21 Ιουν 2018

Για το προζύμι χάθηκε η Πόλη;


κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
Στην προηγούμενη ανάρτηση αναζητώντας τα αίτια της συμφωνηθείσας παράδοσης του Βυζαντίου στους Τούρκους, οι χριστιανοί διαπραγματεύτηκαν και μεταξύ τους, πώς να τους αντιμετωπίσουν. Στην σημερινή ανάρτηση θα μάθετε… πώς τους αντιμετώπισαν ή μάλλον τι έκαναν για να μην φανεί ότι δεν έκαναν τίποτα, δηλαδή τι έκαναν για να μείνουν αδρανείς ή πώς να δικαιολογήσουν την παράδοση, την άλωση δηλαδή! Ή μήπως πώς έπεσαν στην αγκαλιά του Σουλτάνου προκειμένου να αποφύγουν τον Πάπα; Όλα είναι σωστά, αλλά η εικόνα διαμορφώνεται από την γωνία που την εξετάζεις.
Μεταξύ τους οι χριστιανοί αποτελούνταν από Ανατολικούς και Δυτικούς, από Ορθόδοξους και Καθολικούς. Ας αφήσουμε τα κηρύγματα κατά μέρος και ας επικεντρωθούμε στην ιστορία, για να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που φαίνεται απίστευτη μετά από 565 χρόνια, αλλά και πριν, πάλι κωμικοτραγική ήταν. Οι περισσότεροι δεν θα μάθουν ποτέ και θα μείνουν με την υποψία ότι οι Βυζαντινοί νικήθηκαν από τους Τούρκους γιατί ήταν ισχυρότεροι ή και πολυπληθέστεροι. Οι Δυτικοί (καθολικοί) ήθελαν την πρωτοκαθεδρία των χριστιανών, στο θρόνο δηλαδή να βρίσκεται ο πάπας και οι Ανατολικοί (ορθόδοξοι) ήθελαν στο θρόνο τον πατριάρχη τους. Παιδικοί εγωισμοί μπροστά στην απειλή του σουλτάνου, αλλά η αφέλεια κυριάρχησε, παρόλο που ταλανίστηκαν για χρόνια με τα πείσματα σαν μικρά παιδιά. Μέχρι και για το ζυμάρι του άρτου διαφώνησαν, αν πρέπει να έχει προζύμι ή όχι! Δογματική διαφωνία ήταν και αυτό. Απίστευτο και όμως αληθινό!

Τα δόγματα όταν δεν μας χρησιμεύουν πρέπει να απορρίπτονται μαζί με τα διδάγματα που αποδεικνύονται άκρως επιζήμια. Δόγματα και τακτικές συχνά οδηγούν σε καταστροφικά αποτελέσματα, που στην ιστορία φαίνεται να στηρίζουν εγωιστικά κριτήρια και προσωπικές φιλοδοξίες, όπως την άλωση της Πόλης, οδηγώντας παράλληλα και την Ελλάδα στη σκλαβιά. Όταν όμως ένας πολίτης εναποθέτει την ασφάλεια της πατρίδας του στο Θεό, μου θυμίζει την απόγνωση του ασθενή που χαροπαλεύει με μια ανίατη ασθένεια και ελπίζει ακόμα ότι ο θεός θα τον βοηθήσει. Τέτοια ανίατη ασθένεια κυοφορούσε ο χριστιανισμός από την στιγμή που πολιορκήθηκε από τον σουλτάνο και χεσμένος από το φόβο του μη λάχει και του πάρει την πρωτοκαθεδρία ο πάπας αποδέχτηκε ταπεινωτικά την απόφαση να πέσει στην αγκαλιά του. Κι αν έχουν το θεό τους, οι φωτισμένοι χριστιανοί: για το προζύμι ο τσακωμός! Τέτοια ανούσια δογματική διαφωνία βρήκαν για να τσακωθούν σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς.
Δίπλα στους δογματικούς και ανθενωτικούς χριστιανούς της Πόλης εμφανίστηκε και μια ομάδα ενωτικών, ελπίζοντας έτσι την βοήθεια από την Δύση προκειμένου να αποτραπεί η άλωση. Πολλά χρόνια προσπαθούσαν να βρουν έναν λόγο να συγκληθούν οι αφελείς διαφωνίες μεταξύ τους αλλά οι εγωισμοί και οι φιλοδοξίες αποδείχτηκαν κακοί σύμβουλοι. Μάλλον αναζητούσαν λόγο να χωρίσουν, αφού η ένωση δεν φαινόταν να τους ενθουσιάζει. Βλέπεις, η δόξα και ο εγωισμός, είναι κάκιστοι σύμβουλοι που στηρίζουν μόνο προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα αδιαφορώντας για το λαό και το ποίμνιο που τους στηρίζει.

Τώρα, ξεχάστε τα διδάγματα. Αυτά είναι μόνο για τους αφελείς, που δεν διαβάζουν ιστορία και η ευκολοπιστία τους είναι αρκετή ώστε να τους κατευθύνουν οι ποιμένες σαν πρόβατα που είναι. Το αποκορύφωμα των διαπραγματεύσεων είχε αρχίσει 15 ολόκληρα χρόνια πριν την άλωση, στη σύνοδος της Φεράρας το 1438, όταν ο Ιωάννης Παλαιολόγος, ο Η΄, αποφάσισε να ενδώσει στους εκβιασμούς των παπικών κάθε αντάλλαγμα προκειμένου να αποτραπεί η άλωση. Μετά το δυτικό σχίσμα ανάμεσα στους Ρωμαίους και τους Γάλλους (1309-1377) και ο πάπας της Ρώμης αναζητούσε κάποια σύγκλιση με τους ορθόδοξους και έτσι το αίτημα του Παλαιολόγου έγινε δεχτό. Ο βυζαντινός Αυτοκράτορας απαίτησε να μεταφερθεί η αντιπροσωπεία των ορθόδοξων στη Φεράρα με τρία ρωμαϊκά πολεμικά πλοία και όσο θα απουσιάζουν από την Πόλη να την προστατεύουν 300 Λατίνοι τοξότες. Επί πλέον ζήτησε και 75000 φλουριά για τα έξοδά τους. Ο πάπας τα δέχτηκε όλα και για τα έξοδά τους έδωσε 100000 φλουριά, αν και τελικά δέχτηκαν να σιτίζονται δωρεάν από τον πάπα.

Επικεφαλής της αντιπροσωπείας ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Η΄ και ο πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Ιωσήφ, μαζί με μια πολυπληθέστατη αντιπροσωπία ενωτικών και ανθενωτικών, σύνολο 700 άτομα, λόγιοι, κληρικοί και λαϊκοί! Μεταξύ όλων αυτών ήταν και ο Πλήθων Γεμιστός, ο Σχολάριος, ο Βησσαρίων, οι πατριάρχες Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, όπως και ο πατριάρχης Κιέβου και Μόσχας Ισίδωρος και ο περιβόητος ανθενωτικός μητροπολίτης Εφέσου Μάρκος Ευγενικός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη Σύνοδο.
Ντύθηκαν όλοι με τα καλά τους ρούχα για να εντυπωσιάσουν και να μην φαίνονται κακομοίρηδες μπροστά στους πλούσιους καρδινάλιους. Πήραν μαζί τους και κειμήλια από την Αγιά Σοφιά, έτσι για την φιγούρα, παρά τον φόβο κάποιων μήπως και χαθούν εκεί στην ξενιτιά από τους άρπαγες δυτικούς. Ο αυτοκράτορας πήρε τα χρυσοκεντημένα του κουβερλί για να στρώνει το κρεβάτι του και τις χρυσές ιπποσκευές για τα αγαπημένα του μουλάρια. Στην Βενετία, θα είναι μεγαλόπρεπη η κουστωδία τους όταν θα πάνε να προσκυνήσουν στο ναό του Αγίου Μάρκου… τα κλεμμένα των Βενετσιάνων από το ναό της Αγίας Σοφίας το 1204 με την άλωση της Πόλης από την Δ΄ σταυροφορία! Στο ναό του Αγίου Γεωργίου οι Λατίνοι έδειξαν στους ορθόδοξους την χείρα του Αγίου, αν και πολλοί διαφώνησαν, αφού έλεγαν ότι ο άγιος αποτεφρώθηκε κατά το μαρτύριό του, αλλά ο πατριάρχης είχε αντιρρήσεις και ασπάστηκε το «χέρι»! Κωμικές σκηνές, αλλά περιμένετε την συνέχεια που είναι μια πραγματική ιλαροτραγωδία.

