Έρωτας, γάμος, διαζύγιο και ανόητη θρησκευτική ηθικολογία!

Στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις ασχοληθήκαμε με τον σεξισμό, και την σεξουαλική απελευθέρωση, όσο και με την σχέση των δύο φύλων μεταξύ τους και σε σχέση με την θρησκεία και τους κανόνες ηθικής που η τελευταία επέβαλε.

Σήμερα θα δούμε ένα παρεμφερές θέμα που αφορά την αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που όσοι δεν την έζησαν, μπορώ να πω ανεπιφύλακτα, στερήθηκαν τα ομορφότερα συναισθήματα που μπορούν να νοιώσουν δυο άνθρωποι στην διάρκεια της ζωής τους, όταν βέβαια ο έρωτας είναι πραγματικά ειλικρινής και γενναιόψυχος ο ένας προς τον άλλο! Τότε τα συναισθήματα και οι επιθυμίες τους γίνονται κοινά και ο ένας δεν χάνεται απλά στην αγκαλιά του άλλου, αλλά και οι δυο γίνονται ένα και ο καθένας διαλύεται μέσα στην δίνη της αγάπης και της αφοσίωσης του άλλου. Τότε ο έρωτας επισφραγίζεται με το γάμο, την συμβίωση στη συνέχεια και την τεκνοποιία εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε ένα όμορφο μέλλον για τα παιδιά και τους ίδιους όταν πλησιάζοντας προς τον θάνατο ο ένας θα έχει περισσότερο την ανάγκη του άλλου. Πόσα όμορφα συναισθήματα γεμίζουν την καρδιά μας βλέποντας ένα αγαπημένο ζευγάρι γερόντων που οι δυστυχίες και οι αντιξοότητες της ζωής δεν στάθηκαν ικανές να τους χωρίσουν! Συγκινούμαι να τους βλέπω αγκαλισμένους όταν μόνο ο θάνατος φαίνεται ικανός να τους χωρίσει! Όμως, για πολλούς άλλους, και τελευταία για τους περισσότερους, ο γάμος φαίνεται να οδηγείται δυστυχώς στο… διαζύγιο που τελευταία έρχεται όλο και πιο συχνά, όταν ο χωρισμός γίνεται το αναπόσπαστο φυσικό επακόλουθο της πολυπόθητης γαμήλιας ένωσης. Για τον χριστιανισμό αποτελεί το ύψιστο «Μυστήριο», ένα μυστήριο αγάπης που γίνεται ασκητικό μονοπάτι διαρκούς αυταπάρνησης του «εγώ» και των θυσιών του «εσύ»! Τέτοιες μεγάλες κουβέντες χρησιμοποιούν αυτοί πού λίγα επένδυσαν στον πραγματικό έρωτα και τη ζωή. Ο έρωτας των ανθρώπων έχει τους δικούς του κανόνες, την δική του ηθική, που συχνά ο χριστιανισμός αμαύρωσε με μια ανόητη σεξουαλική ηθική που επέβαλε σε όλους λες και η ηθική, σαν νόμος, εκπορεύεται από έναν θεό με δέσμη μέτρων απ’ τον ουρανό, μετατρέποντας το θεό τους σε χωροφύλακα, από την πρώτη πράξη της δημιουργίας τους, τοποθετώντας τον έναν πάνω από τον άλλο επιβάλλοντας έναν τρόπο ζωής, όπου η μητέρα περισσότερο θα είναι πόρνη αφού είναι τόσο ευάλωτη στην αμαρτία και ο άντρας ο κέρβερος του σπιτιού αφού τίθεται αρχηγός της οικογενείας.

Ο πολιτικός γάμος έδειξε έμπρακτα ότι πρόκειται για μια συμβίωση που η πολιτεία δεν νοιάζεται για τα αισθήματα των νεόνυμφων πέρα από την σύμβαση που δέχονται οι ίδιοι ώστε να δικαιολογηθούν τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία του ζευγαριού ώστε να μπορούν να τα διεκδικούν νόμιμα οι απόγονοι μετά τον θάνατο των γονιών τους. Κάπως έτσι το βλέπει και το μουσουλμανικό δίκαιο το γάμο, σαν ένα πολιτικό συμβόλαιο ιδιωτικού δικαίου, αν και θρησκευτικά φαίνεται να μην εξυπηρετεί απόλυτα το Ισλάμ που θεωρεί την αγαμία αμαρτία, θεσπίζοντας για το γάμο σκληρούς κανόνες από την πρώτη νύχτα ακόμα, κόβοντας τις αιδιοραφές με τις οποίες προστατεύτηκε η αγνότητα του κοριτσιού ή με το λερωμένο συζυγικό σεντόνι που την επόμενη μέρα, συχνά από το μπαλκόνι, θα αποδείξει την παρθενιά της νύφης, συνήθεια που υιοθετούν και οι χριστιανοί. Η σύνδεση του γάμου με το sex και την αμαρτία κάνει τους πιστούς, έρμαια μιας ανόητης εκδοχής ότι το σώμα δεν μας ανήκει και γι αυτό πρέπει να το χρησιμοποιούμε, όχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως θέλει ο «δημιουργός» μας! Το Μεσαίωνα σε κάποιες εκκλησίες απαγόρευαν στη γυναίκα να πιάνει την όστια με τα χέρια της, για να μην την μολύνει! Η γυναίκα, η μάνα τους, η δική τους γυναίκα, η αδερφή και η κόρη τους, είναι οι εν δυνάμει μιαρές πόρνες που μέσα τους πάντα ελλοχεύει ο διάβολος, υποκύπτοντας στην ζωώδη φύση τους και στις ακόρεστες σεξουαλικές τους επιθυμίες. Οι θρησκευτικοί κανονισμοί ανόητων ταγών, ποτάμι μελάνι και αίμα έχυσαν στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν την ηθική σε εκείνη την ζοφερή κοινωνία του Μεσαίωνα, τροφοδοτώντας τις σχέσεις μας και με άλλα ταμπού και κληροδοτώντας συνήθειες που ακόμα και σήμερα δύσκολα αντιλαμβανόμαστε την εξάρτησή τους από τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες που μας εμφύτευσαν αρρωστημένα μυαλά του παρελθόντος.

Η ανισότητα των φύλων έχει τις ρίζες του στον κομπλεξικό χαρακτήρα διαστρεμμένων ανθρώπων που καταβαράθρωσε τη γυναίκα στηρίζοντας την «λογική» τους σε έναν ανόητο μύθο, εκείνον του προπατορικού αμαρτήματος, αναζητώντας τον αποδιοπομπαίο τράγο στον οποίο έπρεπε να φορτώσουν όλα τα δεινά της ζωής που σαν τιμωρία υποτίθεται στέλνει στους ανθρώπους ο θεός. Μια τέτοια φιλοσοφία διαποτίζει την ανθρώπινη ψυχολογία του πιστού με κακίες και ενοχές, αναζητώντας την λύτρωση υπερβατικά και μακριά από τις δυνατότητες του ανθρώπου να καλυτερέψει τη ζωή του. Χαρακτηρίζοντας τον γάμο «μυστήριο», τέλεια ένωση και δεσμό ισόβιας αφοσίωσης, ο Παύλος θεωρεί πως, αφού ο θεός συνέζευξε «ο άνθρωπος να μη χωρίζει» αλλά προκειμένου να συνεχιστεί η συμβίωση η γυναίκα θα πρέπει να μην μιλά, να μην αντιδρά και να υπομένει την αυταρχικότητα του άντρα, αφού στο σπίτι αυτός είναι ο αρχηγός όπου πρέπει να επιβάλει τη θέλησή του.

Έτσι η συμπεριφορά των ανθρώπων έγινε δύστροπη και εγωιστική, δείχνοντας ότι η αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν έχει να επιδείξει τίποτα περισσότερο από την κτητικότητα για την οποία οδηγεί τον κάθε άντρα να διεκδικεί την γυναίκα του, που σύμφωνα με τον Παύλο, αυτός είναι η κεφαλή του σπιτιού, όπως και ο θεός της εκκλησίας. Όχι μόνο στον ισλαμισμό και τον χριστιανισμό, αλλά σε όλες γενικά τις θρησκείες, ο άνδρας διεκδικεί σαν αντικείμενο τη γυναίκα του. Οι γυναίκες, στον χριστιανισμό, μόλις και μετά βίας θεωρούνται ότι έχουν ψυχή και γι αυτό διαφέρουν από τα ζώα.

Τέτοιες αντιλήψεις, μαζί με την καταπίεση που υπέστη η γυναίκα από την κυριαρχία του άντρα, την οδήγησαν στον αγώνα για χειραφέτηση και ανεξαρτητοποίηση, αν και αυτό συχνά δεν την απέτρεψε από το να μην απαιτεί και η ίδια το δικαίωμα κτήσης και απαίτησης ώστε να περιορίσει την ελευθερία του συζύγου, όπως ακριβώς την απαίτησε και ο ίδιος προηγουμένως. Ο ρόλος των συζύγων κατάντησε καταπιεστικός, αφού μετατράπηκαν σε χωροφύλακες ο ένας για τον άλλον. Η πάλη αυτή μεταξύ των φύλων δημιουργεί άλλη μια κακή τάση στην ψυχολογία και την συμπεριφορά των ανθρώπων που εκδηλώνεται με την ζήλεια. Η μοιχεία σαν αμάρτημα και η απιστία, στένεψαν την αγάπη, γέννησαν φόβους και ταμπού, απομονώνοντας τα φύλα μεταξύ τους, ώστε να κάνουν ακόμα και την φιλία ανάμεσα στα αντίθετα φύλα ύποπτη και εχθρική, περιορίζοντας την ελευθερία και ραγίζοντας τη σχέση μεταξύ τους. Έκτοτε οι διενέξεις μεταξύ των συντρόφων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των συζυγικών καυγάδων που διατρανώνονται και διαρρηγνύουν τον λόγο τιμής που έδωσαν, τον όρκο που αρχικά σφράγισε την αγάπη τους. Ο εγωισμός, ο φθόνος και το μίσος αντικατέστησαν την συνεργασία και την αφοσίωση που έπρεπε να έχουν σαν σύντροφοι ζωής. Η τρυφερότητα αντικαταστάθηκε από το μένος του ενός για τον άλλο, η αρμονία που γαλήνευε τους ερωτευμένους αντικαταστάθηκε από την ταραχή που διασάλεψε την συζυγική ομαλότητα. Διενέξεις ανάμεσα στους συζύγους συχνά μετατρέπουν την οικογενειακή θαλπωρή σε πεδίο μαχών και διενέξεων. Η ειρηνική ζωή του σπιτιού ποτέ πια δεν θα είναι αυτή που ονειρεύτηκαν οι ερωτευμένοι όταν έδιναν όρκο τιμής σφραγίζοντας την αγάπη μεταξύ τους. Όταν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους επιβληθούν όροι και απαγορεύσεις και περιοριστεί η ατομική τους ελευθερία, τότε η καλύτερη λύση είναι ο χωρισμός! Να, πώς φτάνουμε εκεί!

Όσες παραχωρήσεις και να κάνει ο ένας, το πιο πιθανό είναι ο άλλος να μην αντιληφθεί τίποτα και κάθε υποχώρηση να εκλαμβάνεται σαν αδυναμία, πράγμα που θα ενισχύσει τον εγωισμό τους και οι έριδες και διενέξεις να συνεχίζονται καθημερινά και χωρίς έλεος. Γι αυτό και τις περισσότερες φορές που επιχειρείται προσπάθεια να επουλωθούν οι πληγές σχεδόν πάντα καταλήγουν σε αποτυχία. Ο έρωτας δεν επιδέχεται επισκευές και δεν θεμελιώνεται με καταναγκασμούς, φόβους και περιορισμούς. Δυστυχώς όμως ο εγωισμός δεν κάνει κακό μόνο στους ίδιους. Οι γονείς που διαπληκτίζονται φαίνεται να μην νοιάζονται όσο πρέπει για τα παιδιά, όταν αυτά υπάρχουν ανάμεσά τους. Ο έρωτας είναι το ομορφότερο δώρο του ανθρώπου, όχι μόνο για να χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές ανάμεσα στο ταίρι που αγκαλιάζεται, που κάνει έρωτα και επικοινωνεί, αλλά γίνεται πραγματικό αγαθό όσο ο έρωτας γίνεται η ουσιαστική τροφή των παιδιών βλέποντας τους γονείς του να αγαπιούνται πραγματικά και από κοινού να το φροντίζουν. Δυστυχώς, ο εγωισμός, δεν επιτρέπει μερίδιο δικαιωμάτων στα παιδιά ώστε και αυτά να επιβάλουν την θέλησή τους.

Όταν ο σεβασμός για την προσωπικότητα του άλλου είναι ανύπαρκτος, η αυταρχικότητα των συζύγων διασαλεύει και την δική τους ζωή, συχνότατα αφήνοντας τραύματα στην παιδική ψυχή τους που δεν θα επουλωθούν ποτέ μετά τον χωρισμό. Οι εικόνες της διαμάχης θα τους βασανίζουν, ιδιαίτερα όταν ο ένας γονιός θα στρέφει το μίσος και την κακία του στα παιδιά, ώστε να μισήσουν και αυτά τον άλλο γονιό! Τίποτα χειρότερο από μια τέτοια παιδαγωγική, τόσο επιζήμια για την διαλυμένη οικογένεια και την κοινωνία που θα διαμορφώσουν αργότερα.

Αρρωστημένη κατάσταση, που όσοι δεν την έζησαν δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο απάνθρωπους και απολίτιστους στη  συμπεριφορά, να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και αντί να χωρίζουν σαν φίλοι να αφήνουν πίσω τους εχθρούς! Όλα αυτά είναι που κάνουν τον χωρισμό αναγκαίο πολύ νωρίτερα και αποδεκτό, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Όμως δυστυχώς δεν γίνεται έτσι πάντα. Ακόμα και όταν ο ένας από τους δυο αποχωρίσει, το μίσος του άλλου συνεχίζεται και δεν κοπάζει έως ότου σαν τρόπαιο ο πιο μισητός πατήσει υποτιμητικά πάνω στον πιο αδύναμο, δείχνοντας δύναμη και κυριαρχία στο θύμα του. Τέτοιες οι σχέσεις εκείνων που κάποτε κοιτάζονταν στα μάτια και έλεγαν ο ένας τον άλλο «σ’ αγαπώ» ορκίζοντας αιώνια αγάπη…

Η φυγή είναι η λύση και όσο νωρίτερα γίνει αυτή, τόσο καλύτερα γι όλους. Όπως έλεγε και ο Γκαίτε «όταν δυο άτομα τσακώνονται, φταίει πάντα ο πιο έξυπνος». Να γιατί ο πολιτισμένος είναι αυτός που πρέπει να αποχωρεί, κάνοντας στωικά υποχωρήσεις ενάντια στον εγωισμό του άλλου. Όμως οι υποχωρήσεις, όπως γινόταν παλαιότερα οι παραχωρήσεις για να δοθεί ένα τέλος δεν αποδίδουν πάντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό εκτιμάται πολύ αργά, όταν το κακό έχει συμβεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις η διάλυση του γάμου δεν αποτελεί την χειρότερη έκβαση για τα παιδιά. Το διαζύγιο και η απομάκρυνση του ενός συζύγου από τον άλλο δεν είναι τόσο κακή όσο είναι καθημερινά να βλέπουν τους γονείς τους να διαπληκτίζονται, συχνά για ανούσια ζητήματα, να βρίζονται και να αλληλοκατηγορούνται, και όχι σπάνια, να πιάνονται ακόμα και στα χέρια τραυματίζοντας τις αγνές ψυχούλες των παιδιών τους. Αλήθεια, πόσο γόνιμος γίνεται ο έρωτας στη ζωή δυο ανθρώπων όταν αυτός ευοδώνεται, αλλά και πόσο επιζήμιος όταν αυτός διαλύεται, χωρίς την συναίνεση και των δυο, ώστε χωρίζοντας να παραμείνουν φίλοι…

Όχι και λίγες φορές η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως τα υπολογίζουμε. Η τύχη και η ατυχία φέρνει τα πάνω κάτω και εκεί που όλα ήταν καλά, ξαφνικά βρισκόμαστε στην Κόλαση! Ο γάμος κάθε στιγμή δοκιμάζεται και εμείς οπλισμένοι πίσω από την αγάπη μας πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίζουμε κάθε αναποδιά συλλογικά, κάθε αντιξοότητα με σύνεση. Δυστυχώς στις δύσκολες στιγμές καταλαβαίνουμε ότι ο σύντροφος της ζωής μας, στην πραγματικότητα δεν ήταν σύντροφος και φίλος! Τότε, δυστυχώς δεν φτάνει η παιδεία, ούτε η αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο. Η αγάπη που φώλιαζες στο στήθος, κάποια στιγμή στο στήθος του άλλου μετατρέπεται σε φίδι φαρμακερό. Αν η ζωή, σου επιφύλασσε να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που εύκολα μετατρέπει την αγάπη του σε μίσος, τότε κακόμοιρε άνθρωπε ένα φίδι είχες στον κόρφο σου και δεν ήξερες πως κάποια μέρα αιφνίδια θα σε δαγκώσει. Η κραυγή του Ζαρατούστρα είναι τόσο δυνατή που αγγίζει τους πάντες βλέποντας την αγάπη να μετουσιώνεται σε μίσος: «Κακόμοιρε άνθρωπε, πρώτα σε δάγκωσε το φίδι και μετά σε πάτησε ο άνθρωπος»! Και πονάει πολύ, όταν ο άνθρωπος που μας πατάει είναι αυτός που αγαπήσαμε! Προηγουμένως, κανένας δεν νοιάστηκε να μάθει πώς μπορούν τα ζευγάρια, πολιτισμένα, να λύσουν αυτό που από απερισκεψία έδεσαν, όταν ο κόμπος αναγκαστικά φτάσει στο χτένι και αναστατώνεται η γαλήνη του σπιτιού μετατρέποντας την αγάπη σε μίσος.

Η πολυγαμία μπορεί για τους περισσότερους να μην αποτελεί το ιδεώδες σύστημα των κοινωνιών, όμως όταν η κτητικότητα και η ζήλεια αδυνατούν να βρουν διέξοδο από την κρίση, μόνον με αυτήν καταπολεμείται ο χωρισμός. Χωρίς να θεωρώ την πολυγαμικότητα πανάκεια, σε κάποιες περιπτώσεις αναμφίβολα δίνει διέξοδο σώζοντας ακόμα και οικογένειες από την διάλυση, αρκεί αυτό να γίνει εγκαίρως και συναινετικά. Ακόμα και ο τελευταίος νόμος για την νόμιμη συμβίωση ανάμεσα σε συντρόφους του ίδιου φύλου έδωσε ανάλογες λύσεις σε γάμους που όδευαν στον χωρισμό ή σε ανθρώπους που η φύση απαγόρευε να χαρούν τον έρωτα που απλόχερα έδωσε στους ετερόφυλους. Φτάνοντας στο τέλος όσων είχα να πω για το γάμο και τις σχέσεις των ερωτευμένων, δράττομαι της ευκαιρίας να προσθέσω δυο λόγια και για ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνία μας: τις φυλετικές διαφορές και ανισότητες που συχνά εμφανίζονται μεταξύ μας.

Αλήθεια, από πόσα δεινά θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε την δυστυχία μας αναγνωρίζοντας συμπεριφορές που αιώνες τώρα η θρησκεία μας ανάγκαζε να ακολουθούμε… Η γυναίκα δεν πρέπει να χωρίζει τον άντρα της, όμως είναι τιμή της αν τον χωρίσει προκειμένου να αφοσιωθεί στον θεό. Τότε ο πόνος του άντρα, των παιδιών, των γονιών και του φιλικού της περιβάλλοντος, αλήθεια, δεν μετράει…

Πίσω από όλα αυτά πρέπει να δούμε την πλήρη κατάρρευση της πατροπαράδοτης ηθικής που για αιώνες τροφοδότησε η θρησκευτική πίστη, ελπίζοντας σε μια αναγέννηση όπου ο κόσμος θα γίνει πιο ανθρώπινος και ηθικός όπου το φύλο δεν θα επιβάλει συμπεριφορές εκμετάλλευσης του ενός έναντι του άλλου παρασύροντας ανθρώπους και καταδικάζοντας συνανθρώπους μας για φυλετικές διαφορές και συμπεριφορές ανισότητας. Μοναδική υπεύθυνη για την προτίμηση του φύλου είναι η φύση και όχι η επιθυμία του ατόμου. Το φύλο δεν εκλέγεται από την δική μας θέληση, αλλά από τον τυχαίο συνδυασμό των φυλετικών χρωμοσωμάτων στην μοιραία εκείνη συνάντηση του ωαρίου με το σπερματοζωάριο σε μια πολύ πρόωρη φάση της ζωής ή μάλλον στην απόλυτα πρώτη φάση της ζωής, όπου τα νουκλεϊνικά οξέα συνδύασαν με τέτοιο τρόπο τα γονίδια, κωδικοποιώντας τις βασικές οδηγίες για την ανάπτυξη του οργανισμού που θα αποτελέσει τον αυριανό πολίτη της κοινωνίας. Οι ανόητοι πιστοί των θρησκειών και των υπερβατικών απόψεων και ιδεών, οι δημιουργοί των φυλετικών διακρίσεων, ας αποδώσουν το φύλο στη θέληση του θεού τους, καταδικάζοντας τον ίδιο για ό,τι τους κάνει να ντρέπονται για την σεξουαλική τους συμπεριφορά! Ας σταματήσει αυτό το αίσχος των φυλετικών διακρίσεων, της επιθετικής συμπεριφοράς στους ομοφυλόφιλους, στις ανόητες αντιλήψεις παραλογισμού και τύφλωσης από τον αυνανισμό, τις απαγορεύσεις των αμβλώσεων, την απαγόρευση της αντισύλληψης, την κλειτοριδεκτομή, την περιτομή και κάθε ακρωτηριασμού σώματος ή ψυχής και ό,τι παραπέμπει στην διαφορά των φύλων. Μας κούρασαν όλοι αυτοί οι αγράμματοι ταγοί της ηθικής που χιλιάδες τώρα χρόνια μας πουλούν μεταθανάτιες ελπίδες για μεταξωτές κορδέλες υποτιμώντας την νοημοσύνη μας! Οι κατεργάρηδες του Βολταίρου που συνάντησαν εκείνους τους βλάκες δεν ορίζουν την δική τους «ανοησία» ως έλλειψη ευφυΐας και λογικής. Αντίθετα μάλιστα: Οι «ανόητοι» αυτοί κατεργάρηδες προσηλυτιστές είναι επικίνδυνοι ακριβώς επειδή είναι ευφυείς και ανόητοι στην κυριολεξία μόνο εκείνοι που σαν βλάκες σκοντάφτουν πάντα στις ίδιες πέτρες, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι εδώ και 19 αιώνες, γίνονται όλο και πιο ολέθριες οι συνέπειες της βλακείας τους!