Πρόλογος από το βιβλίο μου "Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ'

μυθιστόρημα έκδοση 1998

ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Ο Χρόνος είναι μια οντότητα σαν βέλος που συνεχώς κινείται απ’ το παρελθόν προς το μέλλον ή παρελθόν και μέλλον συνυπάρχουν και το παρόν σαν βέλος μπορεί να κινηθεί και προς τις δυο κατευθύνσεις;
Έχει λεχθεί ότι τον χρόνο τον αντιλαμβάνεται, ο καθένας, ανάλογα με το διανοητικό του επίπεδο.
Σάμπως και το διανοητικό επίπεδο του ανθρώπου δεν αλλάζει με το χρόνο;
Πριν καν εφευρεθούν τα ρολόγια, τον χρόνο τον μετρούσαν σε μέρες, που ήταν το διάστημα απ’ την ανατολή του ήλιου μέχρι τη δύση.
Τώρα γιατί στη Βίβλο οι Εβραίοι και συνεπώς και οι Χριστιανοί, συνεχίζουν ακόμα να πιστεύουν στη διαίρεση της κοσμογονίας σε ημέρες... πριν ακόμα δημιουργηθεί η γη, ο ήλιος και ο ουρανός, είναι μια άλλη ιστορία!
Στην ιστορία των δυο τελευταίων χιλιετιών όμως έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, όπου η εκκλησία αναλάμβανε τον άχαρο εκείνο ρόλο, να μας εξηγεί τον κόσμο με το κατέχον διανοητικό της επίπεδο!
Βάζοντας το μάτι τους γύρω απ’ την διόπτρα του Γαλιλαίου, περίμεναν να δουν τον δημιουργό των πάντων και με την απουσία του τελευταίου, άρχιζαν ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους! Μόνο η φήμη του διάσημου αστρονόμου, τους εμπόδισε ν’ ανάψουν την πυρά και για τον ίδιο, ενώ για την αποκατάσταση της καταδικαστικής τους απόφασης, χρειάστηκαν πάνω από τριακόσια πενήντα χρόνια, ώστε να πεισθούν πια, ότι δεν γυρίζει ο ήλιος γύρω από την γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο! Είναι φοβερό! Το 1992 ήταν το έτος που η παπική εκκλησία, ανακάλυψε το φακό που ξεχωρίζει την Ανοησία απ’ την Λογική, δηλώνοντας κυνικά ότι, «οι ιεροεξεταστές είχαν παραπλανηθεί απ’ τις λογοτεχνικές αναφορές της εποχής»! Και δεν ήταν ο μόνος, για τον οποίο, οι Ιερές Γραφές παραπλανούσαν. Ο Τζορντάνο Μπρούνο κάηκε ζωντανός, γιατί τόλμησε να σκεφτεί ότι η γη δεν πρέπει να είναι το μόνο ουράνιο σώμα που δημιούργησε ζωή. Την ίδια τύχη είχε κι ο θεολόγος-γιατρός Μιχαήλ Σερβέτους, λίγο πιο πριν, γιατί τόλμησε σαν επιστήμονας να εκφράσει την γνώμη του ελεύθερα, που φαίνεται δεν άρεσε στους Καλβινιστές. Ποιος όμως σήμερα αμφιβάλλει για την κυκλοφορία του αίματος απ’ την καρδιά στους πνεύμονες που υποστήριζε ο Σερβέτους; Ίσως αυτοί που και σήμερα αμφιβάλλουν ότι, οι άνδρες πρέπει να έχουν 23 πλευρά σε αντίθεση με τις γυναίκες που έχουν 24, γιατί απ’ το πλευρό αυτό ο θεός δημιούργησε την Εύα!
Δεν αστειεύομαι αναγνώστη, θλίβομαι, οδύρομαι θα έλεγα καλλίτερα, γιατί πίσω απ’ αυτό που σήμερα προκαλεί το γέλιο κρύβεται άλλη μια καταδικαστική απόφαση της Ιερής Εξέτασης. Ο Ανδρέας Βεσάλιος, ιδρυτής της νεώτερης ανατομικής σήμερα, ήταν αυτός που τόλμησε να πει ότι και οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν 24 πλευρά, μια αλήθεια για την οποία η Αγία Γραφή ήταν αντίθετη. Καταδικάστηκε στην πυρά! Αλήθεια τι εύκολο να το λέμε... αν και ο ανατόμος την γλύτωσε, γιατί εξαντλημένος από πυρετό, πέθανε πριν ανάψει άλλη μια φωτιά. Θεία πρόνοια είπαν μερικοί...
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι, ο Ισπανός Τωρκοεμάδας μόνο, υπέγραψε είκοσι χιλιάδες τέτοιες καταδικαστικές αποφάσεις και δεν ήταν ο μόνος.
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία και δημιουργήθηκε ο Πολιτισμός μας! Για αιώνες μας κυβερνούσαν επιτήδειοι τσαρλατάνοι...