Άλλη μια διαφωνία προέκυψε με την προσκύνηση του πάπα, το ποδοφίλημα, όταν συναντήθηκαν οι αντιπροσωπείες. Ενώ όλοι τον προσκύνησαν, ο Ιωσήφ, μαζί με άλλους δεσποτάδες αντέδρασαν πεισματικά, παρά την επιμονή του πάπα! «Αποκλείεται» είπε ο πατριάρχης «με ποιο δικαίωμα…». «Μα είναι διάδοχος του Πέτρου». «Μπα… και εμείς τι είμαστε… δεν είμαστε διάδοχοι των άλλων Αποστόλων; Αν θέλει να τον ασπαστώ αδελφικώς, καλώς, διαφορετικά… φεύγω τώρα»! Γυρνώντας στο καράβι τον πρόλαβαν και τον έπεισαν να επιστρέψει. Η συνάντηση θα γινόταν μακριά από περίεργα βλέμματα, σε μυστική αίθουσα, ιδιαιτέρως, εκεί που λένε ότι τελικά ο πατριάρχης του φίλησε την παντόφλα! Ποιος ξέρει τελικά…
Η άλλη διαφωνία που προέκυψε ήταν στην συνεδρίαση της εκκλησίας, από τη μια θα έμπαιναν τα καθίσματα των Ανατολικών και από την άλλη των Δυτικών. Μέχρι εδώ καλά, αλλά ο θρόνος του πάπα μπήκε στη μέση! Αντέδρασαν πάλι οι Βυζαντινοί. Τελικά βάλανε τον πατριάρχη δίπλα στον πάπα, αλλά τον αυτοκράτορα πίσω από την πλάτη του πάπα. Νέες διαφωνίες, μέχρι που τον έβαλαν δίπλα στον πατριάρχη, αλλά και με ένα θρόνο αδειανό δίπλα στον πάπα. «Μα καλά, τι νόημα έχει ένας άδειος θρόνος;» «Είναι του βασιλιά της Γερμανίας». «Μα αφού πέθανε ο βασιλιάς…». «Δεν έχει σημασία, η ψυχή του πλανιέται γύρω μας». Τότε ο αυτοκράτορας τον μάλωσε, αλλά το θέμα τακτοποιήθηκε αφού μέτρησαν τις διαστάσεις του θρόνου μη λάχει και είναι του βασιλιά μεγαλύτερος από του δικού του! Τακτοποιήθηκε κι αυτό.
Ύστερα ήρθε νέος διχασμός που αφορούσε τα σιτηρέσια. Οι παπικοί τους είπαν ότι θα τους δίνουν αυτοί το φαγητό που θα τρώνε. Οι Βυζαντινοί διαμαρτυρήθηκαν πάλι. «Δεν θέλουμε να μας φέρνετε εσείς φαγητό. Δώστε μας το αντίτιμο σε χρήματα να το παίρνουμε μόνοι μας»… να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο, προφανώς να σκέφτηκαν και μόνο όταν τακτοποιήθηκε το θέμα, εμφανίστηκε το πρόβλημα του καταλύματος. Μόνο στον αυτοκράτορα και τον πατριάρχη έδωσαν δικιά τους κάμαρα με κρεβάτι, όλους τους άλλους τους έστρωσαν κατάχαμα και γι αυτό οι βυζαντινοί πάλι ξεσηκώθηκαν για να πάρουν σαν απάντηση να έχουν λίγη υπομονή παραπάνω και όλα θα τακτοποιηθούν!

Τις επόμενες μέρες που ζήτησαν οι Βυζαντινοί να κάνουν μια λειτουργία σε έναν ναό, δεν είναι που οι παπικοί αρνήθηκαν να τους παραχωρήσουν αλλά μεταξύ τους φάνηκε να διαφωνούν όταν άλλος έλεγε ότι δεν μπαίνει σε καθολική εκκλησία, επειδή εκτός από το Χριστό δεν ξέρει ποιοι άγιοι είναι κρεμασμένοι εκεί και άλλοι ότι δεν τους νοιάζει αφού μπαίνοντας στο ναό μόνο τον σταυρό τους θα κάνουν, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν επάνω οι εικόνες και ποιους τελικά αναπαρασταίνουν τα αγάλματα!
Τον Μάϊο ήρθαν κακά μαντάτα από την Πόλη, μπροστά στις ετοιμασίες εκστρατείας του Σουλτάνου. Ο αυτοκράτορας παρακαλεί τον πάπα να θυμηθεί την συμφωνία άμυνας που έκαναν και ο τελευταίος επιμένει στην υποταγή, ειδάλλως βοήθεια δεν έχει! Σαράντα μέρες τους περιέπαιζαν και τους εκβίαζαν οι παπικοί. Μέχρι και τα λεφτά των σιτηρεσίων καθυστερούσαν για να τους κάμψουν το ηθικό, μέχρι που μερικοί απηύδησαν και θέλησαν να επιστρέψουν πίσω. Τότε οι παπικοί απαγόρεψαν να μετακινούνται χωρίς άδεια. Τρεις όμως κατάφεραν να φτάσουν στην Βενετία, όπου τους έπιασαν και τους γύρισαν με ένοπλη συνοδεία στην Φεράρα. Όμως για άλλους τρεις ιερείς που κατάφεραν να δραπετεύσουν και να φτάσουν στην Πόλη, δόθηκε η εντολή από τον πατριάρχη να τους θέσουν σε αργία και να τους ξυλοκοπήσουν δημόσια στην κεντρική λεωφόρο της πόλης! Όχι παίζουμε.

Ύστερα ήρθε η σειρά του αυτοκράτορα. Τόσες μέρες μακριά από το παλάτι, αποθύμησε τα χόμπι του και όταν ζήτησε άλογα μόνο μετά από τρεις μήνες του έστειλαν 11 ψωραλέα που μόνο για βασιλικά κυνηγέσια δεν έκαναν. Τότε με δικά του λεφτά αγόρασε ένα καλό άλογο και ρίχτηκε στην ιππασία, μέχρι που αντέδρασαν οι μοναχοί της περιοχής, γιατί με τα σούρτα φέρτα όλη τη μέρα τους είχε καταστρέψει τα σπαρτά τους. Αυτός όμως, ούτε τον πατριάρχη άκουγε που του φώναζε να επιστρέψει, ούτε τον πάπα στον οποίο διαμαρτυρήθηκαν οι μοναχοί της περιοχής, μέχρι την μέρα που επέστρεψε στη Φεράρα και θέλησε έφιππος να φτάσει στο τόπο του συνεδρίου σπιρουνίζοντας το άλογο για να μην τον πιάσουν. Ο βασιλιάς το έπαιζε ευγενής και δεινός ιππότης. Τελικά τον έπιασαν οι φρουροί και τον κατέβασαν κακήν κακώς από το άλογο.
Τα ευτράπελα συνεχίστηκαν, ακόμα και στο επίσημο γεύμα που παρέθεσε ο πάπας στην αντιπροσωπεία, αλλά ο «ασημογράφος» που είχε χρεωμένα τα πιάτα και τα κουτάλια, κατέγραφε επιμελώς ποιος έπαιρνε τι μήπως και οι βυζαντινοί κλέψουν κανένα ασημικό. Πολλοί όμως, ούτε που άγγιξαν το φαγητό. Φοβόντουσαν μήπως οι παπικοί τους δηλητηριάσουν και δεν έφαγαν μπουκιά!

Έτσι περνούσαν οι μήνες και συμφωνία δεν φαινόταν στον ορίζοντα, μέχρι που στις 26 του Γενάρη του επόμενου χρόνου (1439) η συνεδρίαση της Φεράρας μεταφέρθηκε στην Φλωρεντία, ώστε να απομακρυνθεί η Βυζαντινή αποστολή από τη Βενετία, στην οποία κάθε τόσο και λιγάκι συλλάμβαναν φυγάδες της βυζαντινής αντιπροσωπείας, σαν δραπέτες. Η μετακίνηση τους έφαγε ένα μήνα μέχρι να τακτοποιηθούν στην Φλωρεντία και στις 26 του Φλεβάρη να αρχίσουν οι εργασίες της Οικουμενικής Συνόδου, όταν ήρθαν πάλι κακά μαντάτα από την Πόλη με τον Σουλτάνο να την απειλεί και την αντιπροσωπεία να παρακαλεί πάλι για βοήθεια. Ο πάπας στον κόσμο του και στους εκβιασμούς του «Πρώτα η ένωση και μετά η βοήθεια». Και δεν έφτανε αυτό, ήρθε και η καθυστέρηση των σιτηρεσίων. Τρεις μήνες ήταν απλήρωτοι. Πέθαιναν στην πείνα, ακόμα και η φρουρά του αυτοκράτορα πεινούσε, μέχρι που έμαθαν οι πεινασμένοι ότι τα σιτηρέσια τα πήρε ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης, ώστε πιέζοντας με πείνα την αντιπροσωπεία, να υπογράψουν την ένωση. Ο πρωτοσύγκελος ευθαρσώς δικαιολογήθηκε «Ναι, εγώ τα πήρα και τα κρατώ ακόμα. Τι θέλετε, να τρώτε τα φλουριά και τεμπελιάζοντας να μην κάνετε τίποτα για την ένωση»;

Ιστορικά ήταν απίστευτα όλα αυτά. Σύνοδος που ξεπερνούσε το χρόνο, δεν ξανάγινε άλλη φορά. Όλο αυτό τον καιρό οι Λατίνοι προσπαθούσαν να τους προσηλυτίσουν στα δικά τους δόγματα. Πέτυχαν λαβράκι αυτοί και κεραμίδα κτύπησε την αντιπροσωπεία όταν έμαθαν ότι αποσκίρτησε από την ορθοδοξία ένα από τα πιο δυνατά μέλη της αντιπροσωπείας, λόγιος και μητροπολίτης της Νίκαιας, ο περιβόητος Βησσαρίων! Δεν υποστήριξε μόνο τα πρωτεία του πάπα, αλλά χειροτονήθηκε και καρδινάλιος, έγινε θεωρητικός του καθολικισμού και για τους ανθενωτικούς συναδέλφους του, εχθρός και προδότης. Τώρα και αυτός φώναζε στους δικούς του «Πάπας ή Σουλτάνος; Ξυπνάτε, θα καταστραφείτε» και μόνο στα χέρια δεν πιανόταν με τον ανθενωτικό επίσκοπο Εφέσου Μάρκο Ευγενικό που έλεγε κοτζάμ αλάθητο πάπα, αιρετικό μέσα στη Ρώμη! Ο Βησσαρίων ανταπαντούσε «ο άνθρωπος είναι δαιμονισμένος και θεοπάλαβος, δεν αξίζει τον κόπο να μιλά κανείς μαζί του» και ο Μάρκος του έλεγε «Σε κάνανε δούλο τους, καημένε». Ο πάπας έτριβε τα χέρια του που προσπαθούσε να τους εξαγοράσει με χρυσό. Ο μητροπολίτης Μυτιλήνης έλεγε «ας μου δώσει φλουριά ο πάπας εμένα και τους κάνω εγώ όλους ενωτικούς» και μόλις το έμαθε ο πάπας τον γέμισε χρυσάφι!

Τελικά ήρθε η ώρα να μπουν οι υπογραφές της ένωσης και με βαριά καρδιά οι περισσότεροι υπέγραψαν, όμως μόνο αφού πήραν τα καθυστερούμενα σιτηρέσια! Όλα κι όλα, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Πρώτα υπέγραψε ο πάπας και μετά ο αυτοκράτορας Ιωάννης. Ο πατριάρχης, δεν πρόλαβε, είχε πεθάνει, όπως και ο ανθενωτικός θεολόγος λόγιος της μονής Στουδίου Ιωσήφ Βρυέννιος. Οι άλλοι υπέγραψαν με βαριά καρδιά, αλλά όταν ήρθε η σειρά του επίσκοπου Εφέσου, του Μάρκου, σηκώθηκε να φύγει «εγώ, δεν υπογράφω ό,τι και να γίνει». Τον πήρε είδηση ο πάπας και τσαντίστηκε. Ζήτησε να τον παραπέμψουν σε καθολικό δικαστήριο να δικαστεί για ανυπακοή! Ο Ιωάννης αντέδρασε και έτσι τους έκλεισαν ραντεβού για μια συνάντηση κατ’ ιδίαν, αλλά όταν ο Μάρκος επισκέφτηκε τον πάπα βλέποντάς τον να κάθεται και να περιστοιχίζεται από καρδινάλιους προσπάθησε να αποφύγει μεγαλύτερους εξευτελισμούς και είπε «ξέρετε, εγώ έχω τα νεφρά μου και δεν μπορώ να στέκομαι όρθιος. Θα κάτσω»! Εκεί που κάθισε, πρέπει να του φέρανε και τα χαρτιά της Συνόδου, ποιος ξέρει τελικά τι έγινε!

 Ένα έχει σημασία ότι οι Βυζαντινοί, στην Οικουμενική Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας, υπέγραψαν την ένωση στην οποία παραχωρούσαν τα πρωτεία στον πάπα και δέχονταν να προσθέσουν στο σύμβολο της πίστης το περιβόητο filioque του λατινικού δόγματος! Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται, όχι μόνο εκ του Πατρός, που υποστήριζαν οι Βυζαντινοί, αλλά και εκ του Υιού! Ας μην μπούμε στο θέμα αυτό γιατί μου φαίνονται γελοιότατοι αμφότεροι οι ισχυρισμοί. Έτσι λοιπόν επέστρεψε η αντιπροσωπεία στην Κωνσταντινούπολη μετά από αγώνες σχεδόν δύο ετών! Πρώτη φορά κράτησαν τόσο πολύ χρόνο οι εργασίες Οικουμενικής Συνόδου, όπου στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία οι επιδιώξεις των Δυτικών! Θα μου πείτε στα χαρτιά, αφού πρακτική αξία η συμφωνία δεν είχε. Τζάμπα ο χρόνος, τζάμπα και οι υπογραφές. Τώρα, λοιπόν, πολλοί περίμεναν την βοήθεια από την Δύση εξασφαλίζοντας ασφάλεια από την απειλή των Τούρκων. Άλλοι ήταν επιφυλακτικοί και δεν ήθελαν κόντρες αφού τα είχαν καλά με τον Σουλτάνο. Κάποτε όμως η πολυπληθής αντιπροσωπεία έφτασε στη Πόλη. Μόλις έφτασαν στην Πόλη μαθεύτηκαν τα νέα και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. «Σας ξεγέλασαν. Θα μας κάψει ο Θεός». Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ μόλις επέστρεψε, τα θαλάσσωσε πάλι. Σαν να ήταν εκτός πραγματικότητας αυτός ο άνθρωπος. Έστειλε χαιρετισμό στον σουλτάνο, Μουράτ, όπως γράφει ο Μιχαήλ Δούκας, «δεικνύων ευγνωμοσύνην και ακραιφνήν φιλίαν εις αυτόν». Από τους 29 ιερείς που υπέγραψαν την ένωση οι 21 το μετάνιωσαν, αποκηρύσσοντας την υπογραφή τους, ίσως και από φόβο μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή. Αυτοί που δεν πήραν πίσω την υπογραφή τους, απαγορεύτηκε να τελούν ιερουργίες σε ναούς και τους στιγμάτισαν με την κατηγορία της προδοσίας. Οι άλλοι, οι ανθενωτικοί ξεσάλωσαν, ξέχασαν το χρόνο που έφαγαν στην ξενιτιά και πήραν τα μυαλά τους αέρα. Στράφηκαν και πάλι ενάντια στους Καθολικούς. Απαιτούσαν τώρα να επιστραφούν τα εδάφη που εδώ και δυο αιώνες καταπατούσαν οι δυτικοί! Από τη μια απαιτούσαν και από την άλλη έβριζαν. «Μακριά από τους παπικούς γιατί είναι φίδια, χριστοκάπηλοι και χριστέμποροι» φώναζε ο Μάρκος Ευγενικός. «Θέλημα θεού είναι η χώρα να τουρκέψει» έλεγαν οι χριστιανοί της Πόλης βάζοντας στη ζυγαριά από την μια τον σουλτάνο και από την άλλη τον πάπα βλέποντας να γέρνει εμφανώς προς τους τούρκους. Ο Μουράτ όμως δεν ήταν χαζός. Φοβούμενος μια ένωση των εκκλησιών, ήταν ο μόνος που ήξερε τι του γινόταν και καθησύχαζε τους ανατολικούς «Να μη φοβάστε τίποτα, ούτε αιχμαλωσία, ούτε τις εκκλησίες σας θα χαλάσουμε». Από την άλλη όμως ανήγειρε σιγά-σιγά το φρούριο Ρούμελι – Ισάρ στο πιο στενό σημείο του Βοσπόρου αποκόβοντας τον εφοδιασμό της Πόλης από τη Μαύρη θάλασσα. Εν τω μεταξύ ο Ιωάννης Η΄ πέθανε το 1448 και την θέση του πήρε ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

Έτσι πέρασαν άλλα δεκατρία χρόνια μέχρι τα τέλη του 1452 όταν Λατίνοι έφεραν στην Πόλη τον Ισίδωρο, πρώην πατριάρχη Ρωσίας που οι ανατολικοί τον πέρασαν για δικό τους, χοροστατώντας με τριακόσιους ιερείς. Τότε κανένας δεν ήξερε ότι ο Ισίδωρος ήταν ήδη καρδινάλιος σαν τον Βησσαρίωνα. Οι ουνίτες ενδύονταν σαν ορθόδοξοι. Οι δυτικοί έστειλαν και βοήθεια: διακόσιους στρατιώτες, ίσα-ίσα για να φυλάνε τους τριακόσιους ιερείς από τους ανθενωτικούς, και όπως φάνηκε, κανένας δεν τους πήρε χαμπάρι, παρά μόνο στην ενωτική λειτουργία που τέλεσαν που οι φανατικοί ανθενωτικοί ονόμασαν «Βδελυκτή θυσία» και τον περιώνυμο ναό «Συναγωγή των Ιουδαίων» και άλλοι «Βωμό αιρετικών»! Εν ώρα λειτουργίας γινόταν «το σώσε» κάθε φορά που μνημονευόταν το όνομα του πάπα, όπως γράφει ο Λεονάρδος Χίου, γινόταν χαμός. Από τις 12 Δεκέμβρη του 1452 και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε δεκτή την «Ένωση των Εκκλησιών», αλλά ο λαός της Πόλης δεν φαινόταν να νοιάζεται και τόσο πώς θα αντιμετωπίσει τον εχθρό. Κυρίως νοιαζόταν σε ποιον θα υποταχτεί. Τέτοιος πατριωτισμός κυριαρχούσε! Ο Δούκας της Πόλης, Νοταράς, δεν κουραζόταν να φωνάζει «Καλύτερα τούρκικο φακιόλι παρά παπική καλύπτρα». Πραγματικά, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής στην Πόλη, πριν την άλωση, επικρατούσε ψυχολογία υποτέλειας και ραγιαδισμού. «Σε μοιρολατρική αποχαύνωση είχε περιπέσει η άρχουσα τάξη τότε» γράφει ο Σιμόπουλος «Μας κυκλώνουν και μας κτυπούν από παντού, θρηνολογεί ο Ιωσήφ Βρυέννιος. Γλυτώνουμε από την δεντρογαλιά και πέφτουμε στον αστρίτη, ξεφεύγουμε από το λιοντάρι, να μπροστά μας η αρκούδα. Όλοι εναντίον μας. Τι φταίει; Οι Τούρκοι θέλουν τον εξισλαμισμό μας, οι Δυτικοί τον εκλατινισμό. Οι Τούρκοι λένε πως εμείς φταίμε γιατί δεν προσκυνάμε τον προφήτη τους, οι Δυτικοί γιατί δεν προσκυνάμε τον πάπα τους. Τι φταίει; Η κακή μας μοίρα, ο θεός μας απαρνήθηκε. Τους Τούρκους προστατεύει ο θεός, τους Τούρκους ευλογεί. Εκείνοι ευημερούν και προοδεύουν, εμείς χανόμαστε». (βλέπε «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» σελ. 296). Αν υπήρχαν ελληνολάτρες θα τους έλεγαν ότι ο Δίας τους εκδικείται ή ότι τους δοκιμάζει ο Γιαχβέ! Ας σοβαρευτούμε όμως. Την λύση δεν έπρεπε να αναζητούν ούτε στον Πάπα, ούτε στον Σουλτάνο, αλλά στην πατριωτική τους συνείδηση, όπως σε μια συμμαχία όλων των βαλκανικών περιοχών, μέχρι τη Ρωσία. Ποια Ρωσία; Οι Ενωτικοί πέντε χρόνια πριν την άλωση τους είχαν αφορίσει κι αυτούς, επειδή καθαίρεσαν τον Ισίδωρο. Ένας χαμός μπροστά στην έλλειψη πατριωτισμού και ικανών ηγετών με πυγμή ενάντια στην Εκκλησία. Πού να βρεθεί όμως τέτοιος ηγέτης, θα τον είχαν λυντσάρει οι πιστοί. Τέλμα! Εκείνη την εποχή η ηγεσία είχε πολιτικές φιλοδοξίες, και από τον αυτοκράτορα και από το πατριαρχείο. Πατριωτισμό δεν είχε. Να, αυτό έφταιγε.

