ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: πρώτη παρουσίαση!

Το πρώτο μου βιβλίο «Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ» ήταν ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που διαδραματιζόταν τον 17ο αιώνα, λίγο μετά τη δύση του Μεσαίωνα. Η ιστορία εκείνη χάραξε στη συνείδησή μου σκληρές εικόνες. Κι αυτό γιατί εκείνη την εποχή ο άνθρωπος έφτασε πολύ χαμηλά. Φλεγόμουν από την επιθυμία να εξιστορήσω τους λόγους που οδήγησαν τον άνθρωπο σε εκείνη την καταβαράθρωση.
Ήθελα τους προβληματισμούς μου να τους μοιραστώ με άλλους, με όλο τον κόσμο αν ήταν δυνατόν. Ένα δοκίμιο, σκέφτηκα, ίσως ήταν μια καλή ιδέα. Όμως η ευθύνη μου φαινόταν πολύ μεγάλη γιατί ο στόχος, έτσι όπως αρχικά συνέλαβα την ιδέα, μεγαλεπήβολος. Χρειαζόταν πολύ μελέτη. Κοντά δυόμισι χιλιετίες ιστορίας. Στην διάρκεια αυτή, κυρίως έπρεπε να στηριχτώ σε πηγές. Κοντολογίς, σχεδόν όλη τη φιλοσοφία και ό,τι έχει σχέση με τις θρησκείες εκείνες που τότε εμφανίστηκαν στη Μεσόγειο. Η πρόσβαση σ’ αυτές, απαγορευτική. Αυτό ήταν το δίλημμα.
Τελικά, το 2001, το αποφάσισα.
Ολόκληρη η πρώτη δεκαετία, του 21ου αιώνα, αφιερώθηκε προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος αυτός.
Και να, το έργο αυτό σήμερα εκδόθηκε!
Αρχικά προέβλεπε να καταγραφούν όλες οι αρχαίες ελληνικές φιλοσοφικές σχολές και να περιγραφούν οι βασικότερες θρησκείες πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Όμως το έργο έφτασε τις 1000 σχεδόν σελίδες, όγκος απαγορευτικός για ένα έργο που έπρεπε ευρέως να διακινηθεί. Σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο (ΕΝΑΛΙΟΣ) αποφάσισα να αφαιρέσω τις φιλοσοφικές σχολές, που μέχρι τον επόμενο χρόνο, θα αποτελέσουν ειδική ξεχωριστή έκδοση. Απ’ τις αρχαίες θρησκείες κράτησα ό,τι αυστηρά απαιτούσε το υπόλοιπο έργο, που πήρε τον τίτλο ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ακριβώς αυτό το έργο σήμερα έχω την τιμή να σας παρουσιάσω.

Στο έργο αυτό προσπάθησα να εξιστορήσω τους λόγους που οδήγησαν την ανθρωπότητα στο έλεος εκείνου του παράλογου ψυχόκοσμου. Η Ευρώπη, στην διάρκεια του Μεσαίωνα, κατάντησε μια απέραντη κοιλάδα δακρύων και εξαθλίωσης, απομακρύνοντας μέρα με τη μέρα την κληρονομιά του αρχαίου κόσμου. Διακόπτοντας κάθε επιστημονική πρόοδο και μηδενίζοντας κάθε ανθρώπινη αξία, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στο σκοτάδι. Μακριά από την αγάπη για τη ζωή, τον έρωτα, την αισθητική δημιουργία και την πνευματική καλλιέργεια. Ό,τι δηλαδή αργότερα αποκατέστησε το Ουμανιστικό κίνημα του 15ου και 16ου αιώνα.
Γνωρίζοντας εκ των υστέρων τι θα επακολουθούσε, μετά την θριαμβευτική επικράτηση του χριστιανισμού, σήμερα μπορούμε να ονομάσουμε την περίοδο εκείνη «θλιβερή πανήγυρη υποκρισίας», γνώση για την οποία, η αδρεναλίνη κάθε συνετού και πολιτισμένου ανθρώπου εξαναγκάζεται να ξεχειλίσει μέσα του σαν βιολογική παλίρροια!

Η ιστορία χαλκεύτηκε σύμφωνα με τις επιταγές των νικητών και ο αναγνώστης, μέσα από τις 608 σελίδες του έργου, μπορεί να παρακολουθήσει βήμα βήμα το ρου της ιστορίας, με οδηγό πάντα τις πηγές της εποχής. Μπορεί αντικειμενικά να ερμηνεύσει κάθε πλευρά της νεοεμφανιζόμενης θρησκείας όταν, έχοντας τα εφόδια της φιλοσοφίας, της ιστορίας και των θρησκευτικών δοξασιών, όλων των λαών της μεσογειακής λεκάνης, μετά από μια σύντομη αναδρομή της ιστορίας των εβραίων, κατανοεί πώς αυτή επηρεάστηκε όταν, με τη διασπορά των εβραίων το 70 και το 135, ήρθε σε επαφή με το ελληνικό στοιχείο.
Μετά την εμφάνιση των αράβων και του ισλαμικού στοιχείου, στη Δύση εμφανίστηκε η σχολαστική φιλοσοφία που μονοπώλησε τη σκέψη των πιστών. Το κράτος θεοποιήθηκε και η Ιερή Εξέταση κατάφορα καταπίεσε συνειδήσεις. Η Ευρώπη βούλιαξε στη δεισιδαιμονία και την πνευματική ένδεια.
Πράγματι, όταν γιγαντώνεται η εξουσία και θεοποιείται το κράτος, η καταπίεση, η δυστυχία και η εκμηδένιση του ανθρώπου βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Μετά από μια εκτενή αναφορά στον ουμανισμό, την αναγέννηση, τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις και τέλος τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση ωριμάζουν οι συνθήκες μέσα από τις οποίες κατοχυρώνονται τα Δικαιώματα του Ανθρώπου παγκόσμια. Ο άνεμος της αλλαγής που ξεσήκωσε ο Διαφωτισμός ξύπνησε από το λήθαργο και τον σκλαβωμένο ελληνικό λαό, που επαναστατώντας γκρέμισε τα τείχη του ραγιαδισμού. Οι λαμπρές ιδέες της Ελληνικής Νομαρχίας, όμως, τόσο επίκαιρες και στις μέρες μας, φαίνεται να ξεχάστηκαν, όπως και εκείνες του Διαφωτισμού για ολόκληρο τον κόσμο!
Το βιβλίο αυτό, ευελπιστώ, να αποτελέσει έναυσμα σε κάθε αναγνώστη, ώστε να τον ξυπνήσει από τον αιώνιο λήθαργο και με οδηγό τις αρετές των προγόνων του, να βρει τη χαμένη του ταυτότητα!

Πρόκειται, με λίγα λόγια, για ένα ιστορικό δοκίμιο που εξετάζει μεταξύ άλλων την εμφάνιση και την εξέλιξη του χριστιανισμού και πώς αυτή διαμόρφωσε τα ήθη, το χαρακτήρα και γενικά το προφίλ της κοινωνίας μας. Κυρίως όμως καταδεικνύεται πώς με πρόσχημα την ιερή πίστη του, ο άνθρωπος, σκόπιμα χαλκεύει την αλήθεια.
Ο «σύγχρονος» άνθρωπος και σήμερα βρίσκεται δέσμιος των δεισιδαιμονιών του παρελθόντος, γεμάτος ακατανόητες φοβίες για το θάνατο και διαποτισμένος με ψεύτικες ελπίδες που διαστρεβλώνουν τη λογική, αδυνατεί να ερμηνεύσει σωστά τον κόσμο και τα φαινόμενα του.

Πνιγμένος στο ψέμα και την υποκρισία ζει σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, αποξενωμένος από την πραγματικότητα και υποταγμένος ολοκληρωτικά στην ιδιοτέλεια και την υποτακτικότητα του συστήματος.
Γίνεται, ο ίδιος, πρωταγωνιστής σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, παράγοντας μια ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς, εξυπηρετώντας εκείνους που έχουν συμφέρον να είναι μόνιμα υποταγμένος σε αυτούς.
Τούτο είναι το συμπέρασμα του έργου, τόσο επίκαιρο στις μέρες μας.

Χαβούζα σχολίων

Η ανάρτηση αυτή δεν θα μείνει για πολύ στο προσκήνιο. Έρχονται άλλες σημαντικές και το blog αναβαθμίζεται, γι αυτό από τώρα ενεργοποιείται και ο μετριασμός σχολίων προκειμένου οι σχολιαστές να γράφουν λίγα, σημαντικά και κυρίως εντός θέματος. Πίστευα ότι ο μετριασμός είναι ένα αντιδημοκρατικό μέτρο, όμως η υπομονή μου εξαντλήθηκε, έστω και μετά από δυόμισι χρόνια λειτουργίας του blog. Συχνά φίλοι bloggers μου πρότειναν τον μετριασμό σχολίων, όμως αδιαφόρησα νομίζοντας ότι μπορώ να συνετίσω τους σχολιαστές μου. Οι πιστοί χριστιανοί όμως είναι αγύριστα κεφάλια που, σαν αρουραίοι, χώνονται όπου βρουν και αρχίζουν το κήρυγμα αδιαφορώντας για το θέμα της ανάρτησης ή για την ροή των άλλων σχολίων που διακόπτουν. Σαν να μιλάνε κάποιοι σε μια παρέα, και με το έτσι θέλω, πετάγονται στη μέση και αλλάζουν τη συζήτηση. Ούτε προσπαθούν να συνεχίσουν τη συζήτηση που ήδη είχε αναπτυχθεί, ούτε μια ματιά ρίχνουν στην ανάρτηση προκειμένου να δικαιολογήσουν την παρουσία τους.
Νομίζω πολλά είπα γιατί λίγο-πολύ τα έχω ξαναπεί.

Μέσα στους όρους του σχολιασμού λοιπόν είναι το λιτό σχόλιο που βρίσκεται εντός του θέματος της ανάρτησης κυρίως, που δεν σχολιάζει τις απόψεις των άλλων, εκτός κι αν κάποιος διαφωνεί και έχει επιχειρήματα γι αυτό ή το όνομά του θίχτηκε από άλλον σχολιαστή και πρέπει να υπερασπίσει τη γνώμη του.
Τα κηρύγματα, τέλος από δω!
Επίσης οι κακοχαρακτηρισμοί και οι λίβελοι.
Στα δικά σας blog γράψτε ό,τι θέλετε!
Οι δικοί μου αναγνώστες δεν είναι υποχρεωμένοι να σας ακούσουν. Αν το θέλουν θα έρθουν εκεί και αυτό δεν τους το απαγορεύει κανείς.
Κυρίως όμως ο χώρος των σχολίων της ανάρτησης αυτής θα χρησιμοποιείται σαν το πτυελοδοχείο που έχουν άλλοι στις σελίδες τους, για να μεταφέρουν τα ανεπιθύμητα σχόλια, ξηλώνοντάς τα από τη ροή του σχολιασμού των αναρτήσεών τους. Εμείς, το χώρο αυτό, θα τον πούμε Χαβούζα σχολίων. Αν κάποιος θέλει να βρίσει, ο χώρος αυτός είναι δικός του. Έτσι δημοκρατικά μπορώ να σας επιτρέψω ακόμα κι αυτό που εσείς το απαγορεύετε παρόλο που κανένας δεν σας βρίζει.
Προσωπικά, εγώ, ούτε που σας επισκέπτομαι!
Κοιτώ τη δουλειά μου και γι αυτό, καλά θα κάνετε να κοιτάτε κι εσείς τη δική σας.
ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΕΣ:
Δεν θέλω να σχολιάσετε εδώ. Θα σας μεταφέρω εγώ, μέσα από τα σχόλια, όποτε αυτό κριθεί αναγκαίο! Άλλωστε, το σχόλιό σας, δεν νομίζω να ανυπομονείτε να το ρίξετε στη χαβούζα…
Γι’ αυτό, εύχομαι να μην επισκεφτείτε ποτέ τον χώρο αυτό, παρά μόνο από περιέργεια, βλέποντας ποιος πασαλειμμένος με βρομιές ρίχτηκε εδώ μέσα!
Εύχομαι να αποφύγετε το μπανάκι.

Η ανάρτηση αυτή θα παραμείνει λίγες ώρες στο προσκήνιο! (μέχρι αύριο το πρωί).
Μετά θα εξαφανιστεί μέσα στις υπόλοιπες!

Η εκπαίδευση και με αφετηρία λόγια μεγάλων ανδρών

Η εκπαίδευση είναι ένας κοινωνικός θεσμός που έχει σαν στόχο
1. τη μετάδοση χρήσιμων γνώσεων για τον άνθρωπο, την κοινωνία και τη φύση.
2. τη δημιουργία δεξιοτήτων ώστε ο άνθρωπος να είναι χρήσιμος στην κοινωνία.
3. να προάγει νέους τρόπους σκέψης.
4. να αναδεικνύει αρετές και αξίες που προάγουν την κοινωνική συνοχή, τον σεβασμό για τη ζωή, την προστασία του περιβάλλοντος και την συνεργασία με τα άλλα μέλη της κοινωνίας.
Σαν παιδαγωγική πράξη επεμβαίνει στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου και τον κατευθύνει στη μελλοντική του πορεία αφ’ ενός για την προσωπική του ευτυχία και αφ’ ετέρου για την ομαλή εξέλιξη της κοινωνίας.
Όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα πάντα βρίσκεται στις προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης που το εναρμονίζει στην γενική κατεύθυνση που απαιτεί το Σύστημα. Η εκπαίδευσή μας συχνά ενοχοποιεί την μελλοντική μας πορεία. Πέρα από την τέχνη, την επιστήμη και την πνευματική διεύρυνση, η εκπαιδευμένη μας λογική, θα μας καθοδηγεί στην υπόλοιπη ζωή, αν εν τω μεταξύ αποφύγουμε να βάλουμε μόνοι μας τουλάχιστον κάποια τάξη στο άτακτο πνευματικό μας οικοδόμημα.
Κάτω από την στενή παρακολούθηση της εξουσιαστικής δύναμης που μας μόρφωσε, θα κινούμαστε έκτοτε, πιστεύοντας ότι οι κινήσεις μας είναι αυτόβουλες και προσωπικές. Πολλά μας αποκρύφτηκαν και άλλα τόσα μας τα διαστρέβλωσαν, για να εναρμονιστούν στους στόχους του Συστήματος.
Η αλλοτρίωση του Συστήματος έκανε καλή δουλειά.
Χρέος τώρα έχουμε, να από-αλλοτριωθούμε, τουτέστιν να απελευθερωθούμε!

Ο Albert Einstein έλεγε «η εκπαίδευση είναι το μόνο που μένει, όταν ξεχάσεις αυτά που έμαθες στο σχολείο».
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει σ’ αυτά που έμαθε. Αυτά γρήγορα θα γεράσουν και θα ξεπεραστούν. Το παλιό θα δώσει τη θέση του στο καινούριο και οι παλιές ιδέες θα καταδικαστούν γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είναι νόμος της διαλεκτικής και αποτελεί νομοτέλεια. Ακριβώς σ’ αυτήν την νομοτέλεια στηρίζεται η εξελικτική διαδικασία.
Το δόγμα είναι ο χειρότερος εχθρός, που σαν φύλακας, φυλακίζει το μυαλό και το αλυσοδένει για πάντα, στερώντας του την αλήθεια. Γι αυτό, το δόγμα, η χαλκευμένη παράδοση και η πλαστογραφημένη ιστορία, το σύστημα επέλεξε να λέγεται ξανά και ξανά, ώστε το ψέμα να παραμένει ζωντανό στο μυαλό, εξυπηρετώντας τους σκοπούς του Συστήματος.

«Δογματισμός και σκεπτικισμός είναι και τα δύο, από μία άποψη, απόλυτες φιλοσοφίες» έλεγε ο Bertrand Russel. «Ο οπαδός του πρώτου είναι βέβαιος ότι γνωρίζει, ο οπαδός του δεύτερου ότι δεν γνωρίζει. Εκείνο ακριβώς που πρέπει να εξαλείψει η φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα, η βεβαιότητα είτε της γνώσης είτε της άγνοιας».
Πραγματικά, η φιλοσοφία γεννήθηκε στη Ελλάδα κι αυτό δεν ήταν τυχαίο. Παγκόσμιο κέντρο εμπορίου η Μίλητος του 7ου αιώνα γίνεται πνευματικό κέντρο στο οποίο καταφθάνουν λογής λογής λόγιοι και άνθρωποι των γραμμάτων. Ο φυσιοκρατικός υλισμός, σαν κοινωνικό φαινόμενο και αλληλένδετος με τη δημοκρατία, αποτέλεσε την προοδευτικότερη κίνηση στην Ελλάδα. Η πρώτη φιλοσοφική σχολή ιδρύεται εκεί, με επικεφαλής τον Θαλή τον Μιλήσιο, έναν εκ των 7 σοφών της αρχαιότητας, που κατάφερε να βρει απαντήσεις ρωτώντας κατευθείαν τη φύση. Παρατηρώντας και υπολογίζοντας με τη λογική και όχι απευθυνόμενος σε κάποιο μαντείο ή ιερατείο, όπως συνήθως γινόταν ως τότε ή με την προσευχή σε κάποιο θεό.
Για πρώτη φορά ο άνθρωπος πατώντας γερά πάνω στη γη, τα μάτια του, η σκέψη του, αλλά και ο νους του, μετρώντας και υπολογίζοντας, πετούσε στα άστρα!
Την εποχή εκείνη δεν είχε τόσο σημασία αν έβρισκε κανείς την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όσο ότι τις απαντήσεις του θα τις αναζητούσε, έκτοτε, στη φύση, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες που έχει ο ίδιος.
Ο άνθρωπος, επιτέλους, στεκόταν στα πόδια του!

«Κάθε μέρα μαθαίνουμε κάτι καινούργιο» έλεγε ο Bill Vaughan «όμως, πολλές φορές αυτό που μαθαίνουμε, είναι ότι αυτό που μάθαμε την προηγούμενη ημέρα, ήταν ένα μεγάλο λάθος».
Πόσο ωραιότερος θα ήταν ο κόσμος μας αν έλλειπε αυτός ο εγωισμός που μας δένει με το χθες και δογματικά μας αποτρέπει να γνωρίσουμε το αύριο! Όμως και πόσο θαυμαστός είναι ο κόσμος της επιστήμης που συσσωρευτικά συγκεντρώνει την αλήθεια του παρελθόντος και με το πείραμα αποδεικνύει ή διαψεύδει την πληροφορία. Το επιστημονικό οικοδόμημα γίνεται στέρεο και ακλόνητο γιατί εκφράζει την αλήθεια που επιβεβαιώνει ο νόμος και το γεγονός.
Η μεταφυσική και η θεολογία κλονίζεται γιατί δεν στηρίζεται πια πουθενά, καταρρέει και σωριάζεται το υπερβατικό σαν τραπουλόχαρτο, γιατί δεν έχει κανένα νόημα και καμιά χρησιμότητα στον έλλογο άνθρωπο που μαθαίνει να αποφασίζει με το μυαλό πατώντας γερά στη λογική και στο έργο της που λέγεται Επιστήμη.

Ο επιστημολόγος ο Thomas Kuhn έλεγε «Οι προτάσεις “υπάρχουν αλήθειες απρόσιτες στην ανθρώπινη νόηση” ή “ο Θεός είναι ένας” δεν είναι ούτε αληθείς ούτε, αν θέλετε, ψευδείς, απλώς δεν υπάρχει τρόπος να επαληθευτούν και επομένως στερούνται τιμής αλήθειας. Αντίθετα οι επιστημονικές προτάσεις μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να απορριφτούν από τα εμπειρικά δεδομένα, ικανοποιούν το κριτήριο επαλήθευσης και έχουν μία τιμή αλήθειας».
Αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί τη θρησκεία από την επιστήμη και οδηγεί τις θρησκευτικές ιδέες σε παρακμή, αναγνωρίζοντας στην επιστήμη το μέσον για την πρόοδο του ανθρώπου και την ανακάλυψη της αλήθειας.
Στην επιστήμη έπεσε και ο άχαρος λόγος να παλέψει με τις δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις και κάθε παραλογισμό που ψυχωτικά άτομα στο παρελθόν παρέσυραν όχι μόνο τη λογική του ανθρώπου αλλά και τη σταδιοδρομία του, δημιουργώντας έναν παράλογο ψυχόκοσμο στον οποίο τάχατες κυριαρχούσαν αόρατες δυνάμεις και τον κατηύθυναν πότε από δω και πότε από κει. Ο άνθρωπος πήρε τη ζωή του λάθος, όταν αποφάσισε να καθοδηγηθεί από το Φόβο και την Ελπίδα, την Τιμωρία και την Ανταμοιβή, αποφεύγοντας την Κόλαση και αναζητώντας τον Παράδεισο στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της σκέψης του.

Όπως έλεγε ο George Bernard Shaw «ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζει τον εαυτό του στον κόσμο. Ο παράλογος επιμένει να προσαρμόζει τον κόσμο στον εαυτό του».
Πράγματι. Ο λογικός άνθρωπος γνωρίζει τις δυνατότητές του και μ’ αυτές παλεύει για να φτιάξει τον δικό του κόσμο και το μέλλον των παιδιών του.
Ο παράλογος φτιάχνει τον κόσμο στο μυαλό του και τοποθετείται εντός, σαν τον πιστό που αποξενωμένος στον κόσμο του αγωνίζεται να κατακτήσει το ιδεατό, αυτό που ο ίδιος έφτιαξε μέσα στο κεφάλι του. Αλλοτριωμένος και καταδυναστευμένος από υπερφυσικές δυνάμεις, βρίσκεται σιδεροδέσμιος σε έναν απατηλό κόσμο, που αντί να τον εξουσιάζει εξουσιάζεται, ελπίζοντας πως θα τον κατακτήσει… μετά θάνατον! Είναι αλήθεια, ο άνθρωπος μόνος φτιάχνει τη φυλακή του και αλυσοδένεται σ’ αυτήν. Εκεί τρέφεται με τα ψέματα που μόνος ανακάλυψε και τις φοβίες που το δικό του μυαλό έπλασε.

Ο Niels Bohr ήξερε ότι «το αντίθετο μίας ορθής δήλωσης είναι πάντα μία ψευδή δήλωση» όμως σαν ανοιχτό μυαλό που ήταν γνώριζε ταυτόχρονα ότι «και το αντίθετο από μια μεγάλη αλήθεια μπορεί να είναι μια άλλη μεγάλη αλήθεια» που τόσο καιρό ο άνθρωπος αγνοούσε.
Ο άνθρωπος έζησε χιλιάδες χρόνια πιστεύοντας στο παράλογο, γιατί τις ερωτήσεις που είχε για τη φύση δεν τις έθεσε στην ίδια, παρά ρωτώντας το ιερατείο, το μαντείο και κάθε αλλοπαρμένο σοφό, το ίδιο, παράλογη απάντηση έπαιρνε, εξώκοσμη και παραφυσική, όχι σπάνια αλλά πάντα αστήρικτη και γελοία. Γελοιοποιούσαν τον άνθρωπο και ο ίδιος ανήμπορος να αντιληφθεί το γελοίο το δικαιολογούσε με την πίστη και την άφατη λογική. Οι πνευματικοί του ταγοί μέρα με τη μέρα τον αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μετά από χιλιάδες χρόνια ήταν ανήμπορος να αντιληφθεί τον κατήφορο του παραλογισμού που τον οδήγησε, όχι τόσο η άγνοια, αλλά η αφέλεια της πίστης, ο εγωισμός και το μίσος για τους άλλους! Το δόγμα μονοπωλούσε.
Τα παιδιά απορροφώντας την παραδοσιακή πληροφορία δίχως το επιστημονικό φίλτρο της απόδειξης και της διάψευσης από τους γονιούς, διαιωνίζουν όχι μόνο ψέματα και κακοήθεια, αλλά κάθε ανοησία γεννημένη σε εποχές που η ανθρωπότητα βούλιαζε στην δεισιδαιμονία, την άγνοια και την λαϊκή πρόληψη.

«Αν κατασκευάσεις μία ιστορία που δεν είναι αληθινή, τότε με το να την μεταφέρεις διαμέσου των αιώνων δεν θα γίνει καθόλου πιο αληθινή» έλεγε ο Richard Dawkins αντικρούοντας την συντηρητική κατεύθυνση των πιστών ότι δήθεν πιστεύουν ό,τι και οι γονείς τους, που από τα βάθη των αιώνων τάχα φέρνουν την «Γνώση» και την «Αλήθεια».
Όμως αυτή η «αλήθεια» δεν ήταν ούτε μια ούτε δυο. Ατέλειωτες θρησκείες εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν στη διάρκεια των αιώνων, μέχρι να εμφανιστούν οι τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες που κυριάρχησαν με βία πάνω στις παλιές. Ανάμεσα στους ζηλωτές πιστούς στήθηκαν κανονικές μάχες και χύθηκε αίμα πολύ, μόλις με τη βία κυριάρχησαν. Αλλά και τότε δεν κόπασε ο αγώνας τους. Η μια ομάδα εναντιώθηκε στην άλλη για ασήμαντες δογματικές λεπτομέρειες που στόχο είχαν, όχι την αλήθεια, μα απλά την κατάληψη της εξουσίας. Η δόξα και ο εγωισμός τότε γεννά τέρατα. Ατέλειωτες καταδίκες στις οποίες προηγήθηκαν απάνθρωπα και ανήκουστα βασανιστήρια που ξεσηκώνουν ρίγη ακόμα, στιγματίζουν την ανθρωπότητα, συντηρώντας μίση και διχόνοια μεταξύ τους, τόσο, που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το χωρέσει. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, πώς στο όνομα του θεού, χύθηκε τόσο αίμα χωρίς να κλονίζεται η πίστη τους, χωρίς να ξεσηκώνει την αντίδραση έστω κι εκείνου του ρομαντικού πιστού, όπου η βία βρίσκεται απέναντι από την αγάπη! Με θράσος είπαν τη θρησκεία τους «θρησκεία της αγάπης» χωρίς να ντρέπονται που η ιστορία τους διαψεύδει.
Τούτα τα θύματα είναι οι πιστοί στο σύνολό τους: επικυρίαρχοι και αιρετικοί. Παραδοσιακοί και σχηματικοί: ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, ευαγγελικοί, μάρτυρες του Ιεχωβά και κάθε καρυδιάς καρύδι. Ιουδαίοι, ισλαμιστές, μορμόνοι!
Οι βασανιστές της ψυχής κατάφεραν να αλλοτριώσουν τα θύματά τους και οι ίδιοι φυλακίστηκαν στις αυταπάτες τους.


Οι τελευταίοι, ζουν σε ένα ψεύτικο κόσμο και αντικαθιστώντας τον κόσμο με την ιδέα και την αλήθεια με το ψέμα είναι έτοιμοι, τι κρίμα, να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, προκειμένου να αφήσουν ανέπαφα τα τείχη που ύψωσαν γύρω τους!
Δεμένοι με το παλιό, το αναχρονιστικό και το δεισιδαίμον ζουν τον δικό τους κόσμο, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα με μας. Αυτό το τελευταίο πρέπει να μας οπλίζει με δυνατή υπομονή, αναγνωρίζοντας κάθε στιγμή, τι είναι αυτό που αδυσώπητα μας σπρώχνει προς τα πίσω, βάζοντας εμπόδια και υψώνοντας τείχη για το μέλλον.
Γκρεμίστε τα!

We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Η επόμενη ανάρτηση είναι έκπληξη!

Η πατρίδα μας ξεπουλιέται

Μετά το ξεπούλημα ακόμα και της αξιοπρέπειάς μας από το ντόπιο κεφάλαιο στο ξένο, για ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς και μέχρι τη νέα ανάρτηση ας μεταφερθούμε στο έτερο blog Τετραφάρμακος.
Ρωμιοσύνη η χώρα της υποτέλειας (Περί χρέους ο λόγος) ο τίτλος που τρέχει εκεί. Θέμα, τόσο επίκαιρο τη βδομάδα αυτή των κινητοποιήσεων που εμείς πρέπει αγωνιστικά να απαντήσουμε.
Μην σχολιάσετε εδώ, αφού με τη νέα ανάρτηση αυτή, μέσα στις άλλες αναρτήσεις, θα χαθεί.