Διαχρονική η δεισιδαιμονία των πιστών

Στα άρθρα πριν τις διακοπές του Αυγούστου, γνωρίσαμε το μεσαιωνικό μοντέλο του κόσμου μέσα από την κοσμολογία και την βιολογία. Δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες ανοησίες.
Μην είστε όμως σίγουροι. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν, αν όχι σε χειρότερες, τουλάχιστον στις ίδιες ανοησίες. Κι αυτό επειδή από τον Μεσαίωνα, για κάποιους, τίποτα δεν άλλαξε. Η αλήθεια είναι ότι η παιδεία μας παραμένει υπό την επίβλεψη του Ιερατείου, ενώ η Εκκλησία παραμένει αλληλένδετη με το Κράτος, αν και σε μερικές χώρες ο χωρισμός ήταν αναπόφευκτος.
Στη χώρα μας, δυστυχώς, το μάθημα των θρησκευτικών συντηρεί μια χαλκευμένη υπόθεση και η ηθική της κοινωνίας παραμένει ιδιοτελής, συντηρώντας την δεισιδαιμονία, καλυμμένα σκάνδαλα, οικονομικές ατασθαλίες και μια αντιεπιστημονική κατεύθυνση για κάθε πλευρά της ζωής.
Τι είναι όμως δεισιδαιμονία;
Στην αρχαιότητα είχε ακριβώς την αντίθετη έννοια που έχει σήμερα. Δεισιδαίμων ήταν αυτός που σεβόταν του Δαίμονες, τους θεούς δηλαδή. Με την εμφάνιση του χριστιανισμού τον 2ο αιώνα και μετά την επικράτησή του τον 4ο η λέξη άλλαξε έννοια. Δαίμονες τώρα ήταν οι κατώτεροι θεοί, οι Δαίμονες, οι βοηθοί του Σατανά. Ο χριστιανισμός, αρχικά σαν ιουδαϊκή αίρεση, κληρονόμησε την εβραϊκή αγγελογονία και μαζί μίσησε τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του Ιουδαϊσμού, την ειδωλολατρία, υιοθετώντας το μίσος για τον ελληνισμό χωρίς να καταλαβαίνει. Οι ιδρυτές του χριστιανισμού βέβαια ήξεραν τι έκαναν, αλλά οι σημερινοί πιστοί νομίζουν ότι ακολουθούν την… παράδοση!
Σήμερα λοιπόν, δεισιδαίμων είναι αυτός που φοβάται τους Πονηρούς Δαίμονες. Δεισιδαίμων είναι ακόμα και εκείνος που έχει ακατανόητους φόβους, εκείνος δηλαδή που αποδίδει τους φόβους του στις μυστηριώδεις υπερβατικές δυνάμεις. Η χριστιανική θρησκεία, μετά τον 4ο αιώνα δημιούργησε και μια έννοια ακόμα, άκρως υποκειμενική και διφορούμενη. Είναι η θρησκευτική δοξασία που υποτίθεται δεν θεμελιώνεται στα κοινώς παραδεγμένα γύρω από την θρησκευτική πίστη.

Ποια όμως θα μπορούσε να είναι μια τέτοια «παραδεγμένη θρησκευτική πίστη» όταν ακόμα ο ένας πιστός πολεμά τον άλλο; Ακόμα κι όταν μετά τον 9ο αιώνα επικράτησε η μια άποψη σε βάρος των άλλων και οι χαμένοι ονομάστηκαν «αιρετικοί», ακόμα και τότε, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα διαποτισμένο στις ίδιες δεισιδαιμονίες που συντηρούνταν από αιώνες, συνέχισε να πιστεύει στις ίδιες ανοησίες!
Πράγματι, η δεισιδαιμονία είναι διαχρονική. Όμως οι δεισιδαιμονίες δεν διαποτίζουν τις συνειδήσεις μόνο των χριστιανών, αλλά όλων των πιστών, οποιασδήποτε θρησκείας. Απλά ο ένας τις κληρονομεί από τον άλλο και τις συντηρεί στο χρόνο, αδιαφορώντας από πόσο μακριά έρχονται ή πόσο υποτιμά αυτόν που τις υιοθέτησε. Κάποιες απ’ αυτές έχουν τις ρίζες τους σε μια εποχή που ο άνθρωπος μόλις που ξεχώριζε από το ζώο.

Όπως τότε που καταβρόχθιζε τα άγρια ζώα αποσκοπώντας στην απόκτηση της δύναμης περισσότερο παρά στην θρεπτική αξία του θηράματος. Οι χριστιανοί δεν πρέπει να έχουν καμιά αμφιβολία ότι το μυστήριο της «Θείας Μετάληψης» είναι μια πανάρχαια επιβίωση που σαν θρησκευτική δοξασία, πέρασε από πολλά στάδια, έχοντας τις ρίζες της στην ανθρωποφαγία των αγρίων. Όπως τότε που οι πολεμιστές ενδύονταν με το δέρμα του δυνατού ζώου, έτρωγαν από τη σάρκα του και έπιναν από το αίμα του προκειμένου να αποκτήσουν τη δύναμη του, έτσι και οι χριστιανοί ενδύονται τη χάρη του Θεού, τρώγοντας το σώμα και πίνοντας το αίμα του Θεού, προκειμένου να αποκτήσουν την πολυπόθητη η αγιοσύνη του.


Στην πιο πάνω εικόνα ο καλλιτέχνης σατιρικά καλλιτέχνησε το «μυστήριο» της θείας μετάληψης (υπερβολή) συσχετίζοντάς το με τον Μυστικό Δείπνο στη χριστιανική θρησκεία.

Η ιεροτελεστία (μαγική τελετουργία) του ιερέα πάνω από τον άρτο και τον οίνο, πιστεύουν ότι μετατρέπει σε σώμα και αίμα του Χριστού κι εκείνος που το λαμβάνει, θέλουν να πιστεύουν ότι, μεταλαμβάνει και τη θεία χάρη του!
Έτσι ακριβώς και στο μυστήριο της βάφτισης, οι πιστοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να καθαρίζεται από τις αμαρτίες του (προπατορικό αμάρτημα) και τα κακά πνεύματα που τον μολύνουν, όταν το αγιασμένο νερό έρχεται σε επαφή με το σώμα του. Ο αγιασμός του νερού είναι άλλο ένα θαυματουργικό μυστήριο, που οι πιστοί πιστεύουν ότι όταν ο ιερέας βυθίζει σ’ αυτό το σταυρό, αυτό μετατρέπεται σε αγίασμα (αγιασμός). Μην ρωτήσετε όμως γιατί αυτό έχει ισχύ ένα χρόνο μόνο και την επόμενη χρονιά πρέπει, με την ίδια επισημότητα, να επαναληφθεί το τελετουργικό (Θεοφάνια). Σ’ αυτήν την υποκριτική πανήγυρη, δεν είναι παράξενο που, παρίστανται ολόκληρη η ηγεσία και οι τοπικοί άρχοντες της χώρας.

Κι εδώ ισχύει η ρήση «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν» και οι τελευταίοι παρίστανται από την ανάγκη να προβληθούν στους πιστούς που τους ψηφίζουν. Ο ένας έχει ανάγκη από τον άλλον ή όπως λέει ο λαός «το ένα χέρι νίβει το άλλο» κι όχι ότι η επισημότητα ανάγεται στην αυθεντία του τελετουργικού.
Η κάθαρση με το νερό είναι κι αυτή μια πανάρχαια επιβίωση, όπως κι εκείνη της λιτανείας που οι πιστοί θέλουν να πιστεύουν ότι αποσκοπεί στην μετάνοια ή στην παύση των δεινών (φυσικές καταστροφές) που προκλήθηκαν από την οργή του θεού, επικαλώντας το θείο έλεός του! Περνώντας από πολλά στάδια και μέσω πολλών δοξασιών, οι επιβιώσεις αυτές έφτασαν και στον χριστιανισμό. Με τελετουργική ευλάβεια τις ακολουθεί η Εκκλησία τις καθιερωμένες μέρες, δημόσια, ενώ άλλες, μοναχοί και πιστοί, καθημερινά και ιδιωτικά.

