Στις δυο τελευταίες αναρτήσεις έγινε λόγος για τη «θεωρία της Σχετικότητας» και την «Κβαντομηχανική» σε μια προσπάθεια να καθοριστεί αντικειμενικά ό,τι υπάρχει στον κόσμο μας, από τα στοιχειώδη σωματίδια του ατόμου μέχρι τις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος. Μόνο από αυτά τα υλικά αποτελείται ο κόσμος μας που καλείται και Φυσική Πραγματικότητα. Οτιδήποτε άλλο βρίσκεται στη σφαίρα του φανταστικού και του υπερβατικού που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Μετά από τα πετυχημένα πειράματα και τις επιτυχείς προβλέψεις των πιο διάσημων επιστημονικών θεωριών, διαμάντια νοητικού επιτεύγματος, τα χαρακτήρισα στην προηγούμενη ανάρτηση, της θεωρίας της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ακόμα και για τα ανθρώπινα δεδομένα, με την βοήθεια των επιστημονικών οργάνων ξεπεράσαμε κάθε περιορισμό των ανθρώπινων αισθήσεων γνωρίζοντας τον κόσμο μας σχετικά επαρκώς. Όταν λέω επαρκώς εννοώ ότι ο άνθρωπος πλέον μπορεί να ισχυριστεί, με μια σχετική ακρίβεια, τι υπάρχει και τι είναι αδύνατο να υπάρξει. Το δεύτερο σκέλος ίσως να δημιουργεί κάποιες αντιδράσεις σε εκείνους που πιστεύουν σε εξωτικά πράγματα και υπερφυσικές δυνάμεις. Όμως για εκείνους που στηρίζονται στο πρώτο σκέλος, σίγουρα αναγνωρίζουν σαν «πράγμα» μόνο όσα αποτελούνται από μαζικές ή ενεργειακές μορφές της ύλης, εξ ου και η «πραγματικότητα» (real-reality). Με την αστρονομία και την αστροφυσική ανακάλυψε ότι σε ολόκληρο το σύμπαν τουλάχιστον μέχρι εκεί που έφταναν τα τηλεσκόπιά του πρέπει να ισχύουν οι ίδιοι φυσικοί νόμοι και στα απέραντα όριά του να αποτελείται από τις ίδιες στοιχειώδεις μονάδες της ύλης. Τούτο το τελευταίο κατέστη γνωστό με την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής που κατάφερε να εντοπίσει και τα απειροελάχιστα στοιχειώδη σωμάτια από τα οποία αποτελείται η ύλη. Τα φυσικά φαινόμενα αντανακλούν νόμους και συμπεριφορές της πραγματικότητας που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να παραβιαστούν όταν οι συνθήκες των νόμων το απαιτούν. Εκεί όμως που οι νόμοι θριαμβεύουν είναι όταν επιχειρείται μια πρόβλεψη που πάντα είναι επιτυχής όταν οι νόμοι και οι συνθήκες επιβάλουν στην ύλη μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για την εκδήλωση του φαινομένου. Χάρις αυτών των προβλέψεων ανακαλύφτηκαν όσα πεισματικά παρέμεναν κρυμμένα από τις αντιλήψεις μας, όχι μόνο των αισθητηρίων αλλά και των επιστημονικών οργάνων μας. Με την βοήθεια των νόμων και την επινοητικότητα που η επιστημονική γνώση επιβάλλει κατορθώθηκαν να εντοπιστούν από τις μαύρες τρύπες του μεγάκοσμου μέχρι σωματίδια, που είχαν διάρκεια ζωής εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου, όπως το περίφημο σωματίδιο higgs που ανακαλύφτηκε μόλις το 2014. Τούτη η πτυχή της επιστημονικής γνώσης κατέστησε τον άνθρωπο κυρίαρχο της αλήθειας, ακολουθώντας την πιο υπεύθυνη, αξιόλογη μέθοδο και έντιμο πάνω απ’ όλα τρόπο, αποκλείοντας κάθε απατεώνα και τσαρλατάνο να κόπτεται για εξωτικά και φαντάσματα. Αυτή ακριβώς η μεθοδολογία είναι που απαιτεί μια υλιστική θεώρηση του κόσμου, αντί των απαρχαιωμένων ιδεαλιστικών φιλοσοφιών που με επιπόλαιες εικασίες και γελοίες υπερβολές θεωρούν τον κόσμο δημιούργημα κάποιου υπερφυσικού όντος που στην συνέχεια άρχισε να εποπτεύει τα δημιουργήματά του για να αποδώσει δικαιοσύνη! Συμπέρασμα της προηγούμενης ανάρτησης ήταν ότι ο κόσμος μας είναι υλικός και γι αυτό, αξιωματικά, δεχόμαστε ότι η μόνη ιδιότητα της ύλης που θεμελιώνει τον σύγχρονο υλισμό είναι η αντικειμενικότητα και η αυθυπαρξία της!
Σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα είδος υλικού που κάμπτεται και βρίσκεται σε διαρκή κίνηση (διαστέλλεται). Επίσης η κίνηση αποδείχτηκε ενδογενής ιδιότητα της ύλης. Σύμφωνα ακόμα με την κβαντομηχανική η μάζα δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό των μικροσωματίων. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οι φυσικές αλληλεπιδράσεις μέσω των οποίων διατηρείται το ισοζύγιο μάζας - ενέργειας που καθορίζει αυτό που σαν φιλοσοφική έννοια ονομάζουμε ύλη. Μέσα σε έναν τέτοιο υλικό κόσμο δεν μας επιτρέπονται ιδεαλιστικές εικασίες που γεννήθηκαν σε μια πολύ πρόωρη εποχή της πνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Το Σύμπαν δεν είναι δημιούργημα και γι αυτό δεν προϋποθέτει κανέναν Δημιουργό! Κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να ανιχνεύσει ό,τι υπαρκτό βρίσκεται στον κόσμο μας σχεδόν έχει αποκαλυφτεί, ακόμα και με έμμεσο τρόπο, όπου ήταν αναγκαίο αυτό, για να υποστηριχτεί με κάθε σοβαρότητα. Ανατρέξετε στην ανακάλυψη του πλανήτη Ποσειδώνα για να αντιληφθείτε την δύναμη της επιστημονικής γνώσης να κάνει ακριβείς προβλέψεις επιβεβαιώνοντας επιστημονικές θεωρίες. Ο πιο πάνω πλανήτης, δεν ανακαλύφθηκε μέσα από τη συστηματική παρατήρηση του έναστρου ουρανού, αλλά γνωρίζοντας την τροχιά του Ουρανού που διέφερε από αυτήν που προέκυπτε μέσα από τους Νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση των σωμάτων και την βαρύτητα. Οι μαθηματικοί Urbain Joseph Le Verrier (1811–1877) και ο John Couch Adams (1819–1892), που προσπάθησαν να εξηγήσουν τις αποκλείσεις του Ουρανού, κατέληξαν ότι οι διαφορές οφείλονταν στην βαρυτική έλξη ενός άγνωστου έως τότε πλανήτη σημειώνοντας την τροχιά που θα έπρεπε να έχει. Όταν το 1846 ο Γερμανός αστρονόμος Johann Gottfried Galle (1812–1910) έστρεψε το τηλεσκόπιό του στην τροχιά που είχαν υπολογίσει οι πιο πάνω επιστήμονες, επιβεβαίωσε τους σχετικούς υπολογισμούς αποκαλύπτοντας το Ποσειδώνα!
Παρόμοια, υπάρχουν μυστήρια που προκαλούν την επιστημονική κοινότητα να επιλύσει. Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που σήμερα ταλανίζει την υπομονή και επιμονή της επιστημονικής κοινότητας είναι η αινιγματική «σκοτεινή ύλη» και η ακόμα πιο μυστηριώδης «σκοτεινή ενέργεια». Και οι δυο άγνωστες μορφές πρέπει να αποτελούνται από κάποια «υλικά» που για την ώρα είναι αόρατα και δεν παρατηρούνται με τα όργανα που έχουμε στην διάθεσή μας, όμως είναι υπαρκτά και κυρίως είναι υλικά που δεν θα αργήσουμε να εντοπίσουμε. Η «σκοτεινή ύλη» ίσως να συντέθηκε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Έκρηξης και η μάζα της προστιθεμένη με την γνωστή μας ύλη να υποβάλει το ρυθμό της διαστολής του Σύμπαντος, όμως η «σκοτεινή ενέργεια» φαίνεται να τον επιταχύνει ακόμα περισσότερο, δημιουργώντας και περισσότερα ερωτήματα. Ένα είναι σίγουρο πάντως, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των αστροφυσικών ότι, η συνηθισμένη ύλη που παρατηρούμε αποτελείται μόλις από το 4% της μάζας του Σύμπαντος, η Σκοτεινή ύλη από το 25% ενώ όλο το υπόλοιπο είναι Σκοτεινή ενέργεια!
Η πρωτόγονη εικασία ότι υπάρχει ένας θεός που μας εποπτεύει ποτέ δεν θεωρήθηκε σοβαρή από την επιστημονική κοινότητα ώστε να θεωρηθεί σαν πιθανή εκδοχή να διερευνηθεί επιστημονικά, δεδομένου ότι αυτή έρχεται από τα βάθη της πρωτόγονης αντίληψης του ανθρώπου και ο μόνος λόγος που συντηρήθηκε χιλιετίες τώρα και συνεχίζει να πιστεύεται από κάποιους, είναι ο φόβος του ανθρώπου για το θάνατο και η πίστη του για το επέκεινα, που τον καθησυχάζει και τον παρηγορεί φιλοσοφικά ότι πεθαίνοντας δεν θα χαθεί. Οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει ο άνθρωπος αναζητώντας ενδείξεις της ύπαρξης του θεού αποτυγχάνουν παταγωδώς! Θα μου πείτε ποτέ ο άνθρωπος δεν αναζήτησε κανέναν θεό, επινοώντας ένα πείραμα σαν αυτά που επινοούν οι επιστήμονες στο Cern. Μα και ούτε πρόκειται να τον αναζητήσει, γιατί δεν υφίστανται οι ενδείξεις για να επινοήσει τέτοιο πείραμα. Ο θεός των πιστών είναι ιδέα, σκέψη δηλαδή και όχι οντότητα, σαν αυτές που απαρτίζουν τον αντικειμενικό μας κόσμο και με κάποια πειράματα αποδεικνύουν τις πιο κρυφές εκδοχές της δομής της ύλης. Ο κόσμος μας υπάρχει σαν αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το νοούν υποκείμενο. Χωρίς μια βιολογική οντότητα δεν υφίσταται νους, σκέψη, συνείδηση ή πνεύμα. Είναι σαν να υποστηρίζαμε μια κίνηση του τίποτα. Η κίνηση έχει νόημα μόνο όταν υφίσταται κίνηση μιας μαζικής ποσότητας ή μιας ενεργειακής δύναμης στο χώρο. Ο δυισμός ύλης - πνεύματος εξυπηρετεί μόνο εκείνον που επινόησε μια τέτοια ιδεαλιστική πλάνη. Το πνεύμα δεν είναι οντότητα, αλλά διαδικασία που γεννιέται σαν αποτέλεσμα νοητικής επεξεργασίας. Μα και τα όντα που υπάρχουν δεν ανέπτυξαν από την αρχή νόηση και συνείδηση. Αυτή εμφανίζεται πολύ αργότερα. Πάρτε για παράδειγμα τον άνθρωπο: η νόηση εμφανίζεται σε μεταγενέστερα στάδια της ζωής του (Piaget). Σύμφωνα με τον Ζαν Πιαζέ λοιπόν η γνωστική ανάπτυξη εμφανίζεται σταδιακά με την εμπειρία, την παρατήρηση και τέλος με την αφαίρεση. Εξελικτικά, το πνεύμα, σαν σκέψη, λογική και συνείδηση, εμφανίζεται πολύ αργότερα, σαν επακόλουθο της μακρόχρονης φυσικής εξελικτικής διαδικασίας που εντοπίζεται στον εγκέφαλο που επεξεργάζεται την πληροφορία, τη γνώση και τη λογική. Σύμφωνα με το πρόβλημα της φιλοσοφίας το πνεύμα είναι παράγωγο της ύλης και όχι το αντίθετο. Κάποιοι φιλόσοφοι υποστηρίζοντας τον ιδεαλισμό υποστήριξαν τον φιλοσοφικό δυϊσμό, θεωρώντας το πνεύμα ουσία, οντότητα, όπως είναι η ύλη και ακόμα χειρότερα πρωταρχική ουσία (Εν αρχή ην το πνεύμα). Αυτό, από ολόκληρο τον επιστημονικό χώρο, θεωρείται όχι μόνο λανθασμένο αλλά και αφελές, στις μέρες μας, απάτη.
Ο Ηράκλειτος ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που διακήρυξε μια μονιστική και διαλεκτική αντίληψη της σχέσης ύλης και κίνησης. Σύμφωνα με τον Ίωνα φιλόσοφο στο Σύμπαν υφίσταται η συνεχής ροή, τα αντίθετα ταυτίζονται με την αμοιβαία διαδοχή και αλλαγή. Όλα αλλάζουν και ανανεώνονται και ποτέ, τίποτα δεν παραμένει ίδιο, «τα πάντα ρει». Την τάξη αυτή του κόσμου δεν την δημιούργησε ούτε ο θεός ούτε οι άνθρωποι, αλλά υπήρχε πάντα και θα υπάρχει σαν ένα αιώνιο ζωντανό πυρ που ανάβει και σβήνει σύμφωνα με ορισμένα μέτρα (νόμοι). Η ανάπτυξη της επιστήμης δικαίωσε τον Ηράκλειτο ως προς την αέναη μεταμόρφωση της ύλης. Τα άτομα της ύλης, έλεγε ένας άλλος φιλόσοφος, ο Δημόκριτος, είναι αγέννητα και προικισμένα με κίνηση. Η επιστήμη δικαίωσε μόνο τους υλιστές φιλόσοφους στους οποίους οι Έλληνες και όλοι οι πολίτες του κόσμου πρέπει να είναι υπερήφανοι για την φιλοσοφία τους. Η κοσμολογία με την βοήθεια της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής έδειξε πώς γεννήθηκαν τα άτομα, στην στοιχειώδη μορφή τους και την ενέργεια που περικλείουν κάνοντάς τα να κινούνται αέναα και να δημιουργούν την απτότητα της μάζας που είδαμε στις προηγούμενες αναρτήσεις όπου η ύλη αποτελείται από τη μάζα και την ενέργεια, χάρη της οποίας τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Τα άτομα αυτά ταυτίζονται με το «Ον» και το «Είναι» των φιλοσόφων. Τίποτα δεν προκύπτει από το μη ον, από το τίποτα δηλαδή. Το σύμπαν κατά τους πρώτους φιλοσόφους λοιπόν θεωρείται αιτία του εαυτού του που βρίσκεται σε αέναη κίνηση, γέννηση, φθορά και τέλος μεταμόρφωση. Οι αρχές όλων των όντων μόνο από την ύλη προκύπτουν. Θα ήταν παράλογο να ισχυριστούμε ότι «όλες οι αρχές του υλικού κόσμου προκύπτουν από το… πνεύμα»! Να, γιατί το βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας θεωρεί την ύλη πρωταρχική και το πνεύμα παράγωγο. Το αντίθετο θα οδηγούσε στον ιδεαλισμό (Πλάτων).
Συνεπώς, σύμφωνα με τις δυο εγκυρότατες θεωρίες ο φυσικός μας κόσμος αποτελείται από λίγα και ουσιώδη πράγματα που είναι απολύτως αντικειμενικά και συναφή με τον υλικό μας κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου