Η ανέλιξη του Κωνσταντίνου στην εξουσία και η εξουσιαστική δύναμη του χριστιανισμού

Ο Διοκλητιανός (244-311) ήταν ένας από τους πιο έμπειρους Ρωμαίους αυτοκράτορες που με αποφασιστικότητα αποκατέστησε την τάξη και την ειρήνη στην αυτοκρατορία που τελευταία συνταρασσόταν από την αναρχία του στρατού και τις υπονομευτικές συνωμοτικές κινήσεις των φιλόδοξων διεκδικητών του θρόνου. Με τις μεταρρυθμίσεις του αντιμετωπίστηκαν καλύτερα οι εχθροί, όχι μόνο στο εσωτερικό που υπονόμευαν την ηρεμία της χώρας αλλά και από τους εξωτερικούς εισβολείς που απειλούσαν την ειρήνη. Αυτό το κατάφερε μοιράζοντας την εξουσία σε δυο ηγέτες, Αυγούστους, και αντίστοιχα σε δυο βοηθητικούς, Καίσαρες, που ήταν ταυτόχρονα και διάδοχοι. Φυσικά ο Διοκλητιανός δεν ήταν προφήτης για να προβλέψει ποιος με πονηριά και απάτη θα επιχειρούσε να επιβληθεί στο μέλλον τους συνάρχοντές του, αν και νομίζω, όσο ήταν στην εξουσία, ο ίδιος το απέκλειε. Ακόμα και την ισχύ της Συγκλήτου υποβάθμισε έτσι ώστε αυτή να περιορίζεται μόνο σε ότι αφορά την πρωτεύουσα. Εν ολίγοις δημιούργησε μια τετραρχία στη διοίκηση της αυτοκρατορίας μοιράζοντας την εξουσία, σε εκείνη την έκρυθμη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε πριν οι χριστιανοί πάρουν την εξουσία.

Ήταν το 293, όταν χώρισε την Αυτοκρατορία σε Ανατολή και Δύση. Αυτός πήρε την Ανατολή με έδρα την Νικομήδεια τοποθετώντας τον Μαξιμιανό στην Δύση με έδρα τα Μεδιόλανα (το σημερινό Μιλάνο), ορίζοντας και δυο αντίστοιχους Καίσαρες: αυτός πήρε τον Γαλέριο και στον Μαξιμιανό διόρισε τον Κωνστάντιο τον Χλωρό. Διορατικός ο Διοκλητιανός, κάτι πρέπει να αντελήφθη για να κρατήσει όμηρο στην Νικομήδεια τον γιό του Κωνστάντιου, Κωνσταντίνο και την μάνα του Ελένη. Όσο διοικούσε ο Διοκλητιανός όλα πήγαιναν καλά, μόλις αποσύρθηκε όμως άρχισαν πάλι οι φαγωμάρες. Συγκεκριμένα, όταν το 305 αποσύρθηκαν, Αύγουστοι στη Δύση έγιναν ο Κωνστάντιος και στην Ανατολή ο Γαλέριος. Ο τελευταίος ανακήρυξε στη Δύση Καίσαρα τον Σεβήρο και μαζί του στην Ανατολή πήρε τον Μαξιμίνο. Το 306 όμως που πέθανε ο Κωνστάντιος ο Χλωρός άφησε διάδοχο το γιό του Κωνσταντίνο. Ο Γαλέριος τότε αντέδρασε και όρισε Αύγουστο στη Δύση τον Σεβήρο, οπότε ο Κωνσταντίνος, που εν τω μεταξύ την κοπάνησε από την ομηρεία του, παρέμεινε Καίσαρας. Τον ίδιο χρόνο σημειώθηκε στάση από την κακή διακυβέρνηση του Σεβήρου και Αύγουστος αναδείχτηκε ο Μαξέντιος, ο  γιός του Μαξιμιανού. Τότε άρχισαν τα παντρολογήματα συμφέροντος. Ο Μαξιμιανός πάντρεψε την κόρη του Φαύστα με τον Κωνσταντίνο, προφανώς για να τον έχει σύμμαχο ενάντια στον γιό του! Πράγματι το 310 που ο Μαξέντιος ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του, συμμάχησε με τον γαμπρό του, αλλά ο Κωνσταντίνος βλέποντας τις βλέψεις του πεθερού του τον σκότωσε! Έτσι το 311 στη Δύση έμεινε ο Μαξέντιος με τον Κωνσταντίνο και στην Ανατολή, ο Λικίνιος που διαδέχτηκε τον Γαλέριο από το 308, με Καίσαρα τον Μαξιμίνο.

Γρήγορα όμως ο Κωνσταντίνος τα χάλασε και με τον Μαξέντιο που ήρθε σε σύγκρουση μαζί του το 312 στην Μουλβία γέφυρα του Τίβερη ποταμού, έξω από την Ρώμη. Ας προσπεράσουμε, για την ώρα, τα κόλπα που έκανε ο Κωνσταντίνος με το περιβόητο λάβαρο και τις θαυματουργές ασπίδες, προκειμένου να συμμαχήσει με τους χριστιανούς. Θαύμα πάντως δεν έγινε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε για το τέλος σαν κερασάκι στην τούρτα. Οι χριστιανοί ήταν ατίθαση φάρα, σαν τους Εβραίους, υπονομευτές και ταραξίες που όλη την ώρα αναστάτωναν την αυτοκρατορία, ξεσηκώνοντάς την στο πόδι με αμάχες ενάντια στους λεγόμενους «αιρετικούς», αφήνοντας απροστάτευτη την αυτοκρατορία από τους πραγματικούς εχθρούς της. Το ότι ο Κωνσταντίνος θέλησε να πάρει με το μέρος του τους χριστιανούς δείχνει, όχι τόσο την διορατικότητά του, όσο την πονηριά του που θα την χρησιμοποιούσε αρχικά ενάντια στον Μαξέντιο και μετά στους υπόλοιπους συνάρχοντες της αυτοκρατορίας, προκειμένου να μείνει ο απόλυτος μονάρχης!

Το 313 έγινε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην Ανατολή, όπου ο Αύγουστος ήρθε σε ρήξη με τον Καίσαρά του, ο Λικίνιος με τον Μαξιμίνο, στην Αδριανούπολη. Εκεί κρίθηκε η μονοκρατορία της Ανατολής, όπου ο Λικίνιος βρέθηκε νικητής.

Τότε οι ευσεβείς αυτοκράτορες Ανατολής και Δύσης αποφάσισαν από κοινού, προκειμένου να εκτονώσουν τα μίση, να βγάλουν ένα διάταγμα ανεξιθρησκίας, αυτό των Μεδιολάνων που μεταξύ άλλων επέστρεφαν και τις κατασχεμένες περιουσίες τω χριστιανών. Στην ουσία νομιμοποιόταν η νέα θρησκεία, ώστε να ηρεμήσει η αυτοκρατορία από τις διχόνοιες και τις ταραχές. Η ηρεμία αυτή όμως έπρεπε να σφραγιστεί και από ένα συμπεθέριασμα μεταξύ τους ώστε να διαφανεί ότι ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση κανένα σύννεφο δεν σκιάζει την αυτοκρατορία. Έτσι ο Κωνσταντίνος την ίδια χρονιά, το 313, έδωσε στον Λικίνιο την ετεροθαλή αδερφή του Κωνσταντία, κόρη του Κωνστάντιου του Χλωρού και της Θεοδώρας! Προφανώς ο φιλόδοξος Κωνσταντίνος ήθελε πίστωση χρόνου για να βάλει σε ισχύ τα κατοπινά του σχέδια. Ας έχουμε υπ’ όψιν εδώ ότι η Θεοδώρα, η θετή μάνα του Κωνσταντίνου, ήταν η θετή κόρη του Μαξιμιανού, δηλαδή κόρη του… πεθερού του που έδωσε στον πατέρα του για γυναίκα όταν χώρισε την Ελένη! Έτσι η τετραρχία δεν είχε μόνο δεσμούς πατριωτικής τιμής, αλλά και συγγενικούς δεσμούς και φιλίας.

Δέκα χρόνια κράτησε η συμμαχία τους. Μεγάλη η υπομονή του Κωνσταντίνου, δεν λέω, αλλά ισχυροποίησε τη θέση του ώστε να είναι σε θέση να τα βάλει με τον γαμπρό του στην Ανατολή. Έτσι λοιπόν το 324 έγινε και το τελευταίο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τους, που στην ουσία έβαζε τέλος στην τετραρχία του Διοκλητιανού. Με την συμβολή του γιού του Κρίσπου νίκησε τον Λικίνιο στην Αδριανούπολη πάλι, στις 3 Ιουλίου και δεκαπέντε μέρες αργότερα στην Χρυσούπολη Βιθυνίας, όπου ο τελευταίος παραδόθηκε στον κουνιάδο του Κωνσταντίνο. Η αδερφή του, από τη Θεσσαλονίκη, τον ικέτευσε να μην τον σκοτώσει και αυτός της υποσχέθηκε ότι δεν θα τον πειράξει, αλλά δεν κράτησε το λόγο του. Τον επόμενο χρόνο σκότωσε τον Λικίνιο, όπως και αποσπώντας από την αγκαλιά της μάνας του, της αδερφής του,  τον δωδεκάχρονο γιό της, τον Λικινιανό, και τον επόμενο χρόνο το 326 σκότωσε και τον δικό του πρωτότοκο γιο, τον Κρίσπο, γιο της πρώτης του γυναίκας, της Μινερβίνης, σε ηλικία 28 χρονών, επειδή η γυναίκα του, η Φαύστα, φοβούμενη ότι θα παραγκωνίσει τα δικά της παιδιά, επινόησε να συκοφαντήσει τον Κρίσπο, ότι δήθεν της ρίχτηκε! Όταν κατάλαβε όμως ο θεοφιλής Αυτοκράτορας ότι εξαπατήθηκε, έδωσε εντολή να την πνίξουν σε βραστό νερό, μόλις λίγους μήνες μετά την πατροκτονία! Ηθική αυτουργός όμως στο έγκλημα αυτό πρέπει να ήταν η Ελένη για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Εν μέσω αυτών των εγκλημάτων, το 325, ο Μέγας δολοφόνος με περισσή υποκρισία κάλεσε στην Βιθυνία την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, καταδικάζοντας την διδασκαλία του Άρειου και στην οποία συντάχθηκε το σύμβολο της πίστης που καθιέρωσε τον όρο ομοούσιος ορίζοντας και την ημερομηνία εορτασμού της γιορτής του Πάσχα.

Την ίδια χρονιά έφτασε στη Ρώμη αλλά δεν τον καλοδέχτηκαν. Έμαθαν για τα αποτρόπαια εγκλήματά του. Ούτε το Καπιτώλιο επισκέφτηκε, ούτε στην παρέλαση παρευρέθηκε που έγινε στην πρωτεύουσα στη Ρώμη, ενώ οι πολίτες της τον αποδοκίμασαν και τον έκαναν να φύγει ντροπιασμένος και να μην πατήσει εκεί ποτέ ξανά. Έτσι εξηγείται γιατί στη Δύση, ο Κωνσταντίνος δεν αγιοποιήθηκε ποτέ. Να, ποιος λόγος τον έκανε να ιδρύσει τη Νέα Ρώμη, στο Βυζάντιο. Αυτός ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Άγιος και θεοφιλής, ο λεγόμενος ισαπόστολος, και κατά τον γαλίφη επίσκοπο Ευσέβιο που μια ζωή τον «έγλυφε», ο οξυδερκέστατος ουρανοπετής αετός, παράδειγμα θεοσεβούς βίου, που νομιμοποίησε τη νέα θρησκεία καταλύοντας κάθε ηθική αξία του αρχαίου κόσμου, βάζοντας τα θεμέλια για την ανοικοδόμηση μιας θρησκείας που μόλις έγινε κρατική, επί Μέγα Θεοδόσιου, στήριξε το νέο εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα, ενός άλλου Μεγάλου, του Μέγα Ιουστινιανού, που επιβιώνει μέχρι σήμερα. (Για να μην βγούμε από το θέμα βλέπε Από την Πολιτεία του Πλάτωνα στην Πολιτεία του Θεού

Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω και έναν ακόμα Άγιο, με το προσωνύμιο «Μέγας», τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Αθανάσιο, δημαγωγό και ταραξία που συχνά ξεσήκωνε τους πιστούς να μάχονται με λύσσα ενάντια σε οποιονδήποτε διαφωνούσε σε δογματικά θέματα της πίστης του. Από τα σαρανταπέντε χρόνια της επισκοπής του στην Αλεξάνδρεια (328-373) τα δεκαεφτά τα πέρασε στην εξορία. Η πρώτη εξορία στην Τρεβίρα της Γαλατίας έγινε από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο που κράτησε σχεδόν δυο χρόνια (από τον Ιούλιο του 335 μέχρι τον Μάιο του 337 που πέθανε ο διώκτης του) επειδή εμπόδιζε τα καράβια με σιτάρι από την Αλεξάνδρεια να πλεύσουν στην Κωνσταντινούπολη, απειλώντας την Πόλη με λιμό, ασκώντας έτσι πίεση στην Πόλη για τις αντιθέσεις του στον αυτοκράτορα, πιθανότατα επειδή είχε φιλικές σχέσεις με Αρειανούς. Το Σύμβολο της πίστης που υπόγραψε ο Κωνσταντίνος καταδικάζοντας τον Άρειο στην Σύνοδο της Νίκαιας δεν μετρούσε για τον ορθόδοξο ιεράρχη. Φυσικά δεν θα αναφερθώ και στις άλλες κατηγορίες που του απεύθυναν, όπως και στις επόμενες εξορίες που καταδικάστηκε, ο προστατευόμενος των αλητήριων παραβολάνων Αθανάσιος, για να μην βγούμε από το θέμα. Πάντως αυτές έγιναν από τα παιδιά του Κωνσταντίνου, Κώνστα και Κωνστάντιο, μέχρι την ανάκληση της εξορίας από τον Ιουλιανό, αυτόν που αργότερα τα καθάρματα τον είπαν Παραβάτη! Η δράση όμως του Αθανάσιου συνεχίστηκε και έτσι τον εξόρισε και ο ίδιος τον επόμενο χρόνο. Το 364 που εκλέγεται ο Ουάλης τον εξόρισε και αυτός. Όμως, ποιος από τους δυο Άγιους και ταυτόχρονα Μέγας Άγιος της χριστιανοσύνης είχε δίκιο, ψάξτε να το βρείτε το μόνοι σας, όπως υποτίθεται μόνοι σας διαλέξατε την θρησκεία που λατρεύετε και αν βρείτε την απάντηση να μου την πείτε και σε μένα για να καταδικάσω τον άλλο! Πάντως για τον επισκοπικό θρόνο τα μίση και οι διαρκείς ταραχές σε ολόκληρη την αυτοκρατορία και τώρα που οι ίδιοι είχαν την εξουσία. Κάπως έτσι έφαγαν και τον Άρειο στην Πόλη, ακριβώς όταν δήλωσε ο άνθρωπος μετάνοια και ζήτησε να πάει να κοινωνήσει στην Αγιά Σοφιά. Δεν πρόλαβε όμως, τον δηλητηρίασαν οι «ορθόδοξοι»! Τέλος πρέπει να σας αναφέρω ότι ο Αθανάσιος είναι ο μόνος Άγιος που γιορτάζεται δυο φορές τον χρόνο. Μια στις 2 Μαΐου, μέρα του θανάτου του και μια στις 18 Γενάρη, μαζί με ένα άλλο ένα κάθαρμα, με όλη τη σημασία της λέξης, δημαγωγό, ταραξία και δολοφόνο, τον Κύριλλο που πήρε τον επισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας το 412. Αυτός ήταν που δολοφόνησε την Υπατία με εκείνο τον φρικιαστικό τρόπο. Κλείνει η παρένθεση.

Τέτοια πράγματα γίνονταν ανάμεσα στους Αγίους, όταν άπαντες ορθόδοξοι και αιρετικοί συνέχιζαν τον πόλεμο μεταξύ τους και παράλληλα κατέστρεφαν με μίσος και ιδιαίτερη βιαιότητα τα μνημεία της πατρώας ελληνικής θρησκείας, δημεύοντας, εξορίζοντας και θανατώνοντας τους πιστούς της αρχαίας θρησκείας. Έκτοτε αυτά τα αποβράσματα της ανθρωπότητας θα εξοντώνουν κάθε αλλόπιστο, ετερόδοξο και άθεο, μέχρι να εμφανιστεί στους κόλπους τους μια άλλη αδελφή αποκαλυπτική θρησκεία, ο Ισλαμισμός, με τον οποίο το Σύστημα θα κάνει χρυσές δουλειές πουλώντας σε αμφότερους μέχρι σήμερα όπλα και δυστυχία, με πρόσχημα την αγάπη για τους αφελείς.

Και από τότε δεν ξέφευγε ιερό για ιερό που να μην συλήσουν αυτοί οι ιερόσυλοι ληστές, από την μια άκρη της αυτοκρατορίας μέχρι την άλλη. Αυτοί αποτελούσαν το χριστιανικό μάτι του οξυδερκή ουρανοπετή αετού, καταγγέλλοντας στον θεοφιλή βασιλέα «τα κρυμμένα λείψανα της πλάνης», που σύμφωνα με τον κόλακα της Καισάρειας, άναψε «πολυφεγγή πυρσό εποπτεύοντας από ψηλά, ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα πράγματα, τη στιγμή που ο ίδιος διέμενε στη βασιλική εστία της καλλιπόλεώς του»! Εδώ ο Ευσέβιος είναι ειλικρινής, όχι για την πιστότητα της γραφής του αλλά για την υποτέλεια που διέκρινε το νου του παραδεχόμενος για την τακτική που ακολουθούσαν οι χριστιανοί, όπως ο ίδιος γράφει «ιερά, αγάλματα πάσης ύλης και παντός είδους, ηφάνιζον ως μηδαμινά, τους ναούς δε και τα τεμένη αυτών τα πανύψηλα κατεκρήμνιζον χωρίς κανείς να τους διατάξη εις τούτο, ανεγείροντες δε εκ θεμελίων εκκλησίας, ήλλασον με την νέαν θρησκείαν την προηγούμενην πλάνην». (Βίον Κωνστ. Δ΄ 39.2). Εν πάση περιπτώσει, επιστρέφοντας στον ουρανοπετή βασιλιά Κωνσταντίνο, μετά την ντροπιαστική φυγή του από τη Ρώμη, έπρεπε κάτι να κάνει ώστε με κάποια «θεοφιλή έργα» να λαμπρύνει και να εξωραϊστεί ο επαίσχυντος βίος του!

Έτσι, τον επόμενο χρόνο κιόλας, το 326, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, χορηγώντας «αφθόνους και αφειδωλεύτους χορηγίας, ανέλαβε την κατασκευή θεοπρεπών ευκτήριων οίκων» στα Ιεροσόλυμα «με πλούσια βασιλική πολυτέλεια… ώστε τα κτίσματα να υπερτερούν όλων των εις πάσαν πόλιν ωραιότερων οικοδομών»: στο χώρο της «ανάστασης», στο σπήλαιο της «γέννησης» και στο όρος της «ανάληψης». Τα κτίσματα αυτά έδωσε εντολή στον επίσκοπο Μακάριο των Ιεροσολύμων να διακοσμήσει «με άφθονο χρυσό και εναλλασσόμενα υλικά αργύρου ελεφαντόδοντου και διαφόρων λίθων πολυτελών» κάμνοντας τα κτίσματα αυτά να αστράπτουν με μαρμαρυγάς φωτός. Προηγουμένως, εκεί έστειλε και την «θεοσεβεστάτη και θεοφιλή βασιλομήτορα Ελένη» που υποτίθεται στα 79 της χρόνια είχε όρεξη για ταξίδια, περιοδείες, έρευνες και ανασκαφές. Εκεί λοιπόν στους «Άγιους Τόπους», κάτω από μια σειρά απίθανων σύμφωνα με το χριστιανικό πνεύμα θαυμαστών συγκυριών, που γελοιοποιούν την επιχειρηματολογία του θαύματος, όπως το φύτρωμα του παραδόξου φυτού, του βασιλικού, και με την καθοδήγηση της Θείας Πρόνοιας «ανακάλυψε» τον σταυρό που υποτίθεται σταυρώθηκε ο περιβόητος Ιησούς. Για την εύρεση του σταυρού βλέπε Ρουφίνο «Εκκλ. Ιστ.» 10.7-8. Εκεί η σεμνή και θεοφιλής βασιλομήτορα προς ιερή της μνήμη «προέβη εις αφθόνους δωρεάς προς τους γυμνούς πένητας της πόλεως διακοσμώντας τα θαυμαστά μνημεία με κημείλια από άργυρο, χρυσόν και πεποικιλμένα παραπετάσματα». Όμως, από πού είχε η Ελένη τόσα λεφτά; Ο Ευσέβιος κολακεύοντας τον Κωνσταντίνο αναφέρθηκε και σε αυτό. «Της παρέσχε μάλιστα εξουσίαν και επί του βασιλικού θησαυρού, ώστε να χρησιμοποιεί από αυτόν κατά προαίρεσιν και να διαχειρίζεται κατά γνώμιν, όπως θέλει αυτή» (Βίον Κωνστ. Γ΄ 47. 3), δηλαδή φιλανθρωπία με ξένα λεφτά και μάλιστα του δημοσίου!

Ο τόπος όπου, ο αβάπτιστος ακόμα θεοφιλής αυτοκράτορας, επέλεξε να ανεγερθεί ο προσευκτήριος ναός της αναστάσεως ήταν ένας ναός της Αφροδίτης που ο Αδριανός είχε ανεγείρει από το 136 μετά την νίκη του επί του Μπαρ Κεχομπά. Ο Ευσέβιος και εδώ αντέστρεψε την πραγματικότητα ισχυριζόμενος ότι ο ναός του ακολάστου δαίμονος της Αφροδίτης, ήταν κτισμένος πάνω στο τάφο του Ιησού και όχι το αντίστροφο, όπως είδαμε πιο πάνω που και ο ίδιος παραδέχεται. Προσφιλής τακτική των χριστιανών να κτίζουν ναούς πάνω στα ερείπια των αρχαίων ιερών, ενώ είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες απέφευγαν πάση θυσία να κτίσουν ιερά πάνω σε χώρους ταφής που τους θεωρούσαν μιαρούς και ακατάλληλους. Έτσι λοιπόν, εν έτη 2017 είδαμε άλλη μια φορά να γελοιοποιούνται με τις ιστορικές «ανακαλύψεις» τους και με παχυλούς τίτλους να ανακοινώνουν χωρίς αιδώ: Αυθεντικός ο τάφος του Ιησού! Από πού όμως συνάγεται η αυθεντικότητα; Μάλλον επιβεβαιώθηκε η σύληση και η οικειοποίηση του ιερού χώρου της Αφροδίτης! Από την χρονολογική επιβεβαίωση των μαρμάρων του Κωνσταντίνου, που το Ε.Μ.Π. δαπανώντας τρία εκατομμύρια ευρώ, διαπίστωσε ηλικία 1700 χρόνων, δηλαδή την εποχή που πραγματικά ο Κωνσταντίνος καταπατώντας τον ναό της Αφροδίτης οικειοποιήθηκε το χώρο σαν τάφο του Ιησού! Τότε, όπως γράφει ο Ευσέβιος, «καθηρέθησαν τα οικοδομήματα της πλάνης μαζί με τα ξόανα και τους δαίμονας της ακολάστου Αφροδίτης»! Έτσι μεταστρέφουν τα αποτελέσματα των ερευνών και κατασκευάζονται τα στοιχεία για να κοροϊδεύουν τους αφελείς, όπως για παράδειγμα δείχνοντας σαπισμένες σανίδες που υποτίθεται βρέθηκαν στο Αραράτ, σαν απομεινάρια της Κιβωτού του Νώε, αντί να προσπαθούν να δικαιολογήσουν το μύθο γιατί στην περιοχή δεν βρίσκονται Καγκουρώ! Αντί της χρονολόγησης των μαρμάρων, το Ε.Μ.Π. θα έπρεπε να διενεργήσει μια χρονολόγηση στα απομεινάρια του υποτιθέμενου «τίμιου σταυρού» που φυλάσσονται στην Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους και συχνά περιφέρουν σαν τους πανηγυρτζήδες σε διάφορες Εκκλησίες της χώρας, γεμίζοντας τα παγκάρια και πουλώντας ελπίδες με ψευτιές στους αφελείς.

Δεν πέρασαν δυο χρόνια και η Ελένη πέθανε σε ηλικία 81 ετών και ανακηρύχτηκε από τον γιό της Αυγούστα «τιμήσας αυτήν με τοιούτον βασιλικόν αξίωμα, ώστε εις όλας τα επαρχίας και εις τα στρατιωτικά τάγματα να αποκαλείται βασίλισσα και να τυπώνεται η εικών της εις χρυσά νομίσματα» ως ισαπόστολος! Όπως ήταν επόμενο και αυτή δεν αγιοποιήθηκε από την Δυτική Εκκλησία, αφού όλοι στη Ρώμη ήξεραν ότι αυτή συμβούλευσε τον γιό της να σκοτώσει την Φαύστα. Ας έχουμε υπόψη μάλιστα ότι πολλοί συγγραφείς και ιστορικοί αμφιβάλουν και για το ηθικό παρελθόν της γυναίκας αυτής. Ήταν κόρη ενός ξενοδόχου από το Δρέπανο της Βιθυνίας και ίσως ούτε και κόρη, αλλά προστατευμένη ενός ξενοδόχου που την εκμεταλλευόταν. Εκεί την γνώρισε ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, σαν αξιωματικός, όταν ο στρατός του Αυριλιανού περνούσε από εκεί το 270, του άρεσε και την πήρε, χωρίς να είναι σίγουρο αν την παντρεύτηκε ποτέ. Πράγματι, τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος από αυτή την γυναίκα που αργότερα ο Διοκλητιανός απαίτησε από τον Κωνστάντιο τον Χλωρό, το 293 να την παρατήσει, επειδή ήταν ταπεινής καταγωγής (πόρνης κατά τον ιστορικό του 5^ου και 6^ου αιώνος Ζώσιμο) και να παντρευτεί την Θεοδώρα, κόρη του Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου, από την οποία απέκτησε άλλα πέντε παιδιά, την Κωνσταντίνα, τον Κωνσταντίνο Β΄, τον Κωνστάντιο Β΄, τον Κώνστα, και την Ελένη.

Πριν κλείσουμε την ανάρτηση αυτή θα έπρεπε να δικαιολογήσουμε από πού αντλήθηκε, όχι μόνο ο πλούτος για την ανέγερση τόσων και τόσων πολυτελών ναών, που κραυγαλέα αντιφάσκουν με την διακηρυσσομένη «ταπεινότητα» των χριστιανών αλλά και για να δείξουμε πώς, αφειδώς προσφέρεται αμοιβή προστασίας για την φύλαξη των συνόρων στους λογής λογής εξωτερικούς εχθρούς της αυτοκρατορίας και από την άλλη με τόση χλιδή, Ανάκτορα και Εκκλησία, να δαπανούν τόσο χρήμα όταν ο λαός λιμοκτονούσε. Ίσως είναι από τα λίγα ιστορικά στοιχεία που ο μελετητής της ιστορίας αποστηθίζει, επειδή εμφανώς και κραυγαλέα αποδεικνύεται η στυγνότητα του φοροεισπρακτικού συστήματος που εξουθένωνε τις μάζες και έπνιγε στην ένδεια την χώρα. Είναι γνωστός ο περιβόητος χρυσάργυρος που ο Κωνσταντίνος επέβαλε στο λαό, που στο άκουσμά του οι οφειλέτες λιποθυμούσαν γιατί αν δεν μπορούσαν να τον πληρώσουν υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο. Σύμφωνα με τον Ζώσιμο οι μάνες πουλούσαν τα παιδιά τους και οι πατεράδες έριχναν τα κορίτσια σε πορνεία προκειμένου να ξεχρεώσουν και να αποφύγουν έστω και το μαστίγωμα. Οι αγρότες για να ξεχρεώσουν πουλούσαν τα ζώα και ό,τι πολύτιμο είχαν. Το διαφθαρμένο βυζαντινό αρχοντολόι, με τους αδίστακτους φοροεισπράκτορες που μετατράπηκαν σε αδίστακτους τυράννους του λαού, άρπαζαν, έσφαζαν και ξεσπίτωναν τους οφειλέτες για να ζουν οι ίδιοι μέσα στη χλιδή, υμνώντας τον Κύριο ή τραγουδούσαν στα ατέλειωτα φαγοπότια που διοργάνωναν στο παλάτι. Θυμηθείτε και τον Ιωάννη Καπαδόκη, εκείνον τον χυδαίο και άπληστο φοροεισπράκτορα που τον έλεγαν και «άνθρωπο με τα μεγάλα σαγόνια» γιατί «έβγαζε από τη μύγα ξίγκι», ενός άλλου αυτοκράτορα, του Μέγα Ιουστινιανού, σύζυγο της πασίγνωστης και διαβόητης πόρνης Θεοδώρας που άγιασε κι αυτή. Και μιας και το έφερε ο λόγος εκτός από τον Ιωάννη ο Ιουστινιανός είχε άλλον έναν έμπιστο άνθρωπο, τον κοιέστορά του Τριβωνιανό, τέρας απληστίας και αλητείας και αυτός, που σαν τον Ευσέβιο, κολάκευε αυτοκράτορα λέγοντάς του, όπως γράφει ο Προκόπιος, ότι «φοβόταν πολύ μήπως απ’ τη μεγάλη του ευσέβεια γινόταν απροσδόκητα η ανάληψή του στους ουρανούς»! Αντιγράφοντας τον θεοφιλή αυτοκράτορα οι διάδοχοί του μέχρι αερικούς φόρους επέβαλαν, μέχρι και τα ούρα φορολόγησαν και το αίσχος της καταλήστευσης δεν σταμάτησε ούτε μετά από αιώνες όταν ο Θεοφίλακτος, αρχιεπίσκοπος Αχρίδος τον 11^ο αιώνα έγραφε για τους φοροεισπράκτορες ότι ρημάζουν τον τόπο, αρπάζουν ό,τι βρουν και βασανίζουν κάνοντας τους δύστυχους οφειλέτες να μετρούν τα κορμιά και τα κόκαλά, πίνοντας το αίμα τους!

Αν μέσα σε μια παράγραφο μπορείς να περιγράψεις την αδικία του κοινωνικού συστήματος και το στυγνό καθεστώς της βυζαντινής θεοκρατούμενης χώρας μπορείς και να αντισταθείς στα ψέματα που αράδιαζε σαν μαρμαρυγή φωτός, εκείνος ο μεγαλογαλίφης επίσκοπος Ευσέβιος, όπως θα δούμε στην επόμενη ανάρτηση.

Αυτός ήταν ο βασιλεύς «ο ουράνιος άγγελος του θεού, ο αστράπτων με την λαμπράν περιβολήν ωσάν με μαρμαρυγάς φωτός» που προήδρευσε στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο συντάσσοντας την ομολογία της Πίστεως και ανήγειρε «με άφθονον βασιλικήν δαπάνην ναούς και τεμένη, ιερά και προσευκτήρια, σκορπώντας με τον ευσεβή του βίο… αρεταί που έφταναν εις το άκρον της ανθρωπίνης τελειώσεως»! Προς το τέλος της ζωής του θέλησε να εξιλεωθεί από τα εγκλήματά του και ζήτησε άφεση πρώτα από τα ιερατεία της αρχαίας θρησκείας, αφού ακόμα δεν είχε βαφτιστεί. Όμως σύμφωνα με αυτά, για τέτοια ανομήματα ήταν αδύνατος ο καθαρμός του. Έγινε έξω φρενών με τους εθνικούς και ίσως γι αυτό σκότωσε και τον φίλο του Σώπατρο. Οι χριστιανοί ιερείς ήταν πιο πρόθυμοι και έτσι μόλις που πρόλαβε να βαφτιστεί και να πάρει την πολυπόθητη άφεση αμαρτιών την τελευταία μέρα της ζωής του αφού γι αυτούς «…και βαπτίσματι υπέσχοντο πάσης αυτόν αμαρτίας καθαίρειν»!

Τέλος, επιγραμματικά ας αναφερθούμε και στο περιβόητο «θαύμα» χάρις στο οποίο υποτίθεται νίκησε τον Μαξέντιο και νομιμοποίησε τον χριστιανισμό, αφού η αξία του δεν επιτρέπει να ασχοληθεί κανείς με αυτό περισσότερο από δυο κουβέντες στα πεταχτά. Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μάθουν αν τον σταυρό στον ουρανό τον «είδε» ο Κωνσταντίνος στο όνειρό του ή στην πραγματικότητα. Το πρώτο διακηρύσσει ο Λακτάντιος (250-325) παιδαγωγός του γιού του και το δεύτερο ο κόλακάς του, ο Ευσέβιος. Χριστιανοί πατέρες και οι δυο που για ένα τόσο θαυμαστό «γεγονός», ισχυρίζονται ότι τους το είπε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, οκτώ χρόνια μετά στον πρώτο, και εικοσιοκτώ χρόνια μετά στον δεύτερο! Εγώ δεν το σχολιάζω άλλο αυτό, τα συμπεράσματα δικά σας.

Να γιατί, κατά τον κόλακα Ευσέβιο «ηδύνατο κανείς να είπη ευλόγως ότι ενεφανίζετο τότε πλέον μια νέα εποχή, καθώς φως θαυμαστόν έλαμψεν αποτόμως εις το θνητόν γένος, και να ομολογήσει ότι όλον αυτό είναι έργον του Θεού, ο οποίος προέβαλε τον θεοφιλή βασιλέα ως αντίπαλον του πλήθους των αθέων» (Βίον Κωνστ. Γ΄ 1.8).

Για τον Μέγα Μαλαγάνα αυτό επίσκοπο που μας έκανε γνωστό πώς στην ανθρωπότητα απότομα έλαμψε το θαυμαστό φως και ξαφνικά απλώθηκε η αγάπη μεταξύ μας, βλέπε την επόμενη ανάρτηση, όπως και μια ήδη αναρτημένη εδώ.