Εθνοταλιμπανισμός: έθνος και ρατσισμός (2ο Μέρος)

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου επιχειρήσαμε να δείξουμε την σχετικότητα των εννοιών, του έθνους, της καταγωγής, της γλώσσας, των ηθών και των εθίμων, που στην διάρκεια του χρόνου αλλάζουν, σε αντίθεση με εκείνους που αδυνατούν να αντιληφθούν το συνεχές γίγνεσθαι, όπως έλεγε την αλλαγή ο Ηράκλειτος. Δυστυχώς κάποιοι θεωρούν τα πράγματα στατικά και απόλυτα, ιδωμένα μέσα από τον ιδεαλιστικό φακό και την μεταφυσική οπτική. Ας μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπέρασμα πριν δούμε πού στηρίχτηκε αυτή η συναισθηματική φόρτιση, του απόλυτου και της συνέχειας, θεωρώντας το όμαιμον της καταγωγής τόσο σημαντικό παράγοντα. Κάποιοι εθνικιστές, πιστοί στα ιδεολογικά ρεύματα του φασισμού, ξεθώριασαν το μεγαλείο της κλασικής Ελλάδας. Άλλοι έκαναν το ίδιο και χωρίς να είναι φασίστες, από υπερβολική αγάπη προς την πατρίδα. Έτσι ένιωθαν, αδιαφορώντας για την εικόνα που δημιουργούσαν. Η υπερβολή δεν είναι καλός σύμβουλος, όταν δεν στηρίζεται στην λογική. Ο φανατισμός δημιουργεί προβλήματα και οι συναισθηματικές εντάσεις διαστρεβλώνουν και οδηγούν σε λαθεμένες κινήσεις. Αποτέλεσμα μεγαλοϊδεατισμού και ημιμάθειας να υπερβάλει κανείς προβάλλοντας το δικό του έθνος σε βάρος των άλλων. Στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την ανωτερότητα της φυλής παρέβλεψαν βασικούς κανόνες της δημοκρατίας, στηρίζοντας τις απόψεις τους σε εθνικιστικές και ρατσιστικές θεωρίες που οι επινοητές τους σκοπό είχαν μέσα από κάποιες αντιεπιστημονικές θεωρίες, να δείξουν τις ανισότητες των φυλετικών διαφορών προκειμένου να φανεί η ανωτερότητα του δικού τους έθνους και η δική τους ράτσα. Έτσι, αναπόφευκτα δικαιολογεί κανείς και την απάνθρωπη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο όπου στην διάρκεια κυρίως του Μεσαίωνα και την εποχή της αποικιοκρατίας στηρίχτηκε το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης, της δουλοκτησίας αρχικά και της φεουδαρχίας αργότερα. Πολιτικά λοιπόν τα κριτήρια και να η πρώτη αντίφαση σε ότι αφορά την αρχαία Ελλάδα: η δουλοκτησία απέναντι στην δημοκρατία δίπλα δίπλα με τις πολυπόθητες αρετές, αποτελεί μεγαλειώδη αντίφαση που σε κάποιους, φαίνεται, διόλου δεν ενοχλεί!

Και η προτροπή του Γκαίτε προς τους μαθητές; Η επιταγή του πολιτισμένου ανθρώπου να διατηρήσει ό,τι ανέδειξε τον άνθρωπο της κλασικής εποχής, δεν αντιφάσκει τώρα με ό,τι τον καταβαράθρωνε τον Μεσαίωνα; Να γιατί πρέπει να μελετάμε την αρχαία ελληνική γραμματεία πρώτα και κύρια, ανεξάρτητα από την ελληνική καταγωγή, αφού η θέση μας απέναντι στην κοινωνία είναι κοινή με όλους τους λαούς του κόσμου και δεύτερον να είμαστε σε θέση να κάνουμε κριτική, και ορισμένες φορές αντί να λατρεύουμε, συναισθηματικά φορτισμένοι, να έχουμε την θέληση και τη δύναμη να βλέπουμε τα πράγματα ορθολογικά καταδικάζοντας τα λάθη αμερόληπτα με μέτρο την λογική και το ήθος. Από χρέος κυρίως που έχουμε απέναντι σε κείνους που μοιραζόμαστε μαζί την ιστορία αυτού του τόπου που λέγεται Ελλάδα. Αυτός είναι ο μέγιστος συνεκτικός δεσμός, μαζί με τη γλώσσα με την οποία έχουμε τους περισσότερους δεσμούς από όλους τους άλλους πολίτες αυτού του πλανήτη. Δεν κερδίζουμε τίποτα απολύτως να καυχιόμαστε ότι αποτελούμε συνεχιστές και απόγονοι των Ελλήνων, όταν οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει το ίδιο με σένα. Η αρετή βρίσκεται πάνω από τα βιολογικά χαρακτηριστικά και κυρίως η αρετή είναι πράξη και όχι διακήρυξη. Οι πράξεις μετράνε και όχι τα λόγια και οι φανφάρες.

Η αρετή πρωτίστως πρέπει να είναι πράξη και όχι φιλοσοφική ρήση

Αυτά μας συνδέουν με τους Αρχαίους Έλληνες και αυτά πρέπει να μας συνδέουν και με τους άλλους λαούς αυτού του πλανήτη. Όλα τα άλλα, περί δεσμών αίματος της φυλής και της θρησκείας είναι απλά ρατσιστικές κορώνες που ιδεολογικά καταβαραθρώνουν τον άνθρωπο και τον πολιτισμό που κάποιοι οραματίστηκαν στον τόπο αυτό. Στο κάτω κάτω η αρετή δεν κληρονομείται, αλλά διδάσκεται. Παιδεία λοιπόν. Αν πιστεύει κανείς στο θεό, δεν χρειάζεται να έχει δεσμούς αίματος για να λατρέψει το Ελληνικό Πάνθεον. Ούτε να μιλά την ελληνική δημοτική προκειμένου να διδαχτεί την Αρχαία Ελληνική γλώσσα. Συνεπώς δεν χρειάζεται να είναι ρωμιός ή να έχει γεννηθεί στον τόπο αυτό, εκείνος, που επικαλείται την συνέχεια του γένους, νιώθοντας την ροή του ιχώρ στις φλέβες του.  Οι δεσμοί αίματος είναι γελοίος ισχυρισμός και η πίστη σε ένα αρχαίο πάνθεον, μόνο δεσμός με την φυλή δεν λέγεται, αφού τέτοια πίστη δεν απαιτεί ούτε το όμαιμον ούτε το ομόγλωσσον και πολύ περισσότερο τα ομότροπα ήθη και έθιμα, αλλά την παιδεία κάτω από τις συνθήκες που απαιτούν οι καιροί για να γίνουν πράξη οι ανθρωπιστικές αξίες.

Δεν αρκεί η γονιδιακή κληρονομικότητα γιατί πρωτίστως τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, σύμφωνα με την βιολογία, δεν κληρονομούνται και δευτερευόντως, ακόμα και ο «αμιγώς ελληνικός πληθυσμός» ή τα ανόθευτα κύτταρα να μπορούσαν να μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο, χωρίς παιδεία δεν θα μπορούσαν να αναδείξουν το «μεγαλείο της φυλής» που κάποιοι ανεγκέφαλοι ονειρεύονται. Αντίθετα, θα μπορούσαν μόνο «Εφιάλτες» να εκκολάψουν όταν με επιτηδειότητα οι έννοιες ιδεολογοποιηθούν σε μισάνθρωπες θεωρίες. Ιδού πού μπορεί να καταλήξει η κομπορρημοσύνη του απογόνου Έλληνα, όταν επιστημονικά αναλυθούν οι τάσεις αυτές εθνολογικά, βιολογικά και ανθρωπολογικά.

Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο άρθρο οι φυλές είναι πληθυσμοί ατόμων που έχουν ενιαία καταγωγή με κοινά κληρονομικά χαρακτηριστικά και κοινά μορφολογικά και φυσιολογικά γνωρίσματα, για κάποιο σχετικό χρόνο, όχι όμως αναλλοίωτα στο χρόνο που αλλάζουν ακόμα περισσότερο με το περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό). Όλες οι φυλές προέρχονται βιολογικά από το ίδιο είδος ανθρωπίδων, πράγμα που αποδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, την κοινή καταγωγή όλων των ανθρώπων και το αβάσιμο του ρατσιστικού διαχωρισμού σε φυλές και έθνη. Η εξέλιξη του κοινωνικού και λογικού ανθρώπου προήλθε μέσα από την κοινωνική εξέλιξη με τους άλλους ανθρώπους (κοινωνικά) και όχι μέσα από την απομόνωση και τις κλειστές κοινωνίες που κάποιες υπανάπτυκτες φυλές διατήρησαν το όμαιμον μέχρι σήμερα (ινδιάνοι, ζουλού, πυγμαίοι). Πολλοί εθνολόγοι προσπάθησαν να ταξινομήσουν τις ανθρώπινες φυλές κυρίως στα εξωτερικά μορφολογικά γνωρίσματα. Η επιστήμη σήμερα δέχεται την ταξινόμηση του Ι. Ντένικερ (1900) σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, την νεγροειδή, την ευρωποειδή και την μογγολοειδή που σε διάφορα μέρη της γης ταξινομούνται και σε υπο-ομάδες φυλών όπως Αυστραλοί ιθαγενείς, ινδιάνοι και άλλοι ή ευρωποειδείς που μετακινούμενοι πάνω στη γη δημιούργησαν άλλες φυλές με λιγότερες διαφορές και προσαρμοσμένοι στις νέες περιβαλλοντολογικές συνθήκες όπου με την ανάμειξη των πληθυσμών ομογενοποιήθηκαν ακόμα περισσότερο. Με τον χρόνο και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας τα μορφολογικά και τα φυλετικά χαρακτηριστικά βαθμιαία μειώνονται και εξαλείφονται.

Τα διακριτικά γνωρίσματα της φυλής εξ’ αίματος και οι διαιρέσεις σε γένη και φατρίες είναι γνώρισμα που χάνεται στον χρόνο, περίπου την εποχή του χαλκού, μεταξύ της δεύτερης και πρώτης χιλιετηρίδας, μέχρι δηλαδή να περάσουμε στο πρώτο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα της δουλοκτησίας. Το σύστημα αυτό, με τους κατακτητικούς πολέμους, έφερε ακόμα μεγαλύτερη ανάμειξη στους πληθυσμούς και τις φυλές των ανθρώπων. Γι αυτό και λέμε ότι η διάλυση των φυλών σηματοδοτείται από το υπάρχον κοινωνικό σύστημα που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το πέρασμα στην ταξική κοινωνία της δουλοκτησίας. Στη θέση των φυλών εμφανίζονται οι λαοί, που μετά το φεουδαρχικό σύστημα και με την εγκαθίδρυση του αστικού τρόπου παραγωγής θα δημιουργηθούν τα έθνη των λαών, όπως το αναλύσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Κάποιες κλειστές κοινωνίες-εθνότητες επιβιώνουν ακόμα και σήμερα, όπως ινδιάνοι, νομάδες Αράβων, Κούρδων, Αφγανών, Μαορί και άλλοι που θα υποστούν την υπόδουλη και αποικιοκρατική πολιτική των ισχυρότερων λαών μέχρι στις μέρες μας που θα αναζητήσουν την εθνική τους αυτοτέλεια. Έτσι δημιουργούνται τα έθνη, που μόνο σχέση με το όμαιμον δεν έχουν, όπου συχνά κάποιοι ιστορικοί ή μεμονωμένοι γενετιστές από συναισθηματισμούς και υπερβολικό εθνικιστικό ζήλο καταφεύγουν σε αντιεπιστημονικές θεωρίες υποβοηθούμενοι από ρατσιστικές θεωρίες μισανθρωπισμού. Φυσικά αναφερόμαστε σε ολόκληρο τον πληθυσμό του πλανήτη, και στα υποτιθέμενα γονίδια που μοιάζουν με των αρχαίων, όπου άλλοι έχουν πολλά και άλλοι λίγα. Ποια όμως η διαφορά εκείνων που έχουν τα περισσότερα όμοια γονίδια, από εκείνων που έχουν τα λιγότερα; Καμιά απολύτως! Αντιθέτως, η πίστη σε μια τέτοια θεωρία δείχνει ημιμάθεια και όχι σοφία.

Πάντα εντός της αρχαίας ελληνικής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας υπέβοσκε η μεταφυσική τάση της ράτσας, της ιερής καταγωγής των απογόνων της ελληνικής φυλής που οι ρίζες τους βρίσκονται ακόμα και… στους ίδιους του θεούς, που τους θεωρούν πραγματικά όντα που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια. Αν και η άποψη κάποιων ιδεαλιστών σήμερα καθόλου δεν διαφέρει από τις μεταφυσικές θέσεις όλων των πιστών και γενικά όλων των θρησκειών, όπου οι θεοί σε πολύ αρχαίες εποχές συνευρέθηκαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Κάποιοι άλλοι διανοούνται να υποστηρίξουν ότι η καταγωγή των θεών είναι εξωγήινη και οι ίδιοι ιεροί απόγονοί τους αφού μέσα στα γονίδια κρύβουν πληροφορίες και δυνάμεις θεϊκές. Γονίδια τα λένε σήμερα για να κάνουν την φιλοσοφία τους πιο επιστημονική. Η ψυχή και οι ιδέες ήταν τα πρωταρχικά υλικά.

Η μετεμψύχωση δεν είναι ελληνική επινόηση, αλλά αιγυπτιακή, όπως οι περισσότεροι θεοί των Ελλήνων, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Οι Ελληναράδες, ας έχουν κι αυτό υπ’ όψιν, όχι μόνο τα περί φυλετικής καταγωγής που μεμονωμένα έμαθαν οι ημιμαθείς αναγνώστες μέσα από τα λίγα αποσπάσματα που τους έδωσαν να διαβάσουν επιτήδειοι φασίστες.

Η μετεμψύχωση δεν συμφωνεί με τις αμιγώς ελληνικές κυρίαρχες απόψεις του Ομήρου, του Πινδάρου και του Σιμωνίδη. Η μετεμψύχωση είναι το νέο φρούτο των Ορφικών που προβλήθηκε μέσα από την ιδεαλιστική φιλοσοφία του Πυθαγόρα αρχικά και του Πλάτωνα στη συνέχεια.

Ο ρατσισμός με μεταφυσικό μανδύα, υποβόσκει μέσα στις φιλοσοφίες του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα περνώντας μέσα από την φιλοσοφία της μετεμψύχωσης των Αιγυπτίων και την φιλοσοφία της μακρινής Ανατολής. Δυστυχώς η «φιλοσοφία» αυτών των δεισιδαίμονων λαών πρώτο της μέλημα έχει το θεό, σαν ιδέα, που τρομάζει τον άγριο στα όνειρα και στους στοχασμούς του. Βαθύτερα δεν έχει την δύναμη να στοχαστεί, ούτε αντικείμενο να αναλύσει. Η ψυχή μέσα από τις αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις της, σαν πάλη στην πρόσκαιρη ζωή του, μεταδίδει αυτή την συνέχεια μέχρι η ίδια να καταλήξει πάλι στο θεό. Στον Πλάτωνα κυριαρχούν και οι ιδέες που κατά κάποιο τρόπο ισοδυναμούν με την ψυχή. Τα πράγματα τώρα γίνονται ιδεατά, ενώ οι ιδέες… πραγματικές! Μεγαλύτερη ζημιά δεν μπορεί να επιτελέσει η αλλοτρίωση από αυτήν την αντιστροφή «ιδέας» και «πράγματος»! Τα πάντα διαστρεβλώνονται, αλλοτριώνονται και ο πιστός αποξενώνεται από την πραγματικότητα.

Ο Πυθαγόρας διακήρυττε ότι έζησε κάποτε σαν Αιθαλίδης και γιος του θεού Ερμή. Αργότερα σαν Εύφορβος και μετά σαν Ερμότιμος και Πύρρος (ψαράς από τη Δήλο). Διατηρούσε, έλεγε, τη μνήμη των εμπειριών του, είτε ήταν ζωντανός είτε πεθαμένος. Επίσης διηγιόταν τις περιπλανήσεις της ψυχής του στα φυτά και στα ζώα όπου μπήκε. Σαν Πυθαγόρας, έλεγε, ζούσε την πέμπτη μετεμψύχωσή του.

Τέτοιες ανόητες μεταφυσικές καταγωγές υπάρχουν και για τον Πλάτωνα. Ο Διογένης Λαέρτιος, γράφει, ότι ανέβαζε την καταγωγή του μέχρι τον Σόλωνα και τον Ποσειδώνα, ενώ ο μαθητής του Κλέαρχος και ο Σπεύσιππος εγκωμίαζαν την καταγωγή του, λέγοντας ότι πιθανά να προέρχεται… από τον Απόλλωνα!

Όμως, αν δούμε τον ρατσισμό, απλά σαν θεωρία και απαλλαγμένο από την μεταφυσική, αμέσως αντιλαμβανόμαστε το λόγο που κάνει κάποιον να τον ασπαστεί.

Τι είναι ο ρατσισμός;

Ρατσισμός είναι το σύνολο αντιεπιστημονικών θεωριών που υποστηρίζουν την ανωτερότητα μιας φυλής έναντι μιας άλλης ή ακόμα πιο συχνά μιας φυλής ενάντια σε όλες τις άλλες. Στη βάση αυτής της θεωρίας βρίσκεται η ανισότητα, φυσική ή πνευματική που χωρίζει την μια φυλή, σαν ανώτερη, που κινεί την ιστορία και στις κατώτερες που αποτελούνται από όλες τις άλλες. Οι δεύτερες καλούνται να υπηρετούν την πρώτη που κινούν τα νήματα της ιστορίας και της ανθρώπινης δημιουργίας, μέσω του πολιτισμού που αναπτύσσουν όπου βρεθούν και σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι στην βάση αυτής της θεωρίας βρίσκεται η απόλυτη κυριαρχία των λίγων και των αρίστων επί των πολλών και υπανάπτυκτων φυλών που λίγο διαφέρουν από τα ζώα και για αυτό εκ φύσεως πια γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο εκμεταλλευτικό σύστημα της δουλοκτησίας που ουδείς μπορεί να διαψεύσει, εν μέσω διακηρυσσόμενων αρετών διακεκριμένων φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας. Τι ειρωνεία... Έκτοτε η απάνθρωπη εκμετάλλευση ποτέ δεν έπαυσε, δυστυχώς, μέχρι τις μέρες μας. Οι αγώνες των καταπιεσμένων, ακόμα μετά τις επιτυχίες τους, απλά κέρδιζαν κάποια προνόμια οικονομικής φύσεως για να καλυτερεύσουν την ζωή τους. Όμως η καταπίεση και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο ποτέ δεν σταμάτησε, είτε φυλετικά χώριζε τους ανθρώπους είτε ταξικά.

Στην αρχαιότητα ο δημιουργός των τάξεων ήταν ο αριστοκράτης Πλάτων που σχεδόν κατά γράμμα υιοθέτησε ο μεγάλος χριστιανός φιλόσοφος Αυγουστίνος. Το σύστημα αυτό κυριάρχησε τον Μεσαίωνα (φεουδαρχία) μέχρι την Γαλλική Επανάσταση όπου αντικαταστάθηκε από τις αστικές τάξεις που γνωρίζουμε και σήμερα. Για τις ομοιότητες της πολιτείας των εμπνευστών των τάξεων βλέπε εδώ:  Από την Πολιτεία του Πλάτωνα στηνΠολιτεία του Θεού.

Τα χρυσά, ασημένια και χάλκινα γένη του Ησίοδου, αντικαταστάθηκαν από τις χρυσές, ασημένιες και χάλκινες τάξεις του Πλάτωνα και αυτές με την σειρά τους, τον Μεσαίωνα, στις περήφανες χριστιανικές τάξεις του Αυγουστίνου:  oratores (ιερατείο) bellatores (πολεμιστές) και laboratores (οπλίτες της χειρωνακτικής εργασίας).

Να πώς η μεταφυσική και ο ιδεαλισμός συνηχεί και συνταυτίζεται με τις επιδιώξεις των εκμεταλλευτών. Αν για τον Ησίοδο η ανθρώπινη ψυχή ακολουθεί μία πτωτική πορεία, από την στιγμή που δημιουργήθηκε μέχρι και σήμερα μέσω της καταγωγής, ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του την ταξινόμησε θυμίζοντας πώς η ψυχή ξέχασε με τη λήθη την θεϊκή καταγωγή της και ο Αυγουστίνος, τον Μεσαίωνα, με την δική του Ουράνια Πολιτεία την μετέτρεψε σε παράγωγο της παρακμής και της οπισθοδρόμησης. Η πτωτική πορεία της Πλατωνικής ψυχής ήταν το προπατορικό αμάρτημα των χριστιανών!

Έτσι διαιωνίζονται οι θρησκευτικές αντιλήψεις. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό μένει με την απορία, πώς οι αρχαίοι Έλληνες κατάντησαν χριστιανοί και οι σημερινοί «Έλληνες» πιο οπισθοδρομικοί απ’ όλους!

Τον 18^ο αιώνα, ο Μοντεσκιέ (1689 – 1755), τόνιζε ότι η θεωρία της ανωτερότητας των λευκών έναντι των μαύρων δεν ήταν παρά η απόπειρα εκμετάλλευσης των πρώτων απέναντι στους δεύτερους με τη δικαιολογία ότι οι σκλάβοι δεν ήταν ακριβώς άνθρωποι αλλά απλά «κατώτεροι αδελφοί».

Τον 19^ο αιώνα ο Γκομπινό εμπνεύσθηκε την Αρία φυλή, που αποτελούνταν από λευκούς, ξανθούς και γαλανομάτες θείους ανθρώπους που δημιούργησαν όλους τους μεγάλους πολιτισμούς που ξέρουμε από την ιστορία. Μέχρι τον επόμενο αιώνα στην Αμερική, το μίσος για τη νέγρικη φυλή θα δημιουργήσει την Κου Κουξ Κλαν και στην αριστοκρατική πια Γερμανία, το μίσος για τους Εβραίους, θα δημιουργήσει το κόμμα του Ναζισμού που αιματοκύλησε αργότερα ολόκληρο τον πλανήτη.

Μέσω του Γκύντερ, ο ρατσισμός έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία του φασισμού και μέσα από την γενική «φιλοσοφία» της επικράτησης των Αρίστων υιοθετήθηκε ό,τι βόλευε για την διαιώνιση των άριστων χαρακτηριστικών της φυλής. Σήμερα μέσω του ρατσισμού δικαιολογείται κάθε διάκριση που βολεύει την κυριαρχία των λίγων έναντι των πολλών. Ακόμα και οι Εβραίοι που τόσο βάναυσα πολεμήθηκαν από τις φυλετικές διακρίσεις οι ίδιοι δημιούργησαν το δικό τους ιδεολογικό, ρατσιστικό οπλοστάσιο. Οι Σιωνιστές, κατακτώντας οικονομικά πόστα στην κεφαλαιοκρατική μας κοινωνία, μετά την δημιουργία του κράτους τους το 1948 και του φαντασιακού εβραϊκού έθνους του Ισραήλ καταστρατηγούν τις ελευθερίες των λαών είτε οικονομικά είτε πολεμικά με όσες εθνότητες και λαούς συνορεύει το νεοδημιουργημένο κρατίδιό τους.

Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή των Μακκαβαίων ήταν από τους πρώτους που θεώρησαν τον λαό του Ισραήλ σαν «εκλεκτό λαό του θεού» ονομάζοντας όλους τους άλλους λαούς «εθνικούς», όπως οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τους άλλους «βάρβαρους». Γι αυτό και απεχθάνομαι τον όρο αυτό «εξ’ αιτίας της υβριστικής του γεύσης» γιατί εκφράζει ρατσιστικές και ιδεολογικές θρησκευτικές αντιλήψεις. Αλήθεια, τότε δεν υπήρχαν Έλληνες και Ρωμαίοι; Όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Ταύτισαν τον Έλληνα με την ειδωλολατρία. Την ιουδαϊκή αυτή τάση την υιοθέτησαν και οι χριστιανοί και οι ισλαμιστές του Μωάμεθ! Φοβερό: όταν ο ρατσισμός μας βολεύει δεν βλέπουμε διαφορές στα δόγματα, όταν η ισότητα θίγει τα συμφέροντά μας τότε ανακαλύπτουμε θανάσιμους εχθρούς!

Οι χριστιανοί διατήρησαν τον όρο «εθνικός» ιδιαίτερα όταν αναφέρονταν στους Έλληνες. Ας μην συνεχίσουμε και εμείς να τους κάνουμε την χάρη.

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων, (της Παλαιάς Διαθήκης).» έλεγε ο Ιωάννης Χρυσόστομος (Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα) ενώ ο  Γρηγόριος Νανζιαζηνός έλεγε «Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου Ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου Ελληνικά χέρια και ούτε Ελληνικά τραγούδια να μολύνουν τα αυτιά και την γλώσσα μου».

