Καλύτερα δικαίως να αμφισβητείς παρά αδίκως να θαυμάζεις!

Συχνά σε συζητήσεις που κάνουμε ακούγεται η φράση «Μην είσαι απόλυτος» αδιαφορώντας αν ο συνομιλητής μας στηρίζει τη άποψη του επιστημονικά, οπότε δεν θα ήταν δυνατόν να είναι απόλυτος, μα συνεπής με την επιστημονική μεθοδολογία απόλυτα σχετικός. Η λογική είναι σχετική που έχει πολλές παραμέτρους που αφορούν τον τρόπο που σκέπτεται, την «γωνία» από την οποία βλέπει το πράγμα, το χρόνο και το ιδεολογικό στρατόπεδο που βρίσκεται και αναλύει το θέμα. Αν όμως συνομιλείτε με κάποιον θρήσκο για… θαύματα, τότε σας λυπάμαι! Αυτός εκ πεποιθήσεως είναι πάντα απόλυτος, διαφορετικά δεν θα ήταν πιστός. Πώς να πείσεις έναν πιστό, χωρίς επιστημονικές γνώσεις ότι τα θαύματα είναι αδύνατα επειδή αμφισβητούν τους νόμους και την πραγματικότητα… Μιας και ανέφερα όμως πιο πάνω τη «γωνία» ας πάρουμε ένα οπτικό παράδειγμα για να αντιληφθείτε τι λέω. Τα τραπεζάκια που βλέπετε στην διπλανή εικόνα τα βλέπετε ίσα ή άνισα; Θα μπορούσατε να φιλονικείτε με έναν φίλο σας ώρες ολόκληρες επειδή ακόμα και το μάτι θα μπορούσε να σας δημιουργήσει ψευδείς αντιλήψεις, επειδή η γωνία οπτικής μπορεί να δημιουργήσει αντιλήψεις που εξαπατούν όχι μόνο το μάτι αλλά και το μυαλό, ακόμα και σε ένα άτομο που εύκολα αντιλαμβάνεται τις διαφορές του μήκους και του πλάτους, όσο και αν θα λάβει υπ’ όψιν του το βάθος και την γωνία που το βλέπει. Στην προκειμένη περίπτωση όμως το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι η πειραματική απόδειξη. Να πάρουμε δηλαδή ένα χάρακα και να τα μετρήσουμε. Ο επιστημονικός νους μόνο με την μέτρηση εκτρέπει τη λογική του, όσο και να τον παραξενεύει, επειδή δεν έχει άλλο τρόπο να διαμορφώσει άποψη και να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως θα εκπλαγούμε και μετά τη μέτρηση, αφού το συμπέρασμα αντιφάσκει τόσο πολύ με την εμπειρία που διαμορφώνει την αντίληψή μας. Πριν πιάσουμε ένα χάρακα θα έβαζα και στοίχημα ότι το αριστερό τραπεζάκι είναι στενότερο και μακρύτερο από το δεξί! Όμως μετά τη μέτρηση, η επιμονή, μας καθιστά τουλάχιστον αφελείς. Μετρήστε τις πλευρές των τραπεζιών, για να καταλάβετε τι εννοώ!

Ούτε θα ασχοληθούμε εδώ με τα στρατόπεδα που διαμορφώνουν τις αντιλήψεις του «Υλισμού» και του «Ιδεαλισμού» επειδή έχουμε κατά κόρον ασχοληθεί με το θέμα στο παρελθόν που αφορά το βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας.

Οι άνθρωποι σφάλλουν πρώτα απ’ όλα λόγω άγνοιας και κατά δεύτερον λόγο, λόγω ψευδαισθήσεων. Συχνότατα όμως σφάλουν επειδή σκέφτονται και πράττουν με λανθασμένο τρόπο, επειδή διάλεξαν μια λανθασμένη φιλοσοφική θεώρηση, όπως αυτή του ιδεαλισμού, που αντιστρέφει τις σχέσεις «είναι» και «νόησης».

Υπάρχουν και οι άλλοι που σαν τον Άνσελμο λένε «Δεν ζητώ να καταλάβω για να πιστέψω, αλλά πιστεύω για να καταλάβω»! Δεν είναι τυχαίο που με τέτοια λογική ο κάθε πιστός προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στους οντολογικούς του προβληματισμούς. Ειδικά στο θέμα του θεού τα οντολογικά επιχειρήματα είναι βέβαιον ότι θα τον διαστρεβλώσουν δίνοντας λανθασμένες απαντήσεις. Σαν να μετρά τα τραπεζάκια και βλέποντας ότι είναι απολύτως όμοια επιμένει να ισχυρίζεται ότι είναι άνισα πιστεύοντας στην «Διπλή Αλήθεια»! Δυο λέξεις που εκφράζουν δογματική αντίληψη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν σε τέτοιες αντιλήψεις αποκαλώντας την αλήθεια «Αποκαλυπτική»! Οι ιδεαλιστές, λάτρεις της διπλής λογικής πιστεύουν σε δυο αλήθειες: μια εγκόσμια, που εξελίσσεται επιστημονικά, προϊόν της ανθρώπινης νόησης και εμπειρίας και μια Αποκαλυπτική Αλήθεια, που εκπορεύεται από το Υπερπέραν και την θεωρούν Απόλυτη, Αιώνια και στην ουσία Αναλλοίωτη. Η φιλοσοφία τους πάντα ιδεαλιστική που σαν θεραπαινίδα της θεολογίας θα δικαιολογεί την πίστη τους όσο και παράλογη να φαίνεται. Ο Τερτυλλιανός το είπε άλλωστε στα ίσα. «credo quia absurdum» (Πιστεύω γιατί είναι παράλογο)! Ο πιστός έτσι έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά. Εναρμονίζει την πίστη του, πότε χρησιμοποιώντας το ένα εργαλείο και πότε το άλλο, ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις του, σύμφωνα πάντα με την ιδεαλιστική και ιδεολογική του πίστη. Ο λόγος που επιδέχεται την διαστρέβλωση αυτή ανάγεται στον τρόπο που από παιδί του έμαθαν να διαλέγει και να κρίνει σύμφωνα με την πίστη του. Πρώτα πιστεύει και μετά προσπαθεί να καταλάβει τα «πώς» και τα «γιατί».

Δίνοντας στο θεό ιδιότητες όπως Άναρχος, Άπειρος, Αιώνιος, Αγέννητος, Πανταχού Παρών, Παντοδύναμος, Παντογνώστης, Τέλειο Ον και Υπερκόσμιο που υπάρχει εκτός χώρου και χρόνου, όπου τα οντολογικά επιχειρήματα από μόνα τους δείχνουν μια ex nihilo δημιουργία του κόσμου («Non I tempore sed cum tempore finxit Deus mundum» Αυγουστίνος). Όλα τα επιχειρήματα που στηρίζονται στις ήδη δεδομένες ιδιότητες του θεού είναι ανόητα και διαστρεβλωτικά. Δυστυχώς αυτά κατάφεραν να κοροϊδέψουν ακόμα και φιλοσόφους δίνοντας την σιγουριά στον πιστό ότι ο ίδιος είναι πολύ μικρός για να κρίνει τον κόσμο. Έρμαιο των προκαταλήψεων και της ιδεαλιστικής θεώρησης του κόσμου ο κάθε πιστός δέχεται πρώτα την πίστη και μετά… δεν υπάρχει μετά! Ούτε μετά το ψάχνει, γιατί η αμφιβολία τον ενοχοποιεί. Προτίμησε το πίστευε και μην ερεύνα, παρά να αναζητήσει την αλήθεια, γιατί ακόμα η αμφισβήτηση θεωρείται αμάρτημα και πειρασμός!

Προσέξτε να δείτε πόσο απλά είναι τα πράγματα: Πιστεύω σημαίνει «παραιτούμαι από κάθε έρευνα και λογική σκέψη». Άρα: η πρόοδος δεν εξαρτάται από την έλλειψη πίστης… Τόσο απλά λοιπόν! Γι αυτό καταδικάστε την πίστη πριν πρωτίστως κατανοήστε αναλύοντας το θέμα επιστημονικά.

Πριν λίγο καιρό γνώρισα μια κοπέλα. Καθίσαμε να πιούμε ένα ποτό και να μιλήσουμε. Η συζήτηση πήγε στα ενδιαφέροντά μας και γρήγορα φτάσαμε και στο θέμα του θεού. Επιχειρηματολογήσαμε ο καθένας από το μετερίζι και τα δικά του ενδιαφέροντα. Αυτή, χωρίς ενδιαφέρον και προηγούμενη έρευνα στο θέμα, το πρώτο της επιχείρημα ήταν… οντολογικό. «Ποιος δημιούργησε τον κόσμο»; Δεδομένου ότι ο θεός, σύμφωνα με τις ιδιότητες που λέγαμε πιο πάνω, είναι Αγέννητος και Άπειρος, αντέφασκε σε κάθε δική μου άποψη ότι το σύμπαν άρχισε από μια «ιδιομορφία» απείρως μικρή, με διαστάσεις Πλανκ, και απείρως πεπερασμένη, πυκνή και συμπιεσμένη, που διαστέλλεται όχι στο χώρο, αλλά δημιουργώντας χώρο εν χρόνω, λόγω διαστολής και πεπερασμένης ταχύτητας του φωτός! Πώς να εξηγήσεις σε έναν άσχετο τις ιδιότητες της μοναδικότητας της «ιδιομορφίας» από την οποία ξεκίνησαν όλα πριν 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν σου απορρίπτει κάθε θεωρία και χωρίς να αντιλαμβάνεται τη σχέση χώρου και χρόνου που στην κοσμολογία αναφέρεται σαν πρώτη κίνηση, χωρίς η ίδια να είναι αναγκασμένη να εξηγήσει γιατί ο δικός της θεός υπήρξε πριν την δημιουργία και τι έκανε μέχρι να πάρει την απόφαση να δημιουργήσει τον κόσμο. Βέβαια ο Αυγουστίνος απάντησε και σε αυτή την ερώτηση «με θεολογική επιτυχία», αλλά η συνομιλήτριά μου την αγνοούσε παντελώς: στην ερώτηση τι έκανε ο θεός πριν την δημιουργία, ο μεγάλος φιλόσοφος της χριστιανοσύνης πίστευε ότι ο θεός δημιουργούσε την κόλαση για εκείνους που έκαναν τέτοιες ερωτήσεις!

Μετά από την ανάπτυξη της Ειδικής και της Γενικής θεωρίας της σχετικότητας, όπως και μετά από την μακροχρόνια ομαδική ανάπτυξη της κβαντομηχανικής είμαστε σε θέση να δώσουμε επιτέλους απαντήσεις σε όλα εκείνα τα ερωτήματα που οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας έκαναν τους ειδήμονες ενώ οι ίδιοι είχαν παντελή άγνοια για τον κόσμο μας. Η ανάπτυξη της επιστήμης ή μάλλον η επιστημολογική της ανάλυση για την αλήθεια, εκτός από το «Παράδειγμα» του Τόμας Κουν και την «διαψευσιμότητα» του Καρλ Πόπερ, δείχνει με τον καλύτερο τρόπο σε τι διαφέρει η επιστήμη από την θρησκεία και κυρίως γιατί πρέπει αυτό που πιστεύουμε να είναι πάντα διαψεύσιμο σε αντίθεση με την «Απόλυτη Αλήθεια» των θρησκειών που ούτως ή άλλως, κάθε θρησκεία έχει τα δικά της δόγματα. Ούτε και οι θρησκείες συμφωνούν μεταξύ τους. Όμως οι επιστήμονες εκλαμβάνουν κάθε επιστημονική θεωρία σαν νόμο και κανόνα της συμπεριφοράς του κόσμου και της πραγματικότητας. Με βάση τους θεμελιωμένους νόμους που αποδεικνύουν πειραματικά και με τον καλύτερο τρόπο την συμπεριφορά της ύλης και του κόσμου μας που είναι εγγενώς πάντα υλικός, οι επιστήμονες μπορούν να πιστεύουν στους ίδιους νόμους και στην ίδια συμπεριφορά άσχετα της πίστης, της γλώσσας, της εθνότητας ή της χώρας που διαμένουν, αρκεί να μπορεί να επαληθευτεί πειραματικώς ο νόμος, ώστε να μπορούν να γίνουν σωστές προβλέψεις από τα πριν και όχι κατόπιν εορτής όπως γίνεται στην θαυματοποιία των θρησκειών με τόσο ανόητα και αυθαίρετα συμπεράσματα. Στην νέα εποχή της επιστήμης δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ουσία κανενός πράγματος αν δεν ξέρουμε από πού προήλθε και με επιτυχία να προβλέπουμε πού θα καταλήξει, ώστε να επιβεβαιώνονται οι νόμοι που θεωρούνται πια θεμελιώδεις, όμως πάντα διαψεύσιμοι από τους υπόλοιπους επιστήμονες που στο μέλλον θα μπορούν να αμφισβητούν τα πάντα. Αρκεί να μπορούν να αποδείξουν τα λεγόμενά τους διαψεύδοντας αυτό που δεν ισχύει. Η επιστήμη προχώρησε ακριβώς αμφισβητώντας και ανταμείβοντας εκείνους που επιτυχώς διέψευσαν «αιώνιες αλήθειες»! Τα βραβεία νόμπελ επιβραβεύουν τους καινοτόμους επιστήμονες, ενώ θεωρίες που στέκονται ακλόνητες για πολύ χρόνο δείχνουν την ισχύ και την πραγματική αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μια απόλυτη αλήθεια, αλλά είναι πάντα σχετική και ιστορικά καθορισμένη. Η επιστημονική κοινότητα λοιπόν είναι όχι μόνο ηθική αλλά επιδιώκοντας να διαψεύσει παλαιότερες θεωρίες, επιτελεί τον πιο ευγενικό σκοπό στο θέμα της αλήθειας, εδραιώνοντάς την στο χρόνο, προσφέροντας όλες εκείνες τις ανακαλύψεις που με βάση τους νόμους συμπεριφοράς της ύλης κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και ωθούν την αλήθεια στο μέλλον για ακόμα μεγαλύτερες ανακαλύψεις, απαντώντας ταυτόχρονα και στα ερωτήματα που για αιώνες, λόγω πίστης, έμεναν όχι μόνο αναπάντητα αλλά κυρίως διαστρεβλωμένα.

Το αντίστοιχο στις θρησκείες ξέρετε πώς λέγεται; Αίρεση! Και κάθε αίρεση με σφοδρότητα πολεμείται από την θρησκεία! Αποτέλεσμα του πολέμου αυτού είναι η δίωξη και το έγκλημα. Γιατί οι θρησκείες δεν έμαθαν ποτέ να επιβραβεύουν τον αμφισβητία, όπως στην επιστήμη; Πάντα τον καταδίκαζαν, αφού στο Μεσαίωνα, πριν την ειδεχθή θανάτωση (θάνατο στην πυρά, ανασκολοπισμό με σταύρωση, σούβλισμα ή παλούκωμα) συχνά εφάρμοζαν επάνω του τα πιο βάναυσα και ελεεινά βασανιστήρια προκειμένου να πολλαπλασιάσουν τον πόνο του και με την απειλή αυτή να συνετίσουν κάθε μελλοντική απόπειρα να αμφισβητηθεί ξανά το δόγμα! Στην ιστορία μας βρίθουν τέτοιες τακτικές σε όλες τις θρησκείες, ενώ τα αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος όσων αμφισβήτησαν το δόγμα, κάνουν και τον πιο σκληρό και αδίστακτο δολοφόνο να ανατριχιάζει ακόμα και στην ιδέα να υποστεί τα ίδια μαρτύρια αμφισβητώντας το δόγμα. Αρκεί να διαβάσει κανείς πώς φαντάστηκαν τα αρρωστημένα τους μυαλά την κόλαση και πώς την περιέγραψαν προκειμένου να αποθαρρύνουν τον κάθε αμφισβητία και «αμαρτωλό»!

Όμως ας επιστρέψουμε στην επιστήμη και στην ευγενική άμιλλα και πράξη των επιστημόνων να διαψεύδουν και να αμφισβητούν παλαιότερες θεωρίες, προωθώντας την ανθρώπινη γνώση και να την προστατεύουν από ψεύδη και διαστρεβλώσεις, αντί να δημιουργούν λέσχες θαυμασμού, όπως στην ουσία είναι όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες!

Δυστυχώς, οι θρησκείες είναι λέσχες θαυμασμού, που κολακεύονται να μυθοποιούνται κηρύττοντας ψεύδη, αντί προστατεύοντας την αλήθεια, όπως κάνουν οι επιστημονικές θεωρίες, να αμφισβητούν ό,τι από το παρελθόν τις χωλαίνει ή κάτω από τις νέες ανακαλύψεις τις τροποιούν και τις βελτιώνουν.

Τα συμπεράσματα που αποκομίζει η επιστημονική κοινότητα αφού αποδείξει το λάθος, γίνεται δεκτό σαν κανόνας, βελτίωση της αλήθειας και νόμος της πραγματικότητας! Ποτέ όμως δεν θα θεωρήσει μια αναλλοίωτη αλήθεια που δεν μπορεί να διαψευσθεί! Έτσι η επιστήμη αυτοπροστατεύεται, αυτοελέγχεται και προοδεύει, ανοίγοντας νέους δρόμους για το μέλλον, για το καλό όλων, κάνοντας τη ζωή μας καλύτερη. Οι μυστικότητες και τα σκάνδαλα που πολλές φορές συνοδεύουν την ιστορική της πορεία, δεν αφορούν την επιστήμη αυτή καθεαυτή, αλλά το πολιτικό σύστημα μέσω του οποίου κατευθύνεται παγκοσμίως από αδίστακτους επιχειρηματίες που εύκολα με το χρήμα διαμορφώνουν γνώμες, δημιουργούν εντυπώσεις και ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Πρόκειται για την Ελίτ του Συστήματος!

Η σχέση Επιστήμης και θρησκείας.

Πριν κλείσω το μικρό αυτό άρθρο, ίσως θα θέλετε να μάθετε τα αποτελέσματα εκείνης της πονηρής συνάντησης που εξελίχτηκε σε φιλοσοφική αντιπαράθεση. «Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη» που έλεγε και εκείνη η διαφήμιση. Σε τέτοια ραντεβού ποτέ μην ανοίγετε επιστημονική κουβέντα με άσχετες και αγράμματες όσο ωραίες και να είναι. Ο εκδικητικός και ανέραστος προστάτης τους θεός καραδοκεί οδηγώντας την συζήτηση στην έριδα και την εμπάθεια. Ο Γιαχβέ, μου ροκάνισε πολλές βραδιές και μου έκανε την συνάντηση σμπαράλια, όμως δεν πτοούμε ποτέ. Όσο ζω και θα αναπνέω, θα υπερασπίζομαι την εγκόσμια αλήθεια και την επιστημονική αμφισβήτηση, θυσιάζοντας ακόμα και την πιο όμορφη γυναίκα!

Όχι, δεν απογοητεύομαι, γιατί ξέρω ότι άσχετα με την «ηθική» της επιστημονικής μεθοδολογίας για την επίτευξη της αλήθειας, ο κόσμος μας καθοδηγημένος από μια αδυσώπητη και εκμεταλλεύτρια ελίτ, βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια γενικευμένη βαρβαρότητα που με το σταυρό στο χέρι θα διαστρεβλώνει την αλήθεια για πολύ καιρό ακόμα.

Γι αυτό στα ραντεβού σας, μην σπαταλάτε το χρόνο σας φιλοσοφώντας! Έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε.