Πριν λίγο καιρό ένας γνωστός μου, βλέποντας την αγωνία μου να διαβάσω, να ψάξω ανάμεσα σε πολλά βιβλία και να γράψω ένα πόνημα, μου εξομολογήθηκε ότι δεν κατανοεί καθόλου την ενασχόλησή μου αυτή. «Χαμένος χρόνος… άδικος κόπος για το τίποτα» μου είπε. «Τι σου προσφέρουν όλα αυτά… τι σε νοιάζει αν υπάρχει θεός… ποιο το όφελος;» Και να φανταστεί κανείς, ο συνομιλητής μου έχει σαν χόμπι την δουλειά. Μπίζνες… όλη μέρα δουλειά και δραχμή δεν μπορεί να στεριώσει. Ένας φίλος του ποδοσφαιρομανής που άκουγε, τον δικαιολόγησε. Συνεπαρμένος από το «άθλημα», χαίρεται λέει τη ζωή, γιατί αυτή, μόνο έτσι έχει συγκινήσεις! «Εσύ τι κέρδος έχεις από την έρευνα» με ρώτησε κι αυτός.
Εσύ, αναγνώστη, νέος ή παλιός, ίσως να έχεις τις ίδιες αντιλήψεις…
Εγώ, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτούς, σε σένα, σ’ εκείνον που σ’ ένα σχόλιό του πρόσφατα μου έγραψε «πρέπει να είσαι πολύ κομπλεξικός για να δώσεις τέτοιο όνομα στο site σου». Φυσικά δεν τον πείραξε μόνο το όνομα αλλά και το ίδιο το site φαντάζομαι!
Δεν ξέρω, φίλε αναγνώστη, τι γνώμη έχεις εσύ και με τι ασχολείσαι, όμως στην απάντησή μου εγώ θα δικαιολογήσω την αγωνία μου, αν και κάνοντας το γκάλοπ αυτό, με τα σχόλιά σας, θα ήθελα και τη δική σας γνώμη.
Όπως βλέπεις, φίλε μου, την ενασχόλησή μου δεν την κατονομάζω «χόμπι» αλλά «αγωνία» και άλλοτε «τρόπο ζωής» γιατί, μία αγωνία για μένα είναι, ο τρόπος που επέλεξα να ζήσω τούτη τη ζωή! Δεν επιθυμώ να ζήσω τέλεια αν και η τελειότητα είναι σχετική και διαφορετικά την αντιλαμβάνεται ο καθένας, αλλά Επικούρεια, για κείνους που καταλαβαίνουν. Είμαι πειθαρχημένο άτομο, γι αυτό, το «πρέπει» έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το «μ’ αρέσει». Λέξεις όπως «καθήκον», «ευθύνη» και «χρέος» έχουν ηδονική αξία για μένα, σε σημείο που κάποιοι ίσως, εκτός από κομπλεξικό, να με πουν και μαζοχιστή!
Ένα από τα αγαπημένα βιβλία που επέλεξα στο προφίλ μου, είναι και η «Ασκητική» του Καζαντζάκη κι αυτό δεν είναι τυχαίο… αν και θεοσεβής εκείνος, στην αγωνία μας να σώσουμε τον άνθρωπο, ταυτιζόμαστε απόλυτα!
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Αφήστε να γράψω ένα-δυο τσιτάτα ακόμα από το αγαπημένο μου βιβλίο, για να ολοκληρώσω το κομπλεξικό και μαζοχιστικό προφίλ μου, έτσι όπως το νιώθω εγώ, για να δικαιολογήσω την αγωνία μου, που σε ορισμένους φαίνεται τόσο φτωχή και ανούσια…
«Όχι. Όχι. Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Να σπας τα σύνορα! Να αρνείσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: θάνατος δεν υπάρχει!»
«Θέλω να βρω μία δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασχήμιας, της αδικίας και του θανάτου».
«Μία λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μία στιγμή, φωτίζεται… μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας, ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη».
Φίλε αναγνώστη, εσύ τι λες… πώς τα ιδανικά αυτά μπορούν να γίνουν πράξη;
Θεωρείς τούτη την αγωνία… ανούσια και κομπλεξική;
Πώς φαντάζεσαι τη ζωή… ποιους στόχους έβαλες γι αυτήν…
1. Δουλεύοντας και βγάζοντας λεφτά;
2. Ζώντας, μια ζωή, κολυμπώντας στις συγκινήσεις των αισθήσεων;
3. Διαβάζοντας μήπως λογοτεχνία, γράφοντας ποίηση, παρακολουθώντας θέατρο και σινεμά; 4. Συμμετέχοντας στα κοινά, σαν συνδικαλιστής, πολιτικός, διαδηλωτής ή ακτιβιστής;
5. Απέχοντας μήπως από τα κοινά, κλεισμένος στο «είναι» και υπερβατώντας στο «άπειρο»;
6. Μήπως σαν χριστιανός, αδιαφορώντας για τα κοινά, έχοντας στόχο τη λύτρωση της ψυχής και την μετάβασή της στο «επέκεινα»;
7. Χαζολογώντας μήπως με σίριαλ της τηλεόρασης, και όπως τα φέρει η τύχη;
Δεν ξέρω τι ακόμα μπορώ να ομαδοποιήσω. Αν οι επιστημονικές έρευνες που σπρώχνουν τον άνθρωπο προς τα πάνω, όπως και η 4η ομαδοποίηση, έχουν κάτι κοινό, γιατί «στα κοινά» αποσκοπούν και τα δύο, δεν βλέπω τι άλλο να ομαδοποιήσω σαν σκοπό της ζωής πέρα από τον αγώνα που μπορεί να κάνει κανείς για να απo-αλλοτριώσει την συνείδησή του ή τις συνειδήσεις των άλλων!
Φίλε αναγνώστη, αν πιστεύεις ότι ο πιστός, ιδιαίτερα των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών, ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται, σίγουρα θα αντιλαμβάνεσαι ότι ο αγώνας για την απεξάρτηση της συνείδησης από το υπερβατικό είναι αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού!
Βέβαια, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθείς και να προβληματιστείς, αν και όλοι θρησκευόμενοι, γιατί στη ζωή τους καταβαραθρώθηκαν οι πνευματικές αξίες και με το πέρασμα του χρόνου αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο, έφθιναν, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους ένδεια...
Πως φτάσαμε σε αυτήν τη χαμέρπεια...
Τι φταίει…
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Χωρίς πολλή σκέψη θα απαντούσα: η αλλοτρίωση!
Έτσι λέγεται το σύνδρομο της διανοητικής του στρέβλωσης που τον απομονώνει από τον πραγματικό του κόσμο και τον καταβαραθρώνει στο «άπειρο», το ψέμα και την ουτοπία.
Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος αποξενώνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.
Αν κάποτε την αποξένωση την αντιλήφθη συνειδητά, όταν εγκατέλειψε την Πόλη-Κράτος, και όντως διοικούμενος από ένα ξένο βασιλιά έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και διαφορετικούς ρυθμούς, αργότερα με τον εκλεκτισμό και το συγκρητισμό του 1ου αιώνα, αναγκάστηκε να αντικαταστήσει φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, που όχι μόνο του ήταν ξένες αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν και στην καθημερινή του ζωή!
Την εποχή της υποδούλωσής του από τους Ρωμαίους το μαχαίρι της αποξένωσης είχε μπει πολύ βαθιά, αλλοτριώνοντάς τον σε τέτοιο σημείο ώστε να χάσει ακόμα και το ενδιαφέρον του για τη ζωή! Παρασυρμένος από τις ανατολικές δεισιδαιμονίες και τα ιουδαϊκά μεσσιανικά δόγματα στράφηκε απεγνωσμένα στους υπαίθριους κήρυκες της μέλλουσας ζωής, ελπίζοντας να βρει παρηγοριά μετά θάνατον!
Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας είχε ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία μας.
Όταν σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί και τα κοινά ιδανικά τότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Σε συνειδησιακό επίπεδο ο διχασμός αλλοτριώνει το άτομο και σε κοινωνικό διχάζει έθνη και λαούς. Δυστυχώς, ο λαός, αποκομμένος και αποκαθηλωμένος σαν άβουλο πλάσμα από τη συμμετοχή του στα κοινά και την οργάνωση της κοινωνίας, έγινε πιόνι στα χέρια των παικτών, πραγματικό δοξάρι στα χέρια βιρτουόζων του συστήματος. Ενός απάνθρωπου συστήματος, που έκτοτε οργανώθηκε ακόμα πιο καλά, προς όφελος της ολιγαρχίας.
Στις μέρες μας όπου τα σενάρια παγκοσμιοποίησης βρίσκονται ακόμα στη σύνταξή τους άρχισαν ήδη να φαίνονται οι κίνδυνοι. Όμως, ούτε να διανοηθούμε ακόμα δεν είναι δυνατόν πού θα μπορούσαν να καταλήξουν αυτά!
Πώς δουλεύει ο μηχανισμός αυτός;
Σε άλλο άρθρο θα έχουμε την ευκαιρία, πιστέψτε με, να αναλύσουμε το μηχανισμό αυτό, όμως τώρα το θέμα μας είναι άλλο: η αλλοτρίωση ή αυτό που σε ορισμένους φαίνεται «κόμπλεξ» και «μαζοχισμός»!
Με τι εργαλεία όμως γίνεται κανείς κομπλεξικός στους άλλους και μαζοχιστής στον ίδιο;
Θα σας πω.
Α Επιβάλλεται να μελετήσει κανείς καλά τη θρησκεία ή τις θρησκείες που προτίθεται να κάνει κριτική.
Β Να μελετήσει όσες περισσότερες φιλοσοφικές σχολές μπορεί.
Γ Να γνωρίσει καλά την ιστορία.
Δ Θα χρειαστεί ακόμα γνώση της θρησκειολογίας, για τον συγκρητισμό των θρησκειών.
Ε Και τέλος, να αποκτήσει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις Ψυχολογίας, Φυσικής, Βιολογίας και άλλων επιστημών που συνάδουν με το θέμα.
Με την τριβή και το παίδεμα των εργαλείων αυτών γίνεσαι άριστος κομπλεξικός στους θεϊστές των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών και πρώτης τάξεως μαζοχιστής με τον εαυτό σου!
Για να αντιμετωπίσει κανείς αποφασιστικά την αλλοτρίωση πρέπει πρώτα-πρώτα να καταπολεμήσει τις θρησκείες, αρχίζοντας από τη δική του! Εκεί βρίσκεται η ρίζα του κακού και της αλλοτρίωσης που αποξενώνει τον άνθρωπο από τον κόσμο τον οποίο ζει.
Η θρησκεία αντιμετωπίζεται μόνον αφού κατανοήσουμε την ουσία της (φιλοσοφία), την καταγωγή της (ιστορία) και την εξέλιξή της στην κοινωνία (θρησκειολογία, κοινωνιολογία, επιστήμες).
Θεωρώ τούτη την παιδεία αναγκαία για κάθε μελετητή, ιδιαίτερα την εποχή αυτή που οι παλαιοχρονισμένες δεισιδαίμονες ιδέες των θρησκειών συμπλέκονται κι ερωτοτροπούν με τις θαυμαστές επιστημονικές γνώσεις των καιρών και ανώδυνα μας δίνουν την ευκαιρία, τώρα, να απεγκλωβιστούμε από την αρρωστημένη και αλλοτριωμένη κοινωνία στην οποία, σαν φρύνοι, αθέλητα στα βρωμόνερα ριχτήκαμε!
Οι θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο από τη φανταστική αντανάκλαση των εξωτερικών δυνάμεων μέσα στο μυαλό των ανθρώπων που κυριαρχούν στην καθημερινή του ζωή. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ανακάλυψε το θεό στον αγώνα του ενάντια στη φύση, συνειδητοποιώντας ότι οι δυνάμεις αυτές ήταν άνισες με τις δυνατότητες που νόμιζε πως είχε και μπροστά στην αδυναμία του τις θεοποίησε. Απορρίπτοντας τις δυνατότητες του ανθρώπου, στον αγώνα του για επιβίωση, αναπόφευκτα, ο πιστός, γεννά την πίστη για μία καλύτερη ζωή… στον άλλο κόσμο! Αδυνατώντας να κατακτήσει κάτι σ’ αυτήν ευελπιστεί ανώδυνα να κατακτήσει την άλλη!
Η Ελπίδα τον σπρώχνει εκεί!
Απορρίπτοντας τη γελοιότητα του «άλλου κόσμου» αποδεσμεύεστε από την εξάρτηση που σας μεταβάλει σε άβουλα πλάσματα.
Αντιληφθείτε το.
Απο-αλλοτριώνοντας μεταβάλλετε τη θεωρία σε υλική δύναμη και όπλο ενάντια στην πνευματική και ηθική αθλιότητα.
Ποιος είναι ο σοφός άραγε… αυτός που αλλοτριωμένος υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην απαίτηση της πίστης ή αυτός που ασταμάτητα, σαν κομπλεξικός και μαζοχιστής, βάζει το μυαλό του σε κίνηση...
Μήπως αδιαμαρτύρητα πρέπει να υπομένουμε, τρώγοντας μασημένη τροφή ή μήπως ήρθε η ώρα να κηρύξουμε πνευματική επιστράτευση...
Η θρησκεία είναι παρηγορητική γιατί η παρηγοριά είναι για τον άρρωστο!
Ο Φώερμπαχ, τον 19ο αιώνα, θεωρούσε την παρηγοριά αντιδραστική. «Οποιοσδήποτε επιχειρεί να παρηγορήσει τους σκλάβους, αντί να τους σπρώξει στην επανάσταση, γίνεται σύμμαχος των δουλοχτητών» έλεγε και δεν είχε άδικο!
Τέλος, για να κλείσω την ανάρτηση αυτή, θέλω να πω στο χριστιανό εκείνο που με είπε κομπλεξικό ότι, είναι καλύτερα να αυτοσαρκάζεσαι πως είσαι κομπλεξικός, παρά να βρίζεις κάποιον επειδή δεν συμφωνείς μαζί του!
Μήπως δεν έχω το δικαίωμα να έχω άποψη… ή αν ζούσαμε σε διαφορετική εποχή θα με καταδίκαζες στην πυρά…
Αχ, χριστιανοί… αιώνια χριστιανοί θα μείνετε…
