ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ;

Η θρησκεία είναι μία ετικέτα που ο άνθρωπος κολλά επάνω του, ή καλύτερα, που την κολλούν από νήπιο επάνω του, ώστε να ξεχωρίζει από τους άλλους, με μοναδικό σκοπό να διαιωνίζει την έχθρα του με εκείνους που έχουν διαφορετική ετικέτα!

Είναι τόσο απλός ο ορισμός της θρησκείας, σε γενικές γραμμές, κι όμως μπορεί να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στον αναγνώστη, λόγω της αιχμηρότητάς του!
Γιατί;
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια!
Η αλήθεια είναι πάντα απλή και αιχμηρή… γιατί έχουμε μάθει να ζούμε στο ψέμα και την υποκρισία και όταν μας την θίγει κανείς, χωρίς να μπορούμε να βρούμε επιχειρήματα, το έχουμε ευκολότερο βίαια να αντιδράσουμε… ειδικά αν τύχει και φορούμε διαφορετική ετικέτα!
Όμως το ερώτημα παραμένει…
Τα παιδιά πρέπει να απαλλάσσονται από το μάθημα των θρησκευτικών ή να περιμένουμε να ενηλικιωθούν και μόνα τους να αποφασίσουν;
Αν το πρώτο, από τι ηλικία κι αν το δεύτερο γιατί αυτός που προτείνει μια τέτοια λύση δεν είναι αντίθετος στο νηπιοβαπτισμό;
Σ’ έπιασα ψεύτη και υποκριτή χριστιανέ…
Αντιδράς εδώ ενώ θα έπρεπε να είχες ήδη αντιδράσει αλλού!
Εν πάση περιπτώσει για μας που δεν πιστεύουμε, το ερώτημα παραμένει, αν και για ορισμένους είναι ήδη λυμένο.
Όμως τις περισσότερες φορές το σκατοσύστημα – επιτρέψτε μου αυτή την έκφραση αδυνατώντας να βρω καλύτερη – δεν σου επιτρέπει να πας κόντρα στο στενό σου περίγυρο, για να μην έρθεις αντιμέτωπος με τη γυναίκα σου, τη μάνα σου, τη πεθερά σου, τους συγγενείς… όλους αυτούς που το σύστημα τους προγραμμάτισε να υποκρίνονται και να βάζουν στο βλαστάρι τους την ετικέτα, εντάσσοντάς το πλέον στο χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Οι άθεοι λοιπόν συνεχίζουν να τηρούν τις κοινωνικές συμβάσεις και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα παθητικά, διαφορετικά στιγματίζονται ανελέητα από αυτούς που καυχώνται ότι αγαπούν τον πλησίον τους όπως αγαπούν και τον εαυτό τους!
Άλλη υποκρισία…
Ψεύτη χριστιανέ… πόσες φορές ακόμα θα σε πιάσω να με κοροϊδεύεις…
Μα ούτε απέναντι στο παιδί σου δεν έχεις την ειλικρίνεια… το βαφτίζεις χριστιανόπουλο χωρίς να του πεις ότι υπάρχει και άλλη θρησκεία ή και η πιθανότητα να είναι όλα ψέματα! Πρώτα του κάνεις πλύση εγκεφάλου και μετά από τριάντα-σαράντα χρόνια… του δίνεις το ελεύθερο να αποφασίσει…αν και πάλι θα το εκβιάσεις με τη γονική παροχή!
Σαν χέλι γλιστράς κατεργάρη!
Λοιπόν, φίλοι μου, δεν υπάρχουν πουθενά χριστιανόπουλα, μα παιδιά χριστιανών γονέων, που καταπιέζουν συνειδήσεις γιατί έτσι έμαθαν κι εκείνοι από τους δικούς τους γονείς!
Λοιπόν;
Ακόμα το σκέφτομαι… πρέπει να απαλλάσσουμε τα παιδιά μας ή να τα βάζουμε να μαθαίνουν τις ανοησίες που χρόνια μαθαίναμε κι εμείς με το στανιό και τη βία, ώστε να ξέρουν, τι είναι η θρησκεία, ώστε αύριο να μπορούν να αντιμετωπίσουν απ’ τον οποιοδήποτε ξιπασμένο πιστό που δεν ξέρει τι πιστεύει μέχρι το διαβασμένο κουλτουριάρη μυστικιστή ή μυστικοπαθή χριστιανό που αυτοχρίζεται πιστός συνεχιστής των… ελληνοχριστιανικών ιδεωδών.
Η αλήθεια είναι ότι στη χριστιανική κοινωνία υπάρχει και ο κίνδυνος του ρατσιστικού στίγματος, όπως ακόμα και η παιδική αντίδραση υπέρ της θρησκείας. Γι αυτό κάθε χειρισμός από την πλευρά του γονιού πρέπει να είναι ζυγισμένος καλά, ώστε να αντιληφθεί το παιδί, γιατί πρέπει να το ξεχωρίσουμε από τα άλλα παιδιά. Στην ουσία, δεν το ξεχωρίζουμε εμείς, αλλά το εντάσσουμε στις σωστές βάσεις, προκειμένου να το αποσπάσουμε απ’ το χωρισμό που του έκανε ήδη το σύστημα, βάζοντάς του την ετικέτα της θρησκείας, που θα είναι αναγκασμένο έκτοτε να ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή του. Τότε το παιδί, έχοντας στο νου του την ελευθερία που του δίνεται, θα μπορεί ελεύθερα να διαλέξει το φιλοσοφικό σύστημα που επιθυμεί ή έστω τη θρησκεία που αυτό θα διαλέξει.
Μη πάμε για μαλλί και βγούμε κουρεμένοι….
Τα παιδιά αντιδρούν και οι κατεργάρηδες καιροφυλακτούν!
Η απαγωγή σε μοναστήρι δεν θεωρείται αδίκημα μετά από κάποια ηλικία!
Φυσικά όλα αυτά στο Δημοτικό, μαζί με τη δική μας παραίνεση.
Στο γυμνάσιο, δεν το συζητώ! Η απαλλαγή πρέπει να είναι επιβεβλημένη. Το μυαλό είναι πιο λογικό και οι ώρες του παιδιού πολύτιμες για να χάνονται στην υπερβατική μυθοπλασία των κατεργάρηδων εξουσιαστών!

ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

Η ηθική ή η διάκριση του καλού από το κακό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι προνόμιο του πιστού κάποιας θρησκείας. Αντίθετα μάλιστα, η θρησκευτική πίστη είναι εκείνη που γεννά φαινόμενα «Ταλιμπανισμού»[1] επιβεβαιώνοντας την θρησκευτική αφοσίωση του πιστού. Ο φονταμενταλισμός μπορεί να δείχνει υπερβολή, όμως όλοι κρύβουν ένα μικρό «Ταλιμπάν» μέσα τους, που είναι έτοιμος να επιβεβαιώσει το ζηλωτισμό του. Όσο πιο έντονος ο τελευταίος τόσο εντονότερη η επιθυμία του πιστού, υπερασπίζοντας το ιερό του δικαίωμα, να ταυτίσει το θρησκευτικό καθήκον ακόμα και με το έγκλημα!
Πιστεύει πως, όχι μόνο δεν παρανομεί μα, απόλυτα επιβραβεύεται από τις επιταγές που του έθεσε ο ίδιος ο θεός!
Ο ειλικρινής θρησκευτικός ζήλος, ευθύνεται για τους ηθικούς βανδαλισμούς, που σαν κεραυνός στη συνείδηση, πυροδοτεί μίσος και αρρωστημένα πάθη στη συμπεριφορά του ανθρώπου.
Οι τρεις εξ’ Αποκαλύψεως θρησκείες του Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού, και Ισλαμισμού χωρίς να έχουν φτάσει ακόμα στο ζενίθ των αντιθέσεών τους δημιουργούν μείζον πρόβλημα στην Μέση Ανατολή τραυματίζοντας την Ειρήνη ανεπανόρθωτα. Συμμαχώντας οι δυο πρώτοι για οικονομικά συμφέροντα στρέφουν τους πιστούς τους σε ανειρήνευτο θρησκευτικό αγώνα! Οι πιστοί δεν διαπραγματεύονται πετρέλαια, ούτε ο απλός λαός θα ρίχνονταν στη μάχη για το κεφάλαιο. Όμως εύκολα ζώνεται τα πυρομαχικά θυσιάζοντας τη ζωή του στο βωμό μιας ανόητης ιδέας που λέγεται θρησκευτική πίστη!
Ποιόν εξυπηρετεί αυτή η αντιπαράθεση, ιδιαίτερα ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν κοινούς συνεκτικούς θρησκευτικούς δεσμούς;
Οι ορμητικοί χείμαρροι μισαλλοδοξίας του ανθρώπου με βία τροφοδοτούνται από την κοινή ψυχωτική βιβλική πηγή που δημιούργησε η «λογική του Γιαχβέ»[2] και συνεχίζει να συντηρεί χωρίς ηθικούς φραγμούς τις αντιθέσεις ανάμεσα στις «δήθεν» αντιμαχόμενες θρησκείες!
Κι αυτό όχι μόνο στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής, αλλά σε όλες τις πλευρές της ζωής, σε ολόκληρο τον κόσμο, εδώ και αιώνες, οι τρεις εξ Αποκαλύψεως θρησκείες, γεννημένες κάτω από το άγρυπνο μάτι του Γιαχβέ, ανέπτυξαν έχθρα πρωτοφανή που δεν λέει να κοπάσει!
Δεν υποδαυλίζουν μόνο τον πόλεμο και την ειρήνη στην περιοχή, αλλά υποθάλπουν τη μισαλλοδοξία και χωρίζουν τους ανθρώπους σε διαφορετικά στρατόπεδα. Παράλληλα υιοθετώντας ένα παράλογο ιδεαλισμό, κακοποιούν το νου, ερμηνεύοντας λάθος τον κόσμο και τα φαινόμενά του, ωθώντας την ανθρώπινη σκέψη έξω από το πραγματικό, σε μια ολέθρια δεισιδαιμονία, κάνοντας τη ζωή τους ανούσια και μηδενιστική!
Η βαθιά σήψη των ηθικών αξιών της εποχής μας διαδραματίζεται κάτω απ αυτήν την εξώκοσμη λογική, που θεωρεί τον υλικό κόσμο μηδαμινό, προβάλλοντας την φονταμενταλιστική βιβλική φαυλότητα σαν πρότυπο ηθικής και ενδεδειγμένο τρόπο ζωής που ανταμείβει… μετά θάνατον!
Πράγματι, η διάκριση του καλού από το κακό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι προνόμιο του πιστού. Αντίθετα μάλιστα, το πιστεύω ακράδαντα, ο άθεος μπορεί να έχει το προνόμιο αυτό πολύ περισσότερο από τους άλλους, αφού απαλλαγμένος από την ιδιοτελή μεταθανάτια ανταμοιβή, μπορεί να προσφέρει με ανιδιοτέλεια τις υπηρεσίες του για έναν καλύτερο κόσμο, με μοναδικό κριτήριο την Κοινωνική Δικαιοσύνη που πρέπει να είναι προσιτή σε όλους τους ανθρώπους!
Γιατί, καλό και κακό θα υπάρχει πάντα, σαν Νόμος των Αντιθέτων που μαθηματικά επιβεβαιώνεται σε ολόκληρο το σύμπαν, όμως, προκειμένου ένας καλός να κάνει το κακό, το επίτευγμα αυτό μόνο η θρησκεία μπορεί να επιτύχει!
Η θρησκευτική πεποίθηση είναι η γενεσιουργός αιτία του κακού, όταν ζηλωτικά διαπράττουμε θρησκευτικά εγκλήματα. Η δίωξη αιρετικών, αλλόθρησκων ή άθεων, οδήγησε τον «ενάρετο» πιστό ζηλωτικά να εγκληματεί για αιώνες και χιλιάδες χρόνια. Διώξεις, βασανισμοί, δολοφονίες, πόλεμοι, γενοκτονίες, αφανισμός πνευματικών έργων, καταστροφή έργων τέχνης, πλαστογράφηση της ιστορίας, είναι τα φρικαλέα εγκλήματα που επιβράβευαν πιστούς και αναδείκνυαν την αγιότητά τους!
Αυτοί που διαφωνούν ότι, η θρησκεία προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μόνοι τους διαχωρίζουν τη θέση τους από εκείνους που ξέρουν ιστορία!
[1] Όπως θα καταδεχτεί πιο κάτω ο «Ταλιμπανισμός» δεν είναι προνόμιο μόνον του ισλαμισμού, μα φαινόμενο του έντονου θρησκευτικού ζηλωτισμού που στην υπερβολή του φτάνει τον φονταμενταλισμό.
[2] Διάβαζε «Παγκόσμιο Διευθυντήριο».