Δοξάρι στα χέρια του Συστήματος η αλλοτριωμένη συνείδηση

Για την αλλοτρίωση έχω αφιερώσει ήδη τρεις αναρτήσεις στο blog και ένα Παράρτημα στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία». Όμως δύσκολα εξαντλεί κανείς το θέμα, όταν σε κάθε βήμα της ζωής του την συναντά.

Αντιγράφω μια μικρή παράγραφο από την πρώτη ανάρτηση που παραστατικά έδινε μια εικόνα. «Όταν η συνείδηση αλλοτριώνεται στην παγίδα του ψέματος πέφτουν οι περισσότεροι. Άλλα ακούει, άλλα βλέπει και λανθασμένα αντιδρά! Χάνεται ο πραγματικός κόσμος, γίνεται σαν να λέμε εικονικός. Με λίγα λόγια ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Όσοι είδατε το ΜΑΤRΙΧ αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλώ. Το MATRIX είναι παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμα και τώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Βρίσκεται έξω από το παράθυρό σας. Όταν ανοίγετε την τηλεόραση. Το νιώθετε όταν πηγαίνετε στη δουλειά, στην εκκλησία, στην εφορία. Είναι, όπως λέει ο Μορφέας στην ταινία, ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια και σου κρύβει την αλήθεια!»

Εν κατακλείδι, αλλοτρίωση είναι το αίσθημα που έχει κάποιος πως η μοίρα του δεν καθορίζεται από τον ίδιο αλλά από παράγοντες ανεξάρτητους από τη θέληση και τις δυνάμεις του. Στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα, εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί κάποιος, μέσω της θρησκείας, σαν να ζει μια εικονική πραγματικότητα που αποξενώνει τους πάντες και τα πάντα. Όταν το αντιληφθείτε αυτό θα καταλάβετε γιατί οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να διαιωνίζουν τη θρησκεία και μέσω αυτής να υποτάσσουν και να αποξενώνουν τους πολίτες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα και ο Κριτίας, αν και Τύραννος, δεν δίσταζε να το τονίζει συνεχώς. Σήμερα, με την έλευση του χριστιανισμού, δεν παραλείπουν να κολλούν την ετικέτα του θρησκεύματος από την ηλικία εκείνη που το άτομο δεν είναι καν σε θέση να κρίνει ή να αποφασίζει. Άλλοι αποφασίζουν γι αυτόν.

Ποιοι;

Το Σύστημα!

Όμως το Σύστημα, είναι έτσι δομημένο, ώστε να μην φαίνεται ότι σου επιβάλει την θέλησή του. Πρέπει να σε κάνει μόνος να αποφασίζεις να πράττεις αυτό που θέλει αυτό. Για παράδειγμα ο γονιός που κολλά στο παιδί του την θρησκευτική ετικέτα, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Νομίζει ότι ο ίδιος αποφασίζει κι όχι το Σύστημα. Ο νηπιοβαπτισμός, είναι η πρώτη βίαιη και αυταρχική επιβολή ενάντια στον πολίτη, που σου επιβάλει αυτό που έχει ανάγκη αυτό, όμως εσύ χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι νιώθεις την υποχρέωση να το κάνεις. Το πιστοποιητικό με την ετικέτα αυτή θα συνοδεύει το παιδί σε ολόκληρη τη ζωή του, για να ξεχωρίζει από κείνους που έδωσαν στα παιδιά τους διαφορετική πιστοποίηση. Τότε, εύκολα το σύστημα μπορεί να σε στρέψει ενάντια σε κείνους που το ίδιο έχει συμφέρον να πολεμήσει, ενώ εσύ θα νομίζεις ότι πολεμάς για το συμφέρον σου. Για το συμφέρον της η εξουσιαστική δύναμη εκμεταλλεύεται τα πάντα. Όταν τα ιδεώδη του μαχητή θιγούν γίνεται βιαιότερος και πιο αποτελεσματικός. Για ποιον; Μα φυσικά για το Σύστημα! Απ’ όλα όμως τα ιδεώδη, η θρησκεία είναι αυτή που σε κάνει πιο φανατικό. Γι’ αυτό και το Σύστημα σε αυτήν επενδύει περισσότερο.

