Τι είναι αυτό που τους δίνει την αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να είναι οι ταγοί της ηθικής και της παγκόσμιας τάξης;
Η υπεροψία αυτή έχει τις ρίζες της στο υπερβατικό, στον κόσμο των Ιδεών, όπως θα έλεγε και ο Πλάτωνας, που σαν αρχέτυπες εμπειρίες κρυσταλλώθηκαν σε δόγματα και ο πιστός υπερ-ορεί. Σαν ο θεός να βλέπει το «άδικο» με τα μάτια του πιστού κι ο τελευταίος με την «εξουσία» που του δίνει ο πρώτος, επιβάλει την τάξη. Η έπαρση και η αλαζονεία είναι λέξεις συνώνυμες με την υπεροψία του, ενώ το μέγεθος ποικίλλει ανάλογα με την τοξικότητα της θρησκευτικής πίστης, όπου τα όρια του «εγώ» καταρρέουν και η Ιερή Αγανάκτηση, σαν παλίρροια, πλημμυρίζει την συνείδηση του πιστού.
Να από πού πηγάζει η αυτοϋπερβατική τάση, που κάναμε λόγο στην προηγούμενη ανάρτηση. Σε αντίθεση με τις αυτοεπιβεβαιωτικές τάσεις που αποσκοπούν στο ατομικό και προσωπικό συμφέρον, οι αυτοϋπερβατικές τάσεις μπορούν να κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από την ατομική επιθετικότητα και από τις εγωιστικές παρορμήσεις που γεννιούνται από την υπερβολική του πίστη. Δεν θα είναι υπερβολή αν παραδεχτώ ότι μπορούν να κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό ακόμα κι απ’ τον πιο αδίστακτο κακοποιό!
Δεν είναι παράδοξο αυτό;
 |
| Χωρίς θρησκευτικό μίσος τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα δεν κάνεις! |
Πολλές φορές αναφέρομαι στο blog αυτό ότι ο πιστός είναι διατεθειμένος να κάνει πράξεις ανείπωτης φρίκης νομίζοντας ο ίδιος ότι εκτελεί το θρησκευτικό του καθήκον.
Όσο και να προσπαθώ η θρησκεία να μην μονοπωλήσει την ανάρτηση αυτή, αφού πρέπει να γενικεύσω το θέμα, έχω την εντύπωση πως δεν θα τα καταφέρω, αφού «η θρησκεία» όπως λέει κι ο Hitchens, «δηλητηριάζει τα πάντα».
Το θέμα μας σήμερα είναι οι κίνδυνοι της ταύτισης. Φυσικά δεν ταυτίζονται με την ομάδα μόνο οι πιστοί των θρησκειών, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται σαν «ολόνια» μέσα στην ομάδα, στο «όλο». Όμως τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ενάντια στον άνθρωπο, έγιναν για τη δόξα του θεού!
Παράξενο, αλλά αληθινό!
Εγκλήματα πάντα γινόντουσαν για το προσωπικό συμφέρον, όμως τα εγκλήματα για το συμφέρον της ομάδας ξεπερνούν σε φρίκη ακόμα και του πιο αδίστακτου κακοποιού.
Ο κακοποιός που αντιστέκεται στη σύλληψη του αστυνομικού, ωχριά απέναντι στην μανία του χούλιγκαν που σπάει το κεφάλι του αντίπαλου οπαδού. Και το έγκλημα αυτό είναι μηδαμινό μπροστά στη φρίκη του πολέμου όπου για την υπεράσπιση της πατρίδας ο στρατιώτης με μίσος στρέφεται ενάντια στον εχθρό, χωρίς να έχει προσωπικές διαφορές, έχοντας επίγνωση ότι και ο αντίπαλος με το ίδιο μένος ρίχνεται στη μάχη, αφού τις ίδιες διαφορές έχει ή για να το πω διαφορετικά και ο ίδιος απρόσωπα με μισεί. Με τον ίδιο τρόπο και με καθαρή συνείδηση ο πιστός σφαγιάζει, πυρπολεί και αφανίζει άθεους, αιρετικούς κι αλλόπιστους, ελπίζοντας ότι το μένος του μετουσιώνεται σε θεάρεστη πράξη που εξευμενίζει το θεό, εξασφαλίζοντας την θεία επίνεια!
«Φλέβα παράνοιας που διαπερνάει την ανθρώπινη ψυχή» την λέει ο Καίσλερ. Να τι γράφει ο ίδιος για το θέμα.
«Τα εγκλήματα του Καλιγούλα ωχριούν μπροστά στην αναταραχή που έφερε ο Τορκουεμάδας Ο αριθμός των θυμάτων ληστείας, βιασμού, γκαγκστερισμού και όποιας άλλης εγκληματικότητας σε οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας είναι μηδαμινός σε σύγκρουση με τις μαζικές εκείνες εμπνευσμένες σφαγές που έγιναν στο όνομα της αληθινής θρησκείας, της δίκαιης πολιτικής ή της σωστής ιδεολογίας. Οι αιρετικοί βασανίζονταν και καίγονταν όχι με οργή αλλά με θλίψη για το καλό της αθάνατης ψυχής τους. Οι φυλετικοί πόλεμοι εξαπολύθηκαν για το υποτιθέμενο συμφέρον της φυλής, όχι του ατόμου. Οι θρησκευτικοί για τον καθορισμό ορισμένων λεπτών σημείων θεολογίας ή ερμηνείας. Πόλεμοι διαδοχής, δυναστειών, εθνικοί πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι πολεμήθηκαν για αμφισβητούμενα θέματα εξίσου μακρινά από τα εθνικά συμφέροντα των μαχητών» («Φάντασμα στη Μηχανή» σελ. 178).
Ολόκληροι λαοί ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους επειδή κάποιοι ηγέτες θεώρησαν κακό κάποιοι υπήκοοι να πιστεύουν σε διαφορετικό θεό. Σπίτια κάηκαν, γυναικόπαιδα σφάχτηκαν, άνδρες βασανίστηκαν, παλουκώθηκαν ή κάηκαν στην πυρά ζωντανοί. Περιουσίες δημεύτηκαν και οικογένειες ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους. Μνημεία κάλλους καταστράφηκαν, θεωρώντας κάποιοι ιουδαίοι, χριστιανοί ή ισλαμιστές ότι μέσα στην πέτρα κρύβονταν δαιμόνια. Δέντρα κάηκαν και ζώα με πρωτοφανή λύσσα σφάχτηκαν επειδή θεωρήθηκε ότι μολύνθηκαν με δαιμόνια. Το κυνήγι των μαγισσών και οι εξορκισμοί τον Μεσαίωνα σκορπούσαν φόβο και δυστυχία, ενώ η επιστημονική πρόοδος αντικαταστάθηκε από φαιδρότατες θρησκευτικές ανοησίες επιβραδύνοντας την ανθρωπότητα για εκατοντάδες χρόνια.
Θρησκευτικοί πόλεμοι ερήμωσαν περιοχές και το αίμα χύθηκε ποτάμι για τη δόξα του θεού για ένα ανόητο και γελοίο δόγμα που και σήμερα αφήνει τον πιστό με ορθάνοιχτο το στόμα.
Κανένας δεν αμφιβάλει ότι στη μέγιστη εορτή του χριστιανισμού, το Πάσχα, η σταύρωση του θεανθρώπου, παραστατικά παραπέμπει σε πολύ σκληρές εικόνες προκειμένου να ταυτίσει τον πιστό με τα πάθη του ήρωα θεού. Οι αναπαραστάσεις αναβιώνουν το πνεύμα του μυθογράφου ενώ κάποια διαταραγμένα άτομα και διχασμένοι από θρησκευτικό φανατισμό επιδίδονται σε μακάβριες τελετές σταύρωσης ή αυτομαστιγώματος μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει η αντοχή και η τρέλα τους.
Το τυπικό της θυσίας είναι «η φλέβα της παραίσθησης» που κατά τον Άρθουρ Καίσλερ μονοπωλεί από την αυγή του πολιτισμού μας μέχρι σήμερα, σε κάποιες περιοχές του κόσμου, σαν το θλιβερότερο αξιοπερίεργο συμπεριφοράς του ανθρώπου. Αξιοπερίεργο που άντεξε ακόμα και στην ακμή πολλών αρχαίων πολιτισμών προκειμένου ο πιστός να εξευμενίσει ή να κολακέψει το θεό του!
Τον παραδοσιακό τρόπο ανθρωποθυσίας στους Κασίς, ο Καίσλερ τον χαρακτηρίζει σαν μια διανοητική διαταραχή. Οι Κασίς έσπρωχναν δύο ξύλινες βέργες από τα ρουθούνια του παιδιού ως πάνω στον εγκέφαλο του. Όσο περισσότερο αιμορραγούσε κι αγωνιούσε, το παιδί, τόσο ευχαριστιόταν ο Θεός, νιώθοντας και οι πιστοί ότι έτσι πράττουν το καθήκον τους!
Όταν οι πιστοί καλούνται να φάνε ακόμα και τη σάρκα του θεού για να ταυτιστούν μαζί του, σημαίνει ότι οι αρχέγονες δεισιδαιμονίες ελέγχουν ακόμα τη συνείδηση του πιστού και η «υπέρβαση του εγώ» την συμπεριφορά τους.
«Όλα αυτά καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – αλαζονεία, απληστία, λαγνεία, θυμό, λαιμαργία, φθόνο, οκνηρία - εναντίον των οποίων εξακοντίζονται συνήθως τα κηρύγματα των ηθικολόγων. Το όγδοο - και το πιο θανατερό - αμάρτημα είναι η υπέρβαση του εγώ μέσω μιας κακοτοποθετημένης αφοσίωσης, δεν συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο». («ο.π. σελ. 180).
Η υπέρβαση του εγώ μέσω μιας κακοτοποθετημένης αφοσίωσης είναι η αυτοϋπερβατική ανάγκη που επιβάλει η αφοσίωση στο θεό, σαν άμυνα ενάντια στους αντιπάλους που αντιμάχονται τις θέσεις τους. Μέσα στην ομάδα το αίσθημα αυτό γίνεται ακόμα πιο δυνατό. Να τι λέει ο Καίσλερ γι αυτό.
«Η απόλυτη ταύτισή του με την ομάδα κάνει το άτομο αδιάφορο στον κίνδυνο και λιγότερο ευαίσθητο στο φυσικό πόνο - που είναι μία άλλη μορφή υπνωτικής αναισθητοποίησης. Τον κάνει να εκτελεί συντροφικά, αλτρουιστικά, ηρωικές πράξεις - σε σημείο να θυσιάζει τον εαυτό του - και να συμπεριφέρεται την ίδια στιγμή με μία αδίστακτη ωμότητα στον εχθρό, ή στο θύμα της ομάδας. Αλλά η κτηνωδία που δείχνουν τα μέλη ενός φανατικού πλήθους είναι απρόσωπη και ανιδιοτελής. Εξασκείται για το συμφέρον, ή το υποτιθέμενο συμφέρον του συνόλου. Και δε συνεπάγεται μονάχα την ετοιμότητά τους να σκοτώσουν, αλλά και να σκοτωθούν στο όνομά της. Μ’ άλλα λόγια, η αυτοεπιβεβαιωτική συμπεριφορά της ομάδας στηρίζεται πάνω στην αυτοϋπερβατική συμπεριφορά των μελών της, πράγμα που συχνά συνεπάγεται τη θυσία όχι μόνο των προσωπικών συμφερόντων τους, αλλά και της ίδιας τους της ζωής στα συμφέροντα της ομάδας. Για να το θέσουμε απλά, ο εγωτισμός της ομάδας τρέφεται από τον αλτρουισμό των μελών της» (ο.π. σελ. 190).
Ο Άρθουρ Καίσλερ δεν μπορεί να πιστέψει πως γίνεται σε όλες τις χώρες να έχουν φουντώσει τα πιο σατανικά πάθη της ανθρώπινης καρδιάς στ’ όνομα της θρησκείας, χωρίς να κλονίζεται η πίστη των πιστών της. Κατέληξε όμως ότι «η φλέβα παραίσθησης που διατρέχει την ιστορία μας» σίγουρα πρέπει «να οφείλεται σε κάποια ενδημική μορφή παράνοιας που είναι ενγενής στα κυκλώματα του ανθρώπινου εγκέφαλου» (ο.π. σελ. 180- 182).
Αυτή η φλέβα παράνοιας ώθησε τον άνθρωπο να ταυτίσει την πορεία της ζωής του με τον αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής του. Ή για να το πούμε διαφορετικά, ο αγώνας για τη σωτηρία της ψυχής ώθησε τον άνθρωπο σε τούτη την παράνοια. Είχε δίκιο ο φυσικός Χ. Μπόντι που θεωρούσε τη θρησκεία «σοβαρό και καθ’ έξιν κακό» αφού η πίστη, όπως έλεγε, «αναγκάζει τους καλούς να εκτελούν πράξεις ανείπωτης φρίκης».
Να ένα παράδειγμα ταύτισης «Όταν συμπονάτε το μικρό Όλιβερ Τουίστ, αισθάνεστε σαν συνέπεια αυτής της συμπόνιας τη διάθεση να πνίξετε το Φάγγιν με τα ίδια τα χέρια σας. Η συμμετοχή είναι μία αυτοϋπερβατική, καθαρκτική εμπειρία. Αλλά μπορεί να ενεργήσει σαν ένας φορέας οργής – η οργή σαν μία συγκίνηση υποκατάστατη, συνειδητοποιημένη για το λογαριασμό κάποιου άλλου, συνειδητοποιούμενη όμως στ΄ αλήθεια».
Αλήθεια και μόνο στη σκέψη μια τέτοια συμπεριφορά θα σας κατάτασσε στους ειδεχθείς εγκληματίες, παρότι εσείς οι ίδιοι νιώθετε ότι σαν ηθικά όντα κάνετε το καθήκον σας, έτσι δεν είναι;
Έτσι ακριβώς νιώθει ο χριστιανός όταν σκοτώνει έναν αλλόθρησκο γιατί ξέρει ότι και κείνος έτσι σκέφτεται γι αυτόν. Τι οπλίζει το χέρι του μουσουλμάνου ή τι τον αναγκάζει να ζωστεί τα εκρηκτικά, αν δεν πιστεύει στον θεό;
Η αγανάκτηση μπορεί να είναι δικαιολογημένη, όμως, οι εκδηλώσεις γίνονται πιο άγριες γιατί είναι απρόσωπες και υπερβαίνουν το εγώ. Τότε παραδίδεται κανείς σ’ αυτές με καθαρή συνείδηση.
«Στο θρίαμβο της δύναμης της φαντασίας του νου μας οφείλουμε το ότι χύνουμε ποτάμια δακρύων για μία Άννα Καρένινα που δεν υπάρχει παρά σαν μελάνι πάνω σε ένα χαρτί, ή σαν μία σκιά πάνω στην οθόνη» λέει ο Καίσλερ και η διαφορά του πιστού που διαβάζει την Καινή Διαθήκη δεν είναι μεγάλη. Τα ίδια δάκρυα πλημμυρίζουν τον πιστό, είτε βρίσκεται μπροστά στο τάφο του Άδωνη, είτε του Όσιρη ή του Χριστού. Μάλλον, οι εποχές, αλλάζουν μόνο τα ονόματα. Το παραμύθι είναι το ίδιο πάντα.
Οι ίδιες ψευδαισθήσεις ελέγχουν τον πιστό, έρμαιο της συμπαθητικής μαγείας.
Από κει και πέρα η βίαιη συμπεριφορά που φτάνει μέχρι το ειδεχθές έγκλημα δεν απέχει και πολύ. Αντίθετα, το ξεπερνάει κιόλας.
Μα, απώτερος σκοπός δεν είναι αυτός, θα αντιταχθεί σήμερα ο πιστός!
Ναι, σίγουρα, όμως δεν ξέρεις σε τι σενάριο θα παίξεις όταν ο σκηνοθέτης του Συστήματος αποφασίσει και συ είσαι έτοιμος να το εκτελέσεις!
Να γιατί η θρησκεία είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία, κάθε αλλοτριωμένος νους, είναι έτοιμος να υποδουλωθεί!
