Τριέσπερον

Με την ευκαιρία της σημερινής μέρας που λένε τα κάλαντα θέλω και εγώ να σας πω τα κάλαντα των Ηλιούγεννων, του Τριέσπερου ή όπως εσείς θέλετε να τα λέτε, όμως πρώτα θέλω να σας πω δυο λόγια για το μύθο για να γνωρίζετε πώς φτάσαμε στα κάλαντα των χριστιανών που σήμερα όλη μέρα θα ακούτε. Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχεια των Ηλιούγεννων που η υποτιθέμενη… συντέλεια του κόσμου μας την διέκοψε, επειδή τα δρώμενα κι εκείνης της ημέρας την ίδια μέρα ήταν. Μόνο που στο «Τριέσπερον» γιορτάζουμε το φως, ενώ στην «συντέλεια του κόσμου» γιορτάζαμε το σκοτάδι που η βλακεία φέρνει στα μυαλά των αφελών.

Από σήμερα «αύξει το φως» και Ηλίου γενέθλιον».

Καλό Τριέσπερον!

Καλά Ηλιούγεννα!

Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν τέτοιο καιρό γιόρταζαν εκτός από τη γέννηση των ηλιακών θεών και τη «σύλληψη» του Ηρακλή, από τη συνεύρεση του Δία με την Αλκμήνη… όταν βέβαια έλλειπε ο Αμφιτρίωνας, ο άντρας της Αλκμήνης.

Θα μου πείτε γιατί αυτό τον καιρό. Αν ξέρατε το μύθο αυτό σίγουρα θα βρίσκατε πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη γέννηση των ηλιακών θεών και τα Χριστούγεννα των χριστιανών.

Όμως πριν σας πω δυο λόγια για το μύθο καλό είναι να γνωρίζετε ότι μετά την κατάκτηση των Ελλήνων από τους Ρωμαίους, οι Ρωμαίοι κατακτήθηκαν πνευματικώς από τους Έλληνες. Η σύλληψη του Ηρακλέους γιορταζόταν από τους Έλληνες κατά την περίοδο της έναρξης της χειμερινής ισημερίας 21 Δεκεμβρίου και γιορταζόταν επί τρεις ημέρες με την ονομασία «Τριέσπερον», όπου η νύχτα παρέμεινε μεγαλύτερη από την ημέρα ιδιαίτερα αυτές τις τρεις ημέρες.

Κατά την ελληνιστική εποχή, μια αντίστοιχη γιορτή των Ρωμαίων, τα Σατουρνάλια που είχαν καθιερωθεί το 217 πριν την νέα χρονολόγηση ταυτίστηκε με την χρυσή εποχή της αφθονίας του βασιλείας του Κρόνου, πριν καταλυθεί η αρχή του από το Δία. Τα Χριστούγεννα των χριστιανών εμφανίστηκαν ακόμα αργότερα, μετά από μερικούς αιώνες σαν συνέχεια αυτών των δυο εορτών, σύμφωνα με τα έργα που μας διέσωσαν ο Λεύκιος Κορνούτος τον 1ου αιώνα («Επιδρομή των κατά την Ελληνικήν Θεολογίαν Παραδεδομένων») και ο Μακρόβιος του 5ου  αιώνα («Σατουρνάλια»).

Το «Τριέσπερον» άρχιζε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, από τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους και έφτανε μέχρι τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. (Λέγεται ότι η νύχτα, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, αρχικά έμενε 3 ημέρες στάσιμη χρονικά).

Τότε, ακόμα και τον 3ο αιώνα, οι χριστιανοί θεωρούσαν τους Έλληνες ανόητους που γιόρταζαν γενέθλια θεών όπως μας λέει ο Αρνόβιος το 296 μετά τη νέα χρονολόγηση.

Όμως, ας δούμε τώρα τι λέει ο μύθος και σαν τεστ να σας αφήσω μόνους σας να τον αποσυμβολίσετε.

Εκείνος ο μπερμπάτης θεός μας, ο Δίας, που λέγαμε στην ανάρτηση για τα Ηλιούγεννα θαύμαζε την Αλκμήνη από ψηλά για την ομορφιά και τις αρετές της, και επόμενο ήταν να την ερωτευθεί. Επειδή λοιπόν ο Αμφιτρύωνας απουσίασε σε μια εκστρατεία για πολύ καιρό, ο Δίας, έχοντας πάρει τη μορφή του Αμφιτρύωνα, παραπλάνησε την Αλκμήνη και κοιμήθηκε μαζί της για τρεις ολόκληρες νύκτες. Βέβαια δεν έγινε έτσι ακριβώς, ο μύθος λέει ότι διέταξε τον Ήλιο να μη βγει για τις επόμενες δύο ημέρες, τριπλασιάζοντας έτσι τη διάρκεια της νύκτας, ώστε να απολαύσει τον έρωτά του καλύτερα. Επιστρέφοντας, ο πραγματικός σύζυγος την επομένη από την εκστρατεία, δεν βρήκε την Αλκμήνη τόσο θερμή όσο την περίμενε.

Ακούγοντας μάλιστα τις δικαιολογίες της υποψιάσθηκε όπως ήταν φυσικό την απιστία και αποφάσισε να την κάψει ζωντανή. Αλλά ο Δίας έσβησε με μία καταρρακτώδη βροχή την φωτιά και ο Αμφιτρύωνας πείσθηκε τελικώς τι ακριβώς έγινε από τον μάντη Τειρεσία. Μετά από εννέα μήνες η Αλκμήνη γέννησε τον Ηρακλή και τον Ιφικλή. Ο πρώτος ήταν γιος θεού, που στην κούνια του κατάφερε να πνίξει δύο φίδια, ενώ ο δεύτερος γόνος ανθρώπου, του θνητού Αμφιτρύωνα.

Τώρα εσείς βρείτε τι συνδέει όλα αυτά μεταξύ τους και ιδιαίτερα με τα χριστούγεννα των χριστιανών, αφού βέβαια σας πω ότι τα κάλαντα σε μερικά χωριά της Κύπρου συνεχίζουν να τα λένε έτσι.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

Πρέπει να διευκρινίσω για την πιο πάνω εικόνα ότι όταν λέμε κάλαντα δεν εννοούμε κάλαντα ειδικά για το "τριέσπερον" αλλά γενικά για τα Ηλιούγεννα εννοώντας τα κάλαντα που τραγουδιούνται την μέρα της επιστροφής του Ήλιου που ο μύθος θέλει τη γέννηση ενός ηλιακού θεού και όχι αυτά ακριβώς που τιμούν τη γέννηση του Ηρακλέους.

Περισσότερα βλέπε στα σχόλια.

Ο καιρός γαρ εγγύς

Ακόμα μια φορά αύριο οι αφελείς θα διαψευσθούν περιμένοντας την… συντέλεια. Αμφιβάλω όμως αν αύριο νιώσουν ντροπή για την αφέλειά τους. Από την επομένη άλλο στόχο θα βάλουν περιμένοντας πάλι αυτό που οι άλλοι, εμείς οι θνητοί, αδυνατούμε να προβλέψουμε. Αν θα δείτε τους προφήτες αυτούς, εύκολα θα τους αναγνωρίσετε… οι προφητείες τους τρέχουν από τα μπατζάκια τους και μας πνίγουν με τη βλακεία τους!

O A. Wolden στον πρόλογο του βιβλίου του «Οι Μεγάλες Προφητείες» γράφει «οι προφητείες μας προειδοποίησαν πολύ καλά. Αν πρόκειται να αποφύγουμε τα φοβερά συμβάντα που προβλέφτηκαν πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας». Δεν θα έπρεπε λοιπόν με την ίδια λογική κι εγώ να ρωτήσω, αν όσα προβλέφθηκαν και δεν επιβεβαιώθηκαν δεν θα πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να αλλάξουμε τον εαυτό μας; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό;

Αν σας πω κανένας…

Δεν ξέρω πόσο συμφωνείτε, μα ο άνθρωπος φαίνεται να χάφτει πολύ εύκολα το ψέμα ενώ την αλήθεια με μανία αποστρέφεται!

Αν σε κοροϊδέψουν μια φορά, ίσως είσαι δικαιολογημένος. Αν δυο, είσαι αφελής. Αν τρεις… ε τότε, φίλε μου, σημαίνει έχεις πρόβλημα μεγάλο.

Λοιπόν τους ιδεαλιστές τους κοροϊδεύουν χιλιάδες χρόνια κι ακόμα δεν είπαν «για στάσου… τι συντέλεια, τι Δευτέρα Παρουσία και «ο καιρός γαρ εγγύς» και τρίχες κατσαρές…»

Από τους παραινετικούς λόγους των Ιουδαίων ότι σύντομα θα νικήσουν όλους τους εχθρούς της γης και θα κατακτήσουν τον κόσμο σαν πραγματικοί «Υιοί του Θεού» μέχρι τους παραινετικούς ηθικούς κανόνες των χριστιανών, εν όψει της συντέλειας του κόσμου, ο Θεός δεν έπαψε με το στόμα των προφητών να μιλά. Μιλώντας, προτρέποντας και απειλώντας, μάλλιασε η γλώσσα του να μας λέει ότι «ο καιρός γαρ εγγύς» και ότι η γενεά αυτή δεν θα παρέλθει μέχρι όλα αυτά να επιβεβαιωθούν, αραδιάζοντας στους αιώνες τερατώδεις συντέλειες που καμιά τους δεν επιβεβαιώθηκε. Φαίνεται παρήλθε και ο χρόνος που η πλαστογραφία των «ιερών κειμένων» χάλκευε την ιστορία και προσηλύτιζε  τους αφελείς σκορπώντας φόβο και ελπίδα.

Ο φόβος και η ελπίδα είναι οι δυο θεμελιώδεις κολώνες πάνω στις οποίες οι επιτήδειοι εύκολα κτίζουν ψεύτικες προσδοκίες. Ψέμα και απάτη!

Φαίνεται απίστευτο: κανένας πιστός ακόμα δεν θίχτηκε; Η πίστη, το ξέρουμε, δεν κλονίζεται γιατί στηρίζεται στην αφέλεια των πιστών.

Μάγοι, τσαρλατάνοι, αστρολόγοι, προφήτες και μελλοντολόγοι, πλουτίζουν με την αφέλεια των πιστών.

Το ψέμα δεν το καταδικάζουμε, αντίθετα έγινε πια συνήθεια και τρόπος ζωής. Δεν χρειάζονται πια «ιερά βιβλία» για να πειστούν οι ιδεαλιστές για την αυθεντία των γραφών. Αρκεί και ένας αγράμματος τσαρλατάνος για να πειστούν όλοι ότι «ο καιρός είναι κοντά». Απορώ, δεν βαρέθηκαν το ψέμα… ως πότε θα επιτρέπουν στον κάθε αδαή να τους κοροϊδεύει… Πότε θα θιχτεί η αξιοπρέπεια των ανθρώπων αυτών και θα κυριαρχήσει η λογική τους;

Διαβάστε εδώ μια ανάρτηση που έκανα για το ίδιο θέμα πριν τρία ακριβώς χρόνια.

Το 2012 θα γίνει η συντέλεια του κόσμου ή θα αντιληφθούμε πόσο βλάκες είμαστε…

Αύριο περιμένουν την Μεγάλη Συντέλεια. Χρόνια την διατυμπάνιζαν και να, η μέρα έφτασε!

Δεν συνηθίζω να βρίζω, όμως σήμερα θα το κάνω. Αρκετά περίμενα μήπως κι αυτή η αναμονή της συντέλειας επιτρέψει κάποιους να απεμπλακούν από τη βλακεία.

Ζώα, ε ζώα ξυπνήστε έστω την ύστατη στιγμή. Αύριο θα επιβεβαιωθεί πόσο αφελείς και βλάκες είστε. Αποκηρύξτε την ηλιθιότητά σας γράφοντας δυο λέξεις εδώ, που τόσα χρόνια σας εξαπατούσαν και σας δούλευαν ψιλό γαζί!

Αν τολμάτε να παραδεχτείτε ότι, για μια φορά ακόμα, διαψευσθήκατε κάντε το τουλάχιστον τώρα, γιατί σε λίγα χρόνια πάλι κάποια συντέλεια θα περιμένετε και θα έχετε ξεχάσει πόσο γελοίοι είστε!

Άτομα σαν και σας, ανόητα μέχρι αηδίας, έπρεπε να συμβολίζονται με τον γάιδαρο.

Δεν είναι τυχαίο που στην αρχαιότητα οι Ιουδαίοι ιερείς λάτρευαν το θεό τους με το σύμβολο του «όνου», σύμφωνα με τον Απίωνα και οι Έλληνες σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη και τον Τάκιτο, ονόμαζαν τους Ιουδαίους ονολάτρες!

Γιατί σαν ανόητοι παραδοθήκατε και σεις σε άλλους ανόητους και βλάκες που σας πήραν τα μυαλά με τα ψευτογκαρίσματά τους!

Ντροπή δεν είναι να υποτιμάτε τόσο πολύ το νου σας; Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Ιουδαίους, αλλά και στους Χριστιανούς και στους Ισλαμιστές αφού κοινό βιβλίο έχετε.

Εδώ κολλάει μια παραπομπή από το βιβλίο μου «Η Κτηνωδία της Αγιότητας» που έγραψα από το 1998 ακόμα. Σας την παραθέτω.

«Ας αντισταθούμε στα γκαρίσματα των ψευτοδιδασκάλων, που αυτοχρίστηκαν φωτισμένοι και τα «ξέρουν όλα»...

Τραβήξτε τα χαλινάρια συνάνθρωποι, πριν μας οδηγήσουν στην άγνοια και την απόγνωση με τα ανόητα κηρύγματά τους!

Σταθείτε όρθιοι μπροστά στους ψευτοπνευματικούς Πενθείς με τις χοντρές κοιλιές, με δυνατή διάνοια, σαν σύγχρονοι Ακήτες!

Μη δένεστε στο κατάρτι τρομαγμένοι απ’ τις φιλήδονες Σειρήνες της ζωής, ούτε να ξελογιάζεστε σε λωτό-νησιά απολαύσεων, ξεχνώντας τον Σκοπό σας!

Αρπάξτε τις Σειρήνες στο καράβι της ζωής σας και κινήστε όμορφα και σβέλτα στην Ιθάκη του Σκοπού σας!

Μη σκοτώνετε καμιά σας επιθυμία, όσο ο Σκοπός φωτίζεται απ’ την θέλησή σας.

Η θέλησή σας, ας ενισχυθεί απ’ την ενορατική ικανότητα του νήματος, που απλώνεται αδιάκοπα στην διάρκεια της λαβυρινθώδους ζωής σας.

Για τον καθένα υπάρχει μια Αριάδνη κι έχουμε χρέος να την αγαπήσουμε, να την ερωτευθούμε! Είναι η Γνώση, η Σοφία, που όσες φορές και να «πεθάνει», πάντα θα ανασταίνεται, γιατί είναι Αθάνατη, γιατί η Γνώση και η Σοφία, δεν πεθαίνουν ποτέ, παρόλο που πεθαίνει αυτός που την γεννά! Ο Διόνυσος, ο εραστής της Αριάδνης, δεν πεθαίνει ποτέ! Μένει πάντα νέος»

Όσο είμαι κόσμιος ακόμα, έχω την εντύπωση πως πρέπει να κλείσω.

Ας το γράψω κι εγώ μια φορά: Ο Καιρός γαρ εγγύς! Με την έννοια ότι αύριο 21/12/2012 θα είναι μια μέρα όπως οι άλλες: «Παρασκευή, κοντή γιορτή»!

Η μόνη διαφορά θα είναι ότι άλλη μια φορά θα διαψευστείτε δείχνοντας πόσο αφελείς είστε.

Στις 6 του Γενάρη το blog αυτό θα «κλείσει» τον κύκλο του με έναν απολογισμό για τα τελευταία 5 χρόνια που είχαμε συνδιαλεχθεί!

Σας εύχομαι Χρόνια Πολλά και… μακροημέρευση, γιατί έχουμε να περάσουμε ακόμα… πολλές συντέλειες! Συνεχίστε να ψηφίζετε μνημόνια και έχετε να δείτε συντέλειες και καταστροφές…

Από το σύμβολο του Ήλιου στα Ηλιούγεννα και τα Χριστούγεννα

Το σύμβολο μπορεί να παρασταθεί σαν μια πολυσήμαντη εικόνα. Μπορεί να μην έχει αντικειμενική ύπαρξη, αλλά σαν δυναμική τάση μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην επιστήμη, στην τέχνη, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία. Στη θρησκεία από πολύ νωρίς χρησιμοποιήθηκε αφού πίσω από το σύμβολο συχνά οι ιδεαλιστές κρύβουν αλληγορικές έννοιες.

Αν θα έπρεπε με λίγα λόγια να δώσω ένα ορισμό για τη θρησκεία θα έλεγα ότι είναι η φανταστική αντανάκλαση εκείνων των υπερβατικών δυνάμεων που κυριαρχούν στην καθημερινή ζωή του πιστού. Αυτές οι δυνάμεις αρχικά ήταν φυσικές, γι αυτό στα πρώτα στάδια της πνευματικής του ανάπτυξης, ο άνθρωπος, θεοποίησε και λάτρεψε τη φύση.

Ο πρωτόγονος άνθρωπος αρχικά εκτεθειμένος στους φυσικούς κινδύνους, απροστάτευτος, κάτω από τον ουρανό, αντιμετώπιζε τους κεραυνούς, τη βροχή, τον αέρα, το κρύο και τη ζέστη. Συγκλονιστικά θεαματικός και μεγαλοπρεπής ο ουρανός λοιπόν. «Ο συμβολισμός της υπερβατικότητάς του» λέει ο Μίρκεα Ελλιάντε «προέρχεται από την συνειδητοποίηση του απέραντου ύψους του». Ο ουρανός γίνεται υπερβατικός, ιερός και μεγαλοπρεπής σαν τόπος κατοικίας του θεού.

Εκεί κατοικεί και ο Ήλιος, στο θρόνο του ή περιδιαβαίνοντας με το άρμα του ολόκληρο το χώρο του ουρανού.

Ακόμα και οι χριστιανοί έτσι αρχίζουν τις προσευχές τους «Βασιλεύ Ουράνιε» ή το γνωστό «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς» στρέφοντας τα βλέμματα των πιστών στον ουρανό, παρά το δόγμα της πανταχού παρουσίας του! Σύντομα, όλες αυτές οι δοξασίες κρύφτηκαν πίσω από το σύμβολο.

Είναι αλήθεια ότι το σύμβολο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος. Από τότε που αρχικά εκπροσώπησε μια φυσική δύναμη, σαν φανταστική αντανάκλαση της ιδέας του θεού, μέχρι την τέχνη, όπου η καλλιτεχνική εικόνα παραλλάσσεται αντανακλώντας την πραγματικότητα. Επίσης, πρέπει να ξέρουμε ότι η λέξη «σύμβολο» είναι ελληνική λέξη που ετυμολογικά αποδίδει την έννοια του συνόλου δανείζοντας τη λέξη σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου.

Ο άνθρωπος, μη μπορώντας να αποδώσει τις βαθιές έννοιες του θεού, συνήθιζε να τις κρύβει πίσω από ένα σύμβολο. Μέσω αυτών «εννοούσε» περισσότερα και απ’ όσα γνώριζε ή μπορούσε να αποδώσει. Η αλληγορία ήταν πολύ βολική. Συνεπώς στο σύμβολο κρύβεται και μια αθροιστική «εικονική γνώση» που, στο χώρο και στην διάρκεια του χρόνου εξελίσσεται, εκφράζοντας μια εικονική πραγματικότητα που ο άνθρωπος ανέκαθεν απέδιδε στο θεό.

Πίσω από τον συμβολισμό κρύβονται αλληγορικές έννοιες που άπτονται της φαντασίας μας και εμπλουτίζουν ακόμα πιο πολύ το σύμβολο. Και ο Φετιχισμός είναι δημιούργημα αυτής της τάσης να θεοποιούμε αντικείμενα, να τα συμβολίζομαι και να αποδίδουμε σ’ αυτά υπερφυσικές δυνάμεις.

Πίσω από την λατρευτική πίστη λοιπόν βρίσκεται το σύμβολο και πρόγονος των θεοποιημένων αντικειμένων σε όλες τις θρησκείες είναι το φετίχ. Μέσα στον φετιχισμό έριξαν τις ρίζες τους όλες οι θρησκείες!

Θρησκεία λοιπόν είναι, όπως είπαμε και πιο πάνω μια φανταστική αντανάκλαση που όταν αντανακλά την πραγματικότητα την μεταμορφώνει, την παραμορφώνει και την διαστρεβλώνει ανεπανόρθωτα.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει αντικείμενο, φυτό ή ζώο που ο άνθρωπος δεν χρησιμοποίησε προκειμένου να συμβολίσει μια έννοια ή θεϊκή ιδιότητα δημιουργώντας μια απίστευτη θρησκευτική πολυμορφία εκφράζοντας διαστρεβλωμένα την πραγματικότητα.

Μέσα απ’ όλα τα σύμβολα που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για να εκφράσει την μεγαλοσύνη του θεού δεσπόζουσα θέση κατέχει ο Ήλιος!

Στις Βέδες είναι γραμμένη η ιερή γνώση των αρχαιοτέρων σανσκριτικών Ινδουιστικών έργων. Η λέξη deva συνώνυμη με το deus (θεός) προέρχεται από τη ρίζα div που σημαίνει «λάμπω». Η veda αποκαλεί το θεό devi ushas δηλαδή «Λαμπρή Αυγή» εννοώντας φυσικά τον Ήλιο.

Ο ήλιος δίνει ζωή απλώνοντας τις αχτίδες του παντού. Φωτίζει, ζεσταίνει, αναζωογονεί φυτά, ζώα και ανθρώπους! Τίποτα δεν μένει κρυφό από τον Ήλιο και γι αυτό, όπως λέει και ο Όμηρος, τον επικαλούνται σαν μάρτυρα και σαν εκδικητή, αφού όλα τα εγκλήματα πέφτουν στην αντίληψή του.

Πριν ο λογικός άνθρωπος επινοήσει τα φετίχ και τους μύθους, στους τοίχους των σπηλαίων όπου ζούσε, ζωγράφιζε τον Ήλιο.

Γι αυτό και δεν υπάρχει θρησκεία που να μην θεοποίησε τον Ήλιο. Απ’ τις πρώιμες πολιτιστικές συνθήκες των χωρών της Ανατολής μέχρι τον χριστιανισμό ο ήλιος σαν σύμβολο δεσπόζει!

Στην Ελλάδα ο Υπερίων είχε παιδιά τον Ήλιο, τη Σελήνη και την Ηώ (Αυγή). Οι Τιτάνες προσωποποιούσαν το βραδινό σκοτάδι με τον Κοίο και την Φοίβη. Κόρες τους ήταν η Αστερία (αστροφεγγιά) και η Λητώ. Με τον Δία, η τελευταία απέκτησε τον ηλιακό θεό Απόλλωνα και τη σεληνιακή θεά Άρτεμη.

Έκτοτε ο Απόλλων βρίσκεται σε περίοπτη θέση μέσα στο ελληνικό πάνθεο σαν θεός του φωτός και της νιότης. Είναι δηλαδή ένας αγαθοεργός ποιμενικός θεός.

Απ’ τον Αιγυπτιακό θεό Ατόν (Ατ σημαίνει δίσκος και Ον σημαίνει Ήλιος) μέχρι τον Περσικό Μίθρα και τον Ρωμαϊκό Ηλιογάβαλο ο Ήλιος σαν σύμβολο άλλαξε πολλές φορές. Μέσω της μυθολογίας της Αρχαίας Ελλάδας και των χωρών της Μέσης Ανατολής ο Ήλιος σαν θεϊκή Δύναμη λατρεύτηκε και μεταλλάχτηκε σε μυστηριακή θρησκεία.

Ο Ορφισμός, και ο ιδεαλισμός του Πυθαγόρα συγκεράστηκε στην ιδεαλιστική φιλοσοφία του Πλάτωνα και αργότερα στον Νεοπλατωνισμό όπου ο χριστιανισμός θα βρει νέα δάνεια και φιλοσοφικό στήριγμα μέσω του συγκρητισμού.

Οι αυτοκράτορες της Ρώμης, φτάνοντας στην Ανατολή θα επηρεαστούν και θα φέρουν νέες θρησκευτικές αντιλήψεις, σαν νεωτεριστές, για να στηρίξουν το πολιτικό τους σύστημα.

Ο Ηλιογάβαλος (Elagabalus, 205 – 222 μ.Χ.) ήταν αυτοκράτορας της Ρώμης (218-222). Ήταν νόθος γιος του Καρακάλλα. Από την παιδική του ηλικία έγινε αρχιερέας του θεού Ήλιου (Ela-Gabal) στην Έμεσα της Συρίας, απ’ όπου προήλθε και το προσωνύμιό του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βάριος Άβιτος Βασσιανός).

Στην Ρώμη τον 3ο αιώνα ο Συριακός ακατανίκητος ηλιακός θεός εισάγεται με την ονομασία Sol Invictus. Ο Αυρηλιανός (270-275) ανακήρυξε τον Ήλιο και επίσημα προστάτη της αυτοκρατορίας και ο ίδιος μυήθηκε στον βαθμό του Αρχιερέα.

Την εποχή εκείνη ο Μιθραϊσμός κατακτούσε τα ρωμαϊκά στρατεύματα και οι μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής έκαναν θραύση εκτοπίζοντας τους ντόπιους ελληνορωμαϊκούς θεούς. Το φαινόμενο δεν ήταν καινούριο. Από την αρχή του αιώνα ο συγκρητισμός συγχώνευσε δυο και τρεις θεούς σε μια θεότητα ή ταυτίζοντας δυο διαφορετικούς θεούς, αναμειγνύοντας τις θρησκευτικές δοξασίες όπως ο εκλεκτισμός στη φιλοσοφία.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν οι επιμέρους ιδιότητες των διαφόρων θεών σε μία ή σε λίγες αντιπροσωπευτικές θεότητες, δημιουργώντας ενοθεϊστικές και μονοθεϊστικές τάσεις. Η λατρεία μιας θεότητας ταυτόχρονα με άλλες είναι φαινόμενο της ελληνιστικής εποχής κυρίως που εκφράζει θρησκευτική ανησυχία και εκλεκτική μεταφυσική αναζήτηση.

Ο μυστικισμός της Ανατολής έκρυβε μια παράξενη και εξωτική γοητεία στο ρωμαίο αγράμματο υπήκοο της Δύσης. Οι «φωτισμένοι» εκείνοι μύστες της ανατολής φαντάζουν στον αδαή «ειδήμονες του πνεύματος» λες και άνοιξαν οι ουρανοί και τους αποκαλύφτηκαν τα κεκρυμμένα.

Τις θρησκευτικές αντιλήψεις του Ηλιογάβαλου ασπάστηκε και ο Κωνσταντίνος που μέσω των χριστιανών και των ιδιοτελών στόχων του επισημοποίησε, όπως είναι γνωστό, τη θρησκεία τους, δυναμώνοντας την ρωμαϊκή αυτοκρατορία μπροστά στην ραγδαία αύξησή τους.

Ναι, γνωρίζω ότι πλάτειασα το θέμα.

Χωρίς μια τέτοια εισαγωγή, τα Χριστούγεννα, θα έμεναν μυθοποιημένα έτσι όπως τα ξέρει ένα μικρό παιδί. Έτσι όπως του τα δίδαξαν στο σχολείο και τα συντήρησε η πρόσφατη παράδοση.

Περισσότερα όμως για τα Ηλιούγεννα μπορείτε να βρείτε σε μια παλαιότερη ανάρτηση: Ηλιούγεννα ή ο μύθος των Χριστουγέννωνhttp://epic-atheist.blogspot.gr/2008/12/blog-post.html

Όμως αν θέλετε να τα πούμε από κοντά, ελάτε στις 15 Δεκέμβρη, στον Πολυχώρο «Ανεσις» στους Αμπελόκηπους να το αναλύσουμε διεξοδικά, εικονογραφώντας την ομιλία μου με τουλάχιστον 100 εικόνες σε προτζέκτορ, έτσι, για να υποδεχθούμε όλοι μαζί το νέο χειμερινό ηλιοστάσιο και τα δρώμενα των Ηλιούγεννων μέσα από την συγκριτική θρησκειολογία και την ιστορία των θρησκειών.

Η ηθική πολιτεία του χριστιανού (4ο Μέρος)

Δυστυχώς, το κοινωνικό μας σύστημα ξέρει καλά να «διαπαιδαγωγεί» και να κατευθύνει τα ήθη ρίχνοντας από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο σκουπίδια στο μυαλό αλλοτριώνοντας και διαφθείροντας συνειδήσεις. Ακόμα και όταν προφασίζεται πως παίζει προοδευτικό ρόλο και μάλιστα, τάχατες, ενάντια στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, πάλι το ίδιο σύστημα εξυπηρετεί, διαιωνίζοντας την αιώνια υποταγή των συνειδήσεων. Οι επιστημονικοφανείς συζητήσεις γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι είναι εκπομπές προπαγάνδισης και προσηλυτισμού που εξυπηρετούν το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Λογής-λογής ειδήμονες κάνουν την εμφάνιση του στο γυαλί, επιχειρώντας να μας εξηγήσουν μυστήρια και παραξενιές της φύσης με επιστημονικοφανή τρόπο κάνοντας τους αδαείς να κρέμονται από το στόμα τους σαν χάνοι σε αγκίστρι.

Προφήτες, μελλοντολόγοι, αστρολόγοι, εξηγητές ονείρων και συμβόλων.

Μάγοι, σατανιστές, δαιμονολόγοι, εξορκιστές και καφετζούδες.

Θαυματοποιοί, θαυματολόγοι, σινδονολόγοι, θεολόγοι, ιεροκήρυκες και ιερείς.

Είναι οι ειδήμονες της εποχής. Λες και ο χρόνος πάγωσε στο μεσαίωνα, δείχνοντας σαν βίντεο την ίδια εικόνα: την πίστη, αδυσώπητα να συγκρούεται με τη λογική, την πλάνη με τη Αλήθεια, τον πιστό με τον επιστήμονα! Αν τότε, χωρίς τη συμβολή της επιστήμης, θριάμβευε η πίστη πως να δικαιολογήσει κανείς σήμερα την αποχαυνωτική συμπεριφορά του πιστού; Ο πιστός, πιστός στο δαιμονικό του κόσμου, συνεχίζει να αποβλακώνεται προσβάλλοντας κατάφωρα τη νοημοσύνη του, όταν κάποιοι γύρω του ατενίζουν τα αστέρια! Πνιγμένος στις αόρατες παρουσίες, νιώθει να τον καταδυναστεύουν και να τον υπονομεύουν καταχθόνιες δυνάμεις.

Κακόβουλες, απρόβλεπτες, δαιμονικές και δόλιες.

Ο ίδιος καταστρώνει την πνευματική του μάχη, ζητώντας απελπισμένα τη χάρη του θεού.

Ο αέρας που αναπνέει κορέστηκε από την ανθρώπινη βλακεία!

Τα επαγγέλματα του μάγου, του εξορκιστή και του προφήτη, όχι μόνο σαν χόμπι αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο, συνεχίζουν να ευδοκιμούν όπως στο μεσαίωνα. Αποχαυνωμένοι πιστοί κατακλύζουν τα μέντιουμ, τους θεραπευτές, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Αμφότεροι πλουτίζουν τρίβοντας ικανοποιημένοι τα χέρια έχοντας τη σιγουριά πως δεν απομακρυνθήκαμε από τη δαιμονική φρενίτιδα του μεσαίωνα. Άγνοια και σκοτάδι. Το φυσικό περιβάλλον των «ειδημόνων» και των κατεργάρηδων της εποχής μας. Σ’ αυτό ευδοκιμούν καλύτερα, γιατί στο σκοτάδι κρύβεται ο φόβος, η πονηριά και το ψέμα. Το άγνωστο είναι φοβερό. Εξάπτει τη φαντασία, σπρώχνοντας τη συνείδηση σε ακρότητες πάντα σε βάρος της λογικής. Και όταν υπάρχει άγνοια οι ακρότητες γεννούν θεούς και δαίμονες.

Να γιατί ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι, οι θρησκείες μοιάζουν με τις κωλοφωτιές, γιατί λάμπουν μόνο στο σκοτάδι!

Η αποχαύνωση και η αλαζονεία, των εξ’ αποκαλύψεως θρησκειών, να βασιστούν τόσο πεισματικά στις δογματικές τους αλήθειες τις απομάκρυνε ακόμα πιο πολύ από την επιστήμη και την αλήθεια, βουλιάζοντάς τες στο βούρκο της δεισιδαιμονίας. Η υπεροψία των χριστιανών ότι μόνον αυτοί γνωρίζουν, ενώ όλοι οι άλλοι κάνουν λάθος, του στέφει βασιλείς της αλαζονείας και τους απομακρύνει από την αντικειμενική πραγματικότητα και αλήθεια.

Δογματίζοντας την πίστη τους, καθίσταται ανήμποροι να αντικαταστήσουν τις απόψεις που δέχτηκαν στο παρελθόν. Η μεθοδολογία της επιστήμης, κάτω από το φως των νέων δεδομένων, πολλές φορές απαιτεί να αντικατασταθεί μια παλιά θεωρία από μία νεότερη. Οι χριστιανοί, έχοντας απόλυτη πίστη στο δόγμα και το αλάθητο των αιώνιων ιδεών, όχι μόνο με αλαζονεία τις ασπάζονται αλλά κάθε φορά που διανοήθηκε κάποιος να τις αμφισβητήσει ένιωσε καλά την αυταρχικότητα, την οργή και τη βία του «Αλάθητου» συστήματος. Χύνοντας ποτάμια αίματος, πεισματικά επιμένουν να αρνούνται τη συγνώμη στα θύματα των σκοτεινών εκείνων χρόνων που, με τόση σφοδρότητα εξολόθρευσαν στηριγμένοι σε λαθεμένες απόψεις της Αγίας Γραφής. Οι απεγνωσμένες φωνές των θυμάτων τους ακούγονται μέχρι σήμερα, κάνοντάς μας να ανατριχιάζουμε και να απορούμε για τον άδικο χαμό και την παράλογη καταδίκη.

Δεν μπορώ να μην αντιγράψω λίγες γραμμές από την «Κτηνωδία της Αγιότητας» που έγραψα ακριβώς επειδή συμμερίστηκα την ανείπωτη φρίκη που σκόρπισαν στα αθώα τους θύματα οι θιασώτες της «αγάπης» και της απόλυτης «πνευματικής γνώσης».

«Χρέος δεν έχουμε να κοιτάμε πίσω; Χρέος δεν έχουμε να κοιτάμε μπροστά; Τα χώματα αυτά βάφτηκαν με αίμα και μόνο το σκοτάδι του χρόνου τα προσπέρασε και τα έθαψε σαν κατακόμβες δυο-τρεις πιθαμές κάτω απ’ τους υπέρλαμπρους ναούς της υποκρισίας, της ανευθυνότητας και της ένοχης ανοχής μας. Ναι, έχουμε ευθύνη απέναντι στο Μέλλον, να ξεμπροστιάσουμε το παρελθόν! Θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερο απάνθρωπος, ο θεός αυτός κι απ’ τους ανθρώπους ακόμα, αν έχει εφεύρει χειρότερη κόλαση, απ’ αυτήν που εφηύραν οι δημιουργοί του επάνω στη γη! Ας πάψει ο «φόβος της κόλασης» να τρομάζει με την άχαρη φιλολογία τους, πως τάχατες θα υποφέρουν παντοτινά βασανιστήρια στη φωτιά που καίει συνέχεια κι όμως δεν πεθαίνουν και η δυστυχία τους ποτέ δεν τελειώνει... Μόνο ένα απόλυτα διεστραμμένο μυαλό μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο! Πρέπει να το καταλάβουν: το μέλλον δεν τους ανήκει».[i]

Η θεολογία που στέφθηκε «Βασίλισσα των Επιστημών» έριξε τη βαριά σκιά της όταν ο άνθρωπος, σηκώνοντας το κεφάλι του ψηλά, αποπειράθηκε να την καθαιρέσει. Ανακαλύπτοντας τους φυσικούς νόμους, απέρριψε τα ιδανικά και τις μεθόδους γνώσης του μεσαίωνα, σαν ξένη και επιβλαβή θεωρία. Η μεσαιωνική φιλοσοφία αποδείχθηκε ψευδής και απατηλή που παραμόρφωνε την πραγματικότητα, στηρίζοντας τη λογική στη θέληση του θεού, την ηθική στη θεία πρόνοια και την αιωνιότητα ενός «άλλου κόσμου» στη λογική της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Οι «αλήθειες» του μεσαίωνα παραχώρησαν τη θέση τους στη θέληση του ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του και τη φύση. Κυρίως όμως να γνωρίσει τη θέση του σε σχέση με τη φύση και το όλο.

Ατενίζοντας τα αστέρια, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε τη θέση του στο σύμπαν, αναγνωρίζοντας τη γη σα σκηνή με πραγματική αξία, απορρίπτοντας τον «άλλο κόσμο» σαν απάτη και δεισιδαιμονία μιας πρωτόγονης εποχής. Η «Βασίλισσα των Επιστημών» πληγώθηκε θανάσιμα και έγινε αγριότερη, σαν το θεριό που γίνεται επικίνδυνο όταν το αίμα που μυρίζει είναι το δικό του! Η σκιά που έριξε πάνω στα πρώτα φωτεινά μυαλά της πνευματικής αναγέννησης, ήταν θανάσιμη και ανεξίτηλη στα χρόνια που πέρασαν, λες και η ίδια ήθελε να μας θυμίζει το αμαρτωλό παρελθόν της!

Αιώνιο σύμβολο, ο θάνατος του Τζορντάνο Μπρούνο στην πυρά, όπως και η προσβλητική μετάνοια του αστρονόμου Γαλιλαίου, θα αποτελεί αιώνιο μνημείο αυταρχισμού, αλαζονείας και φαυλοκρατίας που διατάχτηκε να αρνηθεί, να αναθεματίσει και να αποστραφεί μετά βδελυγμίας αυτό που ο ίδιος έβλεπε μέσα από τη διόπτρα του.

Δεν μπορώ να μην αντιγράψω και πάλι από την «Κτηνωδία της Αγιότητας», που τόσο επίκαιρη είναι στο θέμα μας.

«Ομολογώ καθόλου καλός καιρός για να γεννηθεί κανείς, ιδιαίτερα αν έβαζε στόχο στη ζωή του να προσφέρει κάτι στο σύνολο. Ούτε καλός τόπος για να μιλάς για ήλιους και φεγγάρια! Ομολογώ, ήσουν άτυχος Γαλιλαίε, γιατί αυτόν τον καιρό διάλεξες να γεννηθείς και σ’ αυτό το συγκεκριμένο τόπο! Για αιώνες ολόκληρους ο τόπος αυτός δεν είχε ανάγκη ούτε από γιατρούς, ούτε από δικαστές. Ούτε από δασκάλους κι αστρονόμους, γιατί γιατρός και δικαστής, δάσκαλος κι αστρονόμος ήταν ο παπάς της ενορίας! Δίκαια απορούσε ο Γαλιλαίος, γράφοντας στη Μεγάλη Δούκισσα Χριστίνα της Τοσκάνης, «όση υπακοή κι αν απαιτεί, ένας έξυπνος και δυνατός πρίγκηψ, ποτέ δε θα διανοηθεί να γιατρέψει αρρώστους και να χτίσει σπίτια!»

Κι όμως η θρησκεία απαιτούσε όχι μόνο αυτήν την υπακοή αλλά και την επέβαλε με βία! Όχι μόνο δε θέλησαν να βάλλουν το μάτι τους στη διόπτρα του Γαλιλαίου, αλλά επέβαλαν το ακατόρθωτο σε κάθε ερευνητή που τολμούσε να αμφισβητήσει τις ανακρίβειες της Αγίας Γραφής! Επέβαλαν με το έτσι θέλω, όχι μόνο να μη βλέπουν ό,τι έβλεπαν και να μην κατανοούν ό,τι κατανοούσαν, αλλά επέβαλαν στην «έρευνά» τους να βρίσκουν το αντίθετο απ’ αυτό ακριβώς που έβρισκαν».[ii]

Η σκιά της μεσαιωνικής Εκκλησίας ήταν βαριά, σαν την αισθητική της. Ο χαρούμενος αναγεννησιακός ρυθμός δε θα αργούσε άλλο, από τη στιγμή που σαν ιδέα σφηνώθηκε στο μυαλό του «ουμανιστή» αποκαθιστώντας τις καθολικές ανθρώπινες αξίες!

 

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010




ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Π. Α. Παβέλκιν «Τι είναι η θρησκεία» σελ. 188 εκδόσεις Β. Γιαννίκος

[ii] Ό. π. σελ. 191-192.

Η ηθική πολιτεία του χριστιανού (3ο Μέρος)

Η γυναίκα είναι σπουδαίος παράγοντας της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής και ο ρόλος της αντικατάστατος, παρά τη μείωση που έχει υποστεί από τα κηρύγματα του χριστιανών. Οι τελευταίοι κληρονομώντας το ξεδιάντροπο ανατολίτικο αυταρχισμό των Ιουδαίων φόρτωσαν στη γυναίκα ελαττώματα, γελοιότητες και κάθε λογής ανθρώπινα αμαρτήματα σαν να ήταν αποδιοπομπαίος τράγος. Στην κυριολεξία την αποδιοπόμπευσαν από την κοινωνία, καταδικάζοντάς την να βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι, χωρίς μόρφωση και κοινωνικές επαφές, χωρίς επάγγελμα και χειραφέτηση. Η γυναίκα της μεσαιωνικής ιστορίας, και όχι μόνο, κατάντησε υποζύγιο και σκεύος της ανδρικής αυταρχικότητας. «Οι γυναίκες σας να σιωπούν στις εκκλησίες» κηρύσσει ο Παύλος «διότι δεν επιτρέπεται σε αυτές να μιλούν, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει ο Νόμος (των Ιουδαίων). Και αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτήσουν στο σπίτι τους άντρες τους, γιατί είναι ντροπή για τις γυναίκες να μιλούν στην εκκλησία». Ο Παύλος ήταν τόσο πεπεισμένος ότι η κρίση του για τις γυναίκες ήταν σωστή ώστε την πιο πάνω εντολή που απηύθυνε με επιστολή στους Κορίνθιους την ονόμασε «εντολή του Κυρίου».[i] Να ακόμα μία «εντολή του Κυρίου» που ο ευαγγελιστής των εθνών, πιστεύοντας ότι οι ιουδαϊκές παραδόσεις ήταν τόσο σοφές κατέβαλε κάθε προσπάθεια ώστε να τις μεταδώσει στους… αδαείς Έλληνες. «Κεφαλή κάθε ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή της γυναίκας ο άνδρας... Ο άνδρας δεν πρέπει να σκεπάζει το κεφάλι του, επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού, ενώ η γυναίκα είναι δόξα του ανδρός. Διότι δεν έγινε ο άνδρας από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άνδρα. Επίσης δε δημιουργήθηκε ο Άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άνδρα».[ii] Να γιατί οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στους άνδρες τους[iii] και να διδάσκονται με πλήρη υποταγή.

Σιγά-σιγά ο Παύλος μπαίνει στο θέμα «Στη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να σιωπά γιατί ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος και μετά η Εύα. Δεν απατήθηκε ο Αδάμ αλλά η γυναίκα, γι’ αυτό έγινε και παραβάτης του νόμου. Θα σωθεί όμως μόνο με την τεκνογονία».[iv]

Με λίγα λόγια αυτός είναι ο σκοπός της γυναίκας. Πλάστηκε από τον άνδρα και για τον άνδρα μόνο, για να του γεννά παιδιά και να τον ξεκουράζει! Πίσω από τον προορισμό της βρίσκεται η μολυσμένη μάνα[v] και η αμαρτωλή πόρνη. Άλλη χρησιμότητα δεν έχει η γυναίκα.

Όπως γράφει και ο Βιλινέβ «Αποκλεισμένη από το ιερατικό λειτούργημα, σκληρά τιμωρούμενη για τα σφάλματά της, γελοιοποιημένη από το δικαίωμα του άρχοντα να περνά αυτός την πρώτη νύχτα με οποιαδήποτε νιόπαντρη και από την υποχρέωση να φορά ζώνη αγνότητας, μόλις και μετά βίας της αναγνωρίζουνε ότι έχει ψυχή. Η λέξη femina (γυναίκα) γράφει ο ανόητος Σπρένγκερ βγαίνει από το fe (πίστη) και mina (λιγότερος). Φέρει πάντοτε τη βιβλική κατάρα… Εύπιστη, ευάλωτη στη διαφθορά και στον εντυπωσιασμό, φλύαρη, κακή από τη φύση της, αδύναμη στο σώμα και στην ψυχή, κυριαρχούμενη από τις αισθήσεις της, αυτή είναι η γυναίκα. Και ολόκληρη η μαγεία προέρχεται από τις ακόρεστες αφροδίσιες ορέξεις της. Έτσι εκφραζόταν ο Αλφόνσος ντε Κάστρο και το Malleus Maleficarum (Μέρος 1 ζήτ. 6) που κορυφωνόταν σε αυτό το μαργαριτάρι: Η γυναίκα είναι πιο σαρκική από τον άνδρα πράγμα που απορρέει από τη δημιουργία της πρώτης γυναίκας, γιατί σχηματίστηκε από ένα καμπύλο πλευρό του άνδρα, δηλαδή από ένα πλευρό του στέρνου που ήταν στραβωμένο κι έτσι, σαν ατελές ζώο που είναι, είναι πάντα δολερή».[vi]

Όχι απλά ζώο, άλλα «ζώο ατελές» είναι η γυναίκα. Αν θυμηθούμε τον επίσκοπο Πορφύριο θα καταλάβουμε σε ποια κατηγορία ζώων καταλόγισε τις γυναίκες.[vii] Τις περισσότερες φορές όμως την καταλογίζουν σαν προσωποποίηση του διαβόλου γιατί… αυτή οδήγησε την ανθρωπότητα στην πτώση!

Ο Τερτυλλιανός τη θεωρεί άθλια ύπαρξη που έπρεπε να σέρνεται με χαμηλωμένα μάτια από μεταμέλεια και ο «άγιος» Αντώνιος μας πληροφορεί πως όταν βλέπουμε μία γυναίκα πρέπει να ξέρουμε ότι δε βλέπουμε ανθρώπινη ύπαρξη αλλά το διάβολο τον ίδιο! Η φωνή της, λέει ο ιδρυτής των μοναστηριών, είναι συριγμός φιδιού! Τέτοια ήταν η εικόνα της γυναίκας, ιδιαίτερα στις ανατολικές Εκκλησίες, γι αυτό και η επιρροή αργότερα στους Άραβες έκανε τη θέση της γυναίκας ακόμα δυσκολότερη.

Ακόμα και τον 21^ο αιώνα, η γυναίκα, τυλιγμένη μέσα στη μπούρκα της (τσαντόρ), συνεχίζει να εξευτελίζεται και σαν προσωπικότητα και σαν ον.[viii]

Η ανθρωπότητα ολόκληρη έπρεπε να ντρέπεται!

Το καταπιεστικό Βυζάντιο θέσπισε νόμους σκληρούς και εξευτελιστικούς, αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα περισσότερο σαν πόρνη παρά σαν μητέρα των παιδιών της. Οι διαπομπεύσεις μέσα στους δρόμους της Πόλης δεν εξευτέλιζαν μόνο τις «μοιχαλίδες» αλλά και τους ίδιους, γιατί διαπόμπευαν την αξιοπρέπειά τους σαν ανθρώπινα όντα. Το ίδιο οι δημόσιες και οι αιματηρές μαστιγώσεις γυμνών γυναικών, μπροστά στα αθώα βλέμματα των κοριτσιών και των διεφθαρμένων προεστών της βυζαντινής κοινωνίας. Η πολιτική και η θρησκευτική αρχή δεν αντελήφθη ποτέ ότι η παραμόρφωση του προσώπου από μία κομμένη μύτη, αφτί ή βγαλμένο μάτι ως το βίαιο εγκλεισμό σε μοναστήρι δεν αποτελεί θρίαμβο σωφρονισμού και νομιμοφροσύνης, αλλά αυταρχισμού, βίας και μισανθρωπιάς!

«Η Βυζαντινή» γράφει η Δήμητρα Πιτσούνη στο εισαγωγικό της σημείωμα για τον Προκόπιο «γεννημένη μέσα σε μία ατμόσφαιρα αμορφωσιάς βαρυμένη από θρησκοληψία και δεισιδαιμονία εξακολουθούσε ώσπου να παντρευτεί, να ζει μέσα σ’ αυτή. Έτσι ανατρεφόταν κλεισμένη μέσα στη σκιά του σπιτιού, μέσα στο γυναικωνίτη σαν σε φυλακή με αμπαρωμένες τις πόρτες. Σχολείο δεν πάει. Και αν παίρνει λίγες γνώσεις, αυτό είναι λίγη ανάγνωση, λίγη γραφή, αποστήθιση ψαλμών του Δαβίδ και αγάπη της εκκλησίας. Η θρησκοληψία και η αμορφωσιά γέμιζαν την ατμόσφαιρα που ανάπνεε η μικρή. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος δίνει συνοπτικά τη συνταγή της συμπεριφοράς του άντρα απέναντι στη γυναίκα «Κόψε της από την αρχή τον αέρα. Να την μάθεις την ταπεινοφροσύνη, να’ ναι σοβαρή χωρίς στολίδια και φτιασίδια. Φρόντισε η γυναίκα σου να μείνει σε πλήρη άγνοια της ζωής. Κόψε της αμέσως τη μιλιά, τα τραγούδια, το χορό. Κόψε της τα γούστα για να μη σε ενοχλεί». Να λοιπόν σε ποια ατμόσφαιρα μεγάλωνε και ανατρεφόταν η Βυζαντινή».[ix]

Η ατμόσφαιρα αυτή έθρεψε και διαμόρφωσε τη σημερινή μας κοινωνία και τις συνέπειες τις βιώνουν ακόμα οι γυναίκες που ο ρόλος τους στην οικογένεια δυστυχώς είναι ασήμαντος, όταν πρέπει να είναι προοδευτικός. Αντίθετα, ο ρόλος τους γίνεται επικίνδυνος όταν αναλαμβάνουν να καθοδηγήσουν, με το ίδιο πνεύμα υποτακτικότητας, τα παιδιά τους. Πρέπει να το αντιληφθούμε ότι, ο ρόλος της χειραφετημένης γυναίκας στο σπίτι και στην κοινωνία είναι σημαντικότατος και καθοριστικός για το μέλλον των παιδιών μας γιατί, όπως γράφει και ο Παβέλκιν, «Η θρησκόληπτες μητέρες παραμορφώνουν την ψυχή, τη συνείδηση των παιδιών τους: διαπαιδαγωγώντας τα με το πνεύμα κάθε θρησκευτικής δεισιδαιμονίας και υποχρεώνοντάς τα να παρακολουθούν όλες τις θρησκευτικές ιερουργίες, δεν τα κάνουν τολμηρούς και σταθερούς μαχητές για μία καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή για τον εαυτό τους και για όλη την κοινωνία, αλλά φτωχούς τω πνεύματι και υπάκουους δούλους. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο κακό που κάνει η αγωγή των παιδιών μέσα στο θρησκευτικό περιβάλλον».[x]

Οι γυναίκες σε ολόκληρη τη διάρκεια της ιστορίας ήταν περισσότερο θρησκευόμενες από τον άνδρα.

Γιατί άραγε;

Η εξήγηση είναι γιατί οι γυναίκες είναι επιρρεπείς προς την ταπεινότητα και την εξάρτησή τους από τον άνδρα, σε όλα τα κοινονικοοικονομικά συστήματα που την καταπίεζαν καταδικάζοντάς την στον αναλφαβητισμό και την αμάθεια. Η γυναίκα πάντα βρισκόταν στο τελευταίο πολιτισμικό σκαλοπάτι, ριγμένη στην αφάνεια και στην εξάρτηση που είχε από τον ισχυρό άνδρα. Καταπιεσμένη και ταπεινωμένη σαν ασθενές φύλο μόνο στους κόλπους της Εκκλησίας έβρισκε καταφύγιο, ακούγοντας παρηγορητικούς λόγους, υπομένοντας ότι θα εξιλεωθεί στον άλλο κόσμο και με περισσή υποκρισία ότι θα προφυλαχτεί σ’ αυτόν από τους ίδιους! Οι χήρες πάντα έβρισκαν καταφύγιο στα μοναστήρια και τις Εκκλησίες βρίσκοντας παράλληλα και οι ιθύνοντες φτηνά εργατικά χέρια και δικαιολογία για τις ελεημοσύνες που αναλάμβαναν. Από τη μια τη βούλιαζαν και από την άλλη προσποιούνταν ότι τη σώζουν.

Τι υποκρισία κι αυτή!

Η γυναίκα ανέκαθεν ήταν το μαύρο πρόβατο, ο αποδιοπομπαίος τράγος που κουβαλούσε όλες τις αμαρτίες της κοινωνίας. Ταπεινή και υποταγμένη στη θέληση των ισχυρών.

Όταν όμως σε μία θέση κλειδί εμφανιζόταν μία γυναίκα χειραφετημένη, όμορφη και καπάτσα τότε έμπαινε στην πρώτη γραμμή του προσηλυτισμού γιατί τα θέλγητρά της γίνονταν όπλο ακαταμάχητο, ξεχνώντας την αδυναμία και την επιρρέπειά της. Αυτή η τελευταία πλευρά δείχνει ότι η φύση της γυναίκας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις δυνατότητες του άντρα που το σύστημα τον έστησε στο βάθρο του, όμως την ίδια την καταβαράθρωσε, φορτώνοντάς της το πιο αποτρόπαιο αμάρτημα, στιγματίζοντάς την αιώνια!

Στην εποχή μας, οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων οι περιπτώσεις σπιτιών που έκλεισαν όταν παιδιά, έστω και εκούσια, μεταφέρθηκαν σε κάποιο μοναστήρι και μετά την πλύση του εγκεφάλου που τους έγινε, αποφεύγουν να αντικρίσουν ακόμα και τους γονείς που τους μεγάλωσαν. Όταν όμως μοναδικό ενδιαφέρον του άντρα είναι η δουλειά για την επιβίωση ή το ποδόσφαιρο και οι δραστηριότητες της γυναίκας περιορίζονται στις ηλίθιες ημιτελείς και αυτοτελείς σειρές της τηλεόρασης ή το διάβασμα του ωροσκοπίου, οι συνειδήσεις των παιδιών, από έλλειψη ουσιώδους καθοδήγησης, εγκλωβίζονται σε αυταπάτες και δεισιδαιμονίες.

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Α΄ Κορ. 14.34-37.

[ii] Α΄ Κορ. 11.1-9.

[iii] Εφ. 5.22-23, Κολ. 3.18 και Πέτρ. Α΄ 3.1.

[iv] Τιμ. Α΄ 2.12-15.

[v] Η λεχώνα θεωρείται μολυσμένη και γι αυτό, σαράντα μέρες μετά τη γέννα, δεν πρέπει να μπει στην Εκκλησία. Μετά πρέπει να της διαβάσει ο παπάς τη «δέηση της κάθαρσης» για να… καθαριστεί από το αμάρτημα! Αλήθεια, για ποιο αμάρτημα;

[vi] Ο.π. σελ. 119.

[vii] Για τον αρχιβάνδαλο επίσκοπο Γάζας, Πορφύριο, βλέπε 10^ο κεφάλαιο του Δεύτερου Μέρους.

[viii] Για την προσβλητική μπούρκα (τσαντόρ) βλέπε παραινέσεις του Παύλου γύρω από το κάλυμμα της κεφαλής» Κορ. Α.΄ 11.5-15.

[ix] «Ανέκδοτα ή Απόκρυφος Ιστορία» σελ. 32.

[x] «Τι είναι η Θρησκεία» σελ. 229.

Η Ηθική πολιτεία του χριστιανού (2ο Μέρος)

Στην ηθική των θρησκειών δεν αναφέρεται ποτέ η καταπόνηση της φύσης. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο ηθικό χρέος του ανθρώπου να μην καταστρέφει τη γη, τον αέρα, το υδάτινο στοιχείο του πλανήτη. Πιστεύοντας στη θεϊκή επέμβαση, περιμένει την ανάμιξη του θεού στη φυσική και νομοτελειακή πορεία των γεγονότων.

Η Εκκλησία, στενός σύμμαχος των πλουτοπαραγωγικών και βιομηχανικών τάξεων που καθημερινά καταστρέφουν το περιβάλλον, παράφορα αδιαφορεί για τη διατάραξη των κλιματολογικών συνθηκών και την ανατροπή των οικολογικών συστημάτων.

Αδιαφορεί για την εξαφάνιση ειδών του ζωικού βασιλείου, της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.

Κρυμμένη η Εκκλησία πίσω από το δόγμα και τη μεταφυσική της ανησυχία, κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, όταν αδιαφορεί για τις αμοιβαίες σχέσεις των ανθρώπων, στηρίζοντας με πολιτική μαεστρία την υποστήριξη της στις εκμεταλλεύτριες τάξεις, καθαγιάζοντας αυταρχικές κυβερνήσεις, τον πλούτο και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Καλλιεργώντας την επανάπαυση και την αδιαφορία, πως ο θεός θα φροντίσει για όλα, προστατεύει τους εκμεταλλευτές και αδιαφορεί για ό,τι άδικο συντελείται γύρω της.

Απέχει από τη διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού που καταπιέζεται από τους πλούσιους. Απέχει από τα φιλειρηνικά κινήματα, κηρύσσοντας ότι την ειρήνη τη δίνει μόνο ο θεός, αποφεύγοντας συστηματικά να μπει εμπόδιο στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών.

