Ο δαιμονικός κόσμος των χριστιανών

Η ανάρτηση αυτή είναι μέρος του 5^ου κεφαλαίου, του 3^ου Μέρους από το βιβλίο μου ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Προσπάθησα να το συμπτύξω όσο μπορούσα ώστε να γίνει προσιτό για ανάρτηση στο blog, χωρίς να χαθεί η ροή του κειμένου. Για τους βιαστικούς έχω την εντύπωση ότι δεν θα τους κουράσω, αν και το κείμενο είναι απολαυστικό. Πώς λέμε, θα μιλήσουμε για διαβόλους και τριβόλους και θα περάσουμε ευχάριστα με αγωνία σαν να βλέπουμε ένα θρίλερ… Καμία σχέση με ταινία. Όλα όσα γράφω είναι ιστορικά και ψυχολογικά επιβεβαιωμένα.

Για την ιστορία θα το δείτε και μόνοι σας, όμως για την ψυχολογία πρέπει να αναλογιστείτε: γιατί όταν ένα άτομο βλέπει διαβόλους, φαντάσματα, νεράιδες και θεούς λέμε ότι είναι τρελός ενώ όταν το 90% των ανθρώπων έχουν τα ίδια συμπτώματα τους θεωρούμε ακόμα υγιείς;

Σαν υπερφυσικά όντα ή πνεύματα, ο άνθρωπος τα φαντάστηκε πως ζουν μεταξύ θεών και ανθρώπων,[i] επηρεάζοντας τους τελευταίους σύμφωνα με τη θέληση των πρώτων. Συνεπώς οι δαίμονες επιδρούν στο χαρακτήρα των ανθρώπων σαν ενδιάμεσοι εντολοδόχοι με καλή ή κακή διάθεση.

Η εκδοχή αυτή βόλεψε και τη χριστιανική θρησκεία και γι’ αυτό την υιοθέτησε. Το ίδιο έκανε αργότερα και ο ισλαμισμός.[ii]

Χριστός και διάβολος, είναι δυο αντίθετες δυνάμεις που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Το επίθετο «Σατάν» στα εβραϊκά σημαίνει αντίπαλος, αντίθετος, που η εβραϊκή βίβλος χρησιμοποιεί σαν κύριο όνομα. Είναι αυτός που αντιτίθεται στο Γιαχβέ δείχνοντας, ξεδιάντροπα, ανατρεπτική διάθεση.[iii] Όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Όπως στα εδάφη της Παλαιάς Διαθήκης έτσι και στα κηρύγματα των χριστιανών, ο Σατανάς γίνεται όργανο του καλού θεού, λες και ανάμεσα τους βρίσκεται μία σιωπηρή συμφωνία, αρωγός στην υπόθεση του θεού.

Μα, αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, πώς είναι δυνατόν ο Σατανάς να έγινε αποστάτης επαναστατώντας ενάντια σε αυτόν που τώρα υπηρετεί;

Πώς είναι δυνατόν, ακόμα, ο θεός να επιτρέπει στο Σατανά να επεμβαίνει ενάντια στον άνθρωπο, έστω και σαν δοκιμασία, όταν ο ίδιος ο θεός γνωρίζει από πριν την έκβαση του πειρασμού;

Επίσης, όταν ο θεός μπορεί να μας εμποδίσει να κάνουμε το κακό, δεν έχει ευθύνη όταν παραλείπει να το κάνει;

Τέλος, τι είδους επανάσταση έκανε ο Σατανάς, όταν οι ενέργειές του εξαρτώνται απόλυτα από τη θέληση του θεού;[iv]

Τι άραγε είναι ο Σατανάς… ένας αλαζόνας αντάρτης ή ένα άβουλο πιόνι του θεού;

Και ο τελευταίος, τι άραγε είναι… εξαπατημένος ή συνένοχος;

Ανάμεσα σε αυτή τη λογική του παραλόγου και της αντίφασης, ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου απέναντι σε αυτό που ονόμασε θεό;

Πώς είναι δυνατόν να συμβιβάσεις την παντοδυναμία με τις αγαθές προθέσεις του θεού;

Ο Ντέιβιντ Χιουμ[v] από το 18^ο αιώνα αντιμετώπισε το αντιφατικό αυτό ερώτημα δίνοντας αποστομωτική απάντηση.

Αν το κακό υπάρχει σαν πρόθεση της θεότητας, τότε αυτή δεν είναι αγαθή. Αν όμως το κακό δε βρίσκεται στις προθέσεις της - αφού υπάρχει και δεν αποτρέπεται - τότε δεν είναι παντοδύναμη!

Μία θρησκεία όμως που βρίσκεται σφιχταγκαλιασμένη με το μεσαίωνα και αντιστρατεύεται τη λογική και την επιστημονική πρόοδο είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. Αν το μεσαίωνα έλαμπε, έχοντας την επιστήμη απούσα και τα μέτρα καταστολής στην ημερήσια διάταξη, στην εποχή μας δεν πρέπει να ελπίζει πως θα επιβιώσει για πολύ ακόμα. Επιβάλλοντας καθεστώς μεσαίωνα, στις συνειδήσεις των πιστών, ελπίζει πως θα πάρει παράταση ζωής. Οι ρίζες της πίστης όμως βρίσκονται πιο βαθιά χωμένες. Αντλώντας από το αρχαίο απόθεμα της παγκόσμιας μυθολογίας, ο χριστιανισμός στο φόβο στήριξε την πιο στέρεα κολώνα για να ριζώσει την πίστη των πιστών.

Και να πως άνοιξε τα θεμέλια. Ο Ησαΐας, συνδέοντας τη ρίζα του κακού με την Αφροδίτη, την κατ’ εξοχήν θεότητα της Μέσης Ανατολής,[vi] γράφει «πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε[vii], τέκνο της Αυγής! Πάνω στη γη συντρίφτηκες…» (14.12).

Θεωρώντας, οι λαοί της Μέσης Ανατολής, τα αστέρια, θεϊκές οντότητες, δεν ήταν δύσκολο, οι δεισιδαίμονες Ιουδαίοι, να φανταστούν και να αποδώσουν στη φράση του Ησαΐα την πτώση ενός τέτοιου όντος, αποδίδοντας έκτοτε στο «γεγονός» αυτό την πτώση του Πονηρού στη γη.

Ο Ιωάννης της Αποκάλυψης φαντάστηκε την πτώση σαν να έπεσε αστραπή γράφοντας «και η ουρά του έσυρε το τρίτο των αστέρων του ουρανού και τους έριξε στη γη» (12.4). Ο Λουκάς αργότερα σύνδεσε τον Εωσφόρο με το Σατανά γράφοντας «έβλεπα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό» (10.18). Σε αυτά τα… συνταρακτικά στοιχεία στηρίχθηκε η πτώση του Σατανά που τότε ικανοποιούσε όχι μόνο τη φαντασία αλλά και τη λογική του φοβισμένου πιστού.

Δεν αρκούσε όμως αυτό. Η αγγελολογία έπρεπε να γίνει πιο ζωντανή και πειστική.

Επιστρατεύτηκε και πάλι η νοσηρή φαντασία. Μόνο που τώρα οι γραφικές νοητικές παραστάσεις προϋπέθεταν, εκτός των άλλων, και έναν άκρατο σαδισμό, ώστε μαζί με τη φρίκη, να προκαλεί στον πιστό και απόγνωση. Η επιτυχία των επινοητών της ομολογώ πως είναι τεράστια, αφού ο πιστός περισσότερα επιχειρήματα «ύπαρξης» μπορεί να βρει για το Σατανά παρά για το Χριστό. Ποιος άραγε δεν παραδέχεται ότι το κακό, πολύ περισσότερο από το καλό, κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο… Λες και οι «αποστάτες άγγελοι» κυριάρχησαν και οι «φύλακες» γνωρίζοντας συντριπτική ήττα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Πονηρού και τις Κακίας.

Ο Ιουδαϊκός μύθος θέλει τα όντα αυτά να χωρίζονται σε κατηγορίες, τάγματα, αρχαγγέλους και άλλα αγαθοποιά και σατανικά πνεύματα που ο Θεός έχει στην υπηρεσία του, όπως ο βασιλιάς έχει τους αξιωματικούς στην αυλή του. Έτσι «διακρίνουμε» τους θρόνους που οι Ιουδαίοι τους φαντάστηκαν σαν πύρινους τροχούς με φτερά που τους βαστάνε Χερουβείμ και Σεραφείμ.[viii]

Τόσο στους Εσσαίους όσο και στους χριστιανούς, με ευκολία δέχτηκαν το μύθο σαν υπέρτατη αποκάλυψη του θεού.[ix] Οι ανθρωπομορφικές λεγεώνες των Διαβόλων κατακρημνίστηκαν στη γέεννα του πυρός, όπως οι αλυσοδεμένοι Τιτάνες των Ελλήνων γκρεμίστηκαν στο βαθύ έρεβος, στα πέρατα του κόσμου! Γνώστης της ελληνικής μυθολογίας ο ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πίσω από την ανωνυμία του, κατάφερε να πείσει τους χριστιανούς πως ο Σατανάς κατάφερε να προδώσει τη φύση του, υψώνοντας με την εξώκοσμη φωνή την αποφασιστικότητά του να πάψει να είναι δούλος του θεού, αν και δε μας έπεισε ποτέ για το αντίθετο. Πάντα παρείχε στο θεό αφέντη, τις καλύτερες υπηρεσίες!

Ταυτόχρονα με την πτώση, οι δαίμονες του κακού μεταμορφώθηκαν σε όντα ανήκουστης και απίστευτης ασχήμιας, αισχρότητας και φρίκης. Τα τερατόμορφα και αποκρουστικά όντα της κόλασης με τη φιδίσια ουρά, τα κέρατα, τα νύχια και την ανάσα που αναδύει κάπνα θειαφιού και πίσσας αποτελούν το αισχρότερο και ρυπαρότερο θέμα της ανθρώπινης φαντασίας, που τα αρρωστημένα εκείνα μυαλά επινόησαν για να προκαλέσουν τρόμο και αποτροπιασμό στους φοβισμένους πιστούς, έρμαια στις κακόβουλες ψευτιές κάποιων κατεργάρηδων!

Σε αυτό το ζοφερό τόπο θα ριχτεί ο αμαρτωλός, θρηνώντας και ουρλιάζοντας κάτω από το βλέμμα του Βεελζεβούθ που καταπίνει βατράχια και οχιές και ο κολασμένος τρώει τις σάρκες του.

Η απελπισία, ο πόνος και η φρίκη θα βασιλεύουν όταν οι καταραμένοι θα υποφέρουν και θα ουρλιάζουν, χωρίς ελπίδα, χωρίς να τελειώνει το μαρτύριο που αβάσταχτα θα συνεχίζεται στους αιώνες των αιώνων.

Στα αιώνια κηρύγματα των ψυχωτικών διδασκάλων, ο διάβολος βρισκόταν παντού. Στις λίμνες, στα βουνά, στα δέντρα, στο δρόμο, στην κάμαρα του σπιτιού, πίσω μας, μέσα στο μυαλό… παντού…

Διαβολική ατμόσφαιρα, σατανική ψύχωση για εκατοντάδες χρόνια, σε ολόκληρη τη διάρκεια του μεσαίωνα, η δαιμονοφοβία δημιουργούσε βαθιά απόγνωση στους αφελείς. Γέμισε ο τόπος και η συνείδηση των ανθρώπων δαίμονες και στοιχειά.

Σατανάς, Εωσφόρος, Ασμοδαίος, Βεελζεβούθ, Μπελφεγκώρ, Λεβιάθαν, Λούσιφερ, Μπελιάλ, Αβιγώρ, Αλλοσέν, Αντραμελέχ, είναι ελάχιστα ονόματα από τα όντα του Σκότους και του Πονηρού που τις λεγεώνες τους, ο σοφός Σολομώντας, σφράγισε στις στάμνες του ναού του.[x]

Η παραφιλολογία του Μεσαίωνα, ωθημένη και από τους ιερείς, έκανε τη Σολομωνική στα μάτια των αφελών επιστήμη.

Οι παγωμένες νύχτες του μεσαίωνα γέμιζαν φριχτά φαντάσματα που μετακινούσαν έπιπλα, τραπέζια και καρέκλες, ανοιγόκλειναν πόρτες και παράθυρα, τρόμαζαν γυναίκες, γέρους και παιδιά, βίαζαν παρθένες και με πονηριά τραβούσαν το ράσο του παπά!

Βρικόλακες, Λυκάνθρωποι και Πνεύματα του Κακού σάλευαν τα μυαλά των θρησκόληπτων ακόμα και στα αστεία πειράγματα των κατεργάρηδων του χωριού.

Ο αέρας είχε στοιχειώσει και με την αναπνοή μπορούσε ο δαίμονας να πει μέσα στον καθένα. Ο ύπνος των φοβισμένων πιστών έγινε μαρτύριο αληθινό και οι τύψεις κάποιου αμαρτήματος καθημερινός εφιάλτης.

Οι ταπεινωτικές συνήθειες των Ίνκουμπων και Σούκουμπων[xi] πάγωναν το αίμα των θυμάτων τους που «έμπαιναν» στο σώμα απ’ όπου έβρισκαν άνοιγμα (!) ασελγώντας προκλητικά κι άσεμνα. Οι παρθένες στα παρθεναγωγεία και τα μοναστήρια του μεσαίωνα ήταν τα αγαπημένα θύματα των Ίνκουμπων. Κλεισμένες για χρόνια εκεί μέσα και στερημένες από κάθε ηδονή του σώματος αρκούσε απλά η φαντασίωση και η ονειροπόληση στη θέα ενός γυμνού στρογγυλεμένου στήθους ή γλουτού για να κολαστεί η φοβισμένη συνείδηση από την επιθυμία, που βίαια κυριαρχούσε σαν απαγορευμένος καρπός. Στη θέα της κίνησης και της στάσης του γυμνού σώματος, από τα βλέμματα των διπλανών, γεννιόταν κάθε λογής λάγνες εξηγήσεις ειδημόνων, φορτώνοντας το αμάρτημα στο φανταστικό Ίνκουμπο που υποτίθεται επιτέθηκε στο αμαρτωλό του θύμα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το ρόλο του Ίνκουμπου έπαιζαν φλογισμένοι μοναχοί που την ίδια στέρηση είχαν και οι ίδιοι!

Ο Νόμος της «εισφοράς των πορνών» ήταν ένα συγχωροχάρτι της Καθολικής Εκκλησίας προς τους ιερωμένους που ζούσαν φανερά με μία πόρνη ή ανύπαντρη γυναίκα, σαν πράξη απείθειας. Αντιλαμβάνεται κανείς την έκταση που πήραν οι απειθείς εκείνες πράξεις, ώστε προς αποφυγή της φοροδιαφυγής, ο πάπας Σίξτος ο Δ΄ (1471-1484) θέσπισε νέο νόμο που υποχρέωνε ανεξαιρέτως όλους τους μοναχούς και ιερείς να πληρώνουν το «φόρο απείθειας». Έτσι η καθολική Εκκλησία ξεπέρασε τη σκόπελο της αγαμίας του κλήρου. Σύμφωνα με το πικάντικο βιβλίο του Eduard Fuchs «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» στις επισκέψεις τεσσάρων Αυστριακών μοναστηριών το 1563 βρέθηκαν σε όλα πόρνες, σύζυγοι και παιδιά «οι εννέα μοναχοί του μοναστηριού των Βενεδικτίνων είχαν εφτά πόρνες δύο συζύγους και οχτώ μεγάλα παιδιά… οι δεκαοχτώ Βενεδικτίνοι του Γκάρσεν δώδεκα πόρνες, δώδεκα συζύγους και δεκαεννέα παιδιά… Στο μοναστήρι του Νόιμπουργκ εφτά πόρνες, τρεις συζύγους και δεκατέσσερα παιδιά. Οι σαράντα καλόγριες στο Αγλάρ είχαν δεκαεννιά παιδιά…»[xii]

Όμως αν η «κατάληψη του δαίμονα» αφορούσε μόνο Ίνκουμπους και Σούκουμπους δικαιολογώντας τη σεξουαλική έξη των στερημένων στην αρχή και αχαλίνωτων μετά σεξουαλικών δραστηριοτήτων, ίσως δε θα κάναμε κανένα λόγο για την ιδεοληψία των πιστών. Εδώ που τα λέμε δηλαδή, μία «εμπειρία» με έναν τέτοιο δαίμονα δυνάμωνε τη φαντασία και απελευθέρωνε τη libido από τα κομπλεξικά και στερημένα άτομα. Όμως σε βαριές μορφές ψυχοπάθειας όταν το άτομο πείθεται ότι κατακτήθηκε από δαίμονα, τα πράγματα είναι σοβαρά και τα παιχνίδια με παπάδες και εξορκιστές μπορεί να είναι επικίνδυνα. Τέτοιες φανφάρες δαιμονοπληξίας μόνο την Εκκλησία εξυπηρετούν και κανέναν άλλον. Τα θύματα συνήθως είναι άτομα υστερικά, σχιζοφρενείς με διχασμένη προσωπικότητα που τη μοιράζονται ο θεός και ο διάβολος, σαν δυο πνεύματα που αντιμάχονται, μέσα στο ίδιο το σώμα. Το ένα μέρος του εγκεφάλου υπόκειται στις διαβολικές εντυπώσεις των φόβων του και το άλλο στις λυτρωτικές παραινέσεις της πίστης του. Το θύμα, πιστός πάντα στην αγγελολογία της θρησκείας του, χορταίνει όχι μόνο με σιγουριά και ασφάλεια αλλά κόμπλεξ και φοβίες.

Τέτοιος διχασμός! Τέτοια η κατάντια!

Τα άτομα αυτά δεν πάσχουν από δαιμονοπληξία, αλλά από ιδεοληψία. Μια ιδέα σφηνώθηκε μέσα τους και όχι οντότητα.

Ποτέ άθεος δε δαιμονίστηκε, γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ούτε στη μια ιδέα ούτε στην άλλη.

Τα βαριά, θρησκόληπτα άτομα, όντως ασθενείς, αυτοενοχοποιούνται σαν να έκαναν αυτοκριτική, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τα αμαρτήματά τους.

Οι έμμονες ιδέες, η πίστη και ο φόβος πως ο δαίμονας μπορεί να μας πλήξει, «σαν σκιές που δεσπόζουν στο ασυνείδητο», όπως θα έλεγε κι ο Γιούνγκ,[xiii] είναι η αιτία της δαιμονοπληξίας. Εκείνοι που πλήττονται κυρίως από τέτοιες ψυχώσεις είναι εκείνοι που πάσχουν από διχασμό προσωπικότητας και διωκτικές ψυχώσεις που δημιουργεί η θρησκευτική συνείδηση και η φαντασία του πιστού. Γι αυτό και στο μεσαίωνα η δαιμονοπληξία ήταν περισσότερο δεδομένη μέσα στα μοναστήρια παρά έξω από αυτά και με κανένα κρούσμα ανάμεσα στους άθεους, γιατί τότε η ένοχη αυθυποβολή απουσιάζει.

«Στη Ρώμη, στα 1554» γράφει ο Villeneuve «ογδόντα τέσσερα άτομα ισχυρίστηκαν ότι ήταν δαιμονισμένα. Στα 1642, δεκαοχτώ καλόγριες από το Λουβιέ κυριεύτηκαν από το δαίμονα, η μόλυνση του οποίου στα 1861, κατέλαβε εκατόν είκοσι κατοίκους της Μορζίν, για να μη μιλήσουμε για τους αμέτρητους δαιμονισμένος του Σαιν-Μεντάρ… Περίεργη εποχή αλήθεια, αυτή που εκτείνεται από το τέλος του 16^ου αιώνα ως το τέλος του επόμενου, όπου η πολιτική και ο ανταγωνισμός των θρησκευτικών ταγμάτων, ανακατεμένος αξεχώριστα με σεξουαλικές ιστορίες, παρέσυραν στο χαμό αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να μπορούν να αντιστέκονται καλύτερα στα τεχνάσματα του Πονηρού…»[xiv]

Ό εξορκισμός σαν τελετή έδινε αίγλη, λάμψη και μεγαλοπρέπεια στην Εκκλησία, διαδίδοντας με επιτυχία το φόβο του Σατανά. Αντίστοιχος ψυχόκοσμος και μεταξύ σατανολατρών και ιεροεξεταστών. Οι πρώτοι, μαστροποί και απατεώνες, που εκμεταλλεύονται την ευπιστία των αφελών, διέπρατταν κάθε λογής βιασμό, έγκλημα και απατεωνιά, αποκτώντας πλούτο, δύναμη και δόξα. Οι δεύτεροι σαν θρησκευτικοί Ιαβέρηδες, ανάλωναν τη ζωή τους κυνηγώντας μάγους, μάγισσες και Πουλημένος στο Σατανά, ψάχνοντας αδιάντροπα στο σώμα των θυμάτων τους να βρουν «σφραγίδες» και «σημάδια αναγνώρισης».

Μάγοι και μάγισσες έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι που οι κομπλεξικοί ιεροεξεταστές διώχτες τους, όχι και λίγες φορές, τους φόρτωναν εγκλήματα που ποτέ δεν έκαναν. Κανονικοί ψυχοβγάλτες, χωρίς αίσθηση ντροπής και ευαισθησίας. Θεωρώντας τα παιδιά των μάγων καρπό του Σατανά, έδιναν εντολή να μαστιγώνονται ανελέητα μπροστά στην πυρά που θα καίγονταν οι γονείς τους!

Ηλίθιοι εξαπατούνταν, γυναίκες παραπλανούνταν, ξεφτιλίζονταν και μηδενίζονταν και οι ιερείς κυνηγούσαν αμφότερους. Και τους θύτες και τα θύματα, κάνοντας βαριά την ατμόσφαιρα από την τσικνίλα των ανθρώπινων σαρκών. Μπροστά στα φοβισμένα μάτια των μικρών παιδιών που δεν καταλάβαιναν, η Εκκλησία ήξερε ότι, «θα καταλάβαιναν» γρήγορα, όταν αργότερα θα αποτελούσαν το νέο αίμα των χριστεπώνυμων πιστών…

Η κάπνα των θυμάτων δε θόλωνε μόνο την όραση. Κυρίως θόλωνε το πνεύμα. Διαμόρφωνε συνειδήσεις εξασφαλίζοντας πλούτο και δόξα στους κατεργάρηδες και τους απατεώνες!

Η εκτέλεση των μάγων και των μαγισσών ήταν γιορτή για την Εκκλησία. Το ίδιο και οι δημόσιοι εξορκισμοί. Ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, κατήχηση και εμπόριο από την πραμάτεια των καλογέρων. Φυλαχτά, κομποσκοίνια, λουλούδια και λιβάνια. Ένας καλός τρόπος να γεμίζουν τα παγκάρια.

Η ώρα της ανάφλεξης στην πυρά, υπέρτατη στιγμή ανάμικτων συγκινήσεων. Ταυτίζοντας τη συνείδηση με το θεό, η εκδήλωση χαράς συγκρατημένη αλλά συναρπαστική. Δεν καιγόταν η μάγισσα, αλλά ο δαίμονας που έκανε συμβόλαιο μαζί της.

Ήταν συναρπαστικό το λίκνισμα της μάγισσας πάνω στην αναμμένη θράκα. Αν ήταν νέα και όμορφη ακόμα πιο καλά. Κουνιόταν ρυθμικά, στριφογύριζε, τιναζόταν απότομα, λες και χόρευε πάνω στη φωτιά. Κράταγε λίγο, αλλά έμενε στη φαντασία για πολύ.

Τι αρρωστημένη φαντασία και αποχαυνωμένη ηθική!

Ένας αληθινός Ψυχόκοσμος, ο κόσμος του μεσαίωνα. Μάγοι, Λάμιες, Στρίγγλες και Γητευτές, Μέντιουμ και Αστρολόγοι, ήταν τα επαγγέλματα με πραγματική πέραση το μεσαίωνα. Η ζήτηση κάλυπτε την προσφορά δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο το μέγεθος της αφέλειας και της παραζάλης. Δεν ήταν όμως μόνο οι τσαρλατάνοι που έπαιζαν με τις φοβίες των αφελών αναζητώντας την απόκτηση δόξας πλούτου και συγκίνησης. Ευγενείς με υψηλά αξιώματα, Βασιλείς, όπως η Αικατερίνη των Μεδίκων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Β΄, πρίγκιπες και δούκες, όπως της Λορένης και Βουργουνδίας, ήταν μπλεγμένοι σε σατανικές τελετές που αναζητούσαν δόξα προκειμένου να εκτονώσουν τις αχαλίνωτες σεξουαλικές τους ορμές. Μέχρι και πάπες, θυσίαζαν στους δαίμονες για να προσελκύουν τον έρωτα των γυναικών, όπως ο Γρηγόριος ο Ζ΄ (1073-1085) και ο Ιωάννης ο Κ΄ (1276-1277).

Αν όλα αυτά σήμερα φαντάζουν τόσο τρελά και παράλογα, δεν πρέπει να τα αποδίδουμε μόνο στους τσαρλατάνους και τους επιτήδειους που αποσκοπούσαν στον εύκολο πλουτισμό, την άνετη ζωή και την επιδίωξη δόξας. Η έξαλα θρησκευτική πίστη στο θεό γεννά όχι μόνο το μίσος του Διαβόλου, αλλά κυρίως γεννά την πεποίθηση πως το ον αυτό υπάρχει! Η ζωή των πιστών διαποτίστηκε από την ιδέα του διαβόλου, επιβάλλοντας δεοντολογία σατανοφοβίας. Ένας «έξυπνος τρόπος» να επιβληθεί η θρησκευτική δεοντολογία. Η καθηκοντολογία που θέτει την ιδεατή τελειότητα στον ουρανό και την ανθρώπινη συνείδηση στο χαμηλότερο σημείο, καταβαραθρώνει τις δυνατότητες του ανθρώπου. Αντιμετωπίζοντας έναν κόσμο δαιμονικών πνευμάτων που συχνά βρίσκονται στην υπηρεσία του θεού, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την ανικανότητά του να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς την επικουρία του θεού.

Σίγουρα οι οντότητες αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία. Οι ελαφροΐσκιωτοι πιστοί πάσχουν από δαιμονική φρενίτιδα. Τη μέρα, το βράδυ, τα μεσάνυχτα, εκείνα τα οχληρά πνεύματα των ζωντανών[xv] συνεδριάζουν μεταξύ τους πώς θα κάνουν περισσότερο κακό. Κάτω από τα αστέρια, κάποια ώρα και ημέρα, κάτω από τη σκιά της συκιάς με τα μακριά του πόδια ο δίαβολος, σαν τραγοπόδαρος, με μυτερό γενάκι και αποκρουστικά κέρατα στο κεφάλι, σκορπά φόβο, πανικό και δέος στους αφελείς, Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Η κάλτσα του δαιμονική, σαν σατανική εφεύρεση και η ουρά του, πηγαίνοντας πέρα δώθε, χώνεται παντού, κάνοντας το δεισιδαίμονα λαό να στοχάζεται με δαιμονικές παροιμίες και να οργιάζει με τη φαντασία του.[xvi] Οι γελοιότητες των «θείων απομνημονευμάτων» στοίχειωσαν τη λογική του. Η γελοιότητα του θαύματος των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, στο οποίο ο Ιησούς εκτόπισε μια λεγεώνα δαιμονίων[xvii] δε βρίσκεται σε αυτόν που το επινόησε αλλά σε αυτόν που το πίστεψε!

Ο πρώτος, όπως φάνηκε, έκανε καλά τη δουλειά του, όμως οι άλλοι που τον πίστεψαν δεν έκαναν καλά, γιατί έγιναν λάτρεις του υπερφυσικού και επιρρεπείς στην αφέλεια.

Οι σατανολάτρεις ανέκαθεν πίστευαν στο θεό και το διάβολο, έχοντας τις ίδιες πηγές με τους άλλους πιστούς. Μέσα στο σκοτεινό ψυχόκοσμο του ανθρώπου, θεός και διάβολος, τον ίδιο αέρα αναπνέουν!

Όπως γράφει και ο Villeneuve «Ο διάβολος είναι και αυτός ένα δόγμα που άπτεται όλων των άλλων. Προσβάλλοντας τον αιώνιο νικημένο, δεν προσβάλλει κανείς και τον αιώνιο νικητή; Το να αμφιβάλλεις για τις πράξεις του πρώτου, σε οδηγεί στην αμφιβολία για τις πράξεις του δεύτερου, τα θαύματα που έκανε για να καταπολεμήσει το διάβολο. Οι κολόνες του ουρανού έχουν τη βάση τους στο χάος».[xviii]

Κυρίως όμως, εκτός από το χάος, η πηγή τους δε βρίσκεται μακρύτερα από τον τόπο που γεννήθηκαν, το μυαλό. Από κει ξεκινούν, σαν δυνάμεις του καλού και του κακού και λάμπουν πάνω μας. Σαν να υπήρχαν πραγματικά, σαν οντότητες που μας εξουσιάζουν. Ο καθένας φτιάχνει το θεό του, σύμφωνα με τις δυνατότητες του μυαλού του, μέχρι εκεί που φτάνει η λογική του και μπορεί να προσεγγίσει η ηθική του.

Έχουμε χρέος άλλωστε, μετά την παντελή ηθική καταβαράθρωση που υποστήκαμε να θέσουμε τις βάσεις για μια πραγματική μεταχριστιανική ηθική.

Όπως φάνηκε, οι προηγούμενοι, δεν είχαν καλές συνταγές. «Καλύτερα να απελπίζεσαι παρά να παραδίνεσαι» έλεγε ο Ζαρατούστρας στο ομώνυμο έργο του Νίτσε, γράφοντας για το νεκροζώντανο τύραννο του ανθρώπου «Όποιος τον λατρεύει ως θεό της αγάπης δεν έχει μεγάλη ιδέα για την αγάπη. Ο θεός αυτός δεν ήθελε να είναι και δικαστής; Μα όποιος αγαπά, αγαπά πέρα από την ανταμοιβή και την τιμωρία»![xix]

ΠΗΓΗ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΜΠΕΡΙΔΗΣ

ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ σελ. 402-413

Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Έτσι περιγράφονται από τον Ησίοδο και έτσι αναφέρονται από τον Πλάτωνα στην «Πολιτεία» του (392a), που σαν θεία όντα απέκτησαν αθανασία.

[ii] Ο Ιμπλίς στον ισλαμισμό αντιστοιχεί στο γνωστό Σατανά των δυο άλλων θρησκειών. Από έπαρση και αλαζονεία έπεσε και αυτός. «Η γη θα είναι η κατοικία κι ο κλήρος σου μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου» Κοράνι 2.34.

[iii] Ο Σατανάς αντιτίθεται στο Δαυίδ και τον Ισραηλιτικό λαό (Χρόν. 21.1) Φέρεται επίσης σαν δούλους του Γιαχβέ, αφού παρευρίσκεται στη σύναξη του Θεού (Ιώβ 1.6-12). Το ίδιο συμβαίνει όταν ο Σατανάς θέλει να διαβάλει τον ιερέα Ιησού και ο Γιαχβέ το σώζει σαν δαυλό που άρπαξε από τη φωτιά (Ζαχ. 3.1-2).

[iv] Οι «πατέρες» του χριστιανισμού διακήρυξαν ότι ο Σατανάς δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στον άνθρωπο, χωρίς τη θέληση του θεού (Βλέπε Αυγουστίνο «Περί Τριάδος» 3.10).

[v] Ο Χιουμ (1711-1776) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, πατέρας του ευρωπαϊκού αγνωστικισμού και πρόδρομος του θετικισμού. Εξετάζοντας τα ηθικά προβλήματα με βάση την εμπειρία, ο Χιουμ, πίστευε ότι αρκεί να σχηματιστεί στη συνείδηση του ανθρώπου η παράσταση του καλού και του κακού για να αποφασίσει αμέσως να επιδιώξει το πρώτο και να αποφύγει το δεύτερο.

[vi] Ο Άδωνης και ο Ταμμούζ ήταν εραστές της μεγάλης θεάς.

[vii] Έτσι ονόμαζαν την Αφροδίτη που έφερνε το φως, επειδή εμφανιζόταν πριν την Ανατολή του ήλιου (Αυγερινός). Όμως και σαν όνομα, Εωσφόρος, είναι αυτός που φέρνει το φως, όπως και στα λατινικά, Λούσιφερ, που σημαίνει το ίδιο πράγμα (Lux-fero). Ο Εωσφόρος, στην Ελληνική μυθολογία, συμβολίζεται με τον Προμηθέα, τον αδερφό του Τιτάνα, Άτλαντα, που έφερε το φως, τη Γνώση και τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας τον καταδίκασε δένοντάς τον στο βράχο του Καυκάσου.

[viii] Σφιγγόμορφα όντα (σαν τη Σφίγγα, κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου). Είναι λειτουργικά πνεύματα που εκτελούν τις υπηρεσίες του Θεού, φανερώνοντας την παρουσία, τη δύναμη και τη δόξα του (βλέπε Γεν. 3.24, Έξ. 25.18-21, Αρ. 7.89, Ψαλ. 80.2 κ.α).

[ix] Ο Θεός δε λυπήθηκε τους αγγέλους που αμάρτησαν, τους έριξε στα ζοφερά σπήλαια του Τάρταρου, παραδίνοντάς τους να φυλάσσονται μέχρι να δικαστούν (Πέτρ. Β΄ 2.4) βλέπε επίσης Ιουδ. 6).

[x] Ο γιος του Δαβίδ, ο σοφός Σολομών, όταν τελείωσε το κτίσιμο του ναού του, έκλεισε τους δαίμονες σε εφτά στάμνες και τις εγκατέλειψε εκεί. Όταν όμως οι Ρωμαίοι τις ανακάλυψαν, απελευθερώθηκαν και δραπέτευσαν. Έκτοτε βρίσκονται ανάμεσά μας (βλέπε «Μαρτυρία της Αλήθειας» 70).

[xi] Από τα ρήματα incubo (κοιμάμαι πάνω σε κάτι) και succubo (ξαπλώνω κάτω από κάτι). Ο Incubus στο μεσαίωνα ήταν ο αρσενικός δαίμονας και ο Succubus ο θηλυκός, που εφιαλτικά ερωτοτροπούσαν πάνω στα δαιμονισμένα θύματά τους!

[xii] Το βιβλίο εκδόθηκε από τον Οίκο Πυρσός, το 1958 και εκτεταμένα αποσπάσματά του παρουσιάστηκαν το 1978 από το περιοδικό «Αίνιγμα του Σύμπαντος» στα τεύχη 42, 43 και 45.

[xiii] Η δαιμονοπληξία, σύμφωνα με το Γιούνγκ, είναι μια ευάλωτη και ζοφερή πλευρά της προσωπικότητας του Εγώ, δηλαδή μία ψυχοσωματική αρρώστια που μπορεί να προσβάλει και ομαδικά πολλά άτομα μαζί, όπως «ο χορός του Αγίου Γκυ» που ήταν ευρέως διαδεδομένη αρρώστια του μεσαίωνα (βλέπε Καρλ Γιούνγκ «Ο Άνθρωπος και τα Σύμβολα του» εκδόσεις Αρσενίδη σελ. 168.

[xiv] Rolland Villeneuve «Το Δαιμονικό Σύμπαν» μετάφραση Μαρίνα Λώμη εκδόσεις Αστέρι σελ. 91-92.

[xv] Οι πρώτοι χριστιανοί θεωρούσαν τα δαιμόνια ψυχές γιγάντων που χάθηκαν στον κατακλυσμό! Βλέπε David Srtauss «Η Ζωή του Ιησού» σελ. 46 Εκδόσεις Αναγνωστίδη.

[xvi] Βλέπε σχετικά στο Γεώργιο Σιέττο «Αρχαίες Επιβιώσεις στο Χριστιανισμό» σελ. 242-258 Εκδόσεις Altebaran.

[xvii] Ο Ματθαίος αναφέρεται σε δυο δαιμονισμένους (8.28) ενώ ο Μάρκος (5.1) και Λουκάς (8.26) σε έναν. Αμφότεροι όμως πιστεύουν ότι τα δαιμόνια παρακάλεσαν τον Ιησού να τα βάλει σε κείνο το κοπάδι των γουρουνιών, στο οποίο η αιφνίδια κατοχή προκάλεσε υστερία στα γουρούνια και γι αυτό αυτοκτόνησαν πέφτοντας από τον γκρεμό, παρασύροντας τα… ανυποψίαστα δαιμόνια!

[xviii] «Το Δαιμονικό Σύμπαν» σελ. 374.

[xix] Friederich Nietzsche «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» σελ. 215 μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη Εκδόσεις Φέξη 1965.