Αλλοτρίωση: το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου (1o Μέρος)

Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην αλλοτρίωση και οι φίλοι του blog αυτού θα το έχουν αντιληφθεί. Μάλιστα, μπορώ να πω, η αλλοτρίωση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσβάλει την συνείδηση του ανθρώπου. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος. Κάτι σαν ιός στο λειτουργικό ενός υπολογιστή. Είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, κατάλαβε ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στο σύστημα.
Υπήκοος είναι ο πολίτης που βρίσκεται υπό την κρατική εξουσία κάποιου ηγέτη. Όμως, σαν πολίτης, όσο εξουσιάζεται τόσο αντιδρά κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική της χώρας ή στην καθεστηκυία τάξη του συστήματος. Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, χωρίς αυτοί να αντιδρούν.

Πώς γίνεται αυτό;

Με το ψέμα, με την παραπληροφόρηση, με την προπαγάνδα, ακόμα και με την προβοκάτσια. Δηλαδή με χειρισμό που άλλο δείχνει και άλλο είναι, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο αντίπαλος. Τα δημοκρατικά καθεστώτα συνήθως αποφεύγουν τέτοιους χειρισμούς, όμως μην είστε τόσο σίγουροι γι αυτό! Λίγο πολύ, έστω και με αφέλεια, όλοι προσπαθούν να προσποιηθούν ότι κάνουν καλό, ενώ στην ουσία κάνουν το αντίθετο. Βέβαια αυτό δεν θα το κατηγοριοποιούσαμε στις προβοκάτσιες, αλλά στο ψέμα και την παραπληροφόρηση, χειρισμό που ακόμα και τα δημοκρατικά καθεστώτα χρησιμοποιούν. Η υποκρισία του συστήματος είναι: άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, με σκοπό να θολώσουμε την πραγματικότητα!

Ένας αλλοτριωμένος νους αυτό δεν μπορεί να το αντιληφθεί γιατί ζει στην ψευδαίσθηση της αλλοτριωμένης του συνείδησης. Στο τέλος της ανάρτησης, μην αμελήσετε να δείτε ένα video όπου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι προκαλεί το παγκόσμιο σύστημα με τη φράση «ταιριάξτε λόγια με έργα» απομυθοποιώντας τον κόσμο μας στον οποίο βασιλεύει το ψέμα και η υποκρισία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβοκάτσιας ήταν το 1933 το κάψιμο του Ράιχσταγκ από τους χιτλερικούς, προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους κομουνιστές και να επιδοθούν σε μανιώδη καταδίωξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, όπως επίσης και η επίθεση ναζί σε παραμεθόριο ραδιοφωνικό σταθμό, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές της γείτονος Πολωνίας και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της που άναψε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Η κατάρρευση των διδύμων πύργων το 2001 ήταν μια άλλη προβοκατόρικη ενέργεια της αμερικάνικης κυβέρνησης προκειμένου να αλλάξει το στάτους της παγκόσμιας τρομοκρατίας και η ανάληψη δράσης από την ίδια για να μας… προστατεύσει. Η εξουσιαστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και η παρουσία της σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αποτέλεσμα εκείνης της βρομερής ενέργειας που ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ήταν έργο ισλαμιστών τρομοκρατών.

Εν κατακλείδι, αλλοτρίωση είναι το αίσθημα που έχει κάποιος πως η μοίρα του δεν καθορίζεται από τον ίδιο αλλά από παράγοντες ανεξάρτητους από τη θέλησή του και τις δυνάμεις του. Όπως θα πούμε και πιο κάτω, υπάρχουν πολλές μορφές αλλοτρίωσης. Όμως η πολιτεία εύκολα οδηγεί τους πολίτες της στην θρησκευτική, που στη συνέχεια δρα σαν καταλύτης και στις άλλες μορφές. Όταν το αντιληφθείτε αυτό θα καταλάβετε γιατί οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να διαιωνίζουν τη θρησκεία και μέσω αυτής να υποτάσσουν και να αποξενώνουν τους πολίτες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα και ο Κριτίας δεν δίσταζε να το τονίζει συνεχώς. Σήμερα, με την έλευση του χριστιανισμού, δεν παραλείπουν να κολλούν την ετικέτα του θρησκεύματος από την ηλικία εκείνη που το άτομο δεν είναι καν σε θέση να αποφασίσει. Άλλοι αποφασίζουν γι αυτό.

Ποιοι;

Το σύστημα!

Όμως ο γονιός που κολλά στο παιδί του την θρησκευτική ετικέτα, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Νομίζει ότι ο ίδιος αποφασίζει κι όχι το σύστημα. Ο νηπιοβαπτισμός, είναι η πρώτη βίαιη και αυταρχική κίνηση ενάντια στον πολίτη και το πιστοποιητικό αυτό θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του, για να ξεχωρίζει από κείνους που έχουν διαφορετική πιστοποίηση. Τότε, εύκολα το σύστημα μπορεί να σε στρέψει ενάντια σε κείνους που το ίδιο έχει συμφέρον να καταπολεμήσει, ενώ εσύ νομίζεις ότι πολεμάς για την ιδέα και τα ιδεώδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απ’ τη συνείδησή σου πρέπει να καταργήσεις και το αίσθημα της εθνικότητας. Κάποιοι άλλοι, κάποια στιγμή θα καπηλευτούν κι αυτό. Για το συμφέρον της η εξουσιαστική δύναμη εκμεταλλεύεται τα πάντα.

Όμως το πρόβλημα είναι τόσο γενικό, γι αυτό αντί των κυβερνήσεων, ας ορίσουμε την καθεστηκυία τάξη, σαν σύστημα. Το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Είναι το καθιερωμένο σύστημα που σε όλους φαίνεται δεδομένο. Αυτοτροφοδοτείται ακόμα και από τα χαμηλότερα στρώματα, από τους υποτελείς τους συστήματος, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι που οι υποτελείς, βρίσκονται σε στενή σχέση με το σύστημα, δηλαδή αλληλεξαρτώνται και το ανατροφοδοτούν. Βολεύει στο σύστημα, για παράδειγμα, όταν οι ψηφοφόροι αποξενώνονται και εδώ δεν μιλάμε για συγκεκριμένα κόμματα, αλλά για όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος, διαιωνίζοντας το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Ένας είναι ο γενικός κανόνας: Αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε, να μην φαίνεται καθόλου ή αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον να μην φαίνεται καθαρά ή να είναι διττό σαν τη διττή αλήθεια της σχολαστικής φιλοσοφίας. Πίσω από το διφορούμενο, το σύστημα κρύβεται, και το προφανές γίνεται δυσνόητο, άλογο, απίθανο, στους περισσότερους. Οι πολλοί θα απαρτίζουν από δω και εμπρός το σύστημα και θα το ανατροφοδοτούν, θα το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έγιναν πιόνια του συστήματος και οι ελάχιστοι θα είναι τα μαύρα πρόβατα. Κάτι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τους φορτώνουμε όλα τα κακά και θα τους αποπέμπουμε. Το σύστημα συχνά τους βαφτίζει κι αυτούς με ετικέτες, ακόμα κι όταν είναι έντιμοι πολίτες που κτίζουν το μέλλον των παιδιών τους.

Οι ετικέτες «αναρχικός», «αντικαθεστωτικός» ή όπως αποκαλούνται σήμερα διεθνώς («τρομοκράτες»). Και εδώ ας διαφοροποιηθούμε από τις ετικέτες. Καταδικάζουμε κάθε τραμπούκο και τσουτσέκι που ρίχνει τη μολότοφ για να κάνει κέφι και χαβαλέ. Χωρίς ιδεολογία και προοπτική για το μέλλον, χωρίς κέρδος για τους πολλούς, απλά επειδή βρήκε την ώρα να παίξει με την αλητεία ή από τον τρομοκράτη που αδιαφορεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, εξυπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα ή εγωιστικά προσκολλημένος σε κάποια θρησκεία εκφράζοντας το μίσος του για όλες τις άλλες δοξασίες.

Πριν πιστέψουμε οτιδήποτε ας είμαστε προσεχτικοί διαχωρίζοντας το ψέμα από την αλήθεια. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται, μαζί και το πραγματικό. Η συνείδηση αποξενώνεται από τον κόσμο. Ο κόσμος αποκτά άλλο πρόσωπο και εμείς γινόμαστε πιόνια του συστήματος.

Τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης και του οικονομικού τους συμφέροντος είναι έτοιμα να διασπείρουν το ψέμα παραπλανώντας τον θεατή. Όλα είναι διαφορετικά και το ψέμα θριαμβεύει. Η ιστορία χαλκεύεται, η είδηση διαστρεβλώνεται και η προβοκάτσια γίνεται επιστήμη. Στην παγίδα του ψέματος τώρα πέφτουν οι περισσότεροι. Άλλα ακούει, άλλα βλέπει και λανθασμένα αντιδρά! Χάνεται ο κόσμος, γίνεται σαν να λέμε εικονικός.

Με λίγα λόγια ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Όσοι είδατε το ΜΑΤRΙΧ αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλώ. Το MATRIX είναι παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμα και τώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Βρίσκεται έξω από το παράθυρό σας. Όταν ανοίγετε την τηλεόραση. Το νιώθετε όταν πηγαίνετε στη δουλειά, στην εκκλησία, στην εφορία. Είναι, όπως λέει ο Μορφέας στην ταινία, ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια και σου κρύβει την αλήθεια!

Όμως δεν ήταν τυχαίο που αναλύσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την αλληγορία της περιβόητης σπηλιάς του πριν φτάσουμε σε τούτο το κεφάλαιο. Δείτε το επόμενο video πριν συνεχίσουμε πιο κάτω.

Η Ταινία Matrix και η Σπηλιά του Πλάτωνα

Εσείς, τι λέτε, κάνουμε αυτό που τελικά είναι σωστό ή αυτό που μας προγραμμάτισαν να κάνουμε και να πιστεύουμε;

«Την έχουμε την αλήθεια» ή ζούμε στην ψευδαίσθηση και στο ψέμα;

Αλλά πολύ πλάτειασα τον πρόλογο.

Ναι, όλο αυτό ήταν πρόλογος και τώρα που είναι να μπω στο θέμα αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να σταματήσω. Αν έβαζα όλο το άρθρο εδώ θα ήταν αποθαρρυντικό για μερικούς να το διαβάσουν. Όμως είναι τόσο σημαντικό να διαβαστεί απ’ όλους και γι αυτό ας αφήσουμε τα σημαντικότερα για την επόμενη ανάρτηση.

Ξέρω, είναι σαν να κάναμε τα… προκαταρκτικά και το καλύτερο το αφήσαμε για την επομένη!

Όχι, δεν είμαι σαδιστής. Περισσότερο για μαζοχιστή με κόβω παρά με σαδιστή. Μάλιστα μπορώ να αυτοσαρκάζομαι έτσι και γι αυτό έκανα και σχετική ανάρτηση πριν από δυο χρόνια: Μήπως είμαι κομπλεξικός και μαζοχιστής;

Συμπτωματικά, στην ανάρτηση εκείνη σας είχα δώσει το λόγο μου ότι μια μέρα θα σας έδινα ένα άρθρο για την αλλοτρίωση. Να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι συνθήκες ωρίμασαν για μια τέτοια ανάρτηση. Δυο χρόνια περίμενα την μέρα αυτή.

Μέχρι την επόμενη ανάρτηση απολαύστε ένα απόσπασμα από την ταινία MATRIX. Έτσι, την επόμενη φορά, θα είστε πιο καλά προετοιμασμένοι γιατί θα μιλάμε πια την ίδια γλώσσα

Τέλος, δυο λόγια για τον κόσμο μας, που φαίνεται να βουλιάζει στο ψέμα και την υποκρισία.

Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;

Όταν αντιληφθούμε ότι διδάσκουμε το καλό για να κάνουμε τους καλούς, αλλά στην πράξη αδιαφορούμε για το καλό, κάνοντας κακό, τότε θα αντιληφθούμε, τι είναι το matrix και η αλλοτρίωση. Τότε θα απομυθοποιήσουμε τον όμορφο κόσμο μας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές. Οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες και άλλες ύποπτες οργανώσεις είναι μόνο για το δικό τους καλό και όχι για το δικό μας. Αυτοί δημιούργησαν αυτόν τον ελεεινό κόσμο που από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται όλο και χειρότερος. Αυτόν τον κόσμο με περισσή υποκρισία τον ονόμασαν «δημιούργημα του θεού» γιατί ο θεός με σοφία, λένε, τον εποίησε!

Εγώ δεν θα πω περισσότερα. Θα τα πω στην επόμενη ανάρτηση. Μέχρι τότε όμως ας σας τα πει ένα ανήλικο κοριτσάκι, μόλις δώδεκα χρονών, που με τον ολιγόλεπτο λόγο της, στην συνδιάσκεψη της Βραζιλίας, άφησε σύξυλο όλο τον κόσμο, θέτοντας την πρόκληση στους υποκριτές και τους εξουσιαστές αυτού του ελεεινού κόσμου που άλλα λένε και άλλα πράττουν: ταιριάξτε λόγια με έργα!

Το κορίτσι που άφησε άφωνο τον κόσμο για πέντε λεπτά

Από την Πολιτεία του Πλάτωνα στην Πολιτεία του Θεού

Στην προηγούμενη ανάρτηση γνωρίσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα σε γενικές γραμμές. Σήμερα θα φτάσουμε εκεί που ο ώριμος πια Πλάτων ευελπιστεί πως τα όνειρά του μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Σαν φιλόσοφος, θεωρεί ότι μπορεί να οργανώσει μια κοινωνία και μέσα από την «Πολιτεία» και τους «Νόμους» του να την δικαιολογήσει. Μια Πολιτεία που βρίσκεται στον Ουρανό, αλλά εύκολα μπορεί να σχεδιαστεί και εδώ στη γη. Σαν φιλόσοφος, ισχυρίζεται ότι κατέχει την Γνώση και την ανάμνηση της Αλήθειας.

Τότε, ο Ουρανός «δεν έπαιξε» όμως όταν απέτυχε η οργάνωση στη Γη, τότε ο Ουρανός έγινε μια καλή δικαιολογία.

Υιοθετώντας την ετυμολογική ερμηνεία της λέξης αλήθεια (στερητικό α και λήθη) θεώρησε ότι αυτή αποκαθίσταται με τη μνήμη, γιατί η γνώση είναι ανάμνηση. Επειδή η ψυχή κάποτε βρισκόταν εκτός σώματος, στο υπερπέραν, στον κόσμο των ιδεών, όταν δεσμεύτηκε από αυτόν θάφτηκε μέσα του (το σώμα είναι ο τάφος την ψυχής). Τα «όντως όντα» λοιπόν είναι οι ιδέες, τα πραγματικά όντα. Εδώ φαίνεται καθαρά η βαθιά επιρροή της μεταφυσικής οντολογίας του Παρμενίδη. Οι «δοξασίες» και οι «γνώμες» στην Πλατωνική φιλοσοφία πήραν το όνομα ιδέες. Αυτές μόνο συνιστούν την πραγματικότητα. Εμείς όμως δεν μπορούμε να έρθουμε σε άμεση επαφή με τις ιδέες παρά μόνο με τα αντίγραφά τους, τις σκιές τους.

Οι σκιές αυτές μοιάζουν με τις σκιές που βλέπουν οι άνθρωποι στον απέναντι τοίχο, όταν έχουν στραμμένη την πλάτη τους στο φως ενός σπηλαίου όπου βρίσκονται δεμένοι. Το τι συμβαίνει έξω από τη σπηλιά, στο φως, μπορούν να το γνωρίσουν μόνο οι σοφοί («Πολιτεία» Ε 471) που σμίγουν τη σκέψη με τις ιδέες και έχουν χρέος να ξαναμπούν στη σπηλιά για να διδάξουν αυτούς που είναι αλυσοδεμένοι στην πλάνη. Οι πρώτοι φτάνουν στη γνώση, οι δεύτεροι απλά αποκτούν κάποια γνώμη που είναι ακόμα πλάνη και απάτη. Ο σκοπός της ζωής τους, βλέπεις, είναι άλλος.

Στον Τάραντα, ο Πλάτων, έρχεται σε επαφή με τους Ορφικούς και τη φιλοσοφία των Πυθαγορείων. Το σώμα, σαν τάφος της ψυχής (σήμα), είναι δική τους φιλοσοφία, κοινή και στους Ορφικούς. Οι τελευταίοι, περιπλανώμενοι σαν επαίτες γυρίζουν στους δρόμους διδάσκοντας και συχνά στέκονται στις εισόδους των ναών πουλώντας φυλαχτά και φωνάζοντας, σαν τους δικούς μας μοναχούς, κατεβατά μαγικών φράσεων. Οι ορφικοί ήταν προπάντων αξιολύπητα ανθρωπάκια. Η ζωή δεν τους πρόσφερε τίποτε άλλο από αθλιότητα και πείνα. Ο ορφισμός είναι γι αυτούς ένα καταφύγιο, τους επιτρέπει να ονειρεύονται. Οι υποσχέσεις θα πραγματοποιηθούν, όμως μετά θάνατον.

Ο Πλάτωνας που είναι ένας κανονικός αριστοκράτης θα κρατήσει κάτι από το μυστικισμό αυτής της επίδρασης και λαϊκά στον κόσμο θα επιχειρήσει να ανακοινώσει το ευαγγέλιό του για το «επέκεινα». Οι ορφικές αλήθειες του μιλούσαν με τη δύναμη της μαγείας.

Εκεί στην Μεγάλη Ελλάδα, μέσω του φίλο του, του Δίωνα, έρχεται σε επαφή με τον τύραννο Διονύσιο τον Α΄, όπου θα συλλάβει την Πολιτεία του και θα προσπαθήσει να την κάνει πράξη.

Ευτυχώς όμως, απέτυχε!

Στην «Πολιτεία» του ο Πλάτων οραματίστηκε μια ουτοπική κοινωνία που αποτελούνταν από τρεις τάξεις.

α) η χρυσή τάξη στην οποία ανήκουν οι άρχοντες και οι σοφοί σαν σύμβουλοι.

β) η ασημένια τάξη η οποία περιλαμβάνει τους φρουρούς που θα είναι υπεύθυνοι για την άμυνα της πολιτείας

και γ) η χάλκινη τάξη στην οποία ανήκουν οι δημιουργοί δηλαδή οι δούλοι και γενικά οι εργαζόμενοι.

Οι πρώτοι, λοιπόν, πρέπει να ξεχωρίζουν για τη σοφία τους, οι δεύτεροι για την ανδρεία τους και οι τελευταίοι για τη σωφροσύνη και την εγκράτειά τους οι οποίοι αποκλείονται από τη διοίκηση των κοινών και θέτοντας σαν σκοπό της ζωής τους, να συντηρούν τις δυο ανώτερες τάξεις. Να γιατί έπρεπε να ξεχωρίζουν για τη σωφροσύνη τους. Γιατί έπρεπε να έχουν σύνεση και φρόνηση. Να είναι εγκρατείς, διατηρώντας την αγνότητά τους και να μην επαναστατούν στο σύστημα!

Μμ, κάτι βρωμάει εδώ!

Μήπως αυτό, ως ένα βαθμό, το πέτυχαν στο Μεσαίωνα οι Χριστιανοί;

Ας το ψάξουμε καλύτερα. 

Ο Πλάτων σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή η κατάργηση της μονογαμίας και η επίβλεψη της κοινογαμίας από τους άρχοντες. Η κατάργηση της λιγοστής ιδιοκτησίας, την εποχή εκείνη και η θέσπιση της κοινοκτημοσύνης επίσης του φαινόταν δίκαιη. Ο έλεγχος των γεννήσεων μέσω αμβλώσεων για τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού του ακουγόταν λογική. Η Καταπολέμηση κάθε αντίδρασης και άλλα που περιγράφονται στους «Νόμους» του Πλάτωνα, τον έκαναν αντιπαθητικό στο δημοκρατικό κόσμο γιατί απέρριπτε τις βασικές ιδέες του Σόλωνα για την δημοκρατία. Επίσης στην «Πολιτεία» του γράφει πως έως ότου οι φιλόσοφοι βασιλέψουν ή γίνουν οι βασιλιάδες φιλόσοφοι δε θα υπάρξει σωτηρία για τις ψυχές των ανθρώπων και των χωρών όπου κατοικούν (Ε 473). Στους «Νόμους» του στιγματίζει τους άθεους σαν διεφθαρμένους που σκοπός της ζωής τους πρέπει να είναι το δεσμωτήριο όπου εφόρου ζωής πρέπει να σωφρονίζονται ή να θανατώνονται! (Ι΄ 908-909).

Σας θυμίζουν τίποτα αυτά;

  

Για τη μάζα, δεν κάνει τίποτα, ώστε να δίνεται και σ’ αυτούς μια στοιχειώδη καλλιέργεια. Αυτοί είναι ταγμένοι μόνο στο σκοπό, δηλαδή τη δουλειά, για να θρέφουν τις άλλες δυο τάξεις! Έχουν όμως μια αρετή: την εγκράτεια, για να μετριάζουν τις επιθυμίες τους και να χαλιναγωγούν τα πάθη τους!

Τι έξυπνο! Αυτό όμως άρεσε στους χριστιανούς, όπως θα δούμε σε λίγο.

Όμως και από την πιο πάνω τάξη, τους φύλακες, στερεί πάσα ιδιοκτησία, ακόμα και την οικογένεια. Στην κατοχή τους, όχι μόνο χωράφια δεν έχουν, αλλά ούτε και γυναίκες! Βέβαια, κάποιοι παντρεύονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνιμο, αλλά προσωρινό που ρυθμίζεται από τους άρχοντες με κλήρωση! Τα δε παιδιά τους θα αποσπώνται από τη μητέρα τους μόλις γεννηθούν και έκτοτε θα βρίσκονται κάτω από την φροντίδα του κράτους! Ας μην επεκταθούμε εδώ στις πλατωνικές ευγονικές αντιλήψεις και βγούμε από το θέμα.

Οι Γνωστικοί, εβραίοι της διασποράς, πολλά υιοθέτησαν από την φιλοσοφία αυτή.

Ο Χριστιανισμός, αφού ξεσκαρτάρισε ότι δεν του άρεσε από τους Γνωστικούς, το υιοθέτησε.

Ακόμα και την κοινοκτημοσύνη που αρχικά πήρε, γρήγορα την αναίρεσε μετατρέποντάς την σε φιλανθρωπία, αφού στους ηγέτες τους, οικονομικά, δεν άρεσε αυτό. Η κοινοκτημοσύνη, βλέπεις, δεν δημιουργεί ατομικό πλούτο!

Το Μεσαίωνα, η Καθολική Εκκλησία, ονομάζει τον κλήρο «στρατιώτες της Εκκλησίας» απαγορεύοντας τον γάμο και επιβάλλοντάς τους την φτώχια και την αγαμία.

Όπως λέει και ο Αντρέ Μπονάρ «Στον Μεσαίωνα υπήρχε ένας κανόνας που διαιρούσε σύμφωνα με την κοινωνική πραγματικότητα, σε τρεις τάξεις τον πληθυσμό της χριστιανοσύνης: υπήρχαν οι χειρώνακτες (laboratores) οι οπλίτες (bellatores) δηλαδή οι στρατιώτες, οι πολεμιστές και το ιερατείο (oratores). Tο ιερατείο ασκούσε στην πραγματικότητα την εξουσία και σε αυτήν την τάξη είχε επιβληθεί η απαγόρευση των οικογενειακών ενδιαφερόντων, κάτω από τη μορφή της αγαμίας και της πενίας».

Ο ηγέτης συνήθως ήταν κάποιος αυτοκράτορας (αντιπρόσωπος του θεού στη γη) και ο Πάπας στη Δύση ή ο Πατριάρχης στην Ανατολή.

Αυτοί προφανώς ανήκουν στην πρώτη τάξη των φιλοσόφων, που είναι αλάνθαστοι, γιατί από το θεό, τους αποκαλύπτεται η Θέλησή Του! Ούτε για τις αποφάσεις τους πρέπει να δίνουν λόγο σε κανέναν. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα μέσα πολλές φορές είναι εγκληματικά, προκειμένου να πετύχουν τον Σκοπό τους που είναι Ιερός! Αλλά και σε ποιους θα μπορούσαν να δώσουν εξηγήσεις; Οι άλλες τάξεις δεν μπορούν να αντιληφθούν τίποτα. Από την φύση τους είναι ταγμένοι αλλού, στην φύλαξη ή στην χειρωνακτική εργασία. Ο νους είναι μόνο για τους φιλοσόφους που ηγούνται όλων των άλλων. Αυτοί τα ξέρουν όλα! Όσοι έχουν αντίθετη άποψη, πρέπει να ομολογήσουν, ακόμα και με βασανιστήρια.

Μην το ξεχνάτε αυτό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! 

Στην καλύτερη περίπτωση, όποιος αντιδρά εξορίζεται. Στην χειρότερη βασανίζεται ή καίγεται στο Πυρ το Εξώτερον!

Όποιος διαφωνεί ότι αυτή η λογική επικράτησε το Μεσαίωνα, μάλλον δεν διάβασε ιστορία. Και βλέπεις κάτι χριστιανούς σήμερα, άσχετους και αγράμματους, να σου λένε: με το διάβασμα δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα!

Σε μια τέτοια κοινωνία, αντιλαμβάνεται ο καθένας, καμιά πρόοδος δεν μπορεί να συντελεσθεί. Τα πάντα είναι όπως τα έφτιαξε ο θεός. Κανένας δεν μπορεί να τα αλλάξει. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις το ιερό και την «αυθεντία». Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τον λόγο του θεού!

Ο πλατωνισμός υπαγόρευσε την νοοτροπία στον χριστιανισμό και ο τελευταίος τον ξευτέλισε.

Ο Μεσαίωνας είναι πια, παράγωγο της παρακμής και της οπισθοδρόμησης. Τα πάντα πάγωσαν από τότε που ο χριστιανισμός πήρε την εξουσία και επέβαλε θεοκρατικό σύστημα σε βάρος του ανθρώπου και της ζωής.

  

Με λίγα λόγια ο Πλάτων κατάφερε να συνδυάσει το ηθικολογικό μέρος της φιλοσοφίας του με το πολιτειολογικό που αντικατόπτριζε τις αριστοκρατικές του ιδέες. Αυτός είναι και ο λόγος που χαρακτηρίστηκε ουτοπική η πολιτεία του και απέτυχε παταγωδώς. Κατάφερε όμως να επηρεάσει τον χριστιανισμό, που σε πολλά, τον υιοθέτησε. Πολλοί πατέρες και φιλόσοφοι του χριστιανισμού ήταν ονομαστοί Πλατωνικοί.

Πέρα από τη συντομευμένη αναφορά της πολιτείας του, ο Πλάτων και στις επιμέρους ιδέες της θεωρίας του, φάνταζε εξωπραγματικός. Έτσι δέχτηκε ότι η ιδανική του πολιτεία μπορεί να μη βρήκε εφαρμογή στη Γη, αποτελεί όμως το ιδανικότερο σχέδιο της Ουράνιας Πολιτείας, γιατί ο κόσμος είναι κατασκευασμένος από το θεό με τελειότητα. Σαν φιλόσοφος θεωρείται εκπρόσωπος του αντικειμενικού ιδεαλισμού. Σαν πολιτικός φιλόσοφος  εκπροσωπεί τη στείρα θεοκρατική μοναρχία.

Η φιλοσοφία του, αν και υπέροχη να τη διαβάζει κανείς, για να ταξιδεύει σε κόσμους ουτοπικούς, αποτελεί την πρώτη και σοβαρή απειλή του ανθρώπινου πνεύματος! Η φιλοσοφία του οδηγεί κατευθείαν στην αλλοτρίωση. Υιοθετώντας την, οι χριστιανοί φιλόσοφοι, αποξένωσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα ακόμα πιο πολύ από τον κόσμο τους.

Αναζητώντας, φιλοσοφικό στήριγμα, μόνο στην Πλατωνική φιλοσοφία στηρίχτηκαν και εν μέρει στην Στωική, προκειμένου να εμπλουτίσουν τον παρηγορητικό τους λόγο με φιλοσοφικά επιχειρήματα. Η στέρηση, η υπομονή και η απαλλαγή από τα πάθη είναι χαρακτηριστικά της στωικής φιλοσοφίας που συγγενεύουν με τις πλατωνικές αρετές της σωφροσύνης και της εγκράτειας Η Θεία Πρόνοια και ο Λόγος αποτελεί το ύψιστο δάνειο της ελληνικής φιλοσοφίας, προκειμένου αργότερα να διατυπώσουν το δόγμα και τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα της νέας θρησκείας.

  

Τώρα ανοίγει ο δρόμος για να ασχοληθούμε με τον μηχανισμό που οδηγεί τον πιστό στην αποξένωση και την αποδοχή των πιο αναχρονιστικών ιδεών που συντηρούν την θρησκεία.

Η αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, είναι μια συνειδησιακή αρρώστια που στην θρησκευτική της εκδοχή ο πιστός αποξενώνεται από τον κόσμο του, ζώντας και προσμένοντας την επιστροφή του στην ουράνια κατοικία.

Οι αξίες της ζωής μηδενίζονται. Όχι μόνο χάνουν την αξία τους αλλά γίνονται και επιζήμιες.

Αναμείνατε στο θέμα γιατί η συνέχεια θα είναι συγκλονιστική!

Αλλοτρίωση: το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου (Τρίτη 16 Νοέμβρη)