Ο εξωγήινος και ο χριστιανός

Η ανάρτηση αυτή πέρα από τη σοβαρότητα του θέματος που πραγματεύεται, είναι και ολίγον σατυρική. Οι παλιοί αναγνώστες το ξέρουν αυτό αφού εδώ και πέντε χρόνια έγινε συνήθεια, πριν τις καλοκαιρινές διακοπές να σατιρίζουμε ένα θέμα με την ευκαιρία της θερινής ραστώνης.

Ποιο το θέμα φέτος;

Ας πούμε είστε από έναν άλλο πλανήτη και ενδιαφέρεστε να μάθετε τι λατρεύει περισσότερο στη ζωή του ένας άνθρωπος στη Γη.

Επαφή τρίτου τύπου… και βάλε, όταν ο εξωγήινος συνάντησε τον «άνθρωπο της πίστης».

Ο εξωγήινος, ψώνισε από σβέρκο, που λέμε. Ο άνθρωπος ήταν χριστιανός και η αφήγηση στον απέραντο κόσμο της πίστης, ειλικρινής μεν αλλά αφελής. Ειλικρινής ως προς την πίστη του και αφελής ως προς την προσέγγιση της πραγματικότητας που για τον πιστό εκφράζει την μόνη αλήθεια.

Η αφήγηση της ανάρτησης γίνεται απ’ τον αποδέκτη εξωγήινο προς έναν άλλο εξωγήινο που ενδιαφέρθηκε να μάθει το I.Q. των ανθρώπων της Γης.

Ας δούμε τι του είπε.

Είμαι σίγουρος ότι δεν με κορόιδευε. Αυτά που μου είπε τα πίστευε απόλυτα!

Το Σύμπαν, λέει, το δημιούργησε ένα ον που το λένε Θεό. Το έφτιαξε από το τίποτα. Στο κέντρο του Σύμπαντος δεν τοποθέτησε μόνο τη Γη, αλλά και τον άνθρωπο, για να εξουσιάζει τα πάντα. Πουθενά αλλού δεν δημιούργησε ζωή. Ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Τα αστέρια σαν διακόσμηση ομορφαίνουν το μεγαλειώδες δημιούργημά Του και ο άνθρωπος λατρεύει τον Δημιουργό!

Στην αρχή θεωρούσε προστατευμένους Του ένα λαό που ονόμαζε Ισραήλ. Αργότερα όμως που τον πρόδωσαν τους παράτησε και λαός του έγινε όποιος βαφτιζόταν χριστιανός. Μην με ρωτήσεις όμως σε τι θεό πιστεύει ο χριστιανός. Απ’ ότι κατάλαβα, πρέπει να είναι κάτι σαν υβρίδιο. Είναι ο αρχικός Πατέρας, αλλά είναι και Υιός. Δυο πρόσωπα σε ένα. Μαζί με αυτούς τους δυο πιστεύουν και σε ένα Πνεύμα που το θεωρούν κι αυτό κάτι σαν πρόσωπο. Όλα αυτά, σαν ένα ον, αποτελείται από την ίδια ουσία που λέγεται Τριαδικός Θεός. Είναι τρία πράγματα μαζί, όμως στην ουσία ένα και το αυτό! Ούτε κι αυτός μπορούσε να το καταλάβει καλά αυτό, αλλά λέει πως έτσι του το είπαν από τότε που ήταν μικρός και ήταν υποχρεωμένος να το πιστεύει σαν Αλήθεια μέχρι να πεθάνει. Όποιος το ακούσει αυτό και δεν το πιστέψει πάει στην Κόλαση!

Πού πάει η σκέψη σας, που πάει ο λογισμός σας!

Πριν με ρωτήσεις τι είναι η Κόλαση να σου πω τι σημαίνει χριστιανός. Είναι αυτός που πιστεύει στον Υιό. Αυτόν τον γέννησε ο Πατέρας Του, στέλνοντας το σπέρμα Του με ένα λουλούδι σε μια Ιουδαία, Ισραηλινή, δεν κατάλαβα καλά, που έμεινε έγκυος μόλις το μύρισε! Όπως λένε και οι γήινοι, κάποιες πιάνουν… και με την μυρωδιά!

Το παιδί που γεννήθηκε, σπούδασε μέσα σε Εκκλησίες από καθηγητές… παπάδες ιουδαίους και ισραηλινούς, κοινώς εβραίους που πίστευαν μόνο στον Πατέρα. Όμως διέφερε από τα άλλα παιδιά επειδή ήταν παιδί του Πατέρα - Θεού! Όταν μεγάλωσε έλεγε ιστορίες σε όποιον συναντούσε και έκανε θαύματα.

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πώς γίνεται ένα θαύμα, γιατί είναι το πιο τρελό πράγμα που έχω ακούσει! Για να καταλάβεις, είναι αυτό που λέμε όταν καταδικάζουμε κάτι που δεν είναι δυνατόν να γίνει. Αυτό που καταδικάζουμε σαν αντινομία δηλαδή. Λένε, αφού τους νόμους τους έκανε ο θεός, μπορεί να τους καταλύσει όποτε θέλει! Μην με ρωτήσεις αν γίνεται αυτό, όμως ο άνθρωπος αυτός φαινόταν να το πιστεύει! Λέει, δεν χρειάζεται να το δει, αρκεί που πίστευε! Αν πιστεύεις αληθινά, τότε λέει, μπορείς να κουνήσεις και βουνά ολόκληρα!
Πρόσεξε ένα θαύμα υψίστης σημασίας: Ένα κομμάτι ψωμί μπορεί να μετατραπεί σε σάρκα του θεού και παραταύτα να μοιάζει ακόμα με… ψωμί! Όποιος το τρώει παίρνει δύναμη από το θεό. Εκπληκτικό;

Αυτόν τον Υιό λοιπόν την μια μέρα τον λάτρευαν όλοι, αλλά την άλλη κανείς. Ακόμα και ένας μαθητής του, τον πρόδωσε στην πολιτική εξουσία και η τελευταία πριν τον σταυρώσει τον βασάνισε με μαστίγωμα. Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω, όμως ο άνθρωπος αυτός το πίστευε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να βασανίσει τον Δημιουργό του Σύμπαντος και ενώ το έλεγε αυτό τα μάτια του δάκρυζαν!

Τελικά ο Υιός, πέθανε στο σταυρό! Δεν άντεξε τις κακουχίες! Και όλα αυτά για να σώσει την ανθρωπότητα. Να σου πω την αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω, πώς αν εξευτελιστείς τόσο πολύ σώζεις έστω και έναν. Εν πάση περιπτώσει, μετά από λίγες ώρες αναστήθηκε! Δεν τον είδαν πολλοί. Δυο τρία άτομα στην αρχή και οι μαθητές του λίγο πριν… αναληφθεί στον ουρανό.

Γελάς; Τον ρώτησα κι εγώ τι σημαίνει αυτό και μου είπε ότι ήταν επιστροφή στον Πατέρα! Φυσικά χωρίς όχημα και άγνωστο με τι ταχύτητα! Έκανα ένα υπολογισμό για τις διαστάσεις του γαλαξία και συμπέρανα ότι ακόμα και με την ταχύτητα του φωτός να ταξίδευε, αν διέσχιζε τον γαλαξία κατά πλάτος ακόμα δεν πρέπει να έχει βγει από αυτόν. Μην με ρωτάς σε ποιο γαλαξία βρίσκεται ο Πατέρας. Και μόνο που είναι αχώριστος λες και είναι μια ουσία με το Πνεύμα, αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να ήταν λογικός. Ούτε να υποθέσεις ότι ήταν μοναδικός. Εκατομμύρια ανθρώπων πιστεύουν στις ίδιες ανοησίες. Μάλιστα ο συνομιλητής μου ξεστόμισε και έναν πανηλίθιο όρο: Πανταχού Παρών, με τόση ευκολία λες και οι διώκτες του εβραίοι δεν μαστίγωσαν έναν άνθρωπο, αλλά το Υπερπέραν ολόκληρο!

Θα πρέπει να είναι παράλογο πλάσμα, όμως επειδή οι περισσότεροι όλα αυτά τα πιστεύουν σαν αληθινά, δεν θεωρούν τρελούς τους χριστιανούς, αλλά τους άλλους που πιστεύουν σε άλλους θεούς!

Πόσοι θεοί υπάρχουν μην ρωτάς σε κείνο τον πλανήτη. Αμέτρητοι! Και όλοι μεταξύ τους μισούνται θανάσιμα! Ακόμα και οι χριστιανοί, μεταξύ τους, αν κάποιοι αλλάξουν κάποια δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα τα λένε δόγματα, και είναι θανάσιμο αμάρτημα να πιστεύεις, λέει, σε διαφορετικά δόγματα.

…Διαφορετικά πάς στην Κόλαση!

Ε, να σου πω και τι είναι Κόλαση.

Είναι ένας τόπος βασανιστηρίων, που όσοι δεν πιστεύουν αληθινά, όταν πεθάνουν πηγαίνουν εκεί, όπου αποκτούν ξανά το σώμα τους και οι Διάβολοι με αρχηγό το Σατανά, τους βασανίζουν αιωνίως με τα πιο φρικτά βασανιστήρια, που ποτέ δεν τελειώνουν και ο πόνος είναι αβάσταχτος.

Τώρα ξέρω τι σκέφτεσαι. Αν ο Θεός που είναι τόσο καλός, αν μπορεί να σταματήσει αυτό το κακό! Όσο και να προσπάθησα να καταλάβω, πώς το πιστεύει αυτό ο χριστιανός, να σου πω την αλήθεια, δεν κατάφερα! Από τη μια μεριά μου έλεγε ότι είναι Πανάγαθος και από την άλλη Παντοδύναμος! Αυτές οι δυο ιδιότητες είναι τόσο αντιφατικές, ειδικά μόλις αντιληφθείς ότι τον Σατανά και τους Διαβόλους ο ίδιος ο Πατέρας δημιούργησε. Τώρα θα μου πεις αν τους έχει στην υπηρεσία του δεν είναι πανάγαθος, ενώ αν όχι τότε δεν είναι παντοδύναμος!

Ένα όμως είναι σίγουρο: Ότι αυτοί οι χριστιανοί θα πρέπει να μην μπορούν να σκεφτούν καλά, από την στιγμή που με την βάφτιση, τους προγραμματίζουν να σκέφτονται έτσι. Έκτοτε, μια ζωή, με την εκπαίδευση τους κάνουν πλύση εγκεφάλου.

Α, το πιο τρελό δεν σου το είπα… Αν είσαι πιστός στα δόγματα και όλα αυτά τα πιστεύεις χωρίς να τα ερευνάς… πηγαίνεις σε ένα μέρος που το λένε Παράδεισο. Όπως και την Κόλαση, δεν ξέρω πού βρίσκεται, όμως εκεί καλοπερνάς μόλις αποκτήσεις το σώμα σου. Είσαι χορτάτος χωρίς να τρως και τα ξέρεις όλα χωρίς να χρειάζεται να μαθαίνεις. Το πιο βασικό όμως είναι ότι δεν σου καίγεται καρφάκι αν τα παιδιά σου βρίσκονται στην Κόλαση!

Τι λες για όλα αυτά;… είπε ο… Άθεος στους φίλους του!

Εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί λέτε επέλεξα να χρησιμοποιήσω την αφήγηση ενός εξωγήινου για να περιγράψω τη θρησκεία ενός χριστιανού;

Το σύμβολο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος. Από την εκπροσώπηση της δύναμης που αντιπροσωπεύει την φανταστική αντανάκλαση της ιδέας του θεού, μέχρι την τέχνη, όπου παραλλάσσεται η καλλιτεχνική εικόνα που υποτίθεται αντανακλά την πραγματικότητα. Επίσης, πρέπει να ξέρουμε ότι το σύμβολο είναι ελληνική λέξη που «αποδίδει την έννοια του συνόλου».

Ο άνθρωπος, μη μπορώντας να αποδώσει τις βαθιές έννοιες του θεού, συνήθιζε να τις κρύβει πίσω από ένα σύμβολο. Μέσω αυτών «εννοούσε» περισσότερα και απ’ όσα γνώριζε. Η αλληγορία ήταν πολύ βολική. Συνεπώς στο σύμβολο κρύβεται και μια αθροιστική «εικονική γνώση» που, στο χώρο και στην διάρκεια του χρόνου εξελίσσεται, εκφράζοντας μια εικονική πραγματικότητα που ο άνθρωπος ανέκαθεν πρόσδιδε στο θεό. Πίσω από τον συμβολισμό κρύβονται αλληγορικές έννοιες που εξάπτουν την φαντασία και εμπλουτίζουν ακόμα πιο πολύ το σύμβολο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει αντικείμενο, φυτό ή ζώο που ο άνθρωπος δεν χρησιμοποίησε προκειμένου να συμβολίσει μια έννοια ή θεϊκή ιδιότητα δημιουργώντας μια απίστευτη θρησκευτική πολυμορφία με τοτέμ και φετίχ. Ο Φετιχισμός είναι δημιούργημα αυτής της τάσης να θεοποιούμε αντικείμενα και να αποδίδουμε σ’ αυτά υπερφυσικές δυνάμεις.

Πίσω από την λατρευτική πίστη λοιπόν βρίσκεται το σύμβολο και πρόγονος όλων των θρησκειών είναι το φετίχ και η ιεροφάνεια.

Εξωγήινος Απολογητής

Από την άλλη πάλι μέσω της αλληγορίας δεν στηρίξαμε μόνο τις επικρατούσες θρησκείες, αλλά και τις αιρέσεις. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η πολυποίκιλη θρησκευτική συνείδηση που μέσα στο χώρο και τον χρόνο, μόνο αν είσαι εξωγήινος σου φαίνεται παράλογη. Όμως, η δύναμη του συμβόλου είναι εκείνη που αντέστρεψε τη λογική. Το νόημα του συμβόλου δεν μπορεί κανείς να το αποκρυπτογραφήσει με τη λογική, γιατί δεν υπάρχει φόρμουλα ώστε με την αφαίρεση να κατανοήσουμε την έννοια. Στο σύμβολο, έννοια και εικόνα είναι αδιάσπαστα ενωμένα. Το ίδιο το αντικείμενο κρύβει τη «δύναμη». Όμως, όχι αντικειμενικά. Η δύναμη είναι εικονική και απατηλή. Όλα αυτά βρίσκονται ιδεαλιστικά ταυτοποιημένα στην συνείδηση του πιστού. Έξω από το χώρο και το χρόνο τα σύμβολα είναι χωρίς νόημα και λογική!

Ακριβώς στο σημείο αυτό, ο εξωγήινος, είναι ο ιδανικότερος για να κατανοήσει το παράλογο και την αντιστροφή της «λογικής»!

Στο Παράρτημα του βιβλίου μου «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» έγραφα «Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»! Ζώντας το όνειρο, σε μια κοινωνία του θεάματος, ο κοινός νους δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την αντιστροφή στη λογική. (σελ. 522 Εκδόσεις Ενάλιος 2010).

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το Παράρτημα και σε μια παλαιότερη ανάρτηση «Αλλοτρίωση το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου (3ο Μέρος)».

Γι αυτό πρέπει να αντιληφθούμε ότι η άρνηση της αντικειμενικότητας έχει διαλυτικές συνέπειες, όχι μόνο για μας αλλά και για την κοινωνία γενικότερα! Δημιουργεί στην ανθρώπινη συνείδηση μια αλλοτριωμένη οπτική, διαστρεβλώνοντας τον κόσμο και την πραγματικότητα, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από το περιβάλλον και τον κόσμο όπου ζει.

Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη. Μας ενσωματώνει στο σύστημα και θέτοντας τους κανόνες του συστήματος κάνει το δρόμο της επιστροφής δύσκολη υπόθεση.

Τώρα πιστεύω ότι αντιληφθήκατε και το λόγο της ανάρτησης. Ας δέσουμε τώρα το θέμα μας και με την πρόσφατη πολιτική κατάσταση.

Λίγες μέρες πριν ψηφίσαμε και ένας στους δυο ψήφισε αυτούς που τον καταδυνάστευσαν και καθημερινά τον λήστευαν.

Είναι απίστευτο! Φτωχοί και από τα χρέη και εξαθλιωμένοι, στην ουρά με τον τραπεζίτη, για να ψηφίσουν το ίδιο κόμμα: το κόμμα που νοιάζονταν για την διάσωση των τραπεζών! Ο λαός ψήφισε τα ανδρείκελα των ξένων!

Απίστευτο;

Κι όμως αληθινό!

Όταν ζούμε χωρίς λογική, σε μια εικονική πραγματικότητα, τόσο αποξενωμένοι από τον κόσμο μας και πωρωμένοι, χωρίς να αναζητούμε την αλήθεια, χωρίς κρίση και παιδεία, αδιαφορώντας για τα κοινά και ξαφνικά να σου δίνουν την δυνατότητα να επιλέξεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καθοδηγηθείς από τις προτροπές τους, από την προπαγάνδα και τα διλήμματά τους, και με κίνητρο το φόβο και τις απειλές τους να ψηφίσεις τους δυνάστες σου. Γι αυτό, αυτή την στιγμή, μόνο μια συμβουλή μπορώ να σας δώσω για το καλοκαίρι: μαζί με τις ευχές μου, να περάσετε… ονειρεμένες διακοπές στο σπίτι σας, μιας και θα αδυνατείτε να ζείτε την… χλιδή των περασμένων χρόνων!

Το είχατε συνειδητοποιήσει αυτό;

Όχι; Ε, τώρα θα το αντιληφθείτε!

Η εικονική πραγματικότητα ας γίνει συνήθεια και στις καλοκαιρινές διακοπές σας!

Προσοχή μόνο στην υπερθέρμανση του λαμπτήρα. Μπορεί να σας προκαλέσει εγκαύματα.

 Ραντεβού το Φθινόπωρο!

Τι είναι η φιλοσοφία;

Αν θα έθετα την ερώτηση αυτή σε κοινό είμαι σίγουρος ότι οι περισσότερες απαντήσεις που θα έπαιρνα θα ήταν ποικίλες και πιστέψτε με, τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη. Ίσως, το μόνο κοινό που θα είχαν, θα ήταν η ετυμολογία της λέξης, ότι η φιλοσοφία είναι για παράδειγμα η φιλία, δηλαδή η αγάπη, για τη σοφία. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα αφού και στη «σοφία» ο καθένας θα έδινε μια διαφορετική ερμηνεία. Αυτή η σχετικότητα των εννοιών δημιουργεί παρανοήσεις. Οι έννοιες για την ίδια λέξη είναι πολλές και διαφορετικά τις αντιλαμβάνεται ο καθένας, γιατί ο καθένας σκέπτεται διαφορετικά. Γι’ αυτό και στην αρχαία ελληνική οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές ονομάστηκαν «αιρέσεις». Αίρεση σημαίνει τρόπος του σκέπτεσαι, προαίρεση, σχολή.

Ο Επίκουρος τόνιζε ότι, ανάμεσα στους συνομιλητές, για κάθε λέξη πρέπει να αποδίδουμε την ίδια έννοια διαφορετικά δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Δεν είχε άδικο. Οι περισσότερες παρανοήσεις γίνονται επειδή δεν τηρούμε αυτόν τον κανόνα, ακόμα κι όταν λέμε τα ίδια πράγματα και διαφορετικά τα εννοούμε ή εννοούμε τα ίδια και με διαφορετικές λέξεις τα αποδίδουμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «σοφία» που αναφέραμε πιο πάνω. Κάποιοι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη λέξη «σοφία» με την «αλήθεια» δηλώνοντας ότι φιλοσοφία είναι η αγάπη, η αναζήτηση δηλαδή της αλήθειας. Όμως τι είναι αλήθεια; Σίγουρα και εδώ έχουμε μία σχετική έννοια. Διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας την αλήθεια ή μήπως έχω άδικο;

Η γνώμη του καθένα είναι διαφορετική και σύμφωνη με τον τρόπο που σκέπτεται, τη σχολή δηλαδή που ακολουθεί, βλέπει το ίδιο πράγμα από διαφορετική γωνία και η επικοινωνία μας γίνεται πολλές φορές από δύσκολη μέχρι ακατανόητη. Και επειδή οι γνώμες με το χρόνο αλλάζουν γι αυτό συνεχώς επισημαίνω ότι η γνώμη μας γι αυτό δηλαδή που θεωρούμε αληθινό, είναι όχι μόνο σχετικό αλλά και ιστορικά καθορισμένο. Οι αναγνώστες του blog το ξέρουν καλά αυτό. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τι λέμε ας ρίξουν μια ματιά εδώ «Τι είναι η αλήθεια;»

Ακριβώς αυτή η θέση, φιλοσοφικά, με καθιστά απέναντι σε κάθε δόγμα.

Τι είναι όμως δόγμα;

Η απόλυτη γνώμη! Η γνώμη που στο χρόνο παραμένει πάντα η ίδια είναι αναχρονιστική και ξεπερασμένη και γι’ αυτό ακριβώς είναι αυθαίρετη!

Η αλήθεια είναι ζωντανή και γι αυτό είναι σχετική και ιστορικά καθορισμένη. Κάθε μέρα εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, με νέες αναλύσεις, από το δάσκαλο στο μαθητή και μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πληρέστερη, αποβάλλοντας κάτι που θεωρήθηκε λανθασμένα στο παρελθόν ή εισάγοντας νέα στοιχεία εμπλουτίζοντας το περιεχόμενό της στο διηνεκές.

Ας δώσουμε και έναν ορισμό για την έννοια: Σαν σκέψη, είναι το ανώτερο προϊόν του εγκεφάλου που αντανακλά γενικευμένα τα αντικείμενα και τα φαινόμενα της πραγματικότητας. Μέσω των εννοιών λοιπόν, σκεπτόμενοι, απεικονίζουμε γραπτά ή σε γλωσσική μορφή την πραγματικότητα του κόσμου και αυτό ακριβώς είναι που σηματοδοτεί την ακριβολογία των εννοιών.

Μμ, αυτός ο διαλογισμός πιο πάνω μου φαίνεται βοηθάει προκειμένου να αντιληφτούμε, μέσω της σοφίας και της αλήθειας, της αίρεσης και του δόγματος, της γνώμης και της γνώσης, τι είναι φιλοσοφία.

Πολλοί νομίζουν ότι η φιλοσοφία είναι οι όμορφες φράσεις, όπως «αγάπη σημαίνει να μην αναγκαστείς να ζητήσεις ποτέ συγνώμη» ή «τα δάκρυα είναι σαν τα διαμάντια, γι’ αυτό μην τα χαρίζεις σε όσους δεν τ’ αξίζουν».

Όχι, όχι!

Η φιλοσοφία είναι άλλο πράγμα.

Πριν δώσουμε έναν γενικό ορισμό, ας πούμε και δυο λόγια για τη γέννηση της φιλοσοφίας.

Από την εποχή του Διογένη Λαέρτιου είχε τεθεί το ερώτημα. Στους «Βίους φιλοσόφων» ο Διογένης έγραφε: για όσους δεν έχουν αντιληφθεί η φιλοσοφία στην Ελλάδα γεννήθηκε και οι ξένοι πλανώνται αν έχουν διαφορετική γνώμη αφού ακόμα και το όνομά της, στη γλώσσα τους αδυνατούν να αλλάξουν. Επίσης πρέπει να ξέρουν ότι τα επιτεύγματα των Ελλήνων χάρη της φιλοσοφίας τους επιτεύχθηκαν. Οι έλληνες πρώτο φιλόσοφο θεωρούσαν τον Αναξίμανδρο (610-540) που ήταν μαθητής ενός εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας του Θαλή του Ίωνα από τη Μίλητο (624-547).

Ο Θαλής ήταν εμπνευστής της γεωμετρίας και της αστρονομίας ενώ ο Αναξίμανδρος διάδοχος της πρώτης Φιλοσοφικής Σχολής των Φυσιοκρατών (Υλιστών) που θεωρούσε πρώτη αρχή του κόσμου το Άπειρο, σαν απροσδιόριστη ύλη που ήταν αγέννητη, άφθαρτη και αθάνατη που βρίσκεται σε αιώνια και αδιάκοπη κίνηση. Ο Ηράκλειτος (540-480) έμεινε στην αιωνιότητα με την περίφημη φράση του που σαν αξίωμα και σήμερα χρησιμοποιούμε. Ναι, «τα πάντα ρει» και σ’ αυτό κανένας δεν διαφωνεί!

Δεν χρειάζεται νομίζω να πούμε τίποτε περισσότερο. Οι πρώτες αρχές, σαν αξιώματα, που σήμερα η Επιστήμη χρησιμοποιεί, από τότε είχαν μπει.

Τώρα μπορούμε, νομίζω, να δώσουμε ένα γενικό ορισμό, τι εννοούμε φιλοσοφία, χωρίς να παρεκκλίνουμε εννοιολογικά από εκείνους που πρώτοι προσπάθησαν να πάρουν απαντήσεις ρωτώντας, όχι το Ιερατείο ως έκαναν οι ποιητές των μύθων, αλλά από τη φύση την ίδια, περνώντας ομαλά από το μύθο στο λόγο και τη σοφία της φύσης, του όλου δηλαδή, αυτό που λέμε αντικειμενική πραγματικότητα.

Φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια των όντων (αυτών που υπάρχουν δηλαδή) και των φαινομένων της πραγματικότητας. Επίσης πρέπει να γνωρίζουμε ότι η επιστήμη είναι εκείνη που μελετά το σύνολο των φαινομένων της ύλης σε σχέση με την κίνηση και τις διάφορες μορφές των μετατροπών της.

Ανάμεσα στους δυο αυτούς ορισμούς φαίνεται μία ουσιαστική σύνδεση όπου η επιστήμη και η φιλοσοφία συνδέονται, γιατί η μια στηρίζει την άλλη. Αν ανάμεσα στις δύο χαθεί αυτή η σχέση τότε σημαίνει ότι η μια από τις δυο διατυπώνεται  λανθασμένα. Η φιλοσοφία, που μπορεί αυτό να το κάνει καλύτερα, είναι ο Διαλεκτικός Υλισμός.

Από την αρχαιότητα, όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να φιλοσοφήσει, φιλοσόφησε υλιστικά (φυσιοκρατικά) προσπαθώντας να εξηγήσει τον κόσμο. Οι πρώτοι Έλληνες στοχαστές της Φυσιοκρατικής σχολής της Μιλήτου απομυθοποίησαν τον κόσμο δίνοντας εξηγήσεις θεμελιώνοντας έτσι την πρώτη θεωρητική γνώση. Έκτοτε η φιλοσοφική σκέψη, όταν είναι επιστημονική, τεκμηριώνει το επιστημονικό πείραμα και η επιστήμη με τη σειρά της επιβεβαιώνει το φιλοσοφικό στοχασμό. Ο ένας δηλαδή συμπληρώνει τον άλλον. Οι Επιστήμες γεννούν τις επιστημονικές έννοιες με το πείραμα ή με την εξήγηση του φαινομένου και η φιλοσοφία αναλύει σε βάθος τις έννοιες που χρησιμοποιεί η επιστήμη.

Αυτός είναι ο λόγος που στο blog αυτό με τόσο ζήλο προσπαθώ να συνδέσω τη φιλοσοφία με την επιστήμη. Όμως, όπως και πιο πάνω αναφέρθηκε, ανάμεσα στις σχολές που αυτό μπορεί να το κάνει καλύτερα, μόνο μία μπορεί: ο Διαλεκτικός Υλισμός, γιατί μόνο αυτός απορρίπτει τις Ιδεαλιστικές σχολές που βρίσκονται σε ολοκληρωτική αντίθεση με την επιστημονική νομιμότητα. Για να αντιληφθεί κανείς τις ουσιαστικές και καθολικές αντιθέσεις ανάμεσα στον Υλισμό και Ιδεαλισμό πρέπει να αναγνωρίσει αυτό που στη φιλοσοφία λέγεται «Βασικό ζήτημα (ή πρόβλημα) της φιλοσοφίας. Περισσότερα για το θέμα αυτό, για να μην επαναλαμβάνομαι εδώ: Τα δυο στρατόπεδα της φιλοσοφίας.

Πέρα απ όσα είπαμε ως εδώ, ο ψαγμένος αναγνώστης του Διαλεκτικού Υλισμού ας γνωρίζει τις σημαντικότατες αλήθειες της φιλοσοφίας που διάσπαρτα στο blog αυτό με έμφαση θίγω συνεχώς.

Να μερικά ψήγματα που έχουν ειδικό βάρος στην έρευνά μας:

Η φιλοσοφία δεν είναι φλυαρία περί ανέμων και υδάτων που εντυπωσιάζουν με ωραίες φάσεις τον αναζητητή της αλήθειας.

Όταν φιλοσοφούμε κυρίως πρέπει να αναφερόμαστε στην αντικειμενικότητα του κόσμου μας. Γι αυτό πρέπει να γνωρίζουμε ότι η φιλοσοφία και η επιστήμη συνδέονται στενά και γι αυτό πρέπει να έχουν κυρίως πρακτική αξία.

Ο κόσμος μας είναι υλικός.

Η ύπαρξη αναφέρεται στο «είναι», το πνεύμα στη «νόηση» έχοντας πάντα υπ όψιν ότι το πνεύμα είναι παράγωγο της ύλης. Η γνώση λοιπόν και η πρακτική, αποτελεί την άμεση απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός και υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς.

Γι αυτό αναγκαίο είναι να γνωρίζουμε ότι το Είναι ταυτίζεται με τη Φύση.

Ο κόσμος μας γίνεται γνωστός με τη βοήθεια, όχι μόνον των περιορισμένων αισθητηρίων μας, αλλά και μέσω των επιστημονικών οργάνων. Και αυτών που ανακαλύψαμε και εκείνων που θα ανακαλυφτούν στο μέλλον. Γι’ αυτό και η γνώση ή αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε σαν αληθές είναι, όχι μόνο σχετικό, άλλα και ιστορικά καθορισμένο και δεν αποκτιέται μόνο με τη μάθηση αλλά μέσω της πρακτικής γίνεται οργανικό στοιχείο της ανθρώπινης δραστηριότητας!

Αυτός είναι ο λόγος που η γνώση αποκομμένη από την πρακτική γίνεται το πολύ - πολύ μία φιλολογία ή καλύτερα μία ανούσια ιδεαλιστική φιλοσοφία.

Ο Ιδεαλισμός βρίσκεται σε μεγαλειώδη αντίφαση με την αντικειμενικότητα του κόσμου μας. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φλυαρία που μας αλλοτριώνει, παραμορφώνοντας τον κόσμο μας αντιστρέφοντας τη λογική.

Η φιλοσοφία αναλύει και διατυπώνει τους γενικούς νόμους της κίνησης της ύλης. Η επιστήμη εξιχνιάζει τους νόμους του ειδικού που αποτελούν μία αδιάσπαστη ενότητα, την ενότητα του γενικού με το ειδικό, τη θεωρία δηλαδή με την πράξη. Έτσι, η φιλοσοφία ερμηνεύει ολόκληρη την ιστορική πορεία της επιστήμης και μέσα από τη Διαλεκτική καταφέρνει να ξεπεράσει τους φιλοσοφικούς σκοπέλους των επιστημολογικών σφαλμάτων που συχνά εμφανίζονται στην πορεία για την κατανόηση της φύσης και του κόσμου γενικότερα.

Ο κόσμος μας στην κυριολεξία βρίσκεται σε ένα αέναο γίγνεσθαι.

«Τα πάντα ρει» έλεγε ο Ηράκλειτος και η αλήθεια αυτή είναι τόσο σωστή που η επιστήμη στην γενικότητα αυτή στηρίχτηκε ώστε η Διαλεκτική να γίνει η έκφραση της κίνησης της πραγματικότητας. Η φύση διαρκώς αλλάζει. Η μια μορφή της ύλης περνά σε άλλη, συνεχώς κινείται και μετασχηματίζεται.

Τίποτε δεν χάνεται, όπως και τίποτα από το τίποτε δεν γεννιέται. Ακόμα και σήμερα, επιστημονικά σαν αρχή, στηριζόμαστε στην διατήρηση της ενέργειας και φιλοσοφικά, σαν αξίωμα, δεχόμαστε την αφθαρσία της ύλης.

Ναι, ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός, η ύλη αυθύπαρκτη και ο χρόνος άπειρος, χωρίς αρχή και τέλος.

Η ζωή, αποτέλεσμα μακροχρόνιων χημικών αντιδράσεων και διαδικασιών της ανόργανης ύλης, κατάφερε να αυτοοργανωθεί σε πολυσύνθετους οργανισμούς, δίνοντας αντίγραφα του εαυτού της.

Πράγματι, η διαλεκτική σχέση του «δυνάμει και του ενεργεία» δείχνουν ότι η ύλη μπορεί να αυτοοργανώνεται όλο και πιο πολύ, σε μία ανεξάντλητη πολυμορφία, που το εξελικτικό της αποτέλεσμα αδυνατούμε και να φανταστούμε.

Γι αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι η συνείδηση, ο νους, το πνεύμα δηλαδή, σαν δραστηριότητα του εγκεφάλου, είναι παράγωγο της ύλης.

Η ζωή και η συνείδηση, πρέπει να το αντιληφθούμε καλά, δεν προϋποθέτουν κανένα δημιουργό.

Από τη στιγμή που διαμορφώνονται οι συνθήκες εκείνες που ευνοούν τη ζωή, η ζωή αναπόφευκτα θα εμφανισθεί! Η ζωή, με τη σειρά της, θα επηρεάσει το περιβάλλον και αυτό με τη σειρά του θα γεννήσει νέες μορφές ζωής.

Μέσω της φυλογένεσης θα εμφανιστούν νέα είδη. Ο ανταγωνισμός θα εξαφανίσει τα περισσότερα, όμως οι νικητές θα επιβιώσουν και θα εξελιχθούν!

Μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές θέλω να δείξω ότι η ύλη συνεχώς κινείται. Αυτοοργανώνεται. Εμφανίζονται και εξαφανίζονται ποικίλες μορφές που και αυτές είναι ιστορικά καθορισμένες. Τίποτε δεν γεννήθηκε όπως το ξέρουμε. Τίποτε δεν θα χαθεί χωρίς να προκαλέσει ένα νέο συμβάν.

Το παλιό διαδέχεται το καινούριο. Ο κόσμος συνεχώς αλλάζει σε ένα αέναο γίγνεσθαι.

Οι νόμοι είναι αυστηροί σαν τα μαθηματικά, όμως κι αυτοί σαν ενδογενής δυνατότητα της ύλης, δημιουργημένοι από την αναγκαιότητα της φύσης.

Έκφραση του τυχαίου και του αναγκαίου είναι ο κόσμος μας και η εξέλιξη μια στιγμή της αέναης νομοτελειακής κίνησης στον κόσμο της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Τέτοια είναι η Διαλεκτική Φιλοσοφία στην οποία βρίσκουμε την αρμονική συνύπαρξη των αντιθέτων.

Η έκφραση της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων είναι η ουσία της Διαλεκτικής!