Μπορεί η θρησκευτική αγάπη να πυροδοτήσει μίσος και απεχθείς εγκληματικές πράξεις;

Δεν σκόπευα να κάνω την ανάρτηση αυτή όμως πήρα ένα μήνυμα από κάποιο ανώνυμο φίλο όπου με αγνά αισθήματα, δεν λέω, με προέτρεπε, σαν άθεο, να αγαπώ όσο αγαπούν και οι χριστιανοί! Του απάντησα με τις πρώτες δυο παραγράφους που σας παραθέτω. Έπειτα άρχισα να γράφω χωρίς σταματημό ένα ολόκληρο κείμενο που θεώρησα σωστό να σας το παραθέσω, απαντώντας έτσι πιο ολοκληρωμένα για πιο απαιτητικούς… λάτρεις της αγάπης.

Τα ορθογραφικά λάθη δεν με πειράζουν. Το να ερμηνεύεις λανθασμένα τον κόσμο σου μόνο με πειράζει. Κανένας θεός δεν υπάρχει, ούτε καλός ούτε κακός. Σήμερα ανιχνεύουμε οντότητες απειροελάχιστες, όπως το μποζόνιο higgs. Και όμως, αν δεν τις εντοπίσουμε, δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν. Είναι θέμα φυσικής. Η αγάπη είναι υποκειμενικό συναίσθημα. Καμιά σχέση με υλική οντότητα. Είναι συναίσθημα και το έχουν όλοι. Άλλοι λίγο και άλλοι πολύ.

Ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου δείξεις αυτό που βρήκες. Όμως αυτό βρίσκεται όχι μόνο σε σένα ή σε όσους πιστεύουν, αλλά σε όλους. Ακόμα και οι κακοί έχουν αγάπη για κάτι, όπως και οι καλοί συχνά αγαπούν κάτι που για άλλους είναι κακό. Μη σου φαίνεται απίθανο. Η θρησκεία είναι μοναδική σε αυτό. «Μπορεί να κάνει καλούς ανθρώπους να κάνουν ειδεχθή εγκλήματα». Δεν το λέω μόνο εγώ αυτό, κυρίως το λέει η ιστορία. Αυτές οι τρεις εξ αποκαλύψεως θρησκείες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες γιατί το μίσος για τους άλλους, τους αλλόδοξους, βγαίνει χωρίς καταναγκασμούς και μάλιστα τόσο δικαιολογημένα που έχεις την εντύπωση ότι όχι κακό δεν κάνεις αλλά επιβραβεύεσαι και από το θεό.

Άνοιξε την Παλιά Διαθήκη και θα δεις γενοκτονίες και εξολοθρεύσεις «ειδωλολατρών» (έτσι οι Ισραηλινοί λέγανε τους εχθρούς τους) που θα μείνεις άναυδος για την σκληρότητα που οι άνθρωποι αυτοί έδειχναν σε όσους δεν πίστευαν ότι και αυτοί. Πήγαινε στον 4^ο αιώνα να δεις με την νομιμοποίηση του Χριστιανισμού πώς εξορίστηκαν και εξοντώθηκαν όσοι Έλληνες συνέχιζαν να πιστεύουν στην πατρώα τους θρησκεία, στα έθιμα και στις παραδόσεις των πατέρων τους. Τα ιερά τους, τα μνημεία και ό,τι θύμιζε Ελληνισμό καταστράφηκε με μανία. Αυτό συνεχίστηκε και τον 5^ο και 6^ο αιώνα. Όχι ότι μετά σταμάτησε, αλλά τον 7^ο και 8^ο οι χριστιανοί στράφηκαν στους δικούς τους, στους αιρετικούς που τους εξόντωσαν όπως τους πρώτους. Σε αντίδραση αυτής της νοοτροπίας εμφανίστηκε ένα διαφορετικό σχήμα, με περισσότερες διαφορές, ανάμεσα στους Άραβες, που ονομάστηκαν Ισλαμιστές. Όταν εξελίχτηκαν σε μια διαφορετική θρησκεία το μίσος πλάτειασε ακόμα περισσότερο, γιατί και αυτοί δρούσαν με το ίδιο σκεφτικό. Τα μίση τώρα πολλαπλασιάστηκαν.

Εν τω μεταξύ ανάμεσα στους Χριστιανούς και εξαιτίας των πολιτικών συνθηκών της εποχής η θρησκευτική ηγεσία προκάλεσε άλλη μια διάσπαση όπου στους κόλπους της Χριστιανοσύνης εμφανίστηκε ακόμα μια διαφορετική θρησκεία, αυτή των Καθολικών. Την διαμάχη μεταξύ τους εκμεταλλεύτηκαν οι Ισλαμιστές οι οποίοι απέσπασαν εδάφη και έμψυχο υλικό. Οι απογοητευμένοι και εξαθλιωμένοι χριστιανοί τους είδαν σαν απελευθερωτές που τους αποσπούσαν από τους δυνάστες τους. Ήταν τόσα τα δεινά για τους λεγόμενους Ορθόδοξους της Ανατολής που ακόμα και σήμερα κλαίνε την μοίρα τους: το λίκνο της χριστιανοσύνης (Κωνσταντινούπολη, Αγιά Σοφιά) βρίσκεται στα χέρια μουσουλμάνων.

Το πανηγύρι θρησκευτικού μίσους, ακόμα και σήμερα, βρίσκεται σε ανάπτυξη. Εντάχθηκε το μίσος και οι πλουτοκράτορες της Δύσης λόγω της επεκτατικής τους πολιτικής βρήκαν τον τρόπο να διαιωνίζουν το μίσος για οικονομικό συμφέρον.

Τώρα δεν χρειάζονται προσχήματα, ανοιχτά εξτρεμιστικές θρησκευτικές οργανώσεις, σε Αφγανιστάν και Νιγηρία, όπως η Μπόκο Χάραμ, ανοιχτά υποστηρίζουν ότι δεν θέλουν οι γυναίκες να μαθαίνουν γράμματα. Έτσι εξασφαλίζουν υποταγή στον άντρα και στο Σύστημα. Πίσω τους βρίσκονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που αδιαφορούν για την κατάντια των υπανάπτυκτων λαών. Ξέρουν, όσο περισσότερο βουλιάζουν αυτούς, τόσο μεγαλώνουν τα πλούτη και την επικυριαρχία τους σε κάθε γωνιά της γης καθιστώντας αδύνατη κάθε αντίδραση στο μέλλον.

Η θεοκρατία αυτή πριν εμφανιστεί στην κοινωνία τα πρώτα της βήματα τα έκανε από το πατρικό σπίτι, από τον πατέρα στο γιό και από το γιό στον γιό του. Οι γυναίκες δεν έχουν και τόση πέραση στις κοινωνίες αυτές. Η παραμικρή αντίδραση συχνά καταλήγει σε ξυλοδαρμούς, δημόσιες μαστιγώσεις, θανατικές καταδίκες δια πετροβολισμού ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιον ακρωτηριασμό του προσώπου. Η θρησκεία διαποτίζει τη συνείδηση του πιστού από τα πρώτα του βήματα. Ο νηπιοβαπτισμός είναι ετικέτα που θα συνοδεύει τον πιστό σε ολόκληρη τη ζωή του. Η περιτομή είναι συμβόλαιο και σφραγίδα ανάμεσα στο θεό και τον δούλο του. Όμως, αν η περιτομή είναι υποταγή του άνδρα στο θεό τότε η κλειτοριδεκτομή είναι υποταγή της γυναίκας στον άνδρα που σφραγίζεται με την αφαίρεση της κλειτορίδας. H κλειτοριδεκτομή, είναι μια επαίσχυντη πράξη που δεν τιμά τον άνθρωπο και την ηθική. Αν οι θρησκείες που την υιοθετούν το κάνουν για λόγους θρησκευτικής ηθικής, αντιλαμβανόμαστε πόσο λάθος είναι να διαιωνίζεται αυτή η ανήθικη πράξη στο όνομα του θεού, στον οποίο αποδίδουμε σοφία και φιλευσπλαχνία. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τα θύματα, σε Αφρική, Ασία ακόμα και στην Ευρώπη, υπολογίζονται γύρω στα 150 εκατομμύρια. Ναι 150 εκατομμύρια γυναίκες, έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή.  Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναφέρει ότι καθημερινά έξι χιλιάδες κορίτσια υφίστανται αυτόν τον επώδυνο ακρωτηριασμό, δηλαδή περίπου δυο εκατομμύρια το χρόνο. Πολλές από αυτές τις επεμβάσεις καταλήγουν στο θάνατο από μολύνσεις ή μετεγχειρητικές περιπλοκές, αφού δεν γίνονται από ειδικευμένους γιατρούς, αλλά από άσχετους ιερείς με πρωτόγονα μέσα πάνω σε πέτρες, όπως ορίζει η θρησκεία.

Συχνά μαζί με τον ακρωτηριασμό και με αφαίρεση των εσωτερικών και εξωτερικών χειλιών γίνεται και ταυτόχρονη συρραφή του κόλπου αφού προηγουμένως ξυστούν για να κολλήσουν.

Σήμερα η γενεσιουργός αιτία των κομπλεξικών και ψυχικά διεστραμμένων ατόμων βρίσκεται ανάμεσα σε κείνους που στερούνται με την βία αυτό που είναι έκδηλο και φυσιολογικό: αγάπη για ζωή και έρωτα. Ιδιαίτερα όμως απαιτείται αίσθηση της ισότητας απέναντι στο άλλο φύλο και όχι υποταγή κάτω από την απειλή της μεταθάνατον τιμωρίας. Βρίθουν τα εγκλήματα κατά της γυναίκας και το πιο παράλογο όλων είναι ότι αυτοί που τόσο εγκληματούν, ακόμα και ενάντια στην γυναίκα και την κόρη τους δεν έχουν ίχνος όχι τύψης αλλά πικρίας που τόσο βάναυσα αφαίρεσαν μια ζωή! Τούτο το τελευταίο είναι το πιο ανησυχητικό!

Πετροβολισμός από πρόσφατη εκτέλεση γυναίκας στην Συρία

Κάποιοι ρομαντικοί, σαν εσένα φίλε μου, χωρίς να συνδέουν την αποξένωση που μέσω της θρησκείας τους επιβλήθηκε, εστιάζονται στην «αγάπη» που εδώ και αιώνες αναμασούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η «αγάπη» αυτή είναι φενακισμένη και απατηλή πέρα ως πέρα. Ο πιστός, δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα του δικού μας κόσμου, αλλά στην μεταθανάτια θρησκευτική ουτοπία που του δίδαξαν από μικρό κάνοντάς του πλύση εγκεφάλου. Το «πρόβλημα» μετατέθηκε από τον πραγματικό κόσμο σε έναν ιδεατό και ανύπαρκτο κόσμο. Ανίκανος να διαχωρίσει την πραγματικότητα από την ιδέα, ζει σε ένα κόσμο ψεύτικο, αποξενωμένος από την πραγματικότητα και διαποτισμένος με μυθοπλασίες και κάθε λογής ιδεαλιστικές πληροφορίες που του εμφύτευσαν στο μυαλό από νήπιο. Δεν μπορώ να μην παραθέσω ένα απόσπασμα από μια παλαιότερη ανάρτησή μου για την φενακισμένη αυτή ηθική του χριστιανισμού: Αγάπη: η φενακισμένη ηθική του χριστιανισμού 

«Η αλλοτρίωση είναι πολυδιάστατη και επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους. Ο πιο συνηθισμένος είναι αυτός της πίστης όπου ο πιστός αποξενώνεται από τον κόσμο του και σαν χαμένος είναι έτοιμος να υποδουλωθεί στον εξουσιαστή… αμετάκλητα και άνευ όρων! Τότε ο άνθρωπος γίνεται μέρος του συστήματος. Δεν αναζητά την αλήθεια, δεν αμφιβάλει, δεν βάζει ερωτήματα, δεν αναζητά το ιστορικό στοιχείο ενώ η επιστημονική μεθοδολογία κρίνεται ελλιπής, επισφαλής και επιζήμια. Συχνά καταδικάζεται, όπως τότε στον Μεσαίωνα!

Η πιστός γίνεται ευκολόπιστος, καταπίνει την τροφή αμάσητη, γίνεται έρμαιο του μύθου και ο μαζοχισμός όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Το έχουμε πει κι άλλη φορά και θα το ξαναπούμε: Η σχέση του σ’ αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους εξαθλίωση.»

Όλες οι εικόνες του ανθρώπου από την πρώτη του καταγραφή μέσα στην παρθένα του συνείδηση μέχρι να πεθάνει μια δύναμη θα τον εξουσιάζει αυτή που υποτίθεται θα τον δεχτεί… μόλις παραδώσει την ψυχή του! Είναι αστείο όταν το συνειδητοποιήσει κανείς, όμως πολύ δύσκολο να καταφέρεις να αντισταθείς στον διαποτισμένο σου ιδεαλισμό που σε ολόκληρη τη ζωή σου θα σε εξουσιάζει από μέσα. Δεν θα μπορείς να αντιληφθείς ότι άλλοι σε εξουσιάζουν, γιατί αθρόα οι ιδέες σου θα σε πλημμυρίζουν σαν μια νοητική παλίρροια που θα γεννά αυθόρμητα ο νους σου. Να γιατί εδώ και χρόνια διατυμπανίζω την φράση «Η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος, είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία, κάθε αλλοτριωμένος νους, είναι έτοιμος να υποδουλωθεί». Για μια πληρέστερη μελέτη του φαινομένου της αλλοτρίωσης διαβάστε το Παράρτημα που παραθέτω στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία» όπου σαν τίτλο χρησιμοποιώ την ίδια φράση.

Πιστεύω, φίλε μου, να ήταν πλήρης η απάντησή μου στο θέμα της «αγάπης» που τόσο απλόχερα φαίνεται να το σκορπάτε εσείς, ενώ εμείς οι άθεοι στερούμαστε από αυτήν. Όμως στη λέξη «πλήρης» ας μου συγχωρεθεί η έκφραση αφού μια απάντηση σε μήνυμα δίνω και καθόλου δεν αναπτύσσω ιστορικά το θέμα, ώστε να φανεί ολόκληρη η έκταση της φενακισμένης σας ηθικής. Για παράδειγμα δεν αναφέρθηκα διόλου στην ηθική των άλλων θρησκειών πριν από σας, όπου και αυτοί με τον ίδιο ιδεαλισμό πίστευαν σε θεούς προσπαθώντας να εξαγνίσουν την ψυχή τους. Ούτε, επίσης, αναφέρθηκα στα βασανιστήρια που με ιερά διατάγματα θέσπισαν οι δικές σας θρησκείες προσπαθώντας να επιβάλουν με βία την θέλησή τους και στους άλλους. Και εδώ πρέπει να σε παραπέμψω σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου για να μην αυτοεπαναλαμβάνομαι. Βλέπεις οι αναρτήσεις αυτές είναι πάντα επίκαιρες και ουσιώδεις. Να λοιπόν τι έγραφα για τα βασανιστήρια στη Δύση και το θάνατο στην πυρά.

«Η κτηνωδία αυτή, σαν υπέρβαση της άγιας συμπεριφοράς απέναντι στο θεό, δεν είναι διαφορετική από την ανθρωποθυσία που ο άνθρωπος εκτελούσε για αιώνες. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι οι ανθρωποθυσίες δεν ήταν τόσο ατιμωτικές, όσο η καύση στην πυρά, που χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο καταστολής των αιρέσεων. Οι ανθρωποθυσίες εξιδανικεύοντας το εξιλαστήριο θύμα τους, το αφιέρωναν στο θεό. Ήταν μια πράξη καθαρμού ψυχής και όχι πράξη εκδίκησης ή απόδοσης δικαιοσύνης όπως η καύση των «αιρετικών». Τα σοφιστικέ στολίδια με τα οποία περιέβαλε τους λόγους της η Εκκλησία δεν πείθουν, ούτε εμάς… αλλά ούτε και τους ίδιους! Για παράδειγμα, θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες γνωστά ονόματα που βρήκαν φριχτό θάνατο πάνω στην πυρά που αντικατοπτρίζουν χιλιάδες άλλα ανώνυμα, για τα οποία η καθολική εκκλησία σήμερα θα έπρεπε να νιώθει όχι ντροπή αλλά φρίκη!»

Πιστεύω, φίλε μου, χωρίς να υποστηρίζω ότι και εσύ θα μπορούσες να φτάσεις σε ένα τέτοιο ειδεχθές έγκλημα, ότι έχεις αγνούς σκοπούς και κυρίως φραγμούς που θα σε απέτρεπαν από τέτοια συμπεριφορά. Όμως να έχεις υπ’ όψιν σου ότι και εκείνοι που σφάζουν στο γόνατο αλλόθρησκους, πριν γίνουν φονταμενταλιστές με τους ίδιους αγνούς σκοπούς ξεκίνησαν να αλλοτριώνονται. Όταν αλλοτριώθηκαν, ήταν αργά για την επιστροφή.

Στη σελίδα σου για παράδειγμα ποστάρισες την διπλανή εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ που φοράει πανοπλία και κρατά αιματοβαμμένο σπαθί. Ήθελα να μάθω από τι αίμα βάφτηκε και γιατί λατρεύετε μια τέτοια πολεμοχαρή εικόνα. Γνωρίζεις βέβαια ότι έχετε πολλές τέτοιες, με ακόντια, σπαθιά, σφυριά και ξόανα… Μια θρησκεία της αγάπης θα περιοριζόταν στα λουλούδια, στα μικρά παιδιά και σε ερωτευμένους ανθρώπους. Τέτοια αίσθηση έχω εγώ.

Πριν τελειώσω δεν μπορώ να μην ευλογήσω και τα δικά μου γένια προκειμένου να αποφύγω παρεξηγήσεις και διαστρεβλώσεις, διακηρύττοντας την ανάγκη για έναν κόσμο χωρίς μίση, θεούς και τιμωρίες.

«Όταν πάψουμε να υπερκαταναλώνουμε θεούς και ιδέες και το Εγώ γίνει Εμείς τότε ο αθεϊσμός θα γίνει αναγκαιότητα, προκειμένου μαζί με τον άνθρωπο να συγκροτηθεί ένας ηθικός, σταθερός και ολοκληρωμένος κόσμος!

Όταν λέμε ότι η Αθεΐα είναι Αρετή, δεν υποστηρίζουμε ότι οι άλλοι δεν έχουν αρετές, αλλά ότι οι αρετές μας δεν γεννιούνται από την ιδιοτελή ανάγκη μιας μελλοντικής ανταμοιβής ή από το φόβο μιας μελλοντικής καταδίκης. Η ηθική μας δεν εκπορεύεται από κανένα θεό, αλλά από καθήκον, όχι μόνο απέναντι στους άλλους ανθρώπους, αλλά απέναντι σε κάθε ον, σε κάθε πράγμα, νιώθοντας στην κυριολεξία σαν ολόνιο μέσα σε ένα Όλο, σαν μια μονάδα μέσα στο Κοσμικό Σύμπαν!

Μαχόμαστε, φίλοι μου αναγνώστες, πονάμε και αγαπάμε την ομορφιά, θαυμάζουμε την αρμονία και το κάλλος, όχι επειδή μας συμφέρει ή μας ανταμείβει, αλλά γιατί ικανοποιεί μια εσωτερική μας αίσθηση!»

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από μια άλλη παλαιότερη ανάρτησή μου  Περί τελειότητας, ηθικής και αθεϊστικής αναγκαιότητας

Βλέπεις, φίλε μου, τα άρθρα στο blog, παραμένουν πάντα επίκαιρα, περιμένοντας, αυτόν που θέλει να βάλει φραγμό στα πρωτόγονα θρησκευτικά ήθη, να διδαχτεί ό,τι από το σχολείο του απεκρύφθη και πονηρά διαστρεβλώθη .