Πίσω από το υποκριτικό κάλυμμα της τρομοκρατίας, οι τελευταίοι τρομοκρατούν, δολοφονούν, καταστρέφουν και ρημάζουν, στο βωμό του πλούτου και της κυριαρχίας. Λαοί αφανίζονται, τόποι ερημώνουν, από την αλόγιστη χρήση και τη διασπορά των πυρηνικών κατάλοιπων, που οι ασύδοτοι σκορπούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δικτυώνοντας την υδρόγειο με κατασκοπευτικούς δορυφόρους, αυταρχικές κυβερνήσεις κατέλυσαν κάθε ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Παρά ταύτα οι Εκκλησίες πεισματικά αδιαφορούν, μεταθέτοντας το πρόβλημα σε ανούσια δογματικά ζητήματα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο από τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Δογματίζοντας τους πιστούς ότι οι ηθικοί νόμοι φτιάχτηκαν από το θεό και είναι αιώνιοι και αμετάβλητοι, καταδίκασαν τον άνθρωπο στην αδράνεια.

Αδιαφορώντας για τα κοινά, έστρεψαν το ενδιαφέρον του έξω από αυτόν τον κόσμο, στην ουτοπία και το «άπειρο», δίνοντας την ευκαιρία στους επιτήδειους να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.

Γέμισε ο κόσμος ληστές, λωποδύτες, απατεώνες, παιδεραστές και λογής-λογής αλήτες, περιφερειακούς και διεστραμμένους.

Βγαίνει κανείς από τα ρούχα του διαβάζοντας την επιστολή του Πέτρου στην οποία ζητά από τους δούλους όχι μόνο να υποτάσσονται στους καλούς κυρίους αλλά και στους διεστραμμένους! Τότε έχει χάρη, γράφει ο ιουδαίος αιρετικός, «όταν υπομένει κανείς ενώ υποφέρει αδίκως»![i] Αν και αιρετικός, αντιλαμβάνεται κανείς, το εβραϊκό πνεύμα του συγγραφέα σε εκείνο το ευαγγέλιο που προσπαθεί πίσω από το καλοκάγαθο προσωπείο του να κατασκευάσει δούλους που να υπομένουν αγόγγυστα την αυταρχική συμπεριφορά των διεστραμμένων αφεντικών τους. Τέτοια κοινωνία ήθελαν να δημιουργήσουν και λίγο πολύ τα κατάφεραν. Πίσω από την αγάπη των εχθρών, δε βρίσκεται η καλοκαγαθία, αλλά η υποκρισία. Πρώτα-πρώτα επειδή η ιστορία έδειξε ότι κανένας χριστιανός ποτέ δεν αγάπησε τον εχθρό του και δεύτερον επειδή πίσω από την αγάπη του εχθρού υπονοείται η ανοχή και η μακροθυμία προς τον εκμεταλλευτή, τον απατεώνα, τον καταπιεστή και το δυνάστη. Όπως γράφει και ο Παβέλκιν «Ο ουμανισμός της θρησκευτικής ηθικής έχει επιδεικτικό, υποκριτικό και στην ουσία αστικό χαρακτήρα: η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, στα λόγια, είναι υποστήριξη της καταπίεσης και της υποδούλωσης των εργαζομένων στην πράξη».[ii]

Τα πολιτικά συστήματα, στηριγμένα στην αυταρχικότητα και την εκμετάλλευση, καταδίκασαν δισεκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και την καταπίεση, αναγκάζοντας πολλούς από αυτούς να ριψοκινδυνεύουν για ένα κομμάτι ψωμί ή, για να μην πεθάνουν από την πείνα, να γίνουν εγκληματίες, ζώντας σαν κλέφτες ή πόρνες, χωρίς ηθική χωρίς ποιότητα ζωής. Η αποσύνθεση αυτή της κοινωνίας άπτεται απόλυτα της ηθικής γιατί προέρχεται από την ανήθικη διακυβέρνηση ανθρώπων που κυνηγούν μανιωδώς το χρήμα καταδικάζοντας τους λαούς στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αν η αποσύνθεση της κοινωνίας άπτεται της ηθικής που επιβάλει το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα τότε γίνεται κατανοητό ότι οι ρίζες του βρίσκονται πλάι στα συμφέροντα που το τρέφουν και αυτά δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα της ιδιοκτησίας, είτε φέουδο είναι αυτό είτε φάμπρικα που παράγει πλούτο. Τα συμφέροντα αυτά είναι η αιτία κάθε κοινωνικής αδικίας. Όταν ο χριστιανικός γνωστικισμός έθετε τις βάσεις για τη μελλοντική θρησκεία θέσπισε την κοινοκτημοσύνη και τον αλτρουισμό μεταξύ των καταπιεσμένων αδελφών στη μικρή εκείνη κοινωνία. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο διήρκησε η κοινοκτημοσύνη των πρώτων «χριστιανών» ή αν αληθεύουν αυτά που εξιστορούνται στα πρώτα εδάφια των Πράξεων,[iii] όπου η κοινοκτημοσύνη μπορούσε να εφαρμοστεί σε μία μικρή ομάδα μέσα στην Ιερουσαλήμ.[iv]

Όταν όμως σαν αιρετικοί ιουδαίοι, διώχτηκαν και διασκορπίστηκαν,[v] η κοινοκτημοσύνη έμεινε στα χαρτιά. Για τους τύπους, τη θέση της πήρε η ελεημοσύνη που έφτασε μέχρι τις μέρες μας, συχνά πυκνά χρωματισμένη από οικονομικά σκάνδαλα που σκανδαλίζουν και τους πιο ρομαντικούς πιστούς. Δεν μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά. Σε μία ταξική κοινωνία, η ηθική πρέπει να συμβαδίζει με το κοινωνικό σύστημα που τη θεσπίζει. Η ηθική των θρησκειών είναι η βιτρίνα. Πιστή σύμμαχος στην κοινωνική αδικία του συστήματος, συχνά ρίχνει στάχτη στα μάτια των πιστών, αφήνοντας ασύδοτους τους ενόχους. Συμμαχεί μαζί τους. Τρώει από τα ίδια κρατικά ταμεία και ο ένας καλύπτει τον άλλον.

«Με την προσευχή στο στόμα αυτοί οι πιστοί» γράφει ο Παβέλκιν «χριστιανοί «Δημοκράτες» είναι έτοιμοι να ρίξουν πάνω στους λαούς ατομικές βόμβες για να τους υποχρεώσουν να ανέχονται αδιαμαρτύρητα το ζυγό της καπιταλιστικής δουλείας».[vi]

Αλήθεια, την αυταρχική και φασιστική πολιτική των Αμερικανών τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό με τη μιλιταριστική και ιμπεριαλιστική τους νοοτροπία, ποιος θα μπορούσε να αγαπήσει;

Αν η θρησκεία αγαπούσε τον άνθρωπο γιατί αδιαμαρτύρητα συμμαχεί με τους δολοφόνους;

Γιατί οι πιστοί αδιαμαρτύρητα πρέπει να δέχονται το σοβινισμό και την τρομοκρατία των Αμερικανών, πιστεύοντας ότι ο θεός βρίσκεται πίσω από κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου;

«Θέλημα θεού» είναι ο πόλεμος και η ειρήνη, η δυστυχία και η ευτυχία, η φτώχεια, η θλίψη, η αδικία και ο πόνος. Ο Τόμας Μάλθους διακήρυξε ότι τον πόλεμο τον στέλνει ο θεός, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν ότι η Μαλθουσιανή θεωρία λύνει το πληθυσμιακό πρόβλημα του πλανήτη γιατί αποτελεί νομοτέλεια της φύσης και όχι κάτι που μπορεί να αποτραπεί! Με λίγα λόγια, ο πόλεμος είναι δώρο του θεού, γιατί μας απαλλάσσει από το μεγάλο πρόβλημα του υπερπληθυσμού![vii]

Τι υποκρισία και απανθρωπιά…

Για να μη θιγεί η ευτυχία των λίγων, που ούτως ή άλλως δε θίγονται, οι «πολιτισμένοι» λαοί κάνουν ό,τι μπορούν για να κλέψουν και τον αέρα που αναπνέουν οι φτωχοί.

Πού βρίσκονται οι ηθικοί κανόνες της θρησκείας για την αποτροπή αυτής της απάνθρωπης συμπεριφοράς;

Τι κάνει η Εκκλησία γι αυτό;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήξερε να περιγράφει τη ζωή του αληθινού χριστιανού που σαν φοβισμένο πλάσμα πρέπει να βρίσκεται σε συστολή και να δοξολογεί το θεό τρέμοντας. Ο αληθινός χριστιανός, έλεγε, πρέπει αντί να γελά να θρηνεί γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι κοιλάδα θλίψεων, δακρύων και στεναγμών.

«Μακάριοι είστε εσείς οι φτωχοί» γράφει ο Λουκάς «γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι είστε εσείς που τώρα πεινάτε διότι θα χορτάσετε. Μακάριοι είστε εσείς που κλαίτε διότι θα γελάσετε»![viii]

Τέτοιες ευαγγελικές ρήσεις μπορεί να βρει κανείς αρκετές στα θρησκευτικά εγχειρίδια γιατί εύκολα γράφονται και με θαυμασμό διαβάζονται, όμως είναι τόσο άκαιρες που στην εποχή μας φαίνονται ξεπερασμένες. Γραμμένες σε μία διαφορετική εποχή, κάτω από την απειλή των διωγμών, απευθύνονταν κυρίως σε δούλους και κατατρεγμένους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, οι ρήσεις αυτές προσφέρονταν παρηγοριά στον άρρωστο. Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Σε μία κοινωνία της αφθονίας και της αλόγιστης σπατάλης των πλουσίων για ευτελή και μηδαμινά πράγματα, η προτροπή της φτώχειας, της πείνας και του οδυρμού, όταν από το βάθος ακούγονται να τρίζουν χρυσά μαχαιροπίρουνα, είναι όχι μόνο προσβλητική αλλά προκλητικότατη που εξάπτει την οργή και υποτιμά τη νοημοσύνη.

Κάποτε, στις συναγωγές της διασποράς και στις εκκλησίες που φιλοξενούνταν σε κάποια ανώγεια ή κατώγια κρυφών σπιτιών, συναθροίζοντας συνωμοτικά τους πιστούς στο σκοτάδι, μπορεί να τους διάβαζαν τις ρήσεις αυτές που φαίνονταν τόσο δίκαιες και σπουδαίες, όμως σήμερα τέτοια κηρύγματα είναι ξεπερασμένα, όταν τα άμφια του παπά κοστίζουν μία περιουσία, εκκλησιαστικά κτίρια λαμποκοπούν στο χρυσάφι και η εκκλησιαστική ηγεσία διαχειρίζεται δισεκατομμύρια σε κινητές και ακίνητες αξίες!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ντράπηκε να οικειοποιηθεί τους τούρκικους τίτλους της απέραντης ακίνητης περιουσίας της ή να παίζει τα μετρητά της στο ελληνικό Χρηματιστήριο και οι Καθολικοί να εισπράττουν κέρδη από την τράπεζα του «Αγίου Πνεύματος» στη Ρώμη και τα περίφημα καζίνο και τους πολυτελείς οίκους ανοχής του Μόνακο!

Ακόμα και αν η πρόθεση των πρώτων χριστιανών δεν ήταν να ξεγελάσουν τον πιστό, όταν οι εποχές άλλαξαν, η Εκκλησία όφειλε να διαφοροποιηθεί. Η εμμονή της όμως στη μακαριότητα της φτώχειας, της πείνας, της δυστυχίας, του πόνου, της ταπεινοφροσύνης και της δουλικής υποταγής, φαίνεται ύποπτη, γιατί δικαιολογεί τον ταξικό ζυγό και την ανοχή του πλούτου, τη στιγμή που ο κόσμος μαστίζεται από φτώχια και δυστυχία. Σε εποχές λιτότητας και φτώχειας που άνθρωποι πεινούν και παιδιά πεθαίνουν αφυδατωμένα στην αγκαλιά της μάνας, ο πλούτος και η χλιδή προκαλούν. Τα σκάνδαλα οργιάζουν. Η ασυδοσία βασιλεύει.

Οι πιστοί πρέπει, επιτέλους, να αντιδράσουν. Να αγαπήσουν τον κόσμο που ζουν, όχι επειδή πρέπει να καλοπεράσουν, αλλά επειδή τον κόσμο που κτίζουν τον αφήνουν κληρονομιά στα παιδιά τους.

Να πάψουν να νιώθουν σαν αναχωρητές αυτού του κόσμου. Η χαρά, το τραγούδι, το γέλιο, η ομορφιά, το θέατρο, δεν είναι αμαρτήματα. Αλήθεια, ποιος σήμερα φοβάται μήπως αμαρτήσει από τα αμαρτήματα αυτά;

Άλλη μία αναχρονιστικότητα που αποδεικνύει ότι η Αγία Γραφή είναι ήδη ξεπερασμένη.

«Να μην αγαπάτε τον κόσμο» γράφει ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή, «ούτε τα πράγματα που είναι στον κόσμο. Αν αγαπά κανείς τον κόσμο, δεν υπάρχει αγάπη μέσα του, για τον Πατέρα» (2.15-17).

Αλήθεια, ποιος σήμερα απορρίπτει τη σαρκική επιθυμία ή τον υλικό πλούτο, όταν εύκολα μπορεί να τον αποκτήσει; Όπως είδαμε ακόμα και οι ηγεσίες των Εκκλησιών δεν έμειναν αλώβητες από την επιθυμία της σάρκας. Μπορεί να μην αποτελούν τον κανόνα, και ευτυχώς, όμως και η ύπαρξη της εξαίρεσης αποτελεί σκάνδαλο για τον πιστό που τους εμπιστεύτηκε. Οι ειδήσεις του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου οργιάζουν, κάθε μέρα σχεδόν, σκανδαλίζοντας τους αφελείς πιστούς που πίστευαν πως μόνο αυτοί κουβαλούσαν το προπατορικό αμάρτημα. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα των ιερέων και των μοναχών φυσικά δεν αποτελούν φαινόμενο της εποχής μας. Πάντα ήταν επίκαιρα, πικάντικα και πιπεράτα, γιατί αποκάλυπταν την αλήθεια όταν έρχονται στο φως της δημοσιότητας!

Ο Έντουαρντ Φακς στο βιβλίο του «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» διασώζει ένα ντοκουμέντο από την εποχή της Αναγέννησης που αποτελεί σκληρό κατηγορητήριο ενάντια στο παπισμό και την ανεκτικότητα που επικρατούσε στη Γερμανία τότε. «Πορνεία, επιμιξία, ληστεία, τοκογλυφία και ολόκληρη σειρά σοβαρών αμαρτημάτων, είναι τα επακόλουθα της διαγωγής του κλήρου». Δεν παρέλειψε ακόμα να σχολιάσει και το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, οι κυριότεροι πάπες εξ’ αιτίας της ακόλαστης ζωής τους, ήταν άρρωστοι από σύφιλη, όπως ο Αλέξανδρος ο ΣΤ΄ (1493-1503), ο Ιούλιος ο Β΄ (1503-1513), ο Λέων ο Ι΄ (1513-1521). Για τον Ιούλιο το Β΄, όπως μεταδίδει ο αυλάρχης του Γράσσης, τη Μεγάλη Παρασκευή δεν μπορούσε να επιτρέψει να του φιλήσουν τα πόδια γιατί το ένα από αυτά ήταν κατεστραμμένο από την επάρατη αφροδίσια αρρώστια.

Ένα άλλο σχετικό ντοκουμέντο της εποχής αναφέρεται στην παιδεραστία της παπικής Αυλής. «Ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ ατίμασε δύο νεαρά αγόρια Γάλλων ευγενών, τα οποία εστάλησαν στην Ιταλία προς ανατροφήν παρά της Βασιλίσσης Άννης της Γαλλίας. Ο Ιούλιος ο Γ΄ διόρισε καρδινάλιο ένα νεαρό δεκαέξι ετών και οι Ρωμαίοι τον παρομοίαζαν με το Δία που παίζει με τον Γανυμήδη. Ο γιος του πάπα Παύλου του Γ΄, Λουδοβίκος, εβίασε το νεαρό επίισκοπο της Φαίντσας, ο οποίος από τη ντροπή του και από ένα αφροδίσιο νόσημα που του μετέδωσε ο διαφθορέας του, απέθανε, ενώ ο πάπας εξήγησε ότι επρόκειτο περί νεανικής ακράτειας και εσυγχώρησε τον υιό του».[ix]

Ο λαός που συνήθως εκφράζει τη σοφία του με χλευαστικές παροιμίες να πως αντιμετώπιζε από τότε τον κλήρο απαθανατίζοντας θυμοσοφικά τη νοοτροπία του και στιγματίζοντας την αδηφαγία και τη… σεξουαλική του ακράτεια.

«Στο θεό δοξολογία προσευχή, στον παπά καρβέλι και λαρδί». «Ο παπάς αγαπά το ποίμνιο του αλλά τα αρνιά περισσότερο από τα τραγιά».

Η πρώτη παροιμία είναι ρώσικη και γράφτηκε για τους Ορθοδόξους. Η δεύτερη γράφτηκε για τους Καθολικούς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ορθόδοξοι δεν είχαν αδυναμία στο «ασθενές φύλο».

Οι γυναίκες ας μου συγχωρήσουν αυτό το γελοίο χαρακτηρισμό, όμως έπρεπε να υπερτονίσω το ταπεινωτικό χαρακτηρισμό της γυναίκας που και αυτός κυρίως προέρχεται από το μισογυνισμό των χριστιανών.[x]

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Πετρ. Α΄ 2.18-19.

[ii] Π. Α. Παβέλκιν «Τι είναι η θρησκεία» εκδόσεις Β. Γιαννίκος σελ. 186.

[iii] Αναφερόμαστε μέχρι το εδάφιο 8.3.

[iv] Πρόκειται για μία μικρή ομάδα ανθρώπων, κάτι σαν μια μεγάλη οικογένεια, που έμεναν στο ανώγι ενός σπιτιού, κάτι σαν ρετιρέ (1.13) και σύχναζαν στη Στοά του Σολομώντα (5.12).

[v] Πρ. 8.1.

[vi] Ό. π. σελ. 188.

[vii] Η μαλθουσιανή θεωρία, εμπνευσμένη από τον κληρικό και οικονομολόγο Τόμας Μάλθους (1766-1834) του Πανεπιστημίου του Χάιμπουρι δέχεται ότι ο πληθυσμός της γης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ενώ η διαθέσιμη ποσότητα τροφίμων με αριθμητική και αν δεν υπήρχαν οι πόλεμοι, οι επιδημίες και η ασιτία, θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Δηλαδή αν δεν είχαμε ασιτία για τους πολλούς θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα καλοπέρασης για τους λίγους!

[viii] 6.20-21.

[ix] Έντουαρντ Φακς «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» εκδόσεις Πυρσός. Παρατίθεται από περιοδικό «Αινίγματα του Σύμπαντος» τεύχ. 45.

[x] «Η γυναίκα πρέπει να υπακούει τον άντρα όπως η Σάρα τον Αβραάμ… και οι άντρες να απονέμουν τιμή σε αυτές σαν ασθενέστερο φύλο» Πέτρ. Α΄ 3.1-7.