Ποια η χρησιμότητα της ελεημοσύνης και των εράνων της Εκκλησίας όταν δεν υφίσταται ισολογισμός;

Επειδή ο αλτρουισμός εύκολα γίνεται συνώνυμο της ανιδιοτέλειας που είναι το αντίθετο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας, η διαχείριση της φιλανθρωπίας και του αλτρουισμού εύκολα μπορεί να καταλήξει μέσω του εγωισμού στην ιδιοτέλεια και την απάτη. Σε έναν κόσμο όπου οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει τόσο εγωιστικές και ιδιοτελείς, εύκολα εξαπατά κανείς τον συνάνθρωπό του προκειμένου να τον εκμεταλλευτεί για προσωπικό συμφέρον. Αυτό φαίνεται σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες του ανθρώπου, από τους συνεταιρισμούς που επιχειρεί στην ιδιωτική του ζωή, μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις όπου αδέρφια και συγγενείς, για περιουσιακούς λόγους, συχνά φτάνουν ακόμα και στο έγκλημα. Επειδή η εξαπάτηση είναι ο καλύτερος τρόπος πλουτισμού οι σχέσεις μας δυστυχώς απαιτούν τουλάχιστον μια στοιχειώδη καχυποψία. Ένας πόλεμος είναι η ζωή και χωρίς ηθική θα ήμασταν όλοι έρμαια ανηθικότητας. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι «ο πόλεμος είναι πατέρας όλων. Άλλους ανέδειξε σε θεούς και άλλους σε ανθρώπους, άλλους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους». Έλεγε επίσης ότι «πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι ο πόλεμος είναι κοινός και η διχόνοια δικαιοσύνη, και ότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τη διχόνοια και την ανάγκη». Ποιοι όμως έχουν την ανάγκη να εξαπατήσουν; Προφανώς αυτοί που παρακάμπτοντας τον νόμο δρουν με ιδιοτέλεια για προσωπικό συμφέρον. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτός που θέλει να σε εξαπατήσει, πρωτίστως αναγκάζεται να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου. Δεν είναι τυχαίο που κάθε απατεώνας που πιάστηκε από την τσιμπίδα του νόμου να εξαπατά πιστούς, πάντα χρησιμοποιούσε τις πιο βαθιές αλτρουιστικές διδαχές που ακούγονται σε όλα τα θρησκευτικά κηρύγματα γενικώς. Τα θύματα εδώ είναι πάντα οι πιστοί. Πώς θα ξεχωρίσει όμως ο πιστός το ανιδιοτελές κήρυγμα από τις παραινέσεις του απατεώνα προς το θύμα του; Δύσκολα σας έβαλα και επειδή η απάντηση είναι δύσκολη μου φαίνεται ευκολότερα θα αντιδράσετε εναντίον μου παρά ενάντια όλων εκείνων που εκμεταλλεύονται την άγνοια και την αφέλειά σας. Κι αυτό επειδή ο πιστός γίνεται ευκολόπιστος μπροστά σε αυτό που θεωρεί θείο, καταπίνει την τροφή αμάσητη, γίνεται έρμαιο των μύθων που του προσφέρουν και ο μαζοχισμός η ασθένεια των πιστών.

Το έχουμε πει κι άλλη φορά και θα το ξαναπούμε: Η σχέση των πιστών μεταξύ τους, σ’ αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα είναι μια σχέση «αγάπης», μιας φενακισμένης αγάπης βέβαια ακριβώς επειδή εκείνος που θέλει να σε εξαπατήσει προσπαθεί να σου δείξει ότι είναι ανιδιοτελής και σε αγαπά. Φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των πιστών, όπως ακριβώς ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Ο Άρθουρ Καίσλερ έγραφε «ο εγωτισμός της ομάδας τρέφεται από τον αλτρουισμό των μελών της». Ας μην αναφερθώ πάλι στους κινδύνους της ταύτισης της ομάδας. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου στο blog αυτό «Το παράδοξο της ταύτισης με την ομάδα». Στην σημερινή ανάρτηση θα ήθελα να έριχνα το βάρος στην φιλανθρωπία που κάθε ιερατείο θρησκείας προβάλει στους πιστούς τα αγνά αλτρουιστικά τους αισθήματα που τα ερμηνεύει σαν αγάπη αλλήλων. Ας μην γελιόμαστε, η φιλανθρωπία των θρησκειών περισσότερο στοχεύει σε υλικά αγαθά και αν ποτέ δείξει ανιδιοτελή συναισθήματα να είστε σίγουροι ότι στην ιδιοτέλεια θα καταλήξουν. Διαφορετικά, από πού τόσος πλούτος… Όπως έλεγε ο Προυντόν για την πολιτική «Αν ο πλούτος ήταν αποτέλεσμα της εργασίας τότε θα έπρεπε όλοι οι εργαζόμενοι να ήταν πλούσιοι». Αντίστοιχα για την Εκκλησία αυτό σημαίνει ότι αν όλος ο πλούτος της Εκκλησίας που κομίζει από την φιλανθρωπία διοχετευόταν στους φτωχούς, τότε θα έπρεπε, για να μην πω αυστηρώς απαιτείται, να υφίσταται ένας ισολογισμός εσόδων – εξόδων όπου η ίδια θα έπρεπε να συντηρείται από τον κόπο των πρωτοστατούντων «αγίων» της και από προσωπική προσφορά του καθενός, γιατί σε μια δίκαιη κοινωνία υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες για κάθε υλική συναλλαγή. Στις θρησκείες λοιπόν το ιερατείο με ιδιαίτερο ζήλο ασχολείται με τα έσοδα που από τους πιστούς αποκομίζει, ώστε να αυξήσει τα οικονομικά της Εκκλησίας, της μονής ή της δομής που συντηρεί. Ο πλούτος συνεχώς αυξάνεται και οι δεσπότες όπως και όσοι διαχειρίζονται παγκάρια και δωρεές, συνήθως ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι, αναζητώντας πάντα νέους τρόπους να αυξήσουν τα έσοδα και οι ίδιοι να ζουν όσο γίνεται καλύτερα και σε μεγαλύτερη χλιδή.

Η απόσταση λοιπόν μεταξύ αλτρουισμού και απάτης είναι πολύ μικρή. Πάντα ήταν και όχι μόνο στις μέρες μας. Ακόμα και στις πρώτες συναγωγές των χριστιανών, λένε τα ευαγγέλια, οι δεσπότες έπρεπε να είναι καχύποπτοι με όσους περιόδευαν από πόλη σε πόλη, επειδή κυκλοφορούσαν πολλοί απατεώνες. Να τι γράφω στο βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία» για το θέμα.

«Το εγχειρίδιο της Εκκλησίας που δημοσιεύτηκε σαν «Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων» ήταν ένας καλός οργανωτικός οδηγός που έθετε τα καθήκοντα σε εκείνους που διευθύνουν… Κάθε απόστολος που έρχεται σε σας πρέπει να καλωσορίζεται όπως ο Κύριος, αλλά δεν πρέπει να παραμένει πάνω από μία μέρα η δύο μέρες, αν αυτό είναι αναγκαίο. Αν μείνει τρεις ημέρες τότε είναι ψευδοπροφήτης. Και ένας απόστολος δεν πρέπει να δέχεται κατά την αναχώρηση του τίποτε άλλο εκτός από προμήθειες που θα του είναι αρκετές μέχρι το επόμενο κατάλυμα του. Αν ζητά χρήματα, είναι ψευδοπροφήτης. Αν ένας προφήτης ομιλεί πνευματικά δεν έχετε δικαίωμα να τον υποβάλλετε σε δοκιμασίες ή επαληθεύσεις. Κάθε αμαρτία θα συγχωρεθεί, αυτή όμως όχι. Δεν είναι όμως προφήτες όλοι όσοι ομιλούν πνευματικά, αν δε συμπεριφέρονται και δεν έχουν τους τρόπους του Κυρίου. Από τη συμπεριφορά τους θα κρίνετε τον απατεώνα από τον αληθινό. Έτσι, αν ένας προφήτης κληθεί να φάγει ενώ βρίσκεται σε πνευματική κατάσταση, δε θα το κάνει. Αν το κάνει είναι απατεώνας. Επίσης, ακόμα και αν υποτεθεί ότι η διδασκαλία ενός προφήτη είναι αρκετά σωστή, αν οι πράξεις του δεν ταιριάζουν με τα λόγια του, τότε είναι απατεώνας» («Διδαχή» 11).

Αν δεν υπήρχαν απατεώνες η «Διδαχή» δε θα είχε λόγο με τόση επιμονή να αναφέρεται σε αυτούς. Στο επόμενο κεφάλαιο προτρέπει ακόμα και σε δοκιμασία «Όποιος έρχεται στο όνομα του Κυρίου πρέπει να καλωσορίζεται, μολονότι αργότερα πρέπει να τον δοκιμάσετε για να διαπιστώσετε περί τίνος πρόκειται. Θα μπορέσετε τότε να διακρίνετε την αλήθεια από το ψεύδος» (βλέπε Απόστολος Λυμπερίδης «Χαλκεύοντας την Ιστορία» σελ. 218).

Συνοψίζοντας πρέπει να πούμε για την «φιλανθρωπία» είτε από αλτρουισμό μαζεύουμε χρήματα, είτε για προσωπικό όφελος η διαδικασία, νομικά, είναι ίδια: τα έσοδα πρέπει να εμφανίζονται με ισολογισμό ώστε να φαίνεται καθαρά πού πήγαν τα κέρδη. Αυτό όμως απαιτεί και έναν τρόπο εμφάνισης των εσόδων, πράγμα που δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί με τον τρόπο που η Εκκλησία συσσωρεύει τον πλούτο της. Αντί αυτής της διαφάνειας οι Εκκλησίες χρησιμοποιούν παγκάρια και δίσκους που περιφέρουν κάποιοι επιστάτες εν ώρα λειτουργίας! Οι πιο επιτήδειοι διοργανώνουν φιέστες, λειτουργίες, ευχαριστήριες τελετές και μυστήρια με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Μεταξύ αυτών προκειμένου να είναι επιτυχής μια ελεημοσύνη, οικονομική ενίσχυση το λένε πιο εξευγενισμένα οι δεσπότες των δομών, συχνά εμφανίζουν ψευδή και γελοιώδη θαύματα προκειμένου να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους. Εξορκισμοί σε ανθρώπους, ευχέλαια σε αυτοκίνητα, κατηχήσεις μίσους και λογής λογής απατεώνες παρεισφρέουν μέσω της πίστης προκειμένου να μαζέψουν όλο και περισσότερο χρήμα. Άλλοι κατεργαραίοι, επιτήδειοι και αγύρτες επινοούν «θαύματα» ώστε να ξεγελάσουν τα θύματα των πιστών τους και να τους αποσπάσουν περισσότερα, λες και η εύνοια του θεού στοχοποιεί τους πιστούς που κάνουν τάματα ή εκείνους που δίνουν τα περισσότερα. Τα «θαύματα» πάντα γελοιοποιούν τους πιστούς αφού αγνοούν τους νόμους και τις διαψεύσεις των επιστημών και της κοινής λογικής. Σε άλλες αναρτήσεις του blog έχω αναφερθεί και στα θαύματα και ιδιαίτερα στην γελοιότητα ορισμένων εξ αυτών, όπως της ετήσιας περιοδείας της Αγίας Ζώνης, των τιμίων δώρων της Ανατολής, του τιμίου ξύλου ή της αφής του «Αγίου Φωτός» από την Ιερουσαλήμ, βλέπε «Η πίστη ανέχεται την απάτη;»

Προσωπικά πιστεύω ότι πίσω από το «θαύμα» πάντα υπάρχει η απάτη και η πονηριά ή μάλλον η κουτοπονηριά, αφού επιστημονικά το θαύμα βρίσκεται εκτός λογικής και σε πλήρη αντίφαση με την επιστήμη. Και στο θέμα αυτό έχω αναφερθεί με αντίστοιχες αναρτήσεις στο blog αυτό. Βλέπε «Αγύρτες και τσαρλατάνοι μας κατακλύζουν ακόμα» όπως και εδώ: «Αγύρτες, απατεώνες και αφελείς στην καθημερινή ζωή μας». Όμως, για να είμαι απολύτως σχετικός και κυρίως ειλικρινής θα έπρεπε να αποδώσω ένα μικρό ποσοστό, όχι πάνω από 1% στην άγνοια του επιστημονικού νόμου οπότε θα δεχτώ την αφέλεια αντί της πονηριάς και της απάτης.

Δεν χρειάζεται να σας δώσω λεπτομερή περιγραφή των απατεώνων που κατά καιρούς εμφανίζονται στο προσκήνιο διοργανώνοντας φιέστες με απώτερο σκοπό το εύκολο κέρδος στα ταμεία τους, είτε πρόκειται για το νόμιμο ιερατείο των Εκκλησιών, είτε κοινωνικών δομών που εκμεταλλεύονται το ανθρώπινο συναίσθημα με δόλωμα την «ανιδιοτελή» προσφορά. Βλέπεις, όταν ο πιστός ακούει για θεάρεστο έργο, σαν αλτρουιστής σπεύδει να βοηθήσει, βάζοντας βαθειά το χέρι στη τσέπη ή αγωνίζεται από πόρτα σε πόρτα και στο πεζοδρόμιο, προκειμένου να βοηθήσει. Αρκεί να σας θυμίσω την περίπτωση της κοινωνικής κουζίνας του «Άλλου ανθρώπου» (βλέπε «Από την κοινοκτημοσύνη στην φιλανθρωπία», την Κιβωτό του Κόσμου ή στις μέρες μας τις απάτες στη μονή του Αβακούμ στην Κύπρο, όπου η απατεωνιά βρισκόταν πάνω από τον αλτρουισμό.

Δεν θέλω όμως να σας κουράσω με άλλες αναφορές, πέρα από την γενική κατεύθυνση που σας δίνω ώστε να σας καταστήσω απλώς καχύποπτους, όπως ακριβώς και η «Διδαχή» των πρώτων Αποστόλων καλούσε Δεσπότες και πιστούς να αποκαλύπτουν τους απατεώνες που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Τέτοιοι απατεώνες που εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το κακό είναι που, όπου μπλέκεται ο θεός με το χρήμα, πάντα ελλοχεύει η απάτη και η κλεψιά.

Δυστυχώς φίλοι μου, θεός και πλούτος δεν συμβαδίζουν, όσο και να θέλετε να υποστηρίξετε ότι οι Εκκλησίες δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς την οικονομική συναλλαγή. Η φράση «η πίστη είναι προσωπική υπόθεση» και «ο θεός του καθενός βρίσκεται μέσα του» μου ακούγονται κούφια λόγια που καμιά πρακτική αξία δεν μπορεί να έχουν, ακριβώς επειδή στη ζωή μας δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Ο κόσμος μας λειτουργεί διαφορετικά και από την πλευρά των νόμων της φύσης, όσον αφορά τα θαύματα, και από την πλευρά της ιδιοσυγκρασίας και συνείδησης από το κοινωνικό σύστημα της φιλελευθεροποίησης που επικρατεί. Γι αυτό σταματήστε να κοροϊδεύετε τα παιδιά σας με μύθους σαν τον Αη Βασίλη, γιατί στο τέλος τα πιστεύετε κι εσείς!

Όμως, μια στιγμή, πριν κλείσω την ανάρτηση αυτή. Γιατί πρέπει να βάζετε το χέρι στη τσέπη σε αυτούς τους αγύρτες; Τι σας προσφέρουν και πρέπει να τους βοηθάτε με τα χρήματά σας; Τι έργο προσφέρουν; Βοηθούν δυο τρία άτομα, για να δικαιολογούν τον οβολό σας και ξοδεύουν για την πάρτη τους τα υπόλοιπα που είναι τα περισσότερα. Τι σημαίνει οβολός; Οβολό ονομάζουμε ένα μικρό ή συμβολικό ποσό το οποίο παραθέτουμε, δωρίζουμε, ή προσφέρουμε οικειοθελώς! Όμως, όταν σου προτείνουν συνεχώς το άδειο χέρι σαν ζητιάνοι, δεν τα δίνετε οικειοθελώς, αλλά σχεδόν από ανάγκη, γιατί αν δεν δώσετε αρχίζετε να έχετε ενοχές ότι τα κρατάτε για πάρτη σας και τρομάζετε μπροστά στην τιμωρία, ενώ αντιθέτως περιμένετε την ανταμοιβή της μεταθανάτιας ζωής σας, έτσι δεν είναι; Κούνια που σας κούναγε! Σας εκβιάζουν και φαίνεται δεν το πήρατε χαμπάρι. Η αλήθεια είναι ότι με τον έρανο πολλοί βοηθηθήκανε, ιδιαίτερα άρρωστοι που το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν τους κάλυπτε και με την βοήθεια του εράνου από ιδιώτες, κατάφεραν να σωθούν άνθρωποι. Δεν αμφιβάλω ότι ανάμεσα στους ιδιώτες, πολλές φορές συνέβαλαν και ιερείς της Εκκλησίας, όμως σε προσωπικό επίπεδο και όχι μέσα από τις αρχιεπισκοπές που συλλέγουν κάθε βδομάδα τα έσοδα των ενοριτών τους. Έχω ιδία γνώμη, από τον πατέρα μου, που σαν φλογερός πιστός για χρόνια ήταν επιστάτης της ενορίας του!

Τελειώνοντας όμως την ανάρτηση αυτή, ας πω και τα τελευταία μου λόγια για την… φιλανθρωπία. Τι κάνουν αυτοί για τη φτώχεια που επικρατεί στον κόσμο; Πρόκειται μήπως να καταπολεμήσουν την φτώχεια που επικρατεί σε τόσες και τόσες οικογένειες;  Όπως βλέπετε και στην διπλανή εικόνα, υπάρχουν στον κόσμο τόσα παιδιά που όχι μόνο δεν μπορούν να πάνε σχολείο, αλλά δεν έχουν και τα απαραίτητα για να ζήσουν. Δεν έχουν να φάνε! Πού βρίσκεται η δικαιοσύνη εδώ; Πού πηγαίνουν τα λεφτά που τους δίνετε; Γιατί επινοούν θαύματα για να μαζέψουν περισσότερα; Γιατί με τόση «ελεημοσύνη», τάματα και δωρεές υπάρχουν ακόμα παιδιά που πεινούν; Γιατί υπάρχει τόση δυστυχία και οι Εκκλησίες πνίγονται στο χρυσάφι ενώ οι περιουσίες τους όλο και αυξάνουν… Το κράτος δεν τους ελέγχει ενώ φροντίζει από τον προϋπολογισμό να τους καλύπτει τον μισθό, ενώ θα έπρεπε να μισθώνονται από τα κέρδη τους.  Ξυπνήστε επιτέλους! Όπως ακριβώς τις μέρες αυτές των εορτών, το κράτος εκμετταλλεύοντας την ένδεια των πολιτών σας πλασάρει τους μεγάλους λαχνούς με τα Κρατικά λαχεία, με τον ίδιο τρόπο οι κατεργαραίοι των θρησκειών εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό σας συναίσθημα και κάνουν τη γύρα για να σας αποσπάσουν όσα μπορούν περισσότερα, προβάλλοντας ό,τι μπορούν να φανταστούν, αποσκοπώντας, την υγεία και τη φτώχεια με ένα… θαύμα που σας έπεισαν ότι είναι τόσο εφικτό και εσείς, σαν τα μιλλιούνια, ανόητα πλάσματα, τρέχετε να προσκυνήσετε πλουτίζοντας αυτούς. Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα, ταξιδεύουμε στα άστρα και κάποιοι επιτήδειοι στολίζουν τις κολώνες του δήμου σας με προσκλήσεις, αδημονώντας τον οβολό από το υστέρημά σας!

Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, όμως η φτώχεια παραμένει. Και η υλική σας φτώχεια και η πνευματική. Κατάντια!

Την εικόνα πιο κάτω την δημοσίευσα στις 16 Δεκέμβρη του 2019, όταν ο ναός του Αγ. Νεκταρίου στα Άνω Λιόσια, περίμενε την άφιξη των… Δώρων των Μάγων της Ανατολής γράφοντας την λεζάντα

«Ένας εισαγγελέας δεν υπάρχει;

Ακόμα αμφιβάλουν μερικοί ότι δεν θίγεται η ορθόδοξη πίστη και η θρησκεία μέσα από μια τέτοια κερδοσκοπική καμπάνια, διαφημίζοντας υλικό απάτης με σκοπό το κέρδος σε βάρος αφελών…

Πού βρίσκονται τα πανεπιστήμια να αντιδράσουν, με ποια επιστημονικά κριτήρια επιτρέπεται να γίνεται αυτή η χάλκευση της ιστορίας;»

Δείτε και το βίντεο αυτό και αναρωτηθείτε επιτέλους: είμαστε σοβαροί;

Όμως, δυστυχώς, εγώ τα λέω, εγώ τα’ ακούω!

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω!