεκδικούσε τον ουρανό!

Βγαίνοντας από τα σκοτάδια του μεσαίωνα, αυτό ήταν αρκετό, ακόμα και αν την εξουσία την πήραν οι ίδιοι πάλι, αλλάζοντας τον τρόπο που θα εκμεταλλεύονται τους πολλούς.

Οι τελευταίοι, όταν καταλάβουν τη δύναμή τους, ίσως το χαστούκι που θα δώσουν να είναι αποτελεσματικότερο»! (βλ. σελ. 488).

Η ίδια προτροπή πρέπει να ισχύει σε κάθε αλλαγή. Δυστυχώς όμως, ακόμα δεν καταφέραμε να δώσουμε ένα μεγάλο χαστούκι στους κάθε είδους διεκδικητές που καπηλεύονται κοινωνικές αλλαγές ώστε επιτέλους να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα συθέμελα!

Την εποχή της τουρκοκρατίας δεν ήταν τόσο ο τούρκος που καταδυνάστευε την χώρα, όσο οι πλούσιοι χωροδεσπότες, «Έλληνες» στην καταγωγή με ιδιοτελή συμφέροντα. Από τον πλούσιο χωροδεσπότη της περιοχής, τον γαιοκτήμονα, τον Κοτζαμπάση, τους Αρματολούς και τους ραγιάδες μέχρι τους μητροπολιτάδες της Εκκλησίας που καθοδηγούνταν από Φαναριώτες και τα τσιράκια του πατριαρχείου της Πόλης και κάθε προύχοντα των προνομιακών τάξεων που τα είχαν καλά με τους τούρκους, όχι μόνο δεν ήθελαν την επανάσταση, αλλά ούτε και μικρές αλλαγές δεν επιθυμούσαν. Τους βόλευε το σύστημα, αφού γι αυτούς όχι μόνο δεν υπήρχε ζυγός, αλλά καθημερινά αύξαναν την ισχύ τους, την δόξα και τα πλούτη τους! Τούτες οι προνομιακές τάξεις ήταν εκείνες που όταν είδαν ότι δεν υπήρχε γυρισμός στον τουρκικό ζυγό, αποφάσισαν να πάρουν μέρος στην επανάσταση, δημιουργώντας την διχόνοια και τις εμφύλιες διαμάχες ώστε να μην βρεθούν έξω από τις εξελίξεις, υπονομεύοντας αρχικά και προσποιώντας στη συνέχεια τους επαναστάτες. Πλάι τους όπως είπα, και η Εκκλησία, αφού ο αφορισμός της επανάστασης δεν έδωσε καρπούς και η αγαστή συμμαχία με την Πύλη κατέρρευσε. Ακόμα και ο Σουλτάνος το κατάλαβε αυτό σπάζοντας την συμμαχία εκτελώντας τον Πατριάρχη της Πόλης παρόλο τον αφορισμό της επανάσταση που, με 21 ακόμα μητροπολίτες, καταδίκασε και αφόρισε με βδελυγμία. Η Εκκλησία και οι προνομιακές τάξεις που ήρθαν στην εξουσία αυτοχρίστηκαν «επαναστάτες» και τα ξένα κοράκια «φιλέλληνες», ενώ αληθινοί μαχητές της ελευθερίας, σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο και τον Νικηταρά, φυλακίστηκαν, εξοντώθηκαν ή κατέληξαν επαίτες! Θλίβεται κανείς που στο μεγάλο μαχητή Νικηταρά, το δοσίλογο κράτος του χορηγεί «άδεια επαιτείας» σαν ανταμοιβή της ευγνωμονούσας Ελλάδας για τους αγώνες του!

Και από την άλλη οι δοσίλογοι της εποχής, ραγιάδες που με παιδομάζωμα οι τούρκοι στράτευαν ελληνόπουλα, Αληπασαλίδες, δερβέναγες και προσκυνημένοι, όλοι στο πλευρό του κατακτητή και ενάντια στους υπόδουλους Έλληνες!
 


Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ο υπόδουλος Ελληνισμός συνειδητοποίησε ότι Ραγιάς και Έλληνας δε γίνεται να συνυπάρχουν! Τότε, νους και καρδιά γέμισαν φιλοδοξίες προσδοκώντας το σύνθημα για την εξέγερση. Η γλώσσα, ήταν σφραγίδα απόδειξης για την ένδοξη καταγωγή του. Δεν πείστηκε απλά, γέμισε αισιοδοξία στην κυριολεξία. Σηκώνοντας την άγκυρα της υποδούλωσης και φουσκώνοντας τα πανιά της ελευθερίας ο Έλληνας έβαλε πλώρη για την ελευθερία του. Ο αέρας της διαφώτισης που γέννησε τη γαλλική επανάσταση, στην Ελλάδα έφτασε σαν καταιγίδα, φουσκώνοντας το λάβαρο τη λευτεριάς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον ξεσηκωμό του ‘21.

Μετά από σχεδόν τετρακόσια χρόνια η φωνή του Πλήθωνα Γεμιστού ακουγόταν ακόμα. «Έλληνες εσμέν το γένος, ως η φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».

«Από κείνη την ώρα» γράφει ο Κοραής «οι Έλληνες εγκαταλείποντας τη ματαιοφροσύνη έβαλαν στόχο να δημιουργήσουν έθνος».

«Όταν τα φώτα λάμψουν, η δουλεία αναγκαστικά πρέπει να σταματά» έλεγε δίνοντας το στίγμα του διαφωτισμού, έτσι όπως το έζησε στο Παρίσι. Πίστευε ακράδαντα ότι «η αύξηση και η εξάπλωση της παιδείας θα γεννούσε άφευκτα τον έρωτα της ελευθερίας».

Εκείνη την εποχή πρωτοπόρος αγωνιστής και εθνομάρτυρας, που προσάρμοσε την «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» στη Βαλκανική πραγματικότητα, ήταν αναμφισβήτητα ο Ρήγας Φεραίος (1757-1798). Το επαναστατικό σάλπισμα του «Θούριου» ήταν μια επαναστατική προκήρυξη, ένα σάλπισμα ξεσηκωμού όλων των βαλκανικών χωρών, ιδιαίτερα όμως της Ελλάδας. Τα φυλλάδια που διακινούσε ακατάπαυστα διακήρυτταν τις πρωτοπόρες ιδέες της Γαλλικής επανάστασης, κάνοντας συχνές αναφορές στα ιδεώδη της αρχαίας Ελλάδας. Ένας μετά τον άλλον ξεσηκώνονται, πρώτα ιδεολογικά και μετά περνούν στην πράξη, στον αγώνα.

Τρία χρόνια μετά την απάντηση του Κοραή στην αντιπατριωτική «Πατρική Διδασκαλία», η «Αντιφώνηση» του Πάριου αντηχεί αντιδρώντας με σκοταδισμό, ειρωνεύοντας το «Μανιφέστο του Ρήγα» και κάθε πατριωτική ενέργεια σαν «αντίθεη σκευωρία», επαναπαυμένος ότι προστάτης των χριστιανών παρέμενε ακόμα η θεία πρόνοια!

Τον Ιούνιο του 1797 τα Ιόνια νησιά έγιναν το προγεφύρωμα των Γάλλων για την κατάκτηση της Ανατολής. Οι καρδιές των επτανήσιων πλημμύρισαν αισιοδοξία, χαρά και ελπίδα και τα επαναστατικά τραγούδια του Ρήγα γέμισαν με τρόμο τα στήθη των Τούρκων και των ραγιάδων χριστιανών. Τότε τα κηρύγματα μίσους έδιναν και έπαιρναν. Οι «βδελυροί αντάρτες του θεού…καταλύοντας την ευταξία και την ειρήνη» των ρωμιών μόλυναν τις ψυχές τους «με τον ιό της αποστασίας». «Βασιλοκτονία, αθεΐα, αναρχία!, με το δέλεαρ της Ελευθερίας και της ισότητος» καταπάτησαν φιλία και θεσμούς! Τέτοια ήταν τα κηρύγματα των τυράννων. Μπροστά στην εξέλιξη αυτή, οι Τούρκοι, συμμάχησαν με τους Ρώσους! Η τσαρίνα Αικατερίνη η Β΄ στο πλευρό των Τούρκων αποφάσισε να αναχαιτίσει τη δύναμη του Βοναπάρτη. Μαζί τους και οι χριστιανοί του πατριαρχείου. Σύσσωμοι, σαν μία γροθιά, ενάντια στην απελευθέρωση της Ελλάδας!

Οι ελπίδες των Επτανησίων καταποντίστηκαν, μαζί με τις προσδοκίες των Φαναριωτών που ένιωσαν να τρίζουν οι σχέσεις τους με την Πύλη! Όσο όμως ο Βοναπάρτης έστρεφε το βλέμμα στη Ρωσία, αδιαφορώντας για την Ελλάδα, τόσο απογοητευόταν και ο Κοραής και ο απόδημος Ελληνισμός της Δύσης που επένδυε στις προσδοκίες των Γάλλων.

Αμφότεροι απογοητευμένοι! Κάτι έπρεπε να γίνει.

Αυτή την ώρα επέλεξε ο Ανώνυμος Έλλην να εκδώσει το φλογερό και ρωμαλέο κείμενο της «Ελληνικής Νομαρχίας» εμψυχώνοντας το πεσμένο ηθικό των Ελλήνων από τις πρόσφατες εξελίξεις.

Η «Ελληνική Νομαρχία» ήταν «Λόγος Ελευθερίας» που εκδόθηκε στην Ιταλία το 1806 από κάποιον «Ανώνυμο Έλληνα».

Είναι ντροπή μας να περιμένουμε απελευθέρωση από τους ξένους. Εθνική συμφορά όταν δεν πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις. Όσοι πατούν σε θρόνο είναι όλοι τους τύραννοι. Δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε. «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» έγραφε ο Ρήγας και ελεύθεροι ήταν μόνο οι πρόγονοί μας που με την ελευθερία και τη γενναιότητά τους είχαν μεγαλουργήσει. «Η Ελλάς γεννά ακόμα Λεωνίδες και Θεμιστοκλείς» ενώ αντίθετα το ιερατείο και η ολιγαρχία παρατείνουν τη σκλαβιά.

Ο ηρωικός στο πνεύμα «Ανώνυμος Έλλην» με ευστοχία παραδειγμάτων αναλύει το πολιτικό καθεστώς όπου άρχουν οι νόμοι (νομαρχία) δίνοντας εγγυήσεις για ένα κράτος δικαίου στο οποίο η ευδαιμονία των ανθρώπων ήταν απόλυτα εφικτή. Για να επιτευχθεί όμως αυτό και η Αρετή να κυριαρχήσει πρέπει πρώτα-πρώτα να στηλιτευτεί το Ιερατείο και να καταδικαστεί στις συνειδήσεις των αληθινών Ελλήνων.

Στη μακρά κατηγορία του ο «Άγνωστος Έλληνας» καταδικάζει το πατριαρχείο και την ανθελληνική του στάση. Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί και μοναχοί, στο βωμό της αμάθειας και της αγάπης τους για το χρήμα, ανενδοίαστα συνεργάζονται με τον κατακτητή. Είναι αγύρτες και προδότες που κηρύσσουν, χωρίς ντροπή, την εθελοδουλία και την υπομονή, ζητώντας αγόγγυστα να υποφέρουμε την τυραννία με ελαφρά την καρδιά, γιατί έτσι πρέπει να πληρώνουμε τα αμαρτήματά μας. Ούτε μια φορά δεν κήρυξαν από τον άμβωνα «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Πραγματικός καταπέλτης ιδεών ο «Ανώνυμος Έλλην» στηλιτεύει το άδικο και την παρανομία.

Μέσα από τη θρησκεία και τους νόμους, κάνουν όσα η κακία τους διδάσκει και γι’ αυτό δε διαφέρουν σε τίποτα από τους Οθωμανούς. Αδικούν, κλέβουν, σκοτώνουν, ρημάζουν τον τόπο, συκοφαντούν.

Το ιερατείο συσκότισε τη σκέψη, υπέταξε με τη θεολογία την παιδεία, τις επιστήμες με τους μύθους. Κατέστησε τους Έλληνες δούλους, αμαθείς και δεισιδαίμονες, γεμάτους φόβο απέναντι στους τυράννους.

Πάνω από 100000 αργόσχολοι ρασοφόροι ζουν και τρέφονται από τον ιδρώτα των πτωχών και ταλαίπωρων Ελλήνων. Πώς να ξυπνήσουν οι Έλληνες από την ομίχλη της τυραννίας όταν ιεροκήρυκες αρχίζουν τα κηρύγματά τους από την ελεημοσύνη και καταλήγουν στη νηστεία...

Μέσα από τις 266 σελίδες της «Νομαρχίας» ο «Άγνωστος Έλληνας» ενθουσιάζει τις ελληνικές καρδιές με το θείο έρωτα της ελευθερίας. Μόνο ένας έρωτας δικαιολογείται για την Ελλάδα. Εκείνος προς την πατρίδα. Γιατί, όπου Πατρίς εκεί και η Ευτυχία.

Ο «Ανώνυμος Έλληνας» καλεί ολόκληρο το Ελληνικό γένος να ξυπνήσει απ’ τη δουλική ληθαργία, μιας και η φιλομάθεια έδιωξε την αδιαφορία, ενώ οι μορφωμένοι δεν περιπαίζονται πια και οι φιλοπάτριδες πληθαίνουν καθημερινά, αναζητώντας έναν αρχηγό για να γίνουν άπαντες οπαδοί απαιτώντας τη χιλιοπόθητη ελευθερία.

«Εμπρός να δοξάσουμε το όνομα της Ελλάδος και σκιρτίζοντας να αλλάξωμεν: Ζήτω η Ελευθερία των Ελλήνων εις αιώνες αιώνων. Γένοιτο. Γένοιτο».

Το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» πάγωσε το αίμα στις φλέβες των τυράννων.

Χριστιανών και Μουσουλμάνων.

Η Ελληνική Νομαρχία γέμισε τους Έλληνες με αυτοπεποίθηση και γενναιότητα. Δημιούργησε αίσθημα εθνικής ενότητας.

Οι προσδοκίες βοήθειας απ’ έξω, είτε Γάλλοι ήταν αυτοί είτε Ρώσοι, έπρεπε να αποκλεισθούν. Οι Έλληνες γνωρίζοντας τις δυνατότητές τους έπρεπε να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να περιμένουν να ελευθερωθούν από άλλους, διαφορετικά, θα άλλαζαν απλά δυνάστη. Δεν έπρεπε η απελευθερωτική προσπάθεια των Ελλήνων να εμπλέξει καμιά ξένη δύναμη, βάζοντας την Ελλάδα στη σκακιέρα των διεθνών ανταγωνισμών. Τούτη ήταν η μεγάλη συμβολή του «Ανώνυμου Έλληνα» πείθοντας για τη νίκη της Επανάστασης. Η Ελλάδα δεν έπρεπε να γίνει ούτε προγεφύρωμα των Γάλλων, βλέποντας ανατολικά, ούτε ανάχωμα των Ρώσων, βλέποντας δυτικά.

Η επανάσταση, έλεγε ο Ανώνυμος Έλληνας, για να ευδοκιμήσει πρέπει να συνειδητοποιηθεί και να γίνει υπόθεση όλων.

Η εθνική ενότητα, με άκρα μυστικότητα, έγινε πράξη από τη Φιλική Εταιρία που έβαλε τις βάσεις της στην Οδησσό το 1816. Σαν συνέχεια του «Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου» ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, μαζί με τον επαναστάτη Νικόλαο Σκουφά και τον αρχι-τέκτονα των μυστικών οργανώσεων Εμμανουήλ Ξάνθο, σχεδίασαν και οργάνωσαν, τα επόμενα εξίμισι χρόνια, κάθε φιλόπατρι Έλληνα ομογενή του εξωτερικού καταρχάς και φλογερό επαναστάτη αργότερα στο εσωτερικό της χώρας, τον ξεσηκωμό για την ανάσταση του Γένους.

Στις 12 Απριλίου του 1820, με υπόδειξη του Ιωάννη Καποδίστρια, ορίστηκε αρχηγός της ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, στενός φίλος του Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας. Μετά το θάνατο του Σκουφά (1819) ο Υψηλάντης δέχτηκε να τεθεί επικεφαλής των Ελλήνων. Όταν όλα ήταν έτοιμα, αυτός έδωσε το εγερτήριο σάλπισμα που περίμενε η Ελλάδα, από τη μια άκρη της μέχρι την άλλη.

Το εγερτήριο σάλπισμα στην Ελλάδα δόθηκε διαδοχικά από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 31 του ίδιου μήνα και από την Πελοπόννησο πέρασε στη «Στερεά» και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Η άποψη πως η επανάσταση άρχισε στην Αγ. Λαύρα, υψώνοντας το λάβαρο της μονής με τη χρυσοκεντημένη εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Επινοήθηκε αργότερα για να εμψυχώσει και τους υπόλοιπους χριστιανούς που μέχρι τότε είχαν ακόμα ενδοιασμούς για την έκβαση του αγώνα.
Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας ήταν επινόηση του Γάλλου ιστορικού Πουκεβίλ που έγραψε την ιστορία της Ελληνικής επανάστασης το 1824. Έκτοτε και μέχρι σήμερα πολλοί γράφουν την ιστορία της, όμως ο καθένας βλέποντάς την με το δικό του πολιτικό μάτι. Άλλος από μετερίζι εθνικό, άλλος του συμφέροντος και άλλοι έρμαια των θρησκευτικών προεστών που τους καθοδηγούσαν με ότι βόλευε την θρησκευτική τους ιδεολογία, φτάνει να μην θίγεται η θρησκευτική συνείδηση και το πατριαρχείο. Σε ολόκληρη την πορεία της σκλαβωμένης Ελλάδας Εκκλησία και κοτζαμπάσηδες μαζί με τις πλούσιες οικογένειες είχαν μια αγαστή συμμαχία. Σαν ξέσπασε όμως σφοδρή η επανάσταση το ’21 ο καθένας την είδε από την πάρτη του. Ελάχιστοι δεν αποσκοπούσαν σε ίδιο όφελος και δόξα, στοχεύοντας μόνο στην ελευθερία της πατρίδας. Ακόμα και ξένοι έδειξαν ενδιαφέρον αποβλέποντας πώς θα αναδειχθούν «φιλέλληνες» για προσωπικό όφελος, πλούτο και δόξα. Η ιστορία συνεχίζει να χαλκεύεται και να αλλοτριώνεται ακόμα και σήμερα. Οι πιο ποταποί κερδίζουν εξουσία και οι πραγματικοί μαχητές της ελευθερίας αφορίζονται, στιγματίζονται, φυλακίζονται και εξοντώνονται!

Στις 23 Μαρτίου πρώτη απελευθερώθηκε η Καλαμάτα όπου συστήθηκε μια επαναστατική επιτροπή με την ονομασία «Μεσσηνιακή Γερουσία» που ανέλαβε το συντονισμό της Επανάστασης. Ο Πέτρος Μαυρομιχάλης, τελευταίος κοτζαμπάσης της Μάνης, γι αυτό ονομάστηκε και Πετρόμπεης, φιλόδοξος πάντα να κυβερνήσει ολόκληρη τη Ελλάδα, πήρε τιμητικά το βαθμό του αρχιστράτηγου του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού, στέλνοντας «Προειδοποίηση» προς τις Ευρωπαϊκές Αυλές διακηρύσσοντας τους σκοπούς της επανάστασης. Δεν έχει σημασία τόσο το ξέσπασμα της επανάστασης, αφού τέτοια ξεσπάσματα όπως είπαμε είχαν γίνει πολλά, αλλά το πώς συμπεριφέρθηκαν οι επαναστάτες στη συνέχεια, συνεργασία, ομοψυχία έναντι του εχθρού, όμως αυτό ας το αφήσουμε για το τέλος.

Τη μέρα που γράφονταν οι πρώτες συγκινητικές γραμμές του ξεσηκωμού στην Ελλάδα, εξυμνώντας την ελευθερία και δείχνοντας την αποφασιστικότητα και τον ηρωισμό των Ελλήνων να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν στον αγώνα τους ενάντια στη βδελυρή τυραννία των Τούρκων, το πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη αφόριζε την επανάσταση!

Από την 1η Μαρτίου που τα γεγονότα της Μολδαβίας είχαν φτάσει στην Πόλη, τρόμο και αναστάτωση σκόρπισαν στην Πύλη και το Πατριαρχείο. Ο Σουλτάνος προετοιμάστηκε στρατιωτικά, δείχνοντας τα δόντια σε κάθε ύποπτο της Πόλης. Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ αποφάσισε σύγκλιση Ιεράς Συνόδου προκειμένου να πείσει το Σουλτάνο ότι το πατριαρχείο παρέμεινε πιστό στην ταπεινότερη υποταγή («πιστόν ραγιαλίκιον»).

Το συνοδικό αφορισμό υπέγραψαν πάνω στην Αγία Τράπεζα αφού πρώτα ιερούργησαν και μετά στάλθηκε με ειδικούς εξάρχους προς την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και Αιγαίο, περιοχές που ήταν πιθανές να ξεσπάσει επανάσταση, νουθετώντας προς κάθε εκκλησιαστικό και πολιτικό άρχοντα.

Την επόμενη μέρα (24/3), ο Σουλτάνος, ξεχωρίζοντας «την ήρα από το στάρι» έκανε περισσότερες εκκαθαρίσεις στην Πόλη, αν και οι Φαναριώτες έμειναν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους.

Το Πατριαρχείο, όπως και με τον αφορισμό των κλεφτών ή την υποστήριξη του ρωσοτουρκικού πολέμου ενάντια στην επανάσταση των Ιονίων νήσων, έκανε το καθήκον του συμπλέοντας με την «κοινή ημών ευεργέτιδα και τροφό κραταιάς και αητήτου βασιλείας» κολακεύοντας, όσο δεν έπαιρνε άλλο, την Πύλη.

Η αφοριστική τους συναπόφαση, τελικά, δεν τους έσωσε. Ο σουλτάνος δεν ήταν ηλίθιος. Κάτω από το άγχος των περιστάσεων, το πιο σωστό ήταν να δώσει ένα μάθημα προς παραδειγματισμό!

Ο αναγνώστης μη νομίσει ότι μόνον αυτούς τους λίγους αφορισμούς έκανε τότε το Πατριαρχείο. Συλλογικά αφόριζε όσους σήκωναν κεφάλι στους Τούρκους, ονομάζοντάς τους Κακούργους και Φερμανλίδες (επικηρυγμένους) από το δοβλέτι (κράτος), όπως ήταν οι κλέφτες, οι Σουλιώτες ή ατομικά όπως ήταν η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα της οποίας απαγορεύτηκε να εκκλησιάζεται, να αγιάζεται, να θυμιατίζεται ή να της δίνεται αντίδωρο! Ας αποφύγω να κάνω περιττά σχόλια! Το ότι η Εκκλησία της Ελλάδας αποφάσισε να σχηματίσει το Αυτοκέφαλον αποσχισμένη από το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης λέει πολλά. Όποιος έχει μυαλό, ας το χρησιμοποιήσει επιτέλους!

Η επανάσταση στην Ελλάδα όμως προχώρησε είτε το ήθελαν μερικοί είτε όχι, όμως μέχρι να σχηματιστεί μια σταθερή κυβέρνηση και να απωθηθούν οι Τούρκοι οι επαναστάτες είχαν και άλλες βλέψεις, τέτοιες που μέχρι σήμερα κάποιοι «πατριώτες» και «φιλέλληνες» το έπαιζαν αγνές περιστερές αποβλέποντας στην προσωπική τους δόξα και στην τσέπη τους.

Να, με λίγα λόγια πώς έχουν τα πράγματα σχετικά με τις δυο αυτές εμφύλιες διαμάχες για να σχηματίσουμε γνώμη πώς δημιουργήθηκε το νεοσύστατο εκείνο έθνος, αλλά και να αντιληφθούμε σε τι βάσεις στηρίζεται και συνεχίζει να διαιωνίζεται το έθνος αυτό μέχρι σήμερα. Δυστυχώς!

Στις 8 Ιουνίου, λοιπόν, έφτασε στην Ύδρα ο αδερφός του Αλέξανδρου Υψηλάντη, Δημήτριος φέρνοντας μαζί του ένα σημαντικό χρηματικό ποσό 300.000 γροσίων, από τις οικονομίες της οικογένειάς του, και έστησε ένα τυπογραφείο στην Καλαμάτα που θα τυπωνόταν η πρώτη εφημερίδα του Αγώνα, η «Σάλπιγξ Ελληνική», αρχίζοντας ταυτόχρονα και την δημιουργία τακτικού στρατού και στόλου για την διεξαγωγή του Αγώνα με ισχυρή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Στις 12 Ιουνίου 1821, εξέδωσε την πρώτη προκήρυξη ως «πληρεξούσιος αρχιστράτηγος Πελοποννήσου και άλλων μερών». Συνεχώς όμως υπονομευόταν από άτομα που προσπαθούσαν να τον υποβαθμίσουν και να πάρουν την εξουσία από τα χέρια του, σαν αυτές του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ο τελευταίος ήταν ραδιούργος φαναριώτης πολιτικός, προσκείμενος στα συμφέροντα της Αγγλίας και γι αυτό συνεχώς υπονόμευε τους οπαδούς του Ρώσικου κόμματος και τους στρατιωτικούς της επανάστασης. Μαζί με τον ομοϊδεάτη του Θεόδωρο Νέγρη, αντί να οργανώσει στρατό στη Στερεά Ελλάδα, έφτιαξε κράτος εν κράτει, τον «Οργανισμός Προσωρινής Διοίκησης της Δυτικής Ελλάδας» με έδρα το Μεσολόγγι. Ο Νέγρης ανέλαβε την Ανατολική Ελλάδα με έδρα την Άμφισσα. Τον Ιανουάριο του 1822 έγινε πρόεδρος του εκτελεστικού (πρωθυπουργός) και τον Μάιο αρχιστράτηγος με ψήφισμα της βουλής. Αφού πήρε όλες τις εξουσίες στα χέρια του αιματοκύλισε τον Μοριά, ξεσηκώνοντας τους ρουμελιώτες εναντίον τους, έχοντας πλάι του ένα άλλο κάθαρμα τον Ιωάννη Κωλέτη που του ανατέθηκαν τα καθήκοντα αρχηγού του στρατού στην Εύβοια. Όλα αυτά με την υποστήριξη και των ισχυρών οικογενειών και μεγαλοκαραβοκύρων της Ύδρας. Μαζί τους και άνθρωποι της Εκκλησίας που μυρίστηκαν πλούτο και δόξα, όπως ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας, μητροπολίτης Άρτας και Ναυπακτίας στενός συνεργάτης του Αλή πασά, πολιτικός και φοροεισπράκτορας που όταν έφτασε στο Βουκουρέστη στέφθηκε μητροπολίτης της Ουγκαροβλαχίας. Από εκεί στην Ιταλία όπου γνώρισε τον Μαυροκορδάτο, όπου και αρχίζει την δράση του ενάντια στους Μοραΐτες και την επανάσταση.

Τέτοιο ήταν το κλίμα δυο χρόνια μετά τον ξεσηκωμό των αληθινών Ελλήνων. Δεν άργησαν να έρθουν και τα χειρότερα.

Α' Εμφύλιος Πόλεμος (Φθινόπωρο 1823 - Ιούλιος 1824)
Τον Νοέμβριο του 1823 το Βουλευτικό κατέφυγε στο Κρανίδι κηρύσσοντας το Εκτελεστικό παράνομο βάζοντας επικεφαλή τον μεγαλοκαραβοκύρη Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη με μέλη τους Παναγιώτη Μπόταση, Ιωάννη Κωλέττη, Νικόλαο Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι αντιμαχόμενες εμφύλιες ομάδες: οι «Κυβερνητικοί» με έδρα το Κρανίδι και οι «Αντικυβερνητικοί» με έδρα την Τριπολιτσά κατηγορώντας τους «Κυβερνητικούς» που το έπαιζαν δημοκράτες και οι τελευταίοι κατηγορώντας τους «Αντικυβερνητικούς» εκφράζοντας τους φόβους τους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών, στην ουσία δηλαδή ενάντια στον στρατηγό Κολοκοτρώνη. Οι πρώτοι όμως είχαν τη δύναμη, τον πλούτο, που μέσω αυτού μοίραζαν χρήμα και αξιώματα!

Συσπείρωσαν υπέρ τους, πλούσιους νησιώτες εφοπλιστές, όπως και τους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς της Στερεάς Ελλάδας και τους περισσότερους Πελοποννήσιους γαιοκτήμονες και Έλληνες του εξωτερικού μαζί με αρκετά γεράκια που τους ονόμασαν «φιλέλληνες». Αυτοί οι τελευταίοι ήταν καθ’ όλα δυνάστες και συμφεροντολόγοι, σαν τους προστάτες και ευεργέτες στην ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας που οι Έλληνες ονόμασαν προστάτες κτίζοντάς τους ναούς, όπως αργότερα οι χριστιανοί, υπό την προστασία ενός Αγίου τυχοδιώκτη για το συμφέρον της Εκκλησίας. Όλα άρχισαν όταν κατασπαταλήθηκε από τα κοράκια της κυβέρνησης το πρώτο δάνειο που υποτίθεται δόθηκε για τις πολεμικές ανάγκες της χώρας! Την λύση την έδωσαν τα όπλα από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάρτιο στην Αρκαδία και την Αργολίδα. Στις 22 του Μάη του 1824 ο Κολοκοτρώνης μη έχοντας την δύναμη και το χρήμα να κινηθεί συμβιβάστηκε με τον Κουντουριώτη.

Β' Εμφύλιος Πόλεμος (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825)

Οι Κουντουριώτες τότε ξεσάλωσαν και οι Κολοκοτρωναίοι κατάλαβαν ότι τους έδωσαν πολύ αέρα. Οι πρώτοι τα βρήκαν με τους ρουμελιώτες και οι δυνάμεις του Κολοκοτρώνη αποχώρησαν από την κυβέρνηση δυο μήνες μετά, τον Ιούλιο του 1824.

Όμως, νέες συγκρούσεις άρχισαν μόλις οι κάτοικοι της Τριφυλλίας αρνήθηκαν να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Τότε ο τελευταίος έστειλε πάλι στρατό να επιβάλει τη θέλησή του. Οι «κυβερνητικοί» του Παπαφλέσσα νικήθηκαν και τα χρήματα του δανείου χρησιμοποιήθηκαν για να στρατολογηθούν και πάλι Στερεοελλαδίτες ενάντια στους Πελοποννήσιους. Στην Τριπολιτσά στις 13 Νοεμβρίου 1824, σκοτώνεται ο γιος το Κολοκοτρώνη, ο Πάνος και ο ίδιος αποσύρεται στη Βυτίνα. Ο Κουντουριώτης τον συνέλαβε στις 6 του Φλεβάρη του 1825 και τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Τον Απρίλη συνέλαβε και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, σύμμαχο του Κολοκοτρώνη που τον έκλεισε φυλακή στην Ακρόπολη και στις 5 Ιούνη τον δολοφόνησε! Ο Κολοκοτρώνης κάτω από άσχημες συνθήκες φυλακίστηκε στο Ναύπλιο. Όνειδος για την Ελληνική Επανάσταση!

Πριν περάσουμε στα καθάρματα που πολιτογραφήθηκαν ήρωες του 21 ας πούμε δυο λόγια για τον υπ’ αριθμόν ένα ήρωα της Επανάστασης, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Από εκείνη την αποτυχημένη επανάσταση των Ορλωφικών του 1770 μέχρι την τελική και επιτυχημένη επανάσταση του 1821 εβδομήντα Κολοκοτρωναίοι έδωσαν με αυτοθυσία την ζωή τους για την απελευθέρωση της πατρίδας. Εχθροί τους δεν ήταν μόνο οι Τούρκοι και οι δοσίλογοι «Έλληνες» που είχαν προσωπικό και οικονομικό λόγο να σκοτώνουν συμπατριώτες αλλά και η Εκκλησία, ιδιαίτερα εκείνοι που έπαιρναν καθοδήγηση από το πατριαρχείο να κυνηγούν όσους αντιστέκονταν στην κραταιά Πύλη του σουλτάνου. Μην σας φαίνεται παράλογο αυτό, είναι που σας έμαθαν την ιστορία με ψέματα. Ξυπνήστε επιτέλους!

Πριν χάσει λοιπόν τον αγαπημένο του γιο, τον Πάνο στην Τριπολιτσά, ο Κολοκοτρώνης είχε χάσει και τον αγαπημένο του μικρό αδερφό, Γιάννη, όταν με άλλους έξι συντρόφους του ζήτησε καταφύγιο στη μονή Αιμυαλών Δημητσάνας για να κρυφτεί από τους Τούρκους. Ο ηγούμενος τους έκρυψε στο λινό της μονής και την επόμενη μέρα πήγε στη Δημητσάνα και τους πρόδωσε στους Τούρκους! Σκοτώθηκαν όλοι.

Ο γέρος του Μωριά πήρε μέρος σε πολλές νικηφόρες μάχες όπως στο Βαλτέτσι στις 13 του Μάη και στην άλωση της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτέμβρη του 1821, στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη, στα Δερβενάκια, στις 26 Ιούλη του 1822 και σε άλλες όπου διακρίθηκε για το στρατηγικό του μυαλό. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Στις αρχές του 1824 ο σουλτάνος μη μπορώντας να καταστείλει την Επανάσταση, ζήτησε βοήθεια από τον Μωχάμετ Άλη της Αιγύπτου με αντάλλαγμα την Κρήτη και την Πελοπόννησο. Αποβιβάστηκε το 1825 στην Πελοπόννησο. Όταν η
Σφακτηρία και το Ναβαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων οι κυβερνώντες τα χρειάστηκαν και ζήτησαν την συμβολή του Κολοκοτρώνη αν και τον είχαν φυλακισμένο τότε. Έτσι αναγκάστηκαν να τον αποφυλακίσουν ώστε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη! Ήθελαν και το καρβέλι και το σκυλί χορτάτο και τον στρατηγό στα δύσκολα να βγάζει το φίδι από την τρύπα, αλλά και περιορισμένο σε μια φυλακή, ώστε να μπορούν να κλέβουν με την ησυχία τους.

Ο Κολοκοτρώνης ήταν οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια. Αν και ένθερμος οπαδός της ενθρόνισης του Όθωνα διαφώνησε με την αντιβασιλεία το 1833 και κλείστηκε και πάλι στις φυλακές της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στις 20 Μαρτίου του 1834 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας παραπέμπονται σε δίκη. Η δίκη των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημήτριου Πλαπούτα για συνωμοσία… εναντίον του βασιλιά Όθωνα ξεκίνησε στις 16 Απριλίου. Φως φανάρι ότι ο «γέρος του Μοριά» είχε γίνει στόχος συκοφαντιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων. Βλέπεις η βαυαρική αντιβασιλεία ανησυχούσε για την φιλοκαποδιστριακή και φιλορωσική του τοποθέτηση. Ο Κολοκοτρώνης λοιπόν συνελήφθη τότε μαζί με τους Πλαπούτα, Τζαβέλα, Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνωμοσία για την ανατροπή του ανήλικου βασιλιά. Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, μέσα σε 24 ώρες. Η απόφαση προκάλεσε σάλο. Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία υποχρεώθηκε να μετατρέψει την ποινή σε κάθειρξη. Όμως με την ενηλικίωσή του ο Όθωνας, το 1835, του έδωσαν χάρη, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός, παίρνοντας το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε σε ηλικία 73 ετών, στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο, μετά από ένα γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα, όπου τα τελευταία χρόνια ήταν υπασπιστής του Όθωνα.

Κλείνοντας πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου, όπως τόνισα στην αρχή ότι η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές, αποσιωπώντας την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα που ευτυχώς διασώζονται από μερικούς συγγραφείς που τα αναζήτησαν στις πηγές που δεν πήραν δημοσιότητα ή που σκοπίμως κάποιοι χαλκευτές τα απέκρυψαν και προσπάθησαν να χαλκεύσουν την ιστορία, καλλιεργώντας γοητευτικούς μύθους και μυθοποιώντας γεγονότα, σαν αυτό του κρυφού σχολειού ή την έναρξη της επανάστασης με το λάβαρο στα Καλάβρυτα και αποκρύπτοντας για παράδειγμα τον αφορισμό της στην Πόλη παραμονές του μεγάλου ξεσηκωμού ή με υποκρισία μετά να το παίξουν ήρωες, ώστε και αυτοί δεν ήταν εχθροί και πως τάχα βρίσκονταν στο πλευρό των επαναστατών αλλοτριώνοντας έτσι την ιστορία.

Ήδη έχω αναφερθεί στην τριανδρία Μαυροκορδάτου, Κωλέτη, Νέγρη, που ήταν οι υπαίτιοι δυο εμφυλίων πολέμων και εχθροί του Κολοκοτρώνη που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διχάσουν την επανάσταση, ώστε οι χθεσινοί κοτζαμπάσηδες να γίνουν οι ηγέτες του αυριανού δοσίλογου νεοσύστατου κράτους. Ακόμα και το πρώτο δάνειο το διέθεσαν για την στρατολόγηση των λακέδων που θα μάτωναν την Ελλάδα. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός περιγράφει τον γυναικά αρχιμανδρίτη Παπαφλέσα σαν αλητήριο άνθρωπο «απατεών και εξωλέστατο» που προσπαθεί να ερεθίσει την ταραχή του Έθνους με μοναδικό σκοπό να πλουτίσει με αρπαγές! Ο ίδιος μάλιστα διαψεύδει ότι σήκωσε το λάβαρο στα Καλάβρυτα, αφού τη μέρα εκείνη ήταν στην Αχαΐα.

Φαναριώτικοι χαρτογιακάδες που στην κυριολεξία ήταν οι γραμματείς της Πύλης και οι πάμπλουτοι Υδραίοι σαν τους Κουντουριώτηδες, γνήσιοι εφοπλιστές, είδαν την επανάσταση σαν ευκαιρία για νέους πλουτισμούς και δόξες, ενώ πάμπλουτες γυναίκες, σαν την Μαντώ Μαυρογένους, κόρη μεγαλέμπορου της Τεργέστης αφού με δικά της έξοδα σύστησε στόλο, σαν άντρας στα εικοσιπέντε της πολέμησε για την απελευθέρωση της πατρίδας και αντί να τιμηθεί σαν ηρωίδα πέθανε ζητιάνα στην Πάρο, αφού της έκαψαν το σπίτι στο Ναύπλιο και με διαταγή του Κωλέτη στάλθηκε στην Μύκονο αφού της έσυραν ό,τι πιο ελεεινό διανοήθηκαν για να συκοφαντήσουν και να θίξουν μια γυναίκα!

Σε αντίθεση με την Μαντώ, ένας άλλος λακές του εξωτερικού που τιμήθηκε σαν φιλέλληνας μέσα σε τρεις μήνες, με ένα ποίημα που έγραψε αργότερα, κουτσός και φιλόδοξος, ποτέ δεν πολέμησε μα δανείζοντας τέσσερις χιλιάδες λίρες με υψηλό τόκο για έξι μήνες φιλοδοξούσε κι αυτός να γίνει βασιλιάς της πολύπαθης Ελλάδας! Βλέπεις εντυπωσιάζεις τον χωριάτη όταν ιππεύεις άλογο με σέλα στα βοσκοτόπια που δουλεύουν απ’ το χάραμα μέχρι το ηλιοβασίλεμα! Πρόκειται για τον λόρδο Μπάιρον. Όταν ήρθαν οι σαράντα χιλιάδες του δανείου από το εξωτερικό, πρώτα πρώτα εξοφλήθηκε το δικό του δάνειο και με τα υπόλοιπα στρατολογήθηκαν από τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέτη οι Ρουμελιώτες, ενάντια στους Μωραΐτες! Μέχρι και μπουρδέλο του φτιάξανε στο Μεσολόγγι να πίνει τα ποτά του τα βράδια ο λόρδος που έτσι και γινόταν βασιλιάς θα χρύσωνε αυτούς που τον ανέβασαν στον θρόνο! Κάθε καρυδιάς καρύδι ήρθε τότε στην καθυστερημένη ψωροκώσταινα να πουλήσει μούρη στους ανυποψίαστους και καλοπροαίρετους χριστιανούς που θαμβώνονταν από τα χρυσαφένια σιρίτια στην επωμίδα! Σκέτη ξεφτίλα, οι «επαναστάτες», οι ιερωμένοι και οι φιλέλληνες του κώλου!

Τέτοιοι λακέδες που τους είπαμε «φιλέλληνες» εμφανίστηκαν πολλοί. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν με τα ονόματά τους και εμείς σήμερα νομίζουμε ότι αυτοί πρόσφεραν στην Ελλάδα. Τους τιμούμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι μας έβλαψαν πολύ. Ακόμα και όταν τους τιμούσαμε αυτοί μας ειρωνεύονταν και μας έβριζαν δειλούς και ακαμάτηδες, όπως κάνουν ακόμα στο ΝΑΤΟ και στην Ενωμένη Ευρώπη. Όπως λέει και ο Σιμόπουλος η λέξη «Φιλέλλην» πότε αποτελεί προσωνύμιο επιδεικτικής αυταρέσκειας και πότε αναφέρεται με διπλωματική σκοπιμότητα. Μακάρι να τους αντιμετωπίζαμε με την δεύτερη έννοια και ειρωνικά, αλλά δυστυχώς με αφέλεια τους πιστεύουμε ότι έρχονται να μας βοηθήσουν. Μόλις σαράντα μέτρα από το σπίτι μου, στο Χαϊδάρι, περνάει ένας δρόμος με την ονομασία Φαβιέρου! Ποιος ήταν αυτός; Ούτε αυτοί που το πρότειναν στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου δεν ήξεραν. Κάπου οι χαλκευτές της ιστορίας διέδωσαν την πλάνη τους για αυτόν τον τυχοδιώκτη Γάλλο συνταγματάρχη του Ναπολέοντα που μόλις βρήκε τα σκούρα στην πατρίδα του, αναζητώντας καταφύγιο, διανοήθηκε να βασιλεύσει πλάι σε φιλόδοξα λαμόγια. Κάνοντας στρατιωτικές ασκήσεις στους ηλιοκαμένους Έλληνες πολεμιστές ήταν βέβαιος ότι θα μας θαμπώσει με τα στρατιωτικά παραγγέλματα που μέχρι τότε αγνοούσε παντελώς ο νεοσύστατος στρατός! Καμιά επιτυχία δεν κατάφερε να επιδείξει με τέτοιες χαζές ασκήσεις αποδίδοντας τις αποτυχίες του στην δειλία των Ελλήνων όπως έλεγε. Πριν έρθει στην Ελλάδα το ίδιο επιχείρησε να κάνει και στο στρατό της Αιγύπτου, όμως αυτοί γρήγορα τον κατάλαβαν και τον έδιωξαν για να έρθει τελικά σε μας στα τέλη του 1823, τότε που άρχιζαν οι σφαγές μεταξύ μας.

Ο Τόμας Κόχραν ήταν άλλος ένας τυχοδιώκτης, Άγγλος, απότακτος πλοίαρχος του πολεμικού στρατού που πολέμησε σαν μισθοφόρος στην Χιλή, το Περού και την Βραζιλία. Η Ελληνική κυβέρνηση διαπραγματευόταν στο Λονδίνο το δάνειο με το οποίο θα στρατολογούσαν τους ρουμελιώτες ενάντια στον Μωριά, μέσω του Ορλάνδου, γαμπρού του Κουντουριώτη που εκπροσωπούσε τα νησιά, του Λουριώτη που εκπροσωπούσε την Ρούμελη και του ανίσχυρου και απομονωμένου Ζαΐμη που εκπροσωπούσε και αυτός την αντίθετη πλευρά, αυτή των Μωραϊτών, αν και αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Σπανιολάκη. Αυτή η επιτροπή λοιπόν έθεσε στον Κόχραν την αρχηγία του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού! Με την καθοδήγησή του θα έφερνε τις λίρες του δεύτερου δανείου στην Ελλάδα διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα βουλιάξει τον τούρκικο στόλο αφού βέβαια με τις λίρες εκείνες θα ναυπηγούσε τα σύγχρονα καράβια του ελληνικού ναυτικού που θα έφταναν τον Νοέμβρη του 1825, αφού προκαταβολικά πήρε σαν αμοιβή 57.000 λίρες, υπογράφοντας συμφωνία με την Ελληνική κυβέρνηση ότι θα διαχειρίζεται οικονομικά κάθε τούρκικο καράβι που θα αιχμαλωτίζει για δικό του όφελος! Τι φιλελληνισμός και τι Ελληναράδες τον ανακάλυψαν για να μας βοηθήσουν…! Απαίτησε ακόμα και δυο κότερα για τις κρουαζιέρες που θα έκανε στο Αιγαίο όταν δεν θα πολεμούσε και θα ρέμαγε τις πετσέτες του στα ακριβά λουτρά! Ο Κόχραν έδωσε εντολή στην Αμερική να ναυπηγηθούν οκτώ φρεγάτες, που τελικά με τα χρήματα που έδωσε φτιάχτηκαν μόνο δυο από τις οποίες η μόνη που ήρθε στην Ελλάδα, ήταν εκείνη με το όνομα «Ελλάς» που έφτασε στο Ναύπλιο τον Νοέμβρη του 1826. Η δεύτερη πουλήθηκε… για να ξεπληρωθεί η πρώτη! Εε ναι, είμαστε για γέλια! Αφού λοιπόν χόρτασε κρουαζιέρες στο Αιγαίο, ο μεγάλος πλοίαρχος του Ελληνικού ναυτικού Κόχραν, στον οποίο παρέδωσε την αρχηγία του στόλου ο Μιαούλης, έφτασε στην Αίγινα τον Μάρτη του 1827 σαν θριαμβευτής και σωτήρας του Ελληνικού Έθνους. Εκεί να δεις τιμές και αγήματα! Τον Απρίλη του ίδιου έτους αναλαμβάνοντας επιχειρήσεις ενάντια στον Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη, διαφώνησε με τον Καραϊσκάκη, ο οποίος υποχώρησε αφήνοντας μάλιστα και την τελευταία του πνοή στο Φάληρο μαζί με ενάμιση χιλιάδες Έλληνες που έσφαξε ο Κιουραχής κατακτώντας ολόκληρη την Αττική! Λίγες μέρες πριν έρθει ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, ο Κόχραν την κοπάνησε με 37.000 λίρες! Μας χάρισε τις υπόλοιπες 20.000 γι αυτό τον θεωρούμε φιλέλληνα, άσχετα αν θα έπρεπε να του χρεώσουμε και την πανωλεθρία των 3000 ελλήνων που έπεσαν από τις ηλίθιες αποφάσεις του! Οι δρόμοι που συνεχίζουν να του αφιερώνουν είναι το λιγότερο, όμως ακόμα και αυτή η δόξα, αλλοτριώνει συνειδήσεις. Οι ήρωες φυλακίζονται και εξοντώνονται ενώ οι προδότες δοξάζονται από τους νικητές και απομνημονεύονται στις συνειδήσεις των αφελών που αγνοούν την ιστορία μας! Τα ίδια λάθη κάνουμε ακόμα! Μέχρι χουντικούς στείλαμε στις μέρες μας στη βουλή και τους πληρώναμε αδρά και αυτοί το έπαιζαν πατριώτες.

Στο «Χαλκεύοντας την Ιστορία» κλείνω το βιβλίο με την Ελληνική επανάσταση αφήνοντας τελευταίο το κεφάλαιο Καΐρης, σαν γεύση που θα έπρεπε να μας προβληματίζει σαν λαός, αφού τα λάθη συνεχίζονται να γίνονται χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε τι φταίει. Σταχυολογώ από το βιβλίο (εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ σελ. 505-511).

«Ο Θωμάς Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτώβρη του 1784. Πήρε τα πρώτα μαθήματα στις Κυδωνιές όπου δίδασκε ο Βενιαμίν Λέσβιος. Ο διαφωτιστικός άνεμος της εποχής τον οδήγησε το 1803 στο Πανεπιστήμιο της Πίζας όπου σπούδασε φιλοσοφία και φυσικομαθηματικά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1811 δίδαξε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και τον επόμενο χρόνο πήρε τη θέση του δασκάλου του στις Κυδωνιές. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και όταν ξέσπασε η επανάσταση βρέθηκε στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Το 1826 συνέλαβε την ιδέα να συστήσει ορφανοτροφείο στην Άνδρο για τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους στον πόλεμο. Έχοντας 600 μαθητές η δημοτικότητα του Καΐρη ανέβηκε στα ύψη κάνοντας τη νεοσύστατη Ελληνική Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας στην κυριολεξία να φρίξει! Ο Καΐρης, θα κληθεί στην Ιερά Σύνοδο να δώσει ομολογία πίστεως για τα μαθήματα που παρέδιδε (φιλοσοφία και μαθηματικά) και η Εκκλησία διαφωνούσε. Ο μεγάλος δάσκαλος, όχι μόνο δεν πάει αλλά στέλνει μια επιστολή, χωρίς να αναιρεί τις κατηγορίες, τονίζοντας ότι τα θεία δόγματα και μυστήρια ήταν γι’ αυτόν πάντα ανεξιχνίαστα και ακατάληπτα και γι’ αυτό δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά! Στην επιστολή αυτή η Ιερά Σύνοδος απάντησε ότι τα δόγματα και τα μυστήρια πιστεύονται και δεν εξετάζονται, γιατί υπερβαίνουν την κατάληψη του περιορισμένου ανθρώπινου νου! Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ΣΤ΄ (1835-1840) τον καταδίκασε.

Τον Οκτώβριο του 1839 ο Κωνσταντίνος Κανάρης με το πολεμικό μπρίκι «Αθηνά» παρέλαβε τον Καΐρη από την Άνδρο εγείροντας την οργή των κατοίκων της. Μέχρι να παρουσιαστεί στην Ιερά Σύνοδο κλείστηκε σε κελί μοναστηριού στην Αίγινα.

Στις 21 Οκτώβρη ενώπιον της Ιεράς Συνόδου καταδικάστηκε.

Στις 3 Νοέμβρη, στάλθηκε στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Σκιάθου. Στο υγρό κελί του δεινοπάθησε, όχι μόνο από το κρύο και την απομόνωση αλλά και από την πληγή του ποδιού του που συνεχώς αιμορραγούσε και έτρεχε πύον. Ήταν τραυματισμένος από τις μάχες της απελευθέρωσης της πατρίδα του.

Τέσσερις μήνες κάθισε σε κείνο το μικρό και παγωμένο κελί και στα τέλη του Μάρτη του 1840 μεταφέρθηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στη Σαντορίνη.

Μέρος του Ελληνικού λαού, που με οργή διαμαρτυρόταν για τις άθλιες συνθήκες κράτησης του δάσκαλου αγωνιστή, ανάγκασε την κυβέρνηση να τον βγάλει για λόγους υγείας και να του επιτρέψει να φύγει στο εξωτερικό.

Στο Λονδίνο έμεινε δυο χρόνια. Μετά τα γεγονότα της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 και την Εθνοσυνέλευση του Μάρτη του 1844 στην οποία ψηφίστηκε το Σύνταγμα της χώρας, ο Καΐρης επέστρεψε στην Ελλάδα. Το σύνταγμα τώρα καθιέρωνε την ελευθερία της συνείδησης. Τρίχες! Όλα για τα μάτια και για τους ξένους που πραγματικά ενδιαφέρονταν. Τίποτα δεν εφαρμοζόταν εδώ.

Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές, εν μέσω θρησκευτικών φανατισμών, ότι οι νόμοι της πολιτείας αδρανοποιούνται. Το ιεραρχικό δίκαιο φαντάζει δικαιότερο και πολύ ισχυρότερο! Έτσι κι εδώ, ο νεοσύστατος συνταγματικός νόμος περί ελευθερίας συνείδησης αναδείχτηκε, για την Εκκλησία, παραβιασταίος. Ο άρρωστος δασκαλάκος σύρθηκε στα δικαστήρια, μαζί με δυο άλλους συντρόφους του, για προσηλυτισμό.

Η δίκη έγινε στη Σύρο, το Δεκέμβριο του 1852, κεκλεισμένων των θυρών, για να μην ακουστούν οι κακόφημες διδασκαλίες της «θεοσέβειας»!

Ο ταλαίπωρος αγωνιστής καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυο ετών και δέκα ημερών.

Κλείστηκε στις φυλακές της Σύρου έχοντας φρικτούς πόνους στο σώμα. Το πόδι του ήταν αναίσθητο. Έκανε κρύο και ψηνόταν από πυρετό.

Δεν άντεξε ούτε ένα μήνα.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1853 άφησε την τελευταία του πνοή στο σκοτεινό του τάφο.

Τον έθαψαν σαν σκυλί, απέναντι σ’ ένα λοιμοκαθαρτήριο της Ερμούπολης, παρά τις παρακλήσεις του αδερφού του που εκλιπαρούσε να τον κηδέψει σαν άνθρωπο. Ο τοπικός ιερέας δεν έδωσε την άδεια να ταφεί στο νεκροταφείο της πόλης και απαγόρεψε τη νεκρώσιμη ακολουθία με την επίβλεψη αστυνομίας!

Οι ελεεινοί διώκτες του, δεισιδαίμονες μέχρι αηδίας, την επόμενη τον ξέθαψαν, άνοιξαν την κοιλιά του και την γέμισαν με ασβέστη για να αποτραπεί, όπως έλεγαν, η μόλυνση του περιβάλλοντας από τον αιρετικό δάσκαλο ή να εξαφανίσουν ακόμα και το σκελετό του.

Οι δικοί του έκαναν έφεση στον Άρειο Πάγο και η καταδίκη του αναιρέθηκε, μια βδομάδα μετά.

Με την υπ΄ αριθμό 19/19/1/1853 απόφαση του Αρείου Πάγου, ο Θεόφιλος Καΐρης κρίθηκε «Αθώος»!

Τι μ’ αυτό;

Το πτώμα του, ασβεστωμένο στον τάφο, ήταν ακόμα άθικτο.

Παρά τον αγώνα των φωτοσβεστών χριστιανών η αμάθεια δεν έγινε κανόνας. Η εγκύκλιος του Γρηγόριου Ε΄ όπου καταδίκαζε τις σπουδές των επιστημών διατάζοντας τους κληρικούς να αποτρέπουν την αποστολή των νέων για σπουδές στη Δύση, από τα προοδευτικά μυαλά, πετάχτηκε στα σκουπίδια.

«Ω της δυστυχίας σας άνθρωποι βάρβαροι και μωροί» αντηχεί μέχρι τις μέρες μας η φωνή του «Ανώνυμου Έλληνα» απευθυνόμενος στους ραγιάδες χριστιανούς του 19ου αιώνα. «Έπρεπε να ξαναγυρίσει ο Χριστός, δια να σας φωτίσει, επειδή εσείς ούτε καν στοχάζεστε να ανοίξετε ποτέ ένα βιβλίο, δια να λαμπρύνετε τον εσκοντισμένο σας νου» (Δ΄ 8).

Είναι αλήθεια, ο χριστιανισμός δεν είχε ανάγκη πια από στοχαστές και φιλοσόφους. Όπως έλεγε κι ο Κορδάτος «είχε ανάγκη από φανατικούς κι αγράμματους παπάδες».

Γι αυτό, εμείς που αγαπούμε το φως και τη ζωή έχουμε χρέος, απέναντι στα παιδιά μας, να διαλύσουμε κάθε σκιά που θολώνει το νου, κάθε ψευτιά που θαμπώνει τη ζωή και σαν σοφοί, μέσα στα όρια που θέτει η φύση των πραγμάτων, αισιόδοξα να ατενίσουμε το μέλλον της ζωής.

Η ζωή μπορεί να κρύβει κινδύνους όμως, αν είναι αυτάρκης κανείς, τότε είναι ηδονική και η ευτυχία εφικτή για όλους!»






Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5