Το Σύστημα αυτοτροφοδοτείται ακόμα και από τα χαμηλότερα στρώματα, από τους υποτελείς τους συστήματος, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι που οι υποτελείς, βρίσκονται σε στενή σχέση με το σύστημα, δηλαδή αλληλεξαρτώνται και συνεχώς το ανατροφοδοτούν. Πώς γίνεται αυτό; Ένας είναι ο γενικός κανόνας: Αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε, να μην φαίνεται διόλου ή αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον να μην φαίνεται καθαρά ή να είναι διττό. Πίσω από το διφορούμενο, το σύστημα κρύβεται, και το προφανές γίνεται δυσνόητο, άλογο, απίθανο, στους περισσότερους. Οι πολλοί θα απαρτίζουν από δω και εμπρός το Σύστημα και θα το ανατροφοδοτούν, θα το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έγιναν πιόνια του. Οι άλλοι θα είναι τα μαύρα πρόβατα. Κάτι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τους φορτώνουμε όλα τα κακά και θα τους αποπέμπουμε με το παραμικρό. Το σύστημα συχνά τους βαφτίζει κι αυτούς με ετικέτες, ακόμα κι όταν είναι έντιμοι πολίτες που πασχίζουν να κτίσουν το μέλλον των παιδιών τους.

Όμως, μιας και είπαμε ότι η θρησκεία είναι καθοριστικός παράγοντας αλλοτρίωσης, ας δούμε πώς το Σύστημα την εκμεταλλεύεται κάνοντας την πίστη αναγκαιότητα και την αθεΐα κατάρα, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Όταν ο νους υποστεί την αλλοτρίωση, σαν αόρατος εχθρός μας υπονομεύει από μέσα, διαστρεβλώνει την αλήθεια, αποξενώνοντάς την σε τέτοιο βαθμό ώστε να ζούμε σε ένα κόσμο που δεν κατανοούμε, παίζοντας το παιχνίδι εκείνων που θέλουν να μας χειραγωγούν για να μας έχουν για πάντα υποταγμένους. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τέτοιο συμφέρον; Μα ποιοι άλλοι από εκείνους που κινούν τα νήματα κάθε εξουσιαστικής δύναμης που λέγεται κοινωνικό Σύστημα και αποβλέπει στο ατομικό συμφέρον των λίγων, της Ολιγαρχίας.

Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται με την υποταγή και την δουλεία. Η ταξική του υποδούλωση στην ολιγαρχία των εξουσιαστών από την μια διαιωνίζει την αλλοτριωμένη του συνείδηση και από την άλλη ενισχύει την μοιρολατρία και τον ιδεαλισμό του. Σαν ο ίδιος να δημιουργεί τις αλυσίδες που τον δένουν.

Τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης και των οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετούν είναι έτοιμα να διασπείρουν το ψέμα παραπλανώντας τον θεατή. Τα πάντα μπορούν να διαστρεβλωθούν και γρήγορα το ψέμα θριαμβεύει σαν «κοινή συνείδηση». Η είδηση διαστρεβλώνεται. Η ιστορία χαλκεύεται. Η προβοκάτσια στις μέρες μας έγινε επιστήμη. Συχνά λέγεται και μάρκετινγκ που στο χώρο της διαφήμισης έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Σε μια αλλοτριωμένη συνείδηση το ψέμα κυριαρχεί.

Το ψέμα και το άδικο φαίνεται να έχει μεγαλύτερη δύναμη από το αληθινό και το δίκαιο, σε αντίθεση με ότι πίστευε ο Αριστοτέλης.

Εσείς, τι λέτε, κάνουμε αυτό που τελικά είναι σωστό ή αυτό που μας προγραμμάτισαν να κάνουμε και να πιστεύουμε;

Την έχουμε την αλήθεια ή ζούμε στην ψευδαίσθηση και στο ψέμα αντιστρέφοντας τους όρους;

Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;

Όταν αντιληφθούμε ότι διδάσκουμε το καλό για να κάνουμε τους καλούς, αλλά στην πράξη αδιαφορούμε για το καλό, κάνοντας κακό, τότε θα αντιληφθούμε, τι είναι το matrix και η αλλοτρίωση. Τότε θα απομυθοποιήσουμε τον όμορφο κόσμο μας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές. Οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες και άλλες ύποπτες οργανώσεις είναι μόνο για το δικό τους καλό και όχι για το δικό μας. Αυτοί δημιούργησαν αυτόν τον ελεεινό κόσμο που από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται όλο και χειρότερος. Αυτόν τον κόσμο με περισσή υποκρισία έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι τον δημιούργησε ο θεός γιατί ο θεός με σοφία, λένε, τον έκανε! Παρόλο που είναι τόσο άδικος και τόσοι πολλοί υποφέρουν όταν λίγοι δεν ξέρουν τι έχουν οι περισσότεροι αυτό δεν το θεωρούν κακό. Πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Δέχτηκαν την μοίρα τους! Ποιος τους ανάγκασε; Οι ίδιοι νομίζουν κανείς! Όμως πίσω από την αλλοτριωμένη τους συνείδηση βρίσκεται το Σύστημα. Αυτός ο αόρατος εχθρός που δεν έχει υλική παρουσία κάπου, αν και βρίσκεται παντού!

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια όταν στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1992 ένα ανήλικο κοριτσάκι, μόλις δώδεκα χρονών, άφησε άφωνο τον κόσμο για μόλις εφτά λεπτά, θέτοντας την πρόκληση στους υποκριτές και τους εξουσιαστές αυτού του ελεεινού κόσμου που άλλα λένε και άλλα πράττουν τραντάζοντάς τους με την στεντόρεια αλλά παιδική φωνή της τους ακροατές με τα λόγια αυτά: «Στο σχολείο μας διδάσκετε να μην μαλώνουμε, να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, να σεβόμαστε τους άλλους, να καθαρίζουμε ότι έχουμε λερώσει, να μην πονάμε άλλα πλάσματα, να μοιραζόμαστε, να μην είμαστε πλεονέκτες. Τότε γιατί πάτε και κάνετε αυτά που μας λέτε να μην κάνουμε; Ο πατέρας μου πάντα μου λέει: Είσαι ότι κάνεις, όχι ότι λες! Λοιπόν αυτά που κάνετε με κάνουν και κλαίω τη νύχτα. Δεν σταματάτε να ισχυρίζεστε ότι μας αγαπάτε, αλλά θα σας θέσω μια πρόκληση: ταιριάξτε λόγια με έργα!»[1]

Μόνο ένα, αγνά, παιδικό μυαλό θα μπορούσε να αντιληφθεί αυτήν την αλήθεια, όταν δεν θα προβάλει αντίσταση με δικαιολογίες. Ο ενήλικος που τα ξέρει όλα, για να μπορέσει να ξεπεράσει την αδικία αυτή, μόνος θα προβάλλει αντιστάσεις και θα τα δικαιολογεί όλα, ρίχνοντάς τα πολλές φορές στην κακή του τύχη ή στο θεό που μας δοκιμάζει ή στην ελπίδα ότι όλα θα φτιάξουν όπως έφτιαξαν για κάποιους άλλους. Αρωγός εδώ βρίσκεται το Σύστημα, με τις θρησκευτικές διδαχές, με τις «πειστικές» υποσχέσεις των πολιτικών, μέχρι με την δυνατότητα που του δίνεται από τον πρώτο λαχνό του λαχείου που μπορεί να του αλλάξει τη ζωή. Φτάνει να είναι πιστός σε κάποιους κώδικες που ορίζει το Σύστημα. Δεν είναι πεισμένος αρχικά ότι ο πλούσιος είναι ο ευυπόληπτος πολίτης. Πρώτα μαθαίνει ότι ο ίδιος, χωρίς μέσα παραγωγής και κυρίως χωρίς χρήμα είναι ο ευτελής πολίτης. Ο τιποτένιος, που πρέπει να βρίσκεται πάντα «υπό» του κυρίου του, του αφεντικού, εκείνου τέλος πάντων που ρυθμίζει τη ζωή του και έχει ένα λόγο να βρίσκεται πιο πάνω από τους άλλους.

Στις μέρες μας εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς την υποκρισία αυτή. Όμως και πάλι αποφεύγει από μόνος του την αλήθεια. Συνεχίζει να ζει στην πλάνη. Όχι πως το ψέμα τον εξυπηρετεί, αλλά του είναι, σαν χρυσό χάπι, πιο εύπεπτο. Η αλήθεια δεν καταπίνεται εύκολα, δυστυχώς! Να, ένα παράδειγμα: Στις μέρες μας αποτροπιασμένοι βλέπουμε τα αίσχη των Τζιχαντιστών, με την ίδια απάθεια που τόσο καιρό βλέπαμε τους βομβιστές αυτοκτονίας. Άτομα που σκορπούσαν το θάνατο ζωσμένοι με βόμβες στο κορμί τους. Σήμερα με χολυγουντιανή σκηνοθεσία θρησκευτικοί εγκληματίες αποκεφαλίζουν αθώους ομήρους πολέμου με μαχαίρια. Κάνουν μαζικές δολοφονίες πολιτών, δεμένους πισθάγκωνα, μέσα στις πόλεις ή γυμνούς μπροστά στους ανοιγμένους μαζικούς τάφους που με μπουλντόζες τους θάβουν, λες και πρόκειται για μολυσμένα ζώα που πέθαναν και πρέπει να ταφούν. Γυναίκες να πετροβολούνται δημόσια από τους ίδιους τους γονείς και τα αδέρφια επειδή βιάστηκαν ή να πωλούνται σαν πόρνες επειδή αποφάσισαν να πάνε σε σχολείο ή να αλλαξοπιστήσουν! Σοκαριστήκατε, δεν λέω και πολλοί ίσως και να δακρύσατε ή κλείσατε την τηλεόραση, που η φρίκη σας χάλασε την διάθεση ή που τα αθώα μάτια των παιδιών σας έκλεψαν σκηνές από την αλήθεια του υπέροχα πλασμένου κόσμου σας. Όμως εκείνο το «γιατί» δεν είδα να απασχολεί κανέναν. Ούτε ατομικά, από σας τους ίδιους, αποσιωπώντας τον ρόλο της πίστης, ούτε συλλογικά όπου η τηλεόραση θα έπρεπε να κινήσει την «κοινή γνώμη» για να βρεθεί μια λύση. Οι περισσότεροι συγχύστηκαν που τα γεγονότα αυτά θα ωθήσουν νέα πλήθη μεταναστών να εισρεύσουν στην χώρα μας, ενώ κάποιοι άλλοι έβγαλαν τα ρόπαλα για να τα έχουν διαθέσιμα μόλις χρειαστούν! Ποιον εξυπηρετούν και οι μεν και οι δε; Ακριβώς το Σύστημα που θέλει τον κόσμο να δυστυχεί, να βρίσκεται ανακατωμένο και διχασμένο ώστε οι επικυρίαρχοι να αλωνίζουν και να εξουσιάζουν με μεγαλύτερη ευκολία. Ποιον;

Σήμερα αυτούς. Αύριο εμάς!

Δυο φρασούλες, όμως μόνο η πρώτη πέρασε από το μυαλό. Η δεύτερη δεν μας αφορά. Γι αυτό δεν μας απασχολεί ποιος φταίει. Το πρόβλημα το έχουν αυτοί, στην Αφρική, στην Ασία, δόξα τω θεώ, εμείς μια χαρά είμαστε!

Υποκριτές! Αυτοί ποιοι είναι δηλαδή; Δεν είμαστε εμείς;

Ποιος σε αναγκάζει να μην λες «η πίστη φταίει»; Ενώ το ξέρεις. Είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αυτόν που απειλεί την πίστη σου. Όχι; Δεν νιώθεις σαν φασίστας και Τζιχαντιστής τότε. Όμως γιατί άλλοι νιώθουν; Ούτε συνειδητοποίησες ότι εδώ έγινε ένας Διαφωτισμός που υποστηρίχθηκε από κάποιες επαναστάσεις και κάποιοι θυσιάστηκαν γι’ αυτό. Ενώ εκεί, ούτε γράμματα ξέρουν και όσοι αποφασίσουν να μάθουν, γίνονται θύματα της Πίστης. Εδώ δεν είναι Συρία να μας επιστρατεύει με το ζόρι η ISIS. Ούτε Νιγηρία, να απαγάγει παιδιά η Boko Haram επειδή τα στείλαμε σχολείο. «Ο Θεός είναι Μεγάλος»! Έτσι σκοτώνουν εκεί! Ναι ξέρω, πάλι θα μου πεις γι’ αυτούς, ενώ εμείς εδώ… δόξα τω θεώ και θα κάνεις το σταυρό σου! Όμως δεν θα συνειδητοποιήσεις πάλι τι φταίει!

Χωρίς την πίστη σε διαφορετικούς θεούς δεν θα υπήρχε τόσο μίσος. Οι θρησκείες διαιωνίζουν τους πολέμους και τους κάνουν τόσο αποτροπιαστικούς και βίαιους.

«Και λοιπόν… τι θέλεις να κάνουμε;» θα έλεγε ένας χριστιανός ή μουσουλμάνος. Ας ασπαστούν αυτοί την δική μας πίστη! Εδώ τον λόγο έχει ο εγωισμός. Ξεχάστε τις διδαχές των ιερών βιβλίων. Τώρα ζείτε την πραγματικότητα. Άλλο τα βιβλία, άλλο η ζωή. Τα βιβλία λένε τι να πιστεύουμε. Στη ζωή κοιτάμε το συμφέρον μας, τα βιβλία δεν έχουν καμιά σχέση.

Όμως το δόγμα δεν χωρίζει τους ανθρώπους μόνο ανάμεσα στις θρησκείες, αλλά ανάμεσα και στα δόγματα της ίδιας θρησκείας. Τα περισσότερα εγκλήματα στη Συρία γίνονται όχι ανάμεσα στους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς, αλλά ανάμεσα στην αιώνια έχθρα μουσουλμάνων, ανάμεσα στους ομόθρησκους Σιίτες και Σουνίτες, όπως κάποτε ανάμεσα στις αιρέσεις του χριστιανισμού.

Όμως για να το παραλληλίσουμε με όσα πιο πάνω είπαμε, αλλού βρίσκεται το πρόβλημα και αλλού εστιάζεται η συνείδηση διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πολιτικό. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι! Όμως αυτό δεν θα προσέλκυε τόσους οπαδούς και δεν θα μπορούσαμε να τους χειραγωγήσουμε κατά πώς βολεύει το Σύστημα. Για την ομαδοποίηση του ποιμνίου, μόνο η θρησκεία είναι κατάλληλη. Δοκιμασμένο!

Ας πάμε πάλι στους αντιμαχόμενος μουσουλμάνους για να δούμε πώς δημιουργούνται τα «προβλήματα». Οι διαφορές φαίνεται να ξεπηδούν από ένα λάθος του Προφήτη. Βλέπεις κι αυτός δεν προέβλεψε την αναστάτωση που θα έφερνε στο μέλλον και… ξέχασε να αφήσει τον τρόπο που οι χαλίφηδες θα διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Ο θάνατος του προφήτη ήρθε απροειδοποίητα! Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος του, φαίνεται ακόμα κι όταν είναι ο εκπρόσωπος του θεού! Άντε πες το αυτό σε κανέναν μουσουλμάνο!

 Έτσι λοιπόν οι Σιίτες δέχονται ότι χαλίφης μπορεί να γίνει μόνο κάποιος άνθρωπος που κατάγεται από την οικογένεια του προφήτη όπως ο Αλή που ήταν εξάδελφος του Μωάμεθ και είχε παντρευτεί την κόρη του Μωάμεθ, Φατιμά, ενώ οι Σουνίτες υποστηρίζουν ότι νόμιμος διάδοχος του Μωάμεθ πρέπει να προέρχεται από τους τρεις πρώτους χαλίφηδες, μετά από αυτόν, δηλαδή τον Αμπού Μπεκρ, τον Ομάρ και τον Οσμάν ή Οθμάν.

Ο Οσμάν (τρίτος χαλίφης) κατηγορήθηκε για κακή διοίκηση που οδήγησε στη δολοφονία του στις 17 Ιουνίου 656. Τότε ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Μωαβία, που ανακηρύχτηκε χαλίφης στη Συρία, και στον Αλή, τον γαμπρό του Μωάμεθ, που ήταν ο νέος χαλίφης της Μεδίνας. Ο εμφύλιος  τελείωσε μετά από πέντε χρόνια, το 661, με τη δολοφονία του Αλή. Όμως τα δόγματα δεν αλλάζουν ούτε με δολοφονίες ούτε με εμφυλίους. Η διαμάχη συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια ακόμα.

Αυτή είναι η διαφορά. Και γι αυτό, τόσο αίμα και δυστυχία, που απειλεί όχι μόνο να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο αλλά και να τον αφανίσει! Τα πυρηνικά όπλα μπορούν να μας φέρουν «κοντά στο θεό» πολύ γρήγορα!

Όμως πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα; Ας το αναφέρουμε ευθέως: στο δόγμα, στην πίστη, στις θρησκείες!

Αντί να προσπαθούμε να καταργήσουμε αυτό που δημιουργεί το «πρόβλημα»  και τον διχασμό, προσπαθούμε να συμφιλιώσουμε αντίθετα δόγματα! Αν τα δόγματα μπορούσαν να αλλάξουν δεν θα λεγόντουσαν δόγματα!

Σαν να έπαθε το πόδι μας γάγγραινα και να σαπίζει ή σαν ο καρκίνος να απλώνεται σε ολόκληρο το σώμα ραγδαία και μεις προσπαθούμε να αντιστρέψουμε με προσευχές τα «μη αντιστρεπτά». Προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι ακριβώς με τον τρόπο που το δημιουργήσαμε! Δεν πρόκειται έτσι να λυθεί το πρόβλημα και αυτό το γνωρίζουν οι ιθύνοντες και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μην λυθεί. Γι αυτό κάνουν πως προσπαθούν να το λύσουν, ενώ στην ουσία το πυρπολούν ακόμα περισσότερο.

Κανείς λοιπόν δεν απορεί για την γάγγραινα της πίστης. Όμως ούτε και περνά από το μυαλό των πιστών να θέσουν στον εαυτό τους ένα τέτοιο ερώτημα. Γιατί, όταν οι απαντήσεις μπορούν να δώσουν τη λύση, η αλλοτρίωση φροντίζει να τις αποφεύγει. Στρουθοκαμηλισμός λοιπόν δεν είναι μόνο η ηθελημένη άγνοια του κινδύνου αλλά και η προσπάθεια να αποφύγουμε την αλήθεια επειδή προσβάλλεται η πίστη μας. Γι’ αυτήν την έρμη τραβάμε τόση δυστυχία.

Αποξενώνοντας τον άνθρωπο από την πραγματικότητα προστατεύουμε το Σύστημα. Κανείς δεν μιλάει για την κατάργηση της πίστης, που ως δια μαγείας θα έλυνε όλα προβλήματα από τη μια στιγμή στην άλλη.

Δεν είναι δυνατόν να προσευχόμαστε να μας λύσει ο θεός τις διαφορές που υποτίθεται αυτός μας έδωσε! Αυτό είναι, για να το πω πιο παραστατικά, σαν να προσεύχονται τα πρόβατα στον λύκο από τον οποίο κινδυνεύουν ή όπως λέει και ο λαός «να βάζουμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα»!

Ποτέ όμως κανένα πρόβατο δεν θα αντιληφθεί γιατί το ταΐζει ο βοσκός. Αντίθετα, είναι τόσο σίγουρα ότι τα αγαπά, ώστε η μόνη ασφάλεια που νιώθουν είναι αυτή που νιώθουν όταν είναι ασφαλισμένα στο μαντρί!

---

[1] Το κορίτσι  λεγόταν Cullis-Suzuki  Σήμερα είναι ακτιβίστρια περιβαλλοντολόγος, και συγγραφέας. Το βίντεο εκείνο στη Βραζιλία μπορείτε να το δείτε στην διεύθυνση αυτή: http://www.youtube.com/watch?v=_MW46cu0UM8&NR=1