Ποιος «ευφυής σχεδιαστής» επινόησε τα μικρόβια;

Άλλη μια επίκαιρη ανάρτηση για τους ιούς και ταυτόχρονα, άλλη μια απάντηση στο πανάρχαιο ερώτημα «υπάρχει δημιουργός»; Όσο και να ενοχλούνται κάποιοι από το blog για την επιμονή μου στο ζήτημα του θεού, τόσο θα επιμένω να ταυτίζω τους φιλοσοφικούς μου στοχασμούς με θέματα επίκαιρα που κανένας δεν τα αγγίζει, δείχνοντας ότι όσο προκλητικά θα πλανάται η ανοησία στη ζωή μας, τόσο θα αντιστέκομαι στην αφέλεια με όποιο όπλο διαθέτω. Και διαθέτω δυο: πρώτα την επιστήμη και την λογική και δεύτερο, το χιούμορ και την παρωδία.

Τούτες τις ημέρες, κλεισμένοι στα σπίτια μας, δεν ζήσαμε μόνο πρωτόγνωρες εμπειρίες που δεν διανοηθήκαμε ποτέ, αλλά ζήσαμε και καταστάσεις απέραντης ηλιθιότητας από κάποιους «ειδήμονες» που αντιστέκοντας στη λογική επιβεβαίωσαν τους ισχυρισμούς μας για το νοητικό επίπεδο που διαθέτουν, τόσο που με παρακίνησαν να σκεφτώ και την επόμενη ανάρτηση που θα αφορά την ανοησία που κουβαλούν οι υπερασπιστές των θρησκευτικών μύθων και ανοησιών. Μπροστά στα μάτια μας αναβίωσαν προτροπές για προσευχές και θείες μεταλήψεις από αντάρτες της αφέλειας και της απερισκεψίας, τους ιερείς, που δεν μπορούν να αποδεχτούν τα μέτρα ώστε με τις ανόητες θρησκευτικές τους προκαταλήψεις να υπονομεύουν την συνολική προσπάθεια της πολιτείας να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί την πανδημία. Αυτές τις μέρες ζήσαμε εικόνες απείρου αφέλειας, όπως «ειδωλολατρικές» λιτανείες σε πόλεις και χωριά και ποικίλες αντιδράσεις στα μέτρα περιορισμού για την διασπορά του ιού με παράνομες συναθροίσεις σε εκκλησίες, ιερείς να κοινωνούν κρυφά γέρους και παιδιά, προσφέροντας σαν απόδειξη τα πρώτα θύματα από τις τάξεις των πιστών, εκείνων που πρόσφατα επέστρεψαν από τους «Άγιους Τόπους», βάζοντας σε καραντίνα ολόκληρους νομούς.

Άλλοι, εστιασμένοι σε μυθοπλασίες και συνομωσιολογικές θεωρίες, έκαναν το έργο την απομόνωσης δύσκολη υπόθεση. Κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, κάποιοι αετονύχηδες τους πείσανε ότι ο ιός... είναι ανύπαρκτος, ότι όλη αυτή η αναστάτωση είναι φτιαχτή. Αυτοί ξεπέρασαν και τους μυθοπλάστες των θρησκειών! Να, λίγα από όσα υπερασπίζονται κλείνοντας τα μάτια τους. Η τηλεόραση βρέθηκε στα καλύτερά της δείχνοντας τον πανικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Πανικός και θάνατος! Παρόμοιες καταστάσεις μας ήταν γνώριμες βέβαια από την λογοτεχνία, στα χρόνια της χολέρας και του Μαύρου Θανάτου όπου προστάτης των ασθενών ήταν ο άγιος Χαράλαμπος και η Αγία Παρασκευή και το αντίδοτο της ασθένειας η θεία κοινωνία και διάφορα μαγικά ματζούνια διαβασμένα από τον παπά της ενορίας. Οι ελπίδες για την καταπολέμηση του ιού ποτέ δεν επαφίονταν στην επιστήμη και στη λογική παρά μόνο στον δημιουργό που με λιτανείες, νηστεία και προσευχή, ευελπιστούσαν να μας απαλλάξουν από τα δεινά που έστελνε ο θεός σαν απάντηση και απειλή αφού επιλέξαμε να πάρουμε τον δρόμο της αμαρτίας! Εν ολίγοις, τα δεινά μας τα στέλνει ο θεός για να μας προειδοποιήσει και να μας δοκιμάσει!

Αυτό έδειξε ένα γκάλοπ προχθές στην Αμερική, όπου τα δύο τρίτα των πολιτών της πιστεύουν ότι ο ιός είναι μια δοκιμασία του θεού!

Αν όλες αυτές οι ανοησίες σας φαίνονται ότι διακοσμούν λογοτεχνικά βιβλία του Μεσαίωνα και της Βικτωριανής εποχής, τούτη η εμπειρία δείχνει ότι καμιά υπερβολή δεν χρησιμοποίησαν οι συγγραφείς εκείνοι, αφού οι αφελείς πιστοί συνεχίζουν ακόμα να σκέφτονται ανόητα και παιδαριώδη ακόμα και μετά την εποχή του Παστέρ και του Φλέμινγκ. Ο πρώτος απεκάλυψε ότι οι ασθένειες δεν στέλνονται από το θεό αλλά προκαλούνται από μικρόβια, δημιουργώντας το πρώτο εμβόλιο της λύσσας και τον τρόπο που ζυμώνονται οι τροφές που πήρε το όνομά του (παστερίωση). Το 1890 μάλιστα αναπτύχθηκε και το πρώτο εμβόλιο απομονώνοντας το βακτήριο της πανώλης ώστε να αντιληφθούν όλοι ότι σε μια πανδημία πρέπει να προφυλάξουμε τους υγιείς από τα κρούσματα των ασθενών. Στην Ελλάδα το 1903 στην Κρήτη απομονώθηκαν ασθενείς με λέπρα στο νησί της Σπιναλόγκας που χαρακτηρίστηκε σαν Διεθνές Λεπροκομείο εισάγοντας ασθενείς και από άλλες χώρες.

Ο δεύτερος, παρατηρώντας την πράσινη μούχλα κατάφερε με τα πειράματά του να αναστείλει τη δραστηριότητα κάποιων βακτηριδίων δημιουργώντας το πρώτο αντιβιοτικό, την πενικιλίνη, στις 15 Σεπτεμβρίου 1928. Όμως ο βάκιλος της φυματίωσης ήταν τόσο ανθεκτικός που η πενικιλίνη δεν έκανε και πολλά πράγματα για την θεραπεία μέχρι που στις 19 Οκτωβρίου του 1943 ο 23χρονος Αμερικανός μεταπτυχιακός φοιτητής μικροβιολογίας Άλμπερτ Ίσραελ Σατζ (Albert Israel Schatz) ανακάλυψε τη στρεπτομυκίνη, ένα αντιβιοτικό που καταπολεμά αποτελεσματικά τον βάκιλο της φυματίωσης, όταν 1947 άρχισε μαζικά να παρασκευάζεται περιορίζοντας την θνητότητα σε εκατομμύρια ασθενών της φυματίωσης. Έτσι το 1957 έκλεισε και η Σπιναλόγκα. Όμως οι ιοί δεν έφυγαν, γιατί δεν καταπολεμούνται ποτέ δραστικά. Οι ιοί όπου κάνουν την εμφάνισή τους, έρχονται για να μείνουν, για αυτό καλό είναι να πούμε δυο λόγια γι αυτούς, τα βασικά τουλάχιστον, ώστε να κατανοήσουμε το πρόβλημα αν δεν είμαστε βιολόγοι.

Είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε έναν πλανήτη με ιούς και βακτήρια, αν και αυτά μπορούν να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους πολύ πιο γρήγορα και καλύτερα από μας, παρόλο που δουλεύουν για μας. Ειδικά για τα βακτήρια πρέπει να πούμε από την αρχή ότι είναι πολύ περισσότερα από τα κύτταρα του οργανισμού μας. Αν ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από 10 τρισεκατομμύρια κύτταρα, τα βακτήρια είναι 10 ως 20 φορές περισσότερα, γιατί εξυπηρετούν τις ανάγκες του οργανισμού μας. Το ίδιο και οι ιοί που ενσωματώνονται στα κύτταρά μας πολλές φορές και χωρίς να μας ενοχλούν, αφού και αυτά γίνονται μέρος του γονιδιώματος του κυττάρου. Όμως πολλοί ιοί μας κάνουν και νοσούμε ακόμα και όταν τους καταπολεμούμε με φάρμακα, επειδή αυτοί προσαρμόζονται και μεταλλάσσονται γρήγορα και αποφασιστικά επειδή το φυσικό τους περιβάλλον βρίσκεται ενσωματωμένο μέσα στα κύτταρά μας. Τότε το ανοσοποιητικό μας σύστημα δημιουργεί αντισώματα και οι ιοί παραμένουν ενσωματωμένοι στο γονιδίωμα των κυττάρων μας. Οι ιοί έρχονται σε επαφή με μας επειδή τα κύτταρά μας παίρνουν την τροφή από το περιβάλλον στο οποίο πολλές φορές βρίσκονται και αυτοί, όπως και διάφορα βακτήρια σαν λαθρεπιβάτες. Όταν έρθουν σε επαφή με τα κύτταρα ενσωματώνονται στο γενετικό μας υλικό χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς αντιγραφής που μας είναι γνωστοί σαν πολλαπλασιασμός του γονιδιώματος. Γονιδίωμα είναι το σύνολο του γενετικού υλικού που βρίσκεται στα κύτταρά μας και φέρεται σαν ένα ολοκληρωμένο άτομο. Από τέτοια κύτταρα αποτελείται ολόκληρο το σώμα του ανθρώπου, των ζώων ακόμα και των φυτών (φυτικά κύτταρα). Άρα λοιπόν οι ιοί είναι ενδοκυτταρικά παράσιτα που γίνονται μέρος του οργανισμού μας. Ο οργανισμός μας τα αξιοποιεί κατάλληλα για το συμφέρον του, όπως και πάμπολλα βακτήρια που κυκλοφορούν στο αίμα. Οι ιοί όμως που φέρονται επιθετικά στον οργανισμό μας καταπολεμούνται από μηχανισμούς άμυνας που δημιουργεί ο οργανισμός μας, κάτι σαν χωροφύλακες που καταπολεμούν τέτοιους εισβολείς με ειδικές πρωτεΐνες. Ποτέ όμως δεν καταπολεμούνται τόσο αποτελεσματικά, ώστε να απαλλαχτούμε από αυτούς. Οι παθογόνοι μικροοργανισμοί συνεχώς μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται τόσο καλά ενσωματώνοντας στο γενετικό τους υλικό τμήματα του δικού μας. Τότε και εμείς κάνουμε τα ίδια για να αμυνθούμε. Όταν δεν τα καταφέρνουμε τότε αναλαμβάνει η επιστήμη να αποκωδικοποιήσει του ιούς ώστε να τους καταπολεμήσει με ειδικές αντιβιώσεις. Ποτέ όμως δεν θα τους νικήσει, αφού στον πλανήτη αυτόν οι μικροοργανισμοί εγκαταστάθηκαν πολύ νωρίτερα από εμάς και για πάντα θα είμαστε σκλάβοι των μικροβίων παρόλο την έπαρση των λευκών για την ανωτερότητα τους είδους τους να θεωρούν την φυλή τους κυρίαρχη στον πλανήτη και να τοποθετούν τον άνθρωπο στο κέντρο του σύμπαντος! Στην βιολογική ευρωστία δεν θα αναφερθούμε, ούτε στην ποικιλομορφία των ειδών, ούτε στο φύλο που είναι αποτέλεσμα τύχης ανάμεσα στα ζυγωτά κύτταρα των γονέων. Αυτό το κάναμε στις προηγούμενες αναρτήσεις.

Τα βακτήρια είναι μονοκύτταροι προκαρυωτικοί μικροσκοπικοί οργανισμοί (σπανίως μπορεί να είναι και πολυκύτταροι) που βρίσκονται σε εκατομμύρια σε κάθε σταγόνα αίματος ή έκκριση του σώματος, όπως το σάλιο. Ιστοί και αίμα αποτελούνται από 200 είδη κυττάρων που κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες και τα αγγεία μας. Αναφέρομαι σε μια ποσότητα 5 λίτρων αίματος. Στο αίμα βρίσκονται τρεις τύποι κυττάρων: τα ερυθροκύτταρα που μεταφέρουν μέσω της αιμοσφαιρίνης οξυγόνο στους ιστούς, τα λευκοκύτταρα που αποτελούν τον αμυντικό μηχανισμό του οργανισμού μας και τα αιμοπετάλια που χρησιμεύουν στην πήξη του αίματος. Στο αίμα τα βακτήρια συμβάλουν στον κυτταρικό κύκλο που αποτελείται από την αύξηση και τη διαίρεση των κυττάρων. Αυτό λέγεται φαγοκυττάρωση. Τα φαγοκύτταρα είναι είδη λευκοκυττάρων, που μέσω της πιο πάνω διαδικασίας ανανεώνουν συνεχώς τα κύτταρα του οργανισμού μας που πεθαίνοντας γίνονται τροφή από τα νέα ώστε να εμποδίζονται οι λοιμώξεις που τυχών να προσβάλουν κάποια κύτταρα. Αυτά τα φαγοκύτταρα που γίνονται λεία των νέων κυττάρων ίσως είναι μια αλτρουιστική πράξη που συμβαίνει καθημερινά και χωρίς ντόρο, όπως θα έλεγε κανείς στην κανονική ζωή μας. Κάθε χρόνο τα μισά κύτταρά μας πεθαίνουν και ανανεώνονται, μέχρι τις μεγάλες ηλικίες όπου η φαγοκυττάρωση φθίνει και σιγά σιγά ο οργανισμός μας φτάνει στο φυσικό θάνατο. Ο επιμέρους θάνατος των παθογόνων βακτηρίων συμβάλουν στην ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος παράγοντας τοξικές ουσίες με πρωτεΐνες για το καλό του οργανισμού.

Η ζωή λοιπόν είναι συνυφασμένη με το θάνατο. Ζωή και θάνατος είναι αδιαχώριστα στην διαδικασία της ενόργανης ζωής και ας εμείς σαν άτομα δεν το αντιλαμβανόμαστε. Η διαδικασία της θυσίας εμφανίζεται πριν ακόμα γονιμοποιηθεί το ωάριο, όταν ένα μοναδικό σπερματοζωάριο, το πιο ικανό, καταφέρει να μπει στο ωάριο αναγκάζοντας όλα τα υπόλοιπα, που είναι εκατομμύρια, να πεθάνουν. Όμως, και μετά την εμβρυακή ανάπτυξη, το γονιμοποιημένο ωάριο, διαφοροποιεί τα είδη των κυττάρων στον μυελό των οστών όπου με τα βλαστοκύτταρα, που αποτελούν το ένα δεκάκις χιλιοστό των κυττάρων του, δίνονται ώριμα αιμοκύτταρα για την διαιώνιση της ζωής, κληροδοτώντας ταυτόχρονα και τις δυο αλυσίδες του DNA στις οποίες βρίσκονται όλες οι πληροφορίες που θα απαιτηθούν στο μέλλον που θα καθορίσουν τον καταμερισμό των καθηκόντων του οργανισμού. Με την ευκαιρία θα ήθελα να θυμίσω και την αναγκαιότητα των σημαντικότατων ιχνοστοιχείων που απαιτεί ο οργανισμός για να λειτουργήσει υγιώς και άπτεται και αυτός ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Τέτοια ιχνοστοιχεία είναι για παράδειγμα το κοβάλτιο, από το οποίο παράγεται η κοβαλαμίνη, που αποτελεί τη βάση της σημαντικότατης βιταμίνης B¹² που η έλλειψή της βλάπτει τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα. Κυρίως όμως δημιουργεί αναιμία και παιδική θνησιμότητα, όχι μόνο με την πείνα σε φτωχές χώρες, αλλά τελευταία σαρώνει και τις πλούσιες, ανάμεσα στα μοντέλα που θέλουν να διατηρήσουν σιλουέτα κάνοντας εξαντλητική δίαιτα. Την βιταμίνη αυτή παίρνουμε από τα βακτήρια του εντέρου μας, αλλά η ελάχιστη ποσότητα που ο οργανισμός απαιτεί λαμβάνεται από το κρέας, το γάλα και τα αυγά. Αυτό ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν οι χορτοφάγοι.

Άλλα τέτοια στοιχεία από τα οποία παράγονται τα ένζυμα και τα ιχνοστοιχεία είναι ο σίδηρος, το μαγνήσιο, ο ψευδάργυρος, το μαγγάνιο και άλλα βαρέα στοιχεία που δημιουργούνται στην καρδιά των αστεριών που φτάνουν σε μας όταν τα αστέρια πεθαίνουν και εκρύγνοντας τη μάζα τους στο διάστημα, φτάνουν σε μας σαν αστρόσκονη. Έτσι ακόμα και η ζωή σε έναν πλανήτη ποτέ δεν θα ήταν εφικτή πριν το θάνατο ενός αστέρα, μετά από κάμποσα δισεκατομμύρια χρόνια μετά την δημιουργία του, που και αυτή ακολούθησε νόμους που σήμερα αναζητούμε με εργαλείο την κοσμολογία. Επειδή όμως αναγκαστικά οδηγηθήκαμε και στην φυσική όπου κάθε αίτιο οδηγεί και σε ένα αποτέλεσμα, χωρίς να περιορίζουμε και τον παράγοντα της τύχης που πάντα είναι παρούσα στην δράση των φυσικών νόμων, δράττομαι από την ευκαιρία να πω και δυο λόγια για τους μικροσκοπικούς μοριακούς κινητήρες που βρίσκονται εντός της μιτοχονδριακής μεμβράνης των κυττάρων για να δείξω χοντρικά και την μηχανική λειτουργίας του κυττάρου. Η καύση της τροφής στα μιτοχόνδρια αποβάλλουν θετικά φορτισμένους πυρήνες υδρογόνου. Σύμφωνα με την ατομική φυσική ο πυρήνας του υδρογόνου περιέχει όπως ξέρουμε ένα θετικά φορτισμένο πρωτόνιο. Αυτό είναι που επιστρέφει στο μιτοχόνδριο του κυττάρου δίνοντας την απαιτούμενη ενέργεια στους μικροσκοπικούς μοριακούς κινητήρες του! Το κύτταρο λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικροσκοπικό εργοστάσιο που παράγει ενέργεια, την ενέργεια που απαιτείται για να λειτουργήσει βιολογικά ο οργανισμός μας ώστε να του αναγνωρίζουμε και το χαρακτηριστικό της ζωής. Πουθενά δεν ισχύει κανένας βιταλισμός και πουθενά δεν μας χρειάζονται θεοί για να οργανώσουν τη ζωή. Ζωή και θάνατος λοιπόν εναλλάσσεται κάθε στιγμή στην διάρκεια της ζωής μας. Η ζωή του κάθε οργανισμού δεν είναι απεριόριστη, όπως ούτε και ο θάνατος αποτελεί το τέλος του οργανισμού όποτε επιμέρους εμφανιστεί. Μόνο η ψυχή φαίνεται να είναι πανταχού απούσα από τους οργανισμούς, αφού τέτοιο χαρακτηριστικό δεν φάνηκε να εκδηλώνεται στην διάρκεια ούτε της ζωής, ούτε του θανάτου. Αποτελεί πρωτόγονη ιδέα που άπτεται του πρωτόγονου ανιμισμού.  Για μας η ψυχή δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που ονομάζουμε ψυχοσύνθεση, σαν προσωπική συμπεριφορά ή ιδιότητα του χαρακτήρα που μας διαφοροποιεί σαν άτομα.

Η ζωή λοιπόν δεν δίνεται με ένα θαυματουργικό «ζωικό φύσημα» του θεού ή ακόμα με εκείνη την μυστηριώδη ζωτική δύναμη, που ο Μεσμέρ μέχρι τις αρχές του 19^ου αιώνα, παραδεχόταν σαν «ζωικό μαγνητισμό» με θεϊκή προέλευση, αλλά με μια φυσική διαδικασία που στηρίζεται σε απόλυτα φυσικούς νόμους που διέπουν ολόκληρο το δομικό φάσμα της ύλης. Ούτε τα άτομα που δημιουργούν τους έμβιους οργανισμούς διαφέρουν από τα άψυχα άτομα της ανόργανης ύλης. Ανόργανη και οργανική ύλη λοιπόν αποτελείται από τους ίδιους δομικούς λίθους, τα στοιχεία, που αποτελούνται από πανομοιότυπα άτομα ύλης, ίδια και στην ανόργανη και στην οργανική ύλη. Τα πάντα είναι ύλη. Μόνο μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, η φύση δημιούργησε εγκεφάλους που μπορούσαν να σκέφτονται, να έχουν λογική και συνείδηση της ύπαρξής τους. Να, γιατί το πνεύμα εμφανίζεται πολύ αργότερα σε έναν οργανισμό. Τα φυτά, ενώ αποτελούνται από φυτικά κύτταρα, δεν διαθέτουν εγκέφαλο και νευρικό σύστημα. Κάποιες μορφές ζωής διαθέτουν νευρικό σύστημα για να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους αναζητώντας τροφή, κάποια άλλα διαθέτουν και εγκέφαλο, άλλα δεν διαθέτουν λογική τόση όσο ένα ευφυές ζώο σαν τον άνθρωπο που εξελικτικά φαίνεται να βρίσκεται πιο μπροστά από τα υπόλοιπα. Αλλά και ο άνθρωπος ίσως να μην είναι το πιο τέλειο δημιούργημα της φύσης, αφού άλλοι εξωγήινοι οργανισμοί πιθανότατα να ξεπερνούν και την δική του διάνοια!

Κανένας δημιουργός δεν ευθύνεται για ό,τι υπάρχει πάνω στο πλανήτη και κανένας ευφυής σχεδιαστής δεν σχεδίασε τα εκατομμύρια είδη και τα όργανα που δίνουν ζωή στο καθένα. Αυτός που κατάφερε να αντιληφθεί την πηγή των μεταλλάξεων σαν σφάλματα που συμβαίνουν στην διαδικασία της αντιγραφής του γενετικού υλικού μας, θα αντιληφθεί και τον λόγο της τεράστιας ποικιλομορφίας των ειδών που κατάφεραν να επιβιώσουν σαν ξεχωριστά είδη πάνω στον πλανήτη μας. Όσα κατάφεραν να προσαρμοστούν, σαν πετυχημένα, επιβίωσαν. Τα άλλα που ήταν και τα περισσότερα απεβίωσαν και χάθηκαν. Τα νουκλεοτίδια είναι οι δομικοί λίθοι των μορίων του γενετικού μας υλικού, αυτό που ονομάζουμε DNA που αποτελούνται από σάκχαρα πεντόζης, φωσφορικού οξέως, και μια από τις τέσσερις αζωτούχες βάσεις, της αδενίνης, θυμίνης, γουανίνης και κυτοσύνης. Αν σκεφτείτε ότι κάθε ανθρώπινο κύτταρο έχει 6,4 δισεκατομμύρια νουκλεοτίδια αντιλαμβάνεστε τον αριθμό πληροφορίας που φέρει το κάθε κύτταρο ανάμεσα σε δεσμούς των δύο ελίκων του DNA που ονομάζονται συμπληρωματικές βάσεις και τα τυχαία συμβάντα, σαν τυχαία σφάλματα που κατάφεραν να επιβιώσουν δημιουργώντας αυτή την ποικιλομορφία. Αποτέλεσμα σφαλμάτων είμαστε λοιπόν και όχι δημιουργήματα ενός ευφυούς σχεδιαστή, που αν σκεφτεί κανείς τα λάθη εκείνων που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν και εξαφανίστηκαν, θα αντιληφθεί παράλληλα ότι είναι πολύ υποτιμητικό να το αποδίδουμε αυτό σε έναν ευφυή και σοφό σχεδιαστή, σαν να έκανε πειράματα με τα είδη που δημιουργούσε. Η ζωή δεν είναι τίποτα λοιπόν πέρα από ένα οργανικό σύστημα χημικών ενώσεων που κατά την αναπαραγωγή των αντιγράφων του τροποποιείται όλο και περισσότερο με τυχαία σφάλματα δοκιμάζοντας κάθε επιλογή που στη συνέχεια προσπαθεί να επιβιώσει ανταγωνιζόμενο σε ένα αντίξοο περιβάλλον. Τα πετυχημένα είδη επιβιώνουν και με τις μεταλλάξεις δημιουργούν την ποικιλομορφία που βλέπουμε να στολίζουν τον πλανήτη μας. Το τυχαίο γεγονός που στο παρελθόν οδήγησε ένα σφάλμα αντιγραφής καταλήγοντας στον άνθρωπο είναι αυτό που μας δημιουργεί τη σιγουριά ότι, το είδος μας, μόλις και μετά βίας δεν παρέμεινε μικρόβιο, που σαν βακτήριο ξενιστής θα μπορούσε να γίνει μέρος του κυττάρου που το δέχτηκε!