Καιρός πια να αντιληφθούμε, όχι μόνο τον φαντασιακό χαρακτήρα του «έθνους», αλλά επιβάλλεται να καταδικάσουμε και όλες εκείνες τις ρατσιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες όπου με βάση ανυπόστατα μορφολογικά και φυσιολογικά γνωρίσματα διακρίνουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και τάξεις που δεν έχουν καμιά ουσιαστική σημασία στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Εξυπηρετούν μόνο το Σύστημα και την τακτική των εκμεταλλευτριών τάξεων σε βάρος των εργαζομένων και των ανίσχυρα υποδουλωμένων λαών. Η ιστορική μελέτη δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η πολιτισμική εξέλιξη, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα μόνο από την φυλετική σύνθεση του πληθυσμού δεν εξαρτάται, αλλά στην γενική βιολογική εξέλιξη και την κοινωνική ανάπτυξη της ανθρωπότητας όπως την ορίζουν οι αντίστοιχοι κλάδοι της επιστήμης. Γι’ αυτό χρέος έχουμε απέναντι στην ανθρωπότητα να απομυθοποιήσουμε την φιλοσοφία που εσφαλμένα μας δίδαξαν επιτήδειοι κατεργαραίοι, έτσι ώστε αναπόσπαστο μέρος του αγώνα, κάθε πολιτισμένου λαού, να γίνει η ιδεολογική πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού που μας επιβάλει η ολιγαρχία των… αρίστων.

Δεν είναι τα γονίδια, λοιπόν, οι πολιτισμικοί φορείς του έθνους, αλλά σύμφωνα με τον βιολόγο Ντώκινς τα μιμίδια είναι αυτά που μεταφέρουν την πληροφορία από γενιά σε γενιά και αυτό μόνο βιολογική κληρονομικότητα δεν είναι, αλλά μια χαριτωμένη λογοτεχνική μεταφορά όπου τα μιμίδια γίνονται πολιτισμικοί φορείς μέσω της παιδείας. Δυστυχώς, ο ιδεαλισμός και η μεταφυσική είναι η φιλοσοφία που γεννά τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις πως τάχατες οι γενιές σταθερά και αναλλοίωτα στο χρόνο διαδέχονται συνεχώς η μια την άλλη, κληρονομώντας μια… ουσία, που αναδεικνύει την Ελληνική μας ταυτότητα. Δεν υπάρχει μεταφυσική οντότητα πίσω από την εξελικτική πορεία του ανθρώπου, παρά μόνο η ιστορία του, που είναι μια διαδικασία υπέρβασης του ζώου για την νομοτελειακή ανάπτυξη του ευφυή ανθρώπου. Μια ιστορία μετάβασης από τον Uomo-Maniacus στον Uomo-Sapiens που επιτεύχθη χάρη στην κοινωνική ζωή και την συλλογική εργασία του. Ούτε η Ειμαρμένη, ούτε το Πεπρωμένο συμβάλει στην ιστορική πορεία ενός λαού. Κανένας θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος, συλλογικά με την δραστηριότητά του, δημιουργεί τον εαυτό του. Ακόμα και οι ιδέες και οι ιδεολογίες όταν γίνονται κίνητρα μπορούν να καθοδηγήσουν. Ως εκείνο το σημείο όπου ο μύθος έπαιξε την κινητήρια δύναμη του συνεκτικού δεσμού της φυλής, η δύναμή του ήταν καθοριστική. Φαντασιακή, όμως καθοριστική, αυτό να λέγεται. Όταν ο λόγος πήρε την θέση του με την φιλοσοφία δημιούργησε άλλες δυνάμεις που μάλλον τροχοπέδησαν τον άνθρωπο αντί να τον εξελίξουν οδηγώντας τον σε μια δουλοκτητική κοινωνία. Ο ιδεαλισμός και η μεταφυσική σκέψη, σαν τρόπος ζωής, είναι κακός σύμβουλος και απάνθρωπος όταν δημιουργούνται ταξικές αντιθέσεις και αλλοτριωμένη συνείδηση. Η ιδεολογία, όταν θεοποιεί και μυστικοποιεί την φαντασία του, ξεφεύγει από την πραγματικότητα και η μυστικοποίηση μετατρέπει τους ανθρώπους σε θύματα των ιδεών τους. Τότε το πρόβλημα μόνο στα γονίδια δεν βρίσκεται, αλλά στη σχέση του ατόμου με την κοινωνία, σαν δυνατότητα λανθανουσών διαμεσολαβήσεων στην πρακτική του ζωή.

«Αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, συμφέροντα και ιδεολογίες ομάδων, ατομικά συμφέροντα και δυνάμεις που επιβάλλονταν στα άτομα οδήγησαν στην εξάρθρωση της φυλετικής και στην δημιουργία της ταξικής κοινωνίας» (Ε. Μπιτσάκης «Ανθρώπινη Φύση» σελ. 110).

Όπως λέει και ο Θεόφιλος Βέικος, είναι ανιστορικό το εθνικιστικό δόγμα πως στις προϋποθέσεις της κοινωνικής ζωής είναι υποχρεωτική η εθνική ταυτότητα, αναγνωρίζοντας στον εθνικισμό ότι «η εξέλιξη τού έθνους προβάλλεται σαν αναγκαία πορεία και ο λαός φαντάζει σα να έχει ένα πεπρωμένο, που ξετυλίγεται δια μέσου των διαφόρων περιστατικών τής ιστορίας του. Καθώς η φαντασία έχει αναλάβει εδώ να ανασυνθέσει το πραγματικό, η καταγωγή και η ιστορική συνέχεια παράγονται και αναπαράγονται, σε ευφάνταστη πάντοτε πλοκή, με μύθους, μυθολογήματα και ιδεολογήματα, που θεμελιώνουν και τρέφουν τη συλλογικότητα». («Εθνικισμόςκαι Εθνική Ταυτότητα Αθήνα» 1993).

(Ο Ευτύχης Μπιτσάκης και ο Θεόφιλος Βέικος διατέλεσαν καθηγητές φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων).

Να γιατί ο εθνικισμός, σαν ιδεολογία, διαδραματίζει αυτόν τον αντιδραστικό ρόλο ώστε να διατηρείται αυτό το εθνικιστικό δόγμα στη συνείδηση του ανθρώπου που πολλές φορές ποικιλοτρόπως προς το συμφέρον του εκμεταλλεύεται το Σύστημα. «Η ιδεολογία «καταργεί» τις ταξικές διαφορές. Απολυτοποιεί επί μέρους κοινά συμφέροντα, σβύνει τις διαφορές και αντιθέσεις. Προβάλει την εικόνα του έθνους και της εθνικής ενότητας η οποία καλύπτει τις οικονομικές διαφορές και την ταξική εκμετάλλευση. Σε ακραίες περιπτώσεις καταλήγει στο δόγμα: ένας λαός, ένα έθνος, ένας αρχηγός» (Ε. Μπιτσάκης «Θεωρία και Πράξη» εκδόσεις Gutenberg σελ. 119).

Και ο πατριωτισμός, η αγάπη για την πατρίδα; Ποιος δικαιούται να λέγεται πατριώτης και ποιος πραγματικά θεωρείται πως αγαπά πραγματικά την πατρίδα του; Ο εθνικιστής συνήθως θέλει να δείχνει ότι αγαπά την πατρίδα του και νοιάζεται γι αυτήν. Χωρίς τον ρατσισμό ίσως να φάνταζε ένας απλός πολίτης, όμως εθνικισμός, χωρίς φασισμό και αγάπη για τη ράτσα, δεν γίνεται. Αγάπη για την πατρίδα χωρίς μίσος για τους ξένους δεν νοείται στον εθνικισμό. Για τον φασίστα και ο ομοεθνής βαφτίζεται ξένος, όταν απομυθοποιεί την ράτσα. Ο ορισμός του Karl Deutsch, αγγίζει το θέμα μας αφού η εσφαλμένη αντίληψη του έθνους εκφράζεται με απέχθεια για τον ξένο απούσης κάθε αλτρουιστικής αντίληψης για τον άνθρωπο. Για τον εθνικιστή ο πατριωτισμός δεν συνδέεται με την κοινωνική ελευθερία και τον υγιή πατριωτισμό. Πρέπει να γίνει πάθος ώστε να απομονωθεί από κάθε ξένο στοιχείο και μίσος για όλους τους άλλους, αδιαφορώντας αν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον. Το χρώμα του δέρματος, η ιδεολογία του και η φαντασιακή καταγωγή, μπασταρδεμένη με ένα σωρό ανοησίες μετρούν περισσότερο. Το όραμα της δημοκρατίας και της ισότητας δεν μπορεί να στηριχθεί με τον «πατριωτισμό» του εθνικιστή. Για τον εθνικιστή η ελευθερία, η δημοκρατία και η ισότητα δεν οδηγούν σε κανένα αξιακό σύστημα, αντίθετα, οδηγούν σε ότι απεχθάνεται περισσότερο και πολεμά και γι αυτό δεν μπορούν να οδηγήσουν τον εθνικιστή σε ηρωισμούς και θυσίες για την πατρίδα του, όπως θα έπρεπε σε μια υγιή κοινωνία ανθρώπων που ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Σπρωγμένος από ατομικιστικό φανατισμό, όταν βρεθεί σε κίνδυνο, το αίσθημα της επιβίωσης τον κάνει να λησμονά το σύνολο και τους συμπατριώτες. Τότε ο εθνικιστής αδιαφορεί γι αυτό που λέγεται πατρίδα συμμαχώντας με τον εχθρό απέναντι στον εσωτερικό «εχθρό» ή τρέπεται σε φυγή.

Και η φυλετική καταγωγή που τόσο διατράνωνε, πού πήγε;

Τότε η καταγωγή του αίματος δεν μετράει και οι πράξεις καθοδηγούνται από το ατομικό συμφέρον. Η έχθρα για την ισότητα είναι αυτή που παραπέμπει στο ατομικό συμφέρον. Δεν μπορεί αυτός ο υπερήφανος Ελληναράς να εξισωθεί με τους άλλους πολίτες αυτού του κόσμου. Θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Η δίψα για πλουτισμό δεν μας ενδιαφέρει άμεσα εδώ, όμως και αυτή γίνεται κίνητρο για την συμπεριφορά εκείνων που δεν επιδιώκουν ισότητα και δικαιοσύνη για όλους. Όταν ξέσπασε η επανάσταση του 21 στην Τριπολιτσά εκλιπαρούσαν οι κυνηγημένοι Τούρκοι από το μίσος του Πάνου Κολοκοτρώνη. Να πως μας διασώζεται η ιστορία από τον γραμματικό του Θ. Ρηγόπουλο.

«Και ημείς Έλληνες είμεθα, γεννηθέντες και ανατραφέντες, ημείς και οι πατέρες και οι πρόγονοί μας, εις την Ελλάδα. Δεν πρέπει να μας λέγετε Περσιανούς ούτε να μας σκοτώνετε διότι είμεθα αδελφοί, έξω από μίαν πίστιν… Τον ραγιά δεν τον εγυμνώσαμεν και δεν τον ετυραννούσαμε ημείς αλλά οι Άρχοντες σας. Διότι εκείνοι επλήρωναν (συμπλήρωναν) τα Δεφτέρια (κατάστιχα) εμφαίνοντα την εις εκάστην επαρχίαν, χωρίον και άτομον αναλογούσαν φοροδοσίαν και αυτοί ελάμβανον, ημείς δε είμεθα μόνον εκτελεσταί». (Κυριάκος Σιμόπουλος, «Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21», τόμος Α΄ σελίδα 493).

Βλέπε και εδώ

Αυτοί που τόσο κόπτονται για την ένδοξη καταγωγή τους, απόγονοι κοτζαμπάσηδων, γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων, βασιλικών και ακροδεξιών αποβρασμάτων είναι, όπως όλοι μας άλλωστε στο τόπο αυτό. Μόνο η μόρφωση μας κάνει διαφορετικούς. Δυστυχώς για κάποιους το δίκιο και την ισότητα την βλέπουν εχθρικά. Ρατσιστικά μετράνε τις αρετές, τις αξίες και την ανθρωπιά και όλα με ιδιοτέλεια τα κρίνουν. Στον πυρήνα αυτών των ιδεολογιών βρίσκεται το ατομικό συμφέρον και όταν αυτό εκφράζεται φυλετικά και πολιτικά, πάντα φασιστικά εκδηλώνεται. Όπως έλεγε και ο Καρνεάδης (214-129) «Δεν υπάρχουν αιώνιες ηθικές αξίες, γιατί δεν υπάρχει φυσικό δίκαιο. Οι νόμοι θεσπίζονται μόνο από τους ανθρώπους και αλλάζουν ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους!»

Ας πάρουμε για παράδειγμα το πολυτιμότερο «εθνικό» κοίτασμα του τόπου αυτού: τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Ελλάδας. Οι αρχαιολογικοί θησαυροί είναι πολιτιστική περιουσία του τόπου και όχι του έθνους που στον τόπο αυτό, μετά τους κλασικούς χρόνους, πάντα ήταν ξενόδουλο και υποταγμένο στους ισχυρούς που το λυμαίνονταν. Ο τόπος έχει ιστορία και ιστορική συνέχεια που δεν χαλκεύεται, σε σχέση με το «έθνος» που σαν αρχή του κράτους καθόριζε τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά από χρόνο σε χρόνο κατά το δοκούν. Να το πούμε και καλύτερα: Οι αρχαιολογικοί θησαυροί δεν είναι πατρογονική πολιτιστική κληρονομιά σύμφωνα με την φυλετική συνέχιση του λαού, αλλά Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά σύμφωνα με την ιστορική συνέχιση του τόπου. Η αιχμαλωσία των αρχαιοτήτων σε ξένα μουσεία και μακριά από το ιστορικό και γεωγραφικό περίγυρο αποτελεί πολιτισμική κλοπή, όπως και η διαχείριση των αρχαιοτήτων από την κάθε άρχουσα αρχή του έθνους που καθόριζε την οικονομική τους εκμετάλλευση. Φρίττει κανείς διαβάζοντας τα κείμενα των εγκυκλίων περί διαχείρισης και οικονομικής εκμετάλλευσης των αρχαιοτήτων μετά την επανάσταση του 21. Ό,τι γλύτωσε από την καταστροφική λαίλαπα του χριστιανισμού, την σύληση και τυμβωρυχία των επόμενων αιώνων και την μακροχρόνια διαχείριση των απολίτιστων τούρκων εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων και καταστροφών, το εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά οι περιβόητοι εθνοσωτήρες του νεοσύστατου Ελληνικού Έθνους (βλέπε Κυριάκο Σιμόπουλο «Η Λεηλασία και καταστροφή των Ελληνικών αρχαιοτήτων» σελ. 311-478).

Δυστυχώς την πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων δεν την καθορίζουν και δεν την εκμεταλλεύονται διανοούμενοι και άνθρωποι του πνεύματος που ξέρουν να φυλάττουν πνευματικές Θερμοπύλες, αλλά τραπεζίτες, πολιτικοί και αρχαιοκάπηλοι που αυτοχρίστηκαν κληρονόμοι λόγω θέσης και ισχύος. Γι αυτούς τους εθνικούς εξευτελισμούς τι έχουμε να πούμε, Ελληναράδες μου; Εδώ οι «εθνικοί λόγοι», η «εθνική άμιλλα», το «εθνικό συμφέρον» και η «πολιτιστική περιουσία του έθνους» έστησαν τρελό χορό καταληστεύοντας τον τόπο. Πολιτιστική κλοπή, όχι ενός έθνους που κατασκευάζεται, από έναν νομοθέτη και επιβάλλεται σαν κουλτούρα του έθνους από το κατεστημένο, αλλά κλοπή της ιστορικής συνέχειας του χώρου που δεν κατασκευάζεται, δεν επινοείται και κυρίως δεν χαλκεύεται. Η φιλοσοφία που διαμορφώνεται από την αίσθηση που έχει κανείς για τα πιο πάνω είναι τα κριτήρια που θα ορίσουν κάποιον, αληθινά, Έλληνα, άσχετα από τον τόπο που γεννήθηκε και την γλώσσα που μιλάει. Γιατί ο τόπος γέννησης και η εκμάθηση της γλώσσας είναι σχετικά δεδομένα, άσχετα με ό,τι καθορίζει την πεποίθηση μέσα από την οποία θα κάνει πράξη την θέλησή του. Αυτή η πράξη είναι που καθορίζει την αρετή που πρέπει να διέπει τον κληρονόμο. Δυστυχώς τέτοιους, ελάχιστους έβγαλε ο τόπος αυτός, ενώ οι εφιάλτες του παρελθόντος μέχρι σήμερα τρώνε με δυο μασέλες κομπορρημονώντας για την «εθνική» τους καταγωγή!

Γι αυτό και δεν παίζει κανένα ρόλο αυτός που ζητά και απαιτεί την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών στον ιστορικό τους τόπο, άσχετα από τον τόπο που γεννήθηκε ο ίδιος ή από την γλώσσα που μιλάει. Τέτοιες παραινέσεις και προτροπές, ειδικά όταν εκφράζονται από έναν ξένο και σε ξένη γλώσσα προς την Ελληνική, συνήθως εκφράζει όχι μόνο ειλικρίνεια αλλά και βαθιά συναισθήματα ελληνικότητας πολύ πιο γνήσια από έναν «Έλληνα» που απλά εκλιπαρεί την επιστροφή, συχνά με κίνητρα τον τουρισμό και την οικονομική τους εκμετάλλευση. Αυτά εκφράζουν την πεποίθηση και την αισθητική του απολυτρωτικού πνεύματος για την επαλλήνιση των αρχαιολογικών θησαυρών καθορίζοντας και αυτό που θα λέγαμε «αληθινός Έλληνας» με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι πως δεν υπάρχουν και εδώ τέτοιοι Έλληνες, όμως «Έλληνες» με την φυλετική και γονιδιακή συνέχεια αποτελεί την πιο κακόγουστη και παράλογη εκδοχή που δεν στηρίζεται πουθενά παρά μόνο στην ημιμάθεια και την αφέλεια.    

Οι εθνικιστές υιοθετώντας το ένδοξο παρελθόν τους, σαν συνέχεια που δεν διακόπηκε ποτέ στο χρόνο, διακρίνουν τον σπουδαίο απόγονο από τον υπανάπτυκτο βάρβαρο, νομιμοποιώντας και ταυτίζοντας την βία με την πολιτική τους πράξη. Η πίστη στις φαντασιακές εκδοχές του έθνους μαζί με την πίστη της ένδοξης καταγωγής, απομακρύνει τον άνθρωπο από τις αξίες του κλασικού ελληνισμού, από εκείνες τις αρετές που θα έπρεπε όλοι σαν άνθρωποι να υιοθετήσουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένα όντα έχοντας σαν χρέος και καθήκον ειρηνικά να συμβιώσουμε στον πολυτάραχο αυτό πλανήτη.

Αιτία πολέμων και συμφορών, ανάμεσα στους ανθρώπους, πάντα ήταν η μοιρασιά της γης (η ιδιοκτησία) και ο πνευματικός διχασμός (η θρησκεία), ανάμεσα στις ιδέες που γεννούσε με το μυαλό του ο άνθρωπος. Πρώτα δημιουργούσε τις ιδέες και μετά οι ίδιες τον χειραγωγούσαν. Η θρησκεία ήταν εκείνη που χώριζε πάντα τους ανθρώπους σε διαφορετικά στρατόπεδα και αυτό δεν άλλαξε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αν θέλουμε να κάνουμε το βήμα που και οι κλασικοί αδυνατούσαν, ιδού η πρόκληση. Η κατάργηση των θρησκειών είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που χρέος και καθήκον έχουμε απέναντι στην ανθρωπότητα. Αν η θρησκεία κάποτε ήταν ο συνεκτικός δεσμός της φυλής και της πολιτείας, από τους πιο δυνατούς όπως τονίσαμε, τώρα αποδεικνύεται ο καταστροφικότερος, αφού απειλεί ήδη την ανθρωπότητα με αφανισμό και δεν υπερβάλλω σε αυτό. Αν σε κείνη την πρωτόγονη εποχή συνέβαλε στην κοινωνικοποίηση, ο ρόλος του εκπληρώθηκε και τώρα πρέπει να τον υπερβούμε. Η υπέρβαση κάνει το άλμα. Αν κάποτε η θρησκεία, σαν μεταφυσική θεώρηση, έδινε απαντήσεις για την μοίρα του ανθρώπου και σαν ειμαρμένη καθοδηγούσε τις τύχες των ανθρώπων, ο ρόλος της θρησκείας είναι ήδη ξεπερασμένος. Ο μύθος ανέθεσε στην φιλοσοφία να εξηγήσει τον κόσμο. Η φιλοσοφία που το κατόρθωσε δεν ήταν άλλη από την Ιωνική σχολή των αρχαίων Ελλήνων. Είναι αυτή που άνοιξε το δρόμο για τις επιστήμες και άλλαξε την πορεία του κόσμου για ένα ανθρωπινότερο μέλλον. Αν δεν έγινε ανθρωπινότερος ο κόσμος μας δεν φταίει, ούτε η φιλοσοφία, ούτε οι επιστήμη, αλλά οι θρησκευτικοί και πολιτικοί παράγοντες που είχαν συμφέρον να φρενάρουν την αλματώδη κίνηση που ωθούσε τον άνθρωπο μπροστά, γιατί θεώρησαν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. Να γιατί θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι σαν Έλληνες ή καλύτερα γιατί θα έπρεπε να τιμώνται οι Έλληνες. Αυτός είναι ο Ελληνικός πολιτισμός και όχι οι θεοί, τα ήθη, τα έθιμα και οι σαχλές φιλοσοφικές ρήσεις και οι πολύπλοκοι φιλοσοφικοί στοχασμοί ιδεαλιστών φιλοσόφων για την ψυχή και ένα σωρό άλλες ανόητες δεισιδαιμονίες. Οι θεοί αντικαταστάθηκαν από υλικές δυνάμεις που ανέπτυξαν οι επιστήμες. Τα ήθη και τα έθιμα ξεπεράστηκαν από τον χρόνο και τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων που άλλωστε τόσες φορές άλλαξαν. Σαν δρώμενα, για να μας θυμίζουν την αρχαιότητα και την απαρχή του δρόμου που είχαμε μπροστά μας, μπορούμε να τα θυμόμαστε, μα ως εκεί!

Η μαντική σαν τέχνη και η Ειμαρμένη σαν πεπρωμένο δεν υφίσταται για τον λογικό νου. Γι αυτό και οι πρώτοι Υλιστές φιλόσοφοι απομυθοποίησαν την τύχη τονίζοντας ότι είναι φυσική αναγκαιότητα και όχι θεϊκή πρόληψη, πολύ περισσότερο δε, προσπαθώντας να την παρακάμψουμε με δεήσεις.

Όταν κάποιος κατανοήσει ότι η μαντική είναι πλάνη, έλεγε ο Επίκουρος, θα καταλάβει ότι η Ειμαρμένη δεν έχει στήριγμα ενώ ο Διογένης ο Οινοανδέας τόνιζε ότι «η τύχη δεν έχει καύσιμο υλικό σαν τη φωτιά για να συντηρηθεί… μικροεμπόδια βάζει η τύχη στο σοφό άνθρωπο, ενώ τα μεγαλύτερα και τα πιο σημαντικά τα ορίζει η λογική του».

Τα τελετουργικά δεν αλλάζουν τον κόσμο, αλλά οι τέχνες και οι επιστήμες. Η ιδεαλιστική φιλοσοφία δεν έχει να μας δώσει τίποτα απολύτως. Ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε στην κλασική εποχή και δυστυχώς το μεταλαμπάδευσε στις επερχόμενες θρησκείες που τροχοπέδησαν την ανθρωπότητα καθυστερώντας τον πολιτισμό για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Ο χριστιανισμός κληρονόμησε όλα εκείνα τα στοιχεία από την ιδεαλιστική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων που επιβράδυναν τον πολιτισμό μας συσκοτίζοντάς τον με το πυκνό σκοτάδι του Μεσαίωνα. Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους οι σημερινοί «απόγονοι» της παρακμής και της ανόητης δεισιδαιμονίας που τόσο γοητεύτηκαν από τον ανθελληνικό και αντιεπιστημονικό μεταφυσικό τρόπο σκέψης των ιδεαλιστών φιλοσόφων και τόσο έθρεψαν τον χριστιανισμό και γενικά τις τρεις επερχόμενες αποκαλυπτικές θρησκείες. Η μεταφυσική και γενικά ο ιδεαλισμός πάντα ήταν η φιλοσοφία που εξυπηρετούσε την αντίδραση και τις εκμεταλλεύτριες τάξεις σε βάρος των λαών.

Ας το πούμε μια φορά ακόμα: Δεν υπάρχει μεταφυσική οντότητα πίσω από την καταγωγή των Ελλήνων και ακόμα περισσότερο πίσω από την καταγωγή των ρωμιών, παρά μόνο ένα συνεχές γίγνεσθαι που αλλάζει με το χρόνο, κυρίως από την παρέμβαση της ίδιας της κοινωνίας που αλλάζει τον εαυτό της. Ενδογενείς οι δυνατότητες του ανθρώπου και όχι εξωγενείς. Κανένας θεός δεν επεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου. Ο ίδιος ο άνθρωπος καθορίζει τη ζωή του, σύμφωνα με την παιδεία που πήρε από μικρός. Ο Ελληνικός πολιτισμός έχει μακρά ιστορία. Όμως αν με δυο λόγια θα έπρεπε να ορίσω τον Ελληνικό πολιτισμό θα τον όριζα έτσι όπως τον όρισα στον Πρόλογο του «Χαλκεύοντας την Ιστορία».     

«Οι αρχαίοι Έλληνες, μεταξύ άλλων, λάτρεψαν την Αλήθεια, την Ελευθερία και το Κάλλος.

Την αλήθεια ανέπτυξαν με τη φιλοσοφία.

Την ελευθερία με την πολιτική.

Το κάλλος με την αισθητική.

Η πρώτη συνέβαλε στη σύλληψη του υλισμού.

Η δεύτερη στη δημοκρατία.

Η τρίτη στην τέχνη.

Η απαράμιλλος σχέση αυτών δημιούργησε αυτό που λέμε Ελληνικό Πολιτισμό!»

Τίποτα άλλο δεν λέγεται ελληνικός πολιτισμός. Μέχρι την κλασική εποχή η θρησκεία σαν συνεκτικός δεσμός, επιτέλεσε το χρέος της. Από εκεί και πέρα έγινε όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, των πλουσίων και των εκμεταλλευτών του Συστήματος για να χειραγωγεί συνειδήσεις. Η θεόπεμπτη τάξη των ρασοφόρων εκθειάζει την εξουσία και την ατομική ιδιοκτησία, την ισχύ και την κοινωνική ανισότητα σαν σκοπό της ζωής, απόλυτα δοσμένα από το θεό. Να γιατί οι θρησκείες ασκούν τον πιο αντιδραστικό ρόλο στην κοινωνία εξυπηρετώντας πάντα την άρχουσα τάξη. Γι αυτό και το Σύστημα τις προστατεύει σαν κόρη οφθαλμού, όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν. Η αθεΐα βρέθηκε στο στόχαστρο των ιδεαλιστών και του Συστήματος, ακόμα και στην κλασική εποχή. Δεν καταδίκαζαν ανθρώπους μόνο οι χριστιανοί αλλά όλοι εκείνοι που ένιωσαν να απειλείται η υπόστασή τους με την εμφάνιση εκείνων που είχαν να δώσουν απαντήσεις διαφορετικές από εκείνες που έδιναν οι προστατευμένοι των θεών. Τα μαντεία χειραγωγούσαν το Σύστημα με ψεύδη και ανόητες μαντείες που εξυπηρετούσαν ιδιοτελή συμφέροντα. Η εποχή που ο άνθρωπος με αφέλεια πίστευε τις ανόητες ιερατικές και μαντικές ασάφειες είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Οι φυσιοκράτες αναζητούσαν την αλήθεια ρωτώντας κατευθείαν τη φύση και η τελευταία ήξερε να δίνει απαντήσεις. Αυτή ήταν η φυσιοκρατική σχολή της Ιωνίας που έδωσε πνευματική τροφή στους σοφιστές που από τον πέμπτο αιώνα θα επιτελούσαν τον πρώτο Διαφωτισμό στην αρχαία Ελλάδα. Δυστυχώς οι ιδεαλιστές λυσσαλέα τους πολέμησαν. Έκαψαν βιβλία, φυλάκισαν και εξόρισαν φιλοσόφους. Όπως έγραψα στις «Φιλοσοφικές Σχολές της Αρχαίας Ελλάδας», η Σοφιστική «…είναι μια μεγάλη πνευματική κίνηση που επηρέασε ακόμα και τον ίδιο τον Πλάτωνα, τον κατεξοχήν πολέμιό της. Σαν ολιγαρχικός και συντηρητικός που ήταν, αντιδρούσε σε κάθε δημοκρατική και πνευματική καινοτομία που οι σοφιστές έθεταν με τόλμη και παρρησία, κάνοντάς τον να λέει ότι οι σοφιστές είναι φανερός όλεθρος και διαφθορά για εκείνους που τους συναναστρέφονται.

Οι σοφιστές κυρίως ασχολήθηκαν με την ηθική, την πολιτική, τη θρησκειολογία, την εκπαίδευση και όλα εκείνα τα θέματα όπου ο συντηρητισμός τρέμει, γιατί φέρνουν την αλλαγή. Η ακμή της σοφιστικής βρίσκεται στο τέλος της περιόδου των φυσιοκρατών και σαν δυνατά μυαλά οικειοποιούνται ολόκληρη την υλιστική ιδεολογία. Δημοκρατικοί στην πλειονότητά τους οι σοφιστές και διαλεκτικοί στη φιλοσοφία τους παραμέρισαν τη μεταφυσική οντολογία των Ελεατών, σαν αποκύημα της φαντασίας. Το δίκαιο, η ηθική και η αρετή, που οι σοφιστές τα θεωρούν διδακτέα, ανοίγουν νέους δρόμους και η ορθολογική σκέψη απογειώνεται. Η Ελλάδα διαφωτίζεται. Αναγκαία πνευματική κίνηση της εποχής, σε πείσμα των αριστοκρατών που τρέμουν τους νεωτερισμούς και την πρόοδο» (Απόστολος Λυμπερίδης «Φιλοσοφικές Σχολές της Αρχαίας Ελλάδας» σελ. 60).

Σαν συνεχιστές των Ιώνων με τις πιο δημοκρατικές αντιλήψεις των διανοούμενων της εποχής εκείνης, οι σοφιστές, απέρριψαν από τους μύθους κάθε υπερβολή και ανοησία, που αφορά το δίκαιο, τους νόμους και την ηθική, την ίδια τη θρησκεία από την οποία υποτίθεται απέρρεαν. Απομυθοποίησαν τα φυσικά φαινόμενα και αποκάλυψαν την πλάνη της θρησκείας με εκείνη την βαρύγδουπη ρήση του Πρωταγόρα «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν». (Το μέτρο που μετρά όλα τα πράγματα είναι ο άνθρωπος, για να βρίσκει πως τα υπάρχοντα υπάρχουν και τα μη υπάρχοντα δεν υπάρχουν). Για να το πούμε πιο απλά: όλα τα πράγματα καθορίζονται από τον άνθρωπο. Πραγματική υπόσταση έχουν μόνο εκείνα που αντιλαμβάνεται. Τα αόρατα και απρόσιτα είναι ανύπαρκτα!

Είναι φανερό ότι αυτή η θύελλα διαφωτισμού, της πρώτης σοφιστικής, σαρώνει και χαλάει τα σχέδια των ιδεαλιστών. Ο Σωκράτης, μέσω του Πλάτωνα, τους πολέμησε, όπως και οι επόμενοι ιδεαλιστές φιλόσοφοι όμως δυστυχώς, το κατεστημένο, αν και είχε άδικο, νίκησε. Αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται ο μελετητής των φιλοσοφικών σχολών βλέποντας μέρα με τη μέρα, όλες οι σχολές πλην των Επικουρείων να μεταλλάσονται μεταξύ τους, να συγχωνεύονται, διαιωνίζοντας την μεταφυσική και αλλοτριώνοντας όλο και περισσότερο την συνείδησή τους. Η φιλοσοφία τους μέρα με την μέρα γίνεται θεολογία που επισκιάζει τον φιλοσοφικό λόγο των υλιστών. Τις εξελίξεις πρόλαβαν ιουδαίοι και χριστιανοί που υιοθέτησαν ό,τι εκλεκτικά τους βόλευε για να στηρίξουν το δόγμα τους. Η ενοθεΐα επέτρεπε παράλληλα να λατρεύονται πολλές θεότητες μαζί. Όμως η νέα θρησκεία, βαθειά εγωιστική και καταπιεστική έναντι των άλλων δογμάτων εκτόπισε κάθε άλλη δοξασία προσηλυτίζοντας στο νέο δόγμα. Ύστερα πέταξαν ότι τους ήταν αχρείαστο, αφού πρώτα το καταδίκασαν. Οι σχολές έκλεισαν! Τότε ο πόλεμος φούντωσε και έγινε αδυσώπητος που κόστισε σε όλους. Εκλεκτικά ο ιδεαλισμός των νεοπυθαγορείων, των νεοστωικών και νεοπλατωνιστών σαν οικοδομικό υλικό των γκρεμισμένων ναών χρησίμευσε για την οικοδόμηση της χριστιανικής Εκκλησίας μέχρι την εποχή του Ουμανισμού. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα τούβλα. «Τούβλα» ήταν και τα νέα δόγματα που υψώθηκαν σαν τείχη μισαλοδοξίας για ό,τι παρέπεμπε εκτός του χριστιανισμού. Θεσπίστηκαν δόγματα, έγιναν εκκαθαρίσεις, διωγμοί, εξορίες, φυλακίσεις και πολλοί καταδικάστηκαν με σκληρές ποινές, μακροχρόνια βασανιστήρια που συχνά έφταναν μέχρι τον θάνατο. Έτσι, έσβησαν τα φώτα τον μεσαίωνα, μέχρι την μέρα που αποφάσισε ο άνθρωπος να τα ανάψει. 

Ο αναγεννησιακός ουμανισμός του 16ου αιώνα ήταν αυτός που ανάγκασε τον άνθρωπο να ανάψει τα φώτα, ώστε η ανθρωπότητα να βγει απ’ αυτό το σκοτεινό και μακρόχρονο τούνελ που καταρράκωσε την ηθική, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αναβιώνοντας τις ηθικές αξίες της αρχαίας Ελλάδας, κυρίως των Επικουρείων, η ανθρωπότητα άνοιξε πανιά και πάλι για να οδηγηθεί στην κατάκτηση της φύσης και την κοινωνική πρόοδο.
Ο ανθρωπισμός (ουμανισμός) ήταν ο προάγγελος του Διαφωτισμού.
Ο δρόμος ήταν πια ανοιχτός… Μπορεί τα σκυλιά να μην ήταν δεμένα ακόμα, όμως όταν ο άνθρωπος κατάλαβε τη δύναμή του, κατάφερε να τα δέσει! Τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπου άλλαξαν την κοινωνία και την αντίληψη του γι αυτή. Μπορεί ο χριστιανισμός να κοίμισε την ανθρωπότητα για χίλια πεντακόσια χρόνια όμως ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος, ο Αρίσταρχος, και τόσοι άλλοι,

γαντζώθηκαν και πάλι στο νου του ανθρώπου. Η ελληνική υλιστική φιλοσοφία έλαμψε και το φως της διαχύθηκε παντού.

Μεταρρυθμίσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις δημιούργησαν κλίμα τεταμένο αναγκάζοντας πολλούς να βγάλουν τα μαχαίρια. Ο νους πλάνταζε και ζητούσε να απελευθερωθεί. Ο νους του ανθρώπου ξύπνησε και θεσμοί αιώνων κατέρρευσαν μπροστά στον πλούτο των νέων φιλοσοφικών ιδεών και των επιστημονικών επιτευγμάτων που άλλαζαν τη ζωή του ανθρώπου και απαντούσαν στα αιώνια «αναπάντητα» ερωτήματα που η θρησκεία τόσο καιρό συγκάλυπτε ή αγνοούσε.
Ο άνθρωπος του μεσαίωνα, ζώντας το αιώνιο σκοτάδι μέσα στην πλατωνική του σπηλιά, με γυρισμένη την πλάτη στο φως και την αλήθεια, αγνοώντας τη φωτεινή πραγματικότητα για αιώνες, αποφάσισε να στρίψει πίσω και να την αντιμετωπίσει κατάματα, χωρίς τύψεις και φόβο, ανακαλύπτοντας τους νόμους που κινούσαν τις σκιές και θώπευαν τη λογική και τη συνείδησή του. Τα παιχνιδίσματα των σκιών στους τοίχους της σπηλιάς έγιναν νόμοι και αριθμοί που άλλαξαν την αντίληψη του ανθρώπου και την προοπτική του για το μέλλον του κόσμου. Τα ψέματα τελείωσαν!

Ή δεν τελείωσαν ακόμα…

Στις μέρες μας γίνεται επιτακτική η ανάγκη να προβληματιστούμε μπροστά στην απειλή που σημαδεύει το μέλλον της ανθρωπότητας. Αρκεί να κάνουμε μια σύγκριση ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή προκειμένου εύκολα να βγάλουμε συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την επιτακτική ανάγκη να διαφωτιστεί όσο γίνεται γρηγορότερα η Ανατολή προκειμένου να ξυπνήσουν οι λαοί που βρίσκονται πνιγμένοι στην άγνοια και την αμορφωσιά σε τέτοιο σημείο που ούτε η Δύση τον Μεσαίωνα δεν ήταν.

Στις μέρες μας αποτροπιασμένοι βλέπουμε τα αίσχη των Τζιχαντιστών, με την ίδια απάθεια που τόσο καιρό βλέπαμε τους βομβιστές αυτοκτονίας. Άτομα που σκορπούσαν το θάνατο ζωσμένοι με βόμβες στο κορμί τους προκειμένου να απολαύσουν την πραγματική ζωή… μετά τον θάνατο! Το ιδεατό πάλι αντεστραμμένο με την πραγματικότητα. Σήμερα με χολυγουντιανή σκηνοθεσία και θεαματικό τρόπο προσηλυτισμού και επίδειξη ισχύος, θρησκευτικοί εγκληματίες αποκεφαλίζουν αθώους ομήρους πολέμου με μαχαίρια, μπροστά στην κάμερα, όπως οι χριστιανοί τότε καίγοντας αιρετικούς στις πλατείες, μπροστά στα αθώα βλέμματα των πολιτών που ήθελαν να συνετίσουν. Κάνουν μαζικές δολοφονίες πολιτών, δεμένους πισθάγκωνα, μέσα στις πόλεις ή γυμνούς μπροστά στους ανοιγμένους μαζικούς τάφους που με μπουλντόζες τους θάβουν, λες και πρόκειται για μολυσμένα ζώα που πέθαναν και πρέπει να ταφούν. Ανυπεράσπιστους ανθρώπους να καίγονται σαν τα ποντίκια στο κλουβί. Γυναίκες να πετροβολούνται δημόσια από τους ίδιους τους γονείς και τα αδέρφια επειδή βιάστηκαν, επειδή αντιστάθηκαν ή να πωλούνται σαν πόρνες επειδή αποφάσισαν να φοιτήσουν σε σχολείο ή να αλλαξοπιστήσουν!

Όμως πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα; Ας το αναφέρουμε ευθέως: στο δόγμα και στην πίστη, γενικά στις θρησκείες!

Αντί να προσπαθούμε να καταργήσουμε το «πρόβλημα»  και τον διχασμό, το κάνουμε εντονότερο. Πώς; Αν τα δόγματα μπορούσαν να αλλάξουν δεν θα ήταν δόγματα αλλά νόμοι που θεσπίστηκαν και μπορούν να καταργηθούν!

Σαν να έπαθε το πόδι μας γάγγραινα και να σαπίζει ή σαν ο καρκίνος να απλώνεται σε ολόκληρο το σώμα ραγδαία και μεις προσπαθούμε να αντιστρέψουμε με προσευχές το «μη αντιστρεπτό». Προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι ακριβώς με τον τρόπο που το δημιουργήσαμε: καταστέλλοντάς το με πόλεμο και έχθρα. Δεν πρόκειται έτσι να λυθεί το πρόβλημα και αυτό το γνωρίζουν οι ιθύνοντες και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μην λυθεί ποτέ. Γι αυτό κάνουν πως προσπαθούν να το λύσουν, ενώ στην ουσία το μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο. Γιατί έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται η κατάσταση αυτή.

Κανείς λοιπόν δεν απορεί για την γάγγραινα της πίστης. Όμως ούτε και περνά από το μυαλό των πιστών να θέσουν στον εαυτό τους ένα τέτοιο ερώτημα. Γιατί, όταν οι απαντήσεις μπορούν να δώσουν τη λύση, η αλλοτρίωση φροντίζει να τις αποφεύγει. Στρουθοκαμηλισμός λοιπόν δεν είναι μόνο η ηθελημένη άγνοια του κινδύνου αλλά και η προσπάθεια να αποφύγουμε την αλήθεια επειδή προσβάλλεται η πίστη μας. Γι’ αυτήν την έρμη τραβάμε τόση δυστυχία.

Αποξενώνοντας τον άνθρωπο από την πραγματικότητα προστατεύουμε το Σύστημα. Κανείς δεν μιλάει για την κατάργηση της πίστης, που ως δια μαγείας θα έλυνε όλα προβλήματα από τη μια στιγμή στην άλλη.

Δεν είναι δυνατόν να προσευχόμαστε να μας λύσει ο θεός τις διαφορές που υποτίθεται αυτός μας έδωσε! Αυτό είναι, για να το πω πιο παραστατικά, σαν να προσεύχονται τα πρόβατα στον λύκο από τον οποίο κινδυνεύουν ή όπως λέει και ο λαός «να βάζουμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα»!

Ποτέ όμως κανένα πρόβατο δεν θα αντιληφθεί γιατί το ταΐζει ο βοσκός. Αντίθετα, είναι τόσο σίγουρα ότι τα αγαπά, ώστε η μόνη ασφάλεια που νιώθουν είναι αυτή που νιώθουν όταν είναι ασφαλισμένα στο μαντρί! Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν πρόβατα.

Γι αυτό λοιπόν ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι και η θρησκεία είναι μέρος του προβλήματος που ταλανίζει την κοινωνία σαν μια ρατσιστική συμπεριφορά που δέχεται ότι όσοι δεν πιστεύουν στο θεό είναι υποδεέστεροι, κατώτεροι δηλαδή των άλλων. Η θρησκεία πάντα τους καταδίκαζε στο πυρ το εξώτερο και η κοινωνία τους περιφρονούσε ανέκαθεν, από την εποχή του Πλάτωνα που διακήρυσσε ότι η θέση του άθεου είναι στο δεσμωτήριο εφ’ όρου ζωής!