Κάποτε οι καλόγριες ντρέπονταν ακόμα και στο προσωπικό τους μπάνιο να γδυθούν, φορώντας έστω ένα κομπινεζόν, για να μην δει την γύμνια τους ο θεός, λες και αν ήθελε να τις δει δεν θα μπορούσε να το κάνει και πάνω από τα ρούχα τους!
Άλλες έλεγαν το όνομα του Χριστού σε κάθε τους μπουκιά, όταν έτρωγαν, μην λάχει και μαζί μ’ αυτήν μπει και κανένα δαιμόνιο και μολύνει όλο το σώμα! Ο αέρας που ανέπνεαν ήταν κορεσμένος από δαύτους που τις αναστάτωναν με το παραμικρό. Πίστευαν ότι οι δαίμονες καραδοκούσαν να μπουν μέσα στον άνθρωπο για να τον αναστατώσουν! Γι αυτό λοιπόν, όταν κάποιος χασμουριόταν, βιαζόταν να σταυρώσουν με τα τρία δάχτυλα το στόμα τους ή το στοματάκι του μικρού παιδιού, για να προλάβουν τον κακό δαίμονα που καιροφυλακτούσε.
Παρόμοια έκαναν και στο φτέρνισμα. Πιστεύοντας ότι για μια στιγμή πετιόταν η ψυχή τους έξω, φοβούμενοι μήπως και κάποιος δαίμονας βρει την ευκαιρία να τρυπώσει στο σώμα έλεγαν «ο Δίας μαζί σου» ή «ο θεός μαζί σου», πράγμα που το πήραν και οι χριστιανοί και το λένε μέχρι σήμερα. Κάποιοι λένε «Χριστός» ή για τα μικρά παιδιά «Χριστούλης» για να έχουν… την υγειά τους! Στους περισσότερους όμως έμεινε σαν «γεια σου» ή απλά «γεια» από το «Υγεία» ή «Να έχεις την υγειά σου»!
Θα μου πείτε, αυτά τα λένε οι παλιοί!
Σίγουρα, οι παλιοί, όμως με το να το λέμε, φτάσαμε στον 21ο αιώνα! Πόσους αιώνες ακόμα θα λέμε, ότι «αυτά είναι για τους παλιούς»; Ήμουν νιος και γέρασα!

Πάνω από 18 αιώνες πέρασαν από τότε που κάποιοι χριστιανοί συγγραφείς διαλαλούσαν «ο καιρός γαρ εγγύς» ή «η γενεά αυτή δεν θα παρέλθει που θα συμβούν όλα αυτά» περιμένοντας το φύσημα της κοσμικής τρομπέτας. Πέρασαν τόσοι αιώνες, γενιές επί γενεών, μα συντέλεια δεν έγινε. Όμως το αφτί, και εδώ, κανενός δεν ίδρωσε. Προφήτες, μελλοντολόγοι καταστροφολόγοι και ηλιθιολάγνοι κυριαρχούν ανενόχλητοι στις συνειδήσεις των αφελών.
Φυσικές καταστροφές, οικονομική εξαθλίωση, αρρώστιες και ηθική κατάπτωση, συνεχίζουν αφελώς και με αμείωτη ένταση να πιστεύονται από μικρούς και μεγάλους, σαν οργή του θεού και να παρουσιάζονται σαν δεινά που στάλθηκαν από το θεό, προκειμένου να μας τιμωρήσει για τα αμαρτήματά μας! Ο Ματθαίος μπορεί να διαλαλεί ότι ο Χριστός ήρθε για «να σώσει το λαό από τις αμαρτίες του» (Ματ. 1.20-21) και μεις να βαπτιζόμαστε από νήπια για να καθαριστούμε από το «προπατορικό αμάρτημα», όμως στην ιστορία διαπιστώνουμε ακριβώς το αντίθετο. Εδώ και δυο χιλιετίες πάμε από το κακό στο χειρότερο. Οι «αμαρτίες» αντί να λιγοστεύουν αυξάνονται και τα «δεινά» από το θεό το ίδιο!

Το 1572 Ο Τύχω Μπράχε ανακάλυψε ένα νέο αστέρι (nova) στον αστερισμό της Κασσιόπης. Παρόμοιο θέαμα είχε να αντικρίσει ο άνθρωπος από το 125, πριν την αρχή της χρονολόγησής μας, όταν ο Ίππαρχος το εντόπισε στον αστερισμό του Σκορπιού (Πρόσκαιρος Ιππάρχου). Αυτό το γεγονός ανάγκασε τότε το μεγάλο Έλληνα αστρονόμο να καταγράψει κατάλογο των απλανών (συμπεριέλαβε 1020 άστρα) αποδεικνύοντας ότι η όψη του ουρανού δεν είναι αμετάβλητη. Συνεπώς η δημιουργία του σύμπαντος συντελείται κάθε μέρα!
Οι μεσαιωνικοί πιστοί όμως το είδαν διαφορετικά.
Η nova είχε εμφανιστεί μόλις τρεις μήνες πριν από εκείνη την αποτρόπαιη σφαγή, της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου. Τη νύχτα εκείνη εξοντώθηκαν είκοσι χιλιάδες Καλβινιστές και έγιναν ανήκουστες βαρβαρότητες από τους Καθολικούς που τους έπιασαν στον ύπνο.
Η nova θεωρήθηκε κακός οιωνός! Τότε τη γνώμη του γερμανού ζωγράφου Μπος είχαν ασπαστεί πολλοί. «Ήταν ένας κομήτης σχηματισμένος από τους ατμούς των εξατμισμένων ανθρωπίνων αμαρτιών, στον οποίο είχε βάλει φωτιά η οργή του θεού»!

Με γεια τα μυαλά!

Αν εμείς επί Καποδίστρια δεν τρώγαμε πατάτες γιατί τις θεωρούσαμε «μήλα του διαβόλου» (γεώμηλα, δηλαδή μήλα της γης, του διαβόλου), στην Αγγλία το 1916, η κυβέρνηση, έκανε ό,τι μπορούσε για να αυξήσει την παραγωγή τροφίμων εν μέσω πολέμου. Όμως, όχι μόνο η παραγωγή δεν επαρκούσε, αλλά ούτε και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν πήγαιναν καλά για την Αγγλία. Τότε λοιπόν ένας ευσεβής ιερέας βρήκε τη λύση και την δημοσίευσαν και οι εφημερίδες της εποχής. Η αποτυχία των στρατιωτικών επιχειρήσεων οφειλόταν στο γεγονός ότι φυτευόταν πατάτες την Κυριακή!
Όμως, μην βιάζεστε. Οι συμμαχικές δυνάμεις επιβλήθηκαν των Γερμανικών!
Μήπως επειδή σταμάτησαν να φυτεύουν πατάτες την Κυριακή;
Όχι, όχι!
Απλά, οι Γερμανοί καταπάτησαν και τις δέκα εντολές και όχι, σαν τους Άγγλους, μόνο μία!
Τι κύρος, αυτές οι Γραφές! Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ το Άγρυπνο Μάτι του Θεού!

Μόλις πέρσι ο αλάθητος Πάπας μας άφησε σύξυλους από τις άγιες προτροπές του προς τους αφρικανούς, που μαστίζονται από την ραγδαία εξάπλωση της ασθένειας του AIDS, να μην χρησιμοποιούν προφυλακτικά τα ζευγάρια! Καλύτερα να πεθαίνουν αργά και βασανιστικά, αυτοί και τα παιδιά τους από την καταραμένη νόσο, παρά να αμαρτήσουν χρησιμοποιώντας προφυλακτικό, διακήρυξε ο ποντίφικας!
Όμως, η αφέλεια και η υποκρισία δεν βρίσκεται μόνο σε τέτοιες προτροπές που μας πισωγυρίζουν αιώνες πίσω στο Μεσαίωνα, αλλά στην διαστροφή της λογικής του πιστού που πείστηκε να θεωρεί τον έρωτα και την ομορφιά της ζωής, αμάρτημα! Για ποια αλήθεια διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι πιστοί των ανίερων δεισιδαιμονιών, όταν ανάμεσα στα «δεδομένα» για τον κόσμο μας, διαλέγουν μόνο εκείνα που συμφωνούν με τις προκαταλήψεις και τους εκθέτουν σαν σκεπτόμενα και λογικά όντα;

Εδώ όμως, ας κάνουμε μια παρένθεση:
Κάποιοι άλλοι αφελείς, που πιστεύουν στις ίδιες ανοησίες, για να δείξουν την αντίθεσή τους στον χριστιανισμό, μην έχοντας τα εφόδια να τους πολεμήσουν, γίνονται σατανιστές! Όχι, αυτοί δεν βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά, αλλά στην ίδια. Στο ίδιο τσουβάλι στοιβαγμένοι, εκπροσωπούν το Κακό, σε αντίθεση με τους άλλους που προσποιούνται τους αγγελιοφόρους του Καλού! Στις ίδιες ανοησίες πιστεύουν κι αυτοί. Οι μεν είναι δημιουργήματα των δε! Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για μας, όσο διαφέρουν οι μεν, άλλο τόσο διαφέρουν και οι δε.

Τα συμβόλαια με το Διάβολο και οι τελετές τους σε τίποτα δεν διαφέρουν από τις υποσχέσεις των πιστών για πλήρη υποταγή με το θείο και το ιερό ή τις συμβολικές ιερουργίες προκειμένου να αποδοθεί η εύνοια του θεού. Ο καθένας έχει το δικό του θεό. Ο ένας είναι χριστιανός, ο άλλος αντίχριστος! Μοιράζονται τον ίδιο θεό. Ο καθένας αποσκοπεί στον δικό του ιδιοτελή σκοπό. Όλα στο βωμό του συμφέροντος. Γάγγραινα ο Σατανάς στη φιλοσοφία του χριστιανισμού και στην ιδέα του μονοθεϊσμού! Ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, όμως ο καθένας πατάει στον άλλο, αλλιώς ύπαρξη, για τον πιστό, δεν έχουν. Ο Σατανάς είναι ο δούλος του Γιαχβέ. Ο τελευταίος χωρίς τον πρώτο δεν θα είχε κανένα λόγο να μιλά για καλοσύνη. Ο ένας εξαρτάται από τον άλλο και οι πιστοί τους, πλήρως υποταγμένοι, υποκλίνονται στην αλλοτριωμένη τους συνείδηση.

Ας επιστρέψουμε όμως στην δεισιδαιμονία των πρώτων.

Ποιος είναι αυτός που δεν πιστεύει ότι ο κεραυνός ήταν από τα πρώτα φυσικά φαινόμενα που θεοποίησε ο άνθρωπος; Κι όμως, τον 18ο αιώνα, ο Φραγκλίνος που με τα πειράματά του ανακάλυψε το αλεξικέραυνο, προστατεύοντας τους ανθρώπους απ’ την απρόβλεπτη φυσική δύναμη του κεραυνού, θεωρήθηκε ασεβής! Αυτός που «άδραξε τη αστραπή απ’ τους ουρανούς και το σκήπτρο απ’ τους τυράννους» ήταν ασεβής και η ανακάλυψή του αποκηρύχθηκε από την Εκκλησία, γιατί… αντιστρατευόταν τη θέληση του θεού! Σύμφωνα με τη Εκκλησία, την εποχή εκείνη πιστευόταν ότι τον κεραυνό τον ρίχνει ο θεός για να τιμωρήσει την ασέβεια. Τους ευσεβείς και ενάρετους ποτέ δεν τους τιμωρεί και την άποψη αυτή όχι και λίγοι την πιστεύουν ακόμα!

Όμως οι σημερινοί Παϊσιοι και καταστροφολόγοι ας μας πουν ποιος έριξε τον κεραυνό στο άγαλμα του Jesus στο Οχάιο και πήρε φωτιά…!

Δείτε εδώ το σχετικό video

Αν έπεφτε στην σκηνή που τραγούδαγε ο Ozzy θα έλεγαν «σημάδι από το θεό», τώρα τι;
Θα έχουν άδικο οι πιστοί της PASTAFARIAN να πουν ότι διακριτικά το Ιπτάμενο ΜακαρονοΤέρας παρακολουθούσε….(Βλέπε φωτογραφία δίπλα)

Ακριβώς αυτό είναι Δεισιδαιμονία: να εξηγούμε τον κόσμο με το θεό, όταν δεν μπορούμε να τον εξηγήσουμε με τη φυσική ή με τη λογική!

Όσο οι πιστοί των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών θα συνεχίζουν να πιστεύουν στο μύθο του προπατορικού αμαρτήματος λόγω του δαγκώματος ενός μήλου και όχι ενός ώριμου γιαρμά για παράδειγμα, τόσο θα καθυστερούν να απαντήσουν και στο ερώτημα, αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν αφαλό στην κοιλιά τους ή όρχεις ο Αδάμ και μήτρα η Εύα!
Δυστυχώς, κάποιοι κατάντησαν το κεφάλι τους σκουπιδότοπο!
Δείτε για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα σε τι βλακείες πιστεύει ο πιστός. Στην Κάρπαθο βρίσκεται ο περίφημος ναός της Παναγίας της Λαρνιώτισσας που οι πιστοί την έχουν χρυσώσει στην κυριολεξία… γιατί είναι θαυματουργική! Αληθινό πανηγύρι!

Θαυμάστε ένα από τα θαύματά της!

Ας σταματήσω εδώ. Αν συνέχιζα να γράφω για όλα τα σκουπίδια, που τα όντα αυτά έχουν στο κεφάλι τους, θα έγραφα τόμους, ενώ το άρθρο αυτό θα καταντούσε ευθυμογράφημα.
Αλήθεια, πόσα τραγικά συμβάντα αφήνουν τους πιστούς ασυγκίνητους, όπως η φτώχεια στην Αφρική, ενώ για θέματα που σ' εμένα πιάνουν τα γέλια, αυτοί νιώθουν κατάνυξη και το δάκρυ πέφτει κορόμηλο!
Γιατί η πίτα να πετρώσει και να μην πέσει στην Αφρική να χορτάσει τα πεινασμένα της παιδιά, όπως τότε που με πέντε πίτες και δυο χάνους χόρταιναν όσοι ακολουθούσαν τον… Χριστό…
Ας σταματήσω εδώ πριν αρχίσω τα σκώμματα! Ειλικρινά, είμαστε για γέλια ή για κλάματα, ακόμα δεν κατάφερα να απαντήσω!