«Ο τσαρλατανισμός γεννήθηκε την μέρα που ο πρώτος κατεργάρης, συνάντησε τον πρώτο βλάκα», έλεγε ο Βολτέρος, «...από τότε οι κατεργάρηδες πολλαπλασιάστηκαν...»
Στην ουσία αυτό είναι και το θέμα μας: να φωτίσουμε τα σκοτεινά εκείνα σημεία της ιστορίας, που σκόπιμα μας απέκρυψαν ή μας τα έκαναν γνωστά με τέτοιο τρόπο, ώστε βιαστικά να προσπεράσουμε.
Είναι μια θλιβερή ιστορία, η ιστορία των δυο τελευταίων χιλιετιών.
Με πρόφαση το ταξίδι του χρόνου στην δική μας ιστορία, θα φωτίσουμε τις σκοτεινές στιγμές του μεσαίωνα, ανακαλύπτοντας όλη εκείνη τη κτηνωδία της ανθρώπινης ψυχής, που με πρόσχημα τη σωτηρία της, καταδυνάστευαν τον άνθρωπο, συσκοτίζοντας τη ζωή του με δουλική υποταγή. Αλυσόδεσαν τη σκέψη του με αλυσίδες πίστης, κατακαίγοντας εκείνους που τόλμησαν να σκορπίσουν τη μυστικιστική ομίχλη, που εμπόδιζε τον άνθρωπο να γνωρίσει το Ωραίο και το Αληθινό.
Η μηχανή του χρόνου λοιπόν είναι μια σκόπιμη πρόφαση, προκειμένου να προσεγγίσουμε την σκοτεινή εκείνη εποχή. Φυσικά και η «αναγεννησιακή» απ’ τον μαύρο μεσαίωνα, εκείνη εποχή, σκόπιμα επιλέχθηκε, ώστε συγκρινόμενη με τη δύση του 20ου αιώνα, δείξει ότι δυστυχώς η σκοτεινοί γύροι του μυαλού μας, παραμένουν μυστικοπαθείς και σκοτεινοί, βίαιοι και απάνθρωποι όπως τότε... Δυστυχώς ο άνθρωπος ζει ακόμα το σκοτάδι που προηγείται της αυγής.
Η αυγή όμως δεν θα αργήσει να φανεί...
Περιγράφοντας αυτήν την ουτοπική ίσως μηχανή του χρόνου, οι σελίδες θα γεμίσουν γκραβιτόνια, ταχυόνια και κάθε λογής παράξενα στοιχειώδη σωματίδια και θεωρίες, όπου ο παρατηρητής είναι μέρος του πειράματος, αμφισβητώντας την αιτιότητα και παραβιάζοντας τη ροή του χρόνου. Στο σημείο αυτό θα βρεθούμε στο μέλλον.
Η φαντασία, παίζοντας δεσπόζουσα το ρόλο της, όχι μόνο στη δική μας ιστορία αλλά και στην ιστορία των φυσικών επιστημών, ανάγκασε τους επιστήμονες να θέσουν τα πιο τολμηρά επιχειρήματα, γεννώντας παράλληλα και τολμηρές θεωρίες: Κβαντική λογική, θεωρία του Χάους, της Σχετικότητας, του Ενιαίου πεδίου και άλλες που τολμηροί επιστήμονες πριν λίγα χρόνια δεν θα τολμούσαν καν να σκεφτούν.
Παράλληλα η απόπειρα σχοινοβασίας πάνω στο τεντωμένο σχοινί της επιστημονικής φαντασίας με ανάγκασε να δημιουργήσω ακόμα τολμηρότερες θεωρίες και κατασκευάσματα όπως το πείραμα Ψυτρονιστικότητας, τεχνικές μεταλλάξεων και εμπειρίες Συγχρονιστικότητας, δίνοντας μελλοντολογικό χρώμα στην ιστορία μας, αναγκάζοντάς μας να ρίξουμε άλλη μια ματιά προς τα μπροστά αυτή τη φορά. Μόνο που αυτή τη φορά θα προέρχεται από έναν άνθρωπο του μέλλοντος που με κείνη την κριτική ματιά του 2954, θα δώσει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ταξιδέψει όχι μόνο με τα μάτια του αλλά και με το εξελιγμένο κατά μια χιλιετηρίδα πνεύμα του, όπου η δεισιδαιμονία είναι ακατανόητη λογική, το δε «καλό» και η «προσφορά» με σκοπό την ανταμοιβή, χείριστη υποκρισία.
Ο αναγνώστης έτσι βρίσκεται στο επίκεντρο δυο κόσμων, δυο κοσμοθεωριών θα έλεγα καλύτερα, που ο καθένας τον διεκδικεί. Ο ένας το σπρώχνει στο σκοτάδι και ο άλλος τον εκτοξεύει στ’ άστρα εκεί που το φως, ελεύθερα, ταξιδεύει με την ιλιγγιώδη ταχύτητά του.
Ο αναγνώστης γίνεται ο ίδιος πείραμα, αφού συμμετέχει κάθε στιγμή στο ρου της ιστορίας. Προβληματισμοί, ερωτήματα που ζητούν απάντηση, καλείται να δώσει αβίαστα ο ίδιος.
Πρόκληση! Στέκεται εκεί, στη μέση, σαν το θεό Ιανό, που με πόνο αντέχει το παρελθόν και με αισιοδοξία βλέπει το μέλλον.

Το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας

Οι θεμελιακές αρετές του χριστιανισμού, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, ανταποκρίνονται περισσότερο στο άτομο παρά στο σύνολο. Αποσκοπούν κυρίως στη «σωτηρία της ψυχής» απευθυνόμενοι σ’ εκείνους που πιστεύουν στη ζωή μετά θάνατον. Οι πρώτες δύο αφορούν το άτομο και τη λυτρωτική του πορεία. Η αγάπη, μπορεί να αφορά αλλήλους, όμως μόνο όταν αυτή απευθύνεται σε ομόθρησκους. Η ιστορία δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η ηθική συμπεριφορά του χριστιανού απέναντι στους «έξωθεν» και «θύραθεν», απέναντι στους αιρετικούς χριστιανούς, απέναντι στους νοητικά διχασμένους ή εκείνους που οι ίδιοι, με την αγγελολογία τους παραπλάνησαν σε κείνο τον αρρωστημένο δαιμονικό ψυχόκοσμο, μόνο αγάπη δε δείχνει. Αιώνιο μίσος, δείχνουν ακόμα και σε κείνους που η φιλοσοφία τους καθοδηγεί στην αθεΐα, στιγματίζοντάς τους σαν μιάσματα του κόσμου, ακόμα κι όταν οι ίδιοι συχνά αφιερώνουν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο.
Οι θανατώσεις και οι βασανισμοί, το λιντσάρισμα των ιερέων και οι εξορίες των φιλοσόφων, οι λεηλασίες των ιερών και οι πυρπολήσεις των βιβλιοθηκών που χαρακτηρίζονταν από τους χριστιανούς «κιβωτοί δαιμονικής γνώσης» μόνο αγάπη δε δείχνουν.
Οι διώξεις των αιρετικών ποτέ δε σταμάτησαν. Το ίδιο ίσχυσε και για τους πιστούς των αρχαίων θρησκειών. Τα βασανιστήρια και οι θανατώσεις έφτασαν σχεδόν στις μέρες μας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προσβαλλόταν, τα θύματα διαπομπεύονταν, εκτυφλώνονταν, ακρωτηριάζονταν και πέθαιναν βάναυσα, ουρλιάζοντας από φριχτούς πόνους. Στη Δύση καίγονταν ζωντανοί ή τεμαχίζονταν σε λωρίδες από τον τροχό. Στην κυριολεξία αλέθονταν, μετατρέποντας το σώμα τους σε κιμά!
Φρενοβλαβείς, υστερικοί και σχιζοειδείς ασθενείς, αναζητώντας ιατρική και ανθρώπινη φροντίδα, με μίσος μαστιγώνονταν μέχρι θανάτου, βγάζοντας οι ιθύνοντες την οργή τους για το διάβολο και την αγάπη τους για το θεό. Τόσο θεία ήταν η πολύκροτη εκείνη αγάπη, που το αίμα των θυμάτων τους μετουσιωνόταν σε ένα είδος μυστικής κοινωνίας και λυτρωτικής συμπεριφοράς.
Σαν τους κανίβαλους που πίστευαν πως όσο πιο πολύ δάγκωναν και ξέσκιζαν το θύμα της θυσίας τόσο περισσότερο ευχαριστιόταν ο θεός. Σαν το παραδοσιακό τρόπο θυσίας των Κασίς της φυλής των Ασσάμ που έσπρωχναν «δύο ξύλινες βέργες από τα ρουθούνια του παιδιού ως πάνω στον εγκέφαλό του. Όσο περισσότερο αιμορραγούσε κι αγωνιούσε, τόσο ευχαριστιόταν ο θεός».
Πάντα ο άνθρωπος θυσίαζε το συνάνθρωπό του, και ιδιαίτερα ένα αγαπημένο του πρόσωπο, για να ευχαριστήσει το θεό. Αν κάποτε το τυπικό της θυσίας απαιτούσε το βασιλιά, μία παρθένα, ή ένα μικρό παιδί, οι πρώτοι γνωστικοί «θυσίασαν» τον ίδιο το Χριστό, ενώ αργότερα οι χριστιανοί ορίζοντας τους δικούς τους κανόνες, καθόρισαν ανάλογη ηθική συμπεριφορά, καταδικάζοντας το θύμα τους, σαν εκδήλωση λυτρωτικής συμπεριφοράς, δείχνοντας ταύτιση και αφοσίωση στον αγαπημένο τους θεό. Σαν τους Εβραίους που τάιζαν το θύμα τους (συνήθως έναν Έλληνα) για να το θυσιάσουν στις 13 του μήνα Αδάρ!
Η Εκκλησία, στενός σύμμαχος των πλουτοπαραγωγικών και βιομηχανικών τάξεων που καθημερινά καταστρέφουν το περιβάλλον, παράφορα αδιαφορεί για τη διατάραξη των κλιματολογικών συνθηκών και την ανατροπή των οικολογικών συστημάτων.
Αδιαφορεί για την εξαφάνιση ειδών του ζωικού βασιλείου, της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.
Κρυμμένη η Εκκλησία πίσω από το δόγμα και τη μεταφυσική της ανησυχία, κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, όταν αδιαφορεί για τις αμοιβαίες σχέσεις των ανθρώπων, στηρίζοντας με πολιτική μαεστρία την υποστήριξη της στις εκμεταλλεύτριες τάξεις, καθαγιάζοντας αυταρχικές κυβερνήσεις, τον πλούτο και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Καλλιεργώντας την επανάπαυση και την αδιαφορία, πως ο θεός θα φροντίσει για όλα, προστατεύει τους εκμεταλλευτές και αδιαφορεί για ό,τι άδικο συντελείται γύρω της.
Απέχει από τη διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού που καταπιέζεται από τους πλούσιους. Απέχει από τα φιλειρηνικά κινήματα, κηρύσσοντας ότι την ειρήνη τη δίνει μόνο ο θεός, αποφεύγοντας συστηματικά να μπει εμπόδιο στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών.
Πίσω από το υποκριτικό κάλυμμα της τρομοκρατίας, οι τελευταίοι τρομοκρατούν, δολοφονούν, καταστρέφουν και ρημάζουν, στο βωμό του πλούτου και της κυριαρχίας. Λαοί αφανίζονται, τόποι ερημώνουν, από την αλόγιστη χρήση και τη διασπορά των πυρηνικών κατάλοιπων, που οι ασύδοτοι σκορπούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δικτυώνοντας την υδρόγειο με κατασκοπευτικούς δορυφόρους, αυταρχικές κυβερνήσεις κατέλυσαν κάθε ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Παρά ταύτα οι Εκκλησίες πεισματικά αδιαφορούν, μεταθέτοντας το πρόβλημα σε ανούσια δογματικά ζητήματα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο από τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Δογματίζοντας τους πιστούς ότι οι ηθικοί νόμοι φτιάχτηκαν από το θεό και είναι αιώνιοι και αμετάβλητοι, καταδίκασαν τον άνθρωπο στην αδράνεια.
Αδιαφορώντας για τα κοινά, έστρεψαν το ενδιαφέρον του έξω από αυτόν τον κόσμο, στην ουτοπία και το «άπειρο», δίνοντας την ευκαιρία στους επιτήδειους να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.
Γέμισε ο κόσμος ληστές, λωποδύτες, απατεώνες, παιδεραστές και λογής-λογής αλήτες, περιφερειακούς και διεστραμμένους. Βγαίνει κανείς από τα ρούχα του διαβάζοντας την επιστολή του Πέτρου στην οποία ζητά από τους δούλους όχι μόνο να υποτάσσονται στους καλούς κυρίους αλλά και στους διεστραμμένους! Τότε έχει χάρη, γράφει ο ιουδαίος αιρετικός, «όταν υπομένει κανείς ενώ υποφέρει αδίκως»! Αν και αιρετικός, αντιλαμβάνεται κανείς, το εβραϊκό πνεύμα του συγγραφέα σε εκείνο το ευαγγέλιο που προσπαθεί πίσω από το καλοκάγαθο προσωπείο του να κατασκευάσει δούλους που να υπομένουν αγόγγυστα την αυταρχική συμπεριφορά των διεστραμμένων αφεντικών τους.

Η γελοιογραφία είναι του Στάθη

Τέτοια κοινωνία ήθελαν να δημιουργήσουν και λίγο πολύ τα κατάφεραν. Πίσω από την αγάπη των εχθρών, δε βρίσκεται η καλοκαγαθία, αλλά η υποκρισία. Πρώτα-πρώτα επειδή η ιστορία έδειξε ότι κανένας χριστιανός ποτέ δεν αγάπησε τον εχθρό του και δεύτερον επειδή πίσω από την αγάπη του εχθρού υπονοείται η ανοχή και η μακροθυμία προς τον εκμεταλλευτή, τον απατεώνα, τον καταπιεστή και το δυνάστη.
Είναι αιχμηρά όλα αυτά έτσι;
Να μην τα αναφέρουμε, για να μη φανούμε απότομοι και εριστικοί;
Ρίξτε μια ματιά στις χριστιανικές σελίδες να δείτε μίσος, ειρωνεία και ύβρεις με το κιλό, μορφοποιημένα όλα στο πνεύμα του κηρύγματος….
Αγαλλιάζει η ψυχή τους όταν περιγράφουν παραστατικά τα αιώνια βασανιστήρια των κολασμένων που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να περιγράψουν έτσι!
Μα από το μεσαίωνα, για τους περισσότερους, τίποτα δεν έχει αλλάξει;

Αν και όχι για όλους, στις μέρες μας φαίνεται ο μεσαίωνας να επιστρέφει. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης προωθούν με ποικιλόμορφο τρόπο μέντιουμ, αστρολόγους, εξορκιστές, ιερείς και δαιμονολόγους δημιουργώντας νέα πρότυπα και αξίες.

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία μίας νεαρής Γερμανίδας που έπασχε από επιληψία και έχασε την ζωή της κατά τη διάρκεια του εξορκισμού της, το 1976 στέλνοντας τον παπά που τον έκανε στο εδώλιο για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας! Πριν μερικά χρόνια έγινε και ταινια («The Exorcism Of Emily Rose»).

Δυστυχώς, σήμερα που επιστήμη άλλαξε τη ζωή μας, απαντώντας σε καίρια υπαρξιακά προβλήματα, οι περισσότεροι σαν πεταλίδες κολλημένοι στις δεισιδαιμονίες των προηγούμενων χιλιετιών παραμένουν αποξενωμένοι από τον κόσμο τούτο. Διαποτισμένος ο «σύγχρονος» άνθρωπος βρίσκεται ακόμα δέσμιος στις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, γεμάτος ακατανόητες φοβίες για το θάνατο και διαποτισμένος με ψεύτικες ελπίδες που διαστρεβλώνουν τη λογική του, αδυνατεί να ερμηνεύσει σωστά τον κόσμο και τα φαινόμενα του. Πνιγμένος στο ψέμα και την υποκρισία ζει σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, αποξενωμένος από την πραγματικότητα και υποταγμένος ολοκληρωτικά στην ιδιοτέλεια και την υποτακτικότητα του συστήματος. Γίνεται, ο ίδιος, πρωταγωνιστής σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, παράγοντας μια ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς, εξυπηρετώντας εκείνους που έχουν συμφέρον να είναι μόνιμα υποταγμένος σε αυτούς.

Πραγματικά μια κοινωνία για κλάματα ή για γέλια;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;

Οι ιθύνοντες αλλοτριώνουν συνειδήσεις.
Αποβλακώνουν και διαφεντεύουν τη ζωή μας!
Όπως έλεγε και ο Νίτσε για τους χριστιανούς «μεταβάλλουν κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε έντιμο σε αχρειότητα».
Η μελέτη του χριστιανισμού αποδεικνύει περίτρανα ότι η επικράτησή του αποτέλεσε για την ανθρωπότητα την πιο επαίσχυντη καμπή στην ιστορία της.
Πράγματι, μπορούμε να τον ονομάσουμε, όπως έλεγε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, «το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας».

Το κείμενο αποτελείται από ψήγματα του νέου μου βιβλίου που θα εκδοθεί το 2010, με τίτλο "ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ"

Τα δυο στρατόπεδα της φιλοσοφίας

Το βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας θέλει τη φιλοσοφία χωρισμένη σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, αυτό του υλισμού και εκείνο του ιδεαλισμού κατακερματίζοντάς την σε ακόμα μικρότερα δόγματα.
Γιατί όμως η ανθρώπινη σκέψη έπρεπε να χωριστεί σε τόσες σχολές; Τι ανάγκασε τη φιλοσοφία να κατακερματιστεί σε τόσα και διαφορετικά δόγματα;[1]
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την δίνει η ίδια η φιλοσοφία. Οι βασικές φιλοσοφικές κατευθύνσεις κάθε σχολής έχουν διαφορετικό προσανατολισμό, γιατί η πάλη μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού είναι η κινητήρια δύναμη της φιλοσοφικής σκέψης και νομοτέλεια της ιστορικής της πορείας. Ο φιλόσοφος και γενικά ο άνθρωπος ωριμάζει μέσα στην κοινωνική πάλη και στις αντιθέσεις της.
Ο υλισμός θεωρεί τον κόσμο μας καθοριστικό, θεμελιακό και πρωτεύον, τη δε συνείδηση, τη σκέψη και το πνεύμα δευτερεύοντα. Συνεπώς η ύλη προηγείται, ενώ η συνείδηση σαν δευτερεύων παράγοντας είναι προϊόν εξέλιξης της ύλης,. Η συνείδηση είναι η ιδεατή αντανάκλαση του υλικού κόσμου (ανθρώπινος εγκέφαλος) και στον άνθρωπο χρησιμεύει σαν μέσο για να τον ερμηνεύει, γι’ αυτό είναι αδιανόητο να νοηθεί αποσπασμένη από τον εγκέφαλο που την γεννά. Οι υλιστές φιλόσοφοι δέχονται ότι τον κόσμο μας δεν τον δημιούργησε κανένας. Είναι αιώνιος (αΐδιος) και απειρόμορφος και ό,τι υπάρχει γύρω του υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από αυτόν.
Στον ιδεαλισμό η ιδέα, η σκέψη, η συνείδηση, το πνεύμα και ο θεός είναι το καθοριστικό, το θεμελιακό και το πρωτεύον. Ο κόσμος μας, η φύση, η ύλη παράγονται ή εξαρτούνται από τη συνείδηση, το πνεύμα και το θεό. Οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι δέχονται ότι τον κόσμο μας τον δημιούργησε το πνεύμα, το ιδεατό[2] δηλαδή ο θεός (εν αρχή ην ο λόγος).
Να πού ευθύνεται ο διαφορετικός προσανατολισμός της κάθε σχολής! Αυτός είναι ο λόγος που η ιδεαλιστική θεώρηση του Πλάτωνα, παρ’ όλου ότι ακολούθησε παράλληλη πορεία με το Δημόκριτο και αργότερα με τον Επίκουρο, δε συναντήθηκαν ποτέ. Η υλιστική θεώρηση είναι ασυμβίβαστη με την ιδέα της ύπαρξης του θεού και αν επιχειρηθεί ποτέ, δημιουργεί υβριδική[3] φιλοσοφία.
Μετά την ελληνιστική περίοδο δυστυχώς η ελληνική σκέψη διαποτισμένη με την οξειδωμένη μεταφυσική της Ανατολής, θα εξελιχθεί σε ένα παρόμοιο υβρίδιο, που θα επιχειρήσει με ακράτητο δογματισμό να στηρίξει την ιδέα της νέας θρησκείας (χριστιανισμός), έχοντας βαθιά θεμέλια στον ιδεαλισμό.

πηγή σκίτσου: http://diagoras.wordpress.com/

[1] Δόγμα: η συστηματοποιημένη διδασκαλία, η αναφερόμενη στις Φιλοσοφικές σχολές της Αρχαίας Ελλάδας. Ξέχωρη έννοια και διαφοροποιημένη από το θρησκευτικό δόγμα που εκφράζει ακλόνητη γνώμη, αναπόδειχτη αλήθεια, χωρίς εμπειρική θεμελίωση και έλεγχο πρακτικής.

[2] Αυτό που υπάρχει μόνο σαν ιδέα, το ιδεώδες, το φανταστικό.

[3] Από τη λέξη ύβρις, ασέλγεια. Νοθευμένη φιλοσοφία.

Το πρόβλημα της φιλοσοφίας

Φιλοσοφώντας ο άνθρωπος, ακόμα και μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, επιμένει να πιστεύει ότι το «εγώ» είναι μία ουσία με νόηση και γι αυτό ό,τι συλλαμβάνει με το νου μπορεί να το θεωρήσει σαν υπαρκτό. Αναμφισβήτητα η ρήση του Καρτέσιου «σκέφτομαι άρα υπάρχω» είχε πλατωνική απόκλιση που απέκλινε ακόμα περισσότερο από τον υλισμό των αρχαίων.

Για μεγέθυνση κάνε κλικ στην εικόνα

Η γελοιογραφία είναι του Arka, ενώ τους διαλόγους με το γνωστό ανέκδοτο του Καρτέσιου το διασκεύασα ο ίδιος για τις ανάγκες του άρθρου.
http://epic-atheist.blogspot.com

Ο υλισμός του 19ου αιώνα όμως κατόρθωσε να εντοπίσει το «βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας» που είναι αυτό της σχέσης της Νόησης με το Είναι.
Τα αντικείμενα δεν είναι προϊόντα της σκέψης, ούτε η σκέψη μπορεί να υλοποιηθεί, να γίνει πράγμα, αντικείμενο. Τα αντικείμενα υπάρχουν ανεξάρτητα απ’ τη σκέψη μας. Είναι αντικειμενικά. Υπάρχουν είτε τα σκεφτόμαστε είτε όχι. Είτε υπάρχουμε εμείς είτε όχι! Αν ο Καρτέσιος σκεφτόταν ένα άλογο με δύο πόδια να τρέχει, τι θα έλεγε άραγε... ότι υπάρχει;

'Ομως εσείς που το βλέπετε γιατί αμφιβάλλετε;
Γιατί εδώ αμφιβάλλετε, ζητώντας αποδείξεις, κι αλλού δεν το κάνετε;
Είστε έτοιμοι να αποδεχτείτε κάθε ανοησία που θα βρείτε στα λεγόμενα «ιερά βιβλία» ενώ αμφιβάλλετε σε επιστημονικές αλήθειες, της σχετικότητας για παράδειγμα ή της κβαντομηχανικής.
Όταν όμως βαθιά νοσήσετε τρέχετε στο γιατρό και όχι στον παπά. Και αν πάλι ο πάπας αρρωστήσει βαριά, δεν χαίρεται που επισπεύδει το ταξίδι του στο θεό, αλλά μαραζώνει που θα αποχωριστεί τον ψευδό κόσμο των ειδώλων!
Ω, τι υποκριτές που είστε!!!
Οι σημερινοί πιστοί ζουν μία υπερβατική «πραγματικότητα» που δεν διαφέρει από την εικονική πραγματικότητα του Matrix, μόνο που στη θέση της Ram χρησιμοποιούν τη νοσηρή τους φαντασία και σαν σβήσει το computer της ζωής θα χάσουν όλα τα δεδομένα.
Ποιος θα το μάθει αυτό;
Ζουν σε ένα κόσμο «φανταστικής πραγματικότητας», εξώκοσμο και υπερβατικό. Αεροβατώντας και υπνοβατώντας στο άγνωστο με βάρκα, στην κυριολεξία, μιας ψευδούς ελπίδας, χαραμίζουν την πραγματική τους ζωή σε ανόητα και ανούσια ζητήματα.
Μισούνται, χωρίζουν, σκοτώνονται. Δυστυχούν και κατατρέχονται μια ολόκληρη ζωή...
Αληθινά, πραγματική χαμέρπεια, να προσφέρουν σερνάμενοι την αγάπη τους στο Πουθενά!

Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη δική του ύπαρξη κι όμως διακαώς αγωνίστηκε να αποδείξει την ύπαρξη του θεού και όχι μόνο.
Δυστυχώς, πολλοί είναι τόσο αφελείς που πιστεύουν σε ό,τι υπερβατικό βρεθεί μπροστά τους. Είναι αδηφάγοι ιδεαλιστές!
Το θεωρούν δεδομένο. Χιλιάδες χρόνια τώρα, θεωρούν κάθε υπερβατικό πραγματικό, που δεν χρήζει καμιάς απολύτως απόδειξης. Πείστηκαν ότι στον κόσμο μας ό,τι είναι υπερβατικό μπορεί να γίνει πεποίθηση χωρίς να είναι αναγκαία, ούτε η λογική, ούτε η απόδειξη!
Η τυφλή πίστη αντικατέστησε την επιστημονική μεθοδολογία, αφού ανίκανοι να τη χρησιμοποιήσουν καταπίνουν αμάσητα την τροφή που τους δίνουν κατεργάρηδες επινοητές του ψεύδους και της απάτης!