Μέχρι την ύστατη στιγμή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος φώναζε τους δικούς του να πάρουν τα όπλα, αλλά πίστη στην πατρίδα, όπως είπαμε, μηδέν ανάμεσα στους θεοφιλείς ιερωμένους. Προτιμούσαν το «Κυρ ελέησον» από το πρωί μέχρι την άλλη μέρα. Ακάθιστος ο ύμνος και αφελής πίστη ότι ο θεός θα τους βοηθήσει. Ο Γιώργος Φραντζής που μέτρησε τους μαχητές τους βρήκε μόλις 5.173 απέναντι σε 80.000 άγριους και ανυπόμονους για πλιάτσικο τούρκους. Με αρχηγό το Γεώργιο Σχολάριο (Γεννάδιο) τον «πατριαρχεύσασα μετά την άλωσιν» μοναχοί και φανατικοί χριστιανοί σπίτι-σπίτι περιδιαβαίνοντας θα λούσουν με άγριο βρισίδι το βασιλιά και όσους υπέκυψαν στα δόγματα των Δυτικών. Διακηρύσσοντας ότι δεν είναι Έλληνες αλλά χριστιανοί, με ανυπομονησία θα περιμένουν να εκπληρωθούν οι προφητείες τους ότι η Πόλη θα αλωθεί. Και πως ήταν δυνατόν να μην αλώνετο αφού ο δημαγωγός και φιλότουρκος Γεννάδιος «διαρκούσης της πολιορκίας διατέλει εις συνεννόησιν μυστικήν προς το Σουλτάνον»;
Να γιατί μετά την άλωση ο Σουλτάνος δίδοντας στα χέρια την ποιμαντορική του ράβδο τον γέμισε χρυσάφι και ανεβάζοντάς τον πάνω σε στολισμένο άλογο, τιμητικά τον οδήγησε στο ναό των Αγίων Αποστόλων με την ευχή «Πατριάρχευε εν ειρήνη κι έχε την φιλίαν ημών εν οις χρήζεις και εθέλεις έχων πάντα τα προνόμια των προκατόχων σου»!

Έτσι φτάσαμε στην Άλωση και στην σκλαβιά. Ακόμα και είκοσι χρόνια πριν την επανάσταση οι ορθόδοξοι ήταν ευχαριστημένοι από την συνύπαρξη του πατριάρχη με τον σουλτάνο όπου η «Πατρική Διδασκαλία» του πατριάρχη Άνθιμου στην Κωνσταντινούπολη θεωρούσε την άλωση θείο δώρο: «αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να ιδούμε και να θαυμάσουμε την άπειρον αγάπη του θεού. Ιδέτε τι οικονόμησε ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, δια να φυλάξει αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστην ημών των ευσεβών και να σώσει τους πάντας»!

Αν θα ξαναδείτε εσείς Πόλη, να έρθετε να με φτύσετε. Με τις θρησκείες δεν υπερασπίζουμε πατρίδες, όπως και με πορδές δεν βάφουμε αυγά!

Μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και μεγαλείων, πατριαρχείου και ιερής πύλης, οι προδότες του Ελληνισμού αφόρισαν και την επανάσταση το 1821, κάνοντας αργότερα την Εκκλησία της Ελλάδας αυτοκέφαλη, λες και θα κρύβαμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Ο ηλίθιος μύθος του «μαρμαρωμένου βασιλιά» και της Κόκκινης Μηλιάς που κάποιοι αφελείς πίστευαν ακόμα και στις αρχές του 20ου αιώνα, τους έκανε να ξεκινήσουν εκείνη την εκστρατεία για την ανεύρεσή της. Διαφορετικά, πώς μετά την ήττα του Βενιζέλου ο… εξαδάχτυλος Κωνσταντίνος στις 29 Μαΐου του 1921 συνοδευόμενος από τους πρίγκιπες Παύλο, Νικόλαο και Ανδρέα, τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη και τον υπουργό των στρατιωτικών Ν. Θεοτόκη έφτασε στη Σμύρνη για να ευλογήσει τον ελληνικό στρατό; Λέτε η ημερομηνία να ήταν τόσο διαβολικά συμπτωματική και οι μύθοι να δημιουργούνται για να τους λέμε μπροστά στο τζάκι μασουλώντας ηλιόσπορο; Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι οι μύθοι και οι προφητείες των χριστιανών μόνο την αφέλεια και την μωρία τους εκφράζουν. Οι Τούρκοι μας έριξαν στη θάλασσα και η Κωνσταντινούπολη έγινε όνειρο θερινής νυκτός με την συμφωνία της Λωζάνης. Η προηγούμενη συμφωνία των Σεβρών πετάχτηκε στα σκουπίδια. Όταν οι μεγάλοι αποφασίζουν οι συμφωνίες γράφονται στα παλιά τους τα παπούτσια. Χάσαμε την Σμύρνη, την Ίμβρο και την Τένεδο, χάσαμε και την Ανατολική Θράκη μαζί με το τρίγωνο Κάραγατς δυτικά του Έβρου. Η καταστροφή της Σμύρνης οφείλεται κυρίως στην υποτακτικότητα εκείνων που παρέδωσαν την χώρα στους ξένους, δίνοντας άδικα τιμές σε πραγματικούς μισέλληνες. Όσο για τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι η αλαζονεία και η αφέλεια κάποιων, κάποτε πρέπει να στιγματίζεται και να γελοιοποιείται, αφού πάντα οι θρύλοι και οι «προφητείες» αποδεικνύονται όχι μόνο ψευδείς αλλά γελοίοι και επιζήμιοι.
Αν δεν βγάλετε από το μυαλό σας τέτοιες ιδεοληψίες και ανήκουστες μωρίες, φτιάχνοντας παραμύθια για τα παιδιά σας, τους αυριανούς πολίτες της Ελλάδας, ετοιμαστείτε να χάσετε και την υπόλοιπη Θράκη και τα μισά νησιά, ανόητοι και φρενοβλαβείς πιστοί!
Ο κόσμος χανόταν και συζητούσαν οι ειδήμονες από πού εκπορεύεται το πνεύμα, όπως τότε, επί Άρειου τον 4ο αιώνα, που όλοι έγιναν ειδήμονες θεολόγοι και συζητούσαν για τη σχέση του Πατρός και του Υιού. Έντεκα αιώνες πέρασαν και δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν. Δεν χόρτασαν έριδες και τσακωμούς, αιρέσεις, βασανισμούς και θανατικές καταδίκες για ανούσια ζητήματα. Ποτάμι το αίμα από το μίσος, την κακία και τους εγωισμούς ανάμεσά τους. Δογματικές έριδες ή αδελφικές ζυγομαχίες οι διαφωνίες τους; Τώρα βρήκαν να τσακωθούν και για το ζυμάρι. Δεν μπορώ να το πιστέψω: για το ζυμάρι;



Τα ιλαροτραγικά στοιχεία που παρατέθηκαν στο κείμενο, σαν βοήθεια χρησιμοποίησα το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» που και ο ίδιος άλλωστε παρέθεσε από τα «Απομνημονεύματα» του Συλβέστρου Συρόπουλου, αυτόπτη μάρτυρα και μέλος εκείνης της περιβόητης αντιπροσωπείας των ορθοδόξων στην σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας το 1438